Werken?!

Exact een jaar geleden skypten we vanuit de bijzondere ankerbaai bij Isla de Lobos (Canarische Eilanden) naar een jarige Opa Ben. Nu zijn er alweer 12 maanden verstreken en zijn we gewoon ‘live” aanwezig bij zijn verjaardag. Uiteraard heeft Opa Ben een creatief denkspelletje voor de kleinkinderen bedacht. Kleine stukjes van voorwerpen zijn gefotografeerd en de opdracht is het gehele voorwerp te zoeken en vinden in de tuin. En dat is een hele kunst. Bij elk gevonden voorwerp hoort vervolgens een letter. Van alle verzamelde letters moeten we een zin maken. Nou, dat is beslist niet eenvoudig en zelfs de ouders horen hun hersenen kraken. Bij een verjaardag van een geboren Indo wordt natuurlijk ook gegeten: overheerlijke pasteitjes, dim sum hapjes, lumpur en visballetjes. Smullen!!

Naast feest vieren is er dit weekend ook gewerkt. Tico “werkt” op zaterdagochtend op de badmintonbaan waar hij competitie moet spelen … De eerste set van zijn enkelpartij wint hij met overwicht, maar in de 2^e set wil hij soms net te mooi, net te ingewikkeld een punt maken die hij dan dus net niet maakt. Het wordt nog spannend als de stand 17-17 is ... maar gelukkig zegeviert Tico’s gedrevenheid.

’s Middags “werken” we op de boot. Coos blaast anti-vries door de verschillende leidingen/afsluiters, vult de dieseltanks en gezamenlijk sjorren we de buitenboordmotor van de bijboot. Deze gaat voor de winter de schuur in. En de bijboot hijsen we weer omhoog in haarwinterjas.

Mijn verdere sportieve “werken” bestaat uit hardlopen door de duinen. Op zaterdagochtend laat ik me op en af een duin jagen. Het is natuurlijk vreselijk afzien, maar ik geniet er van om in die prachtige natuur vooral bezig te zijn met lichamelijk werk en het hoofd leeg te maken. Niet nadenken, gewoon doorgaan, doorlopen, doorstampen. De gelukshormonen dartelen door het hoofd. Op zondagochtend loop ik met het zondagochtendgroepje een prachtige 11km door de bossen/duinen van Bergen en over het strand. In het bos ruikt het zalig naar natte bladeren en mos en de omgeving is groen, geel, bruin, oranje gekleurd.

Sil heeft ook “gewerkt”: in het zwembad alwaar hij op zondagochtend gaat voorzwemmen voor de hoofdbadmeester. Hoewel hij het afgelopen jaar natuurlijk heel veel gezwommen heeft zonder bandjes en vleugeltjes, ben ik niet overtuigd van zijn zwemprestaties als het gaat om “duur”: baantjes zwemmen, volhouden, doorgaan, het hoofd boven water houden. Dat is toch wat anders dan in zout water rond de boot spartelen, duiken en snorkelen. Een beetje “krachttraining” kan voor ons tengere manneke geen kwaad: kracht in de zin van spieren en uithoudingsvermogen, maar ook kracht in de zin van kracht van de herhaling.

Aldus gaat Sil vanaf vandaag weer op zwemles en gaat hij toewerken naar zijn B-diploma.

Ervaren we ons leven nu voornamelijk als “werken”? Nee hoor. Want hoewel we in dit landleven natuurlijk veel meer te maken lijken hebben met het fenomeen “moeten”, blijven we ons bewust en blijven we dankbaar dat wij volop keuzes hebben. Tico wil en kan badmintonnen, Sil wil en kan op zwemmen, ik wil en kan hardlopen, Coos (en ik natuurlijk ook) wil zorg en aandacht aan onze boot besteden opdat we er volgend jaar weer op uit kunnen trekken met de SeaMotions. En de “moet-dingen” die van buitenaf opgelegd worden (school, werk) … ach …. daar putten we ook plezier en voldoening uit. Dus wij klagen niet, wij genieten!

Herfstvakantie!

De eieren die nog aan boord stonden, zijn vorig weekend in de havenkliko verdwenen; op tijd voordat ze een onwelriekend geurtje op de boot zijn gaan verspreiden. De spreeuwen zijn niet door de mazen van ons anti-spreeuwenplan gevlogen oftewel de kledders vogelpoep op ons dek en kajuitdak zijn beduidend minder geworden. Maar dit alles is alweer van een week geleden. Ondertussen hebben we genoten van de herfstvakantie.

De SeaMotions en Moonrise hebben voor de 1^e helft van de vakantieweek een uitwisselingsprogramma bedacht: Tico gaat bij Bram en Gijs logeren en de Van Wijkjes maken daags daarna pretpark Drievliet onveilig. Vervolgens is de beurt aan de Keijsers. Het klimpark in Alkmaar valt af, want onze Sil is nog 1cm te klein om daar te mogen klimmen. Een zwembad valt sowieso af, want een overvol zwembad met gillende kinderen kan ik niet aan. Een wandeling door de duinen van Schoorl valt af, want dat vinden de jongens niet spannend genoeg. Enfin, we gaan uiteindelijk schaatsen bij De Meent en dat is helemaal leuk. Ook al is het ijs wel erg glad en doen onze voeten en scheenbenen pijn omdat we in onze genen nog wel weten hoe we moeten schaatsen, maar onze voeten en scheenbenen protesteren heftig tegen de immense spierinspanning. Welnu, we doen allemaal andere dingen dan bijv. 365 dagen geleden (red: zwemmen in het zwembad van Marina Rubicon/Lanzarote), maar het plezier dat de jongens met elkaar hebben, blijft hetzelfde.

Deze dagen vallen onder de categorie “druk”.

Bij de 2^e helft van de week past het woord “relaxed”. We bewegen ons in en om de mand, oftewel we grutten en studderen vooral in huis (behalve Coos, hij moet gewoon werken). Tico maakt grote slagen met zijn werkstuk over Dynamiet en Sil knutselt voor de landelijke Schoenendoosactie. Ook gaan we voor winterjassen shoppen in Alkmaar en hebben we een gezellige avond met Annemarie, Jeroen en Stijn die bij ons komen eten. Als vrouwen elkaar lange tijd niet gezien en gesproken hebben, is het gekakel niet van de lucht, maar een Stijn en Tico hebben weinig woorden nodig om een jaar in te halen en bij te praten. Sterker nog: bijpraten, daar doen zij niet of nauwelijks aan. Er worden een paar eenlettergrepige woorden over een weer gewisseld en dan is het onderdeel “catching up” afgehandeld. De heren gaan ze over tot de orde van de dag: film kijken en Wii-en. Het is dat het donker is en onze tuin van bescheiden formaat is, anders had ik hier “voetballen” aan toe kunnen voegen.

Het laatste weekend van de herfstvakantie brengt ons een Arabisch eetavontuur als we met mijn zussen + aanhang gaat eten bij Nomads in Amsterdam. Met mijn oude koets wagen wij, provinciaaltjes, ons in “de grote stad”. De zussen sluiten een weddenschap hoeveel te laat “Coos en Martine” zullen arriveren: zus Karin wint met een 30 minuten ten koste van zus Elyn die ons slechts 10 minuten te laat had verwacht… (we hadden een wegomleiding ter hoogte van Uitgeest over het hoofd gezien, dus het te laat komen was niet helemaal onze schuld …). Nomads is allesbehalve een traditioneel restaurant. Geen eettafels en stoelen, geen tafellinnen, klinkend kristal of glimmend bestek. We bevinden ons in een schemerige ruimte met links en rechts van een centraal pad, ruime, van elkaar door gordijnen afgescheiden nissen met grote banken en comfortabele rolkussens. We vleien ons neer, nestelen ons tegen een rolkussen en nippen aan een “Arabian Night”, een soort Mojito met rozenwater. Dat laatste, rozenwater, associeer ik met mijn wellness-activiteiten van 30 jaar geleden, toen de kreet “wellness” nog geen gemeengoed was geworden in de Nederlandse vocabulaire. Toen had ik met vriendin Annemarie gewoon tuttermiddagen met maskertjes, lotionetjes en cremetjes. Enfin, waar ik toen mijn gezicht mee reinigde, zit nu verwerkt in een cocktail. Apart, laat ik het daarbij houden, haha. Ons diner bestaat uit 3 gangen mezzes, en mezzes kun je het beste vergelijken met de Spaanse tapas: kleine koude en warme, kruidige hapjes met vlees, vis, groente. Af en toe schuift er een heuse buikdanseres vanuit de coulissen door het centrale gangpad om haar kunsten aan de gasten te vertonen. Fascinerend hoe zij haar belly op en neer, van links naar rechts en weer terug kan bewegen, schudden, trillen, terwijl haar boven- en onderlijf volstrekt andere bewegingen maken. Het is leuk entertainment en hiermee proberen ze het concept “Arabische eetbeleving” verder invulling te geven. Overigens had de muziek Arabischer mogen klinken en misschien een tandje zachter; we moesten voortdurend naar elkaar toe buigen (overeind komen uit de kussens) om elkaar te verstaan (of worden we gewoon te oud?). Het personeel draagt aparte gewaden (die in mijn ogen niet heel erg Arabisch ogen…??), is vriendelijk en functioneel. Het gehele etablissement is in Arabische sfeer, inclusief de toiletten. Laatstgenoemde ruimtes lieten aan hygiëne wel te wensen over.
Conclusie: leuk, onderscheidend concept, maar in huidige uitvoering “net niet”. Of ik ben gewoon overkritisch? Los van al deze uiterlijkheden hebben we met elkaar natuurlijk wel een super gezellige avond gehad, zo eentje die voor herhaling vatbaar is. Dus wie weet waar we een volgende keer belanden.

Mijn zondagmiddag staat in het teken van Inge's Ladies Only Kitchen Shower! Want, het leven is een groot feest als je zelf maar de slingers ophangt. Een nieuwe keuken is een mooie aanleiding voor een feestje, een "gezellig samenzijn".
Op terugweg, op het fietsje van Alkmaar naar Heiloo, beleef ik vervolgens een spannend avontuur. Al vanaf de rotonde Geestersingel heb ik "iemand" aan mijn fiets hangen. En dat geeft mij een unheimisch gevoel. Al trappend bedenk ik een strategisch vluchtplan: bij de rode stoplichten ter hoogte van het MCA stop ik zodanig dat hij voor mij moet uitkomen en daarmee als eerste weg zou moeten fietsen als het licht op groen springt. Het licht springt op groen maar al wat er gaat fietsen, niet de "verdachte fietser". Om niet tot in het oneindige voor een groen stoplicht te blijven staan, zet ik dan toch maar mijn fiets in gang. Ik moet, met de "verdachte fietser" in mijn achterwiel, een nieuw plan komen: een detour via de AH XL? Een stop bij familie-van-familie maken die aan de Kennemerstraatweg woont? Nee, ik besluit het dichterbij te zoeken en benut Grand Cafe Koekenbier als vluchtheuvel. Het duistere type, ik vermoed azend op mijn tas, aarzelt of hij mij de stoep op volg maar besluit dan toch door te fietsen en linksaf te gaan bij de eerstvolgende kruising. Pffff..... Dan hoor ik achter mij "viel hij je lastig?". Het jonge stel dat ik eerder op de route heb ingehaald was het niet ontgaan dat die "verdachte fietser" wel erg verdacht dichtbij mij bleef fietsen. Wat geruststellend dat we in deze vaak als individualistisch bestempelde wereld toch best wel oog voor elkaar hebben.

Welnu, tot zover! De “huishoudelijke plicht” roept! Er moet hoognodig een bezem door de opeengestapelde rotzooi en vuiligheid na een week herfstvakantie.

Occupy

De weergoeroes zijn Nederland na een buitengewoon troosteloze, miezerige woensdag al dagen goed gezind. Het is fris koud, strakblauw en zo goed als windstil. We hadden dit weekend naar Terschelling kunnen zeilen, naar de Vertrekkersreünie georganiseerd door de Zeezot en bedoeld voor elke zeiler die ooit vertrokken en inmiddels weer teruggekeerd is. Aan het heerlijke weer ligt het niet. En wat zal Terschelling er prachtig bijliggen.

Maar, wij zijn “occupied” door andere sociale afspraken en onze SeaMotions. Laatstgenoemde moet namelijk winterklaar gemaakt worden. De zeilen hebben we een paar weekenden geleden al opgeborgen en vandaag is Coos op de boot om de nodige vochtvreters te plaatsen, de bimini- en kuiptent er af te halen en de dieseltanks te vullen. Natuurlijk zijn we ook heel benieuwd hoe het anti-spreeuwenplan werkt: hebben we wel of geen poep op dek en dak?

“Occupy” is een term die dit weekend veelvuldig zal vallen. Maar dan in een volstrekt andere context dan bezig zijn met je eigen (sociale) agenda. Vandaag is namelijk de dag dat de internationale Occupy-beweging wereldwijd actie voert tegen het doorgeslagen kapitalisme. De gewone burger komt in opstand tegen het huidige monetaire systeem en de daarbij behorende hebzucht. We hebben met z’n allen bijgedragen en meegewerkt aan een graaicultuur. Een cultuur van “nooit genoeg”. En we kennen vast allemaal wel het verhaal van het Rupsje Nooit Genoeg: hij heeft honger en eet blaadjes. Maar dat is niet genoeg: er volgt fruit, worst, snoep, kaas en taart. Meer, meer en nog meer. Totdat hij zo’n verschrikkelijke buikpijn krijgt. Hij realiseert zich dat dit zo niet kan en bouwt een huisje waar hij in gaat liggen. Na een tijdje komt hij er weer uit, maar dan als een prachtige vlinder. De wereld verkeert nu in de fase van buikpijn. Zullen de wereldwijde protesten van de “gewone burger”, ongeacht politieke voorkeur, leiden tot een nieuwe, mooiere, vriendelijker, eerlijker wereld? De protesten zetten in elk geval een beweging in gang. De tijd gaat leren of deze beweging voldoende is om daadwerkelijk een verandering in denken en doen bij de leiders van land en zakenwereld in gang te zetten. Op huis-tuin-keukenniveau heb ik op z’n minst mijn steun betuigd via de Facebook-pagina van Occupy Amsterdam. Een op-en-neertje- naar Amsterdam om daar vandaag met een protestbord te zwaaien zit er –hoe laf en gemakzuchtig het ook is- namelijk even niet in vandaag. Ik ben “occupied” met het bakken van een appelplaattaart voor de jarige broer van Coos…. En met het schrijven van een stukje voor mijn blogspot. Welnu, op minimicro-niveau is dit mijn bijdrage aan onderdeel bewustwording en oprechte aandacht aan anderen.

To be continued!

Oorverdovend stil

Op het Nederlandse strand worden de hoogste temperaturen van zomer 2011 gemeten (26 graden) en wij gaan afrelaxen op de boot. Bepakt en bezakt rijden we met Sil en vriendje Gijs naar Andijk. Tico heeft zichzelf voor het gehele weekend uit logeren georganiseerd bij Opa Ben en Oma Riny; zijn sociale agenda liet een weekend op de boot niet toe (“ik heb een jaar op de boot gewoond, het is nu tijd voor andere dingen”, i.c. bowlen met de badminton, The Voice of Holland volgen en op excursie gaan met neef Julien en Opa Ben).

Aangekomen op de jachthaven twijfelen we of we lekker gaan eten bij “1619 Eten & Drinken” of dat we in stiltetherapie gaan op het IJsselmeer. We kiezen voor het eerste, maar het lot beslist dat het het 2e wordt. Het restaurant zit namelijk vol en om half 7 varen we een bladstil en spiegelglad IJsselmeer op. Bij schemering laten we het anker voor (of achter) Vogeleiland vallen; de hemel kleurt oranjerood, de stilte is oorverdovend en de atmosfeer magisch. Zo’n eerste nacht weer op de boot slapen we een lichte slaap; ik ben me er zeer van bewust hoe stil we met ons drijvend huis liggen en hoe ontzettend stil het buiten is. Geen enkel geluid verstoort de stilte: geen vliegtuig, geen scooter, geen ambulance (deze gaat minstens 4x per week met gillende sirenes voor ons huis langs), geen snaterende vogels of spetterende futen.

De volgende ochtend is het nog steeds blad- en bladstil. De enige rimpeling op het water wordt veroorzaakt door een onderduikende fuut of opstijgende vogel. De zon wint heel voorzichtig aan kracht en langzaamaan verdwijnt de ochtendmist. Tot het zover is, varen we in een soort van diffuus licht richting Makkum, onze bestemming voor dit weekend. Dit is wel heel bijzonder hoor.

In Makkum gaan we naar het thuiskomfeestje van Kees en Martha van de Pjotter. Na een prachtige reis 2,5 jaar met vele avonturen en indrukwekkende ontmoetingen zijn ook zij weer teruggekeerd naar ons kleine kikkerlandje. Ook zij hebben, net als wij destijds, gemengde gevoelens bij het thuiskomen. Heerlijk om familie en vrienden weer in de armen te sluiten, maar ook onwennig (en/of onwillig?) om zich in 1x geheel en al over te geven aan het Nederlandse leven.

Sil en Gijs vermaken zich opperbest met elkaar, met de voetbal, het waveboard en het vissen naar zoetwatergarnaaltjes. Hoewel we aanvankelijk het plan hebben om buiten de boot te gaan eten, happen we uiteindelijk aan boord een eenvoudige doch voedzame pastamaaltijd naar binnen. De Holle Poart-pizzaboer zag er bij nadere inspectie niet zo uitnodigend uit.

Op zondagochtend, in alle vroegte, doe ik mijn best om fanatiek een rondje hard te lopen, maar al gauw blijkt dat ik weinig fut heb. Geheel tegen mijn gedisciplineerde aard in vind ik het na een half uur wel genoeg. Ik koop de allerlaatste Volkskrant in de parksupermarkt, ben getuige van een bijna-matpartij tussen een –jawel- Duitse en Nederlandse parkgast over de futiliteit wie eerder in de rij voor de kassa aansloot…. waar gaat het over (?) en sluit dan aan bij een relaxed ontbijt aan boord. Om half 10 gooien we de trossen los en motoren we weer over een windstil IJsselmeer richting Andijk.

Na aankomst aldaar werken we ons behoorlijk in het zweet: we benutten het lekkere weer en de windstilte om de zeilen er af te halen voor de winter. De fok is nog eenvoudig, maar na ruim een uur sjorren, sleuren en sjouwen met 90kilo grootzeil heb ik toch behoorlijk klotsende oksels. Daarna heeft Coos de eer om in de mast gehesen te worden voor ons vogelbestrijdingsplan, een heel Marianne Thieme-waardig plan om de spreeuwen te weren. Het zijn nl. spreeuwen die altijd onze hoogste zaling en spreader uitkiezen om te chillen en te schijten. Ons vogelbestrijdingsplan bestaat uit het eenvoudig bevestigen van dun visdraad 2 cm boven de zaling c.q. spreader. Hiermee wordt het landen en opstijgen van de spreeuw op onze boot dusdanig bemoeilijkt dat deze vogel het na een forse struikelpartij een volgende keer wel uit zijn hoofd laat. En wij voortaan in het naseizoen een maagdelijk schoon kajuitdak zullen aantreffen in plaats van een volledig vol gescheten dak.

Alle IKEA-tassen met speelgoed, kleding en etens- en drinkwaren staan om 16.30 uur weer in de auto. Om 17.30 uur laden we een oververmoeide Gijs moe en voldaan uit bij zijn papa en mama, slinger ik de wasmachine aan en warmen we de restjes pasta en mexicaanse schotel op. We hebben weer een heerlijk weekend in the pocket, een prachtig nazomers kadootje. En zijn we (of beter, ben ik) weer relaxed? Jazeker. In elk geval heb ik weer voor ogen dat ik wil blijven vasthouden aan die “3e versnelling”, mezelf niet wil verliezen in de waan van alledag. Een ongoing gebeuren, elke dag weer.

Nawoord: op maandag bedenk ik me dat we de eieren vergeten zijn op de boot… Een goede reden om binnenkort weer een dagje/weekendje boot te organiseren? Anders gaat het zo stinken.