SeaMotions in vogelvlucht door aug-dec 2013

Mijn goede voornemen om onze high's en low's van elke maand in 2013 vast te leggen, is beperkt houdbaar gebleken. Na de zomervakantie komt de klad er in en ik slaag er niet in die beweging te keren.

Op de één-na-laatste dag van 2013 vind ik het slikken of stikken voor mijzelf. De wens om het keizerlijk jaar 2013 geen stille dood te laten sterven, is sterker dan het gevoel het maar tussen mijn vingers door te laten glippen. En dus klim ik in het toetsenbord en pijnig ik mijn hersenen om dat wát ik mij nog herinneren kan, aan een extern geheugen zijnde de computer, toe te vertrouwen.

In chronologische volgorde onze opvallendste belevenissen en momenten in augustus-september-oktober-november-dececmber 2013.

Augustus:

Sil gaat voor de eerste keer naar Timmerdorp Heiloo. Gewapend met klauwhamer, zaag en nijptang  bouwt hij met zijn Springschansvriendjes Gijs, Matisse en Pepijn een (prijswinnend) "kasteel" met loopbrugverbinding naar de buren. Het verven van de hut wordt een waar kunstenaarsproject waarbij het vooral om "vrije expressie" gaat; kliederen, kladderen, spatten en spetteren. De verf zit aan het einde van de middag overal. De verkoop van muffins, popcorn en limonade kan beter; slechts een paar euro verdiensten p.p. en dan nemen moeders de gemaakte kosten maar voor hun rekening. Op de laatste Timmerdagochtend slopen ze de hut vakkundig en sjouwen ze de ruïne naar de vuurplaats. Want in Heiloo mag als afsluiting van Timmerdorp nog een vreugdevuur onstoken worden.

Tico viert zijn 14e verjaardag met een gezellige zomerse buitenborrel voor jong en oud. En hij gaat voor de 2e keer in zijn jonge leven naar een voetbalwedstrijd. Met zijn vrienden Luuk en Max heeft hij kaartjes voor de thuiswedstrijd van AZ tegen Atromitos. En dat blijkt geen gewone voetbalwedstrijd te worden. In de 2e helft gaat het licht uit in het AFAS-stadion als gevolg van brand op de 5e etage. De wedstrijd wordt gestaakt en het publiek moet -gecontroleerd en zonder paniek-  à la minute het stadion verlaten. De volgende ochtend wordt de wedstrijd uitgespeeld, zonder Tico op de tribune.

Voor het eerst in heel veel jaar rijd ik mijn Spacestar door de wasstraat en zuig ik 'm helemaal uit. Kilo's zand, grindjes, takjes, blaadjes verdwijnen door de zuigmond. Ik word helemaal blij als mijn auto onder mijn handen en ogen transformeert in een schone wagen. Helaas is mijn voornemen om mijn auto op regelmatige basis van buiten en van binnen met een schoonmaakbeurt te verwennen, ook zeer beperkt houdbaar gebleken. De wasstraat heeft mij -tot op heden- niet meer gezien.

Onze verbouwingsplannen worden ook weer opgepakt; Coos doet handje-klap over de finale details met Aannemingsbedrijf Henk Smit uit St. Pancras en een startdatum wordt afgesproken. Drie generaties Keijsers breken de zijschuur, ooit gebouwd door 2 generaties Keijser, af. Daags erna siert een schaftkeet onze achtertuin.

September:

Meten, graven, slopen, bouwen, storten, zagen, timmeren dat het een lieve lust is. Onder leiding van Henk en Jac Smit wordt er doordacht en gedreven gewerkt. Er wordt in samenspraak met de constructietekenaar extra goed naar de fundering gekeken, naar het "stempelen" van de bestaande draagmuur en naar de krachten die op het toekomstige kozijn uitgeoefend gaan worden.
Ondertussen breken wij onze hersenen over kozijndiktes, -groottes en glasvlakverdeling. We bezoeken de kozijnenfabriek en laten ons adviseren over de verschillende mogelijkheden. Coos vertaalt dit naar een visualisatie in Google SketchUp. Na een paar nachten slapen, wikken en wegen, hakken we de knoop door en worden de kozijnen besteld zoals wij het bij ons huis vinden passen.
Het plan om de bestaande houten vloer te laten isoleren, moeten we laten varen. De kruipruimte blijkt nihil vanwege een dikke laag droog en schoon zand. Als voorbereiding op het aanleggen en aansluiten van water- en CVleidingen graven de jonge werkmannen van Henk Smit als menselijke mollen 2 tunnels onder onze bestaande vloer.

Voor het eerst sinds 7 jaar loop ik weer de Dam tot Dam-loop. De aanvankelijke ideale weersomstandigheden blijken al snel niet zo ideaal. Zomerse temperaturen in combinatie met een hoge luchtvochtigheid zorgen voor een warme loop. Al in de tropisch warme IJtunnel schiet mijn interne klimaatbeheersing uit zijn programma en de overige kilometers heb ik last van oververhitting. Het worden 16,8 zware kilometers, maar … ik loop 'm uit en de eindtijd van 1.33 is nog alleszins respectabel.

Op een roostervrije vrijdag ga ik met Sil en vriendje Jean-Paul naar NEMO, het wetenschapsmuseum in Amsterdam. Met twee nieuwsgierige jongetjes is het prima vertoeven in deze educatieve attractie waar kinderen gestimuleerd worden al doende te ontdekken. We komen tijd tekort.

Voor het eerst in de geschiedenis van badmintonvereniging 't Vennewater heeft Coos als aftrap voor het nieuwe speelseizoen een jeugdweekend georganiseerd.  Het wiel moet dus uitgevonden worden en de denktank om een leuk programma samen te stellen, draait overuren. Het resultaat mag er zijn: spetterend kanovaren, een spannende speurtocht in het donker, friet eten, film kijken en slapen in de hal, een dynamische badmintonclinic, een spelletjesmeerkamp en als afsluiting een BBQ voor deelnemende jeugdleden + hun ouders. Iedereen is het unaniem eens dat hiermee een traditie geboren is.

Oktober:
Tico heeft er 6 weken school op zitten en heeft zijn eerste (onnodige?) onvoldoendes in the pocket. BAM! Dat komt aan. In het 2e jaar, zo blijkt, worden de X-leerlingen stukken minder aan het handje meegenomen. Er wordt meer zelfstandigheid, meer initiatief en meer eigen verantwoordelijkheid van ze verwacht. Met proefwerken worden meer en meer inzichtsvragen gesteld i.p.v. kennisvragen. En juist dat is even omschakelen voor de leerlingen.

We krijgen 2 nachtjes Igor te logeren, een Franstalige uitwisselingsleerling uit Gerpinnes (België). Wij doen ons best om Frans te spreken en het knaapje wordt geacht in het Nederlands met ons te converseren. Dat valt nog niet mee voor een verlegen 13-jarige Belg, maar leuk en spannend is het wel.
Igor gaat in Gerpinnes nooit op de fiets naar school, maar hier wel. En dat merken we als hij zonder te kijken fietsend de weg op schiet. In Gerpinnes is het mee naar school nemen van het mobiel ondenkbaar; hier heeft men zijn mobiel nodig voor de door school georganiseerde foto-speurtocht door Alkmaar. Tico en zijn Heiloose klasgenoten nemen hun logés mee voor een potje voetbal op het strand en 's avonds zitten ze met z'n 8-en bij ons aan tafel te pokeren met M&M's als fiches. Eén-op-één is onze Belgische gast best verlegen; Nederlands spreken is lastig voor hem. In de groep daarentegen is hij haantje de voorste en vallen eventuele taalbarrières helemaal weg.

Door op 13-10-13 mee te doen aan de 15km Duinentrail Schoorl ontdek ik een nieuwe uitdaging in het hardlopen: de trailrun. Trailrunning is off-road hardlopen, oftewel door de natuur, over smalle paadjes natuurlijke hindernissen bedwingen. Je loopt meer op gevoel en niet (of nauwelijks) op tijd. Door de wisselende ondergrond vergt trailrunning meer concentratie. Balanceren is belangrijk en hierdoor wordt meer kracht opgebouwd in enkels, bovenbenen en bovenlichaam. Het is die zondagochtend guur koud en het regent onafgebroken, maar dat mag de pret van deze hardloopuitdaging niet drukken. Mijn voldoening groot als ik deze fysieke uitdaging, niet eens totaal gesloopt, volbreng.

Oktober is ook de maand van de reünie voor teruggekeerde vertrekkers in Enkhuizen. Coos, Tico en Sil zeilen met z'n drietjes de boot naar Enkhuizen en ik kom hardlopend aan in de oude binnenhaven. Het is een prima weerzien en gezellig bijkletsen met een aantal vertrekkersvrienden.

Sil zwemt zichzelf in de herfstvakantie naar zijn 2e zwemvierdaagse medaille. Samen met Gijs en Sophie hebben ze 4 middagen dikke pret in Zwembad De Hout. Het zwemmen van de baantjes is natuurlijk bijzaak, want het gaat wat de kinderen betreft natuurlijk om het schatduiken en het spijkerbroekhangen. In zijn leeftijdscategorie wint Sil zelfs een heuse 1e prijs met spijkerbroekhangen; hij houdt het wel … vol en dat is het langst van alle 8-jarige deelnemers.

Met Tico ga ik een dagje shoppen in Amsterdam en gaan we op rondleiding bij de Noord-Zuidlijn, de omstreden, miljarden kostende metrolijn die Amsterdam-Noord met Amsterdam-Zuid gaat verbinden. De gids, een gepensioneerde bouwmeester, verhaalt enthousiast over de strubbelingen, de weerstanden, de kosten, de planning, het voortschrijdend inzicht, het nut en de noodzaak waarom deze metrolijn er ondanks alles moet komen. Hoe dan ook is het een buitengewoon ingenieus staaltje werk dat hier -onder de grond- verrijst.

Coos viert zijn verjaardag zeer bescheiden; de rommeligheid van de verbouwing nodigt niet uit om het groots en uitbundig te vieren. En ik ga juist dát weekend -op uitnodiging van Diana- met de meiden van ons Berenloopgroepje op "trainingsweekend" naar een LandalGreenPark-huisje in Putten. We kletsen ons de blaren op onze tong, we lachen onze broek aan flarden, we zweten in de sauna, we lopen hard door het Speulderbos en we nemen volop tijd voor ontbijt, lunch en gourmetten.

Op Opa Ben's verjaardag, maandag 28 oktober, ligt heel het land stil als de eerste herfststorm over ons heen raast. En wat voor storm: in de kustprovincies en op de Wadden waait het een steady windkracht 10 met windstoten kracht 11. Bomen knakken als luciferhoutjes, treinen rijden niet meer en schoolkinderen mogen óf vroeger naar huis of moeten verplicht langer op school blijven tot de storm over het hoogtepunt heen is. Het dixie-toilet van de bouwvakkers waait om en loopt leeg op onze oprit … De storm is helaas niet sterk genoeg om de enorme stank weg te blazen.
Een gewaarschuwd mens telt voor 10 heeft Coos gedacht als hij deze zware storm een paar dagen eerder al op de weerkaarten ziet aankomen. In het weekend last hij een trip naar onze SeaMotions in om de kuiptent en bimini preventief weg te halen. Ook checkt hij de landvasten en zekert hij de dinghy met een extra lijn.

Op de een-na-laatste dag van deze maand beleeft Coos op ongeveer hetzelfde moment een heuglijk én een enigszins verdrietig moment (hoewel dat verdriet maar relatief is). Heuglijk omdat zijn elektrisch rijdende, 0%-bijtelling, geen wegenbelasting verschuldigde Outlander PHEV op de eerste boot uit de Oost is gekomen en klaar staat om opgehaald te worden. Verdrietig om hij zijn trouwe Volvo moet inleveren. Tanken doet hij vanaf nu dagelijks, thuis en op kantoor, en via een verlengsnoer.

November:

De nieuwe maand begint voor mij op Terschelling waar ik met mijn hardloopmaatjes voor de 2e keer mee doe met de Berenloop (halve marathon). Gingen we vorig jaar nog op 1 dag heen en weer, deze editie verwennen we onszelf met een weekendje Terschelling. Op vrijdagmiddag winkelen we in West-Terschelling, belanden we 's avonds in het café van Hessel en gaan de voetjes zelfs nog van de vloer. Zaterdag ontdekken we het eiland op de fiets; heel snel gaan en heel ver komen we niet. Al in Midsland (of was het Formerum?) is het tijd voor koffie met taart en moet er nodig wat gewinkeld worden. We fietsen, op enig moment zelfs op een tandem met lekke band, door naar West aan Zee voor een late en overheerlijke lunch bij de gelijknamige low profile en zeer gezellige strandtent. We willen er wel blijven zitten, maar dat gaat niet want rond 20.00 uur worden we alweer voor het diner in ons leuke familiehotel Oepkes verwacht. Oeps, aan koolhydraten stapelen geen gebrek dus op de dag vóór de Berenloop. Maar dan … onheilstijding via het KNMI, want er wordt wéér een storm voorspelt met zware regen- en hagelbuien en onweer. De 42km wordt op zaterdagavond afgeblazen vanwege het gevaar op onderkoeling bij lopers in combinatie met de beperkte medische opvangcapaciteit op het eiland. Op zondagochtend wordt ook de 21km afgelast. Desalniettemin starten wij, met nog zo'n 100 lopers die toch al op het eiland zijn, om 12.00 uur met een "wilde Berenloop". Een editie waar gezelligheid, solidariteit en teamspirit de boventoon voeren. Zo is daar op 9km een boerin die lauwwarm water uit een melkbus schenkt. Of de flesjes water van de onbekende mevrouw net voordat wij beginnen aan 2,5 loodzware km's strand (windkracht 8 tégen). En onze snelle loopmaatjes die het gehele parcours de achtersten hebben geharkt. Tot slot de "wilde" supporters langs de route. Kortom, een editie om nooit te vergeten.

Een week later staat de door Agnes en mij georganiseerde Duinlopers Snertloop op de agenda. Bij een dergelijke kleinschalige loop is het altijd weer spannend of het zo duidelijk mogelijk uitgezette parcours ook voor iedereen even duidelijk is.  En net als voorgaande keren lukt het 90% van onze lopers om de lintjes, de bordjes en de pijltjes te volgen en raakt 10% verdwaald. Na afloop is er dan gelukkig de warme troost van een bak snert en veel gezelligheid in het gelegenheidscafé van Peter Blokker.

We gaan in één week tijd 2x naar het theater.
Met Paul & Tanya gaan we naar het toneelstuk De Tijd Voorbij, de Nederlandse bewerking van The Rabbit Hole, met onze favoriete toneelspelers Tjitske Reidinga en Peter Blok. Vol overtuiging en emotie spelen zij het aanvankelijk gelukkig getrouwde stel waarvan het leven op z'n kop gezet wordt na een noodlottig ongeluk. Hoe ga je individueel én als stel om met een meer dan intens en aangrijpend verdriet?  Een paar dagen later zitten we in de stadsschouwburg in Utrecht en gaan we op in het bejubelde rariteitencircus Cirque Stiletto 2 van powervrouw, theaterbeest en alleskunner Ellen ten Damme. Adembenemend, verrassend, spectaculair en van begin tot eind boeiend. 100% genieten.

In de mallemolen van november win ik voor het eerst in mijn leven een heuse prijs als ik met een bonnetjesactie van ons lokale winkelcentrum mee doe. De prijs, een "grabbelton vol verrassingen", mag ik ophalen bij mijn meest favoriete winkel, de HEMA.

Onze SeaMotions krijgt ook een bezoek van ons. Op een windstille zondag doen we deel 2 van het winteroffensief: 90 kilo (onhandelbaar)  grootzeil en de beter te behappen en lichtere fok liggen weer in hun zeilzak in de kajuit. Al het beddengoed gaat mee naar huis en ik ben dágen zoet met het wassen en drogen hiervan.

Sil werkt gestaag en zelfstandig aan de voorbereiding van zijn boekbespreking over Dummie de Mummie en de dans van de cobra. Omdat zijn grote broer "pro is met Powerpoint" regelt Sil zijn hulp bij het maken van een PPT-presentatie. Voorbereiding, ondersteunende materialen en een duidelijke presentatie worden beloond met een prachtig cijfer; Sil is helemaal trots en in zijn nopjes.

Ondertussen zijn Henk en Jac Smit, geheel conform hun en onze planning, klaar met hun werk. Ed vd Nes stukadoort met veel gezelligheid in 2 dagen de wanden en het plafond glad. En dan nemen we afscheid het geluid van zagen, timmeren, schroeven en boren, de muzikale klanken van de arbeidsvitaminen via radio 538, van de rijplaten in het gras en van de schaftkeet in de tuin.
Opeens is het stil als we doordeweeks aan de ontbijttafel zitten. Opeens is het licht in het achterhuis. Opeens is de tuin weer tuin i.p.v bouwplaats. Opeens kunnen we onze auto's weer op de oprit parkeren. Opeens is de verbouwing zo goed als klaar.

Het venijn zit in de staart als alleen de parketvloer nog aangelegd moet worden. En dat staat te gebeuren in de laatste week van november. We blijken een beetje pech te hebben met de parketeur; vaktechnisch een prima parketlegger, maar qua karakter een rode knop, het type "het glas is halfleeg", iemand die vooral problemen ziet i.p.v. uitdagingen. Op de vroege ochtend van dag 2 komt dat tot een uitbarsting die gelukkig gesust kan worden met een kop koffie. De overige dagen lopen we in ons eigen huis op eieren en benaderen we de man omzichtig.

Dat op eieren lopen gaat mij overigens verre van gemakkelijk af. Een verrekking van de kuitspier, een soort zweepslag, na een potje tennis zorgt ervoor dat ik alleen nog maar pijnlijk kan strompelen. En dat strompelen is niet handig als we op de 3e parketleggersdag onze gehele woonkamervloer moeten ontdoen van onze meubels. Alles moet leeg omdat de gehele parketvloer geschuurd wordt en van een nieuwe laag olie (met een beetje whitewash) voorzien wordt. Met de hulp van Tico en Sil gaan alle meubels naar de gang, de hal, de schuur en naar boven. Op vrijdagmiddag om 17.00 uur is de parketeur klaar en sluiten wij het huis voor 48 uur hermetisch en beveiligd af.

Het aansluitende weekend bivakkeren we, als er niet gehockeyd of gebadmintond wordt, in de flat in Egmond. Op zaterdagavond wordt Egmond's eerste Fjoertoer georganiseerd, een lichtjeswandeling die vanaf de vuurtoren in Egmond door de duinen richting Bergen aan Zee gaat en over het strand weer terug. De route is via spectaculaire en verrassende licht- en geluidseffecten gemarkeerd en elke wandelaar heeft zich met lampjes uitgedost. Aanvankelijk zou ik deze bijzondere wandeling met wat vriendinnen gaan lopen, maar die vervelende kuitblessure gooit roet in het eten. Gelukkig lukt het me wel om halverwege de avond met mijn mannen de wandelstoet en verlichte verrassingen op het strand tegemoet te wandelen. In het pikkedonker lopen we richting Bergen;. Halverwege ligt de Egmonder Pinck, een platbodem vissersvaartuig uit 1670, verlicht op het strand. We passeren een verlichte en bewegende reuze wandelschoen. Van achteren komt een groep mountainbikers als een slingerende lichtflits langs de vloedlijn aanzetten. De met lampjes versierde paarden met hun berijders zien er magisch uit. Een nadeel, het niet mee kunnen lopen van de gehele tocht, keert zodoende onverwacht om tot een prachtig voordeel: in het donker een strandwandeling maken met mijn liefste mannen.

Als we op zondag in de namiddag weer naar huis terugkeren, wacht ons een schitterende parketvloer; het glimt ons tegemoet en het geheel ziet er als nieuw uit. Al in de bijkeuken formuleren we een strak en streng vloerbeleid: niet knoeien, niet kliederen, niet kledderen, niet spetteren, niet spatten, niet druppelen, niet krassen en -jonger dan 18 jaar- te allen tijde … schoenen uit! Vervolgens stropen we de mouwen op en zetten we bank, loveseat, eettafel + stoelen, serrebank, tv-meubel, piano, bijzettafeltje. weer op zijn plek terug. En zo wordt ons huis steeds een beetje meer weer "ons thuis".

December:
De eerste week van deze laatste maand is het altijd stressen. De viering van de verjaardag van Sinterklaas is reuze gezellig, maar ook spannend en bewerkelijk. Spannend omdat Sil nog immer heilig geloofd in de goedheid van deze kindervriend. Bewerkelijk omdat deze oude baas elk jaar behoorlijk last minute werk maakt van de rijmelarij. Het begint met een speurtocht op rijm voor Tico en Sil. Daarna krijgt ieder een trits kennis- en wiskundige rekenopdrachten uit te voeren waarmee letters verzameld worden. Die individueel verzamelde letters moeten vervolgens omgezet worden in één gezamenlijke 4-cijferige code. Met deze code kan het cijferslot van een koffertje geopend worden, want in het koffertje zit de finale hint waar de zak met kadootjes gevonden kan worden. Er wordt gerekend, het internet wordt geraadpleegd, opa's en oma's bemoeien zich er mee maar al deze inspanningen leiden niet in één keer, niet in twee keer en zelfs niet in drie keer naar die unieke cijfercode. De spanning wordt Sil haast teveel … met wat wrikken en trekken krijgt hij dat koffertje toch ook wel open? Tico rekent nóg een keer op die wortel in het kwadraat, Sil leest nóg een keer op welke wijze de letters in cijfers omgezet moeten worden. En dan opeens … gaat het koffertje open. In no time rent Sil naar buiten om even later met 2 zakken vol kadootjes terug te komen.

Bijna elk kadootje blijkt van een lang of kort, een complimenteus of prikkelend gedicht voorzien te zijn en al met al zijn we met z'n allen de hele avond gezellig zoet. Het allerlaatste kado en gedicht is voor Sil. In dat allerlaatste gedicht ontvouwt Sinterklaas zijn grote geheim aan Sil, namelijk dat hij in de verbeelding bestaat maar dat het in de praktijk zijn Papa en Mama zijn die de verrassingen verzorgen. Nou, daar had Sil een geheel eigen visie op. "Natúúrlijk bestaat Sinterklaas niet meer, die hele echte is al honderden jaren geleden overleden. Maar ….. elke keer is er een nieuwe Sinterklaas benoemd. Net zoals er ook steeds een nieuwe paus benoemd wordt."  OK, Sil wil én mag gewoon zolang hij wil, blijven geloven in zijn Sinterklaasversie.

Inmiddels heb ik na 2 weken (fysieke) rust een sportmasseuse met helende handen in mijn geblesseerde kuit laten kneden. Deze combinatie, rust en massage, zorgt ervoor dat ik het hardlopen weer voorzichtig kan opstarten. Het lopen van de Halve van Egmond staat tenslotte op 12 januari geagendeerd.

Mentaal heb ik geen rust. Want …wanneer vieren we Sil's verjaardag? Hoe vieren we het? Met wie vieren we het? Wat geven we hem als verjaardagskado (het is tenslotte nét Sinterklaas geweest en daarbij komt: kinderen hebben toch alles al?)? Van het "wanneer vieren" maak ik in mijn hoofd een complexe 5-sterrensudoko, totdat Inge mijn ingewikkeldheid in één zin vereenvoudigt tot: zaterdag 21 december 2013, gewoon op de dag dat hij jarig is. Keep it simple, is haar credo. Gelijk heeft ze en zo doen we het.

Die zaterdag 21/12  begint onze Sil zijn verjaardag bij Opa Ben & Oma Riny alwaar hij en Tico gelogeerd hebben vanwege ons Cmotions Christmas Carolfeestje de avond ervoor. Als hij in de loop van de ochtend thuis komt, valt hij mij zijn neus in een groot kado wat hij direct mag uitpakken: een aquarium met een grote NEMO-knuffel er in. Zijn wenkbrauwen schieten van verbazing omhoog, zijn lip trilt van teleurstelling. "Krijgt hij nu die NEMO-knuffel die al jaren op zolder ligt te verstoffen?" Nee, natuurlijk niet. Even later gaat hij met zijn grote broer en zijn vader op pad om voor in het aquarium vissen en toebehoren te gaan kopen. En zo zijn we opeens 5 guppies rijker.
Sil beleeft 's middags een geweldige 9e verjaardag met slingers en ballonnen, met familie en vrienden, met taart en kadootjes.

Kerst 2013 vieren we in 3 dagen met familie en lieve vrienden. Zo serveren we op kerstavond de zussen Nierop (en zwager Nico) een 3-gangendiner (helaas staat de entrecote-uit-één-stuk net iets te lang in de oven en transformeert deze in een taaie schoenzool…).
1e Kerstdag hebben we Paul & Tanya met kids informeel en ongedwongen te gast voor een borreltje en een hapje. Zo gezellig! En 2e kerstdag reizen we af naar Wapse om de verjaardag van Carmen te vieren. Het is bijna uniek dat de gehele Keijserfamilie bijeen is; vooral het natuurlijke plezier dat de neven en nichten met elkaar hebben is hartverwarmend.

Meer hartverwarmende gezelligheid als Opa Jan en Oma Wil op 28/12
hun 52ste trouwdag in hun stacaravan in Heerde vieren. Het is een eindje rijden, maar carpoolend met Elyn & Nico is het prima te doen voor me. Daar aangekomen staat, als altijd, de schaal slagroomsoezen al klaar voor me. 's Avonds wacht er nog een programma op mij als onze buurtjes Frans en Susan hun bij elkaar opgetelde 75 jaar vieren met een groot feest in hun achtertuin. We belanden in een warm bad van vrolijke, plezier makende, levensgenietende mensen. In een verwarmde tent, met drank, ouderwetse blokken kaas en plakken worst,  met live music en meezingers is het enorm gezellig.

Op de een-na-laatste dag van het jaar mag Oma Riny haar verjaardagskado, een tegoedbon voor een door Tico en neef Julien te bereiden dinertje, verzilveren. De mannen hebben op tijd gerechten uitgezocht, de boodschappen zijn een dag van te voren in huis gehaald en het koken kan beginnen. Met wel 6 gerechten hebben ze het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, maar Oma Riny en Opa Ben smullen met smaak van de pompoensoep, de kruidige zalmfilet, de kerriekrieltjes, de gewokte tuinerwten met spinazie en crème fraiche, de mediterrane broodrol en het toetje toe: rood fruit, brownie en een toefje slagroom.

Coos, Tico en Sil zijn ondertussen ook druk met andere dingen. Voor Coos en Tico staat het laatste weekend van het jaar staat namelijk 't Vennewater Jeugdtoernooi op de sportagenda. Tico helpt een middag bij de kleintjes, Coos laat als voorzitter zijn gezicht zien bij de organisatoren. En op laatste dag moet Tico zelf spelen. In zijn enkel komt hij al in de kwart finale te staan tegenover degene die de finale zal gaan winnen; Tico speelt geweldig en hij kan, hoewel verloren, met een eindstand van 28-30 met opgeheven hoofd maar uitgeschakeld de baan verlaten.  De kwartfinale mix met Fleur wordt daarentegen teleurstellend verloren. Met dubbelmaatje Henri haalt hij de finale. Jammer genoeg hebben ze beiden last van finalespanning, maken ze daardoor teveel (stomme) fouten en moeten ze genoegen nemen met een 2e plaats. Het is genieten om Tico op zo'n toernooi te zien spelen. Vol energie, vol inzet en vol enthousiasme. Hij speelt om te winnen, hij baalt als hij verliest maar bovenal heeft hij ultiem plezier in het spelletje.

Op Sil's sportieve agenda staat een zaalhockeyclinic met aansluitend een oliebollentoernooi. Hij is de hele dag onder de pannen en heeft plezier voor tien. Ook mag hij op 31 december mee doen met het oliebollentoernooi bij de badmintonvereniging.

Mijn sportieve agenda schrijft een gedisciplineerd trainingsschema voor voor die Halve van Egmond. De te lopen afstanden worden langer en op 28/12 wordt de zgn. Egmondgenerale gelopen. Het worden 18,5 straffe kilometers, met name het stuk over het strand is loodzwaar vanwege wind tegen (kracht 5-6), smal strand en mul zand. En deze generale zou zomaar heel representatief kunnen zijn voor 12/1, want ook dan krijgt het deelnemersveld te maken met hoog water, smal strand, mul zand.

De allerlaatste dag van het jaar begint (weer) met een rondje hardlopen: de generale van de kwart van Egmond. 10,5km is opeens een eitje in vergelijking die 18,5km op de 28ste. En, na het zuur, komt het zoet! Duinlopers en vrienden van de Duinlopers belonen zich op deze allerlaatste dag met een gezellige nazit met thee en taart bij de Zilte Zoen.

Op oudejaarsavond bakt Coos traditiegetrouw oliebollen en wijdt hij Sil in in de kunst van het bakken van de perfecte oliebol. Ondertussen haalt hij ook het spel RISK van zolder. Dat is sinds een dramatisch spelverloop tijdens een langgeleden wintersportvakantie niet meer tevoorschijn gekomen (ondanks strategische alliantie een totale genocide van het roze leger).
Enfin, l'histoire se repète … Al na een half uur domineert het zwarte leger (wie zal dat nu toch zijn?) en verzwakt het roze leger meer en meer tot het niet meer is dan een ontwikkelingsland met 0 slagkracht. Gezellig hoor, zo'n oudejaarsavondspelletjestraditie.

De 2e helft van oudejaarsavond schuiven we gezellig bij Rik en Kirsten naar binnen. Met bubbels, hapjes en kletsen is het opeens 23.59.50 uur en tellen we af naar het nieuwe jaar.

GELUKKIG 2014!!