Globale reisplanning

Wij, de familie Keijser, hebben van 2010 tot 2011 met onze catamaran SeaMotions, voor een jaar een ' rondje Atlantic' gevaren. We koesteren onze herinneringen in ons dit digitale "book of memories". Daarna ben ik doorgegaan met het zo nu en dan vastleggen van het wel en wee van ons leven op land.







maandag 26 september 2011

Het gewone leven!

Ondanks dat het “gewone” leven weer volop draait, kan ik het weblog nog niet echt loslaten. Wanhopig, hardnekkig, tegen beter weten in terug willen grijpen naar wat was? Het is in elk geval een van de laatste draadjes naar ons “andere” leven.  Wel bijna elke dag vraag ik mijzelf af of  ik me tijdens de reis anders voelde dan nu weer thuis?

Het antwoord op mijn eigen vraag is JA. Ja, het aantal prikkels en keuzes dat in het "gewone" leven op mij (ons) afkomt is zoveel meer dan toen we zeilend reisden. Er zijn nu zoveel ogenschijnlijk “belangrijke” dingen waar ik iets mee wil of moet of denk te willen of denk te moeten. Zoveel waar ik iets van wil vinden, moet vinden, denk te willen vinden, denk te moeten vinden. Het lijkt alsof de hoeveelheid keuzes die hier op me af komen ontelbaar is, terwijl ik voor mijn gevoel tegelijkertijd nauwelijks de tijd heb om over die keuzes na te denken en vervolgens een weloverwogen keuze te maken. Als er zoveel mogelijkheden zijn om te sporten, naar de film of het theater te gaan, met vrienden/ familie af te spreken, dan sluipt de “drukte” als een sluipmoordenaar ook in ons leven. Dan heb ik het alleen nog maar over de leuke dingen in het ons leven en laat ik de minder leuke dingen van het leven -zo daar bijv. is ziekte en zeer van een dierbare- voor het gemak buiten beschouwing. De consequentie is in elk geval dat de momenten van rust en reflectie minder en minder worden.

Dus, op de rem in huize Keijser en hopen dat het mooie nazomerse weer aanhoudt, zodat we aankomend weekend therapeutisch kunnen afrelaxen op de boot.  

maandag 19 september 2011

Leuk, mooi, cool, lekker, grappig, etcetera

Het is eigenlijk onmogelijk een lijstje te maken van leukst, mooist, coolst, lekkerst, grappigst, etcetera, want het afgelopen jaar hebben we zoveel bijzondere plekken gezien, zoveel bijzondere mensen ontmoet,  zoveel bijzondere avonturen beleefd en zoveel geleerd. En hoe langer we er over nadenken, hoe meer herinneringen, geuren en smaken ons te binnen schieten. Daarom hieronder onze 1e reactie bij de vetgedrukte woorden:

LEUK
Coos: wat niet?
Martine: (bijna) elke dag zonneschijn! De wereld ziet er echt mooier uit als de zon schijnt!

STOM
Coos: dat die walvis precies op onze koers lag te slapen op weg naar Tobago.
Martine: onweer en bliksem tijdens nachtwachten.

ENG
Coos: 360graden bliksemnacht op weg naar de Azoren.
Martine: de gebrokken toggle tijdens de oversteek van de Azoren naar Brest, waardoor mast overboord kon gaan.

SPANNEND
Coos: met vol zeil in een squall met slagregens, 35knopen wind en topsnelheid van 16,8knopen (en Martine achter het roer).
Martine: de windhoos op zo’n 200 meter van de boot op weg naar Bermuda of bij een aanlegmanoeuvre op de stromende river Darth opeens geen linker- maar ook geen rechtermotor meer hebben. En daarna hopen dat het direct uitgeworpen anker houdt.

MOOI
Coos: iedere keer weer aankomen op een spannende, nieuwe lokatie. En de mooiste plekken vond ik Los Roques en de Bahama’s.
Martine: de Bahama’s zijn werkelijk van een paradijselijke schoonheid. En niet te vergeten natuurlijk de overweldigende sterrenhemel.

COOL
Coos: op mijn geboorte-eiland Bonaire mijn PADI Open Water duikbrevet halen, samen met mijn 11-jarige Tico.
Martine: freediven (duiken zonder flessen), omdat ik daarvoor iemand was die vooral zwom met de zonnebril en lippenstift op.

LEKKER
Coos: het ontbreken van tijdstress.
Martine: de versgevangen vis geroosterd/gerookt op de Cobb, de mega-grote tostada op Ilha de Faro, de frikadel tijdens de Atlantische Oversteek.

GRAPPIG
Coos: als Sil met duikbril op 3 meter diep onder water ging duiken en ondersteboven gekke bekken ging trekken.
Martine: BINGO-avond in Prickley Bay (Grenada); we werden onverwacht fanatiek.

SAAI
Coos: als er geen wind stond en we uren achtereen moesten motoren.
Martine: de lange oversteken.

GEMIST
Coos: het zachte, comfortabel, lekker ruikende leer van mijn auto.
Martine: de wasmachine? Het hardlopen? Het tennissen?

NIET GEMIST
Coos: de files.
Martine: alle Nlse drukte.

GELEERD:
Coos: altijd en overal, waar je ook bent, ben je de regisseur van je eigen leven.
Martine: dat heel veel (lastige) dingen vanzelf oplossen, als het maar de tijd geeft (noemen ze volgens mij ook wel “loslaten”).

Een mooie beeldimpressie van het afgelopen jaar is in de maak! Houd dus nog steeds ons weblog in de gaten!!


maandag 12 september 2011

Epiloog, deel 1

Ons “STUIF ‘NS IN”-feestje is achter de rug. Coos is back in business als kapitein van Cmotions in plaats van onze kapitein van Seamotions. En de kinderen gaan sinds afgelopen maandag dagelijks naar school. Het point of no return is gepasseerd, ontkennen heeft geen zin en verzetten is zinloos. We zijn weer landrotten in plaats van zeilende reizigers.

Tico en Sil hebben een fantastisch jaar achter de rug. De boot was hun huis en de wereld hun woonplaats.

In dat jaar bestonden hun dagen op hoofdlijnen uit dezelfde dingen die ze thuis, in Nederland, ook deden,  maar dan overgoten met een “vakantiesausje”. Ze gingen waarschijnlijker wat later naar bed en sliepen wat langer uit. Het sportprogramma bestond uit vissen, zwemmen, snorkelen, bodyboarden en kanoën. Het avontuurlijke bestond uit vuurtjes stoken, rotsen beklimmen, pijl en boog maken, dinghy-expedities en jungle-wandelingen. Het luieren en lummelen bestond uit lezen, luisterboek luisteren, film kijken (als we aan lange stukken zeilen), tekenen (met name vissen, draken, dino’s) en knutselen. Er was volop tijd en gelegenheid om te spelen met vriendjes, LEGO en KAPLA. En elke ochtend deden we school: 7 ochtenden in de week haalden ze met gezonde tegenzin hun schooldozen tevoorschijn. En dit werd 7 ochtenden in de week voorafgegaan door alle trucs en trics die ze maar bedenken konden om snorren te drukken en schoolwerk te ontduiken. Zonder succes overigens. Tico en Sil hadden “schoolvakantie” als we met een lange, ruige oversteek bezig waren of als we op toer door (over) een (ei)land gingen. Ze hebben zoveel verschillende landen en culturen gezien, zoveel verschillende natuur(verschijnselen) gezien, zoveel verschillende talen gehoord, zoveel verschil in arm en rijk gezien, zoveel verschillende manieren van transport beleefd, zoveel geleerd over de (onder)waterwereld, het ontstaan van eilanden, het effect van orkanen op natuur en bevolking. Teveel om op te noemen.

Onderweg van de Azoren naar Brest hebben we met elkaar de hoogte- en dieptepunten van het jaar chronologisch de revu laten passeren. Maar, wanneer is iets eigenlijk een hoogte- of dieptepunt? En is dat dan voor ons vieren hetzelfde? Kinderen zien en beleven de wereld tenslotte anders dan volwassenen. Tico zal zich waarschijnlijk meer en ook andere dingen herinneren dan Sil. Een verschil tussen beiden is al dat Tico meer van de details is, waar Sil meer houdt van hoofdlijnen. Enfin, uit onze avonturen was het voor hen (en ons) lastig de overtreffende trap -het leukst, mooist, spannendst, stomst, lekkerst, etcetera- te benoemen. We doen desalniettemin een bescheiden poging. Hieronder een -verre van volledige- opsomming van bijzondere momenten die voor altijd in het “book of memories”, het geheugen van Tico en Sil, liggen opgeslagen. En sowieso hebben we altijd de foto’s nog!

LEUK:
Tico: Klimmen over de rotsen bij de warm en koud water waterval (Dominica). Zwemmen bij de Venezolaanse eilanden samen met de (Franse) kinderen van Le Furibard en Galilea. Op een onbewoond eiland met een (Duits) vriendje slapen in een tentje, alleen.
Sil: Zwemmen, snorkelen en bodyboarden in het heldere water bij de Bahama’s.

STOM:
Tico: Schoolwerk doen.
Sil: Dat ik niet in coole glijbanen van het aquapark Atlantis mocht, omdat ik 1cm te klein was (Nassau-Bahama’s), zout water in mijn neus.

ENG:
Tico: Aangevallen worden door 6 honden waarvan eentje me ook in mijn knieholte heeft gebeten. (Tobago).
Sil: Toen ik de hondenbeet bij Tico zag (Grenada), toen ik onverwacht kopje onder ging door een hele grote golf (Santa Maria/Sal-Kaap Verden).

SPANNEND:
Tico: Varen met hele harde wind en hele hoge golven. Met dinghy bijna “gewashed” worden (over de kop/omgeslagen) door hoge golven  (bij Santa Maria, Sal-Kaap Verden). Snorkelen toen het al donker was (met duiklamp); dan zag je heel veel gemeen kijkende morenen.
Sil: Snorkelen in de grot tussen heel veel kleurige vissen die gevoerd wilden worden (Staniel Cay-Bahama’s).

MOOI:
Tico: Lopen door de jungle en uitkomen op het strand waar de palmbomen op het strand schuin staan, zodat je makkelijk kokosnoten kon plukken. En onder water kijken naar kleurige vissen, zwemmen met haaien en roggen.
Sil: De roggen, haaien en grote barracuda’s, de dolfijnen, schildpadden en walvissen en alle andere dieren die we gezien hebben.

COOL:
Tico: Het halen van mijn PADI Open Water duikbrevet op Bonaire waardoor ik 12meter diep mag en kan duiken, windsurfen op Bonaire.
Sil: Achterin de laadbak van een jeep op weg naar de zandduinen van Boa Vista.

LEKKER:
Tico: Opa’s gerecht van mahi-mahi (dorade) en papa’s pasta carbonada met i.p.v. van spekjes verse tonijn.
Sil: Tonijn en mahi-mahi.

GRAPPIG:
Tico: Grappen maken met Soazic, Solene en Aymeric van Le Furibard en Bram en Gijs van de Moonrise.
Sil: De aap bij het regenwoud die een banaan uit mijn handen pakte en hoog op een tak ging eten (regenwoud Grenada).

SAAI:
Tico: Sloffen door een stad waar niets te beleven valt.
Sil: De lange stukken varen.

SCHAT:
Tico: Een sand dollar (soort schelp) gevonden op een strand van een van de eilanden van de Bahama’s, een zwarte St.Jacobsschelp die ik als schep gebruikte.
Sil: De visjes in de kleine poeltjes op het koraalstrand en de mini-moreen onder een rotsje (Bonaire).

GEMIST:
Tico: Fietsen door bossen en dorpen.
Sil: Fietsen

NIET GEMIST:
Tico: Pretparken en bioscoop.
Sil: De kou.

GELEERD:
Tico: Ik heb geleerd dat je blij moet zijn met wat je te eten krijgt, want veel mensen in andere landen waar wij geweest zijn, zijn arm en eten lang niet zo uitgebreid als wij. En ik heb veel geleerd over de oorlogen bij het Caribisch Gebied tussen de Fransen, Engelsen en Spanjaarden. En dat je bij de Bahama’s niet op ondiepe stukken moet vissen, want dan vang je alleen hele grote barracuda’s. Ook heb ik geleerd over de gevolgen van hele harde wind (orkanen) in het Caribisch gebied en de Bahama’s. En ik heb veel geleerd over vulkanen en hoe sommige eilanden zijn ontstaan. Hoe oud koraalriffen kunnen worden. En hoe schelpdieren aan hun huisje komen.
Sil: Ik heb heel veel geleerd over vissen en vissen vangen. En ik heb veel gezien over vulkanen en lava.

To be continued!

maandag 5 september 2011

Stuif 'ns uit!

Voor hen die nog wakker worden met ons (“even kijken of er nog iets nieuws op het weblog van Coos en Martine staat”) een klein tussenberichtje. Namelijk een woord van dank voor al die mensen die gistermiddag naar onze STUIF ‘NS IN zijn gekomen.
Als we op zondagmiddag net voor 14.00 uur bij De Tropen naar binnen schuiven, schuiven met ons de 1e familieleden en vrienden naar binnen. We zetten hen direct aan het werk met het ophangen van de zelfgeknutselde slingers. Daarna beleven wij de middag als in een roes: zoveel lieve en leuke mensen die wij zo lang niet gezien hebben. Elke hereniging voelt direct heel vertrouwd. Alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben. Met dank aan de moderne communicatie-middelen, de sociale media!

Opa’s en oma’s, broer, (schoon)zussen, zwager, neefjes en nichtje hebben we natuurlijk al meerdere keren na onze thuiskomst gezien en gesproken en hun aanwezigheid op ons feestje voelt als een baken van vertrouwdheid. Het is volop genieten voor mij om mijn hardloopmeiden (-en trainer) en tennisvriendinnen weer in de armen te sluiten. Na maanden van –soms onverwacht, soms onverwacht intensief, soms verrassend- mailcontact zie ik mijn Heiloo-vriendinnen weer in levende lijve. Voor mijn gevoel roep ik de gehele middag vooral veel “oooohhh”,” aaaahhh”, “wat leuk dat je er bent”,”ja het is zo wennen”, “zo druk-druk-druk”, en kakel ik nog veel meer van dit soort oneliners.
Af en toe sta ik met een brok in mijn keel, bijvoorbeeld als ik opeens de mede-catamaranzeilers Frits en Marleen weer zie. We hebben elkaar voor het laatst gezien in februari in de ankerbaai van Le Marin / Martinique. Het ontroert me dat ze voor ons helemaal uit Groningen zijn komen rijden. Wat een enorme verrassing!! Als ik mijn stem net weer onder controle heb, komt opeens onze grote Friese zeilvriend Huib-Jan (Seaquest) aan lopen. “Huh, hoe kan dat nou? Hij ligt met zijn boot in Curacao?” Welnu, die boot ligt nog in Curacao, zijn vrouw en kinderen zijn daar ook nog, maar hij is voor wat administratieve zaken even over in Nederland. Een geweldige timing!! En hoewel Coos het directie-/managementteam van Cmotions al uitgebreid op kantoor en op de spreekwoordelijke “hei” getroffen heeft, heeft elk van hen op de vrije zondag ook de moeite genomen naar ons feestje te komen.
In deze hartverwarmende setting werkt het weer ook nog eens boven verwachting mee. De zon gluurt af en toe even door de wolken heen, de regen is niet meer dan een verdwaalde drup en de wind wordt gebroken door de glazen wanden van het terras. Het is genieten op het terras en in de serre van De Tropen. Tussen de bedrijven door gluur ik naar het strand waar alle kinderen naar hartelust aan het spelen zijn. Sommigen zwemmen (al dan niet met hun kleding aan), anderen voetballen en weer anderen rollebollen door het zand. Een vertrouwd beeld.

Het is duidelijk dat ons emotioneel welzijn ruimschoots gevoed wordt deze middag. Op “materieel” worden we ook ontzettend verwend, zoveel kadootjes als wij krijgen! Het lijkt wel de actie “Help de Keijsers de winter door”. Aan wijn, champagne en port ontbreekt het ons voorlopig niet. De biologisch verantwoorde pruimenjam en appelmoes uit Uddel gaan we ons goed laten smaken. En zo ook de hagelslag, de kaas, de stroopwafels en de drop. De regenponcho’s en reisparaplu hopen we niet nodig te hebben, maar dat is vast een beetje naïef gedacht van ons (in psychologische termen noemen ze dat “ontkenning”, nietwaar?). Op een luie zondagmiddag gaan we ons als gezin buigen over een uitdagende legpuzzel. En vanavond hebben we als toetje een ijsje gehaald bij de nieuwste ijssalon die Heiloo rijk is; de komende tijd zullen ze ons daar vaak treffen gezien alle ijskadobonnen die wij gekregen hebben (lekker!!).
Aan het einde van de dag blijft een klein –vertrouwd- gezelschap over, bestaande uit landrotten en zeezeilers, en sluiten we deze genoeglijke middag af met een –hoe toepasselijk- beachburger en frites. Tico en Sil hebben, net al zo vele keren op reis, met hun zeilvrienden Bram en Gijs (Moonrise) een eigen tafel en meer dan genoeg te bepraten.

Op naar het gewone leven en op naar de epiloog! To be continued!

donderdag 1 september 2011

Op weg naar een epiloog!

Het schrijven van een epiloog, een samenvatting of een conclusie van ons afgelopen jaar als je al weer even “thuis” bent, valt nog niet mee.

Niet alleen is het lastig terug te komen in de sfeer van het zeilersleven, ook word ik opgeslokt door de hectiek van het landleven. Of beter, laat ik mij opslokken door alles wat op mij afkomt.

Thuis zijn is vooralsnog veel DOEN en veel minder ZIJN en dat voelt als een enorme omschakeling. De enigen die hier geen last van lijken te hebben, zijn Tico en Sil. Wat voor mij maar weer bewijst dat kinderen enorm flexibel zijn. Tico en Sil passen zich (wederom) moeiteloos en geruisloos aan aan de situatie zoals die is. Een landleven met “landvriendjes”. Geen vissen vangen, maar padden zoeken. Niet wandelen of steppen, maar fietsen. Geen DVDtje kijken (voor de 100ste keer dezelfde film) maar televisie waarop elke keer wat anders getoond wordt. Geen supersnelle, superzuinige douche, maar lekker in bad liggen tot je zo week bent als een schelpdier. Geen pijl en boog maken van bamboe, maar een cocktailbar timmeren in Timmerdorp. Kortom, Tico en Sil gaan door met het leven in het NU waar ik heen en weer geslingerd word tussen wat was, wat is en wat zal zijn.

 

Terug naar ons zeilend avontuur van 392 dagen en mijn voornemen een epiloog te schrijven.

Hardlopend door de bollenvelden, liggend in bad of ‘s avonds voor het slapen gaan, schieten de mooiste volzinnen door mijn hoofd die ons gevoel en ons beeld over het afgelopen jaar weergeven. En nu, zittend achter de laptop, is het vooral een wirwar van van alles en nog wat. Wil ik wat zeggen over de statistieken? Hoeveel mijl hebben we gevaren? Hoeveel landen hebben we aangedaan? Hoeveel wind of hoe weinig wind hebben we gehad? Hoe snel of hoe langzaam hebben we gevaren? Hoe hoog de hoogste golven waren? Hoe groot onze grootste dagafstand was? Of hoe weinig mijlen we in 24 uur we hebben afgelegd? Hoeveel vis we gevangen hebben? Hoe vaak we kreeft gegeten hebben? Hoeveel heeft dit jaar ons gekost? Of is het voor de volger interessanter te weten wat dit jaar ons heeft opgeleverd?

 

Welnu, ik permitteer mezelf wederom een beetje uitstel. Eerst maar onze “STUIF ‘NS IN” zondagmiddag 4 september a.s. van 14.00 – 17.00 uur!

Heerlijk op het strand, met onze voeten in het zand en met een wijds uitzicht.

 

Tot zondag!!