Het weer is niet gunstig om naar het eiland Terceira te varen. De wind waait uit een noordoostelijke hoek en dat is precies de richting op waar Terceira ligt. Gelukkig hebben we het meer dan naar onze zin in Horta, dus het is geen straf om hier nog wat langer te blijven. Zo hadden we nog op ons verlanglijstje staan om een whale watch trip te gaan doen. De walvis hoort namelijk bij de Azoren.
Vroeger waren de Azoreanen ’s werelds beste walvisvangers. Walvisboten kwamen uit Amerika deze kant op om met behulp van Azoreaanse harpoeniers, roeiers en roerman deze immens grote beesten te vangen. Tot medio jaren ’70 was dit big business voor de eilanden; de walvisolie werd ook wel het vloeibare goud genoemd. Op de verschillende eilanden waren walvisverwerkingsfabrieken neergezet, zo ook een op Faial. Tegenwoordig is dat een klein museum: alle machines voor het vermalen van vlees en botten, het koken van het vet t.b.v. de walvisolie staan er nog. Met foto’s en een film laten ze zien hoe men hier –met gevaar voor eigen leven- tussen 1942 en 1974 de potvis ving met behulp van een spotter, 1 motorboot, 1 roei-/zeilboot, 6 roeiers, 1 roerganger en 1 harpoenier. De roei-/zeilboot werd door de motorboot gesleept naar de plek waar de walvis gespot was door de spotter aan land. Vervolgens roeiden ze zo stil mogelijk naderbij en wierp de harpoenier een harpoen in de walvis. Aan deze (weerhaken)harpoen zat een enorm lang touw. Door de schrik en de pijn ging de potvis er van door, het roei-/zeilbootje achter zich aan slepend, net zo lang tot de potvis volledig uitgeput was. Vervolgens wierp de harpoenier net zolang met messcherpe speren in de potvis totdat deze dood was. Dan kwam de motorboot er weer aan te pas; deze sleepte de potvis naar de walvisverwerkingsfabriek op het eiland. Via enorm grote lieren werd het dode dier de helling opgetakeld. Boven aan de helling werd het beest letterlijk in moten gehakt; de werkmannen stonden tot aan enkels en knieën in walvisvet, -vlees en –bloed. Al met al een vrij luguber en wreed gebeuren. Toen de walvisvangst verboden werd (aan banden was gelegd: tegenwoordig vangen Noorwegen en Japan nog steeds walvissen!), betekende dit een enorme crisis voor de Azoren. In die barre tijden zijn veel Azoreanen geëmigreerd naar Amerika en Canada.
Tegenwoordig wordt er via een andere, meer diervriendelijke manier, geld verdiend aan de walvis, namelijk via de toerist die op whale watching trip gaat. Zo ook wij dus. Op zondagochtend melden we ons in onze zeilpakken incl. reddingsvest bij Pedro. Voordat we in zijn supersnelle RIB met 150pk motor stappen, vertelt hij over de verschillende soorten walvissen, hun leefgewoonten en –gebied. De Azoren liggen precies in de route die allerlei soorten walvissen jaarlijks maken. In het voorjaar passeren de baleinwalvissen (geen tanden, 2 spuitgaten en ze spuiten recht omhoog) deze eilandengroep op weg naar het Noorden. Met behulp van hun ingebouwde TomTom zwemmen ze altijd onderlangs Pico en Faial, gaan ze noordwestelijk richting Flores en slaan ze net voor dat eiland rechts af. Onderzoek heeft uitgewezen dat ze nooit onder Flores langs gaan; het schijnt dat ze via magnetische velden exact weten welke route ze moeten zwemmen. In de lente en de zomer is het gebruikelijk om langs de zuidkust van Pico potvissen (spermwhales) te spotten. Potvissen hebben wel tanden, 1 spuitgat en spuiten schuin naar achteren. Voor het geoefende oog van de spotter is het vrij eenvoudig –m.b.v. verrekijker- om deze dieren vanaf het land waar te nemen. Deze spotters geven de posities vervolgens door aan de whale watch-boten, En zo belanden wij na een bumpy, maar spannende tocht aan de beschutte zuidkant van Pico. En dan maar turen over het water of we een “spuit” zien. Gelukkig is dat al snel het geval en voor het eerst in ons leven zien we deze magnifieke, grote zeezoogdieren van nabij. We naderen ze van achteren en blijven op zo’n 30-50 meter afstand. Deze dieren drijven wat aan de oppervlakte, steken hun kop een stukje boven het water, spuiten een keer en doen dan een ondiepe duik. Het is gebruikelijk dat ze na een paar minuten een stuk verderop weer boven komen om genoemd ritueel te herhalen, maar dan een diepe duik recht naar beneden te maken. Dat is de duik waarbij de beroemde walvisstaart boven water komt … Welnu, deze zondag doen ze dat laatste slechts 1x en dat gaat zo snel en toch nog onverwacht dat we dat natuurlijk net niet op de gevoelige plaat hebben kunnen vastleggen. Ze browsen wat in de rondte, ze spuiten een beetje en ze duiken hun ondiepe duiken. Het is fascinerend en mooi om zulke grote, ogenschijnlijk lompe beesten soepel en toch ook wel snel door het water te zien bewegen. We zien ook pilot whales; dat is -anders dan de naam doet vermoeden- geen walvis, maar een hele grote uitvoering van een dolfijn. Deze dieren zijn vrij schuw en lang niet zo speels als de “gewone” dolfijn. Je ziet af en aan hun rugvin en kromme rug boven water uitkomen, maar heel spectaculair is het verder niet. We zien een eenzame schildpad en tot slot belanden we in een grote groep blije, vrolijke, speelse, dartele dolfijnen. Ook al hebben we vanaf onze boot al heel vaak dolfijnen voor de boeg gehad, elke keer is weer mooi, speciaal en bijzonder om dolfijnen te zien. Wat is het met deze dieren dat je er zo blij en vrolijk van wordt?! Inmiddels zijn we minstens 2 uur verder en is het de hoogste tijd om terug naar Horta te varen. De terugreis hebben we wind en golven tegen. Pedro blijft zo lang als mogelijk onder de lij van Pico, koerst vervolgens aan op Magdalena Rock aan de westkant van Pico en steekt dan schuin over naar Horta. Een easy ride en supersnel. We zijn het er met elkaar over eens dat dit heel leuk en heel bijzonder was.
Zondagavond staat er iets volstrekt anders op het programma: de dames van de verschillende boten (vooral Nlse boten en 1 Deense boot) gaan aan boord van de Moonrise de film Mama Mia kijken. We verwennen ons met thee, chocola, champagne, aardbeien met slagroom en lokale kaas en genieten volop van de hilarische, volledig “over the top” film: een vol overgave zingende Meryl Streep en Pierce Brosnan kunnen toch alleen maar op de lachspieren werken?!
We vieren maandagmiddag Tom’s verjaardag (Tinto); zijn bescheiden Wharram zinkt bijna onder al zijn gasten maar gezellig is het wel. Aansluitend gaan we een hapje eten met Moonrise en Vivente. Helaas blijkt het restaurantje er leuker uit te zien dan het eten smaakt. Nadat de witte wijn al 2x is teruggestuurd, blijkt ook de kwaliteit van het eten van zeer matige kwaliteit (eigenlijk gewoon hartstikke vies). En dan hebben kinderen (en ouders?!) een korter lontje vanwege slaaptekort, dus is het verstandig de avond vooral niet te laten voortduren. We vragen, voordat we onze laatste hap doorgeslikt hebben, al om de rekening en iedereen is voor 22.00 uur terug op zijn eigen boot. De tol van teveel gezelligheid …?!
Vandaag (dinsdag) spenderen in en om de boot: Coos klust wat, Tico knutselt aan zijn zelfgemaakte dolk, Sil schrijft een ansichtkaart voor Lieve en Gijs en ik doe een handwas, reorganiseer de kledingkast van de kinderen en zet wat recente foto’s op ons weblog. To be continue!!
1 opmerking:
Jeetje wat een verhaal. Voor Tico nog een leuke tongbreker: Als een potvis in een pispot pist heb je een pispot vol met potvispis.
Een reactie posten