Sneeuwstorm en regenbuien

It’s gonna be a cold (warm) and lonely Old & Newyear without Candace and the boys …..

 

Op maandagmiddag 27 december zou onze Amerikaanse vriendin Candace met haar 2 zonen vanuit New York, via Trinidad, arriveren op Tobago. Maar…. een sneeuwstorm teistert New York, de internationale vliegvelden worden gesloten en alle vluchten lopen vertraging op. Dat is aanvankelijk de status. Helaas houdt de sneeuwstorm aan en 24 uur later wordt hun vlucht naar Trinidad officieel gecancelled en blijkt omboeken naar een eerstvolgende vlucht in deze drukke vakantieweek onmogelijk. Oftewel, Candace en de jongens zitten in New York, in de kou, en gaan niet meer komen. Hun vakantie, waar zij zich en wij ons zo op hebben verheugd, is letterlijk ondergesneeuwd …. Dit is voor ons allemaal heel verdrietig en jammer.

 

Bij alles wat we de dagen daarna ondernemen, denken we aan hen en hoe leuk het zou zijn als zij er bij waren. Zo gaan we met de dinghy naar het 1 mijl verderop gelegen Pigeon Point, een mooi wit strand omgeven door palmbomen. Hier komen de locals en toeristen voor strandplezier, zoals zwemmen, vliegeren, volleyball, kitesurfen. En natuurlijk eten en drinken. Heel chill allemaal. Wij dinghy-en nog even verder richting Bon Accord Bay, een zeer beschutte ankerbaai waar je officieel alleen mag ankeren als er een orkaan dreigt (een zgn. hurricane hole). We maken een zwemstop op No Man’s Land, een ieniemienie schiereilandje met niets anders dan een strookje strand en wat mangrove-begroeiing. Omdat het al tegen 17.00 uur is, worden Tico en ik direct lekgeprikt door de muggen. Nou ja, daar mist Candace dan niets aan.

 

Op de 29^ste huren we een autootje, een Suzuki Jimmy. Een mini-jeep, tot groot plezier van de kinderen (Sil: “Pap, dit is echt de coolste auto die we tot nu toe gehuurd hebben”). We crossen via de oostkust richting de Argyle Waterfalls: via een korte wandeltocht door het regenwoud, komen we uit bij een prachtige “4-terrassen-waterval”. We klimmen via een smal en glibberig paadje naar het hoogste niveau. Daar nemen Coos en Sil  een heuse “power-shower”, oftewel ze gaan onder het kletterende, koele water staan. Omdat Tico kampt met die bijtwond in zijn knieholte, mag hij nog niet in het water en kan hij alleen toekijken. Dat is begrijpelijkerwijs wel even heel lastig voor hem.

 

Dwars door het regenwoud, over een bergrug, rijden we van oost naar west om vervolgens via de westkust terug te slingeren naar Store Bay. Onderweg passeren we pittoreske kleine dorpjes met kleurige huisjes. Fascinerend is het aantal zelfgemaakte “advertentieborden” langs de weg; op volstrekt willekeurige en vaak ook onlogische plekken worden winkels/restaurants/hotels aangeprezen. Ik verwacht dan na een paar honderd meter een dergelijke winkel/restaurant/hotel aan te treffen, maar niets is minder waar. Wat aan de oostkant aangeprezen wordt, kan best heel goed langs de westkust gesitueerd zijn. Alleen vertelt het reclamebord dat dan net weer niet.

 

Aan het eind van de dag arriveren we dan weer in Store Bay. Voor het avondeten halen we wat take-away en net voordat een regenbui losbarst zijn we weer aan boord.

 

Na een hobbelige nacht (klotsgolven dat zelfs een catamaran dreigt te gaan “rollen”) besluiten we dat we morgenochtend vroeg (de 31^ste rond 05.00 uur) te vertrekken en richting Grenada te varen. Dat betekent vandaag (de 30^ste) weer –met het hele gezin!- naar Scarsbourough om uit te klaren bij Immigratie en Douane. Ervaring leert dat we daar wel weer even een paar uur zoet mee zullen zijn.

Ook met het lokale vervoer hebben we inmiddels ruime ervaring. Je hebt op Tobago nl. “running taxi’s” en “hired taxi’s”. Een “running taxi”  is het best te vergelijken met betaald liften; de prijzen hiervan zijn heel schappelijk. De “hired taxi” is een soort van officiële taxi en daar betaal je ook voor, minstens 3x zoveel. Op de hoofdweg houden we aldus een “running taxi” aan welke ons voor 6 TT-dollar per persoon naar Scarsbourough brengt. De Immigratie-beambte gaat net lunchen als wij aankomen en dus rest ons niets anders dan wachten tot hij zijn rotti heeft opgesmikkeld. Gelukkig eet hij een beetje door. Daarna handelen we de formaliteiten bij de Douane af en ruim 1,5 uur na aankomst in Scarsbourough hebben we alle benodigde stempels en formulieren om het land te mogen verlaten. We wisselen bij de bank –op een klein beetje na- de TT-dollars om voor US-dollars (altijd handig) en rond 17.00 uur zijn we weer aan boord. Wederom net op tijd voordat het enorm hard gaat regenen. Lucky us!.

 

Tot slot: wij bedanken iedereen die ons volgt voor de leuke emails en berichtjes. We wensen allen een hele gezellige Oud&Nieuw-avond toe en voor 2011 veel voorspoed, liefde en geluk. En dat iedereen –een stukje- van zijn/haar droom in 2011 waar maakt.