Zo druk als een boer met 1 koe!

Een jaar geleden bestond ons dagelijks reizend leven uit klaarmaken voor vertrek, vertrekken en weer aankomen. Bijna elke dag was anders qua verblijfplaats en/of dagbesteding. En altijd hadden we voldoende eten in huis, of beter aan boord, om het minstens 2-3 weken zonder supermarkt uit te zingen. Tegenwoordig verkeren we alle dagen op één en dezelfde plek, in een keurige laan in een huis van steen. Tegenwoordig doe ik elke dag mijn boodschappen. Tegenwoordig zijn in elk geval  5 dagen van de week, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds, min of meer met dezelfde activiteiten gevuld.

Een jaar lang hebben we zo goed als geen dag de wekker gezet. Tegenwoordig gaat van maandag tot en met vrijdag het wekkertje om 5 over 7, om 14 over 7, om 5 voor half 8 en dan moet ik van mijzelf écht uit bed. De jongens duiken om kwart voor 8 extra diep onder de dekens in de hoop dat we ze niet wakker maken. Helaas … de realiteit is keihard. Ook zij moeten hun warme, comfortabele nest verlaten om zich aan te kleden, te wassen en hun tanden te poetsen. Dit doen zij elke dag met groot enthousiasme en bereidwilligheid (NOT).

Niet heel veel anders dan op de boot is het ontbijtritueel. Als ware het een Bed en Breakfast, en daarmee ook buitengewoon ongeëmancipeerd, krijgen de mannelijke leden van ons gezin vervolgens hun ontbijt geserveerd. Tegenwoordig moeten we wel scherper op de tijd letten. Tegen de tijd dat het 5 voor half 9 wordt, maken Tico en Sil allerhande omtrekkende bewegingen  om de gang naar school maar niet echt te hoeven gaan maken. Niet dat ze een hekel aan school hebben, integendeel. Maar het moment om écht te doen wat je moet doen, wordt zo lang als maar mogelijk is, uitgesteld: een zekerheid in mijn leven als het gaat om het gedrag van mijn “engeltjes”. Zo wordt bijvoorbeeld het eigen ontbijtbord alleen mee teruggenomen naar de keuken als ze daar nog eens fijntjes (1000x) aan herinnerd worden. En geen haar op hun hoofd die er ook maar over peinst om het bord of glas van de ander en passant mee te nemen.  Aan het meenemen van een pauzekoek/–drinken en de gymtas denk je toch ook niet zelf? Nee, ook daar zorgt hun moeder wel voor. Als er dan eindelijk de gang naar de bijkeuken wordt gemaakt richting schoenen en jassen, ook dan weten ze iets te verzinnen wat daar niet mee te maken heeft: duwen, trekken, plagen, enzomeer. Kortom, elke week -behalve de schoolvakanties- hetzelfde stramien.

Tot deze week: deze week is een rare week in de regelmaat van "thuis". Een week van klaarmaken voor vertrek, vertrekken en uiteindelijk weer terugkomen. En dat voelt als het beleven van 2 weken in 1 week. Ik ga namelijk voor 5 dagen naar Madrid, zonder man en kinderen. Dat betekent niet alleen mijn eigen spulletjes bij elkaar zoeken (Wat neem ik mee? Wat moet ik aan; overdag warm, ’s avonds koud? Welke schoenen neem ik mee?). Maar ook het vullen van de ijskast, de vriezer en de broodlade voor de thuisblijvende mannen. En wat te denken van het logistieke schema van kids en man? Dat wordt nauwgezet met tijdslijnen in kaart gebracht. Al hun “dingetjes” gaan bij mij op automatische piloot en worden rechtstreeks vanaf mijn harde schijf gehaald. Voor hen is voor het een potpourri van details die zonder enig systeem ooit eens, wel of niet, slechts in hun onderbewustzijn opgeslagen zijn. En kan ik dat hen kwalijk nemen? Niet echt. Als “Manager Planning & Organisatie van de Thuis BV” heb ik dit in het verleden onvoldoende gemanaged. Even snel zelf doen i.p.v. het langdurig traject van het hen zelf laten doen. Eigenlijk kan ik defintief vaststellen dat mijn kernkwaliteit “delegeren” een serieus leerpuntje is. Dat is me in deze dagen ruim voldoende duidelijk geworden.

Welnu, de komende 5 dagen heb ik alleen mijzelf om me om te bekommeren. De komende 5 dagen hobbel ik achter 14 anderen aan en kan ik me overgeven aan het “overgeven”. De komende 5 dagen hoef ik niet het initatief te nemen en kan ik volgen. En dat alles onder een zomers zonnetje en bij aangename temperaturen van rond de 20-25 graden.

De golven van het landleven zijn soms woest en onrustig, vormen dan een klotsbak in het hoofd. Soms zwem je tegen de golven in, zóó lastig. Maar soms ook golft het rustig en aangenaam en wieg je mee met de beweging.

 

De aangename golf brengt ons op zaterdagmiddag naar het prachtige theater Carré voor een familie-voorstelling van Peter en de Wolf. Met behulp van 2 vertellers en een 12-koppig orkest worden de hoofdfiguren van dit muzikale sprookje van Prokofjev via 10 dansers tot leven gebracht. Aan de uitvoering is een proloog toegevoegd; wat gaat vooraf aan het uit de tuin lopen door Peter terwijl er het gevaar van een wolf dreigt? Het geheel is –vooral voor Sil- zeer tot de verbeelding sprekend: Peter is ondeugend en dapper, het vogeltje speels, de eend grappig, de kat vilein, de wolf dreigend en gevaarlijk en opa bezorgd en liefdevol. Door de keuze van visualisering van het verhaal door dansers verschuift de rol en aanwezigheid van de instrumenten meer naar de achtergrond. Muzikaal had ik misschien op iets meer “geweld” gerekend. 

Een gelukzalige golf van het landleven is die van het hardlopen. Op woensdag en op zondag stamp ik door het wonderschone duingebied en over het strand. Die omgeving vervult mij elke keer weer met een enorm dankbaar en rijk gevoel. Zelfs als op zondag een lange duurloop van 2 uur gelopen moet worden.. pffff… De route voert ons o.a. 7km lang langs de vloedlijn van Bergen aan Zee naar Camperduin. Het uitzicht over de oneindigheid van de zee, het lege strand, de wind in mijn gezicht, de regendruppels op mijn wangen. Vanaf Camperduin gaan we via een schitterende route heuvel op-heuvel af over een pad zo mul als een paardenpad. En hoewel dat uitputtend is, mag het mijn pret niet drukken. Het genieten is groter dan de vermoeidheid. Het ruiken, zien, horen en voelen van natuur en lijf maakt dat ik voel dat ik leef!

Tegen de golven in zwemmen probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen. De kunst van het loslaten. Niet alles (lang) van te voren willen regelen, willen organiseren, willen plannen, willen uitsluiten. Soms lossen hobbels in daily life zich namelijk in de tijd vanzelf op. Voorheen kon ik bijvoorbeeld nog weleens helemaal flippen als Coos last minute meldt niet thuis te zijn op een avond waarop ik een, lang van te voren aangekondigde, afspraak heb. Ook blijf ik rustig wanneer zich openbaart dat het theaterspektakel van Neeltje Pater waarvoor ik net 6 kaarten besteld heb op dezelfde avond blijkt te vallen als de bruiloft van Coos’ commerciële man. Het zal zich hoe dan ook te zijner tijd wel oplossen, althans als we bereid zijn concessies te doen. Accepteren dat je leven niet maakbaar is, scheelt veel stress, frustratie en gekissebis.

De woeste golf, de klotsbakgolf, is de golf van het dagelijks nieuws. De bak ellende die elke dag weer over ons uitgestort wordt, die we over onszelf heen láten storten, is oneindig. Een dramatisch busongeluk in Zwitserse verkeerstunnel waarbij zoveel jonge kinderen om het leven komen, 3 Roma-meisjes die op een Franse snelweg doodgereden worden (wat deden ze daar überhaupt?), de aanhoudende onderdrukking en bijbehorend geweld in Syrie, de Amerikaanse soldaten die respectloze en onmenselijke dingen doen met de lichamen van Afghaanse strijders en/of burgers, een dodelijke steekpartij op de kermis in Hoorn met een 17-jarige als slachtoffer en een 15-jarige (vermoedelijke) dader. Kortom, wat doen we elkaar aan?

Op reis werden we niet of tenminste minder direct en indringend met deze dagelijkse shit geconfronteerd. Thuis kunnen we onze ogen hier niet voor sluiten, valt er niet aan te ontkomen. Bij vlagen bevliegt dat me en verlang ik intens terug naar het overzichtelijke en eenvoudige leven aan boord, ver weg van alles. Maar dat is te makkelijk en misschien wel te veel een vlucht voor de realiteit. Het moet toch mogelijk zijn om de TV niet aan te zetten, niet te kijken naar het journaal? Het moet toch mogelijk zijn de laptop ’s ochtends niet aan te slingeren? Het moet toch mogelijk om de nieuwsapps en sociale media op mijn iPhone niet voortdurend te checken op iets ‘nieuws”?!

Ja! Dat lijkt me na 8 maanden aanmodderen een goed voornemen. Nieuw leven heeft 9 maanden nodig om te “ontstaan” dus ik heb nog een paar weken. Ik ga de proef op de som nemen en ga ondervinden of het zelf regisseren van de nieuwsgaring, werelds of sociaal, de oplossing is voor mijn bijna onbeheersbare verlangen naar en tegelijkertijd grote weerstand tegen alle dagelijkse impulsen en prikkels.  

Tot slot: gelukkig komt het zeilseizoen steeds dichterbij. Coos is druk doende met voorbereidingen hiertoe. TNT bezorgt een nieuwe polijstmachine en een datum dat SeaMotions een weekje op het droge gaat, is gepland. Op zondag komt de zeilnaaimachine uit de doos. Huik en bimini, die al maanden in onze hal geparkeerd liggen, worden nagelopen en waar nodig gerepareerd. De “buiskap” wordt voorzien van nieuwe ramen en ritsen. Daarna gaat alles het ligbad in voor een was- en Harmisolbeurt. Tegen de tijd dat Coos met deze natte actie klaar is, klaart het buiten op en kan alles te drogen worden opgehangen. 

De zon schijnt en over niet al te lange tijd zoeken we in elk geval in de weekenden de echte golven weer op.

Hoe verschillend kan het zijn voor mensen. Onze zeilvrienden van de Seaquest beginnen aan de 3000 mijl oversteek over de Grote Oceaan: zij sprokkelen nog wat verse groenten en fruit bij elkaar op de Galapagos Eilanden en zitten dan minstens 3-4 weken op een hele grote blauwe plas water. Verstoken van nieuws, internet en Hollandse hectiek.

Dichterbij huis is het verdriet tastbaar van een schoolpleinvriendin die voor altijd afscheid moet nemen van haar vader en haar kinderen van hun lieve opa. 

En bij ons? Onze dagen staan in het teken van een prachtige CITO-uitslag en dito schooladviesgesprek voor Tico. Hij mag geweldig trots op zichzelf zijn. Wij zijn in elk geval supertrots. Het jaar zeilend reizen heeft Tico geen windeieren gelegd. Integendeel. Hij is sociaal-emotioneel enorm gerijpt en gegroeid: de manifestatiedrang is wat getemperd (ach, hij is en blijft een Leeuw!) en hij vertrouwt meer op eigen gevoel en intuïtie. Ook cognitief heeft hij een grote sprong gemaakt. Het extra jaar op de “bootschool” heeft hem tijd gegeven om de kwartjes, die in zijn hersenen al klaar lagen, in een bij hem passend tempo op de juiste plek te laten vallen. De basisschool, een andere dan voor onze reis, heeft deze gevallen kwartjes op fantastische wijze geborgd. Een ultieme combinatie waardoor hij een geweldige basis heeft om na de zomer te starten met een nieuwe, spannende fase in zijn leven: die van middelbare scholier! Deze week worden er knopen doorgehakt worden voor wat betreft schoolkeuze. Wordt het iets extra’s maar wel relatief dichtbij huis of kiest hij voor tweetalig iets verder weg? To be continued.

Sil wordt in de hectiek van Tico’s toekomstplannen haast over het hoofd gezien. Bijna vergeten we dat Sil het ook fantastisch doet: sociaal-emotioneel en cognitief! Sil mag geweldig trots op zichzelf zijn, wij zijn zeker apentrots op hem. Aanvankelijk de kat uit de boom kijkend, heeft ons kleinste mannetje, onze angelface, vol vertrouwen in zichzelf en in de wereld om hem heen een plek veroverd in zijn nieuwe klas op zijn nieuwe school. Hij heeft leuke, nieuwe vriendjes gemaakt en speelt tegelijkertijd met een natuurlijke vanzelfsprekendheid met het grootste plezier met buurmeisje en –jongetje en straatvriendje. En wat kan hij netjes schrijven! Wat kan hij ontzettend goed lezen! Met Taal beginnen Joep de Snoeper, de Verdubbelaar en andere spellingsregels te beklijven. En met Rekenen werkt hij sinds kort uit de “rode boekjes”, hetgeen betekent dat hij heel zelfstandig aan de slag gaat met de verschillende plus- en minsommen en de tafels 1 t/m 5 en 10.

Een jaar geleden hebben we als gezin zoveel gezaaid. Daar oogsten we alle dagen dat we terug zijn in Nederland van.

Lentevakantie

Anders dan volgens de astronomie is de meteorologische lente is al begonnen. Dit komt omdat de meteorologie als uitgangspunt heeft dat elk seizoen 3 complete kalendermaanden telt. De sterrenkundige lente houdt het gegeven “de zon recht boven de evenaar” aan als startpunt voor de lente en dat is pas 20 maart a.s. het geval. Ah wel, vanaf 1 maart jl. is het gewoon al een beetje lente getuige de temperatuur die aan het stijgen is, de natuur die begint te groeien en het feit dat de kinderen “lentevakantie” hebben.

En in deze lentevakantie besteden wij onze tijd, in elk geval de ochtenden, nuttig: met lummelen en lanterfanten. Althans, de kids komen voor 12.00 uur niet in de kleren. Ik heb er dan, meerdere ochtenden van de week, al 8 – 12km hardlopen op zitten plus de gang naar de supermarkt gemaakt.

Anders dan in de afgelopen kerstvakantie heb ik geen evenementen van te voren ingepland maar bedenken we dag bij dag of en zo ja, wát we kunnen gaan doen. En al met al vult elke middag zich wel met een activiteit.

Zo is op maandagmiddag de trip naar de zwemles van Sil het hoogtepunt van de dag. Op dinsdag hoor ik mijzelf in een vlaag van verstandsverbijstering JA zeggen als een vriendin met kids voorstelt om ’s middags naar Monkey Town te gaan. De naam doet inderdaad al het ergste vermoeden … een indoorspeelparadijs … Een waar paradijs voor kinderen, een heuse hel voor de moeders. Want nee, er is bijna geen begeleidende vader te bekennen. Lang leve de emancipatie en het feminisme. En nee, een gesprek voeren is bijkans niet mogelijk vanwege het euforisch geschreeuw en gegil van kids jonger dan 12 jaar.
Op woensdag verheugt Sil zich de gehele dag op het vooravondprogramma, namelijk met Coos naar de film. En wel naar een door hem zorgvuldig uitgekozen een Engelstalige 3D film met als adviesleeftijd 9 jaar (lees: zijn broer is er ook naar toe geweest en thuisgekomen met spannende verhalen): The Mysterious Island. Sil vindt het geweldig, fantastisch, spannend en helemaal niet, maar misschien toch een klein beetje (?), eng. Donderdagmiddag staat er wederom een bioscoopbezoek op de agenda. Met Tico, Sil en vriendje Gijs gaan we op de fiets naar Alkmaar om een film van geheel andere orde te gaan zien, namelijk The Muppets. Gewapend met drinken en popcorn maken de jongens kennis met de “in onze tijd” zeer populaire marionette “puppets” (vandaar de Muppets): Kermit, Miss Piggy, Foggy Bear, Gonzo, Swedish Chef, etcetera.

Op vrijdagmiddag hebben we een date met de Moonrise. We gaan gezamenlijk naar Corpus voor een reis door het menselijk lichaam. Van te voren heb ik onszelf geboekt op een rondleiding om 15.15 uur.

Het is mijn bedoeling om relaxed ruim op tijd met mijn bolide uit Heiloo te vertrekken, maar een kwartier voor het vertrektijdstip denk ik nog wel “even” met de klantenservice van T-Mobile te kunnen bellen… FOUT!!! Want zulke telefoontjes duren altijd véééél langer dan je denkt. Enfin,  voordat we vertrokken zijn, heb ik 10 minuten tijdverlies in de pocket en dito stress. Ik maak deze tijd enigszins goed door op de snelwegen maximaal 20km/per uur te hard te rijden. Rond 5 voor half 3 komen we aan bij afrit 7, de afrit die we volgens de uitgeprinte routebeschrijving moeten nemen. En daarbij rekening houdend met de wegomleiding vanwege een afgesloten toevoerweg naar Corpus. We worden via linksaf, rechtsaf, rotonde driekwart naar Rijnsburg en vervolgens door naar Katwijk geleid. Het voelt niet goed, het voelt als enorm uit de richting. Temeer het inmiddels 14.45 uur is en wij uiterlijk 14.55 uur bij Corpus moeten zijn. Mijn oksels beginnen te klotsen. Als extra externe hulp probeer ik -al rijdend- Google Maps te openen op mijn iPhone. En dat alleen al is een uitdaging op zich. De jongens krijgen de opdracht uit te kijken naar de reuzetorso van het gebouw Corpus. Mijn iPhone vertelt me dat ik weliswaar met een enorme omweg toch in de juiste richting lijk te rijden en jawel om 14.50 uur ziet Tico de markante torso aan mijn linkerhand. Maar hoe daar te komen? Paniek, wanhoop, frustratie; de emoties gieren door mijn lijf en het huilen staat mij nader dan het lachen. Want linksaf bij het eerstvolgende stoplicht leidt mij de snelweg op naar Den Haag, een rechtsaf is er niet en rechtdoor kom ik in het centrum van Oegstgeest. Welnu, nood breekt wetten en ik besluit in een fractie van een seconde bij de eerder genoemde stoplichten een U-turn te maken in de hoop dat ergens op de “terugweg” en afslag naar rechts is. Al moet ik over een fietspad. Gelukkig, zo ver hoeft het niet te komen, want direct na de U-turn zien we een heus bord met daarop CORPUS en een pijl naar rechts. Ik gooi mijn stuur om en met gierende banden nemen we de afslag. We slingeren ons door het industrieterreintje en parkeren we om 14.55 uur de auto. Pfffff, wat een onmenselijke stress weer, maar we hebben het –weer- gehaald.

Tijdens de 55minuten durende rondleiding, ieder met een eigen gids in de vorm van een persoonlijke headset worden we geïnformeerd over de wonderlijke en in alle facetten op elkaar afgestemde werking van het menselijk lichaam. We gaan naar binnen bij de knie en naar buiten via de hersenen. Vervolgens wacht ons 5 etages met interactief infotainment: via leuke testjes en uitdagende games leren we over het verbranden van cheesecake en hamburgers, over het gezond houden van ons darmflora, over het lezen met onze vingers, de functie van de lever en de nieren, het recht van de sterkste spermatozoïde richting dat enkele eitje en nog veel meer. Het weerzien met de Moonrise is, net als voorgaande keren, warm, vertrouwd en supergezellig.

Voor de portie frisse lucht maken we zaterdagmiddag een prachtige wandeling over het strand en door de duinen van Egmond om daarna–met van te voren gemaakte en meegebrachte hapjes, w.o. een overheerlijke romige mangotaart- neer te strijken in de flat van Ben en Riny.

Zondagmiddag ga ik traditiegetrouw en onder het mom van een voorschotje op de Internationale Vrouwendag (8 maart a.s.) met Helen en Inge naar de High Heels Run in Alkmaar kijken. Uiteraard met voor- en nabespreking, oftewel lekker bijkletsen. Want voor de High Heels Run moeten we het niet doen. De organisatie heeft deze High Heels Run gekoppeld aan Internationale Vrouwendag en probeert elk jaar een “lokaal vrouwending” onder de aandacht te brengen en geld voor in te zamelen. Dit jaar is dat het Blijf Van Mijn Lijf Huis. Als opwarmertje voor de wedstrijd verzorgt HipHopDamesDansgroep een kleine show. Minstens 30 (jonge)dames, gehuld in nauwsluitende, sexy, zwarte kleding en op high heels doen een choreografie die meer lijkt op een mislukte sexy paringsdans. In onze ogen heeft deze dansvoorstelling weinig aansluiting bij het idealisme van Internationale Vrouwendag: strijd voor gelijke rechten, strijd tegen vrouwenonderdrukking, strijd tegen vrouwendiscriminatie.
Vervolgens verschijnen een handjevol opgepimpte dames aan de start voor dé race (elk jaar neemt het deelnemersaantal af en ook de minimale haklengte van 8cm lijkt losgelaten te zijn).
Al met al ervaren wij het geheel op het randje van tenenkrommend genant. Zijn dat de eerste symptomen van een generatiekloof (we worden oud!!)? Zijn wij te kritisch? Zijn wij te zeer op zoek naar betekenis en zingeving? Of heeft de organisatie simpelweg de plank ontzettend misgeslagen? Who cares, denk je misschien wel en ach … misschien is dat wel zo. Laten we het maar positief benaderen: de deelnemers hebben een leuk uitje gehad, inclusief de voorpret van het aankleden en opmaken. De HipHopDamesDansgroep heeft haar kunsten kunnen vertonen en het Blijf Van Mijn Lijf Huis krijgt wat extra centjes.

En dan is de lentevakantie ten einde. Buiten voelt het kouder en er vallen heel veel kleine druppeltjes naar beneden.