Globale reisplanning

Wij, de familie Keijser, hebben van 2010 tot 2011 met onze catamaran SeaMotions, voor een jaar een ' rondje Atlantic' gevaren. We koesteren onze herinneringen in ons dit digitale "book of memories". Daarna ben ik doorgegaan met het zo nu en dan vastleggen van het wel en wee van ons leven op land.







vrijdag 23 december 2011

Santa Claus is coming to town!!

Last Christmas - I’m dreaming of a white Christmas - Heilige nacht, stille nacht – JingleBells – Driving home for Christmas  

Alle kerstklassiekers schallen uit de radio, heerlijk! Want het is tijd voor de volgende Sint, oftewel Santa Claus.
En deze in het rood gehulde rondbuikige goedzak is eigenlijk de door Nederlandse kolonisten mee naar de Verenigde Staten meegenomen Sinterklaas. De uit Europa geïmporteerde Sinterklaas kreeg in de VS al snel een muts in plaats van een mijter en ook de kromstaf verdween. In de loop van de jaren is er een heel verhaal om de kerstman heen bedacht zoals zijn geboorteplaats, de rendieren, de slee en de elfen. Het beeld van de kerstman zoals we die nu kennen, komt uit het tekenpotlood van een Amerikaanse tekenaar die in 1930 voor Coca Cola een serie advertenties voor de kerstperiode ging ontwerpen met als opdracht: een gezellige, menselijke dikkerd met baard in de bedrijfskleuren rood en wit. Enfin, dit exclusief voor Coca Cola ontworpen “beeld” is door de jaren heen gemeengoed geworden als “Santa Claus” en vrij vlot daarna vrijgegeven zodat iedereen van dit “beeld” gebruik mocht maken.
De kerstboom heeft eveneens niets met de oorspronkelijke kerstgedachte, de geboorte van kindeke Jezus, te maken, hoewel het wel 19e eeuwse geestverwanten van de Rooms-Katholieke kerk zijn geweest die voor de introductie van de kerstboom in Nederland hebben gezorgd.

In huize Keijser prijkt een bescheiden kerstboom. De aanvankelijke bonte verzameling aan ballen en versiersels die de jongens er in gehangen hebben, heb ik gefaseerd ingewisseld voor zilverkleurige en zwarte ballen. Helaas voor hen ben ik meer het type “binnen de lijntjes kleuren”, rechte strepen, overzichtelijke rijtjes en gelijke aantallen. En dus op kerstboomniveau betekent dat simpelweg ballen in dezelfde kleurschakering.

Op school is het ook kerst dat de klok slaat: het schoolorkest oefent verschillende liedjes. Zo speelt Tico de ukelele en begeleidt hij op keyboard klasgenootje Sophie die dwarsfluit speelt. Sil heeft als herder 5 regels tekst in het kerstverhaal “Jozef in de stal en met Maria op reis naar Bethlehem”. Er worden in de klas waxinelichthouders geschilderd, kerststerrren geprikt, kleurplaten gekleurd en kerststukjes gemaakt. Met als finaal klapstuk een heus kerstdiner in twee kinderrestaurants wat een paar uur eerder nog gewoon de klas van groep 4 en groep 8 was.
Op grote mensen gebied betekent kerst veel extra drukte bovenop alle gewone drukke bezigheden. In de supermarkt wordt gehamsterd alsof de Hongerwinter weer voor de deur staat: vrouwen en mannen staan met verwilderde ogen en verkreukelde boodschappen A-4tjes achter karren vol eten in enorm lange rijen voor de kassa’s. De supermarkten rekenen op een recordomzet (meer dan 800miljoen euro) en ook de webwinkels doen goede zaken. De postbodes doen langer over hun postrondes door alle “ouderwetse” papieren kerstwensen. Het blijft zo ontzettend leuk om zulke post te krijgen. Van wie krijg je een kaart? In elk geval van familie/vrienden/kennissen met wie je in het dagelijks leven misschien nauwelijks contact hebt, maar van wie je wel trouw elk jaar een kerstkaart ontvangt (Sorry familie/vrienden/kennissen, ik vrees dat een kerstkaart tussen het spreekwoordelijke wal en schip valt …. ik hoop er nog een creatieve nieuwjaarskaart uit te persen, al dan niet digitaal …).

Een jaar geleden ging al deze kersthysterie aan ons voorbij. Daags voor kerst kwamen we na 13 dagen non-stop Atlantische Oceaan aan op Tobago. We aten we de 1e avond aan land op de pof bij Gail’s Restaurant, we visten daags voor kerst een kunstboompje uit het vooronder en zaten 1e kerstdag aan een heus 5-gangen kerstdiner in het Coco Reef Hotel. Geen stress, geen drukte, geen hysterie en geen verwachtingen. Het was een geweldige kerst!

Kerst 2011, thuis in Nederland, zal het weer een geweldige kerst worden. Want we zijn met elkaar, we zijn gezond en we hebben het –nog steeds- goed!

Tot slot voor iedereen die deze blogspot nog steeds leest: heerlijke kerstdagen toegewenst met oog en aandacht voor je dierbaren. Voor 2012 wensen wij iedereen een jaar zonder pijn, verdriet en tegenslag. Dat elke dag een dag met liefde en een lach zal zijn.

woensdag 14 december 2011

Storm (achtig)!

De afgelopen week staat in het teken van storm. De figuurlijke “storm” is geluwd; het spannende Sinterklaasfeest is gevierd. Op zondagmiddag 4 december krijgen Sil en Tico post van de goedheilig man en worden ze door het huis gestuurd om uit allerlei hoeken en gaten zakken met surprises, gedichten en kadootjes te halen. Vorig jaar verraste Sinterklaas ons op zee en vierden we zijn verjaardag en petit comité. Dit jaar hebben we zijn verjaardag grootser aangepakt met een huis vol opa’s en oma’s, tante en oom, huisvriendin en –vriend. Voor iedereen zijn er gedichten, variërend van korte rijmelarijen tot prikkelende en hilarische poëzie. Coos en ik krijgen zelfs de opdracht een heus toneelstuk op rijm op te voeren.

Sinterklaas is net op tijd met zijn stoomboot vertrokken en voor de storm uit naar Spanje gevaren. Want na zijn verjaardag waait er wel een volle week een woeste wind over Nederland en wordt in de kustprovincies en op de Waddeneilanden zelfs langdurig windkracht 9 gemeten. Spectaculair weer; soms gaat de regen en hagel horizontaal door de straat. Niets lekkerder dan op zo’n moment binnen te zitten en het van een afstandje te mogen beschouwen.

Woensdag beloven de heren van het KNMI een rustige en droge(re) ochtend, de spreekwoordelijke stilte voor de storm, en die benut ik om een rondje te gaan hardlopen. Zonder na te denken hol ik langs het Maalwater richting het “Kippebruggetje” op weg naar Egmond aan de Hoef. Oef... pal tegen en hoewel het niet stormt, waait er in het open veld toch zeker een dikke 6. Kromgebogen tegen de wind boks ik me vooruit. Het voelt –hoewel haast gewichtsloos door het voorover leunen in de wind- alsof ik een dode olifant aan mijn enkels heb hangen. Ik beschouw het maar als een goede krachttraining. Tegen de tijd dat ik in de luwte van de huizen in Egmond aan de Hoef loop, voelt mijn lijf loodzwaar. Opeens ben ik niet meer gewichtsloos, heb ik mijzelf weer te dragen. Via het fietspad langs de duinen hol ik richting de hertjes om vanaf daar wind mee, “achterover leunend” de kilometers terug naar Heiloo te maken. Rond het middaguur trekt de wind verder aan en in de namiddag wordt uit voorzorg de hockeytraining van Sil afgelast. Niet onverstandig, de combinatie 6-/7-jarige pupillen en windvlagen van 90 – 100km/uur is geen ideale combinatie.

Donderdag- en vrijdagochtend, twee ochtenden dat het iets rustiger waait, benut ik om naar het strand te rijden. Op de boulevard van Egmond aan Zee hebben zich heuse zandduinen gevormd. De ramen van de huizen en flats langs deze boulevard zien grauw van het zout. Verderop langs het strand hebben de duinen, zo lijkt het, te lijden van de harde wind. Al was het alleen al door een zee die door wind en getij veel hoger op het strand komt dan normaal. Vanaf het strand bezien lijkt het mee te vallen met de hoge golven, maar uit ervaring weet ik dat het met dit weer niet comfortabel is op de Noordzee. Via Windfinder lezen we dat op onze ondiepe Noordzee toch ook golfhoogtes van 5 à 6 meter gehaald worden.
Het is prachtig langs het strand en als altijd geeft het wijdse zicht een verlangend gevoel. Verlangen naar tijd en ruimte, naar overzichtelijkheid, naar eenvoud.

Hoe houdt onze boot zich in dit weer op haar plekje in de jachthaven van Andijk? Het ontbreekt ons (lees: Coos) aan tijd om “even” op en neer naar Andijk te rijden, maar een telefoontje naar de havenmeesters in Andijk vertelt ons dat de SeaMotions er prima bij ligt. Er is feitelijk ook weinig dat kapot kan waaien; de zeilen en de bimini zijn tenslotte opgeruimd.

Tegen de tijd dat het zaterdag 10 december is, zijn de elementen enigszins gekalmeerd en is het prachtig, zelfs zonnig, weer om Midwinterduinloop in Egmond-Binnen te lopen, van oudsher de trainingsloop voor de Kwart en Halve Marathon van Egmond (8 januari 2012). Loopmaatje Agnes en ik lopen een vlak schema en hebben de laatste 1,5km nog energie over voor een versnelling. Een heuse eindsprint behoort zelfs tot onze mogelijkheden. Ons horloge vertelt dat we er ongeveer 1uur35 over gedaan. Voor ons een prima tijd.

Op maandagmiddag heb ik een woeste storm in mijn hoofd, van boosheid dan. Aan het begin van de middag word ik voor 5 meter fietsen in (wandel)winkelstraat van Alkmaar bekeurd: 40 euro boete! Hoewel de politie-agente het recht en de wet aan haar zijde heeft, voelt het heel onrechtvaardig een bekeuring voor zoiets te krijgen, temeer daar er zo goed als geen winkelend publiek was. Ze had me bijv. ook kunnen waarschuwen… Welnu, de recessie is sinds deze week officieel een feit en ook de gemeente Alkmaar moet aan haar inkomsten denken.
De andere aanleiding voor de woeste storm in mijn hoofd is het gegeven dat mijn wasmachine zijn diensten staakt en mij slechts Foutmelding 4 laat zien. Het internet (LANG LEVE HET INTERNET!) vertelt me vervolgens dat het om versleten koolborstels gaat. Ach, mijn Siemens is minstens 15 jaar oud, dus bij die diagnose kan ik mij wel iets voorstellen. Via YouTube leren we ’s avonds van een Duitse wasmachinefreak hoe we deze koolborstels kunnen vervangen (LANG LEVE HET INTERNET!). En laat in Alkmaar nu toch een winkeltje zitten die dit soort artikelen gewoon op voorraad heeft!! Oftewel, 24 uur na de diagnose draait mijn Siemens weer als een zonnetje!

In de nacht van maandag (12/12) op dinsdag gaat er weer een korte storm over ons heen en voor morgen (15/12) wordt –in de kustprovincies- windkracht 7/8 voorspeld.
Werd Nederland vorig jaar in deze maand geteisterd door sneeuw. In december 2011 is het de beurt aan de … wind!!

vrijdag 2 december 2011

...de mooiste schade?!

In het kader van “proper preparation” voor de horrorwinter die de Duitse klimatologen voorspellen, rijd ik op zaterdagmiddag met de auto naar de Aldi in Alkmaar. Ter hoogte van de Kennemerstraatweg heb ik al spijt van mijn onderneming, want het is hartstikke druk op de weg. Waarom moet ik perse op zaterdagmiddag een antivriesvoorruitbeschermer willen kopen? Enfin, het point of no return is gepasseerd, keren gaat niet meer en dus laat ik mij met de stroom auto’s in een langzaam gangetje naar de Aldi rollen. Bij de Aldi, gelegen in een weinig inspirerende woonwijk, hoef ik gelukkig niet lang te zoeken naar een parkeerplaats. Gewoon “fileparkeren” in de wijk. Welnu, laat dat “gewoon” maar weg, want ik zie een betonnen paaltje over het hoofd wat resulteert in een luid schrapend geluid aan de zijkant van auto …. In de hoop dat niemand op straat het geluid gehoord heeft, stap ik zo relaxed mogelijk uit om te kijken wat het resultaat is van dat onheilspellende geluid. Ter hoogte van mijn rechtervoorwiel/rechtervoordeur zit een kras ter grootte van twee schuursponsjes. Djeezus, voor de 1e keer in ruim 20 jaar rijbewijs, rij ik schade aan mijn auto! En nu is mijn auto wel een barrel, maar toch ….. Dat onbestemde gevoel dat ik had toen ik 1 minuut onderweg was, was dus niet voor niets!!! Zwaar sjacherijnig en behoorlijk gedesillusioneerd stap ik weer in mijn auto en rij naar huis. Zonder ook maar de Aldi te zijn ingelopen, daar heb ik nu helemaal geen zin meer in. Het moet voorlopig maar niet gaan vriezen.

In het kader van leuk, gezellig en ik maak me niet druk staat op woensdagmiddag een trip naar Leeuwarden op de agenda. Sil is namelijk uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Maren, zijn vriendinnetje van de Seaquest. Jawel, de de Graafjes zijn voor een aantal weken neergestreken in een vakantiehuisje aan het Snekermeer alvorens zij hun wereldreis naar de andere kant van de wereld vervolgen. En Maren viert haar verjaardag in het voor 6- en 7-jarigen tot de verbeelding sprekende “Monkey Town”. We verheugen ons op een weerzien en maken geen punt van de 1,5 uur autorit (enkele reis).
Als ik even voor 12 uur op het fietsje stap om Sil uit school te halen, registreer ik met mijn rechteroog in de goot aan de overkant van de straat een kapot gereden autospiegel ... Automatisch draai ik mijn hoofd linksachterom richting mijn geparkeerde auto en wat ik al vrees, wordt bevestigd. Die kapotte spiegel hoort bij mijn buitenspiegel. Het frame (“huis”) van mijn buitenspiegel zit, weliswaar helemaal omgeklapt, nog wel aan mijn auto, maar de spiegel is dus in 1001 stukjes … En natuurlijk zit er geen briefje achter mijn ruitenwisser met de gegevens van degene die verantwoordelijk is voor deze schade. Een beetje jammer.
Enfin, zonder buitenspiegel naar Leeuwarden rijden, is een beetje lastig en zelfs strafbaar, maar ik heb geen reserve-exemplaar in la, kast of schuur liggen. Er moet ouderwets geMcGyverd worden en gelukkig krijg ik daarbij hulp van Coos. Een make-up spiegeltje blijkt echt te klein en helaas hebben we geen tegelplakspiegeltje in de schuurvoorraad. Uiteindelijk halen we een ooit door Tico voor Moederdag gegipst en gemozaiekt spiegeltje van het toilet en slopen het vierkante spiegeltje eraf. Met duktape plakt Coos dit in het “huis” van de buitenspiegel en daarmee heb ik tenminste iets en dat is altijd meer dan niets.

Iets later dan gepland gaan Sil en ik op weg naar Leeuwarden! We scheuren door het prachtige Noord-Hollandse landschap, houden verplicht halt bij de Lorenzsluis, omdat een binnenvaartschip van zout naar zoet water gaat en maken wat verloren tijd goed op de Afsluitdijk. Aangekomen bij de stadsgrens van Leeuwarden pak ik de iPhone erbij voor het preciezere navigatiewerk. Ik verkeer in de veronderstelling dat ik thuis al het adres van Monkey Town erl in gezet heb. Niets blijkt minder waar als ik downtown Leeuwarden klemvast kom te zitten. Ik bevind me op een smal grachtje achter een vrachtwagen die net stopt om te gaan laden en lossen… Achteruit rijden is onmogelijk want er staan direct zo’n 6 auto’s achter mij. De bestuurder van auto nr. 3 stapt na 10 minuten wachten furieus op de vrachtwagenchauffeur af en maakt op straat enorm veel stampij. Het gaat er zo woest aan toe dat ik even vrees dat ze zelfs met elkaar op de vuist gaan. Gelukkig komt het niet zover, maar deze woordenwisseling heeft wel 5 minuten extra vertraging opgeleverd. Na ruim 20 minuten wachten kan ik eindelijk mijn weg vervolgen. Met het juiste adres in de iPhone hoef ik alleen maar het “blauwe spoor” te volgen. 50 minuten later dan gepland, arriveren Sil en ik dan eindelijk bij Monkey Town. Het weerzien tussen Maren en Sil verloopt vanuit een volstrekte vanzelfsprekend; er worden niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Het weerzien met Huib-Jan en Jannet is eveneens heel vertrouwd, alsof het gisteren was dat we elkaar nog gezien en gesproken hebben.

Een kinderfeestje in Monkey Town (bij ons in de buurt heet zo’n uitspanning Ballorig, de Goudvis of Holle Bolle Boom) is misschien niet heel creatief, maar zeker wel buitengewoon relaxed voor de ouders. En het allerbelangrijkste: de kinderen hebben zoveel plezier met elkaar in de reuze ballenbak, op de brede glijbaan, op de springkussens. Als in de namiddag hun feestmaaltijd –friet met een kroket of frikadel- geserveerd wordt, hebben ze eigenlijk geen tijd (en rust) om te eten. Er moet hartstochtelijk gespeeld worden. Om half 6 wordt de aankondiging dat Monkey Town gaat sluiten nog net niet door het personeel omgeroepen, maar tegen die tijd zijn we wel de laatsten in de speeltuin. Tijd om te gaan, temeer daar Sil en ik nog 125km moeten rijden alvorens we thuis zijn.

Op donderdag staat avondje Culinair en Cultuur in Amsterdam op de agenda, met de compagnons van Coos en hun vrouwen. Ik reis heel relaxed met de trein en ontmoet Coos in Amsterdam. Het voelt als jaren geleden dat ik “in de grote stad” ben geweest. Buiten het Centraal Station ruikt het nog net als vroeger: flarden wietlucht slingeren langs mijn neus en een bonte mengeling van mensen trekt aan mij voorbij. Het toeval wil dat Coos, die uit Amersfoort is komen rijden, zich, exact op het moment dat ik op het stationsplein loop, met zijn bolide bij ditzelfde stationsplein bevindt. Ik kan dus direct in een privétaxi stappen. Alvorens ik instap, denk ik nog even dat ik me in de auto vergis. Op de passagierskant zit namelijk een hele grote kras, een soort “stempel” zo groot als wel 4 schuursponsjes. Toch is het Coos en wat blijkt … hij heeft een intieme ontmoeting met een grote, vierkante betonnen paal gehad in de parkeergarage van kantoor. Een paal waar hij alle dagen, jaar in-jaar uit, rechts van parkeert en net vanochtend eens aan de linkerkant is gaan staan. En dat was hij even vergeten toen hij einde dag het parkeervak wilde verlaten …

Kortom, het een pure pechweek voor onze auto’s.

De culinaire en culturele avond is leuk. We eten Indiaas in de Regulierdwarsstraat en genieten van de nieuwste voorstelling van Kasper van Kooten “Het wonderlijke leven van Jackie Fontanel”. Dit is een zgn. “cabaroman”, oftewel hij heeft zijn eerste zelfgeschreven roman in een onderhoudend, beweeglijk en muzikaal cabaretprogramma gegoten. Het gaat over thema’s die ons bijzonder aanspreken: dromen en daden, genieten van elke dag! Het intieme karakter van De Kleine Komedie maakt het mooie verhaal over Opa Kits en zijn kleinzoon des te specialer. Een aanrader!!
Vandaag eindig ik met de woorden van de opa Kits: deze theatervoorstelling was de leukste en mooiste theateravond in mijn leven.