Sneeuwstorm en regenbuien

It’s gonna be a cold (warm) and lonely Old & Newyear without Candace and the boys …..

 

Op maandagmiddag 27 december zou onze Amerikaanse vriendin Candace met haar 2 zonen vanuit New York, via Trinidad, arriveren op Tobago. Maar…. een sneeuwstorm teistert New York, de internationale vliegvelden worden gesloten en alle vluchten lopen vertraging op. Dat is aanvankelijk de status. Helaas houdt de sneeuwstorm aan en 24 uur later wordt hun vlucht naar Trinidad officieel gecancelled en blijkt omboeken naar een eerstvolgende vlucht in deze drukke vakantieweek onmogelijk. Oftewel, Candace en de jongens zitten in New York, in de kou, en gaan niet meer komen. Hun vakantie, waar zij zich en wij ons zo op hebben verheugd, is letterlijk ondergesneeuwd …. Dit is voor ons allemaal heel verdrietig en jammer.

 

Bij alles wat we de dagen daarna ondernemen, denken we aan hen en hoe leuk het zou zijn als zij er bij waren. Zo gaan we met de dinghy naar het 1 mijl verderop gelegen Pigeon Point, een mooi wit strand omgeven door palmbomen. Hier komen de locals en toeristen voor strandplezier, zoals zwemmen, vliegeren, volleyball, kitesurfen. En natuurlijk eten en drinken. Heel chill allemaal. Wij dinghy-en nog even verder richting Bon Accord Bay, een zeer beschutte ankerbaai waar je officieel alleen mag ankeren als er een orkaan dreigt (een zgn. hurricane hole). We maken een zwemstop op No Man’s Land, een ieniemienie schiereilandje met niets anders dan een strookje strand en wat mangrove-begroeiing. Omdat het al tegen 17.00 uur is, worden Tico en ik direct lekgeprikt door de muggen. Nou ja, daar mist Candace dan niets aan.

 

Op de 29^ste huren we een autootje, een Suzuki Jimmy. Een mini-jeep, tot groot plezier van de kinderen (Sil: “Pap, dit is echt de coolste auto die we tot nu toe gehuurd hebben”). We crossen via de oostkust richting de Argyle Waterfalls: via een korte wandeltocht door het regenwoud, komen we uit bij een prachtige “4-terrassen-waterval”. We klimmen via een smal en glibberig paadje naar het hoogste niveau. Daar nemen Coos en Sil  een heuse “power-shower”, oftewel ze gaan onder het kletterende, koele water staan. Omdat Tico kampt met die bijtwond in zijn knieholte, mag hij nog niet in het water en kan hij alleen toekijken. Dat is begrijpelijkerwijs wel even heel lastig voor hem.

 

Dwars door het regenwoud, over een bergrug, rijden we van oost naar west om vervolgens via de westkust terug te slingeren naar Store Bay. Onderweg passeren we pittoreske kleine dorpjes met kleurige huisjes. Fascinerend is het aantal zelfgemaakte “advertentieborden” langs de weg; op volstrekt willekeurige en vaak ook onlogische plekken worden winkels/restaurants/hotels aangeprezen. Ik verwacht dan na een paar honderd meter een dergelijke winkel/restaurant/hotel aan te treffen, maar niets is minder waar. Wat aan de oostkant aangeprezen wordt, kan best heel goed langs de westkust gesitueerd zijn. Alleen vertelt het reclamebord dat dan net weer niet.

 

Aan het eind van de dag arriveren we dan weer in Store Bay. Voor het avondeten halen we wat take-away en net voordat een regenbui losbarst zijn we weer aan boord.

 

Na een hobbelige nacht (klotsgolven dat zelfs een catamaran dreigt te gaan “rollen”) besluiten we dat we morgenochtend vroeg (de 31^ste rond 05.00 uur) te vertrekken en richting Grenada te varen. Dat betekent vandaag (de 30^ste) weer –met het hele gezin!- naar Scarsbourough om uit te klaren bij Immigratie en Douane. Ervaring leert dat we daar wel weer even een paar uur zoet mee zullen zijn.

Ook met het lokale vervoer hebben we inmiddels ruime ervaring. Je hebt op Tobago nl. “running taxi’s” en “hired taxi’s”. Een “running taxi”  is het best te vergelijken met betaald liften; de prijzen hiervan zijn heel schappelijk. De “hired taxi” is een soort van officiële taxi en daar betaal je ook voor, minstens 3x zoveel. Op de hoofdweg houden we aldus een “running taxi” aan welke ons voor 6 TT-dollar per persoon naar Scarsbourough brengt. De Immigratie-beambte gaat net lunchen als wij aankomen en dus rest ons niets anders dan wachten tot hij zijn rotti heeft opgesmikkeld. Gelukkig eet hij een beetje door. Daarna handelen we de formaliteiten bij de Douane af en ruim 1,5 uur na aankomst in Scarsbourough hebben we alle benodigde stempels en formulieren om het land te mogen verlaten. We wisselen bij de bank –op een klein beetje na- de TT-dollars om voor US-dollars (altijd handig) en rond 17.00 uur zijn we weer aan boord. Wederom net op tijd voordat het enorm hard gaat regenen. Lucky us!.

 

Tot slot: wij bedanken iedereen die ons volgt voor de leuke emails en berichtjes. We wensen allen een hele gezellige Oud&Nieuw-avond toe en voor 2011 veel voorspoed, liefde en geluk. En dat iedereen –een stukje- van zijn/haar droom in 2011 waar maakt.

 

 

 

 

 

Store Bay-Tobago!!

Als ik aan Tobago denk, denk ik o.a. aan …. WACHTEN.

Op 1^e kerstdag wachten Coos, Elyn en Nico uiteindelijk 2,5 uur op iemand van Immigratie. Gelukkig kunnen alle formaliteiten dan wel in 1 keer afgehandeld worden. Aan het begin van de middag is onze bemanning formeel uitgescheept en zijn wij niet meer “verantwoordelijk” voor ze.

 

De lunch gebruiken we vervolgens in een van de mooiste hotels van het eiland, het Coco Reef Hotel. We smikkelen van een hamburger met frietjes en zalige knapperige salade en we slurpen aan de cocktail of the day. Na 3 slokken ben ik al tipsy ….. 

Voor het kerstdiner hebben we ook in dit hotel gereserveerd. Dresscode: heren bij voorkeur in lange broek en met overhemd. In het schemerdonker varen we met de bijboot richting het strandje van het hotel; Coos en Nico in onderbroek. Hun nette lange broek trekken ze op het strand pas aan. We zijn net binnen voordat een tropische regenbui het terras in luttele minuten volledig blank zet. Enfin, wij genieten met uitzicht op de boot in de ankerbaai van het comfort en de luxe van het hotel. Onze avond wordt besloten met een optreden van een lokaal zangkoor. Naast de ons bekende kerstliedjes is het heel grappig om deze zwarte mensen liedjes over een witte kerst te horen zingen. Sterker nog: ze zingen dat ze nog nooit een witte kerst hebben meegemaakt. Sil is inmiddels volledig ingestort en ligt op schoot te slapen.

 

Op 2^e kerstdag moeten weer heel lang wachten ….

Want,…. als wij ’s middags een wandeling maken door Store Bay wordt Tico, die 5 meter achter ons loopt, opeens aangevallen door 5 honden (van die kleine, felle rotkeffertjes). Tico is uiteraard verlamd door angst en instinctief jagen wij luid schreeuwend die rothonden weg.  Maar een van die rotbeesten is het toch gelukt zijn tanden daadwerkelijk in Tico’s knieholte te zetten. Tico’s knieholte bloedt en we kunnen zien dat een tand flink door het vel en vetweefsel is gegaan. Arme Tico! Met hulp het dichtstbijzijnde hotel (het 3^e mooiste hotel van het eiland) reinigen we de wond, laten we een taxi bellen en gaan we naar de eerste hulp van ziekenhuis in Scarsbourough. We trekken een nummertje en dan wordt het weer …. wachten!!

 

Elyn en Nico, die met chauffeur Zorro op eilandtoer zijn, zijn toevalligerwijs vlakbij het ziekenhuis en maken daar een tussenstop voordat ze naar het vliegveld moeten. Het is nl. hun laatste dag op het eiland. We besluiten dat Coos bij Tico blijft en dat ik met Sil mee rij met Elyn en Nico terug naar het strand naar Coco Reef Hotel waar onze bijboot ligt. Daar nemen we, een beetje raar en afwezig, afscheid van elkaar. Mijn hoofd is er niet helemaal bij, maar zij moeten door naar het vliegveld. Aan het eind van de middag vertrekken zij nl. naar Trinidad vanwaar ze door zullen vliegen naar Curacao voor een 2-daagse strandstop. Op oudejaarsdag zit dan hun Atlantische en Caraibische avontuur er dan weer op.

Enfin, via de sms houd ik contact met Coos over de voortgang in het ziekenhuis; het gaat daar zo traag ….

 

Om 19.00 uur, 4 uur nadat we bij het ziekenhuis aankwamen, kan ik Tico en Coos met de bijboot ophalen bij het Coco Reef Hotel. Tico heeft een tetanusprik gekregen, de wond is gereinigd en ingesmeerd met antibioticazalf en vervolgens afgedekt met een hechtpleister. Verder is er antibiotica voorgeschreven, maar …. de apotheek is pas na dinsdag weer open. Omdat kerst dit jaar in het weekend viel, schuiven ze op dit eiland het weekend gewoon op en dus is het maandag en dinsdag “weekend”. Dat schiet dus niet op. Gelukkig hebben we in onze boordapotheek ook antibiotica en via emailcontact met onze huisarts in Heiloo stellen we een juiste dosering af. Tico’s been voelt vandaag nog stijf en lopen gaat lastig, maar hij heeft gelukkig wel weer –als vanouds- volop praatjes.

 

Vandaag, de 27^ste, hebben we 25 kilo vuil en stinkend wasgoed bij de wasserette afgeleverd; ik kan me nu al op de schone lakens en handdoeken verheugen. En alles moet ook schoon, want we verwachten onze Amerikaanse vriendin Candace met haar 2 zonen. En wederom is het wachten, want ….. zij vliegen vanuit New York. Maar, de vliegvelden in New York zijn vandaag gesloten in verband met een gierende sneeuwstorm. Hun vlucht is aldus uren vertraagd en ze komen op z’n vroegst 24 uur later aan dan gepland. He, waar kennen we dat van?!

 

To be continued!!

 

PS: er staan nieuwe foto’s op het weblog van Mindelo (Kaap Verden), de Atlantische Oversteek en Charlottesville (Tobago). Zie hiervoor het rechterkader.

Charlottesville - Store Bay / Tobagoo!!

Daags na de aankomst hebben we weer nieuwe uitdagingen in het vooruitzicht. We moeten nl. nog steeds aan lokaal geld zien te komen. En we moeten inklaren bij Immigratie en Douane. Met deze ogenschijnlijk eenvoudige taken zijn we uiteindelijk een hele dag bezig. Het inklaren bij Immigratie en Douane gaat op zich nog wel vlot. Na ruim een uur hebben we ons door het papierwerk heen geworsteld. Coos hoeft –als voorbeeld- slechts 3 keer alle paspoortgegevens (6 paspoorten) op 3 verschillende formulieren in te vullen. We betalen de Douane met het beetje aan US-Dollars, die we –gelukkig- nog aan boord hebben.

 

Vervolgens wordt ons aangeraden naar de hoofdstad Scarsbourough te gaan om geld te halen. De busrit er naar toe duurt maar 2 uur (enkele reis) en voert ons van Noord naar Zuid over het prachtige, overweldigend groene eiland. Scarsbourough is een drukke stad ter grootte van Egmond-Binnen, niet zo heel groot dus. Het is er wel ongelofelijk druk met mensen, winkeltjes, marktstalletjes, gettoblasters die oorverdovend veel lawaai produceren (ik krijg er haast moordneigingen van), geiten die voor je voeten lopen en autoverkeer dat kriskras van alle kanten komt en ook weer gaat. We halen geld, we lunchen lokaal (rotti met kip), zoeken en vinden een internetcafé en nemen dan de bus van 14.30 uur vanaf het busstation weer terug. Althans, dat is de bedoeling, maar … het is hier Tobago en niet Europa en hier gaat niet alles volgens “schema”. Eerst heeft de bus vertraging en dan opeens blijken er geen bussen of geen chauffeurs genoeg te zijn en de bus van 14.30 uur komt gewoon nooit opdagen. Die hebben ze voor deze dag “gewoon even” uit het schema gegumd. Omdat wij geen zin hebben om nog eens 1,5 uur te wachten voordat de volgende (en laatste) bus gaat, nemen we een taxi terug naar Charlottesville. Wel iets duurder in vergelijking met de bus, maar voor Europese begrippen nog heel goed betaalbaar. Terug in Charlottesville gaan we eerst naar Gail Ceasar om onze rekening te betalen en daarna lekker terug naar de boot. Moe van de hele dag bezig en onderweg zijn voor een beetje –noodzakelijk- geld. Dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen? Zoveel inspanning plegen voor een beetje geld.

 

Op Tobago hebben ze de bureaucratie opnieuw uitgevonden. De volgende dag (vrijdag 24/12) kunnen we ons nl. wederom melden bij Immigratie en Douane in Charlottesville. Dit keer om ons af te melden; we varen ’s middags nl. naar de zuidpunt van het eiland. En, wordt ons verteld, dan moeten we ons zaterdag 25/12 weer aanmelden bij Immigratie en Douane in Scarsbourough. En voordat Elyn & Nico Tobago verlaten met het vliegtuig (27/12), moet Coos mogelijk nog een keer naar Immigratie om hen aldaar weer af te melden. En als wij Tobago verlaten, moeten we ook nog een keer naar de officials om uit te klaren. Maar als we nu eerst nog een keer naar een ankerbaai in het Noorden willen, moeten we ons eerst afmelden in Scarsbourough en ons vervolgens weer aanmelden bij Charlottesville. Kunnen jullie het nog volgen? Als we niet uitkijken, zijn we alleen maar druk met formulieren en formaliteiten, pffff.

 

En dan is het vandaag 1^e kerstdag. Ja, de contrasten kunnen niet groter zijn. In Nederland geniet iedereen van een witte kerst en wij doen dat bij een temperatuur van ruim 34 graden en een hoge luchtvochtigheid. Om toch een beetje kerstgevoel te krijgen, is gisteren aan boord de mini-nepboom opgetuigd met mini-balletjes. Bij ons geen overvolle boodschappenlijstjes en afgetopte winkelwagentjes met kerstvoedsel. Sterker nog: alle verse groente vanuit de Kaap Verden is op dan wel verrot, van het fruit resteert nog 1 sinaasappel en we hebben geen vers brood meer. Dit wordt misschien wel een heuse kerst van bezinning en matiging, haha.

 

Na het pannenkoekenontbijt vanochtend zijn Coos, Elyn en Nico dus afgereisd naar Scarsbourough om ons daar bij de noodzakelijke instanties weer aan te melden (en hopelijk om in dezelfde actie Elyn & Nico alvast af te melden). Hopelijk zijn ze een beetje bijtijds weer terug, zodat we nog wat kunnen zwemmen en/of snorkelen. Verder hopen we vanavond lekker en leuk te kunnen gaan uiteten aan de kant. En zo niet, dan trekt Coos wel een blik van het een of ander open en flanst hij iets lekkers in elkaar.

 

Fijne kerstdagen voor iedereen!!

 

To be continued!!

 

PS: een dank aan iedereen die ons de afgelopen weken gemailed heeft … we hebben nog niet al onze email kunnen binnenhalen omdat er door dees of geen ook goedbedoeld hele grote bijlagen bijgevoegd zijn  (leuke digitale kerstfotokaarten-/filmpjes?!). Maar … dat kan de internetverbinding alhier niet aan…. Dus s.v.p. alleen tekst mailen en geen foto’s, kerstkaarten, filmpjes e.d. bijvoegen, vooral niet als het groter is dan 500kb.

 

 

Dag 13, 2121 mijl verder... (woensdag, 22 december 2010)

Na 13 dagen en 6 uur varen en exact 2121 mijl op de teller vanaf Mindelo/Sao Vicente, komen we aan bij Charlottesville, Tobago.

Aan het einde van de woensdagmiddag 22 december 2010 draaien we de Man of War Bay van Charlottesville binnen en even later laten we ons anker in 15 meter diep water vallen!
AANGEKOMEN!! Wat een heerlijk moment!!

Het eerste dat we doen nadat de boot voor anker ligt, is overboord springen om te zwemmen. Ik neem niet eens de moeite om eerst mijn bikini aan te trekken, maar spring met jurkje en al in het zoute water. Hoe weldadig voelt het om de spieren eens andere dan corrigerende evenwichtsbewegingen te laten maken. Hoe zalig is het om je hoofd onder te dompelen in dat koele water. Het is volop genieten.

Na deze welkomstduik komt de champagne uit de koelkast en toosten we op de voorspoedige oversteek. Voorspoedig in alle opzichten.

Het weer is ons goed gezind geweest: gemiddeld 15 knopen wind, soms iets meer, soms iets minder.
De zee is ons -over het algemeen- goed gezind geweest: wel vaak hoog, soms behoorlijk hobbelig, maar de golven kwamen altijd -schuin- van achteren. We hebben vrijwel alles gezeild, zonder te motoren. Alleen de laatste dag was de wind 'op' en hebben we gemotored. De squalls zijn ons goed gezind geweest; de paar -enorme- regenbuien spoelden de boot weer lekker schoon en we bleven verschoond van heftige windstoten of 180 graden windshifts.
De bemanning is top: niet zeeziek en zonder klagen volop meedraaiend in het wachtschema en het gezin.
De kinderen zijn de ware levenskunstenaars: 2 jongens, 13 dagen op 10mtr2, weinig bewegingsruimte en nooit, nooit, maar dan ook nooit klagen of zeuren. Het zijn geen engeltjes, dus ze hebben natuurlijk wel elke dag even onenigheid met elkaar (of met ons, maar dat is volstrekt gezond volgens mij).
En tot slot de boot: de boot heeft ons veilig naar de overkant gebracht. Er is niets fundamenteels kapot gegaan. De vlag is in een reefblok getrokken, dus die moet op de naaimachine. En een bevestiging van de lazyjacks aan de huik is losgekomen en moet opnieuw genaaid. That's it. Het is zeker niet vanzelfsprekend dat alles maar heel blijft als zoveel dagen achtereen 24/7 de zeilen bol staan door de wind, er spanning staat op de schoten of de motor langdurig moet draaien. Dat blijkt ook wel uit de ssb-contacten met andere Atlantische overstekers: geen levensbedreigende problemen, hooguit meer of minder lastige "uitdagingen", zoals bijvoorbeeld een scheur in grootzeil, zout in watertank, een pactormodem wat er opeens mee ophoudt (om email/weerberichten via ssb mee op te halen of te versturen) of ontluchtingsperikelen in dieseltank.

Onze grootste schrik hebben we eigenlijk de 1e nacht gehad. We worden -met een behoorlijke snelheid- door het water zeilend, opgeschrikt worden door een enorme harde bonk, gevolgd door nog een klap.. En direct daarna ziet Elyn achter het schip de staart van een walvis onder water verdwijnen... Oftewel, we hebben hoogstwaarschijnlijk een walvis geschampt. Tja, dat kun je niet voor zijn of voorkomen als het hartstikke donker is. We beschouwen het maar als iets dat we in het rijtje "bijzondere ervaringen" bijschrijven. En er zwemt nu een walvis met een blauwe plek op zijn rug in de oceaan.
Verder heeft Coos elke dag een inspectieronde over dek gedaan: even alles controleren op mogelijke slijtage of zwakke plekken. En elke dag heb ik de boot even "geknuffeld" en bedankt voor weer een veilige dag op zee. En dat onder het motto: als we goed zijn voor de boot, is de boot goed voor ons.

's Avonds brengen we de vuilnis (3 medium sized vuilniszakken) aan land en gaan we op zoek naar een geldautomaat om TT-Dollars uit de muur te trekken. Helaas, de ATM is leeg. Vervolgens toch het in de pilot aanbevolen restaurant van Gail Ceasar opgezocht, uitgelegd dat we nog geen geld hebben en of we toch mogen eten bij haar. Zonder problemen worden we welkom geheten en een uur later zitten we aan een bord bonensoep gevolgd door geroosterde kippenborst met rijst, bonen en salade. En daarna heeft ze met alle gasten van het restaurant (3 Franse heren en 2 Deense dames) nog een verjaardagslied voor Sil aan. We gaan met een onbetaalde rekening en met onze belofte deze de volgende dag te vereffenen weer richting de boot voor een nachtje heerlijk doorslapen!

To be continued!!

Dag 12, er is er een jarig, hoera hoera, dat kun je we zien dat is Sil! (dinsdag

Vandaag vieren we de verjaardag van Sil. Hij is alweer 6 jaar geworden.

De kajuit is versierd met slingers en ballonnen, de kado's staan uitgestald en een pannenkoekenontbijt wordt verzorgd. Wat een feest! En net als bij het Sintfeest, werkt het weer goed mee. Een rustig windje, een rustige zee en een lekker zonnetje.

Na de pannenkoeken en de verjaardagsliederen kan met het uitpakken van de kado's begonnen worden. Het is al met al nog een behoorlijke verzameling verrassingen geworden want Elyn en Nico hebben uit Nederland e.e.a. meegenomen van dees en geen. Lego, een voorleesboek van De Kleine Kapitein, een Donald Duck, een SmartGame, een luisterCD, een prachige drakentekening en trekpop van Tico en leuke tekeningen en mooie zelfgeschreven brieven van vriendje Gijs A. en vriendin Lieve. En er is ook aan de grote broer van de jarige gedacht, voor Tico zit er ook een kleine kadoverrassing bij. Kortom, groot feest aan boord van SeaMotions.

's Middags volgt de volgende verrassing: een grote mahi-mahi (dorade) aan de vislijn. De grootste die we tot nu toe gevangen hebben, want het goudgele beest meest ruim 1 meter!! Het is wederom een hele klus om het beest aan boord te krijgen en aan boord te houden.
Dan, na een late lunch, weer een verrassing: verjaardagscake met slagroom! Of beter, slagroom met een stukje cake. Je kunt Sil niet blijer maken dan met slagroom!!

We hebben nog een verjaardagswens te vervullen voor Sil en dat is "cobben" op het strand (een Cobb is een soort van bbq). We zitten nu nog op zee, maar ijs en wederdienende hebben we morgenochtend "land in zicht" en laten we ergens in de loop van de dag (lokale tijd) ons anker vallen in de ankerbaai van Charlottevilles/Tobago. En als daar dan een mooi strand is, zullen we einde middag de Cobb opporren. We hebben in elk geval volop vis die we kunnen roosteren: er ligt nog wat tonijn in de vriezer en er is volop verse mahi-mahi.

De dag voor Sil's verjaardag hebben nog volop wind, hoge golven en veel regenbuien gehad. Het is heerlijk om met 8-10 knopen door het water te scheuren, maar de keerzijde is dat het ook heel inspannend is. Tegen de tijd dat de avond valt, mag het van dan altijd wel een tandje minder om weer even op adem te komen. Nou ja, het is nu een tandje rustiger en volgens de weersvoorspellingen blijft het de komende dagen zo rustig.

Aan boord kijkt inmiddels iedereen uit naar de aankomst op Tobago. Hoe zal het eiland er uit zien? Hoe zal de ankerbaai zijn? Kan ik daar mijn was laten doen (heel belangrijk voor mij, haha). Zal er internet zijn? Gaan we ook lekker uiteten: patatjes, biefstuk, ijs en mojito staan op vele verlanglijstjes. Over minder dan 24 uur weten we het. Een heerlijk vooruitzicht!

To be continued!

Sil is jarig!

Sil is vandaag jarig! Hoezee hoezee! De boot is versierd voor onze kleine man die vandaag 6 geworden is! Martine maakt een heerlijke taart voor de jarige job.

Dag 11, zondag - rustdag (zondag 19 december 2010, 22.00 uur)

Zondag - rustdag gaat aan boord van SeaMotions maar gedeeltelijk op.

Rustdag, want geen school. Tico en Sil bouwen van Playmobil en LEGO, gezeten onder de kajuittafel, een heus pirateneiland. 's Middags hebben we bioscoopmiddag: de film Avatar en zelfgemaakt popcorn. Elyn leest zich een slag in de rondte en Nico verdiept zich in Donald Duck.

Geen rustdag als het gaat om bootsnelheid. De wind waait vandaag 15 - 20 knopen en de zee is behoorlijk hoog. Regelmatig surfen we met 10 knopen van de golven af. Heerlijk, want zo schiet het lekker op. Maar aan het eind van de dag heb ik het end in de bek van al die wind en al dat gesurf. En ik verlang naar rust en stilte.

Verder hebben we vandaag veel squalls (regenbuien) over ons heen gekregen: we verhuizen voortdurend van buiten naar binnen met ons hele hebben en houwen. 6 lijven in de kajuit doet de temperatuur binnen direct omhoog schieten en het voelt alsof we in een sauna zitten. Zodra het weer droog is, gaan ramen en deur weer open voor de nodige frisse lucht.

Voor de nacht hebben -uit voorzorg- we een 3e rif gestoken. De windverwachting is gelijk aan overdag, de swell eveneens even hoog. Met dit 3e rif hopen nu wat minder heftig te accelereren als er in een bui windstoten zitten, dan wel als we van een hoge golf afsurfen.

To be continued!Nogmaals voor alle Cmotions-medewerkers: een heerlijk kerstfeest toegewenst vanaf de SeaMotions.

To be continued!

Dag 10, Reizen door de tijd ( zaterdag 18 december 2010, 18.00 uur)

We maken een reis door de tijd; iedere 15 graden westerlengte gaan we namelijk een uur terug in de tijd .. Op diverse klokken in de boot hebben we verschillende tijden: UTC, boottijd, Kaap Verde-tijd, Nederlandse tijd.

Als tijdsindicatie is UTC (universal time center ?) ons uitgangspunt. Dit hanteren we o.a. voor de 2 ssb-contactmomenten per dag met de andere Nederlandse schepen die op Atlantische passage zijn.

Voor het beeld thuis: in Nederland is het nu (wintertijd) UTC + 1 uur. Bij vertrek uit de Kaap Verden leefden wij volgens UTC - 1 uur. Inmiddels zitten we in de overgang van UTC - 2 uur naar UTC - 3 uur. En bij aankomst in Tobago gaan we dan nog een uur terug.

Terwijl in Nederland de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen (is ons ter ore gekomen!), meten wij op onze thermometer overdag 28 en 's nachts 24 graden. De zon schijnt, de wind waait en de zee golft. Sinds ons vertrek uit Mindelo (Sao Vicente/Kaap Verden), nu 10 dagen geleden, staan de zeilen op en hebben we de motor nog niet nodig gehad voor voortstuwing. We verplaatsen ons dus heel milieuverantwoord naar de Carieb.

Tot nu toe voelen we ons gezegend met het weer dat ons ten deel valt. Niet teveel wind en ook niet te weinig. De squalls (lokale regenbuien met harde windstoten) zijn ook nog op 1 hand te tellen. Als we zouden willen mopperen, dan is dat hooguit op de swell, de golven. Soms, uit het niets, is het gedaan met de gelijkmatige oceaandeining en hebben we te dealen met een potpourri aan golven, kriskras kruislings door elkaar. Niet gevaarlijk, maar wel hoogst oncomfortabel, vooral als dat 's nachts is en het onze waardevolle slaap verstoort.

"Richt je niet alleen op het einddoel, maar geniet ook van de weg er naar toe" is een mooie uitspraak die voor ons (of, laat ik het bij mijzelf houden, voor mij) vanaf dag 7 wel op gaat. De eerste dagen heeft het lijf hard moeten werken om zich aan de zeebewegingen aan te passen en aan de warmte. Inmiddels heb ik mijn dagelijkse draai gevonden en vermaak ik me prima 24/7 aan boord. Het leeftempo ligt minstens 5 versnellingen lager dan thuis in de aanloop naar kerst. Want, zoiets als kerst, leeft nog nauwelijks bij ons. Zo hebben we eerst nog Sil's verjaardag op 21 december a.s.!! Het wordt een hele speciale verjaardag, want we vieren zijn 6e verjaardag op de oceaan. Toch een grote kans dat dit, ook al zal hij zich dit nu niet realiseren, een "once in a lifetime experience" is.

Terug naar ons leventje op ieniemieniemicro-niveau. Hoogtepunt van vandaag is dat de Nederlandse vlag vast is komen te zitten in het reefblok achter op het grootzeil. We zijn vervolgens zeker een half uur "van de straat" om de vlag er uit te trekken en te scheuren. En hij ligt nu enigszins gehavend op de tafel te wachten op reparatie.

Hoogtepunten van vrijdag: Allereerst halverwege de dag ontwaart Nico -uit het niets- een containerschip aan de horizon!! Het 1e schip dat we tijdens deze passage zijn tegengekomen. Het schip gaat op 0,2 mijl met een snelheid van 19 knopen voor ons langs. Coos heeft nog even VHF-praatje met de brug van het betreffende schip. Zo horen we dat het op weg is naar HongKong, via Kaap de Goede Hoop. De rederij verkiest een omweg van 2 weken boven een mogelijk ongewenste ontmoeting met de piraten in de Golf van Aden/Somalie.
En dan einde dag, na 2,5 dag tonijn voor lunch en diner, hebben we gisteren een heuse (gebakken) frikadel gegeten. En dat was lekkerrrrr!

Tot slot: in gedachten zijn we op vrijdagavond bij het personeel van Cmotions (het bedrijf van Coos) die van het traditionele kerstdiner genieten. Coos heeft tijdens het diner getelefoneerd om iedereen een goede kerst toe te wensen. Gek idee dat zij in de sneeuw in smoking of feestjurk aan een luxueus kerstdiner zitten en wij in ons t-shirtje in 30 graden.
Nogmaals voor alle Cmotions-medewerkers: een heerlijk kerstfeest toegewenst vanaf de SeaMotions.

To be continued!

"It's a beautiful day...., and the sun is shining"

(door Elyn, crew)

Met deze kreet worden wij elke morgen vrolijk via de SSB begroet door Marcel van de Moonrise.

En zo beautiful was de day niet toen wij (Nico & Elyn) op zaterdag 4 december uit het winters witte Nederland vertrokken naar het eiland Sal - Kaapverdië.
Sneeuw, sneeuw en nog een sneeuw waardoor er enorme vertragingen op Schiphol ontstonden.
Voor ons betekende dat een vertraging van 5 uur waardoor wij onze overstap op Lissabon mistten.
Vervolgens hebben we daar 's nachts nog eens 5 uur in de rij gestaan en gehangen om ons ticket om te boeken voor een vlucht naar Sal die uiteindelijk 24 uur na de oorspronkelijke tijd vertrok.
Bepakt en bezakt en met uiteindelijk toch nog 9 kilo overgewicht (van hagelslag, kaas, rookworsten, tijdschrift De Linda tot een waterpomp met popnageltang en popnagels voor een ander gestrande Nederlandse zeilboot La Luna) kwamen wij dan op zondagnacht op een donker eiland aan waar Coos ons op het vliegveld stond op te wachten en nadat Martine ons met de bijboot van de wal kwam oppikken, waren wij dan eindelijk aan boord van de Seamotions.

Na een paar uurtjes slaap werden wij wakker in een zonovergoten baai van Palmera. Dit maakte alle doorstane reis-ellende weer goed. Ontbijten met verse broodjes en als echte Duopenotti's zaten wij als bleekscheetjes de verhalen van de door en door zongebruinde Coos, Martine, Tico en Sil aan te horen. Wat hebben zij toch al een fantastische reis achter de rug en wat hebben wij er een zin in om met z'n 6-en de Atlantische Oceaan over te steken.
Om 11 uur ging het anker op voor het eerste traject van ca. 120 mijl naar het eiland Sao Vincente alwaar de allerlaatste boodschappen gedaan moesten worden.
Wij hadden deze tocht nog lekker vrij en de tijd om te acclimatiseren en in te slingeren.

In Mindelo - Sao Vincente waren we een paar dagen druk bezig om de boot helemaal gereed te maken voor de oversteek. Vooral het boodschappen doen vergde allemaal enorm veel tijd. Kaapverdië is geen Europa en alles moet bij diverse kleine winkeltjes en de markt op straat bij elkaar gesprokkeld worden. Een hele uitdaging dus!!

Op donderdag 9 december om 11.00 UTC gingen de trossen los en het anker zal over zo'n 2100 mijl pas weer neergelaten worden.
Voor ons is het de 2e keer dat wij deze oversteek maken. In 2001 zijn wij ook met Coos en zijn vader Ben van Las Palmas naar St. Lucia gezeild.
Zelf zeilen wij in een Engels klassieke zeiljacht en hebben wij ook al lange tochten gemaakt langs de westkust van Amerika en Mexico in een klassiek zeiljacht. Om nu de oversteek te maken op een catamaran is daarom een hele nieuwe ervaring en automatisch ga je terugblikken op de tocht van 2001 en ook met het zeilen op langkielers (of monohulls zoals elke enkelrompige boot door catamaranbezitters wordt genoemd)

Op dit moment zijn wij over de helft, nog 941 mijl te gaan en wij zijn met dag 8 bezig.
Het zonnetje schijnt elke dag, er staat wind uit de goede hoek, de ene dag meer dan de andere en we hotse-botse af en toe dat het een lieve lust is. Alle spieren in ons lijf worden de hele dag en nacht getraind, daar kan geen pilates tegenop!
In vergelijking met 9 jaar geleden: toen rolden wij als een gek en was elke actie in bijvoorbeeld het kombuis een ware klus. Nu blijft alles redelijk rechtop staan, al kun je lang niet altijd onbezorgd je pannetje op het vuur laten staan. Kijken en erbij blijven is het motto.
De catamaran haalt gelijk mooie snelheden, maar dat water moet toch ergens blijven en soms lijkt het wel alsof een golf "gevangen" zit tussen de 2 rompen en dan stuitert hij tegen de onderkant van het brugdek aan waardoor de tafel op de vloer staat te stuiteren.

's Avonds is het rond 19.00 donker en vanaf 20.00 gaat de 1e wacht in. Elke wacht duurt 3 uur en met z'n 4-en overbruggen wij zo de 12 uur dat het donker is.
Afhankelijk van het weer en de windvoorspelling wordt de wacht per dag ingedeeld. Daar zijn we heel flexibel in en af en toe moet er 's nachts een zeilwissel plaats vinden en dan ontstaat er vaak een spontaan "all hands on deck" of als het weer eens flink tekeer gaat met de golven dan komt iedereen toch even polshoogte nemen en hebben wij "pyama-party" van 10 minuten.
Slapen gedurende de nacht blijft lastig, je hoort van alles, wordt soms ruw heen en weer geschud in je kooi en je blijft toch ook alert. Daarom nemen wij overdag onze power nap's in de riante kuip. Want ruimte heb je wel op een catamaran; een heerlijke kuip van ca. 5 meter breed met een enorme lounge-bank.

Net als in 2001 is het natuurlijk weer van essentieel belang dat er vissen gevangen worden. Toen haalden wij om de paar dagen overheerlijke grote Dorade's binnen die dan voortreffelijk door Ben werd klaar gemaakt. Nu zijn vooral Coos en Nico de koks en kunnen zij zo meedoen aan het programma "Who's the chef?"
Elke avond staat er wel weer iets anders culinairs op tafel. Voor scheurbuik hoeven we zeker niet bang te zijn.
De eerste dagen werd er een kleine mahi-mahi en vervolgens een mini tonijntje binnen gehaald. Dit was elke keer een heerlijk lunch-hapje voor ons allen. Helaas hebben wij ook al een paar keer een vis verloren bij het binnen halen.
Maarrrrrrrr eergisteren hadden wij een tonijn van zo'n 10 kilo aan de haak. Met heel veel zorg, concentratie, geduld en beleid belandde hij op het achterdek. Tico en Sil hielden het bijna niet meer van de spanning. En nu is het smikkelen, smikkelen, smikkelen dat het een lieve lust is.

Ook is het heel anders om te zeilen met 2 jongens (Tico 11 en Sil bijna 6 jaar) aan boord. Zo is Tico onze oppervisser en weet hij alles van blinkertjes, inktvisjes en alles wat glimt aan een haakje om maar de groots mogelijke vissen binnen te halen.
Sil is echt een aapje en je hebt echt niet het idee dat hij last heeft van al dat geslinger op de boot. Het liefst zit of staat hij op zijn kop of hangt hij aan zijn armen.
Naast de reguliere lessen in rekenen en taal door Coos & Martine, heb ik een paar dagen geleden een gymles in de kuip gegeven. Dit werd meer een variant tussen Aerobic en Nederland In Beweging en dat op een deinend schip zorgde voor grote hilariteit.
Nico heeft ze op een ochtend nog een tekenopdracht gegeven en Sil heeft een mooie tekening gemaakt van een ouderwetse dubbeldekker vliegtuig en Tico heeft zich op het in perspectief tekenen gestort. Hier kunnen ze uren mee zoet zijn.
Tot grote verrassing van Sil is de Sint op 5 december helemaal van Nederland, langs Spanje naar onze boot gestoomd en heeft hij 's nachts 13 december nog een zak vol cadeautjes achtergelaten. Grote pret voor ons allemaal en de pepernoten smaakten ons prima.

Wij zijn nu bezig met dag 8 en kunnen dit zeker tot het einde goed volhouden en zoals wij hier zeggen "eten, slapen, eten, slapen, wachtlopen...." en wij komen weer helemaal los van "eten, file rijden, werken".
Het zeilen op een catamaran gaat ons prima af!!

To be continued.......

Dag 6, Bezoek! (woensdag, 15 december, 03.00 uur)

Maandagnacht ziet Coos tijdens zijn wacht (23.00 - 02.00 uur) een onverlicht "object" op 1,5 mijl afstand, op de radar. Het is onduidelijk wat het is. Met het blote oog niet te zijn en het ligt stil. Raadselachtig?!

's Ochtends ontdekken we dat Sil's tekening + brief voor Sinterklaas is verdwenen. We leggen niet meteen een verband, maar als we 's middags opeens flessenpost op het dek vinden met een brief van Sinterklaas, begrijpt Coos direct wat hij 's nachts gezien heeft: de stoomboot van Sinterklaas!! Die is stiekem en stil langszij gekomen en heeft ons, volgens de brief in de fles, een zak kadootjes gebracht.

De rest van de middag staat in het teken van gedichtjes en kadootjes. Iedereen wordt verrast met toepasselijke rijmelarijen en leuke verrassingen. En we eten ons allemaal bijna een koliek aan de overheerlijke pepernoten die ook in de zak van Sinterklaas zit. Sint heeft zijn verlate verjaardagsfeest qua dag heel goed uitgekiend, want het is heel rustig op zee. Bijna geen wind en dito golven. Prima omstandigheden voor verrassingen.

Visnieuws: voordat Elyn en Nico aan boord komen (alweer ruim 1 week geleden), vertelt Tico ons 's ochtends over zijn visdroom: dat we een grote tonijn vangen en dat de vis zo groot was dat Nico moet helpen om 'm aan boord te krijgen. Sil heeft ook zijn visfantasieën. Vanmiddag, voor het Sintfeest, ligt hij in de kuip en wordt hij door Coos onder zijn voeten en op zijn rug gekieteld/gemasseerd. De ideale omstandigheden voor Sil om aan het fantaseren te slaan: hij fantaseert dat we een grote vis gaan vangen. In gedachten roept hij de vis: "toe maar vis, bijt maar in het inktvisje. Kom maar bij ons aan boord."

Welnu, een lange inleiding om te vertellen dat we vandaag, tegen het vallen van de avond, een echt enorm grote, dikke, vette TONIJN hebben gevangen!! Het binnenhalen, een spel van geven en nemen tussen mens en vis, neemt minstens 3 kwartier in beslag. Vervolgens hangt de vis vlak achter de boot, neemt Nico de hengel met lijn over van Coos en zorgt dat deze op spanning blijft, terwijl Coos de gaf (een stok met een grote, scherpe haak), achter het hoofd van de vis klauwt. Het beest is terstond dood en Coos kan de vangst aan boord sjorren. Wat een prachtvis. Een tonijn van zeker 10 kilo, bijna een meter lang. Dat we die aan boord hebben gekregen! Het schoonmaken en fileren neemt nog eens 3 kwartier in beslag. Het die middag van Sinterklaas gekregen vis(schoonmaak)mes komt Coos direct goed van pas. Na een bloederige snijpartij zijn we zeker 6 kilo verse tonijnbiefstuk rijker.

Morgen (woensdag) eten we sashimi voor lunch (rauwe vis) en tonijnsteak met rijst voor het diner. En overmorgen vast tonijnsalade in de middag en 's avonds tonijn-ovenschotel (of iets dergelijks). Lekkerrrr!!!

Broodnieuws: geen nieuws, wel tijd voor iets nieuws.

To be continued!!

Dag 5, Another day... (dinsdag, 14 december, 11.00 uur)

De maandag begint met regen en windvlagen en daarna resteert bewolking en een flauw windje. De prachtige etmaalgemiddelden van de afgelopen dagen (175 mijl/24 uur) gaan we dit etmaal niet halen.
Ach, het is wel een dagje om een beetje uit te rusten en er gebeuren eigenlijk geen spannende dingen. Halverwege de dag veranderen we de zeilvoering: de wind komt iets ruimer in en aldus zetten we het grootzeil er weer bij.

Broodnieuws: ook Nico beheerst nu de techniek van de maken van witte bolletjes. Het succes zit 'm in het kneden: eerst samensmelten met je deeg wat daarna rijst tot grote hoogte.

Visnieuws: geen nieuws, geen beet, geen omega3-vetzuren voor onze hersenen.

De bootschool werkt op halve kracht: Coos gaat rekenen met de jongens. Verder legt Sil een brief met tekening voor Sinterklaas klaar ("Sint en Piet, vergeten jullie Seamotions niet?") en zingt hij voor het slapen gaan nog een Sinterklaasliedje. Verder is het ook voor de jongens vooral een "lummeldag".

Culinair hebben we niets te klagen, want 's avonds maakt Coos overheerlijke pizza. Elyn doet de eerste wacht (20.00 - 23.00 uur) en neemt het ssb-moment met de andere Nederlandse schepen voor haar rekening.

To be continued!!

Dag 4, We zien ze vliegen ( maandag, 13 december 07.00 uur)

Zondagochtend (12/12) heeft het ontbijt enige vertraging. In de rand van de nacht worden we namelijk verrast met diverse squalls: donkere wolken waaruit regen valt en soms harde wind waait. Dit duurt nooit lang, maar vergt wel aandacht en oplettendheid.
Daarna kakt de wind in, terwijl de golven ongewijzigd hoog blijven, hetgeen een klappend grootzeil tot gevolg heeft. We strijken het grootzeil en gooien het vandaag over een andere boeg: met gennaker en fok, elk aan een kant en het roer recht op ons doel af. Ze noemen dit ook wel "vlinderen", "het melkmeisje" of "met olifantsoren varen". We speren weer over het water.
Inmiddels hebben we er 670 mijl opzitten van de ca. 2100 mijl.

De bemanning (Elyn en Nico) is inmiddels aardig ingeslingerd, vooralsnog zonder zeeziekte. Een prestatie, daar we toch niet over een gladde zee "glijden". Het slapen lijkt ook elke nacht wat beter te gaan, maar overdag ook een tukkie doen is onontbeerlijk.

Visnieuws: 1x BEET! Vandaag een kleine tonijn voor de lunch. Het lijkt alsof de vissen alleen in de ochtenduren willen bijten?! Verder zien we de hele dag door scholen vliegvissen over het wateroppervlakte scheren. Af en toe zien ze onze boot over het hoofd en nemen ze een duikvlucht over het dek of zelfs door de kuip. Gisternamiddag belandde er bijvoorbeeld eentje -tot onze verbazing en schrik- zowat in Nico's armen.

Broodnieuws: de witte bolletjes zijn een succes en houden we er in voor het ontbijt. De bereiding vergt wel enige tijd: van begin tot eind ca. 3 uur. Deeg kneden, deeg rijzen, deeg kneden, bolletjes rusten, bolletjes rijsen, bolletjes afbakken.

Sinterklaasnieuws: Coos heeft contact gehad met die goeie oude man en hij is ons niet vergeten! Gelukkig! Sinterklaas zit ook op zee en heeft eveneens hoge golven. Hij heeft ons beloofd zeker nog langs te komen, maar kan nog niet zeggen wanneer hij bij ons is.

To be continued!!

Dag 3, Dansen op zee (zondag 12 december 06.00 uur)

Zaterdagochtend (11/12) gaan de vislijnen weer uit en binnen het uur begint de hengel van Coos te ratelen. BEET!! Er staat veel kracht op en Coos gaat beheerst te werk. Maar dat mag niet baten, want binnen een minuut knapt de lijn en zwemt de vis met een lippiercing en minstens 100 meter lijn de vrijheid tegemoet. Een uur later, met nieuwe, dikkere lijn op de hengel, gaat de ratel weer en halen we een kleine mahi-mahi binnen. Onze lunch is geregeld! Nico is vandaag de chef en wij krijgen heerlijk gemarineerde stukjes mahi-mahi voorgeschoteld.

De schoolbel heeft ook geluid en onder gezond protest halen de jongens hun schoolspullen tevoorschijn. Een beetje taal, een beetje rekenen, een beetje lezen. En dat verspreid over de hele middag. De kinderen sluiten de dag af met film kijken - een stukje van de dvd Earth.

In zeilverhalen lees je altijd lyrische volzinnen over de scheepjes die soepel de golf opklimmen en er even soepel weer afglijden, alsof het danst op zee gelijk een quickstep. Welnu, met de swell die wij de afgelopen dagen gehad hebben (en de komende 24 uur ook nog voorspeld staat), houd ik het meer op headbangen, stagediven en crowdsurfen. Niet mijn meest geliefde dans kan ik verklappen.
Het goede nieuws is dat we elke dag behoorlijke voortgang maken en we de eerste 500 mijl kunnen noteren. Dat is dus al een kwart van de totale tocht van ruim 2000 mijl!

Broodnieuws: de witte bolletjes zijn goed gelukt en staan voor zondagochtend weer op het ontbijtmenu.

To be continued!!

Dag 1 en 2, Atlantische oversteek (zaterdag 11 december, 06.00 UTC)

Donderdag 9 december 2010 gooien we om 11.00 uur (utc) de trossen los en verlaten we onder luid getoeter van de andere Nederlandse boten (die later die dag ook zullen vertrekken) de marina van Mindelo.

De eerste paar uur hebben we een heerlijk rustig windje van achteren en dito zee. Als we bij het puntje van eiland St. Antao zijn veranderen deze ideale omstandigheden en komen we terecht in een klotszee en hebben we te maken met rare, dwarrelende winden. We houden het er maar op dat dat nog het eilandeffect is. De zeilen worden gestreken en de motor gestart. Na een uur of twee zijn we uit de lij van het eiland en pakken we de voorspelde noord-noordoosten wind op. We hijsen de zeilen en de motor gaat uit.

Zodra we de motor uit zetten en de boot op de wind accelereert, schiet de knijper van de handvislijn. BEET!!! We slepen een prachtige mahi-mahi achter ons aan. Coos en Tico halen de lijn geconcentreerd binnen. Ze weten de grote Mahi Mahi tot op de scoops te krijgen. Op het moment dat Coos de vis wil pakken weet de vis zich echter los te rukken van de haak en hebben wij het nakijken. Geen vis op het menu, helaas.

Aan boord moet iedereen nog een beetje wennen aan de bewegingen van de zee. Deze zijn de 1e nacht (donderdag) behoorlijk oncomfortabel te noemen en geen van ons (behalve de kinderen) slaapt lekker. Tijdens mijn wacht, stort ik mij desondanks op het broodbakken. Resultaat brood 1: onvoldoende gerezen, de korst te dik/hard gebakken, flauw van smaak. Moet beter.

Vrijdag staat dan ook in het teken van "bijslapen"; gedurende de dag doet iedereen een powernap. De kinderen hebben nog even vrij van school, kijken een filmpje, vouwen een vliegtuig en luisteren een luisterboek. Ook zij moeten een beetje inkomen. De zee is nog steeds hoog, maar wel ietwat gelijkmatiger en het slapen gaat beter.

Zo dadelijk stort ik mij op brood 2, zijnde witte bolletjes. Hopelijk deze keer een smaakvoller resultaat.

To be continued!!

Carieb, here we come (bijna dan!)

Op zaterdagnacht arriveert onze bemanning niet op Sal. Zoals verwacht hebben ze hun aansluitende vlucht niet kunnen halen, maar gelukkig hebben ze – na 5 uur in de rij staan voor de transferbalie, hun vlucht naar Sal wel om kunnen boeken naar zondagavond. Oftewel, een vertraging van exact 24 uur.

 

Elk nadeel heeft zijn voordeel en zo ook bovenstaand. Op zondagmiddag zien we de Furibard aankomen varen (zij komen vanuit Dakar) en Coos en de jongens varen hen in de dinghy tegemoet. We hadden niet verwacht elkaar nog te ontmoeten aan deze kant van de oceaan, maar door de vertraging van Elyn en Nico gebeurt dat nu dus wel. Heel gezellig en ’s avonds praten we aan boord van de Furibard onder het genot van lekker eten weer helemaal bij.

 

Rond middernacht stort Coos zich in “donker Afrika” en gaat hij richting vliegveld om Elyn en Nico op te halen. Pas tegen 03.00 uur zijn ze in de ankerbaai van Palmeira en ga ik op nachtelijke expeditie om ze met de bijboot op te halen van de kant. Nog een hele uitdaging: enerzijds omdat sinds de avond is gevallen een enorme swell (hoge golven) uit noordwestelijke richting de eerst zo rustige ankerbaai binnen komt rollen en we fors op en neer en heen en weer slingeren achter ons anker. Anderzijds omdat het donker is en ik met die bijboot tussen alle lokale bootjes door moet manoeuvreren en … ik ben al niet zo’n held in het donker. Welnu, dit overwinnen we allemaal en om 03.30 uur hebben we alles en iedereen aan boord.

 

Na een paar brakke uren slapen gaan we maandagochtend om 11.00 uur anker op en zetten we direct koers naar het 120 mijl westelijk gelegen Mindelo, Sao Vicente. Er waait een prima windje en met gemiddeld 8 knopen per uur scheuren we over de oceaan. Dit betekent dat we midden in de nacht de haven zullen aanlopen, hetgeen volgens de pilot goed te doen moet zijn.

Welnu, wederom “donker Afrika”: want de enorme rots die voor de ingang van de grote baai ligt, zou verlicht moeten zijn, maar is het niet. Blijkbaar zijn ze vergeten het peertje te verwisselen?

Dieper in de baai ontwaren we donkere schimmen, welke even later onverlichte –verlaten?- vrachtschepen blijken te zijn. Een groen of rood markeerlicht om de breakwater te markeren, ontbreekt ook. Kortom, we turen onze ogen uit de kassen en zien van alles behalve een rood of groen licht. We zijn in elk geval weer blij met digitale navigatie. Om 02.00 uur ontwaren we de jachthaven en even later meren we langszij de drijvende steiger naast het tankstation.

 

We gaan nog een paar uur slapen en worden op dinsdagochtend gewekt door, door Galilea langsgebrachte, verse broodjes op het dek. En even later staan Bram, Gijs en Marcel (Moonrise) op de steiger om ons welkom te heten. En weer even later ontmoeten we vele anderen van de “Dutch Armada”; schepen die we van naam en weblog kennen en nu in levende lijve ontmoeten. De rest van de dag is hectisch en hysterisch met allerlei “things to do” rondom de oversteek naar Tobago: diesel tanken, gasflessen omwisselen c.q. laten vullen, in- en direct uitklaren bij immigratie, escudo’s halen (moet aan de balie van een bank en duurt heel lang), boodschappen doen (bij 5 verschillende supermarkten, want een AH XL kennen ze hier niet), naar het zwembad met de kinderen, eten bij de beroemde Club Nautico om uiteindelijk om 23.00 uur helemaal bekaf in bed te rollen.

 

Vandaag staan de laatste doe-dingen op het programma: administratie, verse groenten en fruit, diepvriesvlees en eieren kopen, nieuwe fok voor oude fok omwisselen, olie verversen/bijvullen en vast nog veel meer.

En dan, ijs en wederdienende, gooien we ergens in de namiddag de trossen los en zetten we koers naar de Carieb, 2100 mijl verderop (dat is hetzelfde als zo’n 4000km!).

 

Net als bij de vorige oversteek zullen we ons weblog regelmatig voorzien van updates. Het “Waar zijn we nu?” (rechterkader bovenaan) wordt dagelijks bijgewerkt.

 

PS: Iedereen die ons recent gemailed heeft of een bericht op ons weblog heeft geplaatst: hartstikke leuk, blijf dat doen, blijf mailen!! Het lukt me nu niet meer om jullie een persoonlijk bericht terug te sturen, maar straks, aan de overkant, ga ik dat weer goed maken.

Nieuwe foto´s online

Nieuwe foto´s toegevoegd bij webalbum Sal en nieuw webalbum Boa Vista.
Laatste nieuws van Elyn & Nico: hebben 24 uur vertraging door de sneeuw in Holland en andere landen. Zitten nu in Lissabon en vliegen vanavond door naar Sal.

One-liners van Tico en Sil

Tico over de brekende golven bij Santa Maria:
"Net voordat de golf breekt, ziet het water er uit als een aquarium."

Sil vanuit de dinghy over het azuurblauwe water van de ankerbaai van Santa Maria:
"Pap, we varen over een toetje!"

Tico's reactie naar Coos als deze vertelt over de clownvisjes die hij tijdens het snorkelen heeft gezien:
"En Pap, hebben ze je nog een leuke mop verteld?"

Sil direct na het snorkelen in Baia de Mordeira:
"Mam, ik heb Oma Riny onder water gezien!"
(In het 40 jaar oude boek 'Vissen der Wereld' hebben Tico en Sil het evenbeeld van mensen in vissen benoemd. Zo is Oma Riny bestempeld als een 3-kleuren engelvis).

Back in Sal!

De tocht terug naar Sal gaat gepaard met een heerlijk zeilwindje. Pas als we onder de lij van het eiland zijn, valt de wind weg en blijft een hobbelige, knobbelige zee over. De motor gaat aan, de watermaker wordt gestart en we snorren de laatste mijlen noordelijk. Onderweg doen we school: Tico ontwerpt een 3-dimensionale piramide en kubus-maquette en Sil stort zich op het klokkijken.

We besluiten voor anker te gaan in Baia de Mordeira, halverwege de lij-zijde van het eiland. Aldaar blijkt nog een Outremer 45 te liggen en wel de Teoula van een franstalig Belgisch gezin, die we eerder in Isla Graciosa ontmoet hebben. 's Avonds hebben we borrel op onze boot; wij verzorgen de drank en zij nemen een groot stuk zelfgevangen mahi-mahi mee welke terplekke in stukjes wordt gesneden, kort wordt gebakken in knoflook, zout, peper en citroensap. Heerlijk!!

De volgende ochtend (zaterdag) gaan we op snorkelexpeditie; volgens de pilot (de campinggids van het zeilen) schijn je in baai prachtig te kunnen snorkelen. Aldus geschiedt: we ankeren de dinghy en ik pas erop als de mannen het water in gaan (ik moet er nl. niet aan denken dat deze per ongeluk ongemerkt wegdrijft, terwijl wij de onderwaterwereld aan het bewondereren zijn). Coos heeft zelfs zijn harpoen mee. Deze harpoen heeft hij al jaren, maar heeft hij nog nooit kunnen gebruiken. Van een afstandje hoor ik voortdurend allerlei bewonderende onderwaterkreten. Coos duikt af en toe helemaal onder. Ik hoop natuurlijk dat hij een kreeft aan het schieten is, haha. Na een paar pogingen komt hij boven met een (klein) oranje/roze vis aan zijn speer. Tico mag ook nog even schieten met de harpoen. Uiteindelijk bestaat de "catch of the day" uit 2 kleine oranje/roze visjes. Rode poontjes. Coos maakt ze schoon, bakt ze voor de lunch en gezamenlijk komen we tot de conclusie dat dit niet de meest smakelijke vis is die je kunt vangen: een beetje taai, grof vissig vlees.

Mijn dag bestaat er vervolgens verder uit allerlei huishoudelijke taken, zoals daar is het wassen van het beddengoed .. op de hand (zucht)..en het klaarmaken van de gastenhut. Tico verhuist voor de komende weken naar de voorhut. Coos heeft de "schuur" opgeruimd en deze hut getransformeerd in een gezellige slaapkamer. De achterhut, het gastenverblijf, wordt gestoft, gesopt en de matrassen krijgen schone lakens. Want onze bemanning, Elyn en Nico, arriveert zaterdagnacht! Daar kijken we al een tijdje naar uit! Enerzijds omdat het natuurlijk heel leuk en gezellig is om hen na zo'n lange tijd weer te zien. Anderzijds omdat hun komst betekent dat we over een paar dagen echt gaan beginnen aan de Atlantische Oversteek naar Tobago!

Echter, we moeten onverwacht toch nog iets langer op ze wachten. 's Ochtends krijgen we een sms dat er in Nederland een heuse sneeuwstorm overkomt en heel Schiphol op z'n gat ligt. Heel veel vluchten van en naar west Europese luchthavens hebben vertraging en het is maar de vraag of zij hun aansluitende vlucht in Lissabon gaan halen. Potverdorie, dit gooit onze gehele planning in de soep. Welnu, de elementen der natuur maken de dienst uit en wij kunnen niets anders doen dan ons er bij neerleggen en afwachten .. Uren later krijgen we bevestigd wat we eigenlijk al wisten: de overstap in Lissabon is niet gehaald en dit levert een vertraging van maar liefst 24 uur op.
Vandaag gaan we ons dus nog een dag extra verheugen op hun komst!

Boa Vista

Na de koffie met de bemanning van de Moonrise gaan we op dinsdagochtend anker op en zetten we koers naar het iets zuidelijker gelegen eiland Boa Vista. Helaas staat er te weinig wind om te zeilen en dus motoren we over de hoge zeedeining heen. Met minstens 15 seconden tussenpozen rollen de muren van water onder onze boot door. We zien in de verte pilot whales rustig door het water glijden en dichterbij dartelen de tonijnvissen uit het water. We sturen naar de school vissen in de hoop dat er eentje aan onze aas blijft hangen, maar helaas.
De ankerplaats van Boa Vista ligt aan de westkant van het eiland en wordt enigszins afgeschermd tegen zeedeining door het kleine eiland Ilhieu de Sal Rei. Desondanks is het een buitengewoon indrukwekkende ankerplaats. Gezien de lange, hoge noordwestelijke swell die binnenrolt, voelt het alsof we midden op de oceaan voor anker liggen. Aanvankelijk liggen we in het rijtje reeds geankerde boten in 4 meter diep water. De monohulls lijken te wavesurfen achter hun anker als de golven er onder door rollen. Vlak naast dit rijtje geankerde boten, breken de golven zelfs. We bekijken het geheel vanaf het voordek, niet helemaal gerust dat dit een "comfortabele" ankerplaats is (understatement!!). Zelfs de kinderen zijn onder de indruk. We besluiten te gaan verplaatsen naar dieper water volgens de theorie dat in dieper water de golven iets minder steil zullen zijn. Aldus geschiedt en inderdaad liggen we helemaal aan de buitenkant van de ankerplaats iets rustiger.

Woensdagochtend gaan we met de dinghy naar het dorpje Porto de Sal Rei. De mensen hier hebben het niet breed en het geheel oogt armoediger dan de dorpjes op Sal. De mensen leven van wat ze op het land verbouwen (kalabassen, aardappels, bonen, mais) en/of wat ze uit de zee halen. Uit formaat roeibootjes worden elke dag weer, voor dagelijkse consumptie, enorme tonijnen uitgeladen, mahi-mahi (goudmakreel), wahoo en zelfs kleine haaien.
Er is sprake van enig toerisme (wind- en kitesurfers), maar de paar resorts liggen buiten de stad en de taxirit naar de stad is naar Kaapverdiaanse begrippen duur. En dus profiteren de bewoners van de stad hier niet of nauwelijks van. De huizen zijn eenvoudig en veelal niet afgebouwd. Slechts een enkel gebouw beschikt over stromend water vanuit een tank bovenop het dak. En anders wordt het water met jerrycans bij het watertappunt in het dorp gehaald. De kinderen lopen in verschoten kleding c.q. schooluniform en de vrouwen zie je voorbij schuiven met op hun hoofd een jerrycan water, een baal rijst of een grote plastic schaal met vis. De souvenierindustrie wordt -ook hier- gedomineerd door Senegalesen. Als er een handjevol bleke mensen in het stadje rondloopt, doen de verkopers er alles aan om deze mensen in hun winkel te krijgen en wat te laten kopen. In plaats van het kopen van prullaria, delen wij nu maar sigaretten uit.
Opvallend is ook dat je -waar ook ter wereld- Chinese winkeltjes treft, gerund door een Chinese familie. Het assortiment bestaat uit allerhande -plastic- spul (keukenspullen, speelgoed, hondenriemen en -manden en wat zo nog meer) met een 100% Made in China- gehalte. Heerlijk om doorheen te snuffelen en je te verwonderen.

Vandaag staat een toertje, samen met de bemanning van de (Franse) Galilea, naar een van de enige bezienswaardigheden van het eiland gepland: naar de zandduinen, Desertas de Viano. Terwijl we ons van de westkust dwars over het eiland richting het Oosten laten rijden in een aluguer (op Boa Vista betekent dat op bankjes achter in de laadbak van een jeep plaatsnemen - de jongens vinden het geweldig!) zien we een diversiteit aan natuur"schoon" (?) aan ons voorbij trekken. Stukken afgebakend land met grote aankondigingsborden van een nog te bouwen resort. Een discotheek in the middle of nowhere waarvan aan de buitenkant niet te zien is of er nog steeds gedanst kan worden. Een dorpje met grijze bakstenen huizen (waarvan veelal de bovenverdieping ontbreekt, maar wel het spanbeton naar boven uitsteekt. Ooit, als er weer wat geld is, kan dan verder gebouwd worden). Kleine steegjes waar de timmerman zijn werkplaats op straat heeft (de louvre-deurtjes worden volledig op ambachtelijke wijze gemaakt!). Langs een net niet opgedroogd stroompje is een kleine oase herrezen en daar groeien gras en palmbomen weelderig en grazen de geiten en kleine paardjes. Tot slot komen we uit bij een soort van kleine woestijn: een enorm oppervlakte van zandduinen. En het zand zou overgewaaid Sahara-zand zijn?! Welnu, de kinderen gaan helemaal los en rollen en duikelen naar beneden om diezelfde heuvel tot hun knieen in het zand weer omhoog te klimmen. Het zand zit overal op en in.

Terug in Porto del Rei doen we wat boodschapjes en drinken we een colaatje om daarna terug te gaan naar de boot voor de lunch. 's Middags gaan we met de dinghy naar de overkant van de baai. Een heel eind varen en helaas voor niets, want de golven zijn te hoog en ruw om het bootje op het prachtige strand te parkeren. We "cruisen" wat langs de kustlijn, bewonderen van een afstandje de diverse resorts. Het ene resort is ontwikkeld in een verlaten dorpje (dat geeft je resort wel direct een hele bijzondere geschiedenis) en het resort andere ziet er uit als een geweldig groot, wijds zandkasteel. Uiteindelijk eindigen we bij een stuk strand waar de zee iets rustiger is, maar we nog steeds zwemmend naar de kant moeten. Het is hier wel afzien hoor, haha.

Morgen (vrijdag) varen we terug naar de ankerbaai van Palmeira op Sal. Aldaar zullen zaterdag a.s. Elyn en Nico aanmonsteren aan boord van Seamotions en ons de komende weken gezelschap houden.Gezellig!!

Tour de Sal

Na een warme nacht (het was me te warm in de slaapkamer en dus belandde ik halverwege de nacht op de bank in de “woonkamer”) staat voor vandaag (maandag) de “tour de Sal” op het programma. Met de dinghy’s varen we naar het resort alwaar we deze op het afgebakende strand kunnen parkeren. Er staat een behoorlijke swell voor de ingang van het “haventje” dus een goede timing is essentieel om droog naar binnen te varen. We lopen met z’n allen (7 volwassenen en 6 kinderen) naar de hoofdstraat en aldaar ronselen Marcel en Coos voor een goede prijs een taxibusje.

 

De tour voert ons via Espargos, langs een soort van township voor de allerarmste bevolking van Sal via een zandpad tussen het groenste deel van het eiland door naar de noordwest punt van het eiland. In dit groenste deel van het eiland worden alle bonen, wortels, mais en aardappels geteeld en grazen een handjevol geiten. Na 2km hobbelen en bobbelen eindigen we bij Burranco, een rotsachtige hap uit het land waar bij rustige zee geweldig prachtig gesnorkeld en gedoken kan worden. Vandaag beter van niet want er staat hoge zee als gevolg van een storm halverwege de oceaan. De golven spatten als reuzenfonteinen uiteen in de trechtervormige inham. The Blue Hole is een onderwatergrot met de opening (met een diameter van ca. 3 meter) van boven. Als de zon hoog aan de hemel staat en in dit gat in schijnt, geeft dit het water een geweldig blauw effect. Welnu, het is vandaag bewolkt ….

 

Vervolgens worden wij naar Salinas gebracht, een voormalig zoutwinningsdorpje aan noordoostkant van het eiland. In een kratermond is een zoutwatermeer. Het zeewater wordt –voor zover wij kunnen terugredeneren- via een enorme pijp vanuit zee in het meertje gepompt. Het meer is opgedeeld in zgn. segmenten en in een segment kun je “zwemmen” of beter drijven. Het water is nl. zo zout dat je erdoor gedragen wordt. Paula en ik proberen al drijvend aan waterballet te doen maar ons been is te zwaar om los van het water te krijgen.

Voor 1 euro per persoon kunnen we in de bijbehorende uitspanning afdouchen; dat is wel nodig want zodra we opgedroogd zijn, zien we wit van het zout.

 

De tegenstellingen op het eiland zijn groot: roestige wrakken op het strand bij Salinas met daarnaast een glimmende, grote catamaran op de kant (weliswaar zonder mast). Bijna geen enkel huis in de stad of de dorpjes is afgebouwd. In the middle of nowhere ziet het er uit alsof men grond heeft verplaatst van links naar rechts en weer terug; overal bergjes grond/stenen. Ons is volstrekt onduidelijk wat de bedoeling daarvan is. Net buiten Espargos laat de chauffeur ons trots het aanplakbiljet van het nieuw te bouwen hospitaal zien. Wij lezen er nog onder: gereed oktober 2010. Vooralsnog is het een kale vlakte en niets wijst er op dat er op korte termijn een ziekenhuis zal herrijzen. Ten westen van Espargos zien we een sloppenwijk, ten oosten zijn de holiday resorts gesitueerd. Langs de weg zien we billboards met advertenties voor flat screen tv’s en Playstations, maar kan de gemiddelde Kaapverdiaan zich dat permitteren? Enfin, schrille contrasten. En tegelijkertijd brengt dat westerse toerisme geld in het laatje voor veel mensen.

 

Halverwege de middag zijn we terug in Santa Maria, hebben we lunch (cola/bier, een hamburger en een salade, heerlijk!) in een strandtent en dan lopen we naar het resort van Cees en Anneke. Daar kunnen de kinderen nog heerlijk zwemmen in het zoetwaterzwembad; wat een feest voor ze! En dan is het tijd om de dinghy weer in het water te slepen, door de smalle haveningang het juiste moment te kiezen en de open zee op te varen. Gezien de hoge swell vandaag zullen Sil en ik een stukje verderop -bij de centrale visserssteiger- instappen. Geen slecht besluit, want Coos en Tico zien een golf die het hoekje om komt aanzetten niet aankomen. De dinghy klimt in het midden van de haveningang ongeveer verticaal tegen een golf op (een mini-versie van The Perfect Storm) en Coos geeft vol gas om daarna iets natter maar wel veilig op open zee uit te komen. Het instappen bij de centrale visserssteiger is ook nog een uitdaging qua timing, de hoge swell en het steile rvs-trappetje. Maar ook wij belanden veilig in de dinghy en zijn even later moe en voldaan weer aan boord van Seamotions.

 

 

 

 

 

Onverwacht bezoek

Zaterdag hebben we een low-profile toer over het eiland op het programma staan met als voornaamste doel een bezoek brengen aan Pedra de Lume, de krater van een voormalige vulkaan waar een zeewater/zoutpanmeer is en je een Dode Zee-ervaring kunt beleven: drijven op het zeer zoute water. We hebben van te voren niets geregeld of georganiseerd en zijn van plan met het lokale vervoer naar Espargos te gaan en van daaruit met een taxi naar het zoute meertje. Tijdens het ontbijt smeren we wat extra broodjes voor de lunch en alvorens we vertrekken, her-ankeren we de boot nog even, zodat we iets minder dicht op een Kaapverdiaanse en een Noorse pieremegoggel liggen. Terwijl we het anker op een nieuw plaatsje in het water laten vallen, zien we opeens een ons zeer bekende Halberg Rassy de baai in varen: de Seaquest. Even later horen we de stem van Maren over de marifoon en klinkt het weer heel bekend: “ mag ik vandaag met Sil spelen?”. De Seaquest is eigenlijk –met de Atlantic Rally for Cruisers- onderweg naar St.Lucia in de Carieb. Maar als gevolg van een depressie met westenwind verderop in de oceaan besluiten ze een tussenstop op de KaapVerden te maken en dan is het wel zo gezellig als dat in dezelfde baai is als waar wij en de Moonrise zijn, hadden ze bedacht. Wij gooien onze plannen om en voor we het weten zitten we aan de koffie en taart aan boord met de Seaquest. Het is namelijk ook nog de verjaardag van Maren!!

 

’s Middags gaan we met z’n allen naar het strand. Om een ingewikkelde dinghy-landing in de brekende surf te voorkomen, gaan wij weer met kayak (Coos en Sil) en bodyboards (Tico en ondergetekende). Onze handdoeken, fotocamera en portefeuille vervoeren we in onze waterdichte tas op de kayak. En dat blijkt even later maar goed ook, want Coos let even niet op bij het op het strand varen, komt met kayak dwars op een golf te liggen en voor hij het weet, rolt hij met kayak en al ondersteboven. No worries, het water is aangenaam en zijn strohoed blijft drijven. 1 minuut later echter slaat de paniek toe, want waar is Coos’  bril? CHIPS, die is ongemerkt van zijn neus gevallen toen hij “gewassen” werd door die golf en ligt dus ergens in het water… Hoe gaan we die weer vinden? Tico, die al in het water was, vertelde dat hij wel “iets” langs zijn been had voelen gaan. En jawel, even later vinden ze gelukkig, ongeveer waar Tico “iets” had gevoeld, Coos’  bril weer terug. Pfffff, door het oog van de naald.

 

De hele middag zitten we op het strand en hebben de kinderen plezier met elkaar in het water. Het is een bont –internationaal- gezelschap want naast de Seaquest (met bemanning Tjalling en Tineke) en de Moonrise (met Opa Cees en Oma Anneke), sluiten ook onze Franse vrienden van de Galilea en de Debit Blue zich bij ons aan. Aan het einde van de middag drinken we met z’n allen nog wat in een strandtentje en als de schemer invalt wagen we ons aan de spannende exercitie terug naar de boot. De kleine Linde gaat op de schouders gezeten bij Tjalling door de brekende golven naar de kayak van Coos die haar verder peddelt naar het voor anker gelegen bijbootje van Huib-Jan. En idem dito gaat het vervoer van de tassen met spullen die droog moeten blijven. De rest zwemt naar kayak of bijboot en hijst zich daar dan -op charmante wijze- in.

 

’s Avonds draait de wind wat meer naar het zuiden en liggen we voor ons doen iets ongunstiger op de zeedeining; we klotsen de nacht door en slapen licht.

Vandaag, zondag, maken we er maar een rustig dagje van.

 

Tot slot hieronder Sil’s avonturen:

“Ik was gistermiddag naar het strand geweest. En toen we weer terug gingen naar de boot toen moest ik even in het water en toen ik er in was toen was ik wel met mijn boogieboard en er kwam een grote golf aan en ik was nog niet zo diep en die golf die kwam al breken dus ik ging met mijn boogieboard onder water en ik rolde heel lang onder water zonder mjn neus dicht te knijpen. En toen ik weer op het strand was toen zocht ik Mama om het te vertellen. En ook gistermiddag kwam de Seaquest en Maren was daar aan boord jarig! Dus we gingen haar verjaardag doen. En Maren die was 6 jaar geworden. En Maren en Jannet die hadden een cake gemaakt waar een 6 op stond. En toen aten we die cake. Ik deed op de cake slagroom! En ze hadden ook nog hartjes om te versieren. Maar ook balletjes. Eergister waren wij ook op het strand en toen moest Papa met de kayak Tico en Mama ophalen en toen moest ik mij zelf afdouchen achter op de boot. En toen was er nog niemand op de boot, alleen ik. En toen ging ik ook de deur openen en toen kwam Papa weer met Tico (in het water) en Mama (ook in het water) weer terug.”

 

Uitdagende dingen

Er staan nieuwe foto's op het weblog!! Zie het rechterkader voor de eerste, kleurrijke, indrukken van het dorpje Palmeira en de hoofdstad Espargos op Sal.

Onder de foto's een paar plaatjes van de visafslag van Palmeira, tevens dinghy-landing voor de zeilboten. Aldaar is het bijna de gehele dag een drukte van belang met vissersbootjes ter grootte van een roeiboot. Deze bootjes liggen vol met allerhande vis en de vissers staan letterlijk tot hun knieen in de (bloederige) vangst. De "makrelen" worden met handen en emmers opgeschept en verdwijnen direct in grote plastic bakken in de laadbak van een open jeep. De grotere vissen (mahi-mahi, papegaaivissen, morenen) worden ter plaatse schoongemaakt en "verkocht". Het is er -in mijn ogen- een onsmakelijk riekende bende, maar ja, dat is voor de lokale bevolking allemaal niet zo'n issue.
De dinghy's liggen 5 meter verderop op de hoek van de betonnen kade. Via een half afgebroken punt kun je aan de wal komen. En je wilt niet per ongeluk tussen wal en schip komen want de rotsachtige ondiepe bodem is bezaaid met zee-egels.

De dinghy-landing in de ankerbaai van Santa Maria is zo mogelijk nog lastiger. Een hoge houten steiger, rustend op dikke ijzeren palen met welgeteld 1 smal, steil rvs trappetje en een onrustige swell die er onder door rolt. Coos manoeuvreert de boot zo stabiel mogelijk onder/naast de trap, zodat wij 2 meter hoge, gladde trap op kunnen klimmen. Zelf moet hij daarna even verderop, aan zo'n ijzeren paal, de dinghy vastknopen alvorens hij zich via andere geparkeerde bootjes een weg klimt naar diezelfde steile trap en naar boven kan klauteren. Op de houten steiger is het een drukte van belang: grote visnetten die liggen te drogen danwel gerepareerd worden en stoere locals die af en aan via de meest acrobatische toeren het water in duiken.

Dan was de dinghy-landing bij het appartementenresort waar de (schoon)ouders van Paula en Marcel de komende verblijven nog het meest eenvoudig: met een juiste timing, net achter een hoge golf aan door een smalle opening tussen 2 kleine breakwaters het beschutte bassin in varen en de boot parkeren op het strand. De kinderen hebben 's middags veel plezier in en om het zoetwater zwembad en wij zitten heerlijk huiselijk aan de thee met de ouders van Paula.

De laatste uitdaging van de dag was het vinden van een internetcafé, zodat we onze recente foto's konden uploaden op ons weblog, email konden lezen en beantwoorden.
Welnu, de eerste 2 dingen zijn gelukt, maar het email beantwoorden (nog) niet. De toetsenborden zijn hier namelijk anders ingericht dan bij ons: de A zit op de plek van Q, de M waar wij de L hebben, enzovoort. De wizkid onder de lezers denkt dan natuurlijk meteen dat dat slechts een kwestie van "toetsenbordinstelling" is.. Nou, er viel niets te veranderen aan welke instelling dan ook en de Senegalese chief (ja, alle middenstand in dit plaatsje lijkt in handen van Senegalezen) had helemaal geen flauw idee. Daarbij moest ik de toetsen zo krachtig indrukken (inhameren) dat het leek alsof ik weer op een ouderwetse typemachine aan het werk was. Alleen het tingeltje aan het einde van de regel alvorens je omhaalde, ontbrak. Kortom, niet mee te werken.

Dus via dit bericht: dank je wel aan iedereen die reageert op onze updates of ons anderszins email heeft gestuurd. Blijf dat vooral doen! We lezen alle berichten van het thuisfront met heel veel plezier.

Palmeira en Santa Maria - Sal

We liggen 2 dagen voor anker in de zeer beschutte baai van het dorpje Palmeira. Met het lokale vervoer, aluguers, laten we ons naar Espargos brengen; dat zijn kleine particuliere, opgepimpte busjes die langs de weg overal mensen oppikken of laten uitstappen. Als het busje vol is, rijden (scheuren) ze naar het volgende dorp. In Espargos lopen we wat rond en nemen we het niet-toeristische Kaapverdische leven in ons op: her en der langs de straat worden vis, bananen, en allerhande non-food te koop aangeboden. We halen wat escudo's bij de bank en gaan dan nog op zoek naar een lokale sim-kaart waar we mogelijk mee kunnen internetten vanaf de boot. Helaas, dat laatste gaat niet lukken. Dus voor internet/email zijn we aangewezen op een internetcafé.

's Avonds gaan we in Palmeira samen met de Moonrise uiteten. De kinderen mengen zich met de jongste lokale bevolking, doen mee met straatvoetbal en vermaken zich de hele avond prima. Voordat we de volgende dag Palmeira verlaten, geven we de behulpzame Jennifer (van het souvenirwinkeltje) nog wat speelgoed en kiezen de Tivo en Sil een stoere ketting in haar winkeltje uit.

Dan varen we naar de baai van Santa Maria, 10 mijl verderop, aan de zuidkant van het eiland. Hier komen we weer in een totaal andere wereld: gouden stranden, azuurblauw water en kleinschalige, moderne tourist resorts. Met de kano en de body boards peddelen we naar de kant en worden we door de branding op het strand gesmakt. De kinderen vermaken zich opperbest in het water; als dolfijnen duiken ze door de golven of anders surfen ze er met hun bodyboards vanaf. Vandaag hebben ze een beetje spierpijn in hun armen .

De aanblik van deze kustlijn vormt een sterk contrast met het toch eenvoudige leven in Palmeira en Espargos. Tegelijkertijd bieden deze westerse holiday resorts veel werkgelegenheid en vormen hiermee een belangrijk deel van de inkomsten voor het eiland.

De ankerbaai is enigszins onrustig door de zeedeining die om de zuidpunt de baai in kruipt. We liggen dwars op deze swell en dat maakt dat de boot wat gaat rollen (voor zover een catamaran kan rollen). Vandaag gaan we het dorpje Santa Maria maar eens ontdekken.

Afrika! (door Tico)

Na dagen op zee te zitten, hebben we nu weer land om ons heen. Dat gebeurde zo, een paar dagen terug in de tijd ..

Ik werd vroeg wakker en papa lag te slapen. Ik keek even naar buiten en wat zag mijn oog: LAND IN ZICHT! Een paar bergen staken boven het water uit. We zagen Sal. Later die dag voeren we naast het eiland en zagen we wat vissersbootjes. Dat zag er wel leuk uit. Daar was de baai al. Ik kon met de verrekijker zien dat er veel zeilboten waren. Nog even en daar gaat het anker al, wat een rustig water. Geen blijvende beweging. We kwamen even bij en gingen een wandelingetje door Palmeira maken. Het was echt een andere wereld: een straatleven met vriendelijke mensen. Dat was echt wennen. Er kwam iemand aanlopen en zei: "welcome in Palmeira. I'm Jennifer. You must your garbage throw away. Follow me. And the police office is there." We bedankten haar en gingen naar de politie om in te klaren. Zo gebeurde dat. Daarna namen we een frisse duik in het water. Het water was 26 graden maar liefst. Het was 30 graden buiten. Is het in Nederland koud?
De volgende dag waren we met een busje met harde muziek naar Espargos gegaan. Die busjes rijden gewoon rond en de mensen in het busje roepen: "Espargos? Palmeira?". Je zegt dan bijv. "Espargos" en dan stopt hij midden op straat en laat je instappen. De busjes zijn versierd met coole dingen, bijv. een stierenhoorn als bumper met een knuffelaap er aan vast met zijn staart over de grond slepend. Zo zag dat er uit. Ze rijden door Palmeira tot de bus vol zit en rijden dan naar Espargos (of andersom). In Espargos dronken we wat, keken naar een schoolplein. Het zag er best geinig uit, want het was best druk met voetballen en met spelen. De kinderen hadden ook allemaal een schoolblouse aan.
Terug op de boot heb ik nog even gezwommen en 's avonds gingen we uiteten. Ik speelde met een groep Afrikaanse kindjes op straat. Eentje trok zijn schoen uit en sloeg er mee op een kakkerlak. Daarna deed hij 'm gewoon weer aan. We aten en speelden daarna verder. We gingen dansen op Kaapverdiaanse muziek. Dat was lollig.

Aangekomen op Sal, Cabo Verde

Dinsdag, 23 november 2010, 08.30 uur. Ik ontwaak na een nacht heerlijk slapen in de rustige ankerbaai Baia de Palmeira op Sal.

Maandagmiddag om 13.30 uur, na 765 mijl en 114 uur varen, arriveren we in de ankerbaai van het dorpje Palmeira op Sal. En we zijn hier niet de enigen want er liggen wel 30 zeilboten. Als eerste na aankomst ontzouten we de boot: Coos en de jongens soppen het dek met zoet water en ik ruim het binnen op. Als tweede nemen Tico en Sil een duik in het water om af te koelen want het is hier wel 29 graden. De watertemperatuur is met zo'n 25 graden ook buitengewoon aangenaam. Als derde kijken we of er hier wifi is om het internet op te kunnen. Helaas.

Na chips en drinks gaan we met de bijboot naar de kant om in te klaren. Aan een rommelige kade leggen we de bijboot vast en gaan we -met onze vuilniszakjes in de hand- op pad. Even verderop heet een vriendelijke jongedame van de souvenirshop, Jennifer, ons allerhartelijkst welkom in Palmeira. Zij laat ons direct zien waar we onze vuilnis kunnen weggooien, waar het watertappunt is en zij begeleidt ons naar het politiebureau: een van buiten niet te herkennen gebouwtje waarin 2 politie-agenten in keurig gesteven outfit een voetbalwedstrijd op een sneeuwerige televisie zitten te kijken. Binnen 5 minuten zijn we 4 stempels rijker en 4 euro armer. OK, nu zijn we "ingeklaard". Het watertappunt zullen we niet nodig hebben; de laatste motorende mijlen hebben we met onze watermaker (maakt van zout zoet water) onze tanks gevuld. Vervolgens lopen we -nog wat onwennig- door het eenvoudige dorpje waar het leven zich op straat afspeelt.

Vandaag dompelen we ons verder onder in deze volstrekt andere cultuur en gaan we bijvoorbeeld maar eens op expeditie om escudo's (lokale munt) te verkrijgen: die trek je hier niet, zoals wij gewend zijn, uit de muur. Hiervoor zullen we met de lokale taxi naar het 4 km verderop gelegen Espargos, de hoofdstad, gaan.

To be continued!

PS: we hebben geen internet en kunnen dus even geen emails beantwoorden. Maar, we kunnen ze wel lezen via Coos' mobiel! Blijf dus vooral mailen en/of op ons weblog reageren.

ruim 4 dagen op zee onderweg naar Sal

Maandag, 22 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht .. En de wind is op.

De wind is helemaal op. De motor snort en de gennaker is weggedraaid; die hing als een natte dweil te flapperen.
Eerder vandaag hadden we een klein "zeilopstootje" en wel in de vorm van een grootzeil dat uit het niets via de rail naar beneden stortte en keurig in de lazybag viel. Wat was er gebeurd? De grootzeilval was bovenin de mast doorgeschavield. Balen want 1. je wilt niet dat dergelijke vallen doorschavielen (wat is daar de oorzaak van?) en 2. de val zat er sinds afgelopen september op en was dus hartstikke nieuw (aangeschaft in Lagos, een typisch gevalletje van goedkoop is duurkoop?). Enfin, de laatste dag moeten we het dus zonder grootzeil doen. Hetgeen geen onoverkomenlijk probleem is met een voor-de-windse koers. Als we nog dagen hadden moeten varen dan zouden we het probleem op zee oplossen. Nu wachten we tot we voor anker liggen. Tot middernacht zeilen we prima met slechts de gennaker.

Verder is het leven midden op zee niet zo heel spannend of afwisselend.
De dag brengt ons wederom school; niet heel intensief maar het voelt goed om gericht ergens mee bezig te zijn. Tico oefent met het "lijdend voorwerp" en Sil stoeit wat met grote(re) getallen op de getallenlijn. Verder krijgen we een dolfijnen- en vliegvissenshow; een dolfijn springt wel 2 meter boven het water uit en de vliegvissen schieten in groepen als torpedo's over het wateroppervlakte. Sil's theorie vervolgens: als er dolfijnen zijn, zijn er vliegvissen, als er vliegvissen zijn, zijn er ook jaagvissen en dus moeten wij wel een goudmakreel of een tonijn kunnen vangen. Helaas wordt de theorie niet gestaafd met tastbaar bewijs: vandaag geen vis aan de lijn. 's Middags krijgt Sil blokfluitles en bakt Tico brownie's.

We zijn allemaal wat vermoeid. Niet zozeer vanwege slaapgebrek (onze gemiste uurtjes in de nacht halen we bij toerbeurt overdag wel enigszins in), maar meer vanwege de spieren die de hele dag aan het werk zijn om het lichaam in evenwicht/in balans te houden op een voortdurend bewegende boot. Met name de nek heeft erg te lijden. Uiteindelijk is een horizontale houding (lees: liggen), nog het meest relaxed en anders slikken we een aspirine om de spieren kunstmatig wat te ontspannen.

Wat doen we met de vuilnis? Evenals thuis werken aan boord met het principe "groene en een grijze kliko". Organisch afval gaat rechtstreeks in zee: de groene kliko. Al het overige blijft aan boord, in vuilniszakjes die we in onze bijboot verzamelen: de grijze kliko. Op Sal mikken we alle vuilniszakjes in een afvalbak.

2x per dag, om 9.00 en 21.00 uur hebben we ssb-contact met andere schepen. Voornamelijk met de Moonrise die inmiddels zo'n 120 mijl achter ons ligt - zij gaan overgigens lekker. Afgelopen avond horen we -in de verte- ook de Seaquest weer op ons "radionetje"; zij zijn zojuist vertrokken vanuit Cran Canaria richting de Carieb.

Tot slot: we verwachten maandag 22 november 2010 in de middag op Sal aan te komen!!

ruim 4 dagen op zee onderweg naar Sal

Maandag, 22 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht .. En de wind is op.

De wind is helemaal op. De motor snort en de gennaker is weggedraaid; die hing als een natte dweil te flapperen.
Eerder vandaag hadden we een klein "zeilopstootje" en wel in de vorm van een grootzeil dat uit het niets via de rail naar beneden stortte en keurig in de lazybag viel. Wat was er gebeurd? De grootzeilval was bovenin de mast doorgeschavield. Balen want 1. je wilt niet dat dergelijke vallen doorschavielen (wat is daar de oorzaak van?) en 2. de val zat er sinds afgelopen september op en was dus hartstikke nieuw (aangeschaft in Lagos, een typisch gevalletje van goedkoop is duurkoop?). Enfin, de laatste dag moeten we het dus zonder grootzeil doen. Hetgeen geen onoverkomenlijk probleem is met een voor-de-windse koers. Als we nog dagen hadden moeten varen dan zouden we het probleem op zee oplossen. Nu wachten we tot we voor anker liggen. Tot middernacht zeilen we prima met slechts de gennaker.

Verder is het leven midden op zee niet zo heel spannend of afwisselend.
De dag brengt ons wederom school; niet heel intensief maar het voelt goed om gericht ergens mee bezig te zijn. Tico oefent met het "lijdend voorwerp" en Sil stoeit wat met grote(re) getallen op de getallenlijn. Verder krijgen we een dolfijnen- en vliegvissenshow; een dolfijn springt wel 2 meter boven het water uit en de vliegvissen schieten in groepen als torpedo's over het wateroppervlakte. Sil's theorie vervolgens: als er dolfijnen zijn, zijn er vliegvissen, als er vliegvissen zijn, zijn er ook jaagvissen en dus moeten wij wel een goudmakreel of een tonijn kunnen vangen. Helaas wordt de theorie niet gestaafd met tastbaar bewijs: vandaag geen vis aan de lijn. 's Middags krijgt Sil blokfluitles en bakt Tico brownie's.

We zijn allemaal wat vermoeid. Niet zozeer vanwege slaapgebrek (onze gemiste uurtjes in de nacht halen we bij toerbeurt overdag wel enigszins in), maar meer vanwege de spieren die de hele dag aan het werk zijn om het lichaam in evenwicht/in balans te houden op een voortdurend bewegende boot. Met name de nek heeft erg te lijden. Uiteindelijk is een horizontale houding (lees: liggen), nog het meest relaxed en anders slikken we een aspirine om de spieren kunstmatig wat te ontspannen.

Wat doen we met de vuilnis? Evenals thuis werken aan boord met het principe "groene en een grijze kliko". Organisch afval gaat rechtstreeks in zee: de groene kliko. Al het overige blijft aan boord, in vuilniszakjes die we in onze bijboot verzamelen: de grijze kliko. Op Sal mikken we alle vuilniszakjes in een afvalbak.

2x per dag, om 9.00 en 21.00 uur hebben we ssb-contact met andere schepen. Voornamelijk met de Moonrise die inmiddels zo'n 120 mijl achter ons ligt - zij gaan overgigens lekker. Afgelopen avond horen we -in de verte- ook de Seaquest weer op ons "radionetje"; zij zijn zojuist vertrokken vanuit Cran Canaria richting de Carieb.

Tot slot: we verwachten maandag 22 november 2010 in de middag op Sal aan te komen!!

60 uur op zee

Zaterdag, 20 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht. De hemel is helder en de maan schijnt er lustig op los.

Gisternacht is prima verlopen. Nog immer op natuurlijke kracht worden wij voortbewogen: door de wind. Evenals de dag ervoor trekt de wind in de ochtend wat aan en als een slee glijden wij heuvel af naar onze bestemming. We varen voortdurend tussen de 7 - 10 knopen snelheid, met af en toe een surf van de golven af waarbij de snelheid oploopt tot 12-13 knopen. Bij het ochtendgloren brengt Coos de vislijnen weer uit. Het versgebakken brood smaakt, hoewel iets minder gerezen dan gehoopt, prima.

Wat brengt de dag ons vandaag?
School! Samen met Sil visualiseren we de af te leggen afstand middels een lijn met de getallen 0 tot 750 mijl. Elke dag kijken we op ons log hoeveel mijl we inmiddels hebben afgelegd en die dagelijkse tussenstand kleurt Sil in op de lijn. Jawel, onze 5-jarige student gaat direct aan de slag met honderdtallen. Tico doet wat sudoku's en gaat tekenen: een zelfbedacht stripverhaal. Morgen gaat hij ons het resultaat laten zien.
Eten! De lunch bestaat uit overheerlijke tosti ham/kaas, gemaakt door onze tosti-specialist Tico! Dat kan hij als de beste. Terwijl we de laatste hap wegkauwen, krijgen we aan bakboord bezoek van een groepje dolfijnen. Ze zwemmen, duiken, slingeren, wavesurfen dat het een lieve lust is en wij vermaken ons opperbest met kijken ernaar. Hier kan geen Dolfinarium tegen op. 's Avonds eten we homemade bami en na het ritueel van afwassen, sterren kijken en tandenpoetsen ligt iedereen, behalve Coos, voor 21.00 uur in bed. Zo dadelijk wordt er een broodje gekneed en daarna breekt weer een nieuwe dag aan boord van de SeaMotions aan . PS: helaas geen vis gevangen.

Vrijdag 19 november 2010, 01.00 uur. Ik sta op wacht .

We zeilen naar het zuiden. De 1e nacht begint de wind wat fladderig en flauw en houdt ie de gennaker maar net aan vol. Vanaf 03.00 uur blaast ie met 10-15 knopen schijnbare wind ruim in de zeilen. We speren over het water en noteren als maximum snelheid 14,4 knopen! De maan schemert. Aan bakboordzijde zien we het toplicht van de Moonrise, aan stuurboord -in de verte- het toplicht van de Galilea. Als het dag wordt passeren we de Galilea en is de Moonrise uit het zicht. De vislijnen gaan uit, het versgebakken brood kan uit de oven en de kinderen krijgen pannenkoeken als ontbijt.
Gedurende de dag komen we nog 3 andere zeilschepen tegen. Met eentje hebben we even contact over de vhf; de anderen reageren niet op onze oproep.
Zo'n 1e dag op zee is altijd hangerig. In mijn hoofd neem ik me allerlei activiteiten voor, zoals daar is school, een puzzel maken, een spelletje pesten, met een nieuw haakwerkje beginnen, etcetera. In de praktijk kom ik niet verder dan de afwas, de vloer vegen en wat voor mij uitstaren. De kinderen kijken een dvdtje, luisteren wat naar een luisterboek en spelen met de Kapla. Ja, dat is het grote voordeel van zeilen met een catamaran: de Kapla kan ook op volle zee en met 9-10 knopen snelheid gestapeld worden!
Einde middag kookt Coos lekker pasta met een tomatensausje. De vislijnen worden zonder resultaat weer binnengehaald: (nog) geen vis.
Na de afwas bewonderen Tico en Sil nog even de sterrenhemel en om 21.00 uur ligt iedereen, behalve Coos, in bed.
Ons wachtsysteem is als vanzelf ontstaan: hij begint met wachtlopen en ik met slapen. Rond middernacht neem ik het stokje over en schuift hij in een voorverwarmd bed. Tegen het einde van mijn wacht, rond 03.30 uur, ga ik het brooddeeg kneden en rond 04.00 uur maak ik Coos wakker. Het brooddeeg heeft vervolgens ruim te tijd om te rijzen en Coos schuift het bij het ochtendgloren in de oven. En dan begint er weer een nieuwe dag aan boord van de Seamotions ...