Oorverdovend stil

Op het Nederlandse strand worden de hoogste temperaturen van zomer 2011 gemeten (26 graden) en wij gaan afrelaxen op de boot. Bepakt en bezakt rijden we met Sil en vriendje Gijs naar Andijk. Tico heeft zichzelf voor het gehele weekend uit logeren georganiseerd bij Opa Ben en Oma Riny; zijn sociale agenda liet een weekend op de boot niet toe (“ik heb een jaar op de boot gewoond, het is nu tijd voor andere dingen”, i.c. bowlen met de badminton, The Voice of Holland volgen en op excursie gaan met neef Julien en Opa Ben).

Aangekomen op de jachthaven twijfelen we of we lekker gaan eten bij “1619 Eten & Drinken” of dat we in stiltetherapie gaan op het IJsselmeer. We kiezen voor het eerste, maar het lot beslist dat het het 2e wordt. Het restaurant zit namelijk vol en om half 7 varen we een bladstil en spiegelglad IJsselmeer op. Bij schemering laten we het anker voor (of achter) Vogeleiland vallen; de hemel kleurt oranjerood, de stilte is oorverdovend en de atmosfeer magisch. Zo’n eerste nacht weer op de boot slapen we een lichte slaap; ik ben me er zeer van bewust hoe stil we met ons drijvend huis liggen en hoe ontzettend stil het buiten is. Geen enkel geluid verstoort de stilte: geen vliegtuig, geen scooter, geen ambulance (deze gaat minstens 4x per week met gillende sirenes voor ons huis langs), geen snaterende vogels of spetterende futen.

De volgende ochtend is het nog steeds blad- en bladstil. De enige rimpeling op het water wordt veroorzaakt door een onderduikende fuut of opstijgende vogel. De zon wint heel voorzichtig aan kracht en langzaamaan verdwijnt de ochtendmist. Tot het zover is, varen we in een soort van diffuus licht richting Makkum, onze bestemming voor dit weekend. Dit is wel heel bijzonder hoor.

In Makkum gaan we naar het thuiskomfeestje van Kees en Martha van de Pjotter. Na een prachtige reis 2,5 jaar met vele avonturen en indrukwekkende ontmoetingen zijn ook zij weer teruggekeerd naar ons kleine kikkerlandje. Ook zij hebben, net als wij destijds, gemengde gevoelens bij het thuiskomen. Heerlijk om familie en vrienden weer in de armen te sluiten, maar ook onwennig (en/of onwillig?) om zich in 1x geheel en al over te geven aan het Nederlandse leven.

Sil en Gijs vermaken zich opperbest met elkaar, met de voetbal, het waveboard en het vissen naar zoetwatergarnaaltjes. Hoewel we aanvankelijk het plan hebben om buiten de boot te gaan eten, happen we uiteindelijk aan boord een eenvoudige doch voedzame pastamaaltijd naar binnen. De Holle Poart-pizzaboer zag er bij nadere inspectie niet zo uitnodigend uit.

Op zondagochtend, in alle vroegte, doe ik mijn best om fanatiek een rondje hard te lopen, maar al gauw blijkt dat ik weinig fut heb. Geheel tegen mijn gedisciplineerde aard in vind ik het na een half uur wel genoeg. Ik koop de allerlaatste Volkskrant in de parksupermarkt, ben getuige van een bijna-matpartij tussen een –jawel- Duitse en Nederlandse parkgast over de futiliteit wie eerder in de rij voor de kassa aansloot…. waar gaat het over (?) en sluit dan aan bij een relaxed ontbijt aan boord. Om half 10 gooien we de trossen los en motoren we weer over een windstil IJsselmeer richting Andijk.

Na aankomst aldaar werken we ons behoorlijk in het zweet: we benutten het lekkere weer en de windstilte om de zeilen er af te halen voor de winter. De fok is nog eenvoudig, maar na ruim een uur sjorren, sleuren en sjouwen met 90kilo grootzeil heb ik toch behoorlijk klotsende oksels. Daarna heeft Coos de eer om in de mast gehesen te worden voor ons vogelbestrijdingsplan, een heel Marianne Thieme-waardig plan om de spreeuwen te weren. Het zijn nl. spreeuwen die altijd onze hoogste zaling en spreader uitkiezen om te chillen en te schijten. Ons vogelbestrijdingsplan bestaat uit het eenvoudig bevestigen van dun visdraad 2 cm boven de zaling c.q. spreader. Hiermee wordt het landen en opstijgen van de spreeuw op onze boot dusdanig bemoeilijkt dat deze vogel het na een forse struikelpartij een volgende keer wel uit zijn hoofd laat. En wij voortaan in het naseizoen een maagdelijk schoon kajuitdak zullen aantreffen in plaats van een volledig vol gescheten dak.

Alle IKEA-tassen met speelgoed, kleding en etens- en drinkwaren staan om 16.30 uur weer in de auto. Om 17.30 uur laden we een oververmoeide Gijs moe en voldaan uit bij zijn papa en mama, slinger ik de wasmachine aan en warmen we de restjes pasta en mexicaanse schotel op. We hebben weer een heerlijk weekend in the pocket, een prachtig nazomers kadootje. En zijn we (of beter, ben ik) weer relaxed? Jazeker. In elk geval heb ik weer voor ogen dat ik wil blijven vasthouden aan die “3e versnelling”, mezelf niet wil verliezen in de waan van alledag. Een ongoing gebeuren, elke dag weer.

Nawoord: op maandag bedenk ik me dat we de eieren vergeten zijn op de boot… Een goede reden om binnenkort weer een dagje/weekendje boot te organiseren? Anders gaat het zo stinken.