Voor hen die nog wakker worden met ons (“even kijken of er nog iets nieuws op het weblog van Coos en Martine staat”) een klein tussenberichtje. Namelijk een woord van dank voor al die mensen die gistermiddag naar onze STUIF ‘NS IN zijn gekomen.
Als we op zondagmiddag net voor 14.00 uur bij De Tropen naar binnen schuiven, schuiven met ons de 1e familieleden en vrienden naar binnen. We zetten hen direct aan het werk met het ophangen van de zelfgeknutselde slingers. Daarna beleven wij de middag als in een roes: zoveel lieve en leuke mensen die wij zo lang niet gezien hebben. Elke hereniging voelt direct heel vertrouwd. Alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben. Met dank aan de moderne communicatie-middelen, de sociale media!
Als we op zondagmiddag net voor 14.00 uur bij De Tropen naar binnen schuiven, schuiven met ons de 1e familieleden en vrienden naar binnen. We zetten hen direct aan het werk met het ophangen van de zelfgeknutselde slingers. Daarna beleven wij de middag als in een roes: zoveel lieve en leuke mensen die wij zo lang niet gezien hebben. Elke hereniging voelt direct heel vertrouwd. Alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben. Met dank aan de moderne communicatie-middelen, de sociale media!
Opa’s en oma’s, broer, (schoon)zussen, zwager, neefjes en nichtje hebben we natuurlijk al meerdere keren na onze thuiskomst gezien en gesproken en hun aanwezigheid op ons feestje voelt als een baken van vertrouwdheid. Het is volop genieten voor mij om mijn hardloopmeiden (-en trainer) en tennisvriendinnen weer in de armen te sluiten. Na maanden van –soms onverwacht, soms onverwacht intensief, soms verrassend- mailcontact zie ik mijn Heiloo-vriendinnen weer in levende lijve. Voor mijn gevoel roep ik de gehele middag vooral veel “oooohhh”,” aaaahhh”, “wat leuk dat je er bent”,”ja het is zo wennen”, “zo druk-druk-druk”, en kakel ik nog veel meer van dit soort oneliners.
Af en toe sta ik met een brok in mijn keel, bijvoorbeeld als ik opeens de mede-catamaranzeilers Frits en Marleen weer zie. We hebben elkaar voor het laatst gezien in februari in de ankerbaai van Le Marin / Martinique. Het ontroert me dat ze voor ons helemaal uit Groningen zijn komen rijden. Wat een enorme verrassing!! Als ik mijn stem net weer onder controle heb, komt opeens onze grote Friese zeilvriend Huib-Jan (Seaquest) aan lopen. “Huh, hoe kan dat nou? Hij ligt met zijn boot in Curacao?” Welnu, die boot ligt nog in Curacao, zijn vrouw en kinderen zijn daar ook nog, maar hij is voor wat administratieve zaken even over in Nederland. Een geweldige timing!! En hoewel Coos het directie-/managementteam van Cmotions al uitgebreid op kantoor en op de spreekwoordelijke “hei” getroffen heeft, heeft elk van hen op de vrije zondag ook de moeite genomen naar ons feestje te komen.
Af en toe sta ik met een brok in mijn keel, bijvoorbeeld als ik opeens de mede-catamaranzeilers Frits en Marleen weer zie. We hebben elkaar voor het laatst gezien in februari in de ankerbaai van Le Marin / Martinique. Het ontroert me dat ze voor ons helemaal uit Groningen zijn komen rijden. Wat een enorme verrassing!! Als ik mijn stem net weer onder controle heb, komt opeens onze grote Friese zeilvriend Huib-Jan (Seaquest) aan lopen. “Huh, hoe kan dat nou? Hij ligt met zijn boot in Curacao?” Welnu, die boot ligt nog in Curacao, zijn vrouw en kinderen zijn daar ook nog, maar hij is voor wat administratieve zaken even over in Nederland. Een geweldige timing!! En hoewel Coos het directie-/managementteam van Cmotions al uitgebreid op kantoor en op de spreekwoordelijke “hei” getroffen heeft, heeft elk van hen op de vrije zondag ook de moeite genomen naar ons feestje te komen.
In deze hartverwarmende setting werkt het weer ook nog eens boven verwachting mee. De zon gluurt af en toe even door de wolken heen, de regen is niet meer dan een verdwaalde drup en de wind wordt gebroken door de glazen wanden van het terras. Het is genieten op het terras en in de serre van De Tropen. Tussen de bedrijven door gluur ik naar het strand waar alle kinderen naar hartelust aan het spelen zijn. Sommigen zwemmen (al dan niet met hun kleding aan), anderen voetballen en weer anderen rollebollen door het zand. Een vertrouwd beeld.
Het is duidelijk dat ons emotioneel welzijn ruimschoots gevoed wordt deze middag. Op “materieel” worden we ook ontzettend verwend, zoveel kadootjes als wij krijgen! Het lijkt wel de actie “Help de Keijsers de winter door”. Aan wijn, champagne en port ontbreekt het ons voorlopig niet. De biologisch verantwoorde pruimenjam en appelmoes uit Uddel gaan we ons goed laten smaken. En zo ook de hagelslag, de kaas, de stroopwafels en de drop. De regenponcho’s en reisparaplu hopen we niet nodig te hebben, maar dat is vast een beetje naïef gedacht van ons (in psychologische termen noemen ze dat “ontkenning”, nietwaar?). Op een luie zondagmiddag gaan we ons als gezin buigen over een uitdagende legpuzzel. En vanavond hebben we als toetje een ijsje gehaald bij de nieuwste ijssalon die Heiloo rijk is; de komende tijd zullen ze ons daar vaak treffen gezien alle ijskadobonnen die wij gekregen hebben (lekker!!).
Aan het einde van de dag blijft een klein –vertrouwd- gezelschap over, bestaande uit landrotten en zeezeilers, en sluiten we deze genoeglijke middag af met een –hoe toepasselijk- beachburger en frites. Tico en Sil hebben, net al zo vele keren op reis, met hun zeilvrienden Bram en Gijs (Moonrise) een eigen tafel en meer dan genoeg te bepraten.
Aan het einde van de dag blijft een klein –vertrouwd- gezelschap over, bestaande uit landrotten en zeezeilers, en sluiten we deze genoeglijke middag af met een –hoe toepasselijk- beachburger en frites. Tico en Sil hebben, net al zo vele keren op reis, met hun zeilvrienden Bram en Gijs (Moonrise) een eigen tafel en meer dan genoeg te bepraten.
Op naar het gewone leven en op naar de epiloog! To be continued!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten