Nog immer op Madeira, zonnig eiland in de Atlantische Oceaan (behalve vandaag, want er valt geregeld flink veel regen). Het is wel de laatste dag op Madeira, want morgen vertrekken we richting Ilha Selvagen (woeste eilanden), een onbewoond eiland (lees: grote kale berg/rots) behorend bij de Madeira-groep en 150 mijl zuidelijk gelegen ten opzichte van Madeira. Sinds 2003 is dit UNESCO Werelderfgoed. De enige bewoners zijn de 2 beheerders die permanent op het eiland wonen.
Wij hopen voor het eiland voor anker te gaan en deze bijzondere uitheemse plek te bezoeken. Afhankelijk van de swell (zeedeining) blijven we daar de nacht en anders varen we na een paar uurtjes pauzeren door naar Islas Graciosa, een klein eilandje net te Noorden van Lanzarote.
Maar voor het zover is, hebben we vandaag een thuisdag gehad. Een rustdag, lekker cocoonen. De kinderen hebben vanochtend goed gewerkt aan school. Tico heeft een mooi verslag geschreven over Madeira en een werkelijk geweldig mooie tekening van het eiland gemaakt (publicatie volgt op weblog). Sil had de letter “t” op het schoolprogramma, een beetje lezen en rekenen. En nu doet hij nog een mini-loco opdracht “onderwijs aan zee” uit 1981 ofzo. Heerlijke ouderwetse plaatjes en opdrachten.
Dit schetst natuurlijk een idyllisch plaatje: het gelukkige gezin in harmonieuze setting, varend van parelwit strand naar azuurblauwe ankerbaai. Niets is minder waar soms. Bijvoorbeeld als een laptop “zomaar” crasht. Onze Vaio-laptop, voor communicatie en als back-up voor navigatie, is 2 weken geleden serieus gecrashed en verkeert sindsdien in een comatueuze toestand: een blauw scherm met een cryptische foutmelding. Opstarten vervolgens met een bootable recovery-CD lukt niet en dus gaat ie maar onder een dekentje in het vooronder en lappen we ‘m volgend jaar terug in Nederland maar weer op. Frustratie en irritatie alom, want natuurlijk hadden we (nog) geen back-up gemaakt van onze recente data (foto’s, emails en andere documenten), grrrr. Die zijn we dus –tijdelijk- kwijt.
Enfin, inmiddels is Laptop 2 (Dell) is tevoorschijn getoverd en functioneert deze nu als communicatiecomputer. Via het netbook navigeren we (Open CPN) met als back-up de oude Vaio (MaxSea).
Een andere bron van stress en/of irritatie is als het gehele gezin zich op hetzelfde tijdstip wil gaan entertainen in onze woonkamer. Deze woonkamer is natuurlijk niet zo ruim als een gemiddelde huiskamer aan de wal. Verre van en dus zit je -als je niet oplet- al snel in elkaars private space. Op enig moment hadden de jongens ons “huis” ongeveer overgenomen: waar we ook wilden zitten of staan, stuitten we of struikelden we op c.q. over Lego, Kapla of Hotwheels. Want hoewel we engeltjes van kinderen hebben, uit zichzelf iets opruimen dat gebeurd natuurlijk niet (daar heb je toch je moeder voor?!). Inmiddels hebben we de woonkamer weer terug veroverd en wordt er weer zoet in de slaapkamers gespeeld.
Ander “daily business” (maar niet elke dag) is het checken van weerberichten zodra we weer een oversteek gaan maken. En aldus houden we alweer een dag of wat de lage- en hogedruk gebieden boven de oceaan in de gaten. Als het goed is, is vandaag een depressie over ons hoofd heen getrokken (vandaar die regen en harde wind) en keert vanaf morgen de rust terug. Er zijn inkopen gedaan, zodat we weer geruime tijd zonder supermarkt kunnen. Er wordt water getankt. En alles wat 220volt stroom nodig heeft, wordt nog even opgeladen (denk aan sateliettelefoon, Nintendo’s, elektrische tandenborstels, mobiele telefoons). Het weblog wordt nog “even” ge-updated met behulp van wifi. En er moet op tijd geslapen worden zodat we uitgerust zijn voor gebroken nachten.
Nee hoor, het is niet (alleen maar) lui achter over hangen tijdens zo’n reis, haha. Integendeel, het is “hard werken” als een boer met 1 koe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten