Globale reisplanning

Wij, de familie Keijser, hebben van 2010 tot 2011 met onze catamaran SeaMotions, voor een jaar een ' rondje Atlantic' gevaren. We koesteren onze herinneringen in ons dit digitale "book of memories". Daarna ben ik doorgegaan met het zo nu en dan vastleggen van het wel en wee van ons leven op land.







donderdag 26 augustus 2010

25 augustus 2010, de zomervakantie is voorbij ...

…en school is begonnen sinds afgelopen maandag. “Meester Coos” en “Juf Martine” staan elke ochtend voor de klas. Groep 7/8 voor Tico en groep 3 voor Sil. De jongens hadden er veel zin in en waren zelfs een beetje zenuwachtig voor hun 1e schooldag. Hoe zou dat gaan als je vader opeens Meester is en je moeder Juf? School vindt plaats in de ochtend.

 

Tico begint zijn schooldag met een hoofdstuk lezen in zijn zelf gekozen leesboek. Na afloop vertelt hij één van ons waar het over ging en komen de woorden waar hij de betekenis niet of niet zo goed van weet aan de orde. Ook Nieuwsbegrip en Begrijpend en studerend lezen wordt een speerpunt voor hem dit jaar. Van dit laatste (BSL) kunnen we via de Moonrise (juf Paula) dit jaar de les-/opdrachtboeken) lenen. Daarnaast zijn Taal/Spelling en Rekenen dagelijks terugkerende onderwerpen. Na wat uitleg gaat hij zelfstandig met opdrachten aan de slag. En deze opdrachten worden na afloop weer gezamenlijk doorgenomen met waar van nodig extra uitleg voorzien. Naast deze dagelijkse dingen, krijgt Tico ook weektaken. Denk hierbij aan een stukje schrijven voor het weblog, een brief schrijven aan familie of vrienden, een tekening maken van een bezienswaardigheid die we onderweg zijn tegengekomen.  Engels, een beetje Spaans en –het ouderwetse- Loco zijn onderdelen die ook 1 (of meerdere) keren per week de revue passeren. Voor een optimale concentratie heeft Tico zijn eigen “studeerkamer”. Tijdens schooltijd wordt Coos’ schuur getransformeerd in klaslokaal alwaar Tico goed kan werken aan een heus “bureau”.

 

Bij Sil gaat een wereld van letters en cijfers open. Hij kan al best een beetje lezen (hij kent /herkent alle klankletters en leest ook de cijfers , ook tien- en voorzichtig al honderdtallen). We volgen de methode “veilig leren lezen” waarvan we de werkboekjes van Sil’s school hebben meegekregen. En daarnaast variëren we vrijelijk met woorden en klanken en heeft hij extra oefeningen via Mini-loco. Voor het rekenen gebruiken we het materiaal van ” veilig leren rekenen”. Met het werkboek en het telraam wordt goed gewerkt en ook hier extra oefeningen via Mini-loco.

Het leren schrijven (Pennenstreken) is een nieuwe uitdaging: in plaats van boekletters “tekenen”, gaat hij nu schrijfletters leren schrijven. Veel aandacht wordt besteed aan de juiste schrijfhouding en de pennengreep. En dan schrijven … het is nog best lastig om die M in één vloeiende beweging te schrijven…. Sil krijgt les in de kajuit. Met wat kussens onder zijn bevallige billen en een opbergdoos als voetensteun kan hij goed rechtop aan tafel zitten.

 

En soms wordt de schoolochtend afgesloten met een “gymles”: zo zijn ze nu lekker aan het voetballen in het park naast de haven. Maren (5 jaar en lichtmatroos van de Seaquest) is aangesloten bij de “gymles” en voetbalt enthousiast mee.

 

Welnu, Tico en Sil gaan allebei graag naar “school” en ze doen goed hun best. En wij, Meester Coos en juf Martine, beleven er eveneens veel plezier aan om zo met de jongens bezig te zijn.

 

Het reizen en al wat daarbij hoort gaat ondertussen ook gewoon door. Afgelopen maandagmiddag–een grijze en grauwe, regenachtige dag- hebben we in de Eroski van Baiona volop boodschappen gedaan; we kunnen weer even zonder supermarkt. Dinsdagochtend gingen we anker op en koersten we richting Vianno de Castello, onze eerste bestemming in Portugal. Het is een dorpje waar oud en nieuw naast elkaar voortbestaan. Als je de riviermonding in vaart, zie je eerst wat industrie gevolgd door moderne architectuur. De binnenhaven was vol en dus liggen wij aan een prachtige steiger in de rivier nét buiten de haven. Via het park loop je naar de oude binnenstad waar je omringt wordt door typische Portugese bouw: smalle straatjes uitkomend op een pleintje, huizen betegeld met beschilderde glazuurtegeltjes, oude kerk en gemeentehuis. Heel pittoresk allemaal. De tocht was overigens wel wat oncomfortabel. Er stond een behoorlijke zeegang van de dag ervoor en binnen een half uur na vertrek lagen Tico, Sil en ik (Martine) ieder onder een dekentje in de kuip: een beetje katterig gevoel in ons buik. Oeps, hoe moest dat nu met school? Welnu, daar zijn we dan heel pragmatisch in: geen school als je ziek bent (en de juf was tenslotte ook ziek). Naarmate de tocht vorderde, gingen we ons steeds beter voelen en hebben we de lessen aangepast aan de zeesituatie. Zo hebben we met z’n allen een woordspin over Portugal gemaakt (warm, mist, zee, vis-tonijn en sardientjes, Ronaldo-voetballer, Lissabon-hoofdstad, Port-typisch Portugese drank, Vasco di Gama-ontdekkingsreiziger, Azoren-eilandengroep in Atlantische Oceaan waar we nog zullen komen met de boot, Madeira-idem, etcetera). Met Tico daarna nog wat Taal gedaan en met Sil rekensommen gemaakt en een regenboog getekend.

 

Vanmiddag varen we door naar Povoa de Varzim, een kleine 25 mijl zuidwaarts. Van daar uit  willen we Porto bezoeken. Dat schijnt een schitterende stad te zijn. En…. ik heb ook wel zin in een middagje shoppen!! Tico heeft nog Crocqs nodig, Coos kan nog wel wat hippe korte broeken extra gebruiken en een flesje Port mag ook niet ontbreken aan boord. Dat kunnen we allemaal vast wel vinden in Porto?!

 

zaterdag 21 augustus 2010

Nog steeds Islas Cies, maar bijna naar Baiona!

Zaterdagavond en nog steeds voor anker bij Islas Cies. Na een zonnige ochtend en middag zijn we sinds 17.00 uur in een dikke, vochtige mist gehuld (niet handig voor mijn wasgoed dat te drogen hing).

Zojuist met een grote dosis engelengeduld via een uitermate trage internetverbinding wat nieuwe schrijverijen van Tico geplaatst op dit weblog en een paar andere reeds geplaatste berichten opgepimpt met wat beeldmateriaal. Elke foto uploaden nam minstens 4 minuten in beslag: waarschijnlijk ondenkbaar als je gezeten in je comfortabele huiskamer razendsnel internet hebt.

Morgen (zondag) einde dag varen we (denken we nu) naar Baiona, zodat we daar maandag weer volop boodschappen kunnen doen. Alle groenten zijn op en ook het vriezertje met vlees is leeggegeten.
Over een eventueel tekort aan brood hoeven we ons hier geen zorgen te maken; elke ochtend komt "bakker" Huib-Jan (Seaquest) een homp volkorenbrood bij ons brengen. Zij hebben een broodmachine aan boord....en zo'n heel brood is voor hen voor het ontbijt net een maatje te groot. Dus samen delen. Heerlijk, wij smullen er van!

20 augustus 2010, Kneeboarden (door Tico)

's Ochtends ging ik met de Wizard spelen, legoën. We maakten een soort van oorlog met LEGO. We hadden katapulten en kanonnen, bazooka's en ultraboemers. Daarna gingen we op het strand spelen. We zwommen en kajakten. Ik en Floris hadden geen peddel maar wel de kajak dus moesten we het zonder peddel doen. We dreven steeds verder van de kant af dus gingen we maar naar de boot. Op de boot bedachten we om te gaan kneeboarden. We gingen achter de bijboot aan van de Seaquest. Ik vond dat ik het wel kon. Nu weet ik wat voor sport ik ga doen als we weer terug zijn: kneeboarden!!

15 augustus 2010, Vlot bouwen (door Tico)

Ik ging met de Nederlandse kinderen verstoptikkertje spelen. Dat was heel leuk. We gingen ook op de rotsen klimmen. Daar lag hout en daar maakten we een vlot van. Het was best wel groot. Het zeil maakten we van een plastic zak. Toen we hem te water lieten, voer hij meteen weg. Hij was best wel snel. We pakten hem op en gingen naar onze boot. Daar lieten we het vlot weer in het water. Hij voer ruime wind. Maar toen we er niet meer bij konden, kieperde hij om. Einde vlot!!

13 augustus 2010, JARIG! (door Tico)

We liggen in Muros. Daar begon mijn verjaardag. Maar we vaarden nog 5 mijl naar Portosin. Daar waren de andere boten ook. Daar ontbeten we en mocht ik kaarsen uitblazen. Het lukte me in één keer. Ik kreeg ook kado's van Sil: 2 schelpenkettingen, van Mama een pot pindakaas en van Papa waterballonnen. En van hun samen één waterband voor achter de bijboot (het waterboard wordt misschien een kneeboard, want dat lijkt met spannender/leuker). We gingen toen ook naar Santiago de Compostella. Daar is een kathedraal (een grote kerk). Daar lunchten we. Daarna keken we in de kathedraal. We waren klaar en gingen in een restaurantje eten. Dat was geen lekker eten maar het was wel gezellig. We gingen met de taxi weer naar de boot.

vrijdag 20 augustus 2010

21 augustus 2010 - Islas Cies


Afgelopen maandag met toch nog een puist wind uit Portosin weggevaren. Aanvankelijk dus alleen de fok uitgedraaid (voor het lapje), maar naarmate we meer uit de Ria waren, werd de wind steeds rustiger. Dus toch het grootzeil erbij gehesen. Met de wind in de rug, een vastgezet grootzeil en een alternatief uitgeboomde fok (op een catamaran heb je geen “boom” en moet je dus iets anders verzinnen als je pal voor de wind vaart en toch je fok gevuld wilt houden met wind) heerlijk in het zonnetje naar Islas Cies gezeild. En daar zijn we nu, dagen later, nog steeds.

Het is een paradijselijk eiland met Caraïbische associaties. Helder blauw water, witte zandstranden omzoomd door bomen (naaldbomen, loofbomen, eucalyptusbomen) en in de baai een handje vol boten voor anker. Een weetje: de stranden van dit eiland staan in de Top 10 "mooiste stranden ter wereld"!!
Dagelijks worden ferryboten vol toeristen aangevoerd die ofwel op de eenvoudige camping neerstrijken in goedkope Decathlon-tentjes danwel einde dag weer richting Vigo gaan met de ferry. Het eiland is beschermd natuurgebied waar –voor Spaanse normen- heel zorgvuldig mee omgegaan wordt. Opvallend is bijvoorbeeld de afwezigheid van vuilnisbakken op dit eiland. De bezoekers worden geacht hun vuilnis weer mee naar huis te nemen (alleen op de camping staan wat kliko's). En het is haast ongelofelijk, maar je treft echt nergens zwerfvuil aan. Door geen vuilnisbakken te faciliteren, wordt de mens blijkbaar ook niet uitgenodigd vuilnis achter te laten. En je moet wel een enorme hork zijn, wil je je vuilnis toch achteloos in de natuur achterlaten. Kortom, een succesvol systeem.















Dag 1 zijn we –met de Seaquest- naar het hoogste punt van het eiland gewandeld: 175 meter. Daar staat de vuurtoren en je hebt er een 360graden uitzicht over de 3 eilanden. Vroeger waren deze eilanden bewoond: door vissers en boeren (of hoogstwaarschijnlijk waren de boeren tegelijk ook de vissers en andersom). Enfin, met de opkomende welvaart is de bevolking uiteindelijk geleidelijk aan steeds meer naar het vaste land vertrokken. En nu zijn er geen permanente bewoners meer.

Einde dag zouden we met de Seaquest op het strand gaan bbq-en met de Cobb. Helaas waaide het wel een beetje, maar .... we zouden geen Hollanders zijn als we ons door wat wind zouden laten weerhouden. En aldus met 2 bijboten, 2 Cobb’s en 2 boodschappentassen met eten naar het strand. Hilarische taferelen om de Cobb’s –ondanks de wind- aan de praat te krijgen. Gezeten in de bescheiden luwte van de bijboot en met de hoofden en handen onder een handdoek is het uiteindelijk gelukt om vuur te maken. Op de ene Cobb werden onze laatste makreeltjes gerookt en op de andere Cobb sudderden wat hamburgertjes,  kipfiletjes en grillgroenten. Het was allemaal wat primitief, oncomfortabel en fris, maar het eten smaakte prima en gezellig hadden we het zéker. Toen Huib-Jan met zijn dij opgeslokt dreigde te worden door de opgekomen vloed, was dat het startsein de boel in te pakken en huiswaarts te keren.

De volgende dagen zijn we druk met allerhande klusjes. De wind is gaan liggen cq. gedraaid naar zuidwest en zon en mist wisselen elkaar voortdurend af. 's Ochtend dikke mist en het monotone geluid van de misthoorn op de achtergrond en dan opeens strakblauwe lucht. Er is geen peil op te trekken. De kinderen Sil en Maren vermaken zich met LEGO en Playmobil en Tico heeft plezier met zijn vrienden van de inmiddels ook gearriveerde Moonrise en Wizard. De dag sluiten we bijna standaard af met een borrel op het strand met alle Nederlandse boten. Een bont gezelschap, want ook de Beau en de Happy Bird hebben zich in deze baai even aangesloten bij de Nederlandse enclave.

Coos is met een nieuw project gestart: het maken van een cover voor de bijboot om deze te beschermen tegen de vernietigende kracht van UV-straling. Hiervoor heeft hij speciaal canvas (sunbrella) meegenomen en met zijn nieuwe speeltje, een portable zeilmakersnaaimachine (Sailrite) is hij er maar druk mee: meten, stikken, passen en hier en daar weer aanpassen. Als het klaar is (met een dag of wat?), is dat zeker een champagnemoment!!
Inmiddels is het zaterdagavond, hoogstwaarschijnlijk onze laatste dag alhier. De voorraden raken wat uitgeput en mogelijk dat we morgen koers zetten naar het nabij gelegen Baiona.


13 augustus 2010 - Portosin, Ria de Muros

Vrijdag de 13e!! Tico’s verjaardag. Onze zoon alweer 11 jaar oud. Hij ontwaakte op een boot vol slingers en ballonnen,  maar moest vervolgens even wachten op het feest. Eerst moesten we een uurtje varen vanuit de ankerbaai van Muros naar de jachthaven Portosin. Het waaide dat het rookte en we dreigden gevangenen te worden in ons eigen huis. Want met hele harde wind voor anker liggen, is geen enkel probleem. Maar met het bijbootje naar de kant varen, wordt dan wel een wet and bumpy ride …. En het zou minstens 3 dagen hard blijven waaien. Beetje ongezellig als je al die tijd “opgesloten” zit op je comfortabele boot.

In de jachthaven van Portosin maakte de Guardia Civil plaats voor ons aan de kop van steiger 3, de steiger voor lokale boten. Een prima ligplaats en gezien de omstandigheden (de wind en de golven waaiden bijna rechtstreeks de haven in) best aardig beschut tegen swell en windvlagen. Portosin was welhaast een Nederlandse enclave, want hier ook de Moonrise, de Wizard, de Emma en de Seaquest. Allemaal gezinnen met kinderen in Tico’s en Sil’s leeftijd.

Met de jongens een monchou-verjaardagstaart in elkaar geflanst en tijdens het verlate verjaardagsontbijt besloten om met de bus naar Santiago de Compostella te gaan. Maar eerst kreeg hij wat kleine kadootjes van ons allen.Het “echte” kado volgt nog: hij krijgt zo’n opblaasband die we met een touw achter de bijboot kunnen vastmaken en dan kunnen slepen. Een soort “banaan” maar dan in de vorm van een “donut” ofzo. Het is alleen nog niet gelukt om ‘m te kopen in Spanje. Maar wat in een goed vat zit, verzuurt niet.

Enfin, eerst maar op weg naar Santiago. Op het busstation van Noia sloot de Seaquest zich bij ons aan. In de oude binnenstad begonnen we met een verlate lunch, toevalligerwijs in precies dezelfde tent als 9 jaar geleden. Via het spoor van jacobsschelpen in de troittoirs zijn we vervolgens rondom de beroemde kathedraal gelopen. Een indrukwekkend gebouwd. De bouw is gestart om en nabij 1077 en gebouwd op de resten van een kerk uit 800. Volgens een legende zou het graf van de apostel Jacobus, een van de discipelen van Jezus, zich hier bevinden. Zijn stoffelijk overschot zou, nadat hij in Palestina was onthoofd, in een stenen boot zijn gelegd waarin twee van zijn discipelen meereisden. De boot bereikte vanzelf de Galicische kust, waarna het dode lichaam werd begraven aan de berg Libredón. Over het graf verrees een machtige basiliek. De kathedraal is 97 m lang en 22 m hoog. Het zuidportaal is in romaanse stijl, het westportaal is barok en de noordkant neo-classistisch en het heeft een gotische kloostergang.

Voor een aparte ingang in de kathedraal stond een immense rij pelgrims en toeristen; allemaal geduldig wachtend om even de heilige St. Jacob aan te mogen raken en een wens te mogen doen. Volgens onze inschatting zou het minstens 5-6 uur duren alvorens je je achter Jacob kon vervoegen en je wens kon “uitspreken”. Alle in- en uitgangen van de kathedraal waren zwaar beveiligd; een geheel andere situatie dan 9 jaar geleden. Toen waren de pelgrims op 4 handen te tellen en kon je overal in en uit de kathedraal wandelen. Wij kozen er voor om e.e.a. vanaf een zonnig terras te aanschouwen en ons zonnige zitje werd  opgeleukt door dansvoorstellingen van diverse lokale folkoristische dansgroepjes gehuld in kleurrijke klederdracht.

Om 20.00 uur namen we de laatste bus richting Noia alwaar we een gastvrij Spaans restaurant zochten en vonden en heerlijk en gezellig hebben gegeten. Het gehele restaurant heeft meegezongen met het verjaardagslied voor Tico en de kok had een speciaal toetje voor hem gemaakt. Met een taxi zouden we vervolgens de laatste 20km naar Portosin overbruggen. Welnu, dat werd nog even spannend want in heel Noia leek geen taxi beschikbaar …. Uiteindelijk heeft de schoonvader van de patron van het restaurant ons naar de taxistandplaats gebracht. Daar stond wel  één taxi waar we gek genoeg niet met z’n 8-en in mochten….?! Dus vrouwen en kinderen eerst. Coos en Huib-Jan zouden op zoek gaan naar een andere taxi. Uiteindelijk kwamen we nagenoeg tegelijk aan in Portosin; de heren hadden gewoon een auto aangehouden en gevraagd of deze hen voor 10 euro naar Portosin wilden brengen. Hetgeen geschiedde.

Rond 24.00 uur lagen we allemaal in bed: moe en voldaan van een bijzondere dag.

De dagen erna verpoosden we in Portosin: klusjes doen op en rond de boot, boodschapjes doen, de was draaien, koffie drinken hier en borrelen daar. Hoewel spectaculair om te aanschouwen, was het minder leuk dat in de nabije omgeving hevige bosbranden waren. Dikke rookpluimen, de geur van verbrand hout en de blusvliegtuigen vlogen af en aan. Zo ongeveer naast onze haven schepten ze het benodigde water. Wat niet hielp bij het blussen, was uiteraard die harde wind. Uiteindelijk is ruim 750 hectare natuurgebied verwoest en helaas zijn bij de bestrijding van het vuur 2 brandweermannen om het leven gekomen.                                                               

maandag 16 augustus 2010

Portosin - Islas Cies

Even een kort berichtje vanuit Marina Portosin in Ria de Muros.

Na 3 dagen verwaaid liggen, lijkt de wind vanaf vanmiddag wat te bedaren. Voor ons het startsein om weer verder te gaan.

Onze volgende bestemming is Las Islas Cies, een eilandengroepje ter hoogte van Ria de Vigo. Dit is een onbewoond natuurgebied met prachtige natuur, een camping en wat dagtoeristen. Voor Playa Arena das Rodas zullen wij ons anker laten vallen; dit strand schijnt in de Top 10 Mooiste Stranden te staan…. Welnu, we zullen het gaan beleven.

zaterdag 14 augustus 2010

10 augustus 2010, KAMPVUREN (door Tico)

‘s Ochtends sliep ik lang uit. Toen ik wakker werd, ging ik toast maken. Dat aten we voor het ontbijt en dat was heel lekker. ’s Middags kwamen de Wizard en de Moonrise naar onze baai. We speelden op het strand en voeren rondjes in onze bijboten. We gingen heel snel en maakten scherpe bochten. Dat was erg leuk. Op het strand waren heel veel doorzichtige baby-garnalen die de hele tijd omhoog sprongen.Dat was grappig. Daarna bedachten we om ’s avonds een kampvuur te maken. We sprokkelden allemaal hout en takken en hars van bomen. We vonden ook veel dennenappels. Ook vonden een klompje hars. Toen we dat allemaal hadden gedaan, gingen we eten. Toen was het moment aangebroken. Allemaal gingen we naar het strand en staken we het harsklompje aan. Dat brandde goed. Toen ging ook het hout branden. We hadden marshmellows mee, roosterden deze in het vuur en aten ze toen op. We gingen ook nog voetballen in het donker. Je kon elkaar niet zien. Alleen de bal kon je zien, want die was wit. Toen waren we klaar en moest het vuur uit. We gingen het uitplassen (hiha) en er zand over gooien. Toen het vuur helemaal uit was, ging iedereen weer naar zijn boot.

Galicië

Alweer een week in Galicië! We bevinden ons momenteel in Ria de Muros, alwaar we voor anker liggen voor Ensenada de Muros. 9 jaar geleden zijn we hier ook geweest, met de CANDIDE. Toen was ketelbinkie Inge aan boord. Inge en ik kunnen ons nog goed herinneren hoe we op het strand hardhollend achter een wegwaaiende parasol aan moesten met een 2-jarige Tico op de arm en opkomend tij. En ’s avonds genieten van colore locale met op het dorpsplein een gratis optreden van “Las Pussycats”, de spaanse Pussycats inclusief leadzangeres met spleetje tussen haar voortanden.

Enfin, hoe Muros er 9 jaar later bij ligt, gaan we nog ontdekken. Vooralsnog houden we siësta: Tico is creatief met LEGO en Coos en Sil zijn bezig met een verrassing voor Tico’s verjaardag morgen, vrijdag 13 augustus. Ik benut de tijd om deze update voor ons weblog te schrijven en wat andere emails te beantwoorden. En dan vanavond maar eens kijken of we een onbeveiligd netwerk met onze wifi-piemel kunnen  oppikken om deze data over de glasvezelkabel te sturen.

We hebben ons bijna 100% aangepast aan het Spaanse ritme, inclusief siësta,’s avonds laat eten en laat naar bed. Het enige wanneer we afwijken is ’s ochtends: voor 09.00 uur is niemand wakker aan boord van Seamotions. Als de zomervakantie straks is afgelopen en “school” weer begint, vrees ik dat we ouderwets de wekker moeten zetten. We zijn “druk” met kleine basale dingen: boodschapjes doen, stadje/dorpje bekijken, wasje doen, uitgebreid lunchen, strand, weerberichten lezen, de dag nemen zoals ie komt, maar tegelijkertijd plannen en tussendoor natuurlijk zeilen.

Over dat zeilen: na een paar heerlijke rustdagen in La Coruna zijn we doorgevaren naar Ria de Corme, 30 mijl zuidwaarts. Op zee heerlijk voor het lapje (voor de wind) gezeild. Maar in die ria waaide het snoeihard -het effect van landwind en -warmte welke de zeewind versterkt- en schoten we met een snelheid van 14 knopen richting ankerbaai. Die ankerbaai leek van een afstandje wat klein en krap en weinig beschut tegen die harde wind en dus overstag gegaan en besloten door te varen naar het 15 mijl verderop gelegen Camarinas. Ook in die ria een puist wind, maar net even meer ruimte en overzicht waar het het beste ankeren was gezien de harde wind. Overigens: die wind gaat ’s avonds rond zonsondergang –bijna- altijd weer liggen en ’s nachts is het dan windstil en kun je rustig slapen. Voor een prachtig strandje hebben we het anker laten vallen om het 2 dagen later pas weer te lichten. Met de zon in het gezicht was Finisterre het volgende doel. Na 2 uurtjes kwam er dichte zeemist op zetten. Een gekke gewaarwording: in een dun zonnetje gezeten toch niet meer dan 100 meter rondom de boot kunnen zien. Met de huidige techniek is zeilen in de mist allemaal niet zo heel spannend meer en kunnen misthoorns in de kast blijven liggen: met behulp van de radar/MaxSea/AIS zie je mogelijke “obstakels” en andere zee-gebruikers.

Ons aanvankelijke plan om in Finisterre naar de beroemde vuurtoren te wandelen, hebben we laten varen. De weerkaarten laten harde wind zien vanaf donderdagmiddag tot en met zondag. En met die harde wind liggen we liever iets meer beschut in Ria de Muros dan in Finisterre. En aldus geschiedde en heb ik nu dit stukje gecomponeerd in Ria de Muros.

PS: voor wie het nog niet gezien heeft …. in het rechterkatern staat een link naar ons nieuwste filmpje, nl. over onze Biskaje-oversteek.



27 juli 2010, BIG FISH (door Tico)

 ‘s Ochtends gingen we met z’n allen naar de wasserette. Ik nam de bal mee, zodat we konden voetballen. Ik ging met Sil en Papa naar een veilig veldje waar we konden voetballen. Ik had de bal in het water geschoten. Ik kon hem nog wel pakken. Wat later gingen we krabben vangen. Dat deden we op de kant. Ik vond daar een complete krabbenset. Daarmee ging ik toen krabben vangen. Ik had heel veel krabben aan de lijn, maar ze vielen er steeds vanaf. Net als bij Sil. Ik zag toen ook een aalscholver die een paling had gevangen. Hij probeerde de paling door te slikken maar dat lukte niet. De paling wurmde zich steeds bijna uit de bek van de aalscholver. Uiteindelijk lukte het de aalscholver om de paling door te slikken.
Later gingen ik en Papa met de bijboot op open water “slepen”  (vissen). Papa had de marifoon mee en daardoor konden we met andere boten praten. Net toen we ophingen, voelde ik iets aan mijn lijn. Ik had BEET!! Een grote makreel zat er aan!! Die doodden we toen en toen gingen we verder . We vingen daarna niks meer, dus gingen we naar de boot. Toen maakte Papa de vis schoon en stopte ‘m in de vriezer. Daarna gingen we eten. Na het eten werd Papa gebeld door een andere zeiler. Die kwam naast ons liggen en die kwamen bij ons op bezoek. Zij maken ook een wereldreis. Later gingen ze weg en was het al half 12. Toen ging ik slapen.

26 juli 2010, Dartmouth Castle (door Tico)

We gingen naar Dartmouth Castle. Het was niet ver, want we konden lopen. Toen we er waren, zagen we veel graven van dode mensen. Die mensen zijn doodgegaan door de oorlog tegen Frankrijk. De engelen (zo noem ik Engelse mensen) wilden de haven van Dartmouth beschermen en dus legden ze een ketting aan tussen de twee wanden van de rivier, zodat de Franse schepen niet de haven in konden. Als die schepen tegen de ketting vast lagen, konden de engelen de schepen kapot schieten vanuit het fort. Er waren dus veel kanonnen in het kasteel. Er was een filmpje waar ze lieten zien hoe je een kanon af moest vuren. Toen gingen we weer terug naar de boot.

zaterdag 7 augustus 2010

Camaret (France) - La Coruna (Spain)

Hoe was de oversteek van de Golf van Biskaije? Pfff, weer hard werken.

De Golf van Biskaije is er namelijk één van de overtreffende trap. Als het waait, dan waait het in de Golf van Biskaije altijd iets harder. Als de golven hoog zijn, zijn de golven in de Golf van Biskaije nog hoger. Die harde winden hebben vast te maken met weerpatronen die juist boven die Golf samen komen of botsen met elkaar (iets met een Azoren Hoog en oprukkende lagedrukgebieden?!).
De golven houden verband met het “continentale plat”. De zeebodem tot ca. 100 mijl uit de kust is zo’n 90 – 130 meter diep. Op enig moment maakt die bodem een vrije val naar 4500 meter diep. Een soort onder-water-afgrond. De oceaangolven worden opgestuwd tegen dat "continentale plat". Gecombineerd met de trechtervorming  aldaar (de brede Atlantische Oceaan komt uit in het smalle Kanaal) kan dat hele rare zeeën geven.

Enfin, wij hadden een prima weather window (weersvooruitzicht).
De voorspelling: we zouden beginnen met west/zuidwestenwind welke zou draaien naar noordwest, misschien nog even terug zou krimpen naar west om vervolgens weer te ruimen naar noordwest en zou eindigen in noord/noordoosten wind. En dat alles kracht 3.

De praktijk: de windrichting klopt met hierboven. De kracht bleek iets harder, namelijk 4-5-6.
Qua zeilen betekende dat: eerst aan de wind, daarna halve/ruime wind, terug naar aan de wind, vervolgens weer ruim en uiteindelijk voor de wind. En dus een hobbelige, hoge en zeer oncomfortabele zee, doordat de golven zich vlot opbouwden. Ondanks gereefd tuigage (vanaf halverwege de trip dubbel rif in grootzeil en fok helemaal weggedraaid) voelde het alsof we in een raceboot zaten (Of, stel jezelf voor in een snelle auto met 80-100km/uur over een kronkelig en bochtig landweggetje scheuren. Best even spannend, maar als het langer duurt, ga je toch iets rustiger rijden.)

De wind in de zeilen sleurde, sleepte, sjorde de boot door het water. En ondertussen botsten en beukten de golven tegen de romp en het brugdek. We deden voor het reven wel 10-11 knopen en na het reven uiteindelijk nog steeds gemiddeld 7-8 knopen! Maar, de bewegingen waren door het reven wel iets soepeler en zachter (lees: iets minder hard en bonkend). Ik kan niet zeggen dat het allemaal erg comfortabel was (understatement), maar we schoten wel op.

De luchten die we over kregen waren ook niet van het type “gezellig”. Grijs in alle tinten die je maar kunt bedenken, waarbij het bij een donkergrijze lucht altijd weer afwachten was of er regen uit zou vallen en nog meer wind zou geven.

Onderweg hadden we op gezette tijden ssb-contact met de Moonrise en de Wizard: op de hoogte blijven van ieders voortgang en –in het kader van “gedeelde smart is halve smart”- wat hoogte- en dieptepunten met elkaar delen.

Alle proviandering ten spijt hebben we deze oversteek buitengewoon weinig gegeten met z’n allen: droog crackertje (lekker neutraal), beetje soep (voor het vocht), wat chips (voor het zout), wat cola (voor de suikers), een appeltje (lekker fris). Voor Coos en mij niet zo erg: er kon nog wel een welvaartskilootje af.

Het slapen ging ook niet van een leien dakje: in 48 uur hebben we elk maximaal 3-4 uur geslapen. En als ik dan even wegdommelde, dan droomde ik van een camper in Canada, waar we geen rekening hoefden te houden met wind en golven en het enige gevaar een verdwaalde grizzlybeer zou zijn.

De kinderen hadden overigens geen last van slapeloosheid: zij sliepen overdag wat en snurkten in de nacht ook gewoon dik 9 uur slaap achter elkaar weg. Overdag vermaakten zij zich met dvd-tje kijken of wat met de net verdiende Nintendo spelen!! Het was voor hen een toptijd, haha!

De 2e avond op zee draaide de wind in de rug, kregen we de oceaandeining ook iets gunstiger onder het schip en normaliseerde het leven weer een beetje. Van een staat van enigszins “overleven” keerden we terug naar “leven” en zelfs voorzichtig een gevoel van genieten. In de ochtend scheen de zon (eindelijk blauw na al dat grijs), kwam de eetlust weer terug, kon ook ik wat in slaap vallen en had Coos weer zin om te vissen. Die laatste ochtend heeft ie met een sleeplijn een flinke Atlantische Bonito naar binnengehaald.

Zo’n 51 uur later en met weer zo’n 365 mijl op het log arriveerden we donderdag 5 augustus 2010 in Coruna en knoopten we vast in Darsena Marina Coruna, in het centrum van de stad. We liggen hier met een heel aantal andere Nederlandse boten met gezinnen. Naast de Moonrise en Wizard blijken ook de Emma en de Seaquest in Coruna te liggen. Volop gezelligheid aldus.

dinsdag 3 augustus 2010

Op weg naar Coruna-Spanje

Een lange(re) oversteek maken is hard werken .. pffff. Fysieke ongemakken voor lief nemen, nachtwachten draaien (3 uur op-3 uur af) en jezelf mentaal programmeren op "verstand op nul en blik op oneindig".
Nadat we afgelopen vrijdag en zaterdag de diverse weerberichten bekeken hadden, besloten we zondagochtend vanaf Falmouth aan de oversteek naar La Coruna-Spanje te beginnen: 430 mijl. Bij een gemiddelde snelheid van 6 knopen zouden we daar zo'n 72 uur over doen. De wind zou aanvankelijk uit het westen komen en licht waaien. Naarmate we vorderden zou de wind doordraaien naar noord-west, noord en uiteindelijk noord-oost.

Welnu, de wind was vooral west/zuidwest (aan de wind zeilen) en de zee was knobbelig, hobbelig en vervelend. En dat had z'n effect op onze fysieke gesteldheid: beetje katterig en geen van ons had veel eetlust. De luchten waren afwisselend onheilspellend met donkere regenwolken en dan weer kleine opklaringen met blauwe lucht. Donkere wolkenpartijen zijn nooit echt fijn als je op zee zit: zit er alleen regen in? Of zit er ook een puist wind in? Gelukkig bleef het met die wolkenfronten bij een onheilspellend beeld: geen regen en ook geen windvlagen. Maar relaxed is het niet. Ondanks de nare zee, de sombere luchten en het katterige gevoel schoten we de eerste 12 uur behoorlijk op met gemiddeld 7-8 knopen snelheid.

Een aan het begin van de avond via ssb (korte golf zender/ontvanger) opgehaald weerbericht gaf behoorlijk veel wind rond Cape Finisterre en iets daarboven (en daarboven, net om de bocht, oostelijk, ligt Coruna). En dat zou opeens westenwind zijn i.p.v. de aanvankelijk voorspelde noordenwind.
Concreet betekende dat voor ons dat we de laatste 12 uur van 3 dagen varen wéér (nog steeds?) aan de wind zouden moeten zeilen met als kadootje, gratis erbij, een forse zeegang. We waren het direct met elkaar eens dat we daar geen zin in hadden. Was er een alternatief en zo ja, wat voor alternatief?
Camaret sur Mèr, was het alternatief, een prima haven aan de Zuid-Bretonse kust (nabij Brest). Dus de koers enigszins verlegd en opeens het vooruitzicht nog maar 70 mijl te hoeven varen in plaats van 350! Best een fijn idee.

Inmiddels was er nauwelijks nog wind en hadden we de motor gestart. Nog geen 10 minuten later kwamen van een afstandje wel 15-20 dolfijnen naar ons toe gezwommen en gedoken en zij bleven een tijdje rondom de boot spelen. Magnifiek, mooi! Een bevestiging van een juiste beslissing?

Die 70 mijl naar Camaret -op de motor- duurden voor ons gevoel eindeloos, maar uiteindelijk lieten we om 04.30 uur het anker vallen in de baai van Camaret en lagen we om 05.00 uur in ons bed om in een comatueuze slaap te geraken. Een paar uur later werden we weer wakker, scheen de zon en lag de dag voor ons. Moules et frites voor lunch en een middagje aan het strand als toetje. Héérlijk.

Wist je dat...

"Crabbing" dé nationale sport in de engelse kustplaatsjes is. Gezeten op de kademuur of op een steiger vind je hele families druk doende met krabvissen. Een touwtje met een stukje lood en een mini-waszakje waarin een stuk inktvis/makreel/spek. En dan maar in het water ermee en wachten tot de krab zich aan het netje heeft vastgeklampt. Het speciale doorzichtige emmertje (kunnen de toeschouwers goed zien of en hoeveel je er al gevangen hebt) vult zich en zodra de emmer vol is, dan maken alle krabben weer een vrije val in de rivier. Wij hebben ook wat uurtjes op kademuur van Dartmouth gezeten met een wat mager gevuld netje waar de krabben uiteindelijk te weinig houvast aan vonden om de gehele 6 meter omhoog gehesen te worden (het was net eb toen wij ons overgaven aan "crabbing"). De meesten haalden bij ons de emmer niet eens maar vielen na 4 meter ophijsen alweer terug in het water.

"Jeu de Boules" helemaal HOT is langs deze Zuid-Engelse kust deze zomer! Iedereen loopt met een netje/mandje gekleurde ballen. Bij gebrek aan jeul de boules-spel doen Coos, Tico en Sil op het strand aan het Oudhollandse "steenwerpen".

Sil op 31 juli 2010 zijn veterstrikdiploma heeft gehaald!! Na een paar keer goed oefenen op mijn hardloopschoenen en een proefexamen op 30 juli 2010 mocht hij afgelopen zaterdag 2 paar schoenen strikken. Hij heeft ons de links- en de rechtshandige techniek laten zien en hij is met vlag en wimpel geslaagd. Een volgende uitdaging is het klokkijkdiploma; in elk geval de hele en halve uren.

Tico en Sil elk bijna hun 114 Nintendo-punten bij elkaar gespaard hebben. Als ze deze punten hebben, dan krijgen ze elk hun eigen Nintendo.
Hoe kunnen ze sparen? Door klusjes te doen: tafel dekken/afruimen, helpen met landvasten en boeien, broodkruimels van vloer vegen, vuilnis wegbrengen e.d.. Maar ook door: goed samen te spelen, samen te werken en aardig voor/met elkaar te zijn.
We hebben met z'n allen plezier in het punten sparen. De kinderen omdat ze er iets heel leuks mee kunnen verdienen. En voor ons is het een hulpmiddel om "goed gedrag" van de jongens expliciet te benoemen en te belonen. Elke dag (bij ontbijt of na het avondeten) wordt de stand door Coos met de kinderen bijgewerkt. Na het bereiken van de 114 punten, houdt het sparen niet op. Met de punten die ze doorsparen, kunnen ze (extra) Nintendo-tijd bij elkaar sprokkelen.

Sinds ons vertrek op 11 juli jl. Coos elk avondmaal klaargemaakt heeft (buiten de keren dat we zijn gaan uiteten). Wat één luxe om niet meer te "moeten" koken!! Mijn tegenprestatie is het doen van de afwas.