Globale reisplanning

Wij, de familie Keijser, hebben van 2010 tot 2011 met onze catamaran SeaMotions, voor een jaar een ' rondje Atlantic' gevaren. We koesteren onze herinneringen in ons dit digitale "book of memories". Daarna ben ik doorgegaan met het zo nu en dan vastleggen van het wel en wee van ons leven op land.







woensdag 29 september 2010

Onderweg naar Porto Santo / Madeira

Maandagochtend om 12.00 uur kozen we het ruime sop van de Atlantische Oceaan voor een zuidwestelijke koers richting Porto Santo, onderdeel van de Portugese eilandengroep Madeira.
De eerste 12 uur waren afzien: aan de wind zeilen (kracht 5) en een behoorlijk knobbelige zee. Te harde wind naar mijn zin, een zee die beukt en botst en dientengevolge veel lawaai veroorzaakt binnen. Kortom, niks aan. Vanaf dinsdagochtend 01.00 uur draaide de wind substantieel door naar het noorden en werd het elk uur een stuk comfortabeler en kon het grote genieten beginnen.

Het wachtlopen gaat op een natuurlijke manier: Coos blijft wakker totdat zijn ogen dichtvallen en dan ga ik voor in elk geval 3 uur achtereen op wacht. En zo gaat het op en af gedurende de donkere uren. Ieder doet zijn eigen ding tijdens de wacht: om te tijd te verdrijven, luister ik graag naar muziek.. Coos zit graag in de kuip om wat in het donker te staren of hij haalt eens een nieuw weerbericht binnen. De sterrenhemel is trouwens adembenemend: Kleine Steelpannetje, Groot Steelpannetje, Cassiopeia, Venus, een Poolster (volgens mij), de Melkweg en nog veel, veel meer. De maan schijnt als een schemerlamp in de kuip, hooguit af en toe gedimd door een wolk die ervoor schuift.
Doordat de zee rustiger is en de koers gunstiger hebben we geen van allen niet noemenswaardig last van zeeziekte. Hooguit is de eetlust wat minder.

De kinderen zijn werkelijk fantastisch!! Ze vermaken zich met de iPod op hun oren, luisterend naar een spannend luisterboek, met spelen, met spelletjes doen. Tico heeft op dag 1 Harry Potter en de Vuurbeker uitgeluisterd en op dag 2 Harry Potter en de Geheime Kamer. Sil wisselt het luisteren af met Kapla spelen onder de tafel of een spelletje Pesten met zijn vader.

Per etmaal ontwaren wij in de verte hooguit 2 - 3 vrachtschepen. Vanochtend zwommen er even 2 dolfijnen met ons mee en zo dadelijk ga ik een stapeltje pannenkoeken bakken. Zo leven wij ons leventje op een scheepje midden op een oceaan met tot waar het oog reikt alleen maar diepblauw water.

Het is nu woensdag 29 september 2010, 11.00 uur Portugese tijd als ik dit type en we hebben nog 160 mijl te gaan. We kiezen voor comfort ten koste van wat snelheid. Door niet op topspeed te varen maken we de bewegingen van de boot een stuk prettiger. We doen nu circa 160 mijlen per etmaal. Naar alle waarschijnlijkheid lopen we donderdag 30/9 in de loop van de dag de haven van Porto Santo binnen.

Alvor, Portimao, Faro, Ilha de Culatra

Afgelopen zondag (19/9) voegde de Seaquest zich weer bij ons in Alvor en dat werd gevierd met vers gevangen Bonito en makreel op de Cobb. Hun "crew" Tjalling en Tineke viel met de neus in de boter en at smakelijk mee. Een Keijserlijke maaltijd! Op maandag gingen we "terug" naar Lagos om nog één keer de te zwemmen bij de grotten van Pointe de Piedade en einde middag gingen we voor anker bij het strand van Lagos. Er stond helaas beduidend meer swell dan de vorige keer dat we hier waren en hoewel we daar als catamaran relatief weinig last van hebben (we rollen niet), werd het een oncomfortabele nacht. De volgende ochtend, maandag, gingen we na de noodzakelijke boodschappen snel weer terug naar het beschutte en rustige Alvor. Dat was ongeveer ook het enige rustige, want we waren verder maar wat druk met het binnenhalen van weerberichten, beoordelen of het wel/niet gunstig genoeg was om naar Porto Santo (Madeira) te vertrekken (lees: was het storende effect van Orkaan Igor verdwenen) en overleggen met de Seaquest rondom hun plannen. Ben en Riny hadden inmiddels een vluchtn naar Madeira geboekt op donderdag 23/9; wel handig als wij daar dan ook zouden zijn.. Het werd kiezen tussen een overtocht met niet ideale weersomstandigheden maar met bezoek van Opa en Oma in het vooruitzicht of voor een fijne zeiltocht naar Porto Santo onder gunstige weersomstandigheden. En dan lijkt het vanzelfsprekend, maar .onderschat de emotie niet. Uiteindelijk zijn de weersvoorspellingen leidend bij onze definitieve besluitvorming met als consequentie dat we ons bezoek zouden kunnen mislopen op Madeira .. Enfin, long story short: we zijn niet vertrokken, de Seaquest is ook niet vertrokken, ons bezoek heeft vliegtickets kunnen omboeken naar Faro, en zoals het zich nu laat aanzien gaan we maandag 27/9, gelijk met de Seaquest, in the rebound richting Porto Santo met een prachtige weersvoorspelling.

Aldus verpoosden we nog wat langer in Alvor. Coos had nog wat klussen te doen: de mast in om het ledlampje van het ankerlicht om te wisselen met dat van het driekleurenlicht. Vreemd genoeg stoorde laatstgenoemde op de marifoon en AIS?! Dat lijkt nu verholpen. Toen Coos daar toch zo'n 21 meter boven de zeespiegel hing, kon hij ook direct de grootzeilval vervangen. De oude val vertoonde wat slijtageplekken en we hadden geen zin in een vrije val van het grootzeil midden op de oceaan of een ander onhandig moment. In de middagen vermaakten we ons op het strand met zwemmen en vliegeren.

Op woensdag gingen we met een huurautootje Ben en Riny ophalen van de luchthaven in Faro. Met een detour via Stef en Lieve om post voor Sil op te halen gingen we naar Ilha de Faro om een tosti te gaan eten. Geen gewone tosti, maar een SUPER GROTE TOSTI! We hebben gesmuld van de specialiteit van Casa das Tostas: tosti met kip en aïoli. Vervolgens nog even snel naar de SUPER GROTE JUMBO supermarkt voor wat extra boodschappen en toen naar de luchthaven. Bepakt en bezakt kwamen Ben en Riny door de schuifdeuren. Want als je bezoek uit Nederland krijgt, is het wel zo handig dat zij wat spulletjes voor je meenemen die we hier niet kunnen krijgen. Bol.com had op tijd de door mij bestelde boeken afgeleverd, een dongel voor sneller internet was ook in de bagage (leve online shoppen!), drop, winegums en wat lekkernijen van de toko ontbraken niet, als verrassing voor de jongens Donald Duck en smart games (waar ze al dagen helemaal zoet mee zijn) en tot slot twee "Comfort Seats" om comfortabel te kunnen zitten op het dek. Daar gaan enorm van genieten, elke keer als we "comfortabel"met rugleuning en zacht zitkussen op het dek zitten.

Onze bootschool was deze dagen 2 gastdocenten rijker: Meester Ben nam groep 7/8 voor zijn rekening en Juf Riny groep 3. De kinderen vonden het geweldig! En juf Martine deed haar voordeel met tips & trics van deze ervaren professionals! In de namiddag gingen we anker op en koersten we naar de ankerbaai van Portimao. 's Avonds hebben we heerlijk -sjiek- gegeten in het restaurant naast de marina.

Vrijdagochtend wederom gastcollege van Meester Ben en Juf Riny. Dat gaf ons de gelegenheid alles in gereed te brengen voor een zeiltocht naar de omgeving van Faro en Ilja de Culatra. Hier ligt een prachtig natuurgebied (Ria de Formosa) wat doet denken aan het Waddengebied met vaargeulen, zandbanken, ondieptes en platen die droogvallen bij laagwater. Heb je in het Waddengebied lepelaars en zeehonden, hier hebben we ooievaars waargenomen.
Onderweg naar dit gebied gingen aan zowel bakboord als stuurboord de vislijnen uit. De eerste BEET (Coos) verloren we op 5 meter van de boot. De 2e BEET (Ben!) was een prachtige Dorade (ook wel bekend als goudmakreel of mahi-mahi) kwam veilig aan dek. Met een klapje op zijn kop een scheutje rum in zijn kieuwen vertrok de vis naar gene zijde en lag ie 's avonds op de Cobb. Tesamen met de vangst van de Seaquest een paar dagen eerder, hadden we beachBBQ op een piepklein strandje onder de landingsbaan van luchthaven Faro met de Seaquest en de Beau. Het werd een avontuurlijk diner met de nadruk op avontuurlijk. De kids gingen uit jutten en kwamen terug met allerhande materiaal waar ze eigenhandig een eettafel van ontworpen en gemaakt hebben. De mannen moesten terug naar de boot om petroleumlampen te halen (het wordt steeds vroeger donker.) en liepen bij de terugtocht met de bijboot vast op een zandplaat: het werd laagwater. De bijboot hebben ze uiteindelijk achtergelaten op die zandplaat en wadend -tot aan de liezen (want ze bleken nog een door een geultje te moeten)- kwamen ze uiteindelijk bij het strand aan. Weer even later werden we opgeschrikt door een beest op het strand wat een rat bleek te zijn. Jekkes!! En tot slot was het nog weer een hele expeditie terug naar de boot met een handvol vermoeide kinderen: de bijboot door enkeldiep water trekken en soms in een kuil opeens tot de liezen diep.

Op zaterdagochtend stond een bezoek aan de versmarkt in Faro op het programma alsook de bezichtiging van Iglesa do Carmo; een bijzondere kerk met een nog bijzonderder kapel. Deze kapel bestaat volgens de "boeken" nl. uit beenderen, botten en schedels van broeders van de geloofsgemeenschap. Met een volle boodschappentrolley gingen we op toeristische trip. We vonden inderdaad een kerk. Daar binnen was het overdadig versierd met goud en schilderingen. Maar, wij waren op zoek naar Iglesa do Carmo .. echter die konden we nergens vinden. Wat bleek: de kerk waar we in waren geweest, wás Iglesa do Carmo . en het schedelkapelletje was een zijkapel in die kerk .. en de kerk sloot om 13.00 uur haar deuren . en het was inmiddels 13.30 uur. Welnu, we zullen bij de eerstvolgende gelegenheid eens naar plaatjes browsen op het World Wide Web om te zien wat we gemist hebben.

Op zaterdagnamiddag zijn we 6 mijl verder gevaren naar de ankerbaai van Ilha de Culatra; daar ontmoetten we de Bella Ciao weer, de blauwe door henzelf gebouwde catamaran (een Funcat 44) die we al eerder in Camarinas ontmoet hadden. Een leuk en gezellig weerzien.

lha de Culatra is het enige bewoonde eiland in deze Ria de Formosa. De huizen zijn houten hutjes, de straten zijn een slinger van betontegels, de bewoners zijn voornamelijk oude, tandenloze baasjes met hun kromme vrouwtjes, een handjevol 40+-Portugezen met kinderen en verder wat zeilende "blijvers"; vrije, zichzelf bedruipende geesten die hun boot in een baai geparkeerd hebben, elke 6 uur droogvallen en never ever nog zeilend zullen vertrekken. Er hangt een hele relaxte en volstrekt onbedorven sfeer, alsof de tijd is blijven stilstaan. Er is wel enige sprake van toerisme, maar slechts in de sfeer van Portugese dagjesmensen en van de zeilboten die voor anker liggen. 's Avonds hebben we bij Snackbar Rasita een -onverwacht- overheerlijke, eerlijke maaltijd gegeten. Onverwacht overheerlijk omdat de uitspanning zeker niet de uitstraling had van een goedlopend restaurant: een hoog plastic en TL-balken gehalte en 3 flatscreens met voetbalwedstrijden. Maar eigenaresse Theresa heeft ons heerlijk verwend.

Maandagochtend na het ontwaken zetten we koers naar Faro. Daar namen we afscheid van Ben en Riny om vervolgens het steven te wenden richting Porto Santo (Madeira); een oversteek van zo'n 480 mijl nonstop varen waar we zo'n 4 dagen/3 nachten over doen.

maandag 20 september 2010

20 september 2010, Alvor - Lagos

Wat waren wij drooggevallen in Alvor!! Zo droog, dat we bij hoog water ’s nachts niet echt drijvend kwamen … oeps … We zouden toch niet tot die zandplaat veroordeeld zijn tot dat het weer springtij zou zijn? Gelukkig was het hoge water de volgende ochtend zo’n 30cm hoger dan de nacht ervoor. Precies genoeg om m.b.v. de motoren en het achteranker onszelf los te trekken. Hoewel het liggen op een zandplaat heel rustig was (geen klotsende golven) en Coos alle klussen heeft kunnen doen aan het onderwaterschip, was het een heerlijk gevoel om weer te drijven!! Dat is tóch wat een boot behoort te doen: drijven! Vervolgens zijn we iets dieper in de lagune, dichter bij het dorpje, weer voor anker gegaan. Het was weekend en de kinderen genoten -net als in het “gewone leven”- van de vrije ochtenden: geen school! We hadden nog voorgesteld om, met het oog op de oversteek naar Madeira (of beter Porto Santo), wel school te doen.  Alvast een beetje vooruitwerken ervan uitgaand dat school tijdens een meerdaagse oversteek lastiger is dan wanneer je lekker rustig voor anker ligt. Maar nee hoor, geen haar op hun hoofd die daaraan dacht.

 

Over de oversteek naar Porto Santo (Madeira) gesproken: onze voorbereidingen voor deze trip van 4 dagen/3 nachten waren voorzichtig gestart. Coos deed wat noodzakelijke onderhoudsklussen aan de boot en ik prepareerde een boodschappenlijst (wat gaan we eten/wat hebben we nodig?). Anticiperend op een mogelijke vertrek op maandag 20 september 2010 (vandaag!) hielden we de weerberichten goed in de gaten. Tenslotte, niets zo veranderlijk als het weer. Leken we aanvankelijk voor deze 4 dagen/3 nachten durende tocht géén wind te krijgen, gisterochtend zag de wereld er opeens totaal anders uit!! Orkaan Igor roert zijn staart in het Caraïbisch gebied en daar hebben wij aan deze kant van de oceaan ook last van. En wel door op die passage halverwege tegenwind (zuidwest) te krijgen tesamen met een hoge swell (zeedeining). En dat terwijl de trip naar Madeira juist een “easy ride” moet zijn: rustig weer met een lopend windje (schuin in de rug). We vertrekken vandaag dus niet en het is nog onduidelijk wanneer wel. Orkanen zijn behoorlijk onvoorspelbaar en grillig. Misschien kiest Igor een wat andere route of misschien gaat ie voortijdig als een nachtkaars uit. Eén ding is wel zeker: op een boot  is flexibiliteit, schakelvermogen en veerkracht wel noodzakelijk … pffff.

 

PS: later vandaag staan -als het lukt-  de recente foto’s van Portugal op ons weblog!

 

 

 

 

vrijdag 17 september 2010

17 september 2010, Droogvallen (door Sil)

Gisteravond waren wij hier aangekomen. Hier is Alvor. Toen waren we eerst op een verkeerde plek gestopt. We zijn vanochtend naar een ander plekje gevaren, wel bij hetzelfde plaatsje. Daar gingen wij weer voor anker. Het water wordt eb en straks liggen we droog. Dan is al het water weg en liggen wij op het zand. Dan kunnen we gewoon van de boot op het zand stappen en gaan spelen en zwemmen. Papa is nu de boot aan het schoonmaken, al het groene wier van de achterkant en de onderkant halen. Dat kan nu omdat er nu nog een beetje water staat waarmee hij kan schoonmaken.
Wij hebben al 6 keer dolfijnen gezien en 1 keer een haai! Gisteren zag ik op het strand een hele grote kwal. En een dode vis in het water.
Papa had een paar dagen geleden een hele grote vis gevangen. Die hadden we al een keertje in het klein gevangen. Hij was nu veel, veel groter. De vis is nu in de ijskast en gaan we een keertje opeten.
In een vissenboek hadden wij die vis gezien en het was een hele grote Bonito. Hij had ook nog 2 kleine makreeltjes gevangen. Die gaan we ook opeten.
  

17 september 2010, Waterval (door Tico)

Na een dag te hebben gevaren en lekker geslapen, ging ik even een wandeltochtje op het strand maken. Ik zwom ook een beetje. Toen ik eenmaal weer op de boot was, besloten we om naar een waterval te gaan.
We gingen met onze gehuurde auto. Tijdens het rijden zei ik dat we naar rechts moesten. Maar ja mama wist het beter! Dus we gingen maar recht door. Na even rijden moesten we naar links. Zei mama.
We sloegen af en hobbel de bobbel nee he een zandpad. Dat is niet fijn, want dan zitten we te stuiteren op onze stoelen. EINDELIJK!!! Weer een geasfalteerd weggetje.
Dat is lekker een zonder-hobbel-weg. O nee, niet weer een zandpad. Hobbelde bobbel. We hadden vrienden in Portugal die wel wisten waar het watervalletje was dus mama belde hen eventjes.
Verdomd, ik had gelijk. Bij een afslag eerder moesten we al naar rechts. Maar ja we moesten toch echt verder want we konden nergens keren. Sorry .
Op één uitzichtspunt konden we keren. Nou daar keerden we dan ook. We besloten een andere weg terug te nemen en kwamen na een tijdje rijden wéér op een zandpad. Dit keer omdat er aan de weg werd gewerkt. We reden en reden tot we in Spanje kwamen en dan door de Pyreneeën en dan de Alpen, de Ardennen en dan terug bij af in Nederland. GRAPJE!! We waren in een oud boerendorpje. Blaffende honden en oude mensjes. Ze leven in kleine ruïnes. Weg hier, zo is het genoeg. Eindelijk, jippie, bewoonde wereld. Nu wisten het wel te vinden. Rechtstreeks naar de waterval. Zo lekker afkoelen in het koele water van de waterval. Nu nog terug naar de boot.

TIP voor alle ouders: luister goed naar kinderen!           

17 september 2010, Portimao-Alvor

We gingen motorend naar Tavira, we hebben daar met de auto rondgereden en toen gingen we wederom motorend weer westwaarts naar Portimao. Deze 50 mijl waren saai en duurden lang.

Op 3 momenten werd de lethargie doorbroken, nl. als de knijper lossprong. ”De knijper?” hoor ik je denken. De knijper is de verklikker op onze vislijnen. De vislijn zit extra aan de bakstag geknijperd. Als een vis in onze aas bijt, komt er druk op de lijn, springt de knijper eraf en weten wij dat er “iets” aan de haak zit. Knijper 1 leverde een kleine makreel op: goed voor klein voorgerecht. Knijper 2 leek aanvankelijk niets, mogelijk een stuk wier of een plastic zak. Maar naarmate Coos de lijn verder en verder binnendraaide, bleef het lood en de aas wel erg diep. Oftewel, een flinke vis die zijn staart nog niet roert en zijn krachten spaart. Op zo’n 3 meter achter de boot kwam de vis tot leven in een poging zich los te rukken van de driehaak. Hij zwom in een enorm tempo van links naar rechts en maakte het Coos behoorlijk lastig. Ondertussen had Tico een emmer klaargezet, de stokvis klaargelegd en stond ik met foto- en filmcamera klaar. Na een mooi gevecht zwaaide Coos de vis aan boord om hem vervolgens met een welgemikte mep met de stokvis uit zijn lijden te verlossen. Welnu, meerdere meppen waren nodig en uiteindelijk moest een scheut oude rum de genadeklap zijn. Hetgeen geschiedde. Een prachtige, grote, vette, lekkere Bonito!! En toen nog weer even later knijper 3: vol verwachting klopte ons hart. Wederom een kleine makreel (en daarmee, samen met de 1e makreel, een volwaardig voorgerecht). Inmiddels liggen alle vissen in ons vriesvakje. Daar gaan we binnenkort enorm van smullen.

 

Over vis gesproken: vanuit Portimao opereert Portugal’s grootste en belangrijkste sardientjesindustrie: een succesvol exportprodukt voor Portugal én een lekkernij die overal en door iedereen in deze contreien gegrild gegeten wordt.

In de beschutte ankerbaai merk je van deze visactiviteit alleen iets als er een vissersschip uitvaart of terugkeert. Wiens golven doen alle boten dan oncomfortabel heen en weer schudden en bewegen. En dit is ook het enige wat vermeldenswaardig is over deze stad: Portimao moet het nl. niet hebben van authentieke charme of pittoreske uitstraling.

 

Wij hebben in Portimao vooral even uitgerust van die 3 dagen toeren in en rond Tavira en de terugreis naar Portimao. De dagelijkse dingen gingen natuurlijk wel door, zoals daar bijv. is de ochtendbootschool.  En als beloning voor braaf en ijverig schoolwerk doen op woensdagochtend trakteerden we hen (en onszelf) trakteren op een lunch bij BeachBar Kalu, gelegen op het strand aan de achterkant van ons “huis”. Deze beachbar wordt gerund door een Nederlands stel en zij hebben allerlei typisch Hollandse snacks op de kaart. Denk aan broodje kroket, frikadel, bitterballen, kaassoufle en meer van dit soort  “oudhollandsche vette happen”. Het water liep ons allen in de mond en we zijn onszelf dan ook enorm te buiten gegaan….. zalig!! En het zat daar zo relaxed dat we van de lunch direct doorschoven naar happy hour om 5 uur: mojito’s, coruna’s en spa rood met … je raadt het al …. Bitterballen!

 

Op vrijdag stond na schooltijd een bezoek aan de kapper op de agenda van Coos en Tico: Lúcia Raposo Prazeres, Cabeleireiro de Homens, heeft hun haren gewassen, hun hoofden gemasseerd en de (te) lange lokken getemd. Bij Tico is dat goed gelukt en hij heeft weer een prima coupe. Bij Coos is Dame Lúcia iets te enthousiast geweest …. Zijn mooie krullen zijn er bij het “uitdunnen” iets teveel uitgeknipt, naar mijn  smaak. Maar ach, gelukkig groeit het weer aan.

 

Aan het einde van de dag gingen we anker op richting het 5 mijl verderop gelegen Alvor. Alvor is een beschutte lagune waar bij laag water diverse zandplaten droogvallen. Ideaal voor onze catamaran waarmee we kunnen “droogvallen”, oftewel zodanig ankeren dat we bij laag water geen water meer onder de boot hebben staan. En dan kan Coos het onderwaterschip schoonmaken en de schroeven en roeren inspecteren. Welnu, zo geschiedde vandaag. Een soort Terschelling-ervaring (het groene strand) maar dan in Portugal en zonder voorbij razende veerboot. De kinderen hebben heerlijk gespeeld in het water en op de zandplaat. Als we alle schelpen zouden bewaren waar zij na elk strandbezoek mee thuis komen, kunnen we met gemak een schelpenpad aanleggen als we weer terug in Heiloo zijn.

 

PS: foto’s volgen snel!!

 

 

maandag 13 september 2010

13 september 2010, Tavira

Het is half 8 ‘s ochtends en iedereen aan boord slaapt nog. We liggen in 4 Aguas, de beschutte baai van Tavira, gelegen achter Ilha Formaso/Ilha de Tavira. Dit gebied heet 4 Aguas, omdat er 4 wateropeningen zijn: 1 vanaf de zee, 1 richting St. Luzia(Ria Formosa), 1 richting Tavira (Ria Gilao) en 1 stroompje richting Cabanas de Tavira.

Afgelopen vrijdagavond zijn we hier binnengerold na een lange dag op zee met wind tegen. We waren vrijdagochtend 10 september jl. na de koffie met onze gasten Stef en Lieve uit de ankerbaai van Portimao vertrokken. De eerste uren was er nauwelijks wind en moesten we motoren. Aan het begin van de middag stak een oosten wind op, kracht 3-4. Pal tegen. Na diverse kruisrakken bereikten we tegen 18.00 uur Cabo de Sta Maria en hoopten we met een laatste rechtstreekse slag naar de haveningang van Tavira te kunnen zeilen. Helaas. De wind draaide bij deze Cabo naar noordoost en ging uiteindelijk langzaam als een nachtkaars uit. Dus weer de motor aan. In het schemerdonker arriveerden we bij de haveningang. De Seaquest die ons vergezelde naar deze bestemming, lag al in de beschutting aan een mooringboei en attendeerde ons via de marifoon op de swell die voor de ingang stond. Nou, dat hebben we geweten….. Hoge zeedeining rolde de ingang in, terwijl de eb het water met 3-4 knopen snelheid deed wegstromen. De zeilers onder ons weten dat rare (steile/hoge/brekende) golven geeft….  Enfin, we zijn naar binnen gesurfd en ik hield af en toe mijn ogen maar dicht. Het was vervolgens in het donker nog even zoeken naar een mooringboei en rond 21.00 uur waren we geparkeerd. Pfffff, bekaf.

Op zaterdagochtend haalden Huib-Jan en Coos de gereserveerde huurauto’s op en gingen we ’s middags op pad richting de waterval die “ergens” in de bergen op weg naar of net voorbij Sta. Catharina moest zijn. Iedereen vertrouwde op mijn gevoel voor richting i.c.m. mijn olifantengeheugen. Tenslotte waren Coos en ik er in de afgelopen jaren al minstens 3x geweest.
Na vertrek, na zo’n 15minuten rijden, riep Tico dat we rechtsaf moesten om bij de waterval te komen. Dat deden we natuurlijk niet, want ik wist zeker dat we eerst voorbij Sta. Catharina moesten en dán pas ergens rechtsaf moesten slaan. Discussie in de auto, maar verdorie, ik wist het toch beter dan een 11-jarige?! Dus doorgereden. Een hele tijd leek het goed te gaan en verkneukelde ik me al in mijzelf dat ik het gezelschap toch trefzeker, in 1 keer naar de bestemming zou leiden. Niets was minder waar. We geraakten op een smal en steil oplopend zandpad en dat pad ging ons never nooit naar de waterval brengen. En “straatje keren” was ook geen optie. Inmiddels was de discussie in de auto weer opgelaaid: Tico wist zeker waar we fout waren gegaan en Coos vond het vooralsnog onzin om Stef te bellen en de weg te vragen. Na nog een km stofhappen (m.n voor de Seaquest die achter ons reed) en hobbelen over gaten en kuilen, kwamen we op een plateau uit waar we –naast een geweldig uitzicht richting de oceaan- konden keren. Toen was vervolgens de vraag: gaan we ná het karrenpad dezelfde weg terug of vervolgen we de verharde weg waar we vanaf kwamen en maken we een soort van rondje? De heren besloten dat het nooit goed en leuk was om dezelfde weg terug te rijden en dat het nauwelijks omrijden was als we dezelfde verharde weg zouden vervolgen. En aldus geschiedde en dat hebben we geweten ….. Na zo’n 10 km slingeren door een overigens prachtige omgeving, hield het asfalt zomaar op met een bord “werk aan de weg” en moesten we het doen met een stofpad.
Hobbeldebobbel en in grote stofwolken gehuld reden we door in de veronderstelling dat dit het “werk aan de weg” na hooguit 500 meter wel weer asfalt zou worden. Welnu, het “werk aan de weg” duurde minstens 15 km en het leidde ons door zo goed als verlaten dorpjes waar nog slechts een handjevol 80+ers wonen die leven van een bescheiden moestuin en een geit. Zij werden omringd door ingestorte huisjes en schuurtjes. Portugese vergrijzing op het platteland, zónder mantelzorg. Over een paar jaar is er niets meer dan een stapel stenen wat ons herinnert aan hun bestaan. Na minstens een uur slingerend stofhappen, kwamen we terug in de geciviliseerde wereld, geraakten we weer in Tavira en konden we alsnog naar de waterval. En je raadt het al: TICO HAD HELEMAAL GELIJK GEHAD!! Waar hij 2 uur eerder had geroepen “rechts af”, gingen we nu rechts af en 10 minuten later hoorden we het water kletteren.

De dag werd besloten met een diner in Restaurant Seaview: de kuip van onze boot. Huib-Jan bracht verse, zelfgevangen vis in en wij verzorgden het materiaal om de vis in te bereiden: de Cobb. Tijdens de tocht van Portimao had Huib-Jan de hengel uitgeworpen met geleend aas (gele nepinktvis) van Coos. Wel 3x meldde hij over de marifoon dat hij BEET had en dat deed ons twijfelen aan de waarheid van het verhaal. Maar heus, de eerste keer in Huib-Jan’s vissende carrière vangt hij direct een bonito én een tonijn!! Het voorgerecht bestond uit sushi van tonijn en het hoofdgerecht was gegrilde/gestoomde in tamarinde met citroen gemarineerde bonito. Daarbij werd rijst geserveerd, een ketjap-sausje (ketjap/fijngesneden uitjes, citroen en een beetje suiker) en een salade. Het was smullen! Voor iedereen, want gelukkig eten onze kinderen ook graag vis.

Op zondagmiddag hebben we geborreld bij Casa Vela van Stef en Lieve. De plek is nog even prachtig als toen we er in oktober 2009 waren: een klein paradijs op aarde waaraan je kunt zien dat het m
et veel liefde en zorg gebouwd is. En vandaag staat er ook weer van alles op het programma: naar de versmarkt, naar Barril (de westkant van Ilha Formosa), eten op Ilha de Tavira en tot slot de auto’s –schoon-  weer inleveren. We hebben het er maar druk mee …..

vrijdag 10 september 2010

10 september 2010, Cascais (door Tico)

We kwamen aan en werden hartelijk verwelkomd door de Seaquest. We ankerden en ik sprong in het water. Daarna ging ik met Hille en Floris van de Wizard spelen. We zwommen allemaal naar hun boot en daar borrelden we even. We even toen ging ik naar het strand. Daar zwom ik ook weer. Het was echt warm. We hielden een moddergevecht. Ik werd bijna niet geraakt. Toen we moesten verplaatsen voor het vuurwerk dat 's avonds afgestoken zou worden in de baai ging ik van het strand af. Daarna ging ik eten en om 12 uur werd ik wakker gemaakt voor het vuurwerk. Een mooi einde om de dag af te sluiten.

10 september 2010, Grotten (door Tico)

We voeren naar Lagos. We voeren langs heel veel grotten. Daar kon je in met de bijboot. Het stond onderwater, dus we voeren er in. We zochten naar een speciale grot. Daar was ik al een keer in geweest. Ik noem hem de grot van God. Zo noem ik hem omdat er een gat in het dak zat. Daar kwam dus licht doorheen. Als je in dat licht ging staan, was je God. Daarna gingen we naar een strand. We kwamen langs een 70+ naaktstrand. Daar gingen we maar snel weg. We vonden een strandje. Daar gingen we snorkelen. Dat was heel mooi.
Toen we weer verder gingen varen, moest ik school afmaken.

8 september 2010, MAAN, ROOS, VIS (door Sil)

Wij hebben nu school op de boot. Ik ben nu aan het rekenen en schrijven. Ik heb al MIS en VIS aan elkaar geschreven. Ik kan ook al heel goed lezen. Ik lees nu over Toos en reus Rik.
School is leuk en stom. Het stomste is dat Mama soms streng is. En het leukste is dat Mama soms ook weer niet streng is. Ik krijg ook nog tekenles van Tico. Ik vind tekenles moeilijk maar heel leuk. Ik heb een holbewoner met een ruigtand en een voet van een ruigtand getekend.

Papa legde zijn hengel in het water toen we aan het zeilen waren. Een tijdje later haalde Papa zijn lijn binnen en toen zag hij dat er twee inktvisjes van de hengel af waren gebeten. En nog eens een tijdje later hadden we beet. Toen wij de vis -de tonijn- boven zagen, toen viel ie er net weer af. Dat vonden wij heel jammer.

10 september 2010, Portimao

It’s a beautiful day! De zon schijnt, wederom en we gaan vandaag weer een stukje verder zeilen. Maar eerst maken we nog even snel gebruik van de goede wifi-verbinding van Portimao om ons weblog te updaten. De eerste keer in Portugal overigens dat we een goede wifi-verbinding hebben. De afgelopen week is het aanmodderen geweest met internetverbindingen geweest. Of beter,  er was gewoon nergens een wifi-signaal op te pakken omdat alle netwerken beveiligd waren. Uiteindelijk hebben we een lokale SIM-datakaart gekocht, zodat we tegen lokale kosten via de mobiele telefoon –traag- kunnen internetten.

De zeiltocht naar Sines ging heel voorspoedig: een heerlijk windje, een gladde zee en met de genaker maakten we een prima snelheid. In Sines hadden we de ogen van ontdekkingsreiziger Vasco di Gama op ons gericht: er staat een groot beeld van hem naast het voormalige fort van Sines. In dat fort huisvest een klein museum: op de begane grond ga je terug in de koperen en bronzen tijd, op de 1e verdieping een expositie met foto’s en gebruiksvoorwerpen uit Sines van voor de 2e wereldoorlog (enerzijds een vissersdorp en anderszijds een populaire badplaats) en op de 3e etage een multimediale voorstelling van muziekstromingen uit de hele wereld en een presentatie van wat moderne kunstobjecten. Vanaf de buitenmuur van het fort had je een prachtig uitzicht over de baai.
Na Sines volgde de trip naar Sagres, de eerste ankerplaats aan de zuidkust. Wederom een heerlijk rustig zeilwindje. Bij de meest zuidwestelijke punt van Europa, Cabo Sao Vincente, trok de wind, zoals dat hoort bij het ronden van een kaap, behoorlijk aan en uiteindelijk werden we de baai van Sagres ingeblazen. Huib-Jan van de Seaquest benutte het moment van het ronden van de kaap om wat memorabele woorden over de marifoon met ons te delen. Denk aan woorden als: Sil is de jongste jongen op de hele wereld die op die moment langs Cabo Sao Vincente zeilt, de Seamotions de enige catamaran in de wereld, de Seaquest de enige Hallberg Rassy 53 en de Moonrise de enige Catalina, etcetera-etcetera. Hij praatte zonder problemen zo 5 minuten vol.

De ankerbaai van Sagres werd gebruikt als Rastätte; anker in het water, eten, slapen, anker op en weer doorvaren.
Onze volgende bestemming was Lagos.  Tijdens het varen hadden de kinderen gewoon school: tussen Spelling/Rekenen door nog even snel een passerende haai (!) zien langszij en halverwege de schoolochtend een excursie (aanschouwelijk onderwijs) met de Seaquest en de Moonrise bij de grotten van Pointe de Piedade. Met de bijboot konden we de grotten invaren. Soms werden we na een donkere doorgang verrast  door een bundel van licht door een rond gat in het plafond. We zagen prachtige lichtschijnsels onder water door onder water grotten. In de rotswanden kon je heel duidelijk de aardlagen zien die elk een eigen tijdperk kenmerken. Helaas hebben wij onvoldoende kennis om dan ook te weten welk tijdperk, maar het is vast lang geleden. Verder hoger in de rotswand veel gaatjes waar meeuwen nestelden, maar ook duiven (?!). Na een uurtje toeren gingen we nog even pauzeren op een mooi strandje in een kleine inham: lekker zwemmen en snorkelen in het Algarve-water, wat beslist een aantal graden warmer is (en daardoor aangenamer is) dan het zeewater aan de westkust van Spanje en Portugal. Einde middag voeren we door naar het 1,5 mijl oostwaarts gelegen Lagos om daar voor het strand voor anker te gaai.

In Lagos was het goed toeven. ’s Ochtends school, ’s middags strand en ’s avonds lekker uit eten in één van de vele restaurantjes in de oude binnenstad van Lagos.

Inmiddels liggen we in de ankerbaai van Portimao. Gisteravond hebben we Stef en Lieve opgepikt, onze Belgische zeilvrienden die jaren geleden in Portugal zijn neergestreken en inmiddels een prachtige B&B runnen in Santa Catharina, zie www.casavela.blogspot.com); zij varen vandaag met ons mee naar Tavira. Of we ook kunnen zeilen, is nog even de vraag: er is een windstille dag voorspeld….

donderdag 2 september 2010

1 september 2010, Portugese westkust

Via Viano de Castello naar Povoa de Varzim, een tochtje van slechts 30 mijl. Povoa de Varzim is een enigszins onbeduidende vissersplaats met een buitengewoon vriendelijke (en goedkope) haven. Vanwege dat laatste tref je hier veel lange termijn zeilers van allerlei nationaliteiten aan (lees: oudere stellen die alle tijd van de wereld hebben en snel ergens blijven hangen). De enige reden voor ons om langer dan 1 nacht in Povoa te blijven, was een bezoek aan Porto. Na de schoolochtend gingen we, samen met de Seaquest, met een rechtstreekse, bovengrondse, metro-verbinding naar Porto. Aldaar wat rondgewandeld, een kerktoren beklommen tot aan de kerkklok,  wat gewinkeld, wat gegeten en toen weer terug naar Povoa.

 

De volgende dag waren we “gedwongen” nog een nachtje te blijven: er stond helemaal geen wind maar wel een forse zeegang. Geen ideale combinatie als je enigszins gevoelig bent voor zeeziekte. Na 2 dagen/3 nachten trossen los richting Aveiro (43 mijl), of Figueira de Foz (70 mijl) danwel direct door naar Cascais (170 mijl). De omstandigheden op zee zouden bepalen voor welke optie we zouden gaan. Al vrij vlot konden we lekker zeilen en besloten we dat nachtje maar door te varen onder het mom van “ let’s get it over and done with”. Op naar het mondaine Cascais.

’s Nachts doorvaren betekent ook wachtlopen, oftewel bij toerbeurt is één van ons beiden ‘s nachts wakker. Dat doen wij via het systeem van 3 uur op – 3 uur af. Ik begin meestal met slapen, Coos blijft wakker tot ie omvalt van de slaap en dan neem ik de wacht over. Op deze manier is de slaapkans voor Coos het grootst, alhoewel het zo’n eerste nacht altijd emmeren is met slapen. Vaak zijn we te onwennig om écht goed in slaap te vallen en beperkt slapen zicht tot een soort van waken. We hadden een heldere nacht: een bijna volle maan en volop sterren aan de hemel.

Rond 04.00 uur, 1 uur nadat mijn wacht was afgelopen en ik dus in zo’n waaktoestand in bed lag, hoorde ik een gek geluid onder de boot. Tegelijkertijd was Coos bedrijvig in de kuip. Wat bleek: we waren vlak langs een onverlicht sportvisbootje gevaren en gingen wel over zijn lijn/net heen. Dat was het geluid dat ik onder de romp hoorde schuren.  Gelukkig bleven we niet vast zitten. Wat daarbij hielp , was dat we onder zeil waren en niet op de motor voeren. Oftewel de kans dat er een lijn in een draaiende schroef vast zou komen te zitten was 0%. We hebben nog marifooncontact gezocht met deze visser in een poging hem er op te attenderen dat ie volledig onzichtbaar op zee lag (“idiote &#%$$@ Portugese visser, doe je navigatielicht aan als het donker is &^#&%^#^#”), maar helaas, hij gaf geen thuis. Nou ja, weer een ervaring rijker om midden op zee (minstens 10 mijl uit de kust!) zo’n klein bootje “tegen te komen”….

 

Zondagmiddag, rond half 2, arriveerden we in de baai van Cascais en gingen we voor anker tussen de Seaquest en de Wizard. Een paar uur later volgde ook de Moonrise. En zo was de Nederlandse enclave weer compleet.

 

De dagen in Cascais vullen zich met school, zwemmen, boodschapjes doen en borrelen/uit eten. Vandaag hebben we daar een klein cultureel element aan toegevoegd, namelijk een bezoek aan een typisch Portugees huis (inmiddels museum) daterend uit de 16e /17e eeuw en een vuurtoren uit 1902 waar een moderne kunstexpositie was ingericht.  Condes Castro Guimaraes is een volledig ingericht “kasteel” waar je helemaal op gaat in de sfeer en welvaart van de 17e eeuw: Portugese tegeltjes als lambrisering, portretschilderijen van voormalige bewoners aan de wand, plafondschilderingen, zilveren bestek, chinees porselein, een wapenverzameling in het torenkamertje, Braziliaans houtsnijwerk in de master bedroom, een groot pijporgel in de muziekkamer, etcetera.  Daarnaast gelegen, bij de vuurtoren een modern, minimalistisch ingerichte kunstexpositie: metalen, blauw geschilderde objecten die allen refereerden aan de zee. Een golfsurfer, een visser, een walvisstaart tegen de achtergrond van de witte muren rondom de blauw-witte vuurtoren. Twee uitersten qua stijl en uitstraling, maar beiden uniek in schoonheid.

 

Morgen gaan we verder zuidwaarts. Om 10.00 uur gaan we anker op en rond 18.00 uur verwachten we het anker weer te laten vallen in de haven van Sines, de geboorteplaats van de wereldberoemde ontdekkingsreiziger Vasco di Gama!! Tico heeft vorig jaar goed opgelet bij de geschiedenisles: hij kon ons direct vertellen dat Vasco als eerste Kaap de Goede Hoop (Zuid-Afrika) heeft gerond en als eerste het Verre Oosten heeft ontdekt.

 

PS: foto’s volgen spoedig, Portugese wifi is helaas te traag om foto’s te plaatsen!