Herfstvakantie!

De eieren die nog aan boord stonden, zijn vorig weekend in de havenkliko verdwenen; op tijd voordat ze een onwelriekend geurtje op de boot zijn gaan verspreiden. De spreeuwen zijn niet door de mazen van ons anti-spreeuwenplan gevlogen oftewel de kledders vogelpoep op ons dek en kajuitdak zijn beduidend minder geworden. Maar dit alles is alweer van een week geleden. Ondertussen hebben we genoten van de herfstvakantie.

De SeaMotions en Moonrise hebben voor de 1^e helft van de vakantieweek een uitwisselingsprogramma bedacht: Tico gaat bij Bram en Gijs logeren en de Van Wijkjes maken daags daarna pretpark Drievliet onveilig. Vervolgens is de beurt aan de Keijsers. Het klimpark in Alkmaar valt af, want onze Sil is nog 1cm te klein om daar te mogen klimmen. Een zwembad valt sowieso af, want een overvol zwembad met gillende kinderen kan ik niet aan. Een wandeling door de duinen van Schoorl valt af, want dat vinden de jongens niet spannend genoeg. Enfin, we gaan uiteindelijk schaatsen bij De Meent en dat is helemaal leuk. Ook al is het ijs wel erg glad en doen onze voeten en scheenbenen pijn omdat we in onze genen nog wel weten hoe we moeten schaatsen, maar onze voeten en scheenbenen protesteren heftig tegen de immense spierinspanning. Welnu, we doen allemaal andere dingen dan bijv. 365 dagen geleden (red: zwemmen in het zwembad van Marina Rubicon/Lanzarote), maar het plezier dat de jongens met elkaar hebben, blijft hetzelfde.

Deze dagen vallen onder de categorie “druk”.

Bij de 2^e helft van de week past het woord “relaxed”. We bewegen ons in en om de mand, oftewel we grutten en studderen vooral in huis (behalve Coos, hij moet gewoon werken). Tico maakt grote slagen met zijn werkstuk over Dynamiet en Sil knutselt voor de landelijke Schoenendoosactie. Ook gaan we voor winterjassen shoppen in Alkmaar en hebben we een gezellige avond met Annemarie, Jeroen en Stijn die bij ons komen eten. Als vrouwen elkaar lange tijd niet gezien en gesproken hebben, is het gekakel niet van de lucht, maar een Stijn en Tico hebben weinig woorden nodig om een jaar in te halen en bij te praten. Sterker nog: bijpraten, daar doen zij niet of nauwelijks aan. Er worden een paar eenlettergrepige woorden over een weer gewisseld en dan is het onderdeel “catching up” afgehandeld. De heren gaan ze over tot de orde van de dag: film kijken en Wii-en. Het is dat het donker is en onze tuin van bescheiden formaat is, anders had ik hier “voetballen” aan toe kunnen voegen.

Het laatste weekend van de herfstvakantie brengt ons een Arabisch eetavontuur als we met mijn zussen + aanhang gaat eten bij Nomads in Amsterdam. Met mijn oude koets wagen wij, provinciaaltjes, ons in “de grote stad”. De zussen sluiten een weddenschap hoeveel te laat “Coos en Martine” zullen arriveren: zus Karin wint met een 30 minuten ten koste van zus Elyn die ons slechts 10 minuten te laat had verwacht… (we hadden een wegomleiding ter hoogte van Uitgeest over het hoofd gezien, dus het te laat komen was niet helemaal onze schuld …). Nomads is allesbehalve een traditioneel restaurant. Geen eettafels en stoelen, geen tafellinnen, klinkend kristal of glimmend bestek. We bevinden ons in een schemerige ruimte met links en rechts van een centraal pad, ruime, van elkaar door gordijnen afgescheiden nissen met grote banken en comfortabele rolkussens. We vleien ons neer, nestelen ons tegen een rolkussen en nippen aan een “Arabian Night”, een soort Mojito met rozenwater. Dat laatste, rozenwater, associeer ik met mijn wellness-activiteiten van 30 jaar geleden, toen de kreet “wellness” nog geen gemeengoed was geworden in de Nederlandse vocabulaire. Toen had ik met vriendin Annemarie gewoon tuttermiddagen met maskertjes, lotionetjes en cremetjes. Enfin, waar ik toen mijn gezicht mee reinigde, zit nu verwerkt in een cocktail. Apart, laat ik het daarbij houden, haha. Ons diner bestaat uit 3 gangen mezzes, en mezzes kun je het beste vergelijken met de Spaanse tapas: kleine koude en warme, kruidige hapjes met vlees, vis, groente. Af en toe schuift er een heuse buikdanseres vanuit de coulissen door het centrale gangpad om haar kunsten aan de gasten te vertonen. Fascinerend hoe zij haar belly op en neer, van links naar rechts en weer terug kan bewegen, schudden, trillen, terwijl haar boven- en onderlijf volstrekt andere bewegingen maken. Het is leuk entertainment en hiermee proberen ze het concept “Arabische eetbeleving” verder invulling te geven. Overigens had de muziek Arabischer mogen klinken en misschien een tandje zachter; we moesten voortdurend naar elkaar toe buigen (overeind komen uit de kussens) om elkaar te verstaan (of worden we gewoon te oud?). Het personeel draagt aparte gewaden (die in mijn ogen niet heel erg Arabisch ogen…??), is vriendelijk en functioneel. Het gehele etablissement is in Arabische sfeer, inclusief de toiletten. Laatstgenoemde ruimtes lieten aan hygiëne wel te wensen over.
Conclusie: leuk, onderscheidend concept, maar in huidige uitvoering “net niet”. Of ik ben gewoon overkritisch? Los van al deze uiterlijkheden hebben we met elkaar natuurlijk wel een super gezellige avond gehad, zo eentje die voor herhaling vatbaar is. Dus wie weet waar we een volgende keer belanden.

Mijn zondagmiddag staat in het teken van Inge's Ladies Only Kitchen Shower! Want, het leven is een groot feest als je zelf maar de slingers ophangt. Een nieuwe keuken is een mooie aanleiding voor een feestje, een "gezellig samenzijn".
Op terugweg, op het fietsje van Alkmaar naar Heiloo, beleef ik vervolgens een spannend avontuur. Al vanaf de rotonde Geestersingel heb ik "iemand" aan mijn fiets hangen. En dat geeft mij een unheimisch gevoel. Al trappend bedenk ik een strategisch vluchtplan: bij de rode stoplichten ter hoogte van het MCA stop ik zodanig dat hij voor mij moet uitkomen en daarmee als eerste weg zou moeten fietsen als het licht op groen springt. Het licht springt op groen maar al wat er gaat fietsen, niet de "verdachte fietser". Om niet tot in het oneindige voor een groen stoplicht te blijven staan, zet ik dan toch maar mijn fiets in gang. Ik moet, met de "verdachte fietser" in mijn achterwiel, een nieuw plan komen: een detour via de AH XL? Een stop bij familie-van-familie maken die aan de Kennemerstraatweg woont? Nee, ik besluit het dichterbij te zoeken en benut Grand Cafe Koekenbier als vluchtheuvel. Het duistere type, ik vermoed azend op mijn tas, aarzelt of hij mij de stoep op volg maar besluit dan toch door te fietsen en linksaf te gaan bij de eerstvolgende kruising. Pffff..... Dan hoor ik achter mij "viel hij je lastig?". Het jonge stel dat ik eerder op de route heb ingehaald was het niet ontgaan dat die "verdachte fietser" wel erg verdacht dichtbij mij bleef fietsen. Wat geruststellend dat we in deze vaak als individualistisch bestempelde wereld toch best wel oog voor elkaar hebben.

Welnu, tot zover! De “huishoudelijke plicht” roept! Er moet hoognodig een bezem door de opeengestapelde rotzooi en vuiligheid na een week herfstvakantie.