Globale reisplanning

Wij, de familie Keijser, hebben van 2010 tot 2011 met onze catamaran SeaMotions, voor een jaar een ' rondje Atlantic' gevaren. We koesteren onze herinneringen in ons dit digitale "book of memories". Daarna ben ik doorgegaan met het zo nu en dan vastleggen van het wel en wee van ons leven op land.







zondag 31 juli 2011

Overweldigend London!

Wat een bruisende stad, wat ontzettend veel mensen (overal), wat een geweldige “riverside”, wat een winkels, wat een drukte en wat een verrassingen!! Niet alleen zijn Ben en Riny hier voor een paar dagen, maar afgelopen vrijdagmiddag staat ook ineens Inge voor mijn neus! Helemaal gezellig!!

 

To be continued!

 

woensdag 27 juli 2011

London!!

Aangekomen en afgemeerd in St. Katherine’s Dock! Het ziet er geweldig uit. We liggen in het Central Bassin met aan onze linkerhand een Starbucks!!
To be continued!!

dinsdag 26 juli 2011

The Medway, door de ketting ....

Op zondagmiddag varen we onder een mager zonnetje binnendoor naar Queenborough en gaan we linksaf de Medway op. We zien kwelders met zandbanken waar groepen steltlopers hun snavels in de drek steken op zoek naar voedsel. Af en toe zien we een verdwaalde zeehond zijn kop boven water steken of zich op een modderplaat nog eens omdraaien in het zonnetje. Dit natuurschoon wordt her en der ruw verstoord door grote industriele panden met dito rokende schoorstenen of een stinkende mesthoop van een supergrote varkensboer.
 
Na 8 mijl passeren we Gillingham aan ons linkerhand en nog een mijl verder pakken we ter hoogte van Upnor een vrije mooringboei op precies tegenover een lieflijk kasteeltje. Het is exact op deze plek waar 500 jaar geleden onze nationale held Michiel de Ruijter "door de ketting brak", de verdedigingslinie van de Engelsen. Michiel de Ruijter veroverde daarbij het vlaggenschip van de Engelse marine, HMS Charlotte. Door een sterke ebstroom bereikten Michiel en zijn makkers de gewilde Royal Dock Yard niet, de plek waar Engeland al zijn oorlogsschepen bouwde. De Engelsen brachten vervolgens in de rivier -als barricade- vele schepen tot zinken waardoor het Michiel de Ruijter ook bij opkomend tij niet meer lukte de scheepswerf in te nemen.
Als we even later door het kleine dorpje Upnor lopen (120 inwoners) zijn we een ware bezienswaardigheid: een Nederlandse boot en dan ook nog "een grote catamaran"!! Zoiets zien ze niet vaak op de rivier. En het is voor Paul en Jackie Smith, een Engels stel dat ons op straat aanspreekt, reden genoeg om ons uit te nodigen voor "a cup of English Tea at their house". Met uitzicht op de rivier drinken we (zwarte) thee en bewonderen we de koi karpers in hun vijver.
Maandagochtend verken ik -al hardlopend- de overkant van de rivier (Gillingham/Chatham): het ziet er aan de waterkant uit als de muziekwijk van Almere. De binnenstad wordt opgesierd door wat koloniale "laagbouw" en diverse universiteitsgebouwen. Bij de marina rijzen twee grote blauwglazen kantoortorens  uit de grond en even verderop ligt de beroemde Royal Navy Dock Yard, waar tegenwoordig een museum huist (Historic Boatyard Museum). Al met al is het een rare mix.
's Middags gaan we naar het Historic Boatyard Museum. Zonder enige voorkennis verwachten we een uit de hand gelopen hobbymuseum, maar in werkelijkheid blijkt het een geweldig groots opgezet museum op de plek waar vanaf ruim 500 jaar geleden tot 1970 alle Engelse oorlogsschepen werden gebouwd, incl. duikboten. De tentoonstelling over de reddingsboten (Engeland heeft sinds 1824 een uit vrijwilligers bestaande reddingsdienst) is schitterend opgezet. We maken kennis met de wereld van (hulp)materialen ten tijde van de 2e wereldoorlog: amfibie-voortuigen, noodbruggen (pontons), barricade-opruimende tanks, en vrachtwagens met mijnenleggende aanhangwagens.
We krijgen een geanimeerde rondleiding in de nog in gebruik zijnde touwslagerij (Tico maakt een eigen stuk touw!) en we duiken onder in een duikboot. Als je nog niet claustrofobisch bent, dan wordt je het wel in een duikboot uit de jaren 50:  binnen is het krap, benauwd en primitief. Heel interessant, temeer als je weet dat deze specifieke duikboot nog tot 1993 in gebruik was. Vervolgens hollen we door de expositieruimte van Royal Dock Yard en hebben we nog een half uur voor de tentoonstelling over de Titanic. Dan is het sluitingstijd en hebben nog lang niet alles gezien. Welnu, dit museum is een aanrader als je in deze contreien bent.
Dinsdagochtend varen we via de tanksteiger bij Gillingham Marina de Medway af richting Queenborough, onze pitstop voordat we op woensdagochtend met het tij mee naar Londen zullen varen. In Queenborough pakken we een mooringboei op en even later varen we met de dinghy naar de kant om een wandeling door het dorpje te maken. Helaas is Queenborough ongeveer het minst inspirerende dorpje wat we de afgelopen 365 dagen gezien hebben. We hebben er niets van schoonheid kunnen ontdekken en binnen een half uur zitten we weer in de dinghy terug naar onze boot.

zondag 24 juli 2011

Ramsgate en The Swale

Op vrijdagavond rond 21.00 uur meren we aan in de marina van Ramsgate. ’s Nachts spoelt de boot helemaal schoon door een overdadige hoeveelheid regen die naar beneden valt.
Voordat we zaterdagochtend vertrekken, wandelen we nog even door het centrum van Ramsgate. Zo mooi als de kustlijn van Zuid-Engeland, bezien van af zee, is (groene heuvels, witte krijtrotsen, prachtige landhuizen, trotse vuurtorens), zo troosteloos doen de centra van de vele Engelse kustplaatsen aan. In Ramsgate wordt het winkelaanbod overheerst door 1 Pound-winkels, pandjesbazen en andere kredietverstrekkende instanties…. De mensen hier hebben het niet breed (veel werkloosheid), maar ze willen wel graag mee doen met de nieuwste (technische) gadgets … De pandjesbazen spinnen er goed garen bij.




Om 12.00 uur kiezen we het ruime sop en varen we aan de wind naar North Foreland, alwaar we “linksaf” moeten richting South Channel, Gore Channel, Margate Hook en Horse Channel. Bij de boei Columbine Spit buigen we nog wat meer linksaf en het is daar dat we tegemoet gevaren worden door Elyn & Nico in hun Priscilla. Het verschil kan niet groter: een witte polyester Outremer 45 en een gele houten Dellimore uit 1930. Gezamenlijk zeilen we halve wind/ruime wind The Swale op tot aan Harty Ferry alwaar we beiden een mooringboei oppakken. Tot dan verkeren Coos en ik in de veronderstelling dat we met de dinghy naar de kant gaan en met elkaar bij een Engelse pub vlees en friet gaan eten. Maar,  we blijken ons ongeveer in the middle of nowhere te bevinden. Wij hebben ons van te voren niet gerealiseerd dat de kreek links van ons binnen enkele uren ongeveer geheel droog valt. Wat dan voor minstens 6 uur resteert is vieze, dikke, stinkende modder.

Niet getreurd: aan boord van de SeaMotions porren we de kachel op en Elyn en Nico nemen Muier Schippersbitter mee. Coos flanst even later een smakelijke bami in elkaar en voor het weten is het hartstikke laat. En dat terwijl het zondag vroeg dag zal zijn voor ons allemaal. Rond 06.00 uur is het hoog water en uiterlijk 06.30 uur moet de Priscilla terug varen naar haar steigertje in de Oar Creek. Wij volgen even later in de bijboot. De kreek ligt vol met kleinere en grotere (zeil)bootjes, vooral veel authentieke houten scheepjes. Het is voor ons geweldig leuk om te zien waar Elyn & Nico al zoveel jaren hun “buitenhuis” hebben. We ontmoeten Alan, de man die hun antieke boot in originele staat gerestaureerd heeft en we begrijpen dat er door een iemand anders daags ervoor al “een grote catamaran” gespot was in Ramsgate. Het is een kleine gemeenschap aan de Oar Creek, men helpt elkaar en weet (bijna) alles van elkaar. Dus ook dat die grote catamaran waar Elyn & Nico een oceaan mee overgestoken zijn in de buurt is.

Na de koffie/thee zitten wij, voor 09.00 uur, wij weer in de dinghy terug naar de The Swale; anders staat er zelfs voor een ondiepe bijboot niet meer genoeg water in de kreek. De komende dagen browsen we wat in The Swale en in the Medway voordat we woensdag 1 uur na laag water –dus met het tij mee- naar Londen varen.

vrijdag 22 juli 2011

Je kunt weer "live" meevaren!

Nu we weer in Het Kanaal varen, kun je weer "live" meevaren.
Klik op deze link en druk op 'toon op kaart' (rechts op het scherm).

(dit werkt alleen als we onze navigatie-apparatuur aan hebben, dus tijdens het varen)


Hier een foto gemaakt door Peter van de "Gateway" en andersom hebben wij hun schip gefotografeerd.

Brighton, quick and dirty!

De eerste uren na het vertrek uit Poole kunnen we heerlijk zeilen, maar rond het middaguur is de wind op en moeten we de rest van de trip naar Brighton motoren. En dat alles onder een licht- tot donkergrijs wolkendek. Ik blijf de gehele trip binnen en verstop mezelf onder een dekentje met nieuwe (oude) tijdschriften van de Moonrise. Coos gooit de vislijn uit in de hoop een paar makreeltjes te vangen, maar ze willen niet bijten. Voor het avondeten dus geen gerookte makreel, maar een restje spaghetti van de dag ervoor.

Net voordat we de marina van Brighton binnen varen, horen we een bekende bootnaam over de marifoon, de Calibris Alba. Dat is een Engels zeilschip dat ongeveer tegelijk met ons Flores binnen kwam varen na de oversteek van Bermuda naar de Azoren. Welnu, de geschiedenis herhaalt zich, want inderdaad tuffen Inga en John tussen de breakwaters de haven in. Zij komen rechtstreeks uit Terceira (Azoren) en hebben –net als wij- een paar dagen behoorlijk ruig weer gehad met harde wind en hoge golven. We zijn blij te horen dat een aantal andere (Amerikaanse) boten van het Nlse radionetje Bermuda-Azoren dit ruige weer ook goed doorstaan heeft en in Ierland danwel Falmouth is aangekomen. Ook onze Deense vrienden op de –kleine- Vela zijn na vele ontberingen, waaronder platgeslagen en een man overboord, ook heelhuids aangekomen in Falmouth. Alle schaapjes op het droge, gelukkig.

In de regen lopen we naar de enorme supermarkt die Brighton Marina rijk is (van maandag tot en met zaterdag 24 uur per dag open!!). We halen wat vers brood en vers fruit. Rond 22.00 uur schuiven we in onze bedjes en vallen we al lezend in slaap.

Vrijdag begint voor mij met hardlopen. En op deze manier krijg ik iets meer mee van Brighton dan alleen de marina. Langs de boulevard wordt alles in gereedheid gebracht voor een nieuwe dag toerisme. Platte Fish&Chips-tenten worden afgewisseld met hippe koffietenten met daartussen allerlei vermaak voor kinderen variërend van speeltuintjes, trampolines tot aan mini-midgetgolf. En, het is zonnig!! Wat ziet de wereld er toch mooi uit als de zon schijnt.

Inmiddels zijn we onderweg …. 75 mijl naar Ramsgate. Dat komt stroomtechnisch voor de zaterdag, de bocht om naar The Swale, beter uit dan als we nu naar Dover zouden varen.

To be continued!

donderdag 21 juli 2011

Brownsea Island

Na een rustige nacht voor anker begint de dag met regen, regen, regen! En het kacheltje moet echt even aan om de kou uit de boot te verdrijven. Gelukkig blijft het niet regenen en kunnen we onze gekooide tijgers, Tico en Sil, samen met Bram en Gijs loslaten op het eiland. De hele trip hiernaartoe hebben deze mannen zich namelijk verheugd op het weer ter hand nemen van hun in de Azoren vervaardigde pijl en bogen. Brownsea Island is voor de gelegenheid dan ook omgedoopt tot Bogeneiland. We wandelen in een rustig tempo door het bos. 

De jongens zien we af en toe voorbij komen om ze daarna weer tussen de bomen te zien verdwijnen. Zijn zij op jacht naar de herten en eekhoorns of hebben ze hun zinnen gezet op de pauwen die het eiland rijk zijn? Eerstgenoemde dieren blijven voor ons verborgen, maar tegen de tijd dat we het ieniemienie dorpje bereiken (een kerk, een landhuis en een handjevol arbeidershuisjes) zien we volop pauwen.

In St.Mary’s Chapel, een heel oud, klein kerkje, horen we een stukje geschiedenis van het eiland en de link die het eiland heeft met Nederland. Een meneer van Raalte, zoon van een Nederlandse vader en Engelse moeder, heeft het eiland in de 19e eeuw voor zijn verjaardag kado gekregen. En na zijn overlijden (eind 1800) is er een stukje aan de kerk aangebouwd waar nu zijn graftombe staat. Een andere link met Nederland stamt uit de tijd van de 2e wereldoorlog toen veel Nederlanders vluchtten naar Engeland en terecht kwamen in een opvangkamp op dit eiland. Na de 2e wereldoorlog organiseerde de oprichter van de Scouting (Sir Baden Powell) het eerste jongenskamp op het eiland. Tot op heden zijn vele (internationale) scoutingkampen hier georganiseerd. In die tijd is het eiland ook tot natuurgebied uitgeroepen. En net als in veel andere natuurgebieden probeert men hier het originele dieren- en plantenleven te herstellen. En voor dit eiland betekent dat dat alle rododendorons met wortel en tak uitgeroeid moeten worden. Deze –in onze ogen- prachtig bloeiende struiken zijn in de tijd van de rijke Engelse adel in de schitterende kasteeltuinen geplant, zo ook op Brownsea Island. Maar blijkbaar plant de rododendoron zich voort als een konijn, want de Nature Trust is al 40 jaar met dit uitroeiingsproject bezig, zo vertelt een boswachter ons. De natuurlijke voortplanting van de naaldbomen komen in het gedrang en daarmee bijv. de voedselvoorziening van o.a. de eekhoorns. Deze week legt hij met een tiental jongeren (vrijwilligers) de hand aan de laatste struiken op het eiland. Voordat we, in de regen, weer terugwandelen naar de ankerplaats bezondigen we ons in de Tearoom aan zelfgebakken cake en pastries. Heerlijk!

’s Avonds gaan we met z’n allen eten bij een Indiaas restaurant in Poole; het eten is heerlijk, we zitten lekker en het is bovenal weer erg gezellig. Het is nu echt het laatste avondmaal “over de grens” met de Moonrisers. En we zullen elkaar in Nederland zeker weer opzoeken.

Vandaag, donderdag, gaan we om half 8 anker op en beginnen we aan onze opmars naar de volgende highlights: eerst treffen we zaterdag a.s. Elyn en Nico in The Swale, een zij-arm van de Theems. En, dat is de 2e highlight: we zijn op weg naar …. Londen! Eind juli hebben we voor 1 week een ligplaats gereserveerd in St. Katherine’s Dock, in het hartje van Londen!

Het Kanaal over!

Die busrit naar Lihou Island op Guernsey hebben we nooit gemaakt. ’s Maandags begint mijn dag met hardlopen: 4 x 15 minuten. Jawel, progressie! Na het ontbijt gaan we de Food Market ontdekken. Jammer genoeg is dit niet een versmarkt zoals we deze in Zuid-Europa zo vaak zagen: een grote hal met fruit- en groentestalletjes, een visafdeling, en andere lokale lekkernijen. In St. Peter Port kun je in de Food Market weliswaar lokale groenten kopen, maar eigenlijk is het gewoon een supermarkt. Op de terugweg duik ik nog een klein kapperszaakje binnen; heb al dagen last van “a bad hairday”. Een chinese die erbarmelijk slecht engels spreekt, knipt en föhnt mijn haar prima. De komende dagen maar zittend slapen, dan blijft het langer in model. Ondertussen zijn Coos, Tico en Sil terug naar de boot. Coos wil nog een paar klusjes doen en Tico en Sil hebben zin om met Axel met LEGO te spelen, ik heb nog een draai was liggen. Kortom, we blijven de rest van de dag op en rond de boot. Meerdere keren per dag kijken we naar de weersvoorspellingen voor de volgende dagen: wanneer is het een goed moment om Het Kanaal weer over te steken? En wat wordt dan onze bestemming? Gaan we een nachtje door naar Eastbourne of doen we een dagtocht naar bijv. Poole en hebben we een meet&greet met de Moonrise?

Op dinsdagochtend 07.00 uur begint Coos’ dag met het weerbericht. En dat ziet er prima uit voor een oversteek. Om 08.00 uur nemen we afscheid van de EMMA en gooien we de trossen los. Stroom mee sjeezen we tussen Guernsey en Herm door en binnen 2,5 uur hebben we de 23 mijl naar Alderney afgelegd alwaar we in de Alderney Race (de zee tussen Alderney en het Franse vasteland) ons snelheidsrecord van de dag halen: 14,7 knopen. De stroom loopt daar lekker mee. Tot dan is het overigens nog onzeker wat onze bestemming gaat worden. De wind is te noordelijk om naar Poole te zeilen –waar de Moonrise naar onderweg is- en de oostwaartse stroom helpt ons niet. Later in de middag krimpt de wind meer naar het westen en gaat de inmiddels westwaartse stroom ons juist wel een handje helpen. En aldus is besloten: we gaan naar Poole. 

Om 18.00 uur hebben we via de marifoon contact met de Moonrise over het avondeten en om 19.30 uur laten we het anker vallen in de beschutting van Brownsea Island. Even later zitten 8 man bij ons aan boord aan de spaghetti. Gezellig!

zondag 17 juli 2011

Wandelen, lunchen & golfen op Guernsey!


De zondag begint regenachtig maar dat weerhoudt ons er niet van om via het prachtige klifpad richting Fermain Bay en Sausmarez Manor te wandelen. De bossen ruiken overheerlijk naar natte bladeren en Sil waant zich in het Heilooer Bos. Bij The Beach Cafe in de mooiste baai van het eiland (volgens de folders), Fermain Bay, strijken we neer voor een pitstop: warme chocolademelk met slagroom en crab sandwiches. Een beetje een gekke combinatie, maar de warme choc past bij het frisse weer en de crab sandwich is een lokale specialiteit die wij toch ook geproefd willen hebben (persoonlijk vind ik ze niet heel bijzonder smaken ....)


Vanaf The Beach Cafe wandelen via rustieke slingerstraatjes met aan weerszijden kasten van huizen en prachtig onderhouden tuinen naar de hoofdweg waaran Sausmarez Manor ligt, een 800 jaar oud landhuis met een ongewoon ingerichte tuin en onverwachte activiteiten. Zo is er een subtropische tuin, een bassin waar je met radiografisch bestuurbare bootjes kunt varen, een grote moestuin, een golfbaan, een koper-, tin- en zilversmidmuseum en een heuse tearoom met home baked pastries. En door dit alles heen tref je ontelbare beelden aan gemaakt door wel 100 verschillende kunstenaars. Kortom, een allegaartje van  van alles en niet iets wat je direct bij een "sjiek" landhuis verwacht.

Hoewel we gekomen zijn om het landhuis van binnen te bezichtigen, belanden we uiteindelijk op de golfbaan. Op 1 dag van de week zijn er nl. geen guided tours in het huis en je raadt het al: dat is op zondag. Helaas, maar het alternatief blijkt erg leuk: de (mini) 9-holes golfbaan die het landgoed rijk is. We huren golfclubs, ieder een 7, een 8 en een putter en we gaan op pad. Met gebogen benen, gestrekte armen en de kont achteruit proberen we via een soepele swing de bal te raken. En dat is nog niet eenvoudig. Sil is erg schattig met zo'n golfclub in zijn hand en of zijn bal nu wel of niet op de green komt, maakt hem niet zoveel uit. Plezier heeft ie toch wel. Tico is buitengewoon serieus en slaat goed: zeer beheerst en ontspannen. We hebben ontzettend veel lol met elkaar; het is haast jammer dat we na 9 holes al klaar zijn. Na afloop halen we bij de -stoffige- tearoom nog wat home baked pastries "to go" en gaan dan op een holletje naar de bushalte, zodat we net op tijd terug op de boot zijn voor "happy hour" met de EMMA bij ons aan boord. De busrit richting Lihou Island, een klein eilandje (aan de NW-kant van Guernsey) dat alleen te voet en bij laag water te bereiken is, stellen we uit naar ... morgen?

To be continued.

Hollands weertje!

De dag van aankomst doen we niet veel: Tico, Sil en Axel vinden elkaar met spelen. Coos en ik doen een boodschap, lezen en dutten wat. ’s Avonds gaan we met de EMMA –in de motregen- naar Castle Cornet waar een muziekfestival is. Verspreid door dit prachtige, oude fort spelen verschillende lokale muzikanten verschillende stijlen muziek, variërend van folk naar rock tot aan een eenzame puber die dapper z’n best doet wat muziekstukken op zijn klarinet ten gehore te brengen. Het is heel jammer dat het weer niet meewerkt; na een uurtje laten we de regen voor wat ie is en duiken we een spijslokaal in voor warme chocolademelk, thee en brownies. Ook gezellig!

 

Zaterdagochtend trek ik de hardloopschoenen weer aan. Hoewel het hardlopen nog niet vanzelf gaat langs de klifpaden van Guernsey (iets te stijl omhoog en omlaag voor een ongeoefende loper) geniet ik volop van de geur van natte bomen en het geluid van de golven die op de rotsen stukslaan. De weg voert langs natural swimmingpools en tot mijn verbazing zie ik mensen zwemmen. Let wel: het is slechts 16 graden, het waait een straffe windkracht 5 en het regent continu. Het blijkt dat deze generatiegenoten het hele jaar door hier elke ochtend gaan zwemmen!

Al hardlopend kom ik langs een race-circuit voor 1 dag. Bij St. Peter Port worden vandaag “formule 1 tijdraces” gehouden. Geen professionele, commerciële races, maar hobbyisten van jong tot oud die met volle overgave oude race-auto’s opknappen en er in gaan racen. En dat gaat er professioneel aan toe: ik zie mannen in speciale pakken, ik zie een assortiment aan banden klaarliggen en ik zie pitspoezen. Geen 18-jarige sexy deernen, maar 50+ vrouwen met grijze haren. Leuk toch, de een verzamelt postzegels, de ander race-auto’s.

 

Enfin, over het weer: op de boot hebben we een digitaal weerstation. Hierop lezen we bijv. de barometerstand af. En het apparaat meet de binnen- en buitentemperatuur en de luchtvochtigheid. Maar, dit intelligente weerstation doet ook aan korte termijn weersvoorspellingen die berekend worden door de ontwikkeling van de barometerstand in combinatie met luchtvochtigheid. Via bewegende pictogrammen in de vorm van wolkjes, wolkjes met regen, wolkjes met een zon ervoor of erachter of een volle zon geeft het ding de voorspelling aan. En daaronder is een balk met een nauwkeurigheidsschaal van 0 tot 5. Vandaag ontdekken we een nieuw pictogram: een knipperende, donkere regenwolk. Dus nu toch maar eens de gebruiksaanwijzing van dit intelligente weerstation er bijgepakt. Wat blijkt: laatstgenoemd pictogram wijst op “risico op stormachtig weer”. En de balk eronder -met die schaal van 0 tot 5- geeft de zuiverheid van de voorspelling aan. Welnu, vandaag wijst de balk bij het knipperende pictogram op 2,5 oftewel het kan vriezen of dooien voor wat betreft dat risico op stormachtig weer. Nu weten wij vanuit de andere weersvoorspellende bronnen dat er vandaag een “front” over komt. Dus dat eventuele risico op stormachtig weer klopt wel: als het front over is, zal er vast en zeker een ander pictogram in beeld verschijnen.

 

Als we klaar zijn met school, verhuist Sil naar de EMMA om met Axel te spelen. Coos, Tico en ik gaan in St. Peter Port op zoek naar een nieuwe jas voor Tico, want het zwarte 2010-neopreenexemplaar blijkt toch wel wat klein geworden (overigens net als de sneakers waar zijn tenen opeens wel erg tegen de voorkant drukken). Vele winkels verder komen wij terug op de boot met een fles jus d’orange, 2 stokbroden en pakket nieuwe boxershorts. Maar zonder een nieuwe jas: er hangt bijna geen jas aan de rekken en de incidentele exemplaren die we zien, zijn echt niet leuk of cool. Dan wachten we wel tot Londen, Texel of Heiloo.

 

Aan boord blaast de kachel aangename warme lucht en Coos maakt overheerlijke gehaktballen.

 

To be continued!

 

 

 

 

 

zaterdag 16 juli 2011

Aankomst in Guernsey!

Op donderdagochtend (14/7) verlaten we in alle vroegte de marina van Brest. Met stroom mee varen we de Rade van Brest uit richting Canal du Four waar we ook stroom mee hebben. Er staat een zuchtje wind en dat is voor ons net genoeg om op grootzeil en gennaker langs de ruige West-Bretonse kust te glijden. ’s Avonds verandert het dunne zonnetje in een mooie maan. Wat een licht in die donkere nacht! Ik realiseer me eens te meer hoe plezierig zo’n schijnwerper is. Heel anders dan tijdens onze laatste oversteek van de Azoren naar Brest; toen was het zonder maan en met dikke bewolking echt heel donker.
Helaas kakt de wind halverwege de nacht helemaal in en gaat 1 motor aan. Vrijdagochtend rond 08.00 uur varen de haven van St. Peter Port binnen. Nadat we de dieseltanks hebben volgegooid, maakt de buitengewoon beleefde marina-medewerker een ligplaats in de marina vrij voor ons. Als we gaan aanleggen, hoor ik opeens een bekende stem vanaf de steiger. Pas daarna herken ik het gezicht: Marga van de EMMA. De EMMA (Bart, Marga en zoontje Axel) hebben we een jaar geleden voor het eerst (en tegelijk voor het laatst) ontmoet in La Coruna en Portosin. Wat een toeval en wat een gezelligheid! We hebben een hoop bij te praten en daar hebben we de komende dagen alle tijd voor. Er is slecht weer op komst, regen en harde wind, dus we blijven hier wel even.

woensdag 13 juli 2011

Brest: nieuwe setjes, nieuwe verstaging!

Onze dagen in Brest zijn zeer produktief.

Op maandagochtend leggen we –via het marinekantoor- contact met de grootste/beste tuiger van Brest, Iroise Greement. In de loop van de ochtend komt Eric Crochet langs om te bezien of en wat hij voor ons kan betekenen als het gaat om nieuwe verstaging. In ons beste Frans en in zijn beste Engels communiceren we met elkaar. ’s Middags komt hij een 2e keer langs, met een prijsopgave. Het is even diep adem halen voor ons, maar dan krijgt hij de opdracht om beide hoofdwanten (bakboord- en stuurboordstag) zo snel mogelijk geheel te vernieuwen. Zo gezegd, zo gedaan. Op dinsdag krijgt hij de benodigde materialen uit Lorient resp. La Rochelle en op woensdagmiddag hebben we 2 specialisten aan boord die vlot en vakkundig de oude verstaging voor nieuwe vervangt. We zijn zeer in ons nopjes met deze snelle gang van zaken; hierdoor komen we niet in de knoop met onze reisplanning voor de komende (laatste) weken.


Brest is een waar zeilwalhalla. Vanuit marina Le Moulin Blanc is een buitengewoon actief zeilgebeuren voor de jeugd; de hele dag zien we kinderen op surfplanken, in optimistjes, lasertjes, hobie cats en kayaks over het water gaan. Het water leent zich hier uitermate goed voor, want de Rade van Brest ligt zeer beschut en van golfslag is geen sprake. Voor de toerzeilers is het een meer dan handige uitvalsbasis: op de kant zijn volop chandlers, zeilmakers, tuigers en scheepsmotorendealers. Oftewel, als je iets of iemand nodig hebt, is dit de place to be. Coos benut deze dagen dan ook voor allerlei onderhoudszaken. Motorolie en saildrive-olie wordt vervangen (en direct kan reserve-olie aangeschaft worden), de schroeven worden van nieuwe anode’s voorzien (brrr, het water is slechts 16graden…), de dieselfilters worden vervangen (meteen nieuwe dieselfilters als reserve), het anker wordt gespoten met galvaniseerspray, de teakhouten tafel wordt geschuurd en in de teakolie gezet, de bimini (zonnetent) krijgt nieuw elastiek en een paar bakskisten worden voorzien van een nieuwe laag bilgeverf (naar deze verf zijn we al maanden op zoek).

In de tussentijd draaien de wasmachines 4 grote tassen stinkend wasgoed weg. ’s Avonds schuiven we in frisruikende, schone bedden en we slapen andermaal als roosjes. Terwijl Coos en ik met deze klussen bezig zijn, vermaken de kinderen zich in de speeltuin op het naastgelegen strand.

Op dinsdag gaan we een middag met de bus naar down-town Brest. Omdat Brest niet bekend staat vanwege interessante historische gebouwen of anderszins culturele bezienswaardigheden, richten we onze blik op de Galeries Commerciales, oftewel het winkelcentrum. Voor het eerst sinds maanden lopen we weer een H&M binnen. Tico en Sil zijn helemaal blij met een nieuwe blouse en spijkerbroek. Coos verwent zich in het kader van terugkeer in de Nlse maatschappij in een andere zaak met een paar nieuwe overhemden. Ik beperk me tot een knielegging en een spijkerrokje. We lopen ook nog naar de andere marina die Brest rijk is, Marina Le Chateau. Deze marina ligt dichterbij het centrum van de stad maar heeft niet de vriendelijke, gemoedelijke atmosfeer die we wel proeven bij marina Le Moulin Blanc.


Tussen de bedrijven door eten we onze buiken vol aan het franse stokbrood, aan Camembert en aan pate. Heerlijk! En ik trek voor het eerst sinds 11 maanden de hardloopschoenen weer eens aan om te gaan hardlopen!! En dat valt nog geenzins mee: ik kan er 4 x 10 minuten uitpersen maar dan is de koek wel op. De dag erna protesteren de dijbeenspieren alsook de scheenbeenspieren….Op naar de 2e sessie, die hoogstwaarschijnlijk in Guernsey gelopen gaat worden. Want morgen (donderdag 14/7) vertrekken we rond 08.00 uur richting Guernsey waar we vrijdag zullen aankomen in St.Peters Port.

To be continued!

maandag 11 juli 2011

Foto's van de oversteek naar Bretagne!

We hebben een paar nieuwe foto's online. Halverwege de oversteek waren de golven echt heel hoog, ook al is dat misschien niet zo goed te zien op de foto!

zondag 10 juli 2011

AANGEKOMEN in Brest!

We zijn, na een letterlijk en figuurlijk veelbewogen oversteek, aangekomen in Brest en liggen doodstil langszij een steiger. Wat een rust en wat een stilte. Tico en Sil worden net wakker, Coos en ik gaan nog even een powernap doen.

 

To be continued!

 

zaterdag 9 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (9)

Niets zo saai als je met een zeilboot moet motoren en dat is wat we –net als gisteren- op dag 9 doen .... motoren. Van de nacht in de dag in de nacht. En het gaat zo langzaam op de motor ... we  fantaseren over andere schroeven, MaxProps, waarmee je veel sneller kunt gaan op de motor. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Enfin, wij hebben ze niet en moeten genoegen nemen met een gemiddelde van 5knopen. En er staat zo'n prachtig rustig zeilwindje...

Welnu, we bezien er maar vooral de voordelen van, zoals daar is warm water in de boiler. We gaan allemaal lekker douchen; de hele boot ruikt naar Rituals. Douchen blijft zo intens genieten als je het een heel aantal dagen niet gedaan hebt. Verder kijken we voor ons doen veel films (filmtip: Frost/Nixon, over het beroemde TV-interview met Nixon na Watergate).

Ook al is het nu nog stikdonker, we hebben land in zicht: vuurtorenverlichting, rode en groene lichten van de markeertonnen en ander landlicht. Verder ruiken we het land: de geur van mosselen, de zilte lucht van eb en vloed en een vleugje industrie.

Bij het ochtendgloren komen we aan in de marina in Brest.

To be continued!

Nog af te leggen afstand (02.30 uur): 14 mijl

 

Onderweg naar Bretagne (8)

Dag 8 waait er een heerlijk windje kunnen we lekker zeilen. De reven worden uit het grootzeil geschud en de fok wordt helemaal uitgedraaid. We gaan als de brandweer.
Tot Coos rond het middaguur wordt opgeschrikt door een PANG-geluid. Direct onderzoek wijst uit dat een deel van de "toggle", een dik RVS ding dat tussen het bakboordstag en terminal aan bakboordzijde zit, geknapt is. Niet goed, helemaal niet goed! Wind uit de zeilen, verstaging borgen, grootzeil strijken, verstaging extra borgen en ook nog een tui aanbrengen tussen stag en terminal.
We hebben nog 200 mijl te gaan en dat zullen we op de motor moeten doen. Gelukkig hebben we genoeg diesel en gelukkig zijn de weersvoorspellingen goed, oftewel we krijgen heel rustig weer en een steeds vlakkere zee.
De bestemming wordt Marina Le Moulin Blanc in Brest; via de satelliettelefoon hebben we onze aankomst op zaterdagnacht gemeld en wordt er een ligplaats voor ons vrijgehouden. Ook hebben we de verzekering en de kustwacht geinformeerd. We hebben er alle vertrouwen in dat we zonder verdere schade Brest zullen bereiken, maar het is een geruststellend idee dat we op het (internationale) radarscherm van de kustwacht ingeplot staan mochten de borgingen niet houden en de mast overboord gaan.
To be continued!
Nog af te leggen afstand (07.00 uur): 104 mijl

vrijdag 8 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (7)

Op 7 juli, dag 7, hebben we -theoretisch- een feestje te vieren. Coos en ik hebben elkaar op de kop af 23 jaar geleden ontmoet en de vlam sloeg -op een donderdagavond in discotheek Escape in Amsterdam- serieus in de pan. Welnu, het feestje vieren we nog wel, maar niet vandaag. Hooguit laat ik onze beginjaren voor het in (mijn hazen)slaap vallen, in gedachten voorbij komen.
23 Jaar geleden had ik niet kunnen bevroeden dat ik nu, in 2011, met diezelfde man in een zeilboot op een oceaan zou zitten... Deze dagen passen bij de huwelijksgelofte "for better and for worse", want de afgelopen dagen zijn "worse" tropendagen. En dan doel ik niet op warme temperaturen... Ondanks de zware omstandigheden in combinatie met gedwongen stilzitten op beperkte mtrs2 en toenemende vermoeidheid, maken we elkaar niet af. Maken de omstandigheden ons misschien juist dankbaar? En bewust? Van wat voor bijzonders we met elkaar hebben? Want zelfs als de omstandigheden niet leuk zijn en we op ons onvoordeligst zijn, vinden we elkaar nog steeds de allerleukste, -liefste, -beste en -mooiste! (arrrggghhh, ik zie er niet uit mijn mijn ongewassen haren, ingevallen smoeltje en stinkende t-shirt). Hoe dan ook: we zijn al langer met elkaar dan zonder elkaar, immer blij en gelukkig. Voor altijd.
Terug naar de -letterlijk- woelige baren. In de ochtend van dag 7 trekt de wind nog wat meer aan, de zee is hoog en de zon laat verstek. Pffff, zucht. Maar, we zijn optimistisch want volgens de weerkaarten gaan wind en golven later op de dag op de schop! En ja hoor, aan het eind van de middag nemen wind en golven geleidelijk af en 's nachts is er zelfs helemaal geen wind meer. De golven zijn veranderd in een hoge, lange deining. De motor gaat aan en ook de kachel.
To be continued!
Nog af te leggen afstand (07.00 uur): 245 mijl

donderdag 7 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (6)

Weinig spannends te melden over dag 6. Buiten is er dikke bewolking, af en toe zon, hoge zee en een stevige wind. Binnen hebben we het gezien de omstandigheden redelijk comfortabel; ons leven speelt zich afwisselend af op de bank of in bed. Niemand is ziek en we eten, net als altijd, 2-3 maaltijden per dag. 's Ochtends bakken Coos en Sil een grote stapel pannenkoeken. Dit is ontbijt en lunch tegelijk. 's Avonds eten we pasta met kip. Deze koolhydratenrijke maaltijden ten spijt, denk ik dat Coos en ik de afgelopen dagen wel een paar kilo zijn kwijtgeraakt ...dit is vooral zichtbaar aan de ingevallen wangetjes in ons gezicht. Nee, zo'n zware oversteek maakt ons niet knapper of jeugdiger, haha. Straks in Bretagne maar flink veel crepes en moules et frites eten.
Het radionetje vindt nog steeds 2x per dag plaats: we wisselen posities uit en Coos verzorgt voor Moonrise en Gateway weerberichten op maat. De netjes worden kort gehouden bij de Moonrise want zij moeten sturen als ze zenden- en sturen met dit weer is nat
's Nachts daalt de buitentemperatuur naar 14,5 graden. Binnen is het dan op enig moment ook niet warmer dan 18 graden, brrr. Kachel aan Overdag, als de zon haar stralen een paar uur op ons schijnt, warmt het lekker op en is het binnen snel een comfortabele 24 graden.
To be continued!
Nog af te leggen afstand (06.30 uur): 383 mijl

woensdag 6 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (5)

Dag 5 verloopt ongeveer hetzelfde als dag 4: 's ochtends loodgrijze bewolking en 's middags wint de zon wat aan terrein. De zee is elke dag wat hoger en daarmee wordt het oncomfortaler aan boord. Tico en Sil hebben hier overigens helemaal geen last van. Zij liggen gewoon ondersteboven, achterstevoren en enigszins ongelimiteerd te DS-en. Wij doen overdag niet zo heel veel: beetje slapen, beetje lezen, een spelletje doen. Ik heb het haakwerk maar weer eens uit de doos gehaald; dat verzet de zinnen een beetje.
De weerkaarten laten voor de komende dagen veel wind en een hoge zee zien en daarom besluit Coos de koers aan het einde van de dag te verleggen en meer oostwaarts te varen. Dan hebben we wind en zee meer van achteren en omzeilen we de de hoogste zee en wind die in de depressie die voorbijkomt. 's Avonds strijken we het grootzeil en gaan we op een puntje fok de nacht in met nog steeds 6 knopen. De wind varieert tussend e 20 en 30 knopen. In de nacht draaien we een uurtje de motor voor stroom. We maken gelijk van de gelegenheid gebruik om de kachel aan te zetten en de boot door te warmen. Het is lang geleden dat we de thermometer lager dan 20 graden hebben zien aangeven.
To be continued!
Nog af te leggen afstand (06.00 uur): 506 mijl

dinsdag 5 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (4)

Halverwege de ochtend van dag 4 hebben we het grootzeil 3x gereefd en varen we met een puntje fok. Gelukkig is deze zeilvoering niet lang nodig; als de zon rond het middaguur doorbreekt, neemt ook de wind wat af. De wereld ziet er -na al die grijze dagen- opeens een stuk vriendelijker uit.
Overdag halen Coos en ik om beurten wat gemiste slaap in. Tico en Sil vermaken zich in die tijd met de DS en 's middags doen we zelfs een uurtje school. Daarna slaan de jongens aan het knutselen. Kortom, we hebben vandaag geen kind aan ze.
In Horta heb ik 14 podcasts (afleveringen) "Met het oog op morgen" gedownload; ik zit middenin in de reality soap "help Griekenland de zomer door" en Marianne Thiemes (Partij voor de Dieren) stokpaardje "wel/niet verdoofd ritueel slachten". Prima afleiding tijdens een nachtwacht.
Inmiddels wordt het voorzichtig licht en trekt er weer een dikke grijze wolk over ons heen ... Waar zijn die zonnige dagen?
Nog af te leggen afstand (05.30 uur): 648 mijl

maandag 4 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (3)

Een vieze motregen op dag 3 houdt een groot gedeelte van de ochtend aan, maar er komt wel een beetje wind. Als ik om half 10 uit mijn 2e slaapshift rol, hijsen we het grootzeil en de gennaker en gaat de motor uit.
Verder is het een dag van eindeloze grijze lucht, eindeloos veel water en eindeloze uitzichten. Weinig inspirerend en weinig spannend. Het liefst "verslaap"ik deze dagen om vlak voor aankomst pas weer wakker te worden. Maar dat kan natuurlijk niet en daarom geef ik mijzelf 's middags een schop onder mijn kont en kom ik in beweging. We bakken een appeltaart: de gesuikerde appeltjes zijn lekker, maar aan het kant en klare deeg zit weinig smaak. Niet voor herhaling vatbaar. En we doen een beetje school: het interessants is nog te lezen in "Het Zeeboek" hoe het nu zit met spring- en doodtij (versterkende resp. verzwakte aantrekkingskracht zon en maan op het water op aarde) en het geluid dat je hoort als je een schelp tegen je oor houdt. Je denkt dan de zee te horen, maar in werkelijkheid hoor je het bloed langs je oor stromen. Nooit geweten!
Highligt van deze 3 juli is de verjaardag van Oma Riny; we bellen met de satelliet-telefoon naar De Rijp en zingen een verjaardagslied. Ook passeren we een zeilboot en zien we -via de AIS weliswaar- verschillende vrachtschepen op onze route. Via dit AIS-systeem kunnen we zien hoe groot het vrachtschip is, wat haar koers, haar snelheid, haar bestemming is, als ook de verwachte aankomstdag is. Bestemmingen lopen uiteen van Oranjestad (Aruba) tot aan Cagliari (Italie).
Als het avond wordt, verruilen we de gennaker voor de fok. De zee klotst en botst en ik slaap er slecht van. Als mijn wacht om 01.00 uur begint, is het pikkedonker: geen maan, geen sterren en wel weer die motregen. Bah!
Nog af te leggen afstand (05.00 uur): 808 mijl

zondag 3 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (2)vervolg

Oma Riny is vandaag jarig! Vanmiddag met de Iridium telefoon voor haar gezongen; Van harte gefeliciteerd lieve oma en (schoon)mama vanaf de oceaan! Nog heel veel jaren toegewenst!

Onderweg naar Bretagne (2)

Dag 2, zaterdag, begint met verdrietig dierennieuws. De gevederde vriend van de Moonrise (Tiebass), gehuisvest in een cardanisch opgehangen kooitje, houdt niet van een leven op zee. Hij heeft afgelopen nacht zijn laatste adem uitgeblazen.
Vandaag gaat niet de boeken in als een supersnelle zeildag. Integendeel, er staat weinig wind en we hebben een halve tot hele knoop stroom tegen. Maar ach, we komen met gemiddeld 4 knopen vooruit en we vinden het wel best. In de 2e helft van de middag trekt de grauwsluiter op en begint de zon te schijnen. Lekker voor ons en voor de zonnepanelen, oftewel onze stroomvoorziening.
We spotten een walvis. Eerst zien we een spuit een eindje recht voor de boot, dan schuin links van ons en dan zien we niets meer. Na 5 minuten turen, waar zal ie heen zijn gegaan?, schrikken we van een spuitgeluid achter ons. Een bootlengte achter ons komt de potvis even boven om een kijkje te nemen. Wauw!! Het dier is minstens net zo groot als onze boot. Wat mij betreft komt "Moby Dick" wel erg dichtbij dus ik start 1 motor; van dat geluid houden ze niet zo. De potvis laat zich vervolgens niet meer zien, maar daarvoor in de plaats komen een handjevol dolfijnen naar ons toe. Dat is altijd leuk.
Rond 20.00 uur schuif ik alvast mijn bed in. Om 21.00 uur sluit Coos de dag af met het radionetje en houdt hij de wacht. Sil leest een Donald Duck in zijn eigen bed en Tico kruipt rillend bij mij in bed. Hij heeft even daarvoor gespuugd en klaagt over hoofdpijn. Arm kind. De wind houdt er helemaal mee op en de motor gaat aan. Rond middernacht, tijdens mijn wacht, halen we het grootzeil weg. Als er geen wind is, gaat dat alleen maar klappen en schudden. Nu, aan het einde van mijn wacht, ontwaakt een grijze dag met motregen. Zal dit het front zijn dat over moet komen en waarna we dat prima zeilwindje schuin van achteren krijgen?
Nog af te leggen afstand (05.30 uur): 957 mijl

zaterdag 2 juli 2011

Onderweg naar Bretagne (1)

In de stromende regen gooien we de trossen los en varen we de marina van Horta uit. De Moonrise zwaait ons, schuilend onder hun buiskapje, uit. Zij vertrekken ook vandaag, maar iets later.
In het kanaal tussen Faial en Pico waait het lekker door en zeilen we als een speer, maar zodra we in de buurt van het volgende eiland Sao Jorge komen, komt de wind vanuit een andere hoek en hebben we een nare klotszee. Voorbij Sao Jorge hebben we wederom een windshift. De klotszee bij de eilandpunten blijft vervelend en we zetten uiteindelijk bij het eiland Graciosa de motoren even bij om vlot de punt te kunnen ronden. En dan zitten we echt op open water waar de golven regelmatiger zijn en de wind steady uit het noord-noordwesten waait.
Aan het begin van de avond varen we buiten marifoonbereik van de Moonrise (de afstand wordt te groot), maar om 21.00 uur spreken we elkaar op het ssb-radionetje wat met de aanvang van deze trip nieuw leven is ingeblazen. De Gateway, een dag eerder vertrokken, meldt zich ook weer aan. De rollen zijn als vanouds verdeeld: Marcel is spreekstalmeester en Coos doet het weerbericht. Net voordat het donker is, passeren we een houten, gaffelgetuigd scheepje dat een dag eerder uit Horta vertrokken is. Coos geeft hem via de marifoon het laatste weerbericht door: de schipper is blij met het bericht dat het niet alleen maar aan-de-wind zeilen wordt naar Engeland. Als de voorspelling klopt, krimpt de wind van noord-noordwest naar zuidwest, oftewel van aan de wind varen naar de wind schuin in de rug.
Na het radionetje gaan Tico, Sil en ondergetekende naar bed. Geflankeerd door 2 kinderlijfjes probeer ik de slaap te vatten, maar zo'n 1e nacht op zee is dat altijd even wennen. Om 01.00 uur los ik Coos af. De wind is inmiddels ingekakt en we zetten 1 motor bij. Gelukkig pikt de wind om 03.00 uur weer op en kunnen we zeilen. Verder is het een donkere, maar rustige nacht.
Nog af te leggen afstand (05.30 uur):1076 mijl

vrijdag 1 juli 2011

Vertrek naar het vasteland van Europa!

Vandaag, 1 juli 2011, beginnen we aan de laatste grote oversteek: 1200 mijl naar het vasteland van Europa. Bestemming: Camaret sur Mer aan de zuidkust van Bretagne. Maar wie weet belanden we wel in Falmouth (zuid-Engeland) of the Scilly’s (eilandengroep zuidwest van zuid-Engeland).

Onderweg zullen we, net als voorgaande keren, dagelijks een positie-update op ons weblog zetten (zie hiervoor “WAAR ZIJN WE NU?” en klik dan door naar een van de vermelde links). Ook proberen we jullie op de hoogte te houden van het dagelijks wel en wee aan boord.

 

Voor het eerst hebben we een aantal podcasts gedownload, i.c. recente radioprogramma’s, om te beluisteren op de iPod tijdens de nachtwacht. Dat is nieuw voor me (wist tot voor kort eigenlijk niet eens wat podcasts waren), dus dat is een leuk vooruitzicht. We hebben nog wat films uitgewisseld met de Vela en de Moonrise. “The King’s Speech”, met een fenomenale Colin Firth, hebben we inmiddels al gekeken. En Tico en Sil hebben –voor het eerst- de film “krijg toch allemoal de kolere” Ciske de Rat gekeken. Wat een guppy was (leeftijdsgenoot) Danny de Munk toen nog …. Arrrggghhhh, wat zijn wij oud geworden!! En tot slot wordt het de komende week vechten om de e-reader: Tico stort zich op deel 10 van De Grijze Jager, Coos gaat het succesverhaal van Hyyves/Raymond Spanjer lezen en voor Sil hebben we (voorlees)boek “Alle hens aan dek” gedownload.

 

 

 

 

 

 

 

Tico op Pico!

Vandaag zouden we op zee zitten, maar … zijn we een middagje naar het nabij gelegen eiland Pico geweest, met de ferry naar het stadje Madalena. Pico staat bekend om haar wijnen. De druiven groeien op vulkanische (vruchtbare) grond en de lapjes grond zijn omzoomd met muurtjes van lavasteen. Die muurtjes zijn niet alleen bedoeld om de erfafscheiding aan te geven, maar ook om de planten beschutting tegen de wind te geven. Althans, dat denk ik. Ik had mijn theorie graag willen staven in het wijnmuseum, maar dat bezoek is niet gelukt, want het museum wordt momenteel gerestaureerd. Als alternatief zijn we een stukje gaan wandelen.

 

Enfin, waarom we niet op zee zaten?
Woensdagochtend 29/6 willen we vertrekken voor de oversteek naar Brest (zuidwest Bretagne). Voor vertrek hijst Coos mij nog de mast in, zodat ik de nieuwe radarreflector hoog in de mast aan de stuurboord zalingverstaging kan bevestigen. En tegelijkertijd is het een controle van zaken bovenin die mast waar je niet elke dag naar kijkt. Het slechte nieuws is dat ik wat problemen ontdek bij de verstaging (de rvs kabels waarmee de mast omhoog gehouden wordt) die opgelost moeten worden voor dat we aan een oversteek van 1200 mijl gaan beginnen. Het goede nieuws is dat we dit NU ontdekken en niet met onvoorziene (vervelende) situaties op zee geconfronteerd worden.  Ander voordeel is dat in Horta MidAtlanticYachtService zetelt. Een hecht team van MAYS werkt zich 4 maanden van het jaar een slag in de rondte –als al die oceaanzeilers voorbij komen en een stop in Horta maken- en kunnen en willen een spoedreparatie voor ons inpassen in hun overvolle schema. En dit alles met een grote glimlach, een en al vriendelijkheid, hulpvaardigheid en 200% klant- en oplossingsgerichtheid. Daar kan menig bedrijf in Nederland nog wat van leren … Wat een toppers!

 

Als we aan het wandelen zijn op Pico, wat toch een beetje uitje is in het kader van “killing time”, krijgen we een telefoontje van MAYS dat onze stag gerepareerd is en klaar ligt. We nemen de eerstvolgende ferry naar Horta en om half 6 hangt Coos in het bootstoeltje een krappe 20 meter hoog in de mast om de stag weer te bevestigen. We vullen de watertanks, we betalen de marina en klaren uit bij de douane en halen nog een krop sla bij de supermarkt. En dan zijn wij in principe klaar voor vertrek. Althans bijna, want ‘s avonds gaan we eerst nog lekker van een laatste avondmaal in Caf’e Peter Sport met de Moonrise genieten. Na vandaag varen we –in elk geval voorlopig- weer ieder een eigen koers met ieder een eigen bestemming. Zij varen naar Falmouth (zuid-Engeland) en wij (in principe) naar Camaret sur Mer of Brest (zuid-Bretagne).

 

Morgenochtend halen we nog een weerbericht op en als dat er ongewijzigd gunstig uit ziet, is 1 juli 2011 de startdatum van onze laatste grote oversteek van deze zeiltrip: 1200 mijl naar het vasteland van Europa.

To be continued!