Van Isla de Lobo (Fuertaventura) naar Puerto Mogan (Cran Canaria)

We varen nu –as we speak- van Puerto Mogan (Cran Canaria) richting de Zuidwest kust van Tenerife, een tocht van zo’n 60 mijl. Vooralsnog bromt de motor wegens te weinig zeilwind, maar met een uurtje ofzo verwachten we in de zgn. “acceleratiezone”  te komen. In die “acceleratiezone” (tussen de eilanden) kan de wind als een tunneleffect behoorlijk versnellen. We zullen zien wat voor versnelling er voor ons in petto is.

Deze dagen staan in het teken van afscheid nemen, hereniging en weer –tijdelijk?- afscheid nemen.

Afscheid nemen van de Franse families van Le Furibard en Galillea. Met hen waren we na Rubincon (Lanzarote) naar Isla de Lobo gevaren, een klein eilandje ten Noorden van Fuertaventura. “Lobo” betekent zeehond; vroeger wemelde het hier van de zeehonden maar helaas zijn deze dieren allemaal verdwenen. Door menselijk toedoen welteverstaan; de zeehonden zijn allemaal doodgeknuppeld voor hun vachtje …. Enfin, het is een verlaten, kaal eilandje waar 2x per dag een veerbootje wat toeristen loslaat. We ankeren aan de zuidkant van het eiland voor een klein zandstrandje en liggen qua golven redelijk beschut achter een rif. Na een gezellige avond aan boord van Le Furibar rollen we -te laat- in bed. De volgende dag hebben we met elkaar nog een genoeglijke middag op het strand; de kinderen zwemmen, bouwen zandkastelen, houden watergevechten en hebben plezier voor tien. Rond 16.00 uur nemen we afscheid van Le Furibard en Galilea. Zij gaan binnenkort via Mauritanie naar Senegal en wij willen toch erg graag La Palma en La Gomera bezoeken.

Wij gaan anker op en zetten koers richting Puerto Mogan (Cran Canaria), een tocht van 130 mijl.

En daar: hereniging met de Seaquest en de Moonrise.

De haven van Puerto Mogan is vol en wij gaan voor anker in de kleine baai voor de haveningang. Huib-Jan komt ons, zoals we van hem gewend zijn, in zijn bijboot tegemoet varen. In de ankerbaai treffen we ook de Moonrise. ’s Avonds gaan we met het hele gezelschap lekker en gezellig vis eten en liggen we –wederom- te laat in bed.

Puerto Mogan is een heel populair toeristenoord. De appartementencomplexen/hotels zijn redelijk in harmonie met de omgeving gebouwd en er zijn volop winkeltjes en restaurants.

Er is een klein strandje en om ons heen in de ankerbaai cirkelen voortdurend waterfietsen in de vorm van een volkswagen kever met glijbaan en al. Tico en Sil kijken verlekkerd naar deze kleurige waterspeeltoestellen en smeken ons om zo’n ding te huren (never nooit dat we dat doen!). Maar dan, alsof het lot hun goed gezind is, ziet Coos einde ochtend zo’n “Beetle” zonder mensen voorbij onze boot drijven. Hij confisqueert het ding en de jongens hebben samen met Bram en Gijs van de Moonrise de middag van hun leven: fietsen, glijden, zwemmen, fietsen, glijden, zwemmen. Ze krijgen er geen genoeg van. Aan het eind van de middag ontdekt de verhuurder pas dat er een waterfietsende “Beetle” achter die Hollandse catamaran hangt en haalt hij deze op met zijn jetski.

En dan is het weer tijd voor afscheid nemen van de Seaquest; wij gaan door naar Tenerife en met ons de Moonrise.

Waar en wanneer zullen we onze Friese vrienden weer treffen? Kerst op Tobago? Driekoningen op the Grenadines? Carnaval op Bonaire?

Marina Rubicon - Lanzarote

We liggen alweer een paar dagen in Marina Rubincon, helemaal in het Zuiden van Lanzarote. Maandag 25 oktober hebben we een autootje gehuurd en gaan we met lijstje "sights to see" en een overvolle boodschappenlijst op pad.

Lanzarote kan ons qua landschap niet echt bekoren; het is er vooral erg kaal. Desondanks hebben we ons door de folder laten verleiden om de vallei van de palmbomen te gaan bezoeken (Haira). Heel lang geleden werd daar bij de geboorte van elk kind een palmboom geplant: 1 als het een meisje was en 2 als het een jongen was. Er staan nu zo'n 1000 palmbomen, hetgeen voor een kaal eiland een behoorlijk groene aanblik geeft. Ook zijn we naar het vulkaanpark Timanfaya geweest; in de 18e eeuw was hier 's werelds meest langdurige vulkaaneruptie ooit. 6 Jaar achtereen werd af en aan lava uitgebraakt en was het een brandende, snikheette omgeving. De bergen worden ook wel de Fire Mountains genoemd.

Uiteindelijk is toendertijd een kwart van het eiland onder de lava bedolven en dat ziet er uit alsof er een niet voor te stellen hoeveelheid asfalt lukraak van een aantal bergen is uitgekotst en al stromende is opgedroogd. Sil was vooral verrukt dat hij meerdere vulkaankraters kon zien.

Dit aanschouwen kan niet lopend of met eigen auto maar wordt via touringcars georganiseerd. Je parkeert je auto, koopt een kaartje, stapt in de touringcar met 50 andere toeristen en je rijdt in 40 minuten een rondje door het vulkaangebied. Een bandje vertelt je in het Spaans, Engels en Duits iets over de geschiedenis en dit wordt afgewisseld met stemmige, dramatische muziek. Welk marketingteam zal bedacht hebben dat dit de ultieme vulkaanbeleving is voor toeristen?! Enfin, behoorlijk commercieel dus, maar voor de kinderen heel erg tot de verbeelding sprekend. 

En toen was het alweer half 6 en moesten we nog aan het enorme boodschappenlijstje beginnen...
Doel: alvast provianderen (alles wat lang houdbaar is) voor de oversteek richting Senegal/Gambia en/of Kaap Verdische Eilanden en de Atlantische oversteek daarna. Denk aan water/fris/wijn/bier, meel/afbakbrood/crackers, chips/koek/snoep, conserven (mais-doperwten-tomaten)/pasta/rijst en nog veel, veel meer. Enfin, de lijst hebben we uiteindelijk in 2 sessies afgewerkt. Het was zoveel ..... Mentaal konden we al die boodschappen niet in 1x verwerken.

Coos heeft vanochtend de 2e sessie gedaan, alleen. Dat gaat toch iets sneller dan met een heel gezin. Inmiddels ligt de boot weer minstens 5 cm dieper in het water. Voordat we over een week of wat aan een langere oversteek beginnen, hoeven we alleen nog de verse producten in te slaan (groente/fruit/vlees/eieren/brood).

Straks verlaten we Marina Rubicon en varen we naar een mooie baai om te ankeren, zwemmen en snorkelen. Morgen (woensdag) -is het plan nu- varen we richting Cran Canaria (nachtje doorvaren). Aldaar hopen we onze dierbare vrienden van de Seaquest nog weer even te ontmoeten. Na het bezoek aan Selvagem scheidden onze vaarwegen en gingen zij via Tenerife naar Cran Canaria. Vanuit Las Palmas varen zij 21 november a.s. met de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) naar de overkant van die grote plas water. Als het allemaal lukt, zien we elkaar daarna eind december/begin januari weer in de Carieb.

PS: als gebruikelijk volgen de foto's later, maar ... er staat sinds een paar dagen wel een  nieuw filmpje online!! Al gezien? Zie rechterkader bovenaan.

Selvagem Grande

Een absoluut hoogtepunt in onze reis tot nu toe: het bezoek aan Selvagem Grande!!
Een onbewoond eiland midden in de Atlantische Oceaan, onderdeel van de Madeira Archipelago en sinds 2003 verklaart tot UNESCO Werelderfgoed. Het is een soort Galapagos in het klein. Al het leven wordt in de oorspronkelijke staat geconserveerd: er leeft hier een unieke meeuwenkolonie, er groeien hier planten die nergens anders groeien en alle evolutionaire, niet bij het eiland behorende veranderingen, worden geëlimineerd.

Zaterdagmiddag 16 oktober jl. verlaten we Marina Quinta do Lorde/Madeira en zetten we koers naar het 160 mijl zuidelijker gelegen Ilhas Selvagen, de woeste eilanden. Om bij het grootste eiland, Selvagem Grande, te mogen ankeren heb je een permit (vergunning) nodig welke eenvoudig te verkrijgen was via de marina: een folder met een handgeschreven nummer en datum van aankomst. Voor ons nummer 94, oftewel we zijn de 94ste boot in 2010 die een bezoek aan dit eiland willen brengen. Seaquest heeft nummer 100! In ons kielzog nog een aantal andere boten. Het zou een bont internationaal gezelschap worden bij dit onbewoonde eiland midden op de oceaan met de Alexina (Engels), Naia (Amerikaans), Furibar (Frans) Galilea (Frans), de Seaquest en wij.

Met een licht windje in de rug en evenzo de golven, hebben we een hele relaxte 24 uur en komen we als eerste aan bij deze stapel stenen. Het is even zoeken naar de juiste ankerbaai, een kleine inham waar ook het huisje van de beheerders staat en de dinghy landing is (de plek waar je met de bijboot aan de kant kunt komen). Volgens onze digitale zeekaart (Open CPN) liggen we op het eiland voor anker i.p.v. in de ankerbaai. Oftewel, het eiland staat niet gedetailleerd op de kaart.

Bizar, geweldig, spannend, eng, uitdagend, bijzonder, prikkelend is het om in de kleine ankerbaai ons anker te laten vallen. Achter een grote platte berg/stapel stenen, midden op de oceaan, op ons bootje de nacht doorbrengen. Enerzijds voelen we ons beschermd door die berg en anderzijds blijven we kwetsbaar omdat die berg ook weer niet zo heel groot is in die grote blauwe plas. Maar het weer zou rustig blijven, dus er is theoretisch niets om ons zorgen over te maken.

We liggen voor anker in 12 meter diep, kristalhelder water. Al snorkelend hebben Coos, Tico en Sil geïnspecteerd of ons anker goed ligt tussen de onderwaterrotsen. Naast het anker heeft Coos ook nog een kleine rog gezien. ’s Avonds horen we allerlei gekke geluiden vanuit de rotswanden komen: jonge meeuwen die daar tussen de stenen verblijven totdat ze sterk genoeg zijn om te vliegen.

De beheerders heten ons welkom via de marifoon; ze verwachten ons al. En voor de volgende ochtend wordt een rondleiding over het eiland afgesproken.

Selvagem Grande wordt bij toerbeurt permanent bewoond door beheerders; hierdoor houdt het eiland de juridische status van “eiland”. Anders zou het een rots worden welke door iedereen als “zijn rots” geclaimd zou kunnen worden. Een team van 4 beheerders beheert het eiland: 2 beheerders 3 weken achtereen en dan wisseling van de wacht. Soms duurt hun verblijf langer als gevolg van slecht weer, dan wel doordat het marineschip dat hun weer ophaalt met pech in Funchal (Madeira) ligt. In de zomerperiode zijn er ook vaak biologen op het eiland voor divers onderzoek. Momenteel was er een biologe die vissen rondom het eiland o.a. onderzocht op ciguaterra (rifziekte) en andere parasieten. Ze had toevallig net een opengesneden vis liggen waarin met het blote oog diverse parasieten te zien waren…

De rondleiding door de beheerders maken het bezoek heel bijzonder en speciaal.

Ze vertellen enthousiast en met passie over de oorspronkelijke bewoners (meeuwen, hagedissen en gekko’s) en oorspronkelijke struiken. Over de periode dat de eilandengroep officieel natuurgebied werd. Over de wraakactie van de vissers die niet blij waren dat het natuurgebied werd. Hoe de beheerders alle niet-oorspronkelijke bewoners (konijnen en muizen!) van het eiland hebben weg gekregen (uitgeroeid is een beter woord). De kinderen vonden het leerzaam dat hagedissen overdag jagen en ’s nachts slapen en gekko’s het precies andersom doen. En dat gekko’s -als ze in gevaar zijn- hun staart laten vallen, opdat de jager achter de staart aan gaat i.p.v. achter de gekko (proefondervindelijk ondervonden). Dat de meeuwenmoeders hun baby’s het 1e jaar helemaal volproppen met eten en ze vervolgens een seizoen alleen laten in holletje/gat in de bergwand. In die tijd kunnen de meeuwenkinderen nog niet vliegen, krijgen ze geen eten en vallen ze dus weer enorm af. En weer een seizoen later zijn ze exact op gewicht om te kunnen uitvliegen. Vervolgens gaan deze meeuwen naar West-Afrika om bij te eten, steken ze de oceaan over naar Brazilie en leven ze 7 jaar achtereen boven de oceaan. Daarna komen ze terug naar het eiland en zelfs hetzelfde nest als waar ze geboren zijn en zorgen ze zelf voor nageslacht. En zo is de cirkel (of life) weer rond.

Maandagmiddag 19 oktober jl. om 16.00 uur gaan we -een door de beheerders op het eiland zelf gewonnen baal zout rijker- anker op om naar onze volgende bestemming te varen: Isla Graciosa, een klein eilandje ten Noorden van Lanzarote. Krap 24 uur later laten we in de prachtige ankerbaai Playa Francesca ons anker weer vallen. Overigens naast 3 andere Outremers (dezelfde ontwerp catamaran als de onze) en diezelfde avond hebben we direct een Outremer-feestje op het strand.

De komende weken browsen we wat rondom Lanzarote, Cran Canaria, Gomera en La Palma. In deze periode gaan we een definitief ei leggen over wel/niet zeilen naar Senegal/Gambia, wel/niet een tussenstop maken in Zuid-Marokko (Dahkla), danwel Mauritanie (Cap Blanc). Of dat we “gewoon” rechtstreeks naar de Kaap Verdische Eilanden zeilen.

PS: foto's volgen snel!

Nieuwe positie: voor anker bij La Graciosa, Canarische Eilanden

De onbewoonde Selvagem eilanden inmiddels achter ons gelaten. Onze nieuwe positie is Playa Fransesca bij het eilandje Graciosa, net ten noorden van Lanzarote. Selvagem was fantastisch en heel bijzonder. Wat een geweldig gevoel om midden in de oceaan een onbewoond eiland te verkennen. Verslag en foto's volgen binnenkort - zodra we goede internetverbinding hebben.

Verschillende 'volgers' van onze verhalen laten reacties op de site achter. Dat vinden we heel erg leuk en stimuleert ons om de site up to date te houden met onze avonturen. We sturen ook graag een berichtje terug, maar hebben helaas niet van iedereen een mailadres. Voor diegenen die geen mail van ons krijgen, laat svp even je mailadres achter op de site, of mail ons direct, zodat we een mailtje terug kunnen sturen.

In het kielzog van Darwin!

Gistermiddag aangekomen op de onbewoonde Selvagem eilanden. Positie 30.08.38 Noord en 015.52.31 West. Midden in de Atlantische oceaan. 'Selvagem' betekent 'woest' en zo is de eerste indruk ook. We liggen in een baaitje met glashelder water. Het anker ligt op 12 meter diep en zie je zonder moeite liggen. Zicht onder water is minstens 30 meter. Kleine mantarog gezien. Welkom geheten via de marifoon door de 2 beheerders op het eiland. Ze wisten van onze komst omdat we een 'permit' hebben moeten aanvragen. Onze permit heeft nr 094. We zijn de 94e boot dit jaar... Vanochtend geven ze ons een rondleiding over het eiland...

15 oktober 2010, verslag van Madeira (door Tico)

Madeira is 1,7 ca 20 miljoen ontstaan door en grote hoeveelheid vulkaan uitbarstingen. Het magma moest zich een weg naar buiten zien te vinden. Het beukte tegen de aardschil en zo kwamen de bergen. Dat gebeurde heel vaak. Daardoor kwam er steeds een stukje land bij maar ook steeds een stukje af. Zo is Madeira ontstaan.

Rond Madeira zijn er ook eilanden. Dat zijn Porto Santo en IlhasDesertas (verlaten eilanden) en IlhasSelvagens (woeste eilanden). Die eilanden zijn net zo ontstaan als Madeira. Als eerste zijn IlhasDesertas en IlhasSelvagens ontstaan.  Daarna is Porto Santo ontstaan. En als laatst kwam Madeira.

Alle vier de eilanden zijn begroeit. Porto Santo met kale bruin achtige struiken net als IlhasDesertas. IlhasSelvagens is meer begroeid. Maar toch is Madeira het meest begroeid. Op het land zijn de begroeïngen ontstaan door aangespoelde of door vogels meegebrachte zaadjes. Door de vele begroeïng is de naam ontstaan. Want Madeira betekent hout eiland.

Madeira (hout eiland) is ontdekt in 1351 door Joao CongalvesZarco en twee vrienden van Zarco. Die mensen heetten TristaoVazTeixera en BartolomeuPeresstrelo.Machico werd geleid door Teixera. Funchal de hoofdstad van het eiland werd geleid door Zarco. Porto Santo het eiland naast Madeira werd geleid door Bartolomeu Peresstrelo.

Madeira en Porto Santo hebben samen ongeveer 28o.ooo bewoners. Een persoon Cristoffel Columbus (de ontdekker van Amerika) was een van de eerste bewoners van Madeira. In Funchal (de hoofdstad) wonen ongeveer 120.000 inwoners.In andere steden of dorpen de volgende aantallen:

- Machico                        13.000

- Camara de Lobos            12.000

- Santana                        10.000

- Sao Vicente                    7.000

- Calheta                         3.300

In Madeira zijn zo enorm veel dingen anders dan in Nederland. Bijvoorbeeld bergen – anders ontstaan – kliffen – dalen – vulkanische grond – is een eiland – warmer –andere planten soorten - dat zijn al een heel aantal dingen. Een ding is en blijft het zelfde. Er wonen mensen. Heel veel planten soorten zijn er door de grond. Want vulkanische grond is heel erg vruchtbaar. Daarom groeien hier bijna alle planten.  De bomen die je hier veel vind zijn bananenbomen. Er zijn dus ook heel veel bananenbomen plantages. Er zijn ook veel laurierbossen in de bergen.

Ik ben zelf ook op het eiland. Ik vind het heel erg leuk hier. Ik heb veel gewandeld. Ik ben al in een aantal plaatsen geweest. Ik zal ze even opnoemen. –Funchal-Machico-Santana-Calheta-Camara de lobos-Sao Vicente-Porto Moniz-Monte- . er zijn vast nog meer stadjes maar ik weet daar de naam niet meer van. Het leukste stadje vind ik is Santana. Want daar zijn hele leuke huisjes. Ze lijken op schuurtjes. Ze zijn ook erg klein. En driehoekig.

Op het eiland zijn ook konijnen. Op die konijnen wordt gejaagd. Als er niet op zou worden gejaagd dan zouden de konijnen zich voortplanten en dan zouden ze het hele eiland kaal vreten. Bij de jacht op de konijnen worden honden gebruikt. En grote jacht geweren. Ik zag een man die net klaar was met de jacht of net ging beginnen. Hij had een groot lang geweer in zijn hand. Toen ik langs kwam stopte hij snel zijn geweer in de auto. Hij deed net alsof we het geweer niet mochten zien. Nou dan had hij lekker pech want ik zag het toch lekker. Wat mij opviel is dat elke jager niet een hond bij zich had niet twee honden maar drie honden. De konijnen komen op het eiland door de aller eerste bewoners.

Er is ook een botanische tuin op Madeira daar ben ik ook geweest. Het is een tuin waar hele mooie en bijzondere planten groeien. Die botanische tuin is in Funchal. Dat is de hoofdstad.

Boven Madeira zijn wolken. Ze stapelen zich tegen elkaar op als ze tegen de bergen komen.

Dit is mijn verslag. En dit is mijn tekening van het eiland.

Daily business aan boord.

Nog immer op Madeira, zonnig eiland in de Atlantische Oceaan (behalve vandaag, want er valt geregeld flink veel regen). Het is wel de laatste dag op Madeira, want morgen vertrekken we richting Ilha Selvagen (woeste eilanden), een onbewoond eiland (lees: grote kale berg/rots) behorend bij de Madeira-groep en 150 mijl zuidelijk gelegen ten opzichte van Madeira. Sinds 2003 is dit UNESCO Werelderfgoed. De enige bewoners zijn de 2 beheerders die permanent op het eiland wonen.

Wij hopen voor het eiland voor anker te gaan en deze bijzondere uitheemse plek te bezoeken. Afhankelijk van de swell (zeedeining) blijven we daar de nacht en anders varen we na een paar uurtjes pauzeren door naar Islas Graciosa, een klein eilandje net te Noorden van Lanzarote.

Maar voor het zover is, hebben we vandaag een thuisdag gehad. Een rustdag, lekker cocoonen. De kinderen hebben vanochtend goed gewerkt aan school. Tico heeft een mooi verslag geschreven over Madeira en een werkelijk geweldig mooie tekening van het eiland gemaakt (publicatie volgt op weblog). Sil had de letter “t” op het schoolprogramma, een beetje lezen en rekenen. En nu doet hij nog een mini-loco opdracht “onderwijs aan zee” uit 1981 ofzo. Heerlijke ouderwetse plaatjes en opdrachten.

Dit schetst natuurlijk een idyllisch plaatje: het gelukkige gezin in harmonieuze setting, varend van parelwit strand naar azuurblauwe ankerbaai. Niets is minder waar soms. Bijvoorbeeld als een laptop “zomaar” crasht. Onze Vaio-laptop, voor communicatie en als back-up voor navigatie, is 2 weken geleden serieus gecrashed en verkeert sindsdien in een comatueuze toestand: een blauw scherm met een cryptische foutmelding. Opstarten vervolgens met een bootable recovery-CD lukt niet en dus gaat ie maar onder een dekentje in het vooronder en lappen we ‘m volgend jaar terug in Nederland maar weer op. Frustratie en irritatie alom, want natuurlijk hadden we (nog) geen back-up gemaakt van onze recente data (foto’s, emails en andere documenten), grrrr. Die zijn we dus –tijdelijk- kwijt.

Enfin, inmiddels is Laptop 2 (Dell) is tevoorschijn getoverd en functioneert deze nu als communicatiecomputer. Via het netbook navigeren we (Open CPN) met als back-up de oude Vaio (MaxSea).

Een andere bron van stress en/of irritatie is als het gehele gezin zich op hetzelfde tijdstip wil gaan entertainen in onze woonkamer. Deze woonkamer is natuurlijk niet zo ruim als een gemiddelde huiskamer aan de wal. Verre van en dus zit je -als je niet oplet- al snel in elkaars private space. Op enig moment hadden de jongens ons “huis” ongeveer overgenomen: waar we ook wilden zitten of staan, stuitten we of struikelden we op c.q. over Lego, Kapla of Hotwheels. Want hoewel we engeltjes van kinderen hebben, uit zichzelf iets opruimen dat gebeurd natuurlijk niet (daar heb je toch je moeder voor?!). Inmiddels hebben we de woonkamer weer terug veroverd en wordt er weer zoet in de slaapkamers gespeeld.

Ander “daily business” (maar niet elke dag) is het checken van weerberichten zodra we weer een oversteek gaan maken. En aldus houden we alweer een dag of wat de lage- en hogedruk gebieden boven de oceaan in de gaten. Als het goed is, is vandaag een depressie over ons hoofd heen getrokken (vandaar die regen en harde wind) en keert vanaf morgen de rust terug. Er zijn inkopen gedaan, zodat we weer geruime tijd zonder supermarkt kunnen. Er wordt water getankt. En alles wat 220volt stroom nodig heeft, wordt nog even opgeladen (denk aan sateliettelefoon, Nintendo’s, elektrische tandenborstels, mobiele telefoons). Het weblog wordt nog “even” ge-updated met behulp van wifi. En er moet op tijd geslapen worden zodat we uitgerust zijn voor gebroken nachten.

Nee hoor, het is niet (alleen maar) lui achter over hangen tijdens zo’n reis, haha. Integendeel, het is “hard werken” als een boer met 1 koe.

9 oktober 2010, Madeira-vervolg

Na een wat onwennige nacht in een hotelbed en daarna een uitgebreid ontbijtbuffet zijn we weer in het autootje gestapt op weg naar Rabacal van waaruit we een wandeling gingen maken naar de 25 watervallen. Dit gebied staat bekend om zijn jungle-achtige vegetatie. Welnu, de gehele hike (zo'n 7km) was groen, groener, groenst en allemaal erg nat. Qua weer en panoramische vergezichten zat het ons namelijk niet helemaal mee: we liepen in een wolk en het regende. Daar we op vrijdags uit Quinta do Lorde vertrokken waren met 27 graden en volop zon, waren we qua kleding niet helemaal voorbereid op deze herfstachtige omstandigheden: 15 graden, zwaarbewolkt en regen. Aldus gehuld als alternatieve inca's met de wel meegebrachte strandhanddoeken om ons heen geslagen en daarover heen de LegoLand-poncho's stapten we dapper en goedgemutst langs de smalle levada en arriveerden we na geruime tijd bij de beloofde 25 watervallen. Bij mooi zonnig weer zal het daar ongetwijfeld adembenemend zijn. Nu was het zeker ook mooi, maar het was vooral ook nog meer nattigheid. In onze niet profi-outfit waren we gelukkig aardig droog gebleven, maar terug in de auto hebben we toch eerst even lekker de kachel opgepookt om daarna door te rijden naar Porto de Moniz. Ons plan was om daar de natural swimmingpool te bezoeken (vandaar die meegebrachte strandhanddoeken) maar het weer en dan in het bijzonder een orkaan ergens ver weg op de Atlantische Oceaan gooide roet in het eten via enorme hoge golven! Wel 6-8 meter hoog, één woeste, bruisende massa die kapotsloeg op de door lava gevormde rotsen. Van de "natural swimmingpool" was weinig meer te zien. Zelfs voor de lokale bewoners was dit natuurgeweld een bezienswaardigheid.

De nacht hebben we doorgebracht in Hotel Monte Mar Palace Hotel in Ponta Delgado, wederom een kamer met uitzicht op zee. We hebben onszelf heerlijk verwend met faciliteiten als indoor swimmingpool, jacuzi en vervolgens ongebreideld lang afdouchen. Zálig!

Op zondag zijn we via de kustweg richting Sao Vicente gereden. Daar gingen we een bezoek brengen aan de grotten en daar zouden we leren over het ontstaan van Madeira.

Hieronder Sil’s verslag van dat bezoek:

Ik ga nu vertellen hoe Madeira ontstaan is. Want een vulkaan die begon in de zee. En toen bonkte al het lava tegen de bovenkant van de aardschil en toen kwam er allemaal bergen. En toen was Madeira er. En wij waren ook nog in het midden van de aarde geweest en de mevrouw van de grotten zei dat wij 3 km onder de grond waren en wij hadden daar de aarde zien flitsen. En er zaten allemaal spiegels naast de aarde. Op het begin van de grottentocht hadden we allemaal plaatjes gezien op de televisie zodat je kon zien hoe de lava naar buiten spoot en hoe dat allemaal ging. En de laatste film was in 3D. Dus je moest een bril opzetten en als je naar die film keek dan leek het dat je alles wat je zag kon pakken. Daarna gingen we in de grot lopen en er was opgedroogd rood lava.

De tocht was best wel lang en in de grot vielen er allemaal druppels water naar beneden. Toen wij weer buiten waren, toen was het weer heel lekker weer.

Via een prachtige rit zijn we daarna naar de een-na-hoogste berg van Madeira,  Pico de Arieira, gereden. Het was er hartstikke koud (12 graden) en het waaide snoeihard.

Gelukkig was de wolk op deze berg net even opgetrokken en hadden we een aardig 360graden uitzicht. Op de weg naar beneden nog even een overheerlijke tosti gegeten en toen terug naar de boot. Want na 3 dagen van huis te zijn geweest, ontzettend veel gedaan en gezien hebbend, hadden we allemaal weer veel zin om terug te gaan naar ons “huis”.

8 oktober 2010, Madeira

Afgelopen dinsdag (5/10) zijn we van Porto Santo naar het hoofdeiland Madeira gevaren:  30 mijl onvoldoende wind, hoge swell, volop zon en helaas geen vis aan de haak. Voor het eerst sinds weken knoopten we weer vast in een Marina: aan een steiger met bijbehorende faciliteiten als walstroom (220 volt en dus eindelijk onze elektrische tandenborstels kunnen opladen) en ongelimiteerd stromend water. Wat een luxe!!
Na aankomst in de haven hebben we direct voor 1 week een autootje gehuurd om het eiland te kunnen ontdekken.

Madeira is een prachtig, uitbundig groen, bergachtig vulkanisch eiland met een mild zeeklimaat. In de winter wordt het vaak niet kouder dan 18 graden en in de zomer niet warmer dan hooguit zo'n 27 graden. De groene vegetatie is te danken aan de regen die (zeer) regelmatig op dit eiland valt. De ontdekkers van het eiland (Zarco en Teixeira) noemden het eiland Houteiland (Madeira betekent "hout").

De natuur is overweldigend en woorden zijn ontoereikend om de schoonheid te beschrijven. Madeira moet je nl. ook ruiken: de geur van de bosgrond, van de bomen is enorm (lekker!). De geur in het eucalyptuswoud is het best te vergelijken met je neus boven een flesje eucalyptusolie houden. De vegetatie is enorm divers, varierend van palmbomen, bananenbomen, wijngaarden, fruitbomen, cactussen, kastanje- en amandelbomen, eucalyptusbomen, weidevarens, etcetera.

Waar je kijkt zie je steile hellingen met huisjes, moestuintjes en natuurlijk de beroemde "levada's", de irrigatiekanalen die zijn aangelegd om het water uit het regenrijke en waterrijke noorden van het eiland, dwars door het gebergte heen (soms zelfs letterlijk: door tunnels) naar de drogere zuidkant van het eiland brengen. Daar wordt het water gebruikt voor de irrigatie ten behoeve van de

landbouw en tegenwoordig ook wel voor hydro-energie. Er is zo'n 2150km aan levada's! Deze levada's hebben een voetpaadje langs of over het kanaal, zodat de levada's goed onderhouden kunnen worden. De paadjes dienen tegenwoordig ook steeds meer als wandelpaden.

Wij crossen met onze Nissan Micra over het eiland. Zo hebben we al in een prachtige cable car gezeten (eitjes-skilift zonder ski's) die ons over een prachtige "gorge" voerde. We hebben de Botanische Tuin bezocht waar we allerlei in- en uitheemse bomen en planten en 300 exotische vogels hebben bewonderd (vooral veel papegaaien en parkieten from all over the world). Met behulp van het beroemde Sunflower Boek waarin alle mogelijke wandelingen op Madeira tot in detail wordt beschreven, hebben we een schitterende wandeling langs een levada gemaakt. Je loopt écht op het randje van de levada (50cm breed) met soms een gapende afgrond vlak naast je (en soms ontbreekt een hekwerkje ....).

We hebben een schitterende route gereden naar Curral das Freiras. In de jaren 50 werd de post in dit dorpje gebracht en gehaald door "post"vrouwen die dagelijks de 52 haarspeldbochten wandelden, heen en terug van/naar Funchal. Het dal wordt overigens ook wel het Nonnendal genoemd; in vroeger jaren vluchten de kloosterlingen uit Funchal via een verborgen voetpad het dal in zodra er gevaar van Franse zeerovers dreigde.

Vandaag verblijven we een nachtje in een suite (ja, heerlijk luxe!) in Hotel Jardim Atlantico in Calheta.

Na al het outdoor natuurschoon hebben we ons ondergedompeld in de luxe van een hotel: indoor swimmingpool (de kids vonden het geweldig), sauna (zalig!), ligbad/douche met zalige, grote, dikke badhanddoeken. En morgenochtend wacht ons nog een internationaal ontbijtbuffet (zonder dat ik daarna hoef af te wassen!). Daarna gaan we verder touren/wandelen/exploren.

5 oktober 2010, op de scooter (door Sil)

Laatst waren we 4 dagen/3 nachten op de ocean. Papa heeft toen een haai gezien, hij had de rugvin en de staartvin gezien. Wij zagen om ons heen alleen maar zee. De nachten op zee had ik in Tico’s kamer geslapen.

Op Porto Santo heb ik bergen beklommen. Wij wilden rotsen zien die in vierkanten waren gesneden. Daar gingen Tico en ik op klimmen. Wij waren bijna naar de top geklommen. Wij waren op de scooter bij de berg gekomen. En die scooter hadden wij gehuurd. Wij moesten helemaal naar de andere kant van de berg rijden met de scooter.

En toen het maandag was, toen was Papa jarig. We hebben toen ons teken van de boot geschilderd op de muur van de haven. Dat doen alle boten.

Feestje!!

Op maandag 4 oktober is Coos jarig en hij viert dit uiteraard.

Iedereen is vanaf 16.00 uur van harte welkom op the Golden Beach van Porto Santo (onderdeel van de Madeira-eilanden), juist naast de haven, voor een heuse feestelijke beach borrel!

 

 

Porto Santo

Porto Santo, onderdeel van de Madeira-eilanden en behorend bij Portugal. Geschreven geschiedenis over dit eiland begint zo rond 1418 als de heren Zarco en Teixeira op hun tocht naar Afrika van koers geraken door een storm en beschutting hebben gezocht in de lij van dit nog niet ontdekte eiland. Daarna zijn de heren snel terug gegaan naar Lissabon om even zo snel, met de heer Perestrelo, weer terug te keren en de eilandengroep in te lijven bij Portugal. De heer Perestrelo werd de 1^e gouverneur. Hij had een wonderschone dochter en ontdekkingsreiziger Christopher Columbus liet zijn oog op haar vallen en trouwde met haar. Laatstgenoemde heeft rond 1480 jaren op het eiland gewoond.

Aanvankelijk groeide er behoorlijk wat groen op het eiland, mede geteeld door de 1^e bewoners (groente, suikerbiet e.d.), maar de nakomelingen van de door deze 1^e bewoners meegebrachte konijnen hebben bijna het gehele eiland kaal gegeten. Via herbeplanting probeert men het eiland weer “groen” te krijgen.

Ook nog een klein vleugje Hollands Glorie in Porto Santo’s geschiedenis en wel in de vorm van van een Nederlands schip “Slot ter Hooge” dat in 1724 in de baai schipbreuk leed. De lading van het schip, voornamelijk zilver, is bijna in z’n geheel teruggevonden en wordt nu –deels- tentoongesteld in het kleine museum in Vila Baleira, de “hoofdstad” van Porto Santo.

En nu, in oktober 2010, ligt de SEAMOTIONS samen met buddy boat SEAQUEST in de haven van Porto Santo, als enige Nederlands zeilschepen overigens! Wel veel Engelsen, Noren, Zweden en Fransen. We genieten van het minstens 8 km lange prachtige zandstrand en het aangename, heldere zeewater. We hebben geweldig gezellig gegeten en “mijn 33ste verjaardag gevierd” in een gastvrij restaurant in Vila Baleira. Voor de gelegenheid was er een heuse verjaardagstaart als dessert en champagne van de zaak voor de jarige. Een topavond!

Gisteren (2/10) hebben we scooters gehuurd en hiermee (on en off the road!) het eiland rondgereden. De scooters hadden al heel wat km’s gemaakt; op de banden nog nauwelijks profiel, maar dat mocht onze pret niet drukken. Sil zat voorop bij Coos en Tico achterop bij mij. We hebben schitterende rocky baaien met azuurblauw water gezien, een prachtige bergwandeling naar de top van Pico do Facho gemaakt, het bijzondere gesteente -ooit ontstaan door een vullkaanuitbarsting- van Pico de Ana Ferreira bewonderd en zo meer. We genieten volop van dit prachtig verrassende subtropische eiland midden in de oceaan.

Meer foto’s volgen snel!

Porto Santo

Donderdag 30 september jl. zijn we na 72 uur varen aangekomen in Porto Santo!! En daar liggen we nu aan een mooringboei in de haven. Eerste indruk: kaal en saai. Nadere verkenning: zijn we nu mee bezig en eiland blijkt fascinerend mooi. Details en foto's volgen snel!