Santa Claus is coming to town!!

Last Christmas - I’m dreaming of a white Christmas - Heilige nacht, stille nacht – JingleBells – Driving home for Christmas  

Alle kerstklassiekers schallen uit de radio, heerlijk! Want het is tijd voor de volgende Sint, oftewel Santa Claus.

En deze in het rood gehulde rondbuikige goedzak is eigenlijk de door Nederlandse kolonisten mee naar de Verenigde Staten meegenomen Sinterklaas. De uit Europa geïmporteerde Sinterklaas kreeg in de VS al snel een muts in plaats van een mijter en ook de kromstaf verdween. In de loop van de jaren is er een heel verhaal om de kerstman heen bedacht zoals zijn geboorteplaats, de rendieren, de slee en de elfen. Het beeld van de kerstman zoals we die nu kennen, komt uit het tekenpotlood van een Amerikaanse tekenaar die in 1930 voor Coca Cola een serie advertenties voor de kerstperiode ging ontwerpen met als opdracht: een gezellige, menselijke dikkerd met baard in de bedrijfskleuren rood en wit. Enfin, dit exclusief voor Coca Cola ontworpen “beeld” is door de jaren heen gemeengoed geworden als “Santa Claus” en vrij vlot daarna vrijgegeven zodat iedereen van dit “beeld” gebruik mocht maken.

De kerstboom heeft eveneens niets met de oorspronkelijke kerstgedachte, de geboorte van kindeke Jezus, te maken, hoewel het wel 19^e eeuwse geestverwanten van de Rooms-Katholieke kerk zijn geweest die voor de introductie van de kerstboom in Nederland hebben gezorgd.

In huize Keijser prijkt een bescheiden kerstboom. De aanvankelijke bonte verzameling aan ballen en versiersels die de jongens er in gehangen hebben, heb ik gefaseerd ingewisseld voor zilverkleurige en zwarte ballen. Helaas voor hen ben ik meer het type “binnen de lijntjes kleuren”, rechte strepen, overzichtelijke rijtjes en gelijke aantallen. En dus op kerstboomniveau betekent dat simpelweg ballen in dezelfde kleurschakering.

Op school is het ook kerst dat de klok slaat: het schoolorkest oefent verschillende liedjes. Zo speelt Tico de ukelele en begeleidt hij op keyboard klasgenootje Sophie die dwarsfluit speelt. Sil heeft als herder 5 regels tekst in het kerstverhaal “Jozef in de stal en met Maria op reis naar Bethlehem”. Er worden in de klas waxinelichthouders geschilderd, kerststerrren geprikt, kleurplaten gekleurd en kerststukjes gemaakt. Met als finaal klapstuk een heus kerstdiner in twee kinderrestaurants wat een paar uur eerder nog gewoon de klas van groep 4 en groep 8 was.

Op grote mensen gebied betekent kerst veel extra drukte bovenop alle gewone drukke bezigheden. In de supermarkt wordt gehamsterd alsof de Hongerwinter weer voor de deur staat: vrouwen en mannen staan met verwilderde ogen en verkreukelde boodschappen A-4tjes achter karren vol eten in enorm lange rijen voor de kassa’s. De supermarkten rekenen op een recordomzet (meer dan 800miljoen euro) en ook de webwinkels doen goede zaken. De postbodes doen langer over hun postrondes door alle “ouderwetse” papieren kerstwensen. Het blijft zo ontzettend leuk om zulke post te krijgen. Van wie krijg je een kaart? In elk geval van familie/vrienden/kennissen met wie je in het dagelijks leven misschien nauwelijks contact hebt, maar van wie je wel trouw elk jaar een kerstkaart ontvangt (Sorry familie/vrienden/kennissen, ik vrees dat een kerstkaart tussen het spreekwoordelijke wal en schip valt …. ik hoop er nog een creatieve nieuwjaarskaart uit te persen, al dan niet digitaal …).

Een jaar geleden ging al deze kersthysterie aan ons voorbij. Daags voor kerst kwamen we na 13 dagen non-stop Atlantische Oceaan aan op Tobago. We aten we de 1^e avond aan land op de pof bij Gail’s Restaurant, we visten daags voor kerst een kunstboompje uit het vooronder en zaten 1^e kerstdag aan een heus 5-gangen kerstdiner in het Coco Reef Hotel. Geen stress, geen drukte, geen hysterie en geen verwachtingen. Het was een geweldige kerst!

Kerst 2011, thuis in Nederland, zal het weer een geweldige kerst worden. Want we zijn met elkaar, we zijn gezond en we hebben het –nog steeds- goed!

Tot slot voor iedereen die deze blogspot nog steeds leest: heerlijke kerstdagen toegewenst met oog en aandacht voor je dierbaren. Voor 2012 wensen wij iedereen een jaar zonder pijn, verdriet en tegenslag. Dat elke dag een dag met liefde en een lach zal zijn.

Storm (achtig)!

De afgelopen week staat in het teken van storm. De figuurlijke “storm” is geluwd; het spannende Sinterklaasfeest is gevierd. Op zondagmiddag 4 december krijgen Sil en Tico post van de goedheilig man en worden ze door het huis gestuurd om uit allerlei hoeken en gaten zakken met surprises, gedichten en kadootjes te halen. Vorig jaar verraste Sinterklaas ons op zee en vierden we zijn verjaardag en petit comité. Dit jaar hebben we zijn verjaardag grootser aangepakt met een huis vol opa’s en oma’s, tante en oom, huisvriendin en –vriend. Voor iedereen zijn er gedichten, variërend van korte rijmelarijen tot prikkelende en hilarische poëzie. Coos en ik krijgen zelfs de opdracht een heus toneelstuk op rijm op te voeren.

Sinterklaas is net op tijd met zijn stoomboot vertrokken en voor de storm uit naar Spanje gevaren. Want na zijn verjaardag waait er wel een volle week een woeste wind over Nederland en wordt in de kustprovincies en op de Waddeneilanden zelfs langdurig windkracht 9 gemeten. Spectaculair weer; soms gaat de regen en hagel horizontaal door de straat. Niets lekkerder dan op zo’n moment binnen te zitten en het van een afstandje te mogen beschouwen.

Woensdag beloven de heren van het KNMI een rustige en droge(re) ochtend, de spreekwoordelijke stilte voor de storm, en die benut ik om een rondje te gaan hardlopen. Zonder na te denken hol ik langs het Maalwater richting het “Kippebruggetje” op weg naar Egmond aan de Hoef. Oef... pal tegen en hoewel het niet stormt, waait er in het open veld toch zeker een dikke 6. Kromgebogen tegen de wind boks ik me vooruit. Het voelt –hoewel haast gewichtsloos door het voorover leunen in de wind- alsof ik een dode olifant aan mijn enkels heb hangen. Ik beschouw het maar als een goede krachttraining. Tegen de tijd dat ik in de luwte van de huizen in Egmond aan de Hoef loop, voelt mijn lijf loodzwaar. Opeens ben ik niet meer gewichtsloos, heb ik mijzelf weer te dragen. Via het fietspad langs de duinen hol ik richting de hertjes om vanaf daar wind mee, “achterover leunend” de kilometers terug naar Heiloo te maken. Rond het middaguur trekt de wind verder aan en in de namiddag wordt uit voorzorg de hockeytraining van Sil afgelast. Niet onverstandig, de combinatie 6-/7-jarige pupillen en windvlagen van 90 – 100km/uur is geen ideale combinatie.

Donderdag- en vrijdagochtend, twee ochtenden dat het iets rustiger waait, benut ik om naar het strand te rijden. Op de boulevard van Egmond aan Zee hebben zich heuse zandduinen gevormd. De ramen van de huizen en flats langs deze boulevard zien grauw van het zout. Verderop langs het strand hebben de duinen, zo lijkt het, te lijden van de harde wind. Al was het alleen al door een zee die door wind en getij veel hoger op het strand komt dan normaal. Vanaf het strand bezien lijkt het mee te vallen met de hoge golven, maar uit ervaring weet ik dat het met dit weer niet comfortabel is op de Noordzee. Via Windfinder lezen we dat op onze ondiepe Noordzee toch ook golfhoogtes van 5 à 6 meter gehaald worden.
Het is prachtig langs het strand en als altijd geeft het wijdse zicht een verlangend gevoel. Verlangen naar tijd en ruimte, naar overzichtelijkheid, naar eenvoud.

Hoe houdt onze boot zich in dit weer op haar plekje in de jachthaven van Andijk? Het ontbreekt ons (lees: Coos) aan tijd om “even” op en neer naar Andijk te rijden, maar een telefoontje naar de havenmeesters in Andijk vertelt ons dat de SeaMotions er prima bij ligt. Er is feitelijk ook weinig dat kapot kan waaien; de zeilen en de bimini zijn tenslotte opgeruimd.

Tegen de tijd dat het zaterdag 10 december is, zijn de elementen enigszins gekalmeerd en is het prachtig, zelfs zonnig, weer om Midwinterduinloop in Egmond-Binnen te lopen, van oudsher de trainingsloop voor de Kwart en Halve Marathon van Egmond (8 januari 2012). Loopmaatje Agnes en ik lopen een vlak schema en hebben de laatste 1,5km nog energie over voor een versnelling. Een heuse eindsprint behoort zelfs tot onze mogelijkheden. Ons horloge vertelt dat we er ongeveer 1uur35 over gedaan. Voor ons een prima tijd.

Op maandagmiddag heb ik een woeste storm in mijn hoofd, van boosheid dan. Aan het begin van de middag word ik voor 5 meter fietsen in (wandel)winkelstraat van Alkmaar bekeurd: 40 euro boete! Hoewel de politie-agente het recht en de wet aan haar zijde heeft, voelt het heel onrechtvaardig een bekeuring voor zoiets te krijgen, temeer daar er zo goed als geen winkelend publiek was. Ze had me bijv. ook kunnen waarschuwen… Welnu, de recessie is sinds deze week officieel een feit en ook de gemeente Alkmaar moet aan haar inkomsten denken.

De andere aanleiding voor de woeste storm in mijn hoofd is het gegeven dat mijn wasmachine zijn diensten staakt en mij slechts Foutmelding 4 laat zien. Het internet (LANG LEVE HET INTERNET!) vertelt me vervolgens dat het om versleten koolborstels gaat. Ach, mijn Siemens is minstens 15 jaar oud, dus bij die diagnose kan ik mij wel iets voorstellen. Via YouTube leren we ’s avonds van een Duitse wasmachinefreak hoe we deze koolborstels kunnen vervangen (LANG LEVE HET INTERNET!). En laat in Alkmaar nu toch een winkeltje zitten die dit soort artikelen gewoon op voorraad heeft!! Oftewel, 24 uur na de diagnose draait mijn Siemens weer als een zonnetje!

In de nacht van maandag (12/12) op dinsdag gaat er weer een korte storm over ons heen en voor morgen (15/12) wordt –in de kustprovincies- windkracht 7/8 voorspeld.

Werd Nederland vorig jaar in deze maand geteisterd door sneeuw. In december 2011 is het de beurt aan de … wind!!

...de mooiste schade?!

In het kader van “proper preparation” voor de horrorwinter die de Duitse klimatologen voorspellen, rijd ik op zaterdagmiddag met de auto naar de Aldi in Alkmaar. Ter hoogte van de Kennemerstraatweg heb ik al spijt van mijn onderneming, want het is hartstikke druk op de weg. Waarom moet ik perse op zaterdagmiddag een antivriesvoorruitbeschermer willen kopen? Enfin, het point of no return is gepasseerd, keren gaat niet meer en dus laat ik mij met de stroom auto’s in een langzaam gangetje naar de Aldi rollen. Bij de Aldi, gelegen in een weinig inspirerende woonwijk, hoef ik gelukkig niet lang te zoeken naar een parkeerplaats. Gewoon “fileparkeren” in de wijk. Welnu, laat dat “gewoon” maar weg, want ik zie een betonnen paaltje over het hoofd wat resulteert in een luid schrapend geluid aan de zijkant van auto …. In de hoop dat niemand op straat het geluid gehoord heeft, stap ik zo relaxed mogelijk uit om te kijken wat het resultaat is van dat onheilspellende geluid. Ter hoogte van mijn rechtervoorwiel/rechtervoordeur zit een kras ter grootte van twee schuursponsjes. Djeezus, voor de 1^e keer in ruim 20 jaar rijbewijs, rij ik schade aan mijn auto! En nu is mijn auto wel een barrel, maar toch ….. Dat onbestemde gevoel dat ik had toen ik 1 minuut onderweg was, was dus niet voor niets!!! Zwaar sjacherijnig en behoorlijk gedesillusioneerd stap ik weer in mijn auto en rij naar huis. Zonder ook maar de Aldi te zijn ingelopen, daar heb ik nu helemaal geen zin meer in. Het moet voorlopig maar niet gaan vriezen.

In het kader van leuk, gezellig en ik maak me niet druk staat op woensdagmiddag een trip naar Leeuwarden op de agenda. Sil is namelijk uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Maren, zijn vriendinnetje van de Seaquest. Jawel, de de Graafjes zijn voor een aantal weken neergestreken in een vakantiehuisje aan het Snekermeer alvorens zij hun wereldreis naar de andere kant van de wereld vervolgen. En Maren viert haar verjaardag in het voor 6- en 7-jarigen tot de verbeelding sprekende “Monkey Town”. We verheugen ons op een weerzien en maken geen punt van de 1,5 uur autorit (enkele reis).

Als ik even voor 12 uur op het fietsje stap om Sil uit school te halen, registreer ik met mijn rechteroog in de goot aan de overkant van de straat een kapot gereden autospiegel ... Automatisch draai ik mijn hoofd linksachterom richting mijn geparkeerde auto en wat ik al vrees, wordt bevestigd. Die kapotte spiegel hoort bij mijn buitenspiegel. Het frame (“huis”) van mijn buitenspiegel zit, weliswaar helemaal omgeklapt, nog wel aan mijn auto, maar de spiegel is dus in 1001 stukjes … En natuurlijk zit er geen briefje achter mijn ruitenwisser met de gegevens van degene die verantwoordelijk is voor deze schade. Een beetje jammer.

Enfin, zonder buitenspiegel naar Leeuwarden rijden, is een beetje lastig en zelfs strafbaar, maar ik heb geen reserve-exemplaar in la, kast of schuur liggen. Er moet ouderwets geMcGyverd worden en gelukkig krijg ik daarbij hulp van Coos. Een make-up spiegeltje blijkt echt te klein en helaas hebben we geen tegelplakspiegeltje in de schuurvoorraad. Uiteindelijk halen we een ooit door Tico voor Moederdag gegipst en gemozaiekt spiegeltje van het toilet en slopen het vierkante spiegeltje eraf. Met duktape plakt Coos dit in het “huis” van de buitenspiegel en daarmee heb ik tenminste iets en dat is altijd meer dan niets.

Iets later dan gepland gaan Sil en ik op weg naar Leeuwarden! We scheuren door het prachtige Noord-Hollandse landschap, houden verplicht halt bij de Lorenzsluis, omdat een binnenvaartschip van zout naar zoet water gaat en maken wat verloren tijd goed op de Afsluitdijk. Aangekomen bij de stadsgrens van Leeuwarden pak ik de iPhone erbij voor het preciezere navigatiewerk. Ik verkeer in de veronderstelling dat ik thuis al het adres van Monkey Town erl in gezet heb. Niets blijkt minder waar als ik downtown Leeuwarden klemvast kom te zitten. Ik bevind me op een smal grachtje achter een vrachtwagen die net stopt om te gaan laden en lossen… Achteruit rijden is onmogelijk want er staan direct zo’n 6 auto’s achter mij. De bestuurder van auto nr. 3 stapt na 10 minuten wachten furieus op de vrachtwagenchauffeur af en maakt op straat enorm veel stampij. Het gaat er zo woest aan toe dat ik even vrees dat ze zelfs met elkaar op de vuist gaan. Gelukkig komt het niet zover, maar deze woordenwisseling heeft wel 5 minuten extra vertraging opgeleverd. Na ruim 20 minuten wachten kan ik eindelijk mijn weg vervolgen. Met het juiste adres in de iPhone hoef ik alleen maar het “blauwe spoor” te volgen. 50 minuten later dan gepland, arriveren Sil en ik dan eindelijk bij Monkey Town. Het weerzien tussen Maren en Sil verloopt vanuit een volstrekte vanzelfsprekend; er worden niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Het weerzien met Huib-Jan en Jannet is eveneens heel vertrouwd, alsof het gisteren was dat we elkaar nog gezien en gesproken hebben.

Een kinderfeestje in Monkey Town (bij ons in de buurt heet zo’n uitspanning Ballorig, de Goudvis of Holle Bolle Boom) is misschien niet heel creatief, maar zeker wel buitengewoon relaxed voor de ouders. En het allerbelangrijkste: de kinderen hebben zoveel plezier met elkaar in de reuze ballenbak, op de brede glijbaan, op de springkussens. Als in de namiddag hun feestmaaltijd –friet met een kroket of frikadel- geserveerd wordt, hebben ze eigenlijk geen tijd (en rust) om te eten. Er moet hartstochtelijk gespeeld worden. Om half 6 wordt de aankondiging dat Monkey Town gaat sluiten nog net niet door het personeel omgeroepen, maar tegen die tijd zijn we wel de laatsten in de speeltuin. Tijd om te gaan, temeer daar Sil en ik nog 125km moeten rijden alvorens we thuis zijn.

Op donderdag staat avondje Culinair en Cultuur in Amsterdam op de agenda, met de compagnons van Coos en hun vrouwen. Ik reis heel relaxed met de trein en ontmoet Coos in Amsterdam. Het voelt als jaren geleden dat ik “in de grote stad” ben geweest. Buiten het Centraal Station ruikt het nog net als vroeger: flarden wietlucht slingeren langs mijn neus en een bonte mengeling van mensen trekt aan mij voorbij. Het toeval wil dat Coos, die uit Amersfoort is komen rijden, zich, exact op het moment dat ik op het stationsplein loop, met zijn bolide bij ditzelfde stationsplein bevindt. Ik kan dus direct in een privétaxi stappen. Alvorens ik instap, denk ik nog even dat ik me in de auto vergis. Op de passagierskant zit namelijk een hele grote kras, een soort “stempel” zo groot als wel 4 schuursponsjes. Toch is het Coos en wat blijkt … hij heeft een intieme ontmoeting met een grote, vierkante betonnen paal gehad in de parkeergarage van kantoor. Een paal waar hij alle dagen, jaar in-jaar uit, rechts van parkeert en net vanochtend eens aan de linkerkant is gaan staan. En dat was hij even vergeten toen hij einde dag het parkeervak wilde verlaten …

Kortom, het een pure pechweek voor onze auto’s.

De culinaire en culturele avond is leuk. We eten Indiaas in de Regulierdwarsstraat en genieten van de nieuwste voorstelling van Kasper van Kooten “Het wonderlijke leven van Jackie Fontanel”. Dit is een zgn. “cabaroman”, oftewel hij heeft zijn eerste zelfgeschreven roman in een onderhoudend, beweeglijk en muzikaal cabaretprogramma gegoten. Het gaat over thema’s die ons bijzonder aanspreken: dromen en daden, genieten van elke dag! Het intieme karakter van De Kleine Komedie maakt het mooie verhaal over Opa Kits en zijn kleinzoon des te specialer. Een aanrader!!

Vandaag eindig ik met de woorden van de opa Kits: deze theatervoorstelling was de leukste en mooiste theateravond in mijn leven.

iCloud of wolkenwereld

Al ruim een week leven we ons leven in een wolk. Geen spreekwoordelijke roze wolk, want nee, we verwachten geen baby. Ook geen spreekwoordelijke donderwolk, want nee, we zijn nog immer het toonbeeld van harmonie. Nee, al ruim een week hangt er boven Heiloo (en andere delen van Nederland) een dikke mist die maar niet wil verdwijnen. En al naar gelang die wolk dunner of dikker is, is het winters fris resp. gemeen koud. Slechts een incidentele keer lukt het de zon om met haar warmtestralen door de dikke plak grijze lucht heen te breken.

Als we naar buiten “moeten, gaan we winters ingepakt: handschoenen aan en muts op. Brrrrrr en dan denk ik nog maar weer eens met wee gemoed terug aan die zonnige, warme dagen in den vreemde ….

Een bijverschijnsel van winterse kou is “verkoudheid”. En zo’n verkoudheid bezorgt mij een zeer dichte mist in mijn hoofd. Laatstgenoemde van het snot dat zich nestelt in alle holtes die mijn hoofd rijk is. Ik verzet geen stap zonder zakdoek, neusspray en labello. En dat het een serieuze verkoudheid is, blijkt wel uit het feit dat ik geen enkele behoefte heb aan hardlopen: de graadmeter hoe het met mij gaat. Daar kan geen thermometer tegenop.

Ondanks de wolkenwereld buiten en die in mijn hoofd, gaat het leven gewoon door. Sint Maarten heeft plaatsgemaakt voor een andere Sint, namelijk Sint Nicolaas, de goedheilig man die op 5 december zijn verjaardag viert. En dat terwijl die man helemaal niet jarig is op die dag. Integendeel, het zit heel anders. Op 6 december, 340 jaar na Christus, is priester Nicolaas gestorven en na zijn dood is hij heilig verklaard. Later, in de 13^e eeuw, werd Sint Nicolaas opeens de meest aanbeden Heilige en patroon. Een “patroon” wil zeggen beschermer van scholieren, huwbare jeugd, kooplieden, zeelieden en reizigers. Enfin, om die reden kregen de dag voor zijn sterfdag bepaalde arme kindjes voedsel en geschenken, meestal schoenen. Weer veel later werden alle arme kindjes getrakteerd. Toen is de traditie van Sint Nicolaas een volkstraditie geworden. Nu, eeuwen later, zijn er in Nederland eigenlijk geen echte arme kindjes meer, maar vieren we St. Nicolaas -in de volksmond Sinterklaas- nog steeds.

Ondanks een Europese en een financiële crisis worden vandaag de dag -in de aanloop naar 5 december- recordaantallen pinbetalingen gehaald, bijv. 10 miljoen euro aan pinbetalingen op zaterdag 19 november jl. en de verwachting dat 11miljoen euro aan pinbetalingen overtroffen wordt daags voor 5 december. En hier zijn de online-aankopen niet in meegerekend! De heren economen zijn hier vast wel blij mee vanuit de gedachte “geld moet rollen”.

Een jaar geleden is de hysterie rondom het Sinterklaasfeest geheel aan ons voorbij gegaan. Geen brievenbussen vol “prikkelende” folders, geen “koop mij” vragende pepernootzakken, geen calorierijke chocoladeletters, geen schoen bij de schoorsteen. Gelukkig is Sinterklaas toen niet geheel aan ons voorbij gevaren. Dagen na zijn officiële verjaardag kwam hij, terwijl wij al minstens 500 mijl uit de kust van de Kaap Verdische Eilanden waren op weg naar de Carieb, in de donkere nacht met zijn stoomboot langszij om een zak met verrassingen op het dek van de SeaMotions te slingeren. Wat een verrassing en wat een feest was dat.

Dit jaar doen we wel 100% mee met de Sinterklaasgekte. Elke dag bijvoorbeeld piept mijn telefoon 5 minuten voordat het Sinterklaasjournaal begint. En Tico en Sil heben al post van Sinterklaas ontvangen: niet de vlag van Sinterklaas, maar wel een ansichtkaart. De jongens hebben hun verlanglijstjes via hun schoen bij Sinterklaas laten bezorgen. Op de piano klinkt elke dag “Sinterklaas Kapoentje” en “Zie ginds komt de stoomboot”. En met de iPad in de hand kunnen we ook de tekst van “Hoor wie klopt daar” en “Hoor de wind waait door de bomen” meezingen. Natuurlijk weet Sinterklaas deze muzikale ijver te waarderen en vinden de jongens af en toe een kleinigheidje in hun schoen. We werken toe naar een heuse Sintclimax!

En daarna kunnen we direct doorpakken naar de volgende Sint, Sint Santa Claus.

Een goed moment voor een nieuw begin: 11-11-11

In 2011 zijn (waren) er een aantal bijzondere data: 1-1-2011, 11-1-2011, 1-11-2011 en vandaag, 11-11-2011!! Wat een prachtige datum.

Over de hele wereld wordt de 11^e van de 11^e van de 11^e aangegrepen om iets bijzonders te doen, vooral trouwen! Onze eigen Jan Smit is vandaag getrouwd, op St. Maarten. En in Shanghai zijn vandaag 5000 bruidsparen in het huwelijk getreden. Volgens een feng shui geleerde heeft de symboliek van alle “1-en” namelijk alles te maken met  “een nieuw begin”.

Ik heb naar aanleiding daarvan eens nagedacht of ik vandaag met iets nieuws begin of ben begonnen, maar helaas, vooralsnog lijkt dat op mijn mini-microniveau (nog?) niet op te gaan. Geen nieuwe voornemens, geen goddelijke inspiratie als start voor een nieuwe hobby, geen nieuwe tekens van “boven” waar ik heen wil met mijn leven. En ook geen nieuw huwelijk of het opnieuw bezegelen van onze huwelijksgeloften (sorry, geen feestje).

Ons hier en nu beweegt zich rond St. Maarten, een feest dat –in elk geval- Noord-Holland volop gevierd wordt door de basisschoolleerlingen. Over de herkomst van het langs de deuren gaan met lampionnen, een liedje zingen en daarvoor een snoepje krijgen, zijn de professionele meningen verdeeld.  Maar, sinds Tico en Sil op een katholieke school zitten, houden we ons maar vast aan de goedgevige ridder Maarten die de helft van zijn mantel aan een arme bedelaar schonk en zichzelf daarna “ontridderde” en zich voortaan wijdde aan het christelijk geloof en het credo “heb uw naasten lief”. Na zijn overlijden (op de 11^e dag van de 11^e maand) werd hij heilig verklaard en was het vanaf dat moment op 11 november Sint Maarten. De dag wordt sinds jaar en dag door de jongste –Nederlandse- jeugd aangegrepen voor “gelegitimeerd bedelen”.

Vorig jaar op de 11^e van de 11^e liepen we samen met Spaans/Duitse kindjes en onze zelfgeknutselde lampionnen met waxinelichtjes een rondje door een park in San Sebastian (La Gomera) en werd het gezang, tot grote desillusie van onze jongens, niet beloond met de snoepjes of andere lekkernijen. Vanavond dus in the rebound! En wie weet welk onverwacht nieuw begin ons morgenochtend te wachten staat. Waarschijnlijk gewoon het begin van een nieuwe dag.

Werken?!

Exact een jaar geleden skypten we vanuit de bijzondere ankerbaai bij Isla de Lobos (Canarische Eilanden) naar een jarige Opa Ben. Nu zijn er alweer 12 maanden verstreken en zijn we gewoon ‘live” aanwezig bij zijn verjaardag. Uiteraard heeft Opa Ben een creatief denkspelletje voor de kleinkinderen bedacht. Kleine stukjes van voorwerpen zijn gefotografeerd en de opdracht is het gehele voorwerp te zoeken en vinden in de tuin. En dat is een hele kunst. Bij elk gevonden voorwerp hoort vervolgens een letter. Van alle verzamelde letters moeten we een zin maken. Nou, dat is beslist niet eenvoudig en zelfs de ouders horen hun hersenen kraken. Bij een verjaardag van een geboren Indo wordt natuurlijk ook gegeten: overheerlijke pasteitjes, dim sum hapjes, lumpur en visballetjes. Smullen!!

Naast feest vieren is er dit weekend ook gewerkt. Tico “werkt” op zaterdagochtend op de badmintonbaan waar hij competitie moet spelen … De eerste set van zijn enkelpartij wint hij met overwicht, maar in de 2^e set wil hij soms net te mooi, net te ingewikkeld een punt maken die hij dan dus net niet maakt. Het wordt nog spannend als de stand 17-17 is ... maar gelukkig zegeviert Tico’s gedrevenheid.

’s Middags “werken” we op de boot. Coos blaast anti-vries door de verschillende leidingen/afsluiters, vult de dieseltanks en gezamenlijk sjorren we de buitenboordmotor van de bijboot. Deze gaat voor de winter de schuur in. En de bijboot hijsen we weer omhoog in haarwinterjas.

Mijn verdere sportieve “werken” bestaat uit hardlopen door de duinen. Op zaterdagochtend laat ik me op en af een duin jagen. Het is natuurlijk vreselijk afzien, maar ik geniet er van om in die prachtige natuur vooral bezig te zijn met lichamelijk werk en het hoofd leeg te maken. Niet nadenken, gewoon doorgaan, doorlopen, doorstampen. De gelukshormonen dartelen door het hoofd. Op zondagochtend loop ik met het zondagochtendgroepje een prachtige 11km door de bossen/duinen van Bergen en over het strand. In het bos ruikt het zalig naar natte bladeren en mos en de omgeving is groen, geel, bruin, oranje gekleurd.

Sil heeft ook “gewerkt”: in het zwembad alwaar hij op zondagochtend gaat voorzwemmen voor de hoofdbadmeester. Hoewel hij het afgelopen jaar natuurlijk heel veel gezwommen heeft zonder bandjes en vleugeltjes, ben ik niet overtuigd van zijn zwemprestaties als het gaat om “duur”: baantjes zwemmen, volhouden, doorgaan, het hoofd boven water houden. Dat is toch wat anders dan in zout water rond de boot spartelen, duiken en snorkelen. Een beetje “krachttraining” kan voor ons tengere manneke geen kwaad: kracht in de zin van spieren en uithoudingsvermogen, maar ook kracht in de zin van kracht van de herhaling.

Aldus gaat Sil vanaf vandaag weer op zwemles en gaat hij toewerken naar zijn B-diploma.

Ervaren we ons leven nu voornamelijk als “werken”? Nee hoor. Want hoewel we in dit landleven natuurlijk veel meer te maken lijken hebben met het fenomeen “moeten”, blijven we ons bewust en blijven we dankbaar dat wij volop keuzes hebben. Tico wil en kan badmintonnen, Sil wil en kan op zwemmen, ik wil en kan hardlopen, Coos (en ik natuurlijk ook) wil zorg en aandacht aan onze boot besteden opdat we er volgend jaar weer op uit kunnen trekken met de SeaMotions. En de “moet-dingen” die van buitenaf opgelegd worden (school, werk) … ach …. daar putten we ook plezier en voldoening uit. Dus wij klagen niet, wij genieten!

Herfstvakantie!

De eieren die nog aan boord stonden, zijn vorig weekend in de havenkliko verdwenen; op tijd voordat ze een onwelriekend geurtje op de boot zijn gaan verspreiden. De spreeuwen zijn niet door de mazen van ons anti-spreeuwenplan gevlogen oftewel de kledders vogelpoep op ons dek en kajuitdak zijn beduidend minder geworden. Maar dit alles is alweer van een week geleden. Ondertussen hebben we genoten van de herfstvakantie.

De SeaMotions en Moonrise hebben voor de 1^e helft van de vakantieweek een uitwisselingsprogramma bedacht: Tico gaat bij Bram en Gijs logeren en de Van Wijkjes maken daags daarna pretpark Drievliet onveilig. Vervolgens is de beurt aan de Keijsers. Het klimpark in Alkmaar valt af, want onze Sil is nog 1cm te klein om daar te mogen klimmen. Een zwembad valt sowieso af, want een overvol zwembad met gillende kinderen kan ik niet aan. Een wandeling door de duinen van Schoorl valt af, want dat vinden de jongens niet spannend genoeg. Enfin, we gaan uiteindelijk schaatsen bij De Meent en dat is helemaal leuk. Ook al is het ijs wel erg glad en doen onze voeten en scheenbenen pijn omdat we in onze genen nog wel weten hoe we moeten schaatsen, maar onze voeten en scheenbenen protesteren heftig tegen de immense spierinspanning. Welnu, we doen allemaal andere dingen dan bijv. 365 dagen geleden (red: zwemmen in het zwembad van Marina Rubicon/Lanzarote), maar het plezier dat de jongens met elkaar hebben, blijft hetzelfde.

Deze dagen vallen onder de categorie “druk”.

Bij de 2^e helft van de week past het woord “relaxed”. We bewegen ons in en om de mand, oftewel we grutten en studderen vooral in huis (behalve Coos, hij moet gewoon werken). Tico maakt grote slagen met zijn werkstuk over Dynamiet en Sil knutselt voor de landelijke Schoenendoosactie. Ook gaan we voor winterjassen shoppen in Alkmaar en hebben we een gezellige avond met Annemarie, Jeroen en Stijn die bij ons komen eten. Als vrouwen elkaar lange tijd niet gezien en gesproken hebben, is het gekakel niet van de lucht, maar een Stijn en Tico hebben weinig woorden nodig om een jaar in te halen en bij te praten. Sterker nog: bijpraten, daar doen zij niet of nauwelijks aan. Er worden een paar eenlettergrepige woorden over een weer gewisseld en dan is het onderdeel “catching up” afgehandeld. De heren gaan ze over tot de orde van de dag: film kijken en Wii-en. Het is dat het donker is en onze tuin van bescheiden formaat is, anders had ik hier “voetballen” aan toe kunnen voegen.

Het laatste weekend van de herfstvakantie brengt ons een Arabisch eetavontuur als we met mijn zussen + aanhang gaat eten bij Nomads in Amsterdam. Met mijn oude koets wagen wij, provinciaaltjes, ons in “de grote stad”. De zussen sluiten een weddenschap hoeveel te laat “Coos en Martine” zullen arriveren: zus Karin wint met een 30 minuten ten koste van zus Elyn die ons slechts 10 minuten te laat had verwacht… (we hadden een wegomleiding ter hoogte van Uitgeest over het hoofd gezien, dus het te laat komen was niet helemaal onze schuld …). Nomads is allesbehalve een traditioneel restaurant. Geen eettafels en stoelen, geen tafellinnen, klinkend kristal of glimmend bestek. We bevinden ons in een schemerige ruimte met links en rechts van een centraal pad, ruime, van elkaar door gordijnen afgescheiden nissen met grote banken en comfortabele rolkussens. We vleien ons neer, nestelen ons tegen een rolkussen en nippen aan een “Arabian Night”, een soort Mojito met rozenwater. Dat laatste, rozenwater, associeer ik met mijn wellness-activiteiten van 30 jaar geleden, toen de kreet “wellness” nog geen gemeengoed was geworden in de Nederlandse vocabulaire. Toen had ik met vriendin Annemarie gewoon tuttermiddagen met maskertjes, lotionetjes en cremetjes. Enfin, waar ik toen mijn gezicht mee reinigde, zit nu verwerkt in een cocktail. Apart, laat ik het daarbij houden, haha. Ons diner bestaat uit 3 gangen mezzes, en mezzes kun je het beste vergelijken met de Spaanse tapas: kleine koude en warme, kruidige hapjes met vlees, vis, groente. Af en toe schuift er een heuse buikdanseres vanuit de coulissen door het centrale gangpad om haar kunsten aan de gasten te vertonen. Fascinerend hoe zij haar belly op en neer, van links naar rechts en weer terug kan bewegen, schudden, trillen, terwijl haar boven- en onderlijf volstrekt andere bewegingen maken. Het is leuk entertainment en hiermee proberen ze het concept “Arabische eetbeleving” verder invulling te geven. Overigens had de muziek Arabischer mogen klinken en misschien een tandje zachter; we moesten voortdurend naar elkaar toe buigen (overeind komen uit de kussens) om elkaar te verstaan (of worden we gewoon te oud?). Het personeel draagt aparte gewaden (die in mijn ogen niet heel erg Arabisch ogen…??), is vriendelijk en functioneel. Het gehele etablissement is in Arabische sfeer, inclusief de toiletten. Laatstgenoemde ruimtes lieten aan hygiëne wel te wensen over.
Conclusie: leuk, onderscheidend concept, maar in huidige uitvoering “net niet”. Of ik ben gewoon overkritisch? Los van al deze uiterlijkheden hebben we met elkaar natuurlijk wel een super gezellige avond gehad, zo eentje die voor herhaling vatbaar is. Dus wie weet waar we een volgende keer belanden.

Mijn zondagmiddag staat in het teken van Inge's Ladies Only Kitchen Shower! Want, het leven is een groot feest als je zelf maar de slingers ophangt. Een nieuwe keuken is een mooie aanleiding voor een feestje, een "gezellig samenzijn".
Op terugweg, op het fietsje van Alkmaar naar Heiloo, beleef ik vervolgens een spannend avontuur. Al vanaf de rotonde Geestersingel heb ik "iemand" aan mijn fiets hangen. En dat geeft mij een unheimisch gevoel. Al trappend bedenk ik een strategisch vluchtplan: bij de rode stoplichten ter hoogte van het MCA stop ik zodanig dat hij voor mij moet uitkomen en daarmee als eerste weg zou moeten fietsen als het licht op groen springt. Het licht springt op groen maar al wat er gaat fietsen, niet de "verdachte fietser". Om niet tot in het oneindige voor een groen stoplicht te blijven staan, zet ik dan toch maar mijn fiets in gang. Ik moet, met de "verdachte fietser" in mijn achterwiel, een nieuw plan komen: een detour via de AH XL? Een stop bij familie-van-familie maken die aan de Kennemerstraatweg woont? Nee, ik besluit het dichterbij te zoeken en benut Grand Cafe Koekenbier als vluchtheuvel. Het duistere type, ik vermoed azend op mijn tas, aarzelt of hij mij de stoep op volg maar besluit dan toch door te fietsen en linksaf te gaan bij de eerstvolgende kruising. Pffff..... Dan hoor ik achter mij "viel hij je lastig?". Het jonge stel dat ik eerder op de route heb ingehaald was het niet ontgaan dat die "verdachte fietser" wel erg verdacht dichtbij mij bleef fietsen. Wat geruststellend dat we in deze vaak als individualistisch bestempelde wereld toch best wel oog voor elkaar hebben.

Welnu, tot zover! De “huishoudelijke plicht” roept! Er moet hoognodig een bezem door de opeengestapelde rotzooi en vuiligheid na een week herfstvakantie.

Occupy

De weergoeroes zijn Nederland na een buitengewoon troosteloze, miezerige woensdag al dagen goed gezind. Het is fris koud, strakblauw en zo goed als windstil. We hadden dit weekend naar Terschelling kunnen zeilen, naar de Vertrekkersreünie georganiseerd door de Zeezot en bedoeld voor elke zeiler die ooit vertrokken en inmiddels weer teruggekeerd is. Aan het heerlijke weer ligt het niet. En wat zal Terschelling er prachtig bijliggen.

Maar, wij zijn “occupied” door andere sociale afspraken en onze SeaMotions. Laatstgenoemde moet namelijk winterklaar gemaakt worden. De zeilen hebben we een paar weekenden geleden al opgeborgen en vandaag is Coos op de boot om de nodige vochtvreters te plaatsen, de bimini- en kuiptent er af te halen en de dieseltanks te vullen. Natuurlijk zijn we ook heel benieuwd hoe het anti-spreeuwenplan werkt: hebben we wel of geen poep op dek en dak?

“Occupy” is een term die dit weekend veelvuldig zal vallen. Maar dan in een volstrekt andere context dan bezig zijn met je eigen (sociale) agenda. Vandaag is namelijk de dag dat de internationale Occupy-beweging wereldwijd actie voert tegen het doorgeslagen kapitalisme. De gewone burger komt in opstand tegen het huidige monetaire systeem en de daarbij behorende hebzucht. We hebben met z’n allen bijgedragen en meegewerkt aan een graaicultuur. Een cultuur van “nooit genoeg”. En we kennen vast allemaal wel het verhaal van het Rupsje Nooit Genoeg: hij heeft honger en eet blaadjes. Maar dat is niet genoeg: er volgt fruit, worst, snoep, kaas en taart. Meer, meer en nog meer. Totdat hij zo’n verschrikkelijke buikpijn krijgt. Hij realiseert zich dat dit zo niet kan en bouwt een huisje waar hij in gaat liggen. Na een tijdje komt hij er weer uit, maar dan als een prachtige vlinder. De wereld verkeert nu in de fase van buikpijn. Zullen de wereldwijde protesten van de “gewone burger”, ongeacht politieke voorkeur, leiden tot een nieuwe, mooiere, vriendelijker, eerlijker wereld? De protesten zetten in elk geval een beweging in gang. De tijd gaat leren of deze beweging voldoende is om daadwerkelijk een verandering in denken en doen bij de leiders van land en zakenwereld in gang te zetten. Op huis-tuin-keukenniveau heb ik op z’n minst mijn steun betuigd via de Facebook-pagina van Occupy Amsterdam. Een op-en-neertje- naar Amsterdam om daar vandaag met een protestbord te zwaaien zit er –hoe laf en gemakzuchtig het ook is- namelijk even niet in vandaag. Ik ben “occupied” met het bakken van een appelplaattaart voor de jarige broer van Coos…. En met het schrijven van een stukje voor mijn blogspot. Welnu, op minimicro-niveau is dit mijn bijdrage aan onderdeel bewustwording en oprechte aandacht aan anderen.

To be continued!

Oorverdovend stil

Op het Nederlandse strand worden de hoogste temperaturen van zomer 2011 gemeten (26 graden) en wij gaan afrelaxen op de boot. Bepakt en bezakt rijden we met Sil en vriendje Gijs naar Andijk. Tico heeft zichzelf voor het gehele weekend uit logeren georganiseerd bij Opa Ben en Oma Riny; zijn sociale agenda liet een weekend op de boot niet toe (“ik heb een jaar op de boot gewoond, het is nu tijd voor andere dingen”, i.c. bowlen met de badminton, The Voice of Holland volgen en op excursie gaan met neef Julien en Opa Ben).

Aangekomen op de jachthaven twijfelen we of we lekker gaan eten bij “1619 Eten & Drinken” of dat we in stiltetherapie gaan op het IJsselmeer. We kiezen voor het eerste, maar het lot beslist dat het het 2e wordt. Het restaurant zit namelijk vol en om half 7 varen we een bladstil en spiegelglad IJsselmeer op. Bij schemering laten we het anker voor (of achter) Vogeleiland vallen; de hemel kleurt oranjerood, de stilte is oorverdovend en de atmosfeer magisch. Zo’n eerste nacht weer op de boot slapen we een lichte slaap; ik ben me er zeer van bewust hoe stil we met ons drijvend huis liggen en hoe ontzettend stil het buiten is. Geen enkel geluid verstoort de stilte: geen vliegtuig, geen scooter, geen ambulance (deze gaat minstens 4x per week met gillende sirenes voor ons huis langs), geen snaterende vogels of spetterende futen.

De volgende ochtend is het nog steeds blad- en bladstil. De enige rimpeling op het water wordt veroorzaakt door een onderduikende fuut of opstijgende vogel. De zon wint heel voorzichtig aan kracht en langzaamaan verdwijnt de ochtendmist. Tot het zover is, varen we in een soort van diffuus licht richting Makkum, onze bestemming voor dit weekend. Dit is wel heel bijzonder hoor.

In Makkum gaan we naar het thuiskomfeestje van Kees en Martha van de Pjotter. Na een prachtige reis 2,5 jaar met vele avonturen en indrukwekkende ontmoetingen zijn ook zij weer teruggekeerd naar ons kleine kikkerlandje. Ook zij hebben, net als wij destijds, gemengde gevoelens bij het thuiskomen. Heerlijk om familie en vrienden weer in de armen te sluiten, maar ook onwennig (en/of onwillig?) om zich in 1x geheel en al over te geven aan het Nederlandse leven.

Sil en Gijs vermaken zich opperbest met elkaar, met de voetbal, het waveboard en het vissen naar zoetwatergarnaaltjes. Hoewel we aanvankelijk het plan hebben om buiten de boot te gaan eten, happen we uiteindelijk aan boord een eenvoudige doch voedzame pastamaaltijd naar binnen. De Holle Poart-pizzaboer zag er bij nadere inspectie niet zo uitnodigend uit.

Op zondagochtend, in alle vroegte, doe ik mijn best om fanatiek een rondje hard te lopen, maar al gauw blijkt dat ik weinig fut heb. Geheel tegen mijn gedisciplineerde aard in vind ik het na een half uur wel genoeg. Ik koop de allerlaatste Volkskrant in de parksupermarkt, ben getuige van een bijna-matpartij tussen een –jawel- Duitse en Nederlandse parkgast over de futiliteit wie eerder in de rij voor de kassa aansloot…. waar gaat het over (?) en sluit dan aan bij een relaxed ontbijt aan boord. Om half 10 gooien we de trossen los en motoren we weer over een windstil IJsselmeer richting Andijk.

Na aankomst aldaar werken we ons behoorlijk in het zweet: we benutten het lekkere weer en de windstilte om de zeilen er af te halen voor de winter. De fok is nog eenvoudig, maar na ruim een uur sjorren, sleuren en sjouwen met 90kilo grootzeil heb ik toch behoorlijk klotsende oksels. Daarna heeft Coos de eer om in de mast gehesen te worden voor ons vogelbestrijdingsplan, een heel Marianne Thieme-waardig plan om de spreeuwen te weren. Het zijn nl. spreeuwen die altijd onze hoogste zaling en spreader uitkiezen om te chillen en te schijten. Ons vogelbestrijdingsplan bestaat uit het eenvoudig bevestigen van dun visdraad 2 cm boven de zaling c.q. spreader. Hiermee wordt het landen en opstijgen van de spreeuw op onze boot dusdanig bemoeilijkt dat deze vogel het na een forse struikelpartij een volgende keer wel uit zijn hoofd laat. En wij voortaan in het naseizoen een maagdelijk schoon kajuitdak zullen aantreffen in plaats van een volledig vol gescheten dak.

Alle IKEA-tassen met speelgoed, kleding en etens- en drinkwaren staan om 16.30 uur weer in de auto. Om 17.30 uur laden we een oververmoeide Gijs moe en voldaan uit bij zijn papa en mama, slinger ik de wasmachine aan en warmen we de restjes pasta en mexicaanse schotel op. We hebben weer een heerlijk weekend in the pocket, een prachtig nazomers kadootje. En zijn we (of beter, ben ik) weer relaxed? Jazeker. In elk geval heb ik weer voor ogen dat ik wil blijven vasthouden aan die “3e versnelling”, mezelf niet wil verliezen in de waan van alledag. Een ongoing gebeuren, elke dag weer.

Nawoord: op maandag bedenk ik me dat we de eieren vergeten zijn op de boot… Een goede reden om binnenkort weer een dagje/weekendje boot te organiseren? Anders gaat het zo stinken.

Het gewone leven!

Ondanks dat het “gewone” leven weer volop draait, kan ik het weblog nog niet echt loslaten. Wanhopig, hardnekkig, tegen beter weten in terug willen grijpen naar wat was? Het is in elk geval een van de laatste draadjes naar ons “andere” leven.  Wel bijna elke dag vraag ik mijzelf af of  ik me tijdens de reis anders voelde dan nu weer thuis?

Het antwoord op mijn eigen vraag is JA. Ja, het aantal prikkels en keuzes dat in het "gewone" leven op mij (ons) afkomt is zoveel meer dan toen we zeilend reisden. Er zijn nu zoveel ogenschijnlijk “belangrijke” dingen waar ik iets mee wil of moet of denk te willen of denk te moeten. Zoveel waar ik iets van wil vinden, moet vinden, denk te willen vinden, denk te moeten vinden. Het lijkt alsof de hoeveelheid keuzes die hier op me af komen ontelbaar is, terwijl ik voor mijn gevoel tegelijkertijd nauwelijks de tijd heb om over die keuzes na te denken en vervolgens een weloverwogen keuze te maken. Als er zoveel mogelijkheden zijn om te sporten, naar de film of het theater te gaan, met vrienden/ familie af te spreken, dan sluipt de “drukte” als een sluipmoordenaar ook in ons leven. Dan heb ik het alleen nog maar over de leuke dingen in het ons leven en laat ik de minder leuke dingen van het leven -zo daar bijv. is ziekte en zeer van een dierbare- voor het gemak buiten beschouwing. De consequentie is in elk geval dat de momenten van rust en reflectie minder en minder worden.

Dus, op de rem in huize Keijser en hopen dat het mooie nazomerse weer aanhoudt, zodat we aankomend weekend therapeutisch kunnen afrelaxen op de boot.  

Leuk, mooi, cool, lekker, grappig, etcetera

Het is eigenlijk onmogelijk een lijstje te maken van leukst, mooist, coolst, lekkerst, grappigst, etcetera, want het afgelopen jaar hebben we zoveel bijzondere plekken gezien, zoveel bijzondere mensen ontmoet,  zoveel bijzondere avonturen beleefd en zoveel geleerd. En hoe langer we er over nadenken, hoe meer herinneringen, geuren en smaken ons te binnen schieten. Daarom hieronder onze 1^e reactie bij de vetgedrukte woorden:

LEUK

Coos: wat niet?

Martine: (bijna) elke dag zonneschijn! De wereld ziet er echt mooier uit als de zon schijnt!

STOM

Coos: dat die walvis precies op onze koers lag te slapen op weg naar Tobago.

Martine: onweer en bliksem tijdens nachtwachten.

ENG

Coos: 360graden bliksemnacht op weg naar de Azoren.

Martine: de gebrokken toggle tijdens de oversteek van de Azoren naar Brest, waardoor mast overboord kon gaan.

SPANNEND

Coos: met vol zeil in een squall met slagregens, 35knopen wind en topsnelheid van 16,8knopen (en Martine achter het roer).

Martine: de windhoos op zo’n 200 meter van de boot op weg naar Bermuda of bij een aanlegmanoeuvre op de stromende river Darth opeens geen linker- maar ook geen rechtermotor meer hebben. En daarna hopen dat het direct uitgeworpen anker houdt.

MOOI

Coos: iedere keer weer aankomen op een spannende, nieuwe lokatie. En de mooiste plekken vond ik Los Roques en de Bahama’s.

Martine: de Bahama’s zijn werkelijk van een paradijselijke schoonheid. En niet te vergeten natuurlijk de overweldigende sterrenhemel.

COOL

Coos: op mijn geboorte-eiland Bonaire mijn PADI Open Water duikbrevet halen, samen met mijn 11-jarige Tico.

Martine: freediven (duiken zonder flessen), omdat ik daarvoor iemand was die vooral zwom met de zonnebril en lippenstift op.

LEKKER
Coos: het ontbreken van tijdstress.

Martine: de versgevangen vis geroosterd/gerookt op de Cobb, de mega-grote tostada op Ilha de Faro, de frikadel tijdens de Atlantische Oversteek.

GRAPPIG

Coos: als Sil met duikbril op 3 meter diep onder water ging duiken en ondersteboven gekke bekken ging trekken.

Martine: BINGO-avond in Prickley Bay (Grenada); we werden onverwacht fanatiek.

SAAI

Coos: als er geen wind stond en we uren achtereen moesten motoren.

Martine: de lange oversteken.

GEMIST

Coos: het zachte, comfortabel, lekker ruikende leer van mijn auto.

Martine: de wasmachine? Het hardlopen? Het tennissen?

NIET GEMIST

Coos: de files.

Martine: alle Nlse drukte.

GELEERD:

Coos: altijd en overal, waar je ook bent, ben je de regisseur van je eigen leven.

Martine: dat heel veel (lastige) dingen vanzelf oplossen, als het maar de tijd geeft (noemen ze volgens mij ook wel “loslaten”).

Een mooie beeldimpressie van het afgelopen jaar is in de maak! Houd dus nog steeds ons weblog in de gaten!!

Epiloog, deel 1

Ons “STUIF ‘NS IN”-feestje is achter de rug. Coos is back in business als kapitein van Cmotions in plaats van onze kapitein van Seamotions. En de kinderen gaan sinds afgelopen maandag dagelijks naar school. Het point of no return is gepasseerd, ontkennen heeft geen zin en verzetten is zinloos. We zijn weer landrotten in plaats van zeilende reizigers.

Tico en Sil hebben een fantastisch jaar achter de rug. De boot was hun huis en de wereld hun woonplaats.

In dat jaar bestonden hun dagen op hoofdlijnen uit dezelfde dingen die ze thuis, in Nederland, ook deden,  maar dan overgoten met een “vakantiesausje”. Ze gingen waarschijnlijker wat later naar bed en sliepen wat langer uit. Het sportprogramma bestond uit vissen, zwemmen, snorkelen, bodyboarden en kanoën. Het avontuurlijke bestond uit vuurtjes stoken, rotsen beklimmen, pijl en boog maken, dinghy-expedities en jungle-wandelingen. Het luieren en lummelen bestond uit lezen, luisterboek luisteren, film kijken (als we aan lange stukken zeilen), tekenen (met name vissen, draken, dino’s) en knutselen. Er was volop tijd en gelegenheid om te spelen met vriendjes, LEGO en KAPLA. En elke ochtend deden we school: 7 ochtenden in de week haalden ze met gezonde tegenzin hun schooldozen tevoorschijn. En dit werd 7 ochtenden in de week voorafgegaan door alle trucs en trics die ze maar bedenken konden om snorren te drukken en schoolwerk te ontduiken. Zonder succes overigens. Tico en Sil hadden “schoolvakantie” als we met een lange, ruige oversteek bezig waren of als we op toer door (over) een (ei)land gingen. Ze hebben zoveel verschillende landen en culturen gezien, zoveel verschillende natuur(verschijnselen) gezien, zoveel verschillende talen gehoord, zoveel verschil in arm en rijk gezien, zoveel verschillende manieren van transport beleefd, zoveel geleerd over de (onder)waterwereld, het ontstaan van eilanden, het effect van orkanen op natuur en bevolking. Teveel om op te noemen.

Onderweg van de Azoren naar Brest hebben we met elkaar de hoogte- en dieptepunten van het jaar chronologisch de revu laten passeren. Maar, wanneer is iets eigenlijk een hoogte- of dieptepunt? En is dat dan voor ons vieren hetzelfde? Kinderen zien en beleven de wereld tenslotte anders dan volwassenen. Tico zal zich waarschijnlijk meer en ook andere dingen herinneren dan Sil. Een verschil tussen beiden is al dat Tico meer van de details is, waar Sil meer houdt van hoofdlijnen. Enfin, uit onze avonturen was het voor hen (en ons) lastig de overtreffende trap -het leukst, mooist, spannendst, stomst, lekkerst, etcetera- te benoemen. We doen desalniettemin een bescheiden poging. Hieronder een -verre van volledige- opsomming van bijzondere momenten die voor altijd in het “book of memories”, het geheugen van Tico en Sil, liggen opgeslagen. En sowieso hebben we altijd de foto’s nog!

LEUK:

Tico: Klimmen over de rotsen bij de warm en koud water waterval (Dominica). Zwemmen bij de Venezolaanse eilanden samen met de (Franse) kinderen van Le Furibard en Galilea. Op een onbewoond eiland met een (Duits) vriendje slapen in een tentje, alleen.

Sil: Zwemmen, snorkelen en bodyboarden in het heldere water bij de Bahama’s.

STOM:

Tico: Schoolwerk doen.

Sil: Dat ik niet in coole glijbanen van het aquapark Atlantis mocht, omdat ik 1cm te klein was (Nassau-Bahama’s), zout water in mijn neus.

ENG:

Tico: Aangevallen worden door 6 honden waarvan eentje me ook in mijn knieholte heeft gebeten. (Tobago).

Sil: Toen ik de hondenbeet bij Tico zag (Grenada), toen ik onverwacht kopje onder ging door een hele grote golf (Santa Maria/Sal-Kaap Verden).

SPANNEND:

Tico: Varen met hele harde wind en hele hoge golven. Met dinghy bijna “gewashed” worden (over de kop/omgeslagen) door hoge golven  (bij Santa Maria, Sal-Kaap Verden). Snorkelen toen het al donker was (met duiklamp); dan zag je heel veel gemeen kijkende morenen.

Sil: Snorkelen in de grot tussen heel veel kleurige vissen die gevoerd wilden worden (Staniel Cay-Bahama’s).

MOOI:

Tico: Lopen door de jungle en uitkomen op het strand waar de palmbomen op het strand schuin staan, zodat je makkelijk kokosnoten kon plukken. En onder water kijken naar kleurige vissen, zwemmen met haaien en roggen.

Sil: De roggen, haaien en grote barracuda’s, de dolfijnen, schildpadden en walvissen en alle andere dieren die we gezien hebben.

COOL:

Tico: Het halen van mijn PADI Open Water duikbrevet op Bonaire waardoor ik 12meter diep mag en kan duiken, windsurfen op Bonaire.

Sil: Achterin de laadbak van een jeep op weg naar de zandduinen van Boa Vista.

LEKKER:

Tico: Opa’s gerecht van mahi-mahi (dorade) en papa’s pasta carbonada met i.p.v. van spekjes verse tonijn.

Sil: Tonijn en mahi-mahi.

GRAPPIG:

Tico: Grappen maken met Soazic, Solene en Aymeric van Le Furibard en Bram en Gijs van de Moonrise.

Sil: De aap bij het regenwoud die een banaan uit mijn handen pakte en hoog op een tak ging eten (regenwoud Grenada).

SAAI:

Tico: Sloffen door een stad waar niets te beleven valt.

Sil: De lange stukken varen.

SCHAT:

Tico: Een sand dollar (soort schelp) gevonden op een strand van een van de eilanden van de Bahama’s, een zwarte St.Jacobsschelp die ik als schep gebruikte.

Sil: De visjes in de kleine poeltjes op het koraalstrand en de mini-moreen onder een rotsje (Bonaire).

GEMIST:

Tico: Fietsen door bossen en dorpen.

Sil: Fietsen

NIET GEMIST:

Tico: Pretparken en bioscoop.

Sil: De kou.

GELEERD:

Tico: Ik heb geleerd dat je blij moet zijn met wat je te eten krijgt, want veel mensen in andere landen waar wij geweest zijn, zijn arm en eten lang niet zo uitgebreid als wij. En ik heb veel geleerd over de oorlogen bij het Caribisch Gebied tussen de Fransen, Engelsen en Spanjaarden. En dat je bij de Bahama’s niet op ondiepe stukken moet vissen, want dan vang je alleen hele grote barracuda’s. Ook heb ik geleerd over de gevolgen van hele harde wind (orkanen) in het Caribisch gebied en de Bahama’s. En ik heb veel geleerd over vulkanen en hoe sommige eilanden zijn ontstaan. Hoe oud koraalriffen kunnen worden. En hoe schelpdieren aan hun huisje komen.

Sil: Ik heb heel veel geleerd over vissen en vissen vangen. En ik heb veel gezien over vulkanen en lava.

To be continued!

Stuif 'ns uit!

Voor hen die nog wakker worden met ons (“even kijken of er nog iets nieuws op het weblog van Coos en Martine staat”) een klein tussenberichtje. Namelijk een woord van dank voor al die mensen die gistermiddag naar onze STUIF ‘NS IN zijn gekomen.
Als we op zondagmiddag net voor 14.00 uur bij De Tropen naar binnen schuiven, schuiven met ons de 1^e familieleden en vrienden naar binnen. We zetten hen direct aan het werk met het ophangen van de zelfgeknutselde slingers. Daarna beleven wij de middag als in een roes: zoveel lieve en leuke mensen die wij zo lang niet gezien hebben. Elke hereniging voelt direct heel vertrouwd. Alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben. Met dank aan de moderne communicatie-middelen, de sociale media!

Opa’s en oma’s, broer, (schoon)zussen, zwager, neefjes en nichtje hebben we natuurlijk al meerdere keren na onze thuiskomst gezien en gesproken en hun aanwezigheid op ons feestje voelt als een baken van vertrouwdheid. Het is volop genieten voor mij om mijn hardloopmeiden (-en trainer) en tennisvriendinnen weer in de armen te sluiten. Na maanden van –soms onverwacht, soms onverwacht intensief, soms verrassend- mailcontact zie ik mijn Heiloo-vriendinnen weer in levende lijve. Voor mijn gevoel roep ik de gehele middag vooral veel “oooohhh”,” aaaahhh”, “wat leuk dat je er bent”,”ja het is zo wennen”, “zo druk-druk-druk”, en kakel ik nog veel meer van dit soort oneliners.
Af en toe sta ik met een brok in mijn keel, bijvoorbeeld als ik opeens de mede-catamaranzeilers Frits en Marleen weer zie. We hebben elkaar voor het laatst gezien in februari in de ankerbaai van Le Marin / Martinique. Het ontroert me dat ze voor ons helemaal uit Groningen zijn komen rijden. Wat een enorme verrassing!! Als ik mijn stem net weer onder controle heb, komt opeens onze grote Friese zeilvriend Huib-Jan (Seaquest) aan lopen. “Huh, hoe kan dat nou? Hij ligt met zijn boot in Curacao?” Welnu, die boot ligt nog in Curacao, zijn vrouw en kinderen zijn daar ook nog, maar hij is voor wat administratieve zaken even over in Nederland. Een geweldige timing!! En hoewel Coos het directie-/managementteam van Cmotions al uitgebreid op kantoor en op de spreekwoordelijke “hei” getroffen heeft, heeft elk van hen op de vrije zondag ook de moeite genomen naar ons feestje te komen.

In deze hartverwarmende setting werkt het weer ook nog eens boven verwachting mee. De zon gluurt af en toe even door de wolken heen, de regen is niet meer dan een verdwaalde drup en de wind wordt gebroken door de glazen wanden van het terras. Het is genieten op het terras en in de serre van De Tropen. Tussen de bedrijven door gluur ik naar het strand waar alle kinderen naar hartelust aan het spelen zijn. Sommigen zwemmen (al dan niet met hun kleding aan), anderen voetballen en weer anderen rollebollen door het zand. Een vertrouwd beeld.

Het is duidelijk dat ons emotioneel welzijn ruimschoots gevoed wordt deze middag. Op “materieel” worden we ook ontzettend verwend, zoveel kadootjes als wij krijgen! Het lijkt wel de actie “Help de Keijsers de winter door”. Aan wijn, champagne en port ontbreekt het ons voorlopig niet. De biologisch verantwoorde pruimenjam en appelmoes uit Uddel gaan we ons goed laten smaken. En zo ook de hagelslag, de kaas, de stroopwafels en de drop. De regenponcho’s en reisparaplu hopen we niet nodig te hebben, maar dat is vast een beetje naïef gedacht van ons (in psychologische termen noemen ze dat “ontkenning”, nietwaar?). Op een luie zondagmiddag gaan we ons als gezin buigen over een uitdagende legpuzzel. En vanavond hebben we als toetje een ijsje gehaald bij de nieuwste ijssalon die Heiloo rijk is; de komende tijd zullen ze ons daar vaak treffen gezien alle ijskadobonnen die wij gekregen hebben (lekker!!).
Aan het einde van de dag blijft een klein –vertrouwd- gezelschap over, bestaande uit landrotten en zeezeilers, en sluiten we deze genoeglijke middag af met een –hoe toepasselijk- beachburger en frites. Tico en Sil hebben, net al zo vele keren op reis, met hun zeilvrienden Bram en Gijs (Moonrise) een eigen tafel en meer dan genoeg te bepraten.

Op naar het gewone leven en op naar de epiloog! To be continued!