13 september 2010, Tavira

Het is half 8 ‘s ochtends en iedereen aan boord slaapt nog. We liggen in 4 Aguas, de beschutte baai van Tavira, gelegen achter Ilha Formaso/Ilha de Tavira. Dit gebied heet 4 Aguas, omdat er 4 wateropeningen zijn: 1 vanaf de zee, 1 richting St. Luzia(Ria Formosa), 1 richting Tavira (Ria Gilao) en 1 stroompje richting Cabanas de Tavira.

Afgelopen vrijdagavond zijn we hier binnengerold na een lange dag op zee met wind tegen. We waren vrijdagochtend 10 september jl. na de koffie met onze gasten Stef en Lieve uit de ankerbaai van Portimao vertrokken. De eerste uren was er nauwelijks wind en moesten we motoren. Aan het begin van de middag stak een oosten wind op, kracht 3-4. Pal tegen. Na diverse kruisrakken bereikten we tegen 18.00 uur Cabo de Sta Maria en hoopten we met een laatste rechtstreekse slag naar de haveningang van Tavira te kunnen zeilen. Helaas. De wind draaide bij deze Cabo naar noordoost en ging uiteindelijk langzaam als een nachtkaars uit. Dus weer de motor aan. In het schemerdonker arriveerden we bij de haveningang. De Seaquest die ons vergezelde naar deze bestemming, lag al in de beschutting aan een mooringboei en attendeerde ons via de marifoon op de swell die voor de ingang stond. Nou, dat hebben we geweten….. Hoge zeedeining rolde de ingang in, terwijl de eb het water met 3-4 knopen snelheid deed wegstromen. De zeilers onder ons weten dat rare (steile/hoge/brekende) golven geeft….  Enfin, we zijn naar binnen gesurfd en ik hield af en toe mijn ogen maar dicht. Het was vervolgens in het donker nog even zoeken naar een mooringboei en rond 21.00 uur waren we geparkeerd. Pfffff, bekaf.

Op zaterdagochtend haalden Huib-Jan en Coos de gereserveerde huurauto’s op en gingen we ’s middags op pad richting de waterval die “ergens” in de bergen op weg naar of net voorbij Sta. Catharina moest zijn. Iedereen vertrouwde op mijn gevoel voor richting i.c.m. mijn olifantengeheugen. Tenslotte waren Coos en ik er in de afgelopen jaren al minstens 3x geweest.

Na vertrek, na zo’n 15minuten rijden, riep Tico dat we rechtsaf moesten om bij de waterval te komen. Dat deden we natuurlijk niet, want ik wist zeker dat we eerst voorbij Sta. Catharina moesten en dán pas ergens rechtsaf moesten slaan. Discussie in de auto, maar verdorie, ik wist het toch beter dan een 11-jarige?! Dus doorgereden. Een hele tijd leek het goed te gaan en verkneukelde ik me al in mijzelf dat ik het gezelschap toch trefzeker, in 1 keer naar de bestemming zou leiden. Niets was minder waar. We geraakten op een smal en steil oplopend zandpad en dat pad ging ons never nooit naar de waterval brengen. En “straatje keren” was ook geen optie. Inmiddels was de discussie in de auto weer opgelaaid: Tico wist zeker waar we fout waren gegaan en Coos vond het vooralsnog onzin om Stef te bellen en de weg te vragen. Na nog een km stofhappen (m.n voor de Seaquest die achter ons reed) en hobbelen over gaten en kuilen, kwamen we op een plateau uit waar we –naast een geweldig uitzicht richting de oceaan- konden keren. Toen was vervolgens de vraag: gaan we ná het karrenpad dezelfde weg terug of vervolgen we de verharde weg waar we vanaf kwamen en maken we een soort van rondje? De heren besloten dat het nooit goed en leuk was om dezelfde weg terug te rijden en dat het nauwelijks omrijden was als we dezelfde verharde weg zouden vervolgen. En aldus geschiedde en dat hebben we geweten ….. Na zo’n 10 km slingeren door een overigens prachtige omgeving, hield het asfalt zomaar op met een bord “werk aan de weg” en moesten we het doen met een stofpad.

Hobbeldebobbel en in grote stofwolken gehuld reden we door in de veronderstelling dat dit het “werk aan de weg” na hooguit 500 meter wel weer asfalt zou worden. Welnu, het “werk aan de weg” duurde minstens 15 km en het leidde ons door zo goed als verlaten dorpjes waar nog slechts een handjevol 80+ers wonen die leven van een bescheiden moestuin en een geit. Zij werden omringd door ingestorte huisjes en schuurtjes. Portugese vergrijzing op het platteland, zónder mantelzorg. Over een paar jaar is er niets meer dan een stapel stenen wat ons herinnert aan hun bestaan. Na minstens een uur slingerend stofhappen, kwamen we terug in de geciviliseerde wereld, geraakten we weer in Tavira en konden we alsnog naar de waterval. En je raadt het al: TICO HAD HELEMAAL GELIJK GEHAD!! Waar hij 2 uur eerder had geroepen “rechts af”, gingen we nu rechts af en 10 minuten later hoorden we het water kletteren.

De dag werd besloten met een diner in Restaurant Seaview: de kuip van onze boot. Huib-Jan bracht verse, zelfgevangen vis in en wij verzorgden het materiaal om de vis in te bereiden: de Cobb. Tijdens de tocht van Portimao had Huib-Jan de hengel uitgeworpen met geleend aas (gele nepinktvis) van Coos. Wel 3x meldde hij over de marifoon dat hij BEET had en dat deed ons twijfelen aan de waarheid van het verhaal. Maar heus, de eerste keer in Huib-Jan’s vissende carrière vangt hij direct een bonito én een tonijn!! Het voorgerecht bestond uit sushi van tonijn en het hoofdgerecht was gegrilde/gestoomde in tamarinde met citroen gemarineerde bonito. Daarbij werd rijst geserveerd, een ketjap-sausje (ketjap/fijngesneden uitjes, citroen en een beetje suiker) en een salade. Het was smullen! Voor iedereen, want gelukkig eten onze kinderen ook graag vis.

Op zondagmiddag hebben we geborreld bij Casa Vela van Stef en Lieve. De plek is nog even prachtig als toen we er in oktober 2009 waren: een klein paradijs op aarde waaraan je kunt zien dat het m

et veel liefde en zorg gebouwd is. En vandaag staat er ook weer van alles op het programma: naar de versmarkt, naar Barril (de westkant van Ilha Formosa), eten op Ilha de Tavira en tot slot de auto’s –schoon-  weer inleveren. We hebben het er maar druk mee …..