De weermannen voorspellen een "vuile winter" hetgeen waarschijnlijk hetzelfde is als nét geen vorst, nét geen mooie droge sneeuw, nét geen schaatsijs. Oftewel, wel de lasten van een winter maar niet de lusten.
Daags voor een flinke winterstorm maken Coos en ik in elk geval onze SeaMotions winterklaar voor haar winterslaap. Het 90 kilo wegende grootzeil gaat er af en sjouwen we zo netjes mogelijk opgevouwen naar de kajuit. De fok gaat er af en deze nemen we mee naar huis. Schoten en vallen gaan er af of worden netjes opgeschoten en vrij van het dek opgehangen. De bimini ritsen we er af en nemen we voor onderhoud ook mee naar huis. De bijboot blijft in de davits hangen, maar krijgt wel een beschermende winterjas aan. De bijbootmotor staat al thuis geparkeerd. De luchthappers op het dek gaan er af en binnen plaatsen we op strategische plekken een aantal vochtvreters. Ook de motoren, de watermaker, afsluiters en afvoeren worden door Coos winterklaar gemaakt. Al dit werk betekent dat we in de kerstvakantie niet gaan varen, geen Oud&Nieuw op Terschelling of Vlieland zullen vieren. Dat zijn keuzes die we het liefst niet maken, maar waar we voor het behoud van onze boot tóch niet om heen kunnen. SeaMotions is in winterslaap …
Dat gegeven, SeaMotions in winterslaap, geeft wel tijd en ruimte om een slag te slaan in de nieuwe tuin. Mits, de "vuile winter" geen roet in het eten gooit. Vooralsnog is dat in december wel het geval; het is een zeer natte maand met gemiddeld 170mm neerslag. Onze zinken regenpijp heeft moeite met al die nattigheid van boven. Om mysterieuze redenen kan het al het regenwater niet afvoeren en wordt het regenwater terug omhoog in de verticale pijp gestuwd en sijpelt het ter hoogte van onze 1e verdieping uit de aansluitstukken. Ergens onder de grond lijkt de oorzaak van dit probleem te zitten: een verstopping. Een trekveer of ontstoppingsmiddel leidt niet tot het gewenste ontstopte resultaat. Er rest Coos niets anders dan het nieuw bestrate straatje open te gooien en op zoek te gaan naar de aansluiting van de regenafvoer op de riolering. Een vies klusje op een "vuile winterdag".
Wat blijkt: de regenpijp onder de grond is op niets aangesloten. Oftewel, het hemelwater gaat rechtstreeks de grond in. Na onderzoek op het internet blijkt dit helemaal niet zo gek of ongebruikelijk bij huizen gebouwd op zandgrond. Enfin, de ondergrondse regenpijp is in de jaren waarschijnlijk verstopt is geraakt met aarde en wortels. De uitdaging is dit probleem weer voor jaren op te lossen. Wederom biedt het internet (en buurman Frans) een oplossing: een speciekuip ondersteboven in de de grond plaatsen, speciekuip afvullen met grind en vervolgens de regenpijp met een bocht van boven in de bodem van de speciekuip laten uitkomen. Aldus is geschied en onze lekkende regenpijp behoort tot het verleden.
Wat blijkt: de regenpijp onder de grond is op niets aangesloten. Oftewel, het hemelwater gaat rechtstreeks de grond in. Na onderzoek op het internet blijkt dit helemaal niet zo gek of ongebruikelijk bij huizen gebouwd op zandgrond. Enfin, de ondergrondse regenpijp is in de jaren waarschijnlijk verstopt is geraakt met aarde en wortels. De uitdaging is dit probleem weer voor jaren op te lossen. Wederom biedt het internet (en buurman Frans) een oplossing: een speciekuip ondersteboven in de de grond plaatsen, speciekuip afvullen met grind en vervolgens de regenpijp met een bocht van boven in de bodem van de speciekuip laten uitkomen. Aldus is geschied en onze lekkende regenpijp behoort tot het verleden.
Het bouwproject "fietsenschuur" vordert zeer gestaag: de balken voor het dakframe worden op incidentele droge dagen in de zwarte beits geverfd, op maat gezaagd en in elkaar gezet. De elektriciteit voor buitenverlichting en fietsenschuur wordt voorbereid en de nieuwe poort wordt voorzien van een slot. Het bouwproject "nieuwe schuur annex overdekt terras" ontstaat op de computer. En nieuwe (inrichtings)inzichten leiden er toe dat ons tuinhuisje geofferd gaat worden ten gunste van dit nieuwe bouwwerk. Maar, die "vuile winter" helpt ons niet echt om zichtbare slagen in het feitelijke bouwen te maken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het ons tegelijkertijd enigszins ontbreekt aan tijd. December is tenslotte vanwege alle feestdagen en de daarbij bijbehorende sociale "gezelligheid" een hysterische maand.
Over gezelligheid gesproken: we gaan volgens jaarlijkse traditie met Coos' businesspartners + partners naar de theatervoorstelling "Poephoofd" van Paul de Leeuw; hij is 50 jaar geworden en reflecteert over zijn voorbije jaren. Hoewel Paul enorm zijn best doet zowel grappig als ontroerend te zijn, raakt hij ons niet.
Dolf Jansen daarentegen maakt op ons veel meer indruk met zijn Oudejaarsconference: met schijnbaar gemak schudt hij 90 minuten lang alle high's en low's van 2012 uit zijn mouw, legt hij interessante verbanden en weet hij veelvuldig de juiste snaar met slechts één woord te raken. Wat een interessante, intelligente, snelle communicator. De 23ste James Bondfilm maakt op ons weer een hele andere indruk! Wat een geweldige ervaring om Daniel Craig op een mega-digischerm en met driedubbel dolby surroundeffecten te beleven in Pathé De Munt. Het is de kers op een heerlijke taart, want Coos en ik hebben 's middags -voor het eerst sinds jaren- een beetje Amsterdam à deux gedaan. Via de Bijenkorf door de Kalverstraat geslenterd om daarna –net als vroeger- een hapje te eten bij Kantjil & de Tijger. Als rasechte provinciaaltjes kijken we onze ogen uit in die grote stad: al die mensen!! Zo veel en allemaal zo verschillend! We realiseren ons eens te meer dat Heiloo een klont homogene mensen is: allemaal dezelfde denkbeelden, allemaal dezelfde welvaart, allemaal dezelfde kleding, allemaal dezelfde auto, allemaal dezelfde wooninrichting… Toch wonen we graag in dat aangeharkte Heiloo. Simpelweg omdat het hier dorpsachtig mooi en tegelijkertijd stadscomfortabel wonen is.
Het volgende ingrediënt op weg naar een gezellige kerst is de jaarlijkse kerstborrel bij vrienden; onze kerstboom kan niet tippen aan haar prachtige boom, zowel qua grootte als qua samenhang in decoratie. Ik kan er vol bewondering van genieten me realiserend dat ik nooit zo'n kerstboomniveau zal behalen (en eigenlijk ook niet ambieer). Sil's (katholieke) school besteedt uitgebreid aandacht aan de kerstviering; dit jaar is er een heuse kerk afgehuurd voor een heus kerstconcert. De kerk zit stampvol met vaders en moeders, opa's en oma's, broertjes en zusjes. Alle schoolkinderen leveren via zang danwel het bespelen van een instrument een muzikale bijdrage aan dit concert. Het is van een overweldigende, indrukwekkende, professionele, amateuristische, geweldig leuke kneuterigheid. En een dag later staat het jaarlijkse kerstdiner van Coos' Cmotions op de agenda; alle medewerkers + partners verschijnen kerstbest gekleed, er wordt geanimeerd gekletst, er wordt een heerlijk diner gegeten en er worden een paar mooie metaforische woorden gesproken.
Want dan breken de kerstdagen écht aan. Dagen waar menigeen al maanden tegenop ziet. Kerst is in theorie en in de film een feest dat draait om vrede op aarde, voor gezellig samenzijn en aandacht voor elkaar. Maar in de praktijk is kerst veelal een feest van snaarstrakke, stressvolle organisatie, van schijngezelligheid door onuitgesproken, maar wel voelbare familieverwijten en dagen achter elkaar gourmetten. Onze kerst 2012 past gelukkig niet in deze beschrijving: kerstavond zijn we lekker met z'n viertjes thuis, 1e kerstdag zitten we semi-spontaan (te gourmetten) bij familie in Wapse en 2e kerstdag gaan we (lang van te voren gepland) met vrienden naar een voorstelling van The Peking Acrobats in theater De Vest om daarna bij hen thuis te happen en te borrelen. Wij beleven een topkerst, eentje die voor herhaling vatbaar is.
De viering van Oud&Nieuw is de volgende uitdaging: ook deze feestdag is een dag waar men lang van te voren stress van kan hebben. Is het herkenbaar dat je niet "alleen" thuis wilt zitten op de laatste avond het jaar, maar dat het ook benauwend voelt om jezelf ver van te voren te committeren met anderen? Organiseer je zelf een feest of organiseer je dat je ergens anders kunt aanhaken? Je kunt er maar stress van hebben. Persoonlijk ervaar ik deze tweeslachtigheid wel, het heen en weer geslingerd worden tussen kleinschalig thuis of grootschalig elders. Bovenal voelt de viering van Oud&Nieuw voor mij vooral als verplicht wakker blijven tot middernacht en het al die uren verplicht "gezellig" hebben. En natuurlijk wil ik me er uiteindelijk ook niet aan onttrekken, van isoleren of niet aan meedoen. De praktijk wijst uit dat dergelijke dilemma's zich altijd wel vanzelf oplossen.
Voor de jaarwisseling 2012-2013 lost het zichzelf in elk geval op: een groot deel van de avond geven we ons -omringd door oliebollen, appelflappen en bitterballen- met z'n viertjes over aan een potje ouderwets Monopoly. Binnen een uur heb ik al 5x in de gevangenis gezeten en heb ik de slag om het vastgoed eigenlijk meteen al verloren. Het kan alleen nog maar verder bergafwaarts met mij gaan. En dat gebeurt ook. Sil, Tico en Coos lopen helemaal binnen met de beste straten en genoeg geld om vervolgens in huizen en hotels te investeren. Ik eindig rond 23.00 uur in de goot met niets: geen geld en geen bezittingen. Gelukkig is het maar een spelletje. Om 24.00 uur breekt voor Tico het spannendste moment van het jaar aan: vuurwerk afsteken. Het vuurwerkpakket is weer een tikkie groter dan het jaar ervoor en de namen van het af te steken spul een tikkie indrukwekkender. Buiten doe ik verwoede pogingen Tico de vuurwerkveiligheidsbril op te laten zetten…onbegonnen werk. Zo'n bril is natuurlijk verre van cool en stoer, zucht. Net als met Monopoly is dit voor mij een verloren strijd. In tegenstelling tot vorig jaar is Sil deze Oud&Nieuw dapper wakker gebleven voor het vuurwerk, maar buiten staand blijkt dat hij dat vuurwerk eigenlijk helemaal niets aan vindt. Sterker nog: al dat geknal en geklap is gewoon hartstikke eng. Daar komt bij dat het hartstikke "vuil weer" is: het regent en het waait. Wij schuiven met z'n tweetjes alvast maar bij de buurtjes naar binnen en als al het vuurwerk de lucht in is geschoten, volgen de andere mannen ook. Och, och en zo wordt nog gezelliger en ook nog eens heel laat ….
En dan is 2012 voorbij. Het jaar waarin ik me op een dag realiseerde dat ik weer 100% ingeburgerd ben na ons zeilavontuur en net als alle andere mensen in de 5e versnelling meehol in de tredmolen.
Wat gaat 2013 ons brengen? Eén goed voornemen is om daar elke maand verslag van te gaan doen.
