Al ruim een week leven we ons leven in een wolk. Geen spreekwoordelijke roze wolk, want nee, we verwachten geen baby. Ook geen spreekwoordelijke donderwolk, want nee, we zijn nog immer het toonbeeld van harmonie. Nee, al ruim een week hangt er boven Heiloo (en andere delen van Nederland) een dikke mist die maar niet wil verdwijnen. En al naar gelang die wolk dunner of dikker is, is het winters fris resp. gemeen koud. Slechts een incidentele keer lukt het de zon om met haar warmtestralen door de dikke plak grijze lucht heen te breken.
Als we naar buiten “moeten, gaan we winters ingepakt: handschoenen aan en muts op. Brrrrrr en dan denk ik nog maar weer eens met wee gemoed terug aan die zonnige, warme dagen in den vreemde ….
Een bijverschijnsel van winterse kou is “verkoudheid”. En zo’n verkoudheid bezorgt mij een zeer dichte mist in mijn hoofd. Laatstgenoemde van het snot dat zich nestelt in alle holtes die mijn hoofd rijk is. Ik verzet geen stap zonder zakdoek, neusspray en labello. En dat het een serieuze verkoudheid is, blijkt wel uit het feit dat ik geen enkele behoefte heb aan hardlopen: de graadmeter hoe het met mij gaat. Daar kan geen thermometer tegenop.
Ondanks de wolkenwereld buiten en die in mijn hoofd, gaat het leven gewoon door. Sint Maarten heeft plaatsgemaakt voor een andere Sint, namelijk Sint Nicolaas, de goedheilig man die op 5 december zijn verjaardag viert. En dat terwijl die man helemaal niet jarig is op die dag. Integendeel, het zit heel anders. Op 6 december, 340 jaar na Christus, is priester Nicolaas gestorven en na zijn dood is hij heilig verklaard. Later, in de 13e eeuw, werd Sint Nicolaas opeens de meest aanbeden Heilige en patroon. Een “patroon” wil zeggen beschermer van scholieren, huwbare jeugd, kooplieden, zeelieden en reizigers. Enfin, om die reden kregen de dag voor zijn sterfdag bepaalde arme kindjes voedsel en geschenken, meestal schoenen. Weer veel later werden alle arme kindjes getrakteerd. Toen is de traditie van Sint Nicolaas een volkstraditie geworden. Nu, eeuwen later, zijn er in Nederland eigenlijk geen echte arme kindjes meer, maar vieren we St. Nicolaas -in de volksmond Sinterklaas- nog steeds.
Ondanks een Europese en een financiële crisis worden vandaag de dag -in de aanloop naar 5 december- recordaantallen pinbetalingen gehaald, bijv. 10 miljoen euro aan pinbetalingen op zaterdag 19 november jl. en de verwachting dat 11miljoen euro aan pinbetalingen overtroffen wordt daags voor 5 december. En hier zijn de online-aankopen niet in meegerekend! De heren economen zijn hier vast wel blij mee vanuit de gedachte “geld moet rollen”.
Een jaar geleden is de hysterie rondom het Sinterklaasfeest geheel aan ons voorbij gegaan. Geen brievenbussen vol “prikkelende” folders, geen “koop mij” vragende pepernootzakken, geen calorierijke chocoladeletters, geen schoen bij de schoorsteen. Gelukkig is Sinterklaas toen niet geheel aan ons voorbij gevaren. Dagen na zijn officiële verjaardag kwam hij, terwijl wij al minstens 500 mijl uit de kust van de Kaap Verdische Eilanden waren op weg naar de Carieb, in de donkere nacht met zijn stoomboot langszij om een zak met verrassingen op het dek van de SeaMotions te slingeren. Wat een verrassing en wat een feest was dat.
Dit jaar doen we wel 100% mee met de Sinterklaasgekte. Elke dag bijvoorbeeld piept mijn telefoon 5 minuten voordat het Sinterklaasjournaal begint. En Tico en Sil heben al post van Sinterklaas ontvangen: niet de vlag van Sinterklaas, maar wel een ansichtkaart. De jongens hebben hun verlanglijstjes via hun schoen bij Sinterklaas laten bezorgen. Op de piano klinkt elke dag “Sinterklaas Kapoentje” en “Zie ginds komt de stoomboot”. En met de iPad in de hand kunnen we ook de tekst van “Hoor wie klopt daar” en “Hoor de wind waait door de bomen” meezingen. Natuurlijk weet Sinterklaas deze muzikale ijver te waarderen en vinden de jongens af en toe een kleinigheidje in hun schoen. We werken toe naar een heuse Sintclimax!
En daarna kunnen we direct doorpakken naar de volgende Sint, Sint Santa Claus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten