SeaMotions in vogelvlucht door aug-dec 2013

Mijn goede voornemen om onze high's en low's van elke maand in 2013 vast te leggen, is beperkt houdbaar gebleken. Na de zomervakantie komt de klad er in en ik slaag er niet in die beweging te keren.

Op de één-na-laatste dag van 2013 vind ik het slikken of stikken voor mijzelf. De wens om het keizerlijk jaar 2013 geen stille dood te laten sterven, is sterker dan het gevoel het maar tussen mijn vingers door te laten glippen. En dus klim ik in het toetsenbord en pijnig ik mijn hersenen om dat wát ik mij nog herinneren kan, aan een extern geheugen zijnde de computer, toe te vertrouwen.

In chronologische volgorde onze opvallendste belevenissen en momenten in augustus-september-oktober-november-dececmber 2013.

Augustus:

Sil gaat voor de eerste keer naar Timmerdorp Heiloo. Gewapend met klauwhamer, zaag en nijptang  bouwt hij met zijn Springschansvriendjes Gijs, Matisse en Pepijn een (prijswinnend) "kasteel" met loopbrugverbinding naar de buren. Het verven van de hut wordt een waar kunstenaarsproject waarbij het vooral om "vrije expressie" gaat; kliederen, kladderen, spatten en spetteren. De verf zit aan het einde van de middag overal. De verkoop van muffins, popcorn en limonade kan beter; slechts een paar euro verdiensten p.p. en dan nemen moeders de gemaakte kosten maar voor hun rekening. Op de laatste Timmerdagochtend slopen ze de hut vakkundig en sjouwen ze de ruïne naar de vuurplaats. Want in Heiloo mag als afsluiting van Timmerdorp nog een vreugdevuur onstoken worden.

Tico viert zijn 14e verjaardag met een gezellige zomerse buitenborrel voor jong en oud. En hij gaat voor de 2e keer in zijn jonge leven naar een voetbalwedstrijd. Met zijn vrienden Luuk en Max heeft hij kaartjes voor de thuiswedstrijd van AZ tegen Atromitos. En dat blijkt geen gewone voetbalwedstrijd te worden. In de 2e helft gaat het licht uit in het AFAS-stadion als gevolg van brand op de 5e etage. De wedstrijd wordt gestaakt en het publiek moet -gecontroleerd en zonder paniek-  à la minute het stadion verlaten. De volgende ochtend wordt de wedstrijd uitgespeeld, zonder Tico op de tribune.

Voor het eerst in heel veel jaar rijd ik mijn Spacestar door de wasstraat en zuig ik 'm helemaal uit. Kilo's zand, grindjes, takjes, blaadjes verdwijnen door de zuigmond. Ik word helemaal blij als mijn auto onder mijn handen en ogen transformeert in een schone wagen. Helaas is mijn voornemen om mijn auto op regelmatige basis van buiten en van binnen met een schoonmaakbeurt te verwennen, ook zeer beperkt houdbaar gebleken. De wasstraat heeft mij -tot op heden- niet meer gezien.

Onze verbouwingsplannen worden ook weer opgepakt; Coos doet handje-klap over de finale details met Aannemingsbedrijf Henk Smit uit St. Pancras en een startdatum wordt afgesproken. Drie generaties Keijsers breken de zijschuur, ooit gebouwd door 2 generaties Keijser, af. Daags erna siert een schaftkeet onze achtertuin.

September:

Meten, graven, slopen, bouwen, storten, zagen, timmeren dat het een lieve lust is. Onder leiding van Henk en Jac Smit wordt er doordacht en gedreven gewerkt. Er wordt in samenspraak met de constructietekenaar extra goed naar de fundering gekeken, naar het "stempelen" van de bestaande draagmuur en naar de krachten die op het toekomstige kozijn uitgeoefend gaan worden.
Ondertussen breken wij onze hersenen over kozijndiktes, -groottes en glasvlakverdeling. We bezoeken de kozijnenfabriek en laten ons adviseren over de verschillende mogelijkheden. Coos vertaalt dit naar een visualisatie in Google SketchUp. Na een paar nachten slapen, wikken en wegen, hakken we de knoop door en worden de kozijnen besteld zoals wij het bij ons huis vinden passen.
Het plan om de bestaande houten vloer te laten isoleren, moeten we laten varen. De kruipruimte blijkt nihil vanwege een dikke laag droog en schoon zand. Als voorbereiding op het aanleggen en aansluiten van water- en CVleidingen graven de jonge werkmannen van Henk Smit als menselijke mollen 2 tunnels onder onze bestaande vloer.

Voor het eerst sinds 7 jaar loop ik weer de Dam tot Dam-loop. De aanvankelijke ideale weersomstandigheden blijken al snel niet zo ideaal. Zomerse temperaturen in combinatie met een hoge luchtvochtigheid zorgen voor een warme loop. Al in de tropisch warme IJtunnel schiet mijn interne klimaatbeheersing uit zijn programma en de overige kilometers heb ik last van oververhitting. Het worden 16,8 zware kilometers, maar … ik loop 'm uit en de eindtijd van 1.33 is nog alleszins respectabel.

Op een roostervrije vrijdag ga ik met Sil en vriendje Jean-Paul naar NEMO, het wetenschapsmuseum in Amsterdam. Met twee nieuwsgierige jongetjes is het prima vertoeven in deze educatieve attractie waar kinderen gestimuleerd worden al doende te ontdekken. We komen tijd tekort.

Voor het eerst in de geschiedenis van badmintonvereniging 't Vennewater heeft Coos als aftrap voor het nieuwe speelseizoen een jeugdweekend georganiseerd.  Het wiel moet dus uitgevonden worden en de denktank om een leuk programma samen te stellen, draait overuren. Het resultaat mag er zijn: spetterend kanovaren, een spannende speurtocht in het donker, friet eten, film kijken en slapen in de hal, een dynamische badmintonclinic, een spelletjesmeerkamp en als afsluiting een BBQ voor deelnemende jeugdleden + hun ouders. Iedereen is het unaniem eens dat hiermee een traditie geboren is.

Oktober:
Tico heeft er 6 weken school op zitten en heeft zijn eerste (onnodige?) onvoldoendes in the pocket. BAM! Dat komt aan. In het 2e jaar, zo blijkt, worden de X-leerlingen stukken minder aan het handje meegenomen. Er wordt meer zelfstandigheid, meer initiatief en meer eigen verantwoordelijkheid van ze verwacht. Met proefwerken worden meer en meer inzichtsvragen gesteld i.p.v. kennisvragen. En juist dat is even omschakelen voor de leerlingen.

We krijgen 2 nachtjes Igor te logeren, een Franstalige uitwisselingsleerling uit Gerpinnes (België). Wij doen ons best om Frans te spreken en het knaapje wordt geacht in het Nederlands met ons te converseren. Dat valt nog niet mee voor een verlegen 13-jarige Belg, maar leuk en spannend is het wel.
Igor gaat in Gerpinnes nooit op de fiets naar school, maar hier wel. En dat merken we als hij zonder te kijken fietsend de weg op schiet. In Gerpinnes is het mee naar school nemen van het mobiel ondenkbaar; hier heeft men zijn mobiel nodig voor de door school georganiseerde foto-speurtocht door Alkmaar. Tico en zijn Heiloose klasgenoten nemen hun logés mee voor een potje voetbal op het strand en 's avonds zitten ze met z'n 8-en bij ons aan tafel te pokeren met M&M's als fiches. Eén-op-één is onze Belgische gast best verlegen; Nederlands spreken is lastig voor hem. In de groep daarentegen is hij haantje de voorste en vallen eventuele taalbarrières helemaal weg.

Door op 13-10-13 mee te doen aan de 15km Duinentrail Schoorl ontdek ik een nieuwe uitdaging in het hardlopen: de trailrun. Trailrunning is off-road hardlopen, oftewel door de natuur, over smalle paadjes natuurlijke hindernissen bedwingen. Je loopt meer op gevoel en niet (of nauwelijks) op tijd. Door de wisselende ondergrond vergt trailrunning meer concentratie. Balanceren is belangrijk en hierdoor wordt meer kracht opgebouwd in enkels, bovenbenen en bovenlichaam. Het is die zondagochtend guur koud en het regent onafgebroken, maar dat mag de pret van deze hardloopuitdaging niet drukken. Mijn voldoening groot als ik deze fysieke uitdaging, niet eens totaal gesloopt, volbreng.

Oktober is ook de maand van de reünie voor teruggekeerde vertrekkers in Enkhuizen. Coos, Tico en Sil zeilen met z'n drietjes de boot naar Enkhuizen en ik kom hardlopend aan in de oude binnenhaven. Het is een prima weerzien en gezellig bijkletsen met een aantal vertrekkersvrienden.

Sil zwemt zichzelf in de herfstvakantie naar zijn 2e zwemvierdaagse medaille. Samen met Gijs en Sophie hebben ze 4 middagen dikke pret in Zwembad De Hout. Het zwemmen van de baantjes is natuurlijk bijzaak, want het gaat wat de kinderen betreft natuurlijk om het schatduiken en het spijkerbroekhangen. In zijn leeftijdscategorie wint Sil zelfs een heuse 1e prijs met spijkerbroekhangen; hij houdt het wel … vol en dat is het langst van alle 8-jarige deelnemers.

Met Tico ga ik een dagje shoppen in Amsterdam en gaan we op rondleiding bij de Noord-Zuidlijn, de omstreden, miljarden kostende metrolijn die Amsterdam-Noord met Amsterdam-Zuid gaat verbinden. De gids, een gepensioneerde bouwmeester, verhaalt enthousiast over de strubbelingen, de weerstanden, de kosten, de planning, het voortschrijdend inzicht, het nut en de noodzaak waarom deze metrolijn er ondanks alles moet komen. Hoe dan ook is het een buitengewoon ingenieus staaltje werk dat hier -onder de grond- verrijst.

Coos viert zijn verjaardag zeer bescheiden; de rommeligheid van de verbouwing nodigt niet uit om het groots en uitbundig te vieren. En ik ga juist dát weekend -op uitnodiging van Diana- met de meiden van ons Berenloopgroepje op "trainingsweekend" naar een LandalGreenPark-huisje in Putten. We kletsen ons de blaren op onze tong, we lachen onze broek aan flarden, we zweten in de sauna, we lopen hard door het Speulderbos en we nemen volop tijd voor ontbijt, lunch en gourmetten.

Op Opa Ben's verjaardag, maandag 28 oktober, ligt heel het land stil als de eerste herfststorm over ons heen raast. En wat voor storm: in de kustprovincies en op de Wadden waait het een steady windkracht 10 met windstoten kracht 11. Bomen knakken als luciferhoutjes, treinen rijden niet meer en schoolkinderen mogen óf vroeger naar huis of moeten verplicht langer op school blijven tot de storm over het hoogtepunt heen is. Het dixie-toilet van de bouwvakkers waait om en loopt leeg op onze oprit … De storm is helaas niet sterk genoeg om de enorme stank weg te blazen.
Een gewaarschuwd mens telt voor 10 heeft Coos gedacht als hij deze zware storm een paar dagen eerder al op de weerkaarten ziet aankomen. In het weekend last hij een trip naar onze SeaMotions in om de kuiptent en bimini preventief weg te halen. Ook checkt hij de landvasten en zekert hij de dinghy met een extra lijn.

Op de een-na-laatste dag van deze maand beleeft Coos op ongeveer hetzelfde moment een heuglijk én een enigszins verdrietig moment (hoewel dat verdriet maar relatief is). Heuglijk omdat zijn elektrisch rijdende, 0%-bijtelling, geen wegenbelasting verschuldigde Outlander PHEV op de eerste boot uit de Oost is gekomen en klaar staat om opgehaald te worden. Verdrietig om hij zijn trouwe Volvo moet inleveren. Tanken doet hij vanaf nu dagelijks, thuis en op kantoor, en via een verlengsnoer.

November:

De nieuwe maand begint voor mij op Terschelling waar ik met mijn hardloopmaatjes voor de 2e keer mee doe met de Berenloop (halve marathon). Gingen we vorig jaar nog op 1 dag heen en weer, deze editie verwennen we onszelf met een weekendje Terschelling. Op vrijdagmiddag winkelen we in West-Terschelling, belanden we 's avonds in het café van Hessel en gaan de voetjes zelfs nog van de vloer. Zaterdag ontdekken we het eiland op de fiets; heel snel gaan en heel ver komen we niet. Al in Midsland (of was het Formerum?) is het tijd voor koffie met taart en moet er nodig wat gewinkeld worden. We fietsen, op enig moment zelfs op een tandem met lekke band, door naar West aan Zee voor een late en overheerlijke lunch bij de gelijknamige low profile en zeer gezellige strandtent. We willen er wel blijven zitten, maar dat gaat niet want rond 20.00 uur worden we alweer voor het diner in ons leuke familiehotel Oepkes verwacht. Oeps, aan koolhydraten stapelen geen gebrek dus op de dag vóór de Berenloop. Maar dan … onheilstijding via het KNMI, want er wordt wéér een storm voorspelt met zware regen- en hagelbuien en onweer. De 42km wordt op zaterdagavond afgeblazen vanwege het gevaar op onderkoeling bij lopers in combinatie met de beperkte medische opvangcapaciteit op het eiland. Op zondagochtend wordt ook de 21km afgelast. Desalniettemin starten wij, met nog zo'n 100 lopers die toch al op het eiland zijn, om 12.00 uur met een "wilde Berenloop". Een editie waar gezelligheid, solidariteit en teamspirit de boventoon voeren. Zo is daar op 9km een boerin die lauwwarm water uit een melkbus schenkt. Of de flesjes water van de onbekende mevrouw net voordat wij beginnen aan 2,5 loodzware km's strand (windkracht 8 tégen). En onze snelle loopmaatjes die het gehele parcours de achtersten hebben geharkt. Tot slot de "wilde" supporters langs de route. Kortom, een editie om nooit te vergeten.

Een week later staat de door Agnes en mij georganiseerde Duinlopers Snertloop op de agenda. Bij een dergelijke kleinschalige loop is het altijd weer spannend of het zo duidelijk mogelijk uitgezette parcours ook voor iedereen even duidelijk is.  En net als voorgaande keren lukt het 90% van onze lopers om de lintjes, de bordjes en de pijltjes te volgen en raakt 10% verdwaald. Na afloop is er dan gelukkig de warme troost van een bak snert en veel gezelligheid in het gelegenheidscafé van Peter Blokker.

We gaan in één week tijd 2x naar het theater.
Met Paul & Tanya gaan we naar het toneelstuk De Tijd Voorbij, de Nederlandse bewerking van The Rabbit Hole, met onze favoriete toneelspelers Tjitske Reidinga en Peter Blok. Vol overtuiging en emotie spelen zij het aanvankelijk gelukkig getrouwde stel waarvan het leven op z'n kop gezet wordt na een noodlottig ongeluk. Hoe ga je individueel én als stel om met een meer dan intens en aangrijpend verdriet?  Een paar dagen later zitten we in de stadsschouwburg in Utrecht en gaan we op in het bejubelde rariteitencircus Cirque Stiletto 2 van powervrouw, theaterbeest en alleskunner Ellen ten Damme. Adembenemend, verrassend, spectaculair en van begin tot eind boeiend. 100% genieten.

In de mallemolen van november win ik voor het eerst in mijn leven een heuse prijs als ik met een bonnetjesactie van ons lokale winkelcentrum mee doe. De prijs, een "grabbelton vol verrassingen", mag ik ophalen bij mijn meest favoriete winkel, de HEMA.

Onze SeaMotions krijgt ook een bezoek van ons. Op een windstille zondag doen we deel 2 van het winteroffensief: 90 kilo (onhandelbaar)  grootzeil en de beter te behappen en lichtere fok liggen weer in hun zeilzak in de kajuit. Al het beddengoed gaat mee naar huis en ik ben dágen zoet met het wassen en drogen hiervan.

Sil werkt gestaag en zelfstandig aan de voorbereiding van zijn boekbespreking over Dummie de Mummie en de dans van de cobra. Omdat zijn grote broer "pro is met Powerpoint" regelt Sil zijn hulp bij het maken van een PPT-presentatie. Voorbereiding, ondersteunende materialen en een duidelijke presentatie worden beloond met een prachtig cijfer; Sil is helemaal trots en in zijn nopjes.

Ondertussen zijn Henk en Jac Smit, geheel conform hun en onze planning, klaar met hun werk. Ed vd Nes stukadoort met veel gezelligheid in 2 dagen de wanden en het plafond glad. En dan nemen we afscheid het geluid van zagen, timmeren, schroeven en boren, de muzikale klanken van de arbeidsvitaminen via radio 538, van de rijplaten in het gras en van de schaftkeet in de tuin.
Opeens is het stil als we doordeweeks aan de ontbijttafel zitten. Opeens is het licht in het achterhuis. Opeens is de tuin weer tuin i.p.v bouwplaats. Opeens kunnen we onze auto's weer op de oprit parkeren. Opeens is de verbouwing zo goed als klaar.

Het venijn zit in de staart als alleen de parketvloer nog aangelegd moet worden. En dat staat te gebeuren in de laatste week van november. We blijken een beetje pech te hebben met de parketeur; vaktechnisch een prima parketlegger, maar qua karakter een rode knop, het type "het glas is halfleeg", iemand die vooral problemen ziet i.p.v. uitdagingen. Op de vroege ochtend van dag 2 komt dat tot een uitbarsting die gelukkig gesust kan worden met een kop koffie. De overige dagen lopen we in ons eigen huis op eieren en benaderen we de man omzichtig.

Dat op eieren lopen gaat mij overigens verre van gemakkelijk af. Een verrekking van de kuitspier, een soort zweepslag, na een potje tennis zorgt ervoor dat ik alleen nog maar pijnlijk kan strompelen. En dat strompelen is niet handig als we op de 3e parketleggersdag onze gehele woonkamervloer moeten ontdoen van onze meubels. Alles moet leeg omdat de gehele parketvloer geschuurd wordt en van een nieuwe laag olie (met een beetje whitewash) voorzien wordt. Met de hulp van Tico en Sil gaan alle meubels naar de gang, de hal, de schuur en naar boven. Op vrijdagmiddag om 17.00 uur is de parketeur klaar en sluiten wij het huis voor 48 uur hermetisch en beveiligd af.

Het aansluitende weekend bivakkeren we, als er niet gehockeyd of gebadmintond wordt, in de flat in Egmond. Op zaterdagavond wordt Egmond's eerste Fjoertoer georganiseerd, een lichtjeswandeling die vanaf de vuurtoren in Egmond door de duinen richting Bergen aan Zee gaat en over het strand weer terug. De route is via spectaculaire en verrassende licht- en geluidseffecten gemarkeerd en elke wandelaar heeft zich met lampjes uitgedost. Aanvankelijk zou ik deze bijzondere wandeling met wat vriendinnen gaan lopen, maar die vervelende kuitblessure gooit roet in het eten. Gelukkig lukt het me wel om halverwege de avond met mijn mannen de wandelstoet en verlichte verrassingen op het strand tegemoet te wandelen. In het pikkedonker lopen we richting Bergen;. Halverwege ligt de Egmonder Pinck, een platbodem vissersvaartuig uit 1670, verlicht op het strand. We passeren een verlichte en bewegende reuze wandelschoen. Van achteren komt een groep mountainbikers als een slingerende lichtflits langs de vloedlijn aanzetten. De met lampjes versierde paarden met hun berijders zien er magisch uit. Een nadeel, het niet mee kunnen lopen van de gehele tocht, keert zodoende onverwacht om tot een prachtig voordeel: in het donker een strandwandeling maken met mijn liefste mannen.

Als we op zondag in de namiddag weer naar huis terugkeren, wacht ons een schitterende parketvloer; het glimt ons tegemoet en het geheel ziet er als nieuw uit. Al in de bijkeuken formuleren we een strak en streng vloerbeleid: niet knoeien, niet kliederen, niet kledderen, niet spetteren, niet spatten, niet druppelen, niet krassen en -jonger dan 18 jaar- te allen tijde … schoenen uit! Vervolgens stropen we de mouwen op en zetten we bank, loveseat, eettafel + stoelen, serrebank, tv-meubel, piano, bijzettafeltje. weer op zijn plek terug. En zo wordt ons huis steeds een beetje meer weer "ons thuis".

December:
De eerste week van deze laatste maand is het altijd stressen. De viering van de verjaardag van Sinterklaas is reuze gezellig, maar ook spannend en bewerkelijk. Spannend omdat Sil nog immer heilig geloofd in de goedheid van deze kindervriend. Bewerkelijk omdat deze oude baas elk jaar behoorlijk last minute werk maakt van de rijmelarij. Het begint met een speurtocht op rijm voor Tico en Sil. Daarna krijgt ieder een trits kennis- en wiskundige rekenopdrachten uit te voeren waarmee letters verzameld worden. Die individueel verzamelde letters moeten vervolgens omgezet worden in één gezamenlijke 4-cijferige code. Met deze code kan het cijferslot van een koffertje geopend worden, want in het koffertje zit de finale hint waar de zak met kadootjes gevonden kan worden. Er wordt gerekend, het internet wordt geraadpleegd, opa's en oma's bemoeien zich er mee maar al deze inspanningen leiden niet in één keer, niet in twee keer en zelfs niet in drie keer naar die unieke cijfercode. De spanning wordt Sil haast teveel … met wat wrikken en trekken krijgt hij dat koffertje toch ook wel open? Tico rekent nóg een keer op die wortel in het kwadraat, Sil leest nóg een keer op welke wijze de letters in cijfers omgezet moeten worden. En dan opeens … gaat het koffertje open. In no time rent Sil naar buiten om even later met 2 zakken vol kadootjes terug te komen.

Bijna elk kadootje blijkt van een lang of kort, een complimenteus of prikkelend gedicht voorzien te zijn en al met al zijn we met z'n allen de hele avond gezellig zoet. Het allerlaatste kado en gedicht is voor Sil. In dat allerlaatste gedicht ontvouwt Sinterklaas zijn grote geheim aan Sil, namelijk dat hij in de verbeelding bestaat maar dat het in de praktijk zijn Papa en Mama zijn die de verrassingen verzorgen. Nou, daar had Sil een geheel eigen visie op. "Natúúrlijk bestaat Sinterklaas niet meer, die hele echte is al honderden jaren geleden overleden. Maar ….. elke keer is er een nieuwe Sinterklaas benoemd. Net zoals er ook steeds een nieuwe paus benoemd wordt."  OK, Sil wil én mag gewoon zolang hij wil, blijven geloven in zijn Sinterklaasversie.

Inmiddels heb ik na 2 weken (fysieke) rust een sportmasseuse met helende handen in mijn geblesseerde kuit laten kneden. Deze combinatie, rust en massage, zorgt ervoor dat ik het hardlopen weer voorzichtig kan opstarten. Het lopen van de Halve van Egmond staat tenslotte op 12 januari geagendeerd.

Mentaal heb ik geen rust. Want …wanneer vieren we Sil's verjaardag? Hoe vieren we het? Met wie vieren we het? Wat geven we hem als verjaardagskado (het is tenslotte nét Sinterklaas geweest en daarbij komt: kinderen hebben toch alles al?)? Van het "wanneer vieren" maak ik in mijn hoofd een complexe 5-sterrensudoko, totdat Inge mijn ingewikkeldheid in één zin vereenvoudigt tot: zaterdag 21 december 2013, gewoon op de dag dat hij jarig is. Keep it simple, is haar credo. Gelijk heeft ze en zo doen we het.

Die zaterdag 21/12  begint onze Sil zijn verjaardag bij Opa Ben & Oma Riny alwaar hij en Tico gelogeerd hebben vanwege ons Cmotions Christmas Carolfeestje de avond ervoor. Als hij in de loop van de ochtend thuis komt, valt hij mij zijn neus in een groot kado wat hij direct mag uitpakken: een aquarium met een grote NEMO-knuffel er in. Zijn wenkbrauwen schieten van verbazing omhoog, zijn lip trilt van teleurstelling. "Krijgt hij nu die NEMO-knuffel die al jaren op zolder ligt te verstoffen?" Nee, natuurlijk niet. Even later gaat hij met zijn grote broer en zijn vader op pad om voor in het aquarium vissen en toebehoren te gaan kopen. En zo zijn we opeens 5 guppies rijker.
Sil beleeft 's middags een geweldige 9e verjaardag met slingers en ballonnen, met familie en vrienden, met taart en kadootjes.

Kerst 2013 vieren we in 3 dagen met familie en lieve vrienden. Zo serveren we op kerstavond de zussen Nierop (en zwager Nico) een 3-gangendiner (helaas staat de entrecote-uit-één-stuk net iets te lang in de oven en transformeert deze in een taaie schoenzool…).
1e Kerstdag hebben we Paul & Tanya met kids informeel en ongedwongen te gast voor een borreltje en een hapje. Zo gezellig! En 2e kerstdag reizen we af naar Wapse om de verjaardag van Carmen te vieren. Het is bijna uniek dat de gehele Keijserfamilie bijeen is; vooral het natuurlijke plezier dat de neven en nichten met elkaar hebben is hartverwarmend.

Meer hartverwarmende gezelligheid als Opa Jan en Oma Wil op 28/12
hun 52ste trouwdag in hun stacaravan in Heerde vieren. Het is een eindje rijden, maar carpoolend met Elyn & Nico is het prima te doen voor me. Daar aangekomen staat, als altijd, de schaal slagroomsoezen al klaar voor me. 's Avonds wacht er nog een programma op mij als onze buurtjes Frans en Susan hun bij elkaar opgetelde 75 jaar vieren met een groot feest in hun achtertuin. We belanden in een warm bad van vrolijke, plezier makende, levensgenietende mensen. In een verwarmde tent, met drank, ouderwetse blokken kaas en plakken worst,  met live music en meezingers is het enorm gezellig.

Op de een-na-laatste dag van het jaar mag Oma Riny haar verjaardagskado, een tegoedbon voor een door Tico en neef Julien te bereiden dinertje, verzilveren. De mannen hebben op tijd gerechten uitgezocht, de boodschappen zijn een dag van te voren in huis gehaald en het koken kan beginnen. Met wel 6 gerechten hebben ze het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, maar Oma Riny en Opa Ben smullen met smaak van de pompoensoep, de kruidige zalmfilet, de kerriekrieltjes, de gewokte tuinerwten met spinazie en crème fraiche, de mediterrane broodrol en het toetje toe: rood fruit, brownie en een toefje slagroom.

Coos, Tico en Sil zijn ondertussen ook druk met andere dingen. Voor Coos en Tico staat het laatste weekend van het jaar staat namelijk 't Vennewater Jeugdtoernooi op de sportagenda. Tico helpt een middag bij de kleintjes, Coos laat als voorzitter zijn gezicht zien bij de organisatoren. En op laatste dag moet Tico zelf spelen. In zijn enkel komt hij al in de kwart finale te staan tegenover degene die de finale zal gaan winnen; Tico speelt geweldig en hij kan, hoewel verloren, met een eindstand van 28-30 met opgeheven hoofd maar uitgeschakeld de baan verlaten.  De kwartfinale mix met Fleur wordt daarentegen teleurstellend verloren. Met dubbelmaatje Henri haalt hij de finale. Jammer genoeg hebben ze beiden last van finalespanning, maken ze daardoor teveel (stomme) fouten en moeten ze genoegen nemen met een 2e plaats. Het is genieten om Tico op zo'n toernooi te zien spelen. Vol energie, vol inzet en vol enthousiasme. Hij speelt om te winnen, hij baalt als hij verliest maar bovenal heeft hij ultiem plezier in het spelletje.

Op Sil's sportieve agenda staat een zaalhockeyclinic met aansluitend een oliebollentoernooi. Hij is de hele dag onder de pannen en heeft plezier voor tien. Ook mag hij op 31 december mee doen met het oliebollentoernooi bij de badmintonvereniging.

Mijn sportieve agenda schrijft een gedisciplineerd trainingsschema voor voor die Halve van Egmond. De te lopen afstanden worden langer en op 28/12 wordt de zgn. Egmondgenerale gelopen. Het worden 18,5 straffe kilometers, met name het stuk over het strand is loodzwaar vanwege wind tegen (kracht 5-6), smal strand en mul zand. En deze generale zou zomaar heel representatief kunnen zijn voor 12/1, want ook dan krijgt het deelnemersveld te maken met hoog water, smal strand, mul zand.

De allerlaatste dag van het jaar begint (weer) met een rondje hardlopen: de generale van de kwart van Egmond. 10,5km is opeens een eitje in vergelijking die 18,5km op de 28ste. En, na het zuur, komt het zoet! Duinlopers en vrienden van de Duinlopers belonen zich op deze allerlaatste dag met een gezellige nazit met thee en taart bij de Zilte Zoen.

Op oudejaarsavond bakt Coos traditiegetrouw oliebollen en wijdt hij Sil in in de kunst van het bakken van de perfecte oliebol. Ondertussen haalt hij ook het spel RISK van zolder. Dat is sinds een dramatisch spelverloop tijdens een langgeleden wintersportvakantie niet meer tevoorschijn gekomen (ondanks strategische alliantie een totale genocide van het roze leger).
Enfin, l'histoire se repète … Al na een half uur domineert het zwarte leger (wie zal dat nu toch zijn?) en verzwakt het roze leger meer en meer tot het niet meer is dan een ontwikkelingsland met 0 slagkracht. Gezellig hoor, zo'n oudejaarsavondspelletjestraditie.

De 2e helft van oudejaarsavond schuiven we gezellig bij Rik en Kirsten naar binnen. Met bubbels, hapjes en kletsen is het opeens 23.59.50 uur en tellen we af naar het nieuwe jaar.

GELUKKIG 2014!!

SeaMotions zomer op zee!

Na een overnachting achter ons anker voor het strandje van Makkum verruilen wij op de dag dat we 25 jaar verkering (!) hebben het zoete IJsselmeer voor het zoute water van de Waddenzee en Noordzee om in 1x de krap 200 mijl naar Brunsbüttel (Kielerkanaal) te varen. We kruisen over het Wad, we motoren op de Noordzee de avond in en we zeilen relaxed door de nacht richting de Duitse Bocht.

En zo begint onze vakantie. Een vakantie waarin elke dag wel anders is, waar bijna elke dag wel verrassend is. Waarin we bijna elke dag onderweg zijn naar een voor ons nieuwe haven of ankerplek. Waar overal wel iets te ontdekken is, te beleven of te doen. Heel vaak heel leuk, sportief, interessant, mooi, bijzonder, lekker en gezellig. Maar soms ook té spannend, héél saai, gewoon stom of zelfs eng. Evenals voorgaande vakanties hebben we gepoogd de jongens dagelijks een vakantieverslag te laten schrijven, typen of tekenen ... Tevergeefs, "zóó 1980" roept Tico dan snel. Enfin, om al deze fijne vakantieherinneringen levend te houden, voor nu en later, aan mij de schone taak de superlatieven wat onderhoudend toe te lichten.

Maar allereerst met zevenmijlslaarzen door onze vakantieroute. Dat ziet er als volgt uit: Makkum, Brunsbüttel (Duitsland), Laboe, Rønne (Bornholm), Allinge (Bornholm), Kristianopel (Zweden), Borgholm, Fläkskosund (ankerplaats), Figeholm, Krakelund (ankerplaats), Kalmar, Utklippan, Karlskrona, Karlshamn/Swanevik, Simrishamn, Ystad, Klintholm (Møn), Vordingborg, Vejrø, Bagenkop (Langeland), Laboe, Cuxhaven, Terschelling, Texel, Andijk.

Om dan aan de hand van de superlatieven een weergave van onze belevenissen te schetsen.

Leuk is het fietsen op Bornholm. We hebben een heel ambitieus plan om vanuit Rønne naar de oudste best bewaarde kasteelruïne van Europa, het "Hammerhus, te fietsen, maar het eiland is iets groter dan we aanvankelijk denken en 25km heen én weer terug is iets teveel van het goede voor ons. We trappen aldus het binnenland in en gaan heuvel op-heuvel af tussen de golvende graanvelden door. We vinden verkoeling in de plukjes loof- en naaldbossen, we passeren lieflijke dorpjes met bijzondere ronde kerken, we pauzeren in Haslö bij een in volle glorie herstelde haringrokerij en smullen daar van overheerlijke gerookte vis voordat we weer terug naar de haven van Rønne fietsen. Bornholm zullen we ons tot in lengte der dagen om meerdere redenen herinneren, maar één daarvan is de gerookte vis. Langs de kust van ongeveer het gehele eiland zien we te pas en te onpas de typisch witte schoorstenen en ruiken we overal gerookte vis. Lekker hoor! 

Als we de volgende dag in de haven van Allinge liggen (we passen er in de buitenste kom nog net bij, maar kunnen er niet meer uit als de ferryboot er ook geparkeerd ligt), huren we ook daar fietsen. Vanuit Allinge is de fietstocht naar het Hammerhus namelijk veel beter te doen. We wandelen over een klifpad naar beneden, naar Hammerhavn. In voreger dagen was dit een belangrijke logistieke schakel voor de granietmijnen, tegenwoordig niet meer dan een zeer eenvoudige haven waar je niet wilt liggen bij (sterke) aanlandige wind (zoals het geval is als wij er zijn).

We fietsen in Karlshamn/ Swanevik op haast antieke fietsen die we van de uitermate vriendelijke verenigingshaven mogen gebruiken. Het zijn geen fietsen om enorme tochten mee te maken, maar ze zijn wel superhandig voor een ritje naar de supermarkt en een nabijgelegen strandje.

En we fietsen vanuit Simrishamn langs een prachtig kustpad naar het havenplaatsje Skillinge. Hoewel de Zweedse visserij in deze contreien helemaal op z'n gat ligt, hebben veel Zweedse kustplaatsjes van oudsher een pittoresk vissershaventje. Een aantal is min of meer omgebouwd of omgedoopt tot jachthaven. En andere zijn nog in oorspronkelijke staat, waarbij vooral de kleinere haventjes een hoog lieflijk gehalte hebben. Vanuit het havenplaatsje Skillinge (waar we met onze catamaran waarschijnlijk ook nog net ingepast hadden), duiken we het binnenland in en bezoeken we de kasteelboerderij Glimmingehus. 

Sportief gezien put ik mijzelf meerdere keren uit (maar ook weer niet zo vaak) met een rondje hardlopen. En daardoor zie ik net iets meer van het achterland dan mijn mannen. Op de eerste dag van de vakantie ga ik in Makkum net voor de duistermis invalt een rondje hardlopen. In Laboe doe ik een rondje Laboe-Heikendorf en maak ik een extra rondje om het indrukwekkende U-boot herdenkingsmonument: een grote Duitse adelaar op een hoge sokkel. Hier worden alle omgekomen Duitse U-boot bemanningsleden geëerd en herdacht. In het lieflijke, bloemrijke, fleurige Kristianopel struikel ik aan de rand van het bos bijkans hardlopend over een vos. In Simrishamn hol ik langs de kust 5 km naar Baskemölla en weer terug. Op Terschelling voert mijn hardlooprondje naar West aan Zee en weer terug. Dat brengt de teller op 5x rennen in 5 weken ... oeps, dat verklaart waarom elk rondje mij zwaarder valt.

In Laboe kunnen Tico en Sil windsurfen. Tico heeft het voordeel dat hij kan teren op wat hij in 2011 op Bonaire heeft geleerd. Sil begint van scratch en vindt het best lastig. 

In de beschutte Zweedse scheren wordt de surfplank als zittend paddleboard gebruikt. En er wordt geëxploreerd met de kano. 

Interessant is Bornholm's visrookgeschiedenis. In de eerste helft van de vorige eeuw telde het eiland op haar hoogtepunt zo'n 175 lokale visrokerijen. De mannen gingen 's avonds met roeibootjes de zee op om netten uit te zetten om ze een paar uur later, bij het ochtendgloren, weer binnen te halen. De vrouwen stonden dan op de kant klaar om al die visjes uit de netten te peuteren, aan stokken te rijgen, het vuur onder de vis in de open ovens op stoken en, teneinde de benodigde rook te creëren, de vlammen uren achtereen te bewateren. Na zo'n 3-4 uur "roken" werden de stokken met vis ter afkoeling buiten op rekken geplaatst. Tot slot werd de vis gezout en verpakt voor de "export". Na WO-II werden hogere eisen aan de arbeidsomstandigheden en hygiëne gesteld en hebben veel rokerijen moeten stoppen. 

We duiken onder in de nautische geschiedenis van Karlskrona. Haar uit de 17e eeuw stammende vlootbasis is sinds 1998 één van de 14 werelderfgoederen. In die 17e eeuw was Zweden nog de baas van hedendaagse Finland, Estland en Litouwen en had het net de provincie Skane veroverd van de Denen. Het marinemuseum schetst een mooi beeld van de Zweedse marine lang geleden en iets minder lang geleden. 

Zo was de Baltische Zee gedurende de koude oorlog een spinnenweb van onderzeese activiteiten. Een in 1981 aan de grond gelopen en door een Zweedse vissersboot gevonden Russische onderzeeër (de UK-137) in de baai van Karlskrona veroorzaakte een behoorlijke rel in de toch al gespannen verhoudingen tussen Oost en West. En wat is het verhaal van de vermeende Warschaupact-onderzeeër die zich in 1982 schuil hield in het Zweedse marinebolwerk? Serieuze oorlogsdreiging, falende communicatie tussen Zweedse marineleiding en regering, een Zweedse dieptebom die net zijn doel mist, een ontsnapping van de vermeende vijandige onderzeeër, een parlementaire enqûete, kamervragen en een Zweeds kabinet dat bijna omvalt?!

Qua kastelen komen we ook aan onze trekken: 

Het Hammerhus op Bornholm: deze grote burcht stamt uit ca. 1200 en was destijds het centrum van de macht op Bornholm; het staat zeer strategisch op een 72 meter hoge granieten rots. Desalniettemin is het in de Middeleeuwen veelvuldig bevochten: het was stuivertje wisselen tussen de kerkelijke qqqen de koninklijke macht. 

Slot Kalmar: vanuit de stadshaven in Kalmar is het een klein stukje wandelen via wat  karakteristieke straatjes naar Slot Kalmar. In de 12e eeuw gebouwd als belangrijk verdedigingsbouwwerk tegen piraten en andere vijanden en elke eeuw een beetje uitgebreid en opgepimpt tot uiteindelijk een klassiek renaissance kasteel. Het ziet er tegenwoordig picobello gerenoveerd uit.

Bij Glimmingehus vallen we met onze neus in de boter, want we krijgen een uitgebreide privé-rondleiding (in het Engels) van een studente Geschiedenis met een uitgesproken voorliefde voor de Middeleeuwen. Zij vertelt ons dat dit goed bewaarde "hus" met trapgevel in 1499 gebouwd is in opdracht van de Deense admiraal Jens Holgerson Ulfstand. Destijds was geheel Skane (Zuid-Zweden) nog in handen de Denen. Het kasteel is gebouwd als verdedigingsfort én residentie voor de admiraal en zijn gezin. Een lastige combinatie: een functioneel verdedigingsbouwwerk dat tegelijkertijd enigszins comfortabel moest zijn voor vrouw en kinderen. Diverse verdedigingstrucs zijn in het gebouw verwerkt, zoals een heuse slotgracht met ophaalbrug, smalle "ramen" waar van buitenaf, vanwege het formaat, lastig op te schieten was, maar die binnen breed uitliepen. Boven de "voordeur", op goothoogte, een uitbouw van waaruit hete pek en teer naar beneden gegooid kon worden. Toch binnengedrongen wachtte de vijand een volgende hindernis; de "hal" werd een "val" van 1mtr2 door de 3 dikke deuren links, rechts en voor hermetisch te sluiten. Achter de geforceerde voordeur was inmiddels een indrukwekkend traliewerk uit het plafond gevallen, bediend door de persoonlijk bewaker die via een klein luikje ook nog van alles naar beneden kon gooien, gieten of schieten. Qua residentie voor het gezin was het allesbehalve luxe: dikke stenen muren, dikke houten vloeren, kleine ramen en nauwelijks verwarming. Uiteindelijk is er maar kort gewoond en volgens de geschiedenisboekjes is er ook nooit één strijd gestreden.

Mooi vanaf zee is de ruwe granieten westkust van Bornholm, afgewisseld met een panorama van kleine dorpjes met roodgeverfde huisjes en de typisch witte schoorstenen van de visrokerijen. 

Ook mooi is het scherengebied langs de oostkust van Zweden; de natuur prachtig groen en ongerept. Sil spot bij de ankerplek Fläskosund van dichtbij een heuse otterfamilie die uit zwemmen gaat. En op een onbewoond eilandje bij Krakelund stuiten we op het karkas van een groot hert. Op deze ankerplekken leven we onze survival skills uit voor wat betreft het maken vuur. Op de rotsen maken Tico en Sil van stenen een professionele vuurplaats, bedreven sprokkelen ze droog hout en aanmaaktakjes en steken het daarna zelfstandig aan. 

Mooi zijn de krijtrotsen Møn Klint nabij Klintholm op het Deense eiland Mön. Vanuit de jachthaven brengt de bus ons er in 15 minuten naar toe. We wandelen boven over en onder langs deze 143 meter hoge witte rotsen die na de laatste ijstijd (60 miljoen jaar geleden) ontstaan zijn.

Het weer is deze zomer in deze Scandinavische contreien zomers mooi. Alle vakantieweken schijnt 90% van de tijd de zon en zakt de temperatuur niet onder de 20 graden. De dagen met regen kunnen we op één hand tellen. Qua windsterkte en -kracht klagen  we ook niet. Slechts een paar keer hebben we met gereefd tuig gezeild. We hebben geen enkele dag tegen onze zin in verwaaid gelegen. Eerder was er te weinig wind om te zeilen of kwam dat kleine beetje wind nét teveel van voren. Heel soms zijn we ergens een dag éxtra gebleven omdat het helemaal NIET waaide.

Bijzonder is Utklippan. Dit is niet de nieuwste uitklapbank of kastsysteem van de IKEA). Het is een grote (Zweedse) rots, waarover het verhaal gaat dat men lang geleden het middengedeelte tot ontploffing heeft gebracht waardoor het twee rotsen zijn geworden. Op de ene rots staat -sinds 1789- een vuurtoren. En bij de andere rots is op enig moment een klein havenbassin aangelegd. Dit havenbassin heeft een noord- en een zuidingang. Bij aankomst nemen we -adem in- de noordingang: qua breedte blijkt het voor ons maar nét aan te gaan. Het kleine bassin is al aardig gevuld (met inefficient geparkeerde motor- en zeilboten) en niemand lijkt happig een catamaran langszij te krijgen. Veel kapiteins zijn opeens heel druk met grutten op de kuipvloer ofzo?! Niet gehinderd door enige gêne knopen we aan een kleine, aan hoger wal gelegen, Bayliner vast.

's Avonds peddelen we met een roeibootje van de ene rots naar de andere rots met de vuurtoren. Daar bezoeken we het kleinste museum dat wij ooit hebben gezien, een schuurtje ter grootte van 3 hondenhokken met daarin een visvlag, wat vergeelde foto's en een stukje geschiedenis. De vuurtoren is inmiddels niet meer in gebruik. De vuurtorenwachter die hier met wat mannetjes totaal geïsoleerd maar behoorlijk selfsupporting woonde (moestuin, boomgaard, kippen, koe, schapen), heeft plaatsgemaakt voor de seizoenshavenmeester die vers gevangen vis verkoopt of in wiens "restaurant" je voor weinig een eenvoudige maaltijd kunt nuttigen.

En, als kers op deze verlaten taart kun je voor slechts 50 Zweedse Kronen zweten in de eenvoudige saunahut die de rots rijk en jezelf daarna gratis dompelen in het frisse zeewater.

Het Deense eilandje Vejrö vinden wij ook bijzonder. Dit eiland is sinds enige jaren privé bezit van de eigenaar van de Saxo-bank, de grootste bank van Denemarken. Hij heeft, naast een eigen villa, een Scandinavisch design verantwoord klein resort gebouwd. Het restaurant verbouwt haar eigen groenten, heeft een grote kweekkas en beschikt over een boomgaard. 

De nieuw aangelegde jachthaven hanteert een "all inclusive" principe en rekent daar on-Deense prijzen voor; schepen tot 15 meter betalen 450 Kronen (= €60,33) per nacht. Dit zal de reden zijn dat de haven niet vol ligt en dat wat er aan schepen ligt in elk geval niet Deens is. Voor ons zijn het met de Waddenhavens vergelijkbare tarieven. Het "all inclusive" op Vejrö houdt in: gratis water, stroom en wifi, een zeer smaakvolle en schone toilet- en doucheruimte, privé vuur-/bbqplaats met picknicktafel naast onze boot, gratis brandhout en briketten, een strandje, een speelplaats, een voetbalveld, gratis gebruik van mountainbikes, gratis gebruik van de tennisbaan, een airstrip en bovenal een mooi, rustig eiland van 1,5km2. Wij vinden het hier heerlijk relaxed.

Lekker zijn de zelfgebakken scones, brood, cake en muffins. Of de ongegaarde spareribs die Coos zelf marineert en "rookt" in onze Cobb. En de Zweedse zongerijpte aardbeien smaken echt anders dan de waterige exemplaren uit de AH. De Wienerschnitzel in het havenrestaurant van Cuxhaven (voor een luttele €9,90) gaat er in als pap, zodanig dat ik me haast een koliek eet. 

Gezellig hebben we het natuurlijk (meestal) met elkaar, bijvoorbeeld als er fanatiek "gepest" wordt. Tico leidt sinds ons vertrek de "pestcompetitie", maar in de laatste vakantieweek voelt hij de hete adem van Coos in zijn nek. Met slechts 1 punt verschil in het totaalklassement tussen de nummer 1 (Tico) en 2 (Coos) spelen we op de allerlaatste vakantiedag de finalepot die in het voordeel van Coos beslecht wordt. Hij wint de 1e prijs: een ijsje met 3 bolletjes (!) bij Di Fiorentina. Bij het spel "ranking me, ranking you" (denk aan het tv-spel "ranking the stars") blijkt Sil een echte denker; hij kan zich verrassend goed in de ander verplaatsen en scoort veel punten. 

De momenten rond het vuur als we "stok-broodjes" bakken (zelfgemaakt brooddeeg op een stok en bakken maar), saté roosteren en paprika grillen, krijgen ook een prominente plek in het book of memories. Net als het gegeven dat elk zelfgestookt vuur elke keer door de 3 mannen ritueel wordt "uitgeplast". Wat een pret hebben ze dan. 

Gezellig is het ook als we Kees en Martha (Pjotter) opzoeken in Karlshamn/Swanevik; hoewel onze boot eigenlijk te groot en te breed is voor deze verenigingshaven, regelen zij voor ons de enige kopsteiger die de haven rijk is. De atmosfeer in deze kleine haven is heel vriendelijk, gastvrij en relaxed, het liggeld is laag én de gratis antieke fietsen zijn een heuse verrassing. Het is (nog steeds) prachtig zomerweer en we vermaken ons met z'n allen uitstekend met bijkletsen, lekker eten, zwemmen, peddelen en kanoën. 

Op de terugweg treffen we in Laboe heel kort de Trinath (iets meer dan zwaaien), maar in Cuxhaven hebben we meer tijd om even bij te kletsen. 

Terug in Nederlandse wateren, opTerschelling, hebben we ouderwets gezellige dagen met de Moonrise: borrelen, wandelen, borrelen, bbq'en, borrelen. De jongens hebben als altijd ook direct dikke pret met elkaar: beetje kletsen over coole muziek, spelletjes doen, voetballen en verstoppertje spelen (met iedereen van de haven jonger dan 16 jaar), flauwe grappen maken in tweelettergrepige woorden die wij toch niet begrijpen ("shotgun", "magnum"?!), zwemmen, filmpje kijken, pannenkoeken eten en natuurlijk logeren.

Saai is het in deze vakantie soms ook. Coos en ik vinden het soms saai als er onvoldoende wind staat om te zeilen en we uren moeten motoren om op een volgende bestemming aan te komen. De jongens vinden het té saai als ze onderweg zijn en geen zin meer hebben in LEGO of een Donald Duck en ze van ons niet op de iPad of een ander apparaat mogen spelen. Wij daarentegen noemen dat " functioneel vervelen". 

Saai is ook het zeeleven in de Baltische zee. Er vliegen maar bar weinig meeuwen, we vangen geen enkele vis (op het kleine makreeltje uit de Noordzee na) en we zien niet één krab, mossel,of ander schelpdier.

Te spannend, en soms gewoonweg eng, zijn de momenten dat de beboeide vaargeulen door de Zweedse scheren wel erg smal worden. Jammer dat die rotsblokken overal en nergens, in elk geval volstrekt willekeurig, in zee zijn beland na de oerknal of dat God die na het scheppen der aarde niet even netjes heeft opgeruimd. Ik sta met samengeknepen billen en klotsende oksels op de punt als we haakse hoeken moeten sturen om grote harde rotsen heen die in het gunstigste geval nog nét boven water uitsteken maar vooral ook onzichtbaar uitdijen onder water. Als we zigzaggend van "groen rechts" naar "rood links" motoren en we het ons niet kunnen permitteren er eentje te missen of de route per ongeluk af te snijden. Als de bakens in het echt nét iets anders staan dan op de digitale kaart. 

Want, heeeeel stom, op enig moment letten we toch even niet goed op en varen we met de onderkant van onze bakboord skeg tegen een onderwaterrots aan. En het harde steen geeft geen centimeter mee. De drijver wordt fractioneel opgelicht, Tico ligt te schudden in zijn bed en een seconde later ziet Coos een witte vlek in het water. Oftewel, dat deel van de skeg dat normaal tegen de romp aan zit gelamineerd. OEPS is een groot understatement... 

Snel handelen is cruciaal: ik vlieg, op instructie van de kapitein, naar de punt om uit te kijken naar andere onverwachte verrassingen. Coos checkt eventuele schroef- en roerschade of anderszins lekkage aan de romp. Haast tegelijkertijd stuurt hij ons behoedzaam naar ruim, veilig water. Dit alles speelt zich in enkele minuten af. 

Eenmaal in "veilig" water besluiten we naar de dichtstbijzijnde haven te varen (krap 1 mijl) om van daaruit met de dinghy en iPad naar de plek des onheils te varen om te kijken of we de verloren skeg kunnen vinden en bergen. Zo gezegd, zo gedaan! 

We vinden de skeg op exact de track die de iPad aangeeft. Coos gaat met snorkel het water in en komt met skeg weer boven. Met de skeg aan boord reconstrueren we het ongeluk. We worden bevestigd dat het afscheuren van de skeg slechts een "schone wond" aan de romp heeft aangebracht en dat er geen fundamentele schade is aangericht. Je zou kunnen zeggen dat de skeg heeft gedaan waarvoor deze onder aan de boot is geplakt: als stootbumper, als beschermer van schroef, roer en romp om serieuze schade bij aanvaring of botsing te voorkomen. Dat is precies wat het gedaan heeft, maar leuk is het niet...

Ook heeeeel stom (understatement) zijn een paar heftige en in-en-in verdrietige gebeurtenissen in onze privé omgeving. Terwijl wij halverwege de vakantie zittend op een rots in een serene omgeving in de vlammen staren en genieten van de oorverdovende stilte blijkt via 3G een onthutsende email naar ons onderweg. Een paar dagen later volgt uit een andere hoek via SMS andere onheilstijding. Door de afstand kunnen we in de situatie geen of maar beperkt praktische hulp of tastbare ondersteuning bieden anders dan medeleven en troostende woorden via de digitale snelweg. Niet leuk...

De letterlijke en figuurlijke hobbels die onze SeaMotions resp. haar bemanning deze vakantie op haar koers treft, werpen op momenten een schaduw op het Keijserlijk plezier. Maar, in alle realiteit weten we dat geen van de betrokkenen erbij gebaat is als we met z'n allen de kop laten hangen. Misschien is het wel zo dat we hierdoor de grote avonturen en de kleine pleziertjes bewuster beleven. We tellen onze zegeningen regelmatig (als ik zou zeggen "dagelijks" zou ik ons als té mindfull schetsen), zijn zorgzaam voor de boot die ons weer veilig thuis moet brengen en vechten elkaar slechts af en toe de tent uit (hoort er ook bij, nietwaar?!)

Onze laatste vakantiedagen brengen we traditiegetrouw door op Texel. We ontdekken het Texelse OV en doen met de bus een "rondje Texel". Bij de vuurtoren stappen we uit om op het strand uit te waaien. Terug in de haven leven Tico en Sil zich nog een keer uit op het pannaveldje, in het speelschip en bij de nieuw aangelegde water- en tokkelbaan. 

En dan ... dan varen we terug naar Andijk, ruimen we de boot uit en gaat in Heiloo de wasmachine aan.

SeaMotions' zomer op zee wordt nu weer SeaMotions op zoet water. 

SeaMotions gaat bijna met vakantie!

De eerste week van juli begint de zon te schijnen en lijkt het in Nederland heus zomer te worden. Het enige dat Tico deze week op school te doen staat, is boeken inleveren en zijn rapport ophalen. Op het VWO-Extra krijg je 2 rapporten: een cijferrapport, hetgeen een weergave is van alle PW's, PO's en SO's. En een intelligentierapport, een beschrijving hoe de leerkrachten aan de hand van de meervoudige intelligenties je kind zien werken en ontwikkelen. Dát laatste is in elk geval heel leuk, verrassend en tegelijkertijd bevestigend om te lezen. 

Sil's laatste dagen in groep 5 worden voornamelijk gevuld met spelletjes doen, opruimen en een playbackshow. Op de allerlaatste schooldag komt ook hij trots thuis met een mooi rapport. Tico en Sil kunnen vakantie gaan vieren en vol vertrouwen het volgende schooljaar tegemoet zien.

Voor ons is deze 1e week van juli hard doorwerken. Want "met vakantie gaan" is nog geen sinecure. Het huis "moet" schoon, de wasmand "moet" leeg, het werk moet af, de boodschappen gedaan, de LEGO van de vloer, de ijskast leeg (gegeten), de kleding bij elkaar gezocht (4 seizoenen mee, want op een boot is het maar het beste om op elk weertype voorbereid te zijn), voldoende leeswerk bij elkaar verzamelen ("crisis"tip voor de niet-Ereader: ga eens shoppen bij de Kringloop; je komt verrassend goede titels voor weinig tegen), alle oplaadsnoeren opsnorren, alle standby-apparaten (TV, stereo, andere stekkerdozen) uitschakelen, links en rechts nog even koffie drinken ter inluiding van het zomerreces en nog veel, veel meer. Kortom, met vakantie gaan is best stressvol.

Maar ... tegenover die huis-tuin-keuken "stress" staat het vooruitzicht van het ruime sop kiezen, leuke haventjes aan doen, idyllische ankerplekken ontdekken, vis vangen, brood bakken, saté roosteren, magische zonsondergangen aanschouwen, spelletjes doen, eindeloos lezen en mijmerend over het water staren. En dat alles in een heel relaxed tempo.

We zijn er bijna...

SeaMotions juni-avonturen!

Op zaterdag 1 juni gaan we naar mijn geboortedorp Broek in Waterland voor een avondje cultuur met een grote C: het Broeker Huiskamerfestival, georganiseerd door Stichting Neeltje Pater. 

Van te voren hebben we uit 5 routes een keuze gemaakt; elke route omvat 3 verschillende voorstellingen in 3 verschillende huiskamers in 3 verschillende, authentieke Broeker huizen. De routes zijn qua programma zo samengesteld dat je bij het bestellen van de kaarten acuut keuzestress krijgt: ik wil het liefst alles zien, horen en beleven en vooral niets missen. Voor elke route zijn namelijk aansprekende artiesten en aanstormend talent op het gebied van kleinkunst geboekt. Centraal punt gedurende de gehele avond is de gezellige feesttent met retro-schemerlampen op het pittoreske Kerkplein. Van daaruit hoeven we alleen maar achter onze gids met de roze paraplu aan te lopen. Want jawel, onze route 4 bijkt de roze route, mijn kleur. Wij starten onze theateravond op De Erven met een stand up comedian uit Afghanistan, Dara Faizi. 4 Broekse vrouwen voeren in de woonkamer van "de grote walvis" een humoristisch stukje toneel op à la Gooise vrouwen en we besluiten we de avond op het Roomeinde (in een woonkamer waar ik als kind nog gespeeld heb) met cabaret- en zangtalent Louise Korthals, die begeleid wordt door piano en percussie. We beleven een geweldige avond; het is verrassend, grappig, leuk, ontwapenend, mooi, meeslepend, ontroerend, intiem en kleinschalig. Kom maar door met het volgende Broeker Huiskamerfestival.

Op donderdag 6 juni ga ik met wat vriendinnen naar de toneelkomedie met de veelbelovende titel "Een ideale vrouw", waarin de overheerlijke Tjitske Reidinga en het snoepje van de week Peter Blok de hoofdrollen spelen. Tjitske speelt Constance Middleton, een keurige getrouwde huisvrouw die op verbazingwekkende wijze reageert op het overspel van haar man John (Peter Blok) met haar beste vriendin. Een scherpzinnig en verrassend scenario en Constance wordt onnavolgbaar fris, warm, onderkoeld, spannend, prikkelend en sprankelend gespeeld door Tjitske. De tijdsgeest, het decor, de kleding …heerlijk retro. En bovenal kan ik mijn oren en ogen niet van Tjitske af houden. Zij is een genot om naar te luisteren en te kijken. 

En blijkt Constance een ideale vrouw? Ze blijkt in elk geval eigenzinnig, authentiek en autonoom in haar kijk op relaties en ja, dat kan -als het bij je past- ideaal zijn.

Iets minder ideaal is vervolgens de enorme rij voor twee betaalautomaten van Europarking, waarvan eentje voortdurend kuren in het betaalproces vertoonde. En prompt als mijn betaalpas er in zit, schiet ie ook uit zijn programma... grrr. En daardoor moet ik noodgedwongen een onhandig gesprek voeren met "een betaalautomaat" (die natuurlijk in verbinding stond met een elders gehuisveste servicedesk, maar ja, ondertussen sta je wel tegen een heel groot apparaat te praten). Om 01.00 uur ben ik eindelijk thuis van een avondje theater, pffff.

Juni is de 6e maand op rij die volgens de statistieken te koud is (gemiddeld 1 graad te koud) en waarin de zon te weinig (uren) schijnt. We laten ons door het frisse weer niet weerhouden om op 8 juni de trossen van de SeaMotions los te gooien en hoog aan de wind naar Stavoren te zeilen Daar treffen we de Trinath die een groepje Madridlopers fêteert op een zeiltripje Medemblik-Stavoren-Medemblik. Heen is voor die niet-zeilers een pittige en hele schuin gaande aan-de-windse koers en een enkeling voelt zich knap beroerd aan boord van de monohull. Zelfs op ons stabiele catamaran voel ik me wat katterig en narrig.

Het is ook Stavoren waar Sil, op een plank van neef Harm en een nieuw gekochte 2ehands mast, giek en zei,l zijn eerste windsurfervaring op doet. Is nog best lastig hoor. Tico neemt de gelegenheid te baat om even te "bikkelen" en maakt slechts gekleed in zwemoutfit (ok, wat maakt het uit ... in zijn onderbroek) ook een paar rakken.

Een ander "uitje" in juni, waar we bij het plannen mooi weer bij bedacht hadden, is de dagtrip naar Heerde waar Opa Jan en Oma Wil sinds dit voorjaar hun pied à terre hebben in de vorm van een stacaravan en waar Oma Wil haar verjaardag viert . De 3 zusjes Nierop gaan op een (helaas) regenachtige zondagochtend met partner, kids, chocoladetaart, quiche, zalmwraps, couscoussalade, Franse kaasjes, stokbrood, monopoly en paraplu's op weg. In Gelderland regent het ook en aldus zitten we noodgedwongen bil-aan-bil met z'n twaalven binnen in 12mtr2 woonkamer. Als het op enig moment even droog lijkt (onder de paraplu), grijpen we onze kans en krijgen we van Opa Jan een rondleiding over de camping en maken we een wandeling door het naastgelegen bos- en heidegebied. Het is er prachtig en we kunnen ons helemaal voorstellen dat Opa Jan en Oma Wil volop genieten van hun "Molengouw 23" in het klein: huisje, tuintje, rust en privacy.

Juni is de maand van de avondvierdaagse en Sil heeft ambitieuze plannen om 4 avonden achtereen 10km te wandelen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik daar een hard hoofd in heb. Maar, daarmee stel ik te weinig vertrouwen in onze Sil, want met schijnbaar gemak tippelt Sil die 4 x 10km weg, zonder blaren en zonder klagen. 

Juni is de maand van de proefwerkweek voor Tico. Een typisch gevalletje van " het venijn zit in de staart", want zo aan het einde van zijn 1e spannende, leuke, gezellige, intensieve schooljaar, zit Tico met één been en zijn halve hoofd al in de zomervakantie. Een uitdaging aldus voor zijn concentratie, zijn zitvlees en zijn volhardendheid.  Gelukkig worden zijn inspanningen beloond met keurige cijfers en glijdt hij hooguit een beetje uit (oeps, aaauuwww,grrr) op "tot de macht"-sommen van wiskunde én op de onverwachte leestoets Frans. Tico mag supertrots zijn op zichzelf (wij zijn dat in elk geval!) dat hij met een prachtig rapport naar het 2e jaar bevorderd wordt. En hij is helemaal het mannetje als hij op de afsluitende "Las Vegas"-schooldisco verkozen wordt tot "best geklede man". 

Juni is voor ons de maand van de bouw- en constructietekeningen voor de aanbouw die we wensen aan de zijkant van ons huis. We verdiepen ons in de fundering van ons huis, in stalen draagbalken, in stofportalen, in kozijndiktes en houten óf DTS-dorpels, in vloerisolatie, in warmteterugwinkachels en nog veel meer. We ontmoeten verschillende aannemers. Naast de open begroting die elk gaat maken, gaan we ons bij onze keuze óók laten leiden door de "klik" op persoonlijk vlak. 

En dan opeens is juni voorbij ... en staat het vakantiereces voor de deur, want in juli ... gaan we varen! Rust, ruimte en vrijheid kom maar door!

Verstuurd vanaf mijn iPad