Kunst met een grote K!

Oude en nieuwe muurschilderingen van bevriende boten op de kade(muur) van Horta (Faial)!

Walvissenen & Mama Mia!

Het weer is niet gunstig om naar het eiland Terceira te varen. De wind waait uit een noordoostelijke hoek en dat is precies de richting op waar Terceira ligt. Gelukkig hebben we het meer dan naar onze zin in Horta, dus het is geen straf om hier nog wat langer te blijven. Zo hadden we nog op ons verlanglijstje staan om een whale watch trip te gaan doen. De walvis hoort namelijk bij de Azoren.

Vroeger waren de Azoreanen ’s werelds beste walvisvangers. Walvisboten kwamen uit Amerika deze kant op om met behulp van Azoreaanse harpoeniers, roeiers en roerman deze immens grote beesten te vangen. Tot medio jaren ’70 was dit big business voor de eilanden; de walvisolie werd ook wel het vloeibare goud genoemd. Op de verschillende eilanden waren walvisverwerkingsfabrieken neergezet, zo ook een op Faial. Tegenwoordig is dat een klein museum: alle machines voor het vermalen van vlees en botten, het koken van het vet t.b.v. de walvisolie staan er nog. Met foto’s en een film laten ze zien hoe men hier –met gevaar voor eigen leven- tussen 1942 en 1974 de potvis ving met behulp van een spotter, 1 motorboot, 1 roei-/zeilboot, 6 roeiers, 1 roerganger en 1 harpoenier. De roei-/zeilboot werd door de motorboot gesleept naar de plek waar de walvis gespot was door de spotter aan land. Vervolgens roeiden ze zo stil mogelijk naderbij en wierp de harpoenier een harpoen in de walvis. Aan deze (weerhaken)harpoen zat een enorm lang touw. Door de schrik en de pijn ging de potvis er van door, het roei-/zeilbootje achter zich aan slepend, net zo lang tot de potvis volledig uitgeput was. Vervolgens wierp de harpoenier net zolang met messcherpe speren in de potvis totdat deze dood was. Dan kwam de motorboot er weer aan te pas; deze sleepte de potvis naar de walvisverwerkingsfabriek op het eiland. Via enorm grote lieren werd het dode dier de helling opgetakeld. Boven aan de helling werd het beest letterlijk in moten gehakt; de werkmannen stonden tot aan enkels en knieën in walvisvet, -vlees en –bloed. Al met al een vrij luguber en wreed gebeuren. Toen de walvisvangst verboden werd (aan banden was gelegd: tegenwoordig vangen Noorwegen en Japan nog steeds walvissen!), betekende dit een enorme crisis voor de Azoren. In die barre tijden zijn veel Azoreanen geëmigreerd naar Amerika en Canada.

Tegenwoordig wordt er via een andere, meer diervriendelijke manier, geld verdiend aan de walvis, namelijk via de toerist die op whale watching trip gaat. Zo ook wij dus. Op zondagochtend melden we ons in onze zeilpakken incl. reddingsvest bij Pedro. Voordat we in zijn supersnelle RIB met 150pk motor stappen, vertelt hij over de verschillende soorten walvissen, hun leefgewoonten en –gebied. De Azoren liggen precies in de route die allerlei soorten walvissen jaarlijks maken. In het voorjaar passeren de baleinwalvissen (geen tanden, 2 spuitgaten en ze spuiten recht omhoog) deze eilandengroep op weg naar het Noorden. Met behulp van hun ingebouwde TomTom zwemmen ze altijd onderlangs Pico en Faial, gaan ze noordwestelijk richting Flores en slaan ze net voor dat eiland rechts af. Onderzoek heeft uitgewezen dat ze nooit onder Flores langs gaan; het schijnt dat ze via magnetische velden exact weten welke route ze moeten zwemmen. In de lente en de zomer is het gebruikelijk om langs de zuidkust van Pico potvissen (spermwhales) te spotten. Potvissen hebben wel tanden, 1 spuitgat en spuiten schuin naar achteren.  Voor het geoefende oog van de spotter is het vrij eenvoudig –m.b.v. verrekijker- om deze dieren vanaf het land waar te nemen. Deze spotters geven de posities vervolgens door aan de whale watch-boten, En zo belanden wij na een bumpy, maar spannende tocht aan de beschutte zuidkant van Pico. En dan maar turen over het water of we een “spuit” zien. Gelukkig is dat al snel het geval en voor het eerst in ons leven zien we deze magnifieke, grote zeezoogdieren van nabij. We naderen ze van achteren en blijven op zo’n 30-50 meter afstand. Deze dieren drijven wat aan de oppervlakte, steken hun kop een stukje boven het water, spuiten een keer en doen dan een ondiepe duik. Het is gebruikelijk dat ze na een paar minuten een stuk verderop weer boven komen om genoemd ritueel te herhalen, maar dan een diepe duik recht naar beneden te maken. Dat is de duik waarbij de beroemde walvisstaart boven water komt … Welnu, deze zondag doen ze dat laatste slechts 1x en dat gaat zo snel en toch nog onverwacht dat we dat natuurlijk net niet op de gevoelige plaat hebben kunnen vastleggen. Ze browsen wat in de rondte, ze spuiten een beetje en ze duiken hun ondiepe duiken. Het is fascinerend en mooi om zulke grote, ogenschijnlijk lompe beesten soepel en toch ook wel snel door het water te zien bewegen. We zien ook pilot whales; dat is -anders dan de naam doet vermoeden- geen walvis, maar een hele grote uitvoering van een dolfijn. Deze dieren zijn vrij schuw en lang niet zo speels als de “gewone” dolfijn. Je ziet af en aan hun rugvin en kromme rug boven water uitkomen, maar heel spectaculair is het verder niet. We zien een eenzame schildpad en tot slot belanden we in een grote groep blije, vrolijke, speelse, dartele dolfijnen. Ook al hebben we vanaf onze boot al heel vaak dolfijnen voor de boeg gehad, elke keer is weer mooi, speciaal en bijzonder om dolfijnen te zien. Wat is het met deze dieren dat je er zo blij en vrolijk van wordt?! Inmiddels zijn we minstens 2 uur verder en is het de hoogste tijd om terug naar Horta te varen. De terugreis hebben we wind en golven tegen. Pedro blijft zo lang als mogelijk onder de lij van Pico, koerst vervolgens aan op Magdalena Rock aan de westkant van Pico en steekt dan schuin over naar Horta. Een easy ride en supersnel. We zijn het er met elkaar over eens dat dit heel leuk en heel bijzonder was.

Zondagavond staat er iets volstrekt anders op het programma: de dames van de verschillende boten (vooral Nlse boten en 1 Deense boot) gaan aan boord van de Moonrise de film Mama Mia kijken. We verwennen ons met thee, chocola, champagne, aardbeien met slagroom en lokale kaas en genieten volop van de hilarische, volledig “over the top” film: een vol overgave zingende Meryl Streep en Pierce Brosnan kunnen toch alleen maar op de lachspieren werken?!

We vieren maandagmiddag Tom’s verjaardag (Tinto); zijn bescheiden Wharram zinkt bijna onder al zijn gasten maar gezellig is het wel. Aansluitend gaan we een hapje eten met Moonrise en Vivente. Helaas blijkt het restaurantje er leuker uit te zien dan het eten smaakt. Nadat de witte wijn al 2x is teruggestuurd, blijkt ook de kwaliteit van het eten van zeer matige kwaliteit (eigenlijk gewoon hartstikke vies). En dan hebben kinderen (en ouders?!) een korter lontje vanwege slaaptekort, dus is het verstandig de avond vooral niet te laten voortduren. We vragen, voordat we onze laatste hap doorgeslikt hebben, al om de rekening en iedereen is voor 22.00 uur terug op zijn eigen boot. De tol van teveel gezelligheid …?!

Vandaag (dinsdag) spenderen in en om de boot: Coos klust wat, Tico knutselt aan zijn zelfgemaakte dolk, Sil schrijft een ansichtkaart voor Lieve en Gijs en ik doe een handwas, reorganiseer de kledingkast van de kinderen en zet wat recente foto’s op ons weblog. To be continue!!

Kratermeer, vulkaanuitbarsting, Cafe Sport en een baby-duif

Dinsdagmiddag , de dag van onze aankomst op Horta, gaan we direct op pad om wat boodschappen te doen en wat bootspullen te halen (nieuwe radarreflector, een flotter voor de douchepomp). Ook lopen we direct bij de autoverhuur binnen om voor de volgende dag een auto te reserveren. We doen dit slim (vinden we zelf), want we huren de auto vanaf woensdagmiddag 13.00 uur tot donderdagmiddag 13.00 uur. Kunnen we onze sightseeing een beetje over 2 dagen verspreiden.

 

Woensdagmiddag rijden we naar de top van de hoogste berg van het eiland, zo’n 1000 meter boven de zeespiegel. Hier is ook de bezienswaardigheid van het eiland, de “caldeira”, oftewel het kratermeer (waar overigens maar weinig water in staat). De top van de berg blijkt een enorme grote, groene kuil te zijn, de voormalige vulkaanmond. Het is echt een schitterend gezicht. We doen de prachtige rondwandeling over de bergrug rond het kratermeer (zo’n 8km). In het begin lopen we veelvuldig in de wolken: daar is het koud, vochtig en zeer winderig. Heel af en toe klaart het op en krijgen we tussen de flarden wolken door een glimp van de caldeira te zien. Na een uur zijn we uit het wolken en lopen we heerlijk in het zonnetje. De uitzichten zijn onbeschrijfelijk mooi: we zien vanaf grote hoogte Horta liggen, we zien grasgroene, grillige hellingen, we zien gescheurde aarde, we zien kleurige bloemen. Ook op deze hoogte groeit de hortensia uitbundig; struiken zo hoog als Tico. En we zien zelfs aan de binnenrand van de caldeira lange stroken met hortensia’s.

Na dik 2 uur wandelen zijn we weer bij de auto en rollen we de helling weer af terug naar de boot.

 

Donderdagochtend gaan we naar Rocha dos Capelinhos, een gebied aan de westkant van het eiland waar zeer recent nog -1957 tot 1958- een vulkaanuitbarsting heeft plaatsgevonden. Een onderwatervulkaan begon aanvankelijk slechts te borrelen, maar al snel spoot het asdeeltjes (stromboli) en gloeiende vulkaanbommen (grote brokken gloeiend heet steen) metershoog de lucht in. Zo lang en zo veel dat een compleet stuk zee “drooggelegd” werd. Op dat drooggelegde stuk “nieuw land” vormde zich een bovengrondse vulkaan en deze ging maandenlang lang, af en aan, vrolijk verder met het uitbraken van enorme hoeveelheden asdeeltjes en ook kokende lavastromen. Het nabij gelegen vissersdorpje en de vuurtoren zijn toen geheel resp. gedeeltelijk “verzwolgen” onder een dikke aslaag. En het eiland Faial was in een jaar tijd 2,4km2 groter geworden. Inmiddels is het “nieuwe land” door wind en erosie weer gekrompen en nog maar zo’n 0,6km2 groot. Onder de grond is zo’n 10 jaar geleden een prachtig museum gebouwd waar bovengenoemde geschiedenis als ook de ontstaansgeschiedenis van de Azoren op moderne en toegankelijke wijze wordt tentoongesteld. En het bijzondere van het geheel is, dat het gebouw zo geniaal ontworpen is dat het net een ondergrondse vulkaan is. Van buiten is het geheel niet zichtbaar en binnen heb je volstrekt niet het idee dat je je onder de grond bevindt. Hoewel we deze trip al minstens 2 vulkaanmusea bezocht hebben, laat dit museum weer een andere invalshoek zien op “het ontstaan van de aarde”. Na een paar uur dwalen door alle expositie-ruimten, moeten we echt terug gaan, willen we de auto op tijd bij het verhuurbedrijf inleveren.

 

En terug in de marina zijn de Moonrise en Vivente inmiddels ook aangekomen; zij hebben een barre, natte, zoute tocht achter de rug. De beloofde wind in de rug bleek toch een meer dan stevige aan de wind (tegenwind) met bijbehorende klotszee. ’s Avonds gaan we met z’n allen culinair uiteten … NOT …. we belanden bij de lokale chinees met loempia en ku lu yuk op z’n Portugees. Ach, voor het geld hoeven we het niet te laten: per persoon zijn we, incl. 2 drankjes, 10 euro kwijt.

 

De marina is, zoals al eerder gezegd, een kunstexpositie op zich met alle muurschilderingen die in de jaren op de kade, de kademuren, de basaltblokken geschilderd zijn. Vrijdag staat voor ons in het teken van artistieke activiteiten. We besluiten onze schildering van 10 jaar geleden enigszins te restaureren en aan te passen, zodanig dat onze 2011-schildering er onder past. Tico en Sil helpen een stukje, maar ik ben te precies en controlfreakerig om ook het fijnere werk aan hen over te laten. Ach, en zo erg vinden ze dat ook weer niet: boogschieten en verstoppertje spelen met Bram en Gijs is toch veel leuker?! Heb je ook niet van die ouders die in je nek hijgen dat ze wel “binnen de lijntjes” moeten kleuren. Coos en ik buigen ons (letterlijk) over het kunstwerk: Coos met de creatie van het nieuwe en ik met de restauratie van het oude. Een soort van weerspiegeling van onze karakters: Coos zet graag nieuwe dingen op en als het loopt, richt hij zijn blik op weer nieuwere kansen/mogelijkheden/uitdagingen. En ik ben meer het bestendige type: consolideren/onderhouden van het bestaande. Onderwijl zijn wijzelf, als kunstenaars, ook een bezienswaardigheid en foto-object geworden. Menig toerist knipt zijn digitale plaatje en maakt een praatje.

 

Vrijdagavond gaan we naar een volgende “must do” in Horta: we gaan naar Cafe Sport, de meeting place onder de zeilers. Het is zo gezellig met de diverse boten (Pjotter, Zeezot, Tinto, Vela, Moonrise, Vivente) dat we gelijk ook maar in het cafe blijven eten. Bram, Gijs, Tico en Sil worden opgehaald van de Moonrise waar ze druk zijn met de verzorging van een gevonden baby-duif. Ze hebben een bedje gemaakt van een lege eierdoos en hooi en daar piept het beestje dat het een lieve lust is. Op internet zoeken ze op wat zo’n jonge baby-duif moet eten: kopsmelk, oftewel zo’n door moeder-duif uitgebraakt drapje. Dat is een beetje lastig , maar creatief als de jongens zijn, proberen ze het met water, nat brood en een maïspapje. Maar…, wordt de jongens op het hart gedrukt, het blijft afwachten of het beestje sterk genoeg is om te blijven leven. Het kan ook zomaar ’s ochtends koud in de eierdoos liggen. Mocht het vogeltje per ongeluk op vrijdagnacht zijn laatste adem uitblazen, dan maken Bram en Gijs dat in elk geval niet mee, want zij logeren bij ons aan boord. Volgens strakke regie gaat bij hen om 23.00 uur het licht uit, maar dan houdt onze “controle” ook op. Wij slapen vermoedelijk eerder dan die jongens….

 

Voor zaterdag is regen voorspeld en daarmee is niets teveel gezegd: vanaf einde ochtend tot aan einde middag valt de regen met bakken uit te hemel. Het winkelen in de enige “winkelstraat” die Horta rijk is, valt daarmee enigszins in het water en is aldus bij lange na niet zo leuk als wanneer het droog was gebleven. Coos wil ’s middags binnen graag “schoon schip maken” en ik ga met Tico en Sil naar het overdekte zwembad. Geen tropisch zwembad met dito temperaturen, maar een functioneel sportfonsenbad waar alleen in gezwommen mag worden met badmuts. Dit laatste hebben wij natuurlijk niet en dus krijgen we 3 exemplaren te leen van het zwembad. De jongens vinden het maar wat stom om met zo’n badmuts te zwemmen, maar ik vind het wel handig. Geen slierten haar in mijn gezicht als ik als een platvis in het water duik (want echt sierlijk duiken lukt mij nog steeds niet). Sil verliest steeds zijn badmuts bij het duiken en het is aan Tico de eer om dat blauwe ding weer van de bodem op te duiken. Ach, zo blijven we een beetje bezig in dat grote bad dat we overigens geheel en al voor onszelf hebben.

 

En zo is elke dag wel gevuld met sightseeing, activiteiten en sociale bezigheden. Horta is een plek waar je makkelijk lang, te lang?, blijft liggen. To be continued!

 

PS: de eerste foto’s van Faial staan online!

Horta (Faial)!!

De maandagochtend begint goed als we om half 11 volstrekt onverwacht aan de champagne zitten met onze nieuwe Italiaanse buurman. Hij is net aangekomen na een solo-oversteek op zijn Hallberg Rassy 49 en ontkurkt, zodra hij goed vastligt, direct een fles Veuve Cliquot. Gelukkig hebben we een ontbijtje als bodem, anders vallen zelfs dit soort luchtige bubbels wel zwaar op de maag.

 

Rond het middaguur nemen we vervolgens –tijdelijk- afscheid van de Moonrise en Vivente. Om 13.00 uur verlaten we de haven van Flores. Terwijl wij druk zijn met zeilen hijsen, zien we vanuit onze ooghoeken onze Deense zeilvrienden Thomas en Line met hun Vela arriveren. Tico neemt voor ons de honneurs waar via de marifoon; hij heet ze –in het engels- van harte welkom en vertelt dat wij net aan het vertrekken zijn met als bestemming Horta (Faial). Het is fijn te weten dat ze safe en sound zijn aangekomen na 3 weken vertoeven op de Atlantische Oceaan. Ter vergelijk: de Vela is 2 dagen eerder vertrokken dan wij zijn inmiddels al 5 dagen op Flores….

 

We verwachten aanvankelijk de 135 mijl naar Horta te moeten motoren, maar de noordoosten wind waait net hard genoeg, 8 – 10 knopen, zodat we prima aan de wind kunnen zeilen over een gladde zee. Ook deze trip zien we op meerdere momenten grote groepen dolfijnen rond de boot zwemmen en springen. En Coos ziet heel in de verte nog een walvis.

Na een rustige nacht arriveren we vandaag (21/6) om 11.00 uur in de haven van Horta. We leggen aan bij de tanksteiger om de nodige formaliteiten af te handelen: havenkantoor, douane en marine police. En vullen daarna de dieseltanks. Vervolgens parkeren we onszelf langszij de Tinto, de Wharram van Tom. Voor het eerst sinds januari jl. kunnen we inpluggen op 220volt walstroom; een weldaad voor de accu’s. Ook een waterkraan is dichtbij, zodat we een dezer dagen de boot goed kunnen afspuiten.

 

De haven van Horta is bomvol zeilschepen; we zien Deense, Canadese, Franse, Amerikaanse, Engelse, Australische, Oostenrijkse, Zwiterse vlaggen en dan vergeet ik vast nog een paar nationaliteiten. Alle steigerplaatsen zijn bezet en langs de kades liggen de schepen 2 tot 5 dik. De kademuren zijn trouwens een bezienswaardigheid vanwege alle muurschilderingen; er zitten ware kunstwerken tussen. Wij hebben onze muurschildering van 9 jaar geleden in redelijk goede staat teruggevonden. Harm/Michaela: die van de Greensaga ziet er ook nog prima uit.

 

’s Middags ontmoeten we Kees en Martha van de Pjotter. En toeval of niet, de Topaz en de Zeezot arriveren net na ons. Dit zijn allemaal Nederlandse boten die een paar dagen na ons uit Bermuda zijn vertrokken en meededen met het radionetje. Het is leuk om iedereen “live” te treffen en “weerman Coos” (little Herb) krijgt voor hen een gezicht. Coos, die op het radionetje 2x per dag de weersverwachting voor de groep boten heeft verzorgd, krijgt daar complimenten voor en krijgt zelfs de vraag of hij professioneel meteoroloog is. Een mooier compliment kun je niet krijgen, toch?!

 

De komende dagen gaan we het eiland verkennen, dus to be continued!!

Flores, Azoren

Flores is prachtig!! Haar natuurschoon is overweldigend groen, groener, groenst. Tegen de vulkanische hellingen zijn terrasvelden aangelegd, afgebakend met vulkaanstenen gestapelde muurtjes waarop en waarlangs uitbundige hortensiastruiken groeien. Sowieso lijkt de hortensia de nationale struik. Overal langs de wegen zien we deze mooie struik groeien en zien we de lichtblauwe, paarsblauwe, witte en roze bloemen ontluiken. Over een week of wat zal de hortensia helemaal in bloei staan en stel ik me voor dat de wegen als een bloemenslinger over het eiland uitwaaieren. We zien mooie bruine, beige en zwart-witte koeienfamilies in het sapppige gras staan. Deze koeien zijn er voor de melk: de ouderwetse melkmachine staat ook in het weilandje en kan 2 koeien tegelijk melken. De koeien zijn er ook voor het vlees; als je in een restaurantje biefstuk besteld, krijg je een lapje rundvlees van de lokale koe. Sowieso is de bevolking behoorlijk selfsupporting. In de supermarkten tref je bijv. maar een bescheiden voorraad groenten aan: elke Flores-bewoner eet vooral uit zijn eigen moestuin. Ook zie je bij elk huisje wel een kippenren en koop je in de buurtsuper een kakelvers lokaal eitje. De bevolking is supervriendelijk. De mensen blinken niet uit in verfijnde schoonheid; het is meer een grove, all weather resistant, bouw of het nu man, vrouw of kind is. En gezien het geringe bevolkingsaantal (4500 over het gehele eiland) zal er vast wat inteelt zijn; we zien soms “portretten” voorbij komen ….. Mode is geen issue op dit eiland: men loopt in model spijkerbroek uit 1960 (hoog in de taille) of in joggingbroek met aan de voeten werkschoenen, slippers of sloffen.

 

Voor de zeilers is er Paula’s Place, een kleine kiosk waar je de gehele dag wat kunt drinken en/of eten. Uitbaatster is Paula, een Amerikaanse Portugese die hier 15 jaar geleden vanuit de USA is neergestreken. Voor de yachting community verzorgt zij diesel (ze heeft in het hoger gelegen dorpje een tankstation), ze verzorgt de was (als je door het dorpje wandelt, verwacht je om elke hoek je eigen wasgoed aan de lijn te zien wapperen), ze heeft huurauto’s (Nissan Micra’s voor 35 euro per dag) en ze is heel enthousiast en supervriendelijk.

 

We hebben gewandeld naar Faya de Lopo  Vaz, een prachtige wandeling die goed te doen is vanuit de haven. De wandeling voert ons naar een uitzichtpunt aan de zuidkant van het eiland. Via een klein paadje dalen we vervolgens de steile helling af en komen we uit bij “het mooiste strand” van Flores: zwart zand. Er staan hier een paar zomerhuisjes die tegen een overigens loodrechte, honderden meters hoge helling zijn gebouwd. Zullen ze al het bouwmateriaal voor deze huisjes lopend via dat steile paadje naar beneden gezeuld hebben? Een andere weg naar deze plek is er nl. niet.

Water is niet schaars op het eiland: langs de wegen tussen de terrasweilanden zien we om de 100 meter een waterkraan (drinkwater!). En langs de helling bij Faya de Lopo Vaz zien we allemaal mini-watervalletjes.

Over watervallen gesproken: de dag dat we auto’s huren (wij rijden de hele dag in een parelmoer-roze Nissan Micra!!) komen we na een kleine wandeling enigszins op goed geluk uit bij een zoetwater vennetje met als achtergrond een enorme brede bergwand waarlangs minstens 15 watervallen naar beneden kletteren. We staan gewoon in een Ravensburger Puzzel van 3000 stukjes, zo mooi!

Met het autootje crossen we in 1 dag met gemak over het gehele eiland. Het is heel jammer dat het halfbewolkt weer is, want daardoor rijden we op de hoger gelegen bergweggetjes door dikke wolken en blijven de “caldeira’s”, de kratermeren, voor ons verborgen. We lunchen die dag overheerlijk in een bontgekleurd restaurantje in een dorpje aan de westkant van het eiland.

 

Naast sightseeing maken we ook tijd om een muurschildering te maken: en famille maken we een ontwerp en met de restjes verf vanuit Porto Santo (oktober 2010) proberen we dat zo goed en zo kwaad als dat gaat als ongeoefend kunstenaar op een hobbelige kademuur te krijgen.

 

Met de Moonrise en de Vivente hebben we enorm gezellige dagen, met uiteten, toeren, borrels en meer. De kinderen vermaken zich vanzelfsprekend ook uitstekend met elkaar. De “hit” van Flores is voor hen het maken van pijl en boog van de bamboe die overvloedig groeit bij het strandje van de haven. De film Avatar en de boeken van de Grijze Jager worden nauwgezet nagespeeld: ze schieten pijlen en werpen speren dat het een lieve lust is en we zien ze nauwelijks. Voor school is bijv. ook geen tijd, haha.

 

Helaas gaan we –in elk geval voor een paar dagen- afscheid van elkaar nemen. Wij varen vandaag (maandag) naar Horta, de sailing community van het eiland Faial. In Horta komt elke zeilboot die de oceaan is overgestoken. En het wordt vast weer een belevenis om ons tussen al die verschillende zeilboten, groot en klein, snel en langzaam, en al die verschillende nationalilteiten te bewegen.

 

To be continued!!

 

 

AANGEKOMEN!!

Ach, iedereen weet het natuurlijk al, maar we zijn aangekomen. Bij het ochtendgloren op woensdag 15 juni rijst van ruime afstand een enorme berg uit het water. Dichterbij zien we diepgroene, steile hellingen en zwarte rotsen. Flores, back in vulcanic country! Een paar mijl bij de haven vandaan horen we een enorm harde bonk onder de stuurboorddrijver. Oh god, nee toch, geen slapende walvis die door ons wreed uit zijn slaap wordt gewekt?! Mijn hart staat stil als "het" nog 3 keer fors bonkt. We hangen allebei over de zeerailing en zien dan de oorzaak van het gebonk. Geen walvis (gelukkig!) maar wel een enorme dikke, lange boomstam.... Gelukkig geen schade; de skeg die voor de propeller en het roer zit, heeft de klappen opgevangen. Welnu, dit kunnen we dan ook weer bijschrijven in ons rijtje "ervaringen" ....zucht...

Om 06.00 uur sturen we de boot om de enorme breakwater van Porto das Lajes heen en zien we de nieuwe jachthaven liggen. Of beter ... jachthaventje. En dan zijn we opeens wel een beetje groot als catamaran. We leggen in eerste instantie langszij een vriendelijke Fransman aan. We hebben een ander plekje op het oog, maar daarvoor moeten eerst een paar boten een klein stukje opschuiven. Coos maakt met de betreffende kapiteins een praatje en een paar uur later liggen we langszij een gloednieuwe steiger. De nieuwe stroompalen en watertappunten op de steiger glimmen ons tegemoet, maar deze jachthaven is nog zo nieuw en officieel nog niet in gebruik dat deze faciliteiten nog niet werken. Dat is jammer, maar niet onoverkomelijk. Er hoeft nog niet betaald hoeft te worden voor een ligplaats omdat de jachthaven -ondanks dat het bijna vol is- officieel nog niet in gebruik is. En, er is een goede -gratis- wifiverbinding! Hier is het vast goed toeven de komende dagen. To be continued!
PS: de foto's van de oversteek staan online. Zie rechterkader!

Op weg naar de Azoren (13)

Op dinsdag, dag 13, hebben we een prima windje recht van achteren. Om de gennaker, die bij een voor-de-windse koers enigszins in de luwte van het grootzeil valt, ook vol wind te houden, verplaatsen we deze naar de bakboordboeg. En zo blijft het tuig de rest van de dag staan.
Na een ontbijt van pannenkoeken met spek en kaas gaat Coos nog een paar uurtjes slapen en doen Tico, Sil en ik school. 's Middags duik ik mijn bed in voor een schoonheidsslaapje.
We tellen de mijlen af. Als de wind 's middags wat aantrekt, lijkt het er op dat we midden in de nacht zullen aankomen. Als einde dag de wind weer inkakt, verandert de ETA (estimated time of arrival) naar woensdagochtend. Nou ja, na zoveel dagen op zee komt "aankomen" ook niet meer op een paar uur aan.
Op het dek vinden we een kleine pijlstaartinktvis. Coos doet deze als echte aas aan de vishengel en jawel hoor, even later hebben we beet. Van een slimme vis welteverstaan, want hij smikkelt de pijlstaartinktvis lekker op zonder zich in de haak te verslikken: lucky him. We hebben natuurlijk al meer dan genoeg vis in de ijskast liggen, maar de jager in Coos is geprikkeld. De lijn gaat nogmaals uit met ons roze nepinktvisje. BEET! Wederom een mooie skipjack tuna. Terwijl Coos de vis schoonmaakt, rolt Tico de vislijn weer uit. Op het moment dat achterdek, snijplank, mes en Coos ontdaan zijn van de bloederige vissporen, hebben we weer BEET! Nog een tonijn, maar deze is een maatje groter dan de voorgaande. Onze visspecialist Sil identificeert 'm als een Albacore tonijn (lange zijvinnen). Enfin, wij hebben inmiddels voor een weeshuis vis in de ijskast en zal het ons de komende dagen niet ontbreken aan Omega-3 vetzuren.
Flores, here we come!
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 8 mijl

Op weg naar de Azoren (12)

Op dag 12 blijft het lekker doorwaaien en de zee bouwt zich op tot golven van zo'n 3 meter. Wind en golven komen -schuin- van achter dus veel "last" hebben we er niet van. Aan het einde van de ochtend komt er een front over (bewolking en regen), waarna we wind uit het NW krijgen. We maken we onze eerste gijp van deze trip. Het grootzeil gaat naar stuurboord. Als het front ons gepasseerd is, zien we weer blauwe lucht.
En dan opeens ..... BEET! Een kleine tonijn aan de haak, precies genoeg voor ons avondeten. Terwijl Coos de vis schoon maakt, rolt Tico de lijn weer uit. Binnen 5 minuten is het weer raak. Weer BEET! Deze keer een iets grotere tonijn. Sil pakt direct zijn vissenkaart erbij en vertelt ons nauwgezet welke vis we gevangen hebben. En daarvoor moet hij eerst goed kijken naar de verschillende kenmerken: rugvinnen, grootte, staart, tekening op huid, etc.! Vrij vlot identificeert Sil de vissen als "skipjack tuna": vanwege de horizontale strepen achter zijn kieuwen.
Na het vis-intermezzo geven we ons, terwijl we over die grote blauwe plas uitstaren, weer over aan mijmeren, dromen, fantaseren. Dit keer over "thuiskomen". We denken medio augustus weer terug te zijn en zien onszelf alweer die 80 dozen en overige huisraad verhuizen van de opslag naar de Kerkelaan. En daarvoor moet vast eerst nog een verfkwast door het huis en een onderhoudsbeurt over de parketvloer. Ook besluiten we een thuiskomfeestje te gaan geven. Zet alvast maar met potlood in de agenda dat je mogelijk in het weekend van 3 en 4 september a.s. een feestje hebt.
Maar, terug naar het NU. Eerst gaan we nog genieten van o.a de Azoren, te beginnen bij Flores, het bloemeneiland. En daar zijn we bijna ....
Nog af te leggen afstand (om 05.00 uur lokale tijd): 153 mijl

Op weg naar de Azoren (11)

Zondag, dag 11. De wind pikt weer op. Eerst op grootzeil en gennaker en 's avonds/'s nachts op grootzeil en fok. En zo komen we steeds een stukje dichter bij onze bestemming, Flores. De stroom helpt ook een handje; we hebben 0,5-1,5 knoop stroom mee
Wederom geen verse vis en dus eten we 's avonds wraps met gehakt, bonen en tomaat en kool.Geen idee of het een met het ander te maken heeft, maar we hebben ook al dagen geen vogels gezien?! Wel zijn we gisteren en eergisteren begroet door grote groepen dolfijnen. En dat blijft magisch en speciaal. We hopen nog walvissen te zien te krijgen, van een afstandje welteverstaan. De Azoren zijn bekende walvisgronden. We hebben ons in elk geval al ingelezen in de verschillende soorten walvissen en weten nu alles over spuitgaten, neusgaten, ogen en oren. Wist je dat walvissen inademen via hun neusgaten die vlak achter de ogen zitten en uitademen via het spuitgat? En dat moederwalvissen hun kalf zogen door de melk vlak onder de oppervlakte in de mond van het kalf te spuiten? Walvissen hebben nl. geen lippen en kunnen dus niet zuigen.
Trouwens, de "bug" in ons mailprogramma om weerberichten op te vragen en te ontvangen is opgelost. De systemoperator van dit systeem (Winlink) heeft het corrupte file van de server verwijderd. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door deze "bug" was Coos genoodzaakt een bypass te organiseren en nu hebben we, mocht het nog eens voorkomen, een back-up direct klaar.
Nog af te leggen afstand (om 05.00 uur lokale tijd): 314 mijl

Op weg naar de Azoren (10)

Het is Do-Re-Mi-Fa-So-La-Ti-Do dag want we hebben muziek van de Sound of Music in onze iTunes gevonden. Julie Andrews' onbegrensde vrolijkheid werkt aanstekelijk. We blaten de hele ochtend blij mee en spelen de kinderen leren de noten te spelen op onze speelgoed piano. Herinneringen van kerst 2009 komen terug: toen reden we in een halve meter sneeuw over de A2 naar Kaatsheuvel voor een weekendje Winter-Efteling, inclusief musical The Sound of Music. De musical was hartstikke leuk en de positieve energie rolde als een tsunami over ons heen. In een volgend leven wil ik misschien wel terugkomen als musicalster. Het is vast heel hard werken en afzien, maar het moet toch ook geweldig zijn om onderdeel te zijn van zo'n blije energieboost?
De wind op de Atlantische Oceaan ter hoogte van 35N en 41W heeft vandaag niet zo'n energie; de motor moet een groot deel van de dag bij. We doen er ons voordeel mee: motor aan betekent onbeperkt stroom. Dus de watermaker gaat aan en de laptops kunnen in de stroom. Op Dell1 (mijn laptop) ruimen we de bijna volle harde schijf op, zodat er wat ruimte ontstaat. En op Dell2 (Tico's laptop) zijn Tico en Sil om-de-beurt druk met schoolpakket Ambrasoft: eerst reken- en taaloefeningen doen om "Robbie's" verdienen en daarna Robbie-spelletjes spelen.
Verder hebben we enorm trek in verse tonijn of dorade. De vislijnen hangen al dagen in het water maar nog immer zonder succes. Van de andere boten horen we ook weinig vissuccessen. De Vivente vangt met zijn sleeplijn vooral meeuw. Patrick heeft al 3x een meeuw van zijn haak moeten halen en uit zijn vislijn moeten ontwarren; schijnt een bloederig klusje te zijn ....
Het weer houdt zich fantastisch. Geen onweer meer, zon, mooie zee en de vooruitzichten tot en met aankomst zijn prima. Nog af te leggen afstand (om 05.00 uur lokale tijd): 479 mijl

Op weg naar de Azoren (9)

Het hele wachtschema ligt overhoop en op de ochtend van dag 9 gaat Coos na een slapeloze nacht om half 6 eindelijk naar bed. Ik houd de wacht. Wegens gebrek aan wind hebben we even daarvoor het grootzeil gestreken en varen we op de motor het ochtendgloren binnen.
Na slechts 2 uurtjes slaap is Coos weer up and running en gaat ie aan de slag met de uitdaging rondom het zenden en ontvangen van de weerkaarten. Moonrise en Angel Louis hebben nog tips doorgegeven via het radionet. Coos is Coos niet als hij dit probleem niet weet op te lossen en met behulp van een workaround via laptop 3 hebben we einde ochtend een vers weerbericht op het beeldscherm. Heerlijk, zo'n man die alles kan! Terug in Nederland ga ik een standbeeld voor mijn held en hoop in bange dagen oprichten.

Inmiddels is er een klein beetje wind, recht van achteren en net genoeg om op gennaker en fok te gaan zeilen. De zee is rustig en we glijden comfortabel richting bestemming. De zon schijnt de hele dag, geen wolkje te zien. Het leven is weer goed!
's Middags trekken we onze Iridium satelliettelefoon uit de "kooi van Faraday". Deze vooroorlogse satelliettelefoon is minstens 10 jaar oud, ouderwets groot en zwaar en zou niet misstaan in een James Bond film uit de jaren 80. Maar hij doet het, je kunt er overal ter wereld mee bellen. We verrassen we de opa's en oma's met een telefoontje vanaf de oceaan. Zowel zij als wij vinden het fijn om elkaar even te spreken.
En we vieren het feit dat we inmiddels over de helft zijn: met zelfgebakken citroentaart met perzik.
Aan boord "werken" we met 2 tijdzones: lokale tijd en utc. Nu we nu een oceaan oversteken richting Europa gaan we vooruit in de tijd. Oftewel, elke 15 graden westerlengte zetten we de "lokale tijd" een uur vooruit (om te voorkomen dat het bijv. 's nachts om 3 uur al licht wordt). De utc-tijd verandert niet. Zo'n eerste dag in een veranderde tijd is wennen. We raken in de war met de tijden van de radionetjes (Dutch radionet en Herb). Zo zitten we vanmiddag om half 5 "nieuwe tijd" klaar voor Herb maar blijft het ijzig stil op de ssb .... oh ja, dat moet half 6 "nieuwe tijd" zijn.
Voor de radio-amateurs:
Dutch radionet doen we om 11.00 en 23.00 UTC op 7192khz LSB
Herb begint om 19.30 UTC op 12359khz USB
Nog af te leggen afstand (om 05.00 uur lokale tijd): 604 mijl

Op weg naar de Azoren (8)

Dag 8 is donderdag-dipdag. Hoewel... de dag begint prima.
Rond 09.00 uur trekt de wind een beetje aan en kan de motor uit. Op grootzeil en gennaker is het ondanks de zwiepgolven van opzij prima varen. Ik stort me op het bakken van brood. Halverwege dit proces moet ik het eindresultaat bijstellen: het deeg is namelijk niet gerezen. Als alternatief maak ik er pizzabroodjes voor de lunch van. Een 2e deeg, met daarin iets meer gist, doet het beter en daarmee is het ontbijt voor de volgende ochtend direct klaar.
Dan de dip: in de namiddag hebben we de eerste bummer te pakken. We krijgen een foutmelding als we de weerkaart via de ssb willen binnenhalen. Vervolgens is Coos is bijna de gehele avond bezig om dit op te lossen. Helaas vooralsnog zonder succes. Probleem zit 'm niet in modem, serial port, connectie ssb of laptop, maar lijkt te maken te hebben met een "bug" in een nog te ontvangen bericht welke klaarstaat op een server. To be continued.
De 2e bummer hebben we 's avonds en 's nachts als we onophoudelijk worden getrakteerd op een heuse lichtshow. Niet van een prachtige maan die voor ons de weg naar de Azoren verlicht. Nee, bliksem! Voor ons, achter ons, naast ons! Uit voorzorg gaan laptop, netbook, satelliettelefoon en iPhone in de oven en trekken we de marifoonantenne er uit. Deze bliksem houden we de hele nacht met af en toe een forse regenbui en windshift erbij. We zigzaggen tussen de ergste buien door. Coos slaapt niet en ik nauwelijks.
Nee, ik vind het even niet zo leuk op deze grote plas water. Eigenlijk zou ik nu veel liever in de file op de A9 naar Amsterdam willen staan, ofzo.
Tot slot: om deze iets minder sprankelende update nog een beetje leuk te maken, hieronder de limerick van Tico:

Er was eens een haai
die woonde in een grote baai
daar zwom heel veel vis
alleen hapte de haai steeds mis
Dat was niet zo fraai

Nog af te leggen afstand (om 06.00 uur lokale tijd): 719 mijl

Laatste update: probleem met de foutmeldingen met de SSB email is voorlopig met een ' workaround ' opgelost. Tijdelijk gebruiken we een nieuwe callsign voor de Winlink mail. Opluchting dat we weer weerkaarten kunnen ophalen!

Op weg naar de Azoren (8)

Dag 8 is donderdag-dipdag. Hoewel... de dag begint prima.
Rond 09.00 uur trekt de wind een beetje aan en kan de motor uit. Op grootzeil en gennaker is het ondanks de zwiepgolven van opzij prima varen. Ik stort me op het bakken van brood. Halverwege dit proces moet ik het eindresultaat bijstellen: het deeg is namelijk niet gerezen. Als alternatief maak ik er pizzabroodjes voor de lunch van. Een 2e deeg, met daarin iets meer gist, doet het beter en daarmee is het ontbijt voor de volgende ochtend direct klaar.
Dan de dip: in de namiddag hebben we de eerste bummer te pakken. We krijgen een foutmelding als we de weerkaart via de ssb willen binnenhalen. Vervolgens is Coos is bijna de gehele avond bezig om dit op te lossen. Helaas vooralsnog zonder succes. Probleem zit 'm niet in modem, serial port, connectie ssb of laptop, maar lijkt te maken te hebben met een "bug" in een nog te ontvangen bericht welke klaarstaat op een server. To be continued.
De 2e bummer hebben we 's avonds en 's nachts als we onophoudelijk worden getrakteerd op een heuse lichtshow. Niet van een prachtige maan die voor ons de weg naar de Azoren verlicht. Nee, bliksem! Voor ons, achter ons, naast ons! Uit voorzorg gaan laptop, netbook, satelliettelefoon en iPhone in de oven en trekken we de marifoonantenne er uit. Deze bliksem houden we de hele nacht met af en toe een forse regenbui en windshift erbij. We zigzaggen tussen de ergste buien door. Coos slaapt niet en ik nauwelijks.
Nee, ik vind het even niet zo leuk op deze grote plas water. Eigenlijk zou ik nu veel liever in de file op de A9 naar Amsterdam willen staan, ofzo.
Tot slot: om deze iets minder sprankelende update nog een beetje leuk te maken, hieronder de limerick van Tico:

Er was eens een haai
die woonde in een grote baai
daar zwom heel veel vis
alleen hapte de haai steeds mis
Dat was niet zo fraai

Nog af te leggen afstand (om 06.00 uur lokale tijd): 719 mijl

Op weg naar de Azoren (8)

Dag 8 is donderdag-dipdag. Hoewel... de dag begint prima.
Rond 09.00 uur trekt de wind een beetje aan en kan de motor uit. Op grootzeil en gennaker is het ondanks de zwiepgolven van opzij prima varen. Ik stort me op het bakken van brood. Halverwege dit proces moet ik het eindresultaat bijstellen: het deeg is namelijk niet gerezen. Als alternatief maak ik er pizzabroodjes voor de lunch van. Een 2e deeg, met daarin iets meer gist, doet het beter en daarmee is het ontbijt voor de volgende ochtend direct klaar.
Dan de dip: in de namiddag hebben we de eerste bummer te pakken. We krijgen een foutmelding als we de weerkaart via de ssb willen binnenhalen. Vervolgens is Coos is bijna de gehele avond bezig om dit op te lossen. Helaas vooralsnog zonder succes. Probleem zit 'm niet in modem, serial port, connectie ssb of laptop, maar lijkt te maken te hebben met een "bug" in een nog te ontvangen bericht welke klaarstaat op een server. To be continued.
De 2e bummer hebben we 's avonds en 's nachts als we onophoudelijk worden getrakteerd op een heuse lichtshow. Niet van een prachtige maan die voor ons de weg naar de Azoren verlicht. Nee, bliksem! Voor ons, achter ons, naast ons! Uit voorzorg gaan laptop, netbook, satelliettelefoon en iPhone in de oven en trekken we de marifoonantenne er uit. Deze bliksem houden we de hele nacht met af en toe een forse regenbui en windshift erbij. We zigzaggen tussen de ergste buien door. Coos slaapt niet en ik nauwelijks.
Nee, ik vind het even niet zo leuk op deze grote plas water. Eigenlijk zou ik nu veel liever in de file op de A9 naar Amsterdam willen staan, ofzo.
Tot slot: om deze iets minder sprankelende update nog een beetje leuk te maken, hieronder de limerick van Tico:

Er was eens een haai
die woonde in een grote baai
daar zwom heel veel vis
alleen hapte de haai steeds mis
Dat was niet zo fraai

Nog af te leggen afstand (om 06.00 uur lokale tijd): 719 mijl

Op weg naar de Azoren (8)

Dag 8 is donderdag-dipdag. Hoewel... de dag begint prima.
Rond 09.00 uur trekt de wind een beetje aan en kan de motor uit. Op grootzeil en gennaker is het ondanks de zwiepgolven van opzij prima varen. Ik stort me op het bakken van brood. Halverwege dit proces moet ik het eindresultaat bijstellen: het deeg is namelijk niet gerezen. Als alternatief maak ik er pizzabroodjes voor de lunch van. Een 2e deeg, met daarin iets meer gist, doet het beter en daarmee is het ontbijt voor de volgende ochtend direct klaar.
Dan de dip: in de namiddag hebben we de eerste bummer te pakken. We krijgen een foutmelding als we de weerkaart via de ssb willen binnenhalen. Vervolgens is Coos is bijna de gehele avond bezig om dit op te lossen. Helaas vooralsnog zonder succes. Probleem zit 'm niet in modem, serial port, connectie ssb of laptop, maar lijkt te maken te hebben met een "bug" in een nog te ontvangen bericht welke klaarstaat op een server. To be continued.
De 2e bummer hebben we 's avonds en 's nachts als we onophoudelijk worden getrakteerd op een heuse lichtshow. Niet van een prachtige maan die voor ons de weg naar de Azoren verlicht. Nee, bliksem! Voor ons, achter ons, naast ons! Uit voorzorg gaan laptop, netbook, satelliettelefoon en iPhone in de oven en trekken we de marifoonantenne er uit. Deze bliksem houden we de hele nacht met af en toe een forse regenbui en windshift erbij. We zigzaggen tussen de ergste buien door. Coos slaapt niet en ik nauwelijks.
Nee, ik vind het even niet zo leuk op deze grote plas water. Eigenlijk zou ik nu veel liever in de file op de A9 naar Amsterdam willen staan, ofzo.
Tot slot: om deze iets minder sprankelende update nog een beetje leuk te maken, hieronder de limerick van Tico:

Er was eens een haai
die woonde in een grote baai
daar zwom heel veel vis
alleen hapte de haai steeds mis
Dat was niet zo fraai

Nog af te leggen afstand (om 06.00 uur lokale tijd): 719 mijl

Op weg naar de Azoren (7)

Ook op dag 7 kunnen we ook goed zeilen. Maar het is ook een dag van squalls. En dat resulteert is veel zeilwisselingen: het is voortdurend stuivertje wisselen tussen gennaker en fok. Ik heb er spierpijn (en spierballen) van.
Gedurende de dag lopen we 3 schepen voorbij en we liggen nu vooraan de groep van de bij het radionetje aangesloten boten. Tijdens dat radionetje kondigt Marcel 's ochtends een limerick contest aan. 's Avonds laat elke boot zijn/haar poëtische kwaliteiten horen volgens het rijmschema AA-BB-A. Vervolgens geven we elkaar punten en komt er een winnaar uit de bus. Hilarische momenten op de SSB! De winnende limerick gaat als volgt:
A dozen of boats are out in the wet
none of them has access to the internet
So, how do they know
where they should go?
don't worry, just join the Dutch radionet
En deze komt uit de koker van .... Coos! En dan laten we maar in het midden of er "politieke" punten gegeven zijn, haha!
Verder is het woensdag-wasdag. We gaan allemaal onder een -warme- douche. Zalig! "Thuis" denken we niet na over douchen, dat doe je gewoon elke ochtend/avond, maar aan boord en vooral tijdens zo'n lange oversteek is dat verre van vanzelfsprekend. Sterker nog, het is een grote luxe. Er zijn boten die vanuit een strikt waterbeleid (zonder watermaker dus) tijdens zo'n oversteek genoegen moeten nemen met een washand-wasbeurt achter het aanrecht. Wij hebben gelukkig wel een watermaker en permitteren ons dus elke paar dagen een warme douche.
We eten pannenkoeken voor ontbijt, zelfgebakken bolletjes voor lunch en 's avonds gebakken aardappeltjes-vlees-groente. Bij vertrek uit Bermuda hebben we de ijskast volgepropt met verse groenten en daar eten we elke dag heerlijk van. Alleen de komkommers pasten er niet meer bij in de ijskast en deze hebben we op een koele, donkere plek bewaard. Maar helaas vonden ze dat niet goed genoeg en waren ze na een paar dagen al getransformeerd in schimmelende snotkommers.
's Avonds kakt de wind helemaal in en moet de motor bij. Omdat we nog wel een zeegang hebben, klapt en zwiept het grootzeil dat het een lieve lust is. En voor 1x zijn we te lui om het zeil midden in de nacht te gaan laten zakken. Dus oren maar dicht en negeren ....
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 872 mijl
PS: hartelijke felicitaties voor Annemarie!! Hoop dat je je verjaardag weer met een wijntje in de tuin hebt kunnen vieren. En Paul, ook aan jou hebben we 1 juni jl. gedacht .... alsnog gefeliciteerd!

Op weg naar de Azoren (6)

Op dag 6 kunnen we heerlijk zeilen. In de loop van de dag trekt de wind aan tot ZW 20-25 knopen en met volle zeilen varen we geregeld 10 knopen. En met deze snelheden lopen we snel in op de Moonrise en Vivente. Sterker nog: aan het einde van de dag lijkt het wel een Meet&Greet op 34noorderbreedte en 52westerlengte: Gateway, Vivente, Moonrise, Angel Louise en wij zijn afwisselend zo goed als in zichtafstand cq marifoonbereik van elkaar. Op deze grote blauwe plas staan we inmiddels bekend als de Hollandse Expeditie en onder die noemer worden we even later opgeroepen door nog weer een andere Nederlandse zeilboot, de Pjotter, een Breehoorn 44 die ook onderweg is naar de Azoren.

Overigens varen we nog niet de rhumbline (rechtstreekse koers) naar de Azoren; ten noorden van 35N is de komende dagen minder wind dan rond 34N. Daarom varen we, in elk geval tot vrijdag, pal oost i.p.v. noordoost (= rechtstreeks richting bestemming). Dit is een beetje omvaren, maar als we dat zeilend kunnen doen, is dat minder vervelend dan in windstilte moeten motoren.
Het radionetje is trouwens een groot succes: elke dag meldt zich wel een nieuwe boot aan. Naast het inventarisen van ieders positie heeft Marcel elke dag een verrassende vraag aan iedereen: kon je gisteren nog je "highlight of the day" met de groep delen, vandaag draaide het om "the most amazing animal of the day". En dit alles met als toepasselijk achtergrondgeluid: een loeiende koe. Te grappig, althans wel als je midden op de oceaan zit. Coos (bijnaam Little Herb) neemt 2 x per dag het weerbulletin weer voor zijn rekening wat veel waardering ondervindt bij de andere boten
Aan boord gaat verder alles z'n gangetje. Ik vind het opvallend hoe relaxed we met z'n viertjes de dagen beleven. 's Ochtends zijn we allemaal lui: na het ontbijt, rond half 10/10 uur, gaat Coos nog een paar uur slapen. Tico en Sil gaan spelen (Kapla, DS-en, tekenen) en ik lees een boek.
's Middags komen we tot leven en doen we wat aan school. Als het Herb-tijd is, eten we ons avondeten en daarna draaien we in onze "huisbioscoop" een film. Voordat het radionetje om 21.00 uur begint, haalt Coos de laatste weerkaart binnen. Dat is ook het tijdstip dat Tico, Sil en ik naar bed gaan. Coos doet de 1e wacht. Van 01.00 - 05.00 uur is het vervolgens mijn wachtbeurt.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1046 mijl

Op weg naar de Azoren (5)

In de ochtend van dag 5 halen we hoopvol een nieuw weerkaartje op. En dan volgt een grote tegenvaller. De "draak" is in volle glorie terug! Als we dit nieuws om 09.00 uur delen op het radionetje (waar nu ook de Engelse boten Angel Louise en de Sarah op aangehaakt zijn) is iedereen er stil van.
Desalniettemin besluiten wij het alternatieve drijfanker binnen te halen en de fok uit te rollen. Er staat zo'n 20 knopen west-zuidwesten wind (in de rug) en we willen gewoon lekker zeilen i.p.v. dobberen. Met deze wind bouwt de zee zich op en wordt dobberen best oncomfortabel. En door te gaan zeilen, kunnen we ook de achterstand op de Moonrise en de Vivente inlopen. Als we later deze week, i.v.m. die "draak", alsnog vol op de rem moeten, dan maar met z'n allen bij elkaar.
Op weg naar het volgende weerbericht, 5 uur Herb, was ik mijn haren, doen we een beetje school, ontwerpen we ons droomhuis en eten we zoete maiskolf als lunch.
Om half 5 uur is het Herb-tijd en zitten we aan de ssb gekluisterd met notitieblok bij de hand. Tico en Sil zijn geinstrueerd vooral muisstil te zijn. Gaat Herb verlossende woorden spreken? Geven zijn verschillende weermodellen meer zekerheid over de plannen van "de draak"? De ontvangst is matig maar we kunnen 'm net aan horen als ie verteld dat "de draak" gestopt gaat worden door een hogedrukgebied bij Bermuda. Oftewel, we kunnen weer vol gas vooruit richting onze bestemming. Dat laten we ons geen 2x zeggen: we zetten de gennaker erbij en vlinderen de heldere avond in.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1197 mijl

Op weg naar de Azoren (4)

Op deze dag hebben we een nieuwe ervaring: zeilen zonder zeilen! En dat alles vanwege de strategie om zo langzaam mogelijk te gaan, anticiperend op een depressie (we hebben 'm de werknaam "de draak" gegeven) die vanuit het zuidwesten in een schuine lijn noordoostwaarts trekt. Na wat gereken op basis van de weerkaart die we 's ochtends ophalen, stellen we onze maximum snelheid naar beneden bij: maximaal 3 knopen. Met een windje in rug en stroom mee gaan we echter "voor top en takel" nog steeds iets te snel, namelijk 3,5 knoop. Een drijfanker, een soort parachute met trechtertje, wat je achter je aan door het water kan slepen om af te remmen, zou het nu goed doen, maar dit hebben we niet in ons assortiment. Aldus maken we ons eigen drijfanker door onze langste trossen in een grote lus van de ene naar de andere drijver te bevestigen. Hieraan bevestigen als een kleine lus een kortere landvast met knopen erin. Het geheel remt toch een kleine knoop af en zo weten de snelheid tussen de 2 en 3 knopen te houden. Het voelt wel heel frustrerend om met een prima zeilwindje alleen maar bezig te zijn met afremmen en langzaam varen.
In de tijd tussen het ochtendweerbericht en Herb aan het einde van de middag zijn we nog steeds lui. Met z'n vieren luisteren we naar een CD'tje van Tsjechov's "Peter en de wolf", er wordt geknutseld aan een alternatieve, ouderwetse telefoon: 2 lege Prindle-bussen verbonden met een touwtje en kletsen maar. Er wordt een potje Scrabble gespeeld. School wil nog niet op gang komen. En we draaien in onze huisbioscoop de film "Brief aan de Koning".
Om half 5 is het dan tijd voor weerman Herb en hij heeft in zekere zin goed nieuws: de verschillende weermodellen laten een verschillende ontwikkeling van "de draak" zien. In het laatste model lijkt ie enigszins op te lossen voordat ie onze koerslijn passeert. Hetzelfde is zichtbaar op de weerkaart die Coos rond 8 uur 's avonds ophaalt via de ssb. Vooralsnog wijzigen we nog niets aan onze strategie: anticiperen kan ook betekenen om nog geen beslissing te nemen. En dat is wat wij doen.
Om 21.00 uur leidt Marcel het radionetje waar zo'n 7 boten op aangehaakt zijn (Moonrise, Vivente, Gateway, Galatea (Duits), Topaz, Tinto (alleen luisteren) en Vela (Deens, alleen luisteren). Marcel doet het administratieve rondje oftewel het inventariseren van ieders positie en de nog af te leggen afstand naar de bestemming. Daarna is het de beurt aan Coos om het laatste weerbericht door te geven.
Inmiddels is de zon onder en kunnen we een paar uur genieten van een sikkeltje maan. De nacht is helder en de wind waait met 15-20 knopen uit het westen.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1319 mijl

Op weg naar de Azoren (3)

Dag 3 zetten we een nieuw etmaalrecord! Die van de minste mijlen per etmaal.
Het is een windstille dag en zeilend doen we tussen de 0,1 en 2,5 knoop snelheid. Het is een bewuste keuze om de motor niet bij te zetten. Hiermee anticiperen we op een lagedrukgebied met harde wind dat volgens de weermodellen en weerman Herb over een dag of 5 precies onze koerslijn en positie lijkt te gaan passeren. En dit laten we graag voor langs gaan, zodat we er geen last van krijgen. Het motto is nu dus afremmen, oftewel "go as slow as we can go". En langzaam varen is nog een uitdaging, want tegen de avond pakt de wind een beetje op. Maar met alleen een gereefde fok blijven we net rond de 4 knopen snelheid hangen, onze maximaal toegestane snelheid voor de komende dagen.
Gedeelde smart is halve smart: Moonrise en Vivente, zo'n krappe 100 mijl voor ons, staan ook op de rem.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1396 mijl

Op weg naar de Azoren (2)

Dag 2 hebben we lichte wind uit het west-zuidwesten, pal in de rug en het is even zoeken naar de meest optimale zeilvoering. Uiteindelijk varen we relaxed en comfortabel met de fok en de gennaker, het grootzeil gestreken. De zon schijnt, de zee is rustig, de bemanning is lui.
's Avonds rond 23.00 uur krijgen we een windshift -deze is voorspeld- en waait de wind uit het noordwesten. Omdat er ook wat buien in de lucht zitten, rollen we de gennaker in. We hijsen het grootzeil weer en varen dan halve wind naar onze bestemming. Het is een donkere nacht, geen maan en de sterren zijn verstopt achter de wolken. Heel af en toe zien we het weerlichten in de verte.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1460 mijl

Op weg naar de Azoren (1

De 1e dag en de 1e nacht verloopt alles heel rustig en soepel. Vanaf het moment dat we via Town Cut, de in-/uitgang bij St. George, het ruime sop kiezen, kunnen we zeilen. Het waait niet hard, zuidwest 8-10 knopen (schijnbaar) en onder vol tuig, grootzeil en gennaker, en gaan we toch zo'n 5-6 knopen. En we zitten exact op de koerslijn, oftewel we gaan vooralsnog in een rechte lijn naar onze bestemming. We hebben stroom mee, dit voordeel varieert van 0,5-1 knoop.
Om 12.00 uur utc (09.00 uur lokale tijd) en 24.00 uur utc (21.00 lokale tijd) hebben we ons radionetje op de ssb (frequentie 7192) met als "voorganger" een immer enthousiaste Marcel (Moonrise). Met een aantal schepen wisselen we posities en nog te leggen afstand uit en ook komt de laatste weerkaartjes ter sprake.
De vooruitzichten voor de komende 5 dagen zien er gunstig uit: wind -al dan niet schuin- in de rug.
Nog af te leggen afstand (om 04.00 uur lokale tijd): 1600 mijl

Vertrek naar de Azoren!

Donderdag 2 juni 2011: we gaan vertrekken richting de Azoren. De windvoorspelling ziet er voor de komende 5-6 dagen gunstig uit met wind uit het westen, noordwesten, zuidwesten. En voor daarna is het koffiedik kijken. We hebben zo’n 1700-1800 mijl voor de boeg. Het plan is aan te koersen op het eilandje Flores, maar het kan ook Faial (Horta) worden. Onderweg zullen we weerberichten ophalen via de ssb (korte golf zender) en we luisteren naar weerrouter Herb. Op ons weblog kun je via “waar zijn we nu?” dagelijks kijken waar we ons op die grote blauwe plas bevinden en wat onze voortgang is. Ook zullen we proberen elke dag het weblog qua tekst te updaten.

Blijf vooral berichtjes en/of reacties mailen; dat is voor ons na aankomst op de Azoren hartstikke leuk om te lezen (over zo’n 14 dagen).

PS: Weet je waarom Bermuda Bermuda heet? Het is lang geleden in kaart gebracht door een Spanjaard genaamd Bermudez.

PPS: En weet je wat de nationale (business) kledingcode voor m.n. heren op dit eiland is is: overhemd, stropdas, soms colbert, BERMUDA en kousen. Keurig netjes.

Dockyard

Elke dag lijkt de windvoorspelling voor 5 dagen er iets gunstiger uit te zien en op woensdag zwaaien en toeteren we rond het middaguur dan ook de volgende vertrekkers uit: de Moonrise en de Vivente!! Vervolgens gaan wij hardhollend naar de ferry, want wij gaan naar Royal Navy Dockyard en Gibb’s Hill Lighthouse. Vanaf de ferry kunnen we bij Town Cut, de uitgang van de lagune naar het grote blauwe water, onze landgenoten nog een keer uitzwaaien.

Bij Dockyard gaan we naar het National Museum of Bermuda. We bewonderen de enorme muurschildering gemaakt door een jonge kunstenaar; het is een kleurrijk geheel waar op expressionistische wijze de hele geschiedenis van Bermuda in is vervat. De gebouwen waar het museum in is gehuisvest, is onderdeel van een grootschalig verdedigingswerk wat door de Britten gebouwd is toen zij zich bedreigd voelden door Spaanse of Portugeze galjoenen. Voor het zware werk lieten zij schepen vol gevangenen vanuit Engeland overkomen; een soort van middeleeuwse taakstraf voor deze boefjes kun je wel zeggen. Als de gevangenen klaar waren in Bermuda, maar er was nog straftijd over, dan werden ze wederom op een schip gezet en naar Australië gebracht.

Bermuda heeft ook een geschiedenis van slavernij, alhoewel niet in de grootschaligheid zoals in de de Caribische Eilanden. De slaven werden vooral ingezet bij de –kleinschalige- tabaksplantages en als bedienden van rijke Engelsen. Een andere groep migranten betreft de Portugezen die vanuit Azoren en Madeira deze kant opkwamen en vooral werkzaam waren voor Amerikaanse walvisvaarders. Kortom, de bevolking op het eiland is een potpourri van bevolkingsgroepen en culturen. Een zeer opvallend kenmerk van de –kleine- gemeenschap (65.000 inwoners) is de enorme vriendelijkheid, behulpzaamheid en hun belangstelling voor iedereen die van overzee komt.

Onze tour leidt vervolgens via bus 7 naar Gibb’s Hill Lighthouse, de oudste vuurtoren op de hoogste heuvel van het eiland. De vuurtoren bewijst zijn diensten 1844. In de eeuw daarvoor zijn minstens 39 schepen op de riffen, die wel 16 mijl uit de kust liggen, gelopen. Volgens de folder is het vuurtorenlicht voor de scheepvaart te zien vanaf 40 mijl afstand. Welnu, dat kunnen wij bevestigen. De vuurtorenwachter blijkt een oude smokkelaar uit Winterswijk (gedurende WOII); in een notendop vertelt hij ons zijn levensverhaal. Daarna klimmen we 185 treden omhoog en eindigen dan vlak onder de grote vuurtorenlamp. Via  een klein deurtje kunnen we naar “het balkon”. Sil en ik stappen met groot gemak op dit smalle balkon om 360 graden uitzicht te beleven, Tico gaat ook naar buiten en verplaatst zich plakkend aan de muur van de vuurtoren. Coos blijft met zweethanden in de deuropening zitten met een maag die zich voortdurend omdraait.

Uiteindelijk hebben we een volledig rondje eiland gemaakt als de bus ons einde dag via de zuidkust weer terugbrengt naar St.Georges.