We gingen motorend naar Tavira, we hebben daar met de auto rondgereden en toen gingen we wederom motorend weer westwaarts naar Portimao. Deze 50 mijl waren saai en duurden lang.
Op 3 momenten werd de lethargie doorbroken, nl. als de knijper lossprong. ”De knijper?” hoor ik je denken. De knijper is de verklikker op onze vislijnen. De vislijn zit extra aan de bakstag geknijperd. Als een vis in onze aas bijt, komt er druk op de lijn, springt de knijper eraf en weten wij dat er “iets” aan de haak zit. Knijper 1 leverde een kleine makreel op: goed voor klein voorgerecht. Knijper 2 leek aanvankelijk niets, mogelijk een stuk wier of een plastic zak. Maar naarmate Coos de lijn verder en verder binnendraaide, bleef het lood en de aas wel erg diep. Oftewel, een flinke vis die zijn staart nog niet roert en zijn krachten spaart. Op zo’n 3 meter achter de boot kwam de vis tot leven in een poging zich los te rukken van de driehaak. Hij zwom in een enorm tempo van links naar rechts en maakte het Coos behoorlijk lastig. Ondertussen had Tico een emmer klaargezet, de stokvis klaargelegd en stond ik met foto- en filmcamera klaar. Na een mooi gevecht zwaaide Coos de vis aan boord om hem vervolgens met een welgemikte mep met de stokvis uit zijn lijden te verlossen. Welnu, meerdere meppen waren nodig en uiteindelijk moest een scheut oude rum de genadeklap zijn. Hetgeen geschiedde. Een prachtige, grote, vette, lekkere Bonito!! En toen nog weer even later knijper 3: vol verwachting klopte ons hart. Wederom een kleine makreel (en daarmee, samen met de 1e makreel, een volwaardig voorgerecht). Inmiddels liggen alle vissen in ons vriesvakje. Daar gaan we binnenkort enorm van smullen.
Over vis gesproken: vanuit Portimao opereert Portugal’s grootste en belangrijkste sardientjesindustrie: een succesvol exportprodukt voor Portugal én een lekkernij die overal en door iedereen in deze contreien gegrild gegeten wordt.
In de beschutte ankerbaai merk je van deze visactiviteit alleen iets als er een vissersschip uitvaart of terugkeert. Wiens golven doen alle boten dan oncomfortabel heen en weer schudden en bewegen. En dit is ook het enige wat vermeldenswaardig is over deze stad: Portimao moet het nl. niet hebben van authentieke charme of pittoreske uitstraling.
Wij hebben in Portimao vooral even uitgerust van die 3 dagen toeren in en rond Tavira en de terugreis naar Portimao. De dagelijkse dingen gingen natuurlijk wel door, zoals daar bijv. is de ochtendbootschool. En als beloning voor braaf en ijverig schoolwerk doen op woensdagochtend trakteerden we hen (en onszelf) trakteren op een lunch bij BeachBar Kalu, gelegen op het strand aan de achterkant van ons “huis”. Deze beachbar wordt gerund door een Nederlands stel en zij hebben allerlei typisch Hollandse snacks op de kaart. Denk aan broodje kroket, frikadel, bitterballen, kaassoufle en meer van dit soort “oudhollandsche vette happen”. Het water liep ons allen in de mond en we zijn onszelf dan ook enorm te buiten gegaan….. zalig!! En het zat daar zo relaxed dat we van de lunch direct doorschoven naar happy hour om 5 uur: mojito’s, coruna’s en spa rood met … je raadt het al …. Bitterballen!
Op vrijdag stond na schooltijd een bezoek aan de kapper op de agenda van Coos en Tico: Lúcia Raposo Prazeres, Cabeleireiro de Homens, heeft hun haren gewassen, hun hoofden gemasseerd en de (te) lange lokken getemd. Bij Tico is dat goed gelukt en hij heeft weer een prima coupe. Bij Coos is Dame Lúcia iets te enthousiast geweest …. Zijn mooie krullen zijn er bij het “uitdunnen” iets teveel uitgeknipt, naar mijn smaak. Maar ach, gelukkig groeit het weer aan.
Aan het einde van de dag gingen we anker op richting het 5 mijl verderop gelegen Alvor. Alvor is een beschutte lagune waar bij laag water diverse zandplaten droogvallen. Ideaal voor onze catamaran waarmee we kunnen “droogvallen”, oftewel zodanig ankeren dat we bij laag water geen water meer onder de boot hebben staan. En dan kan Coos het onderwaterschip schoonmaken en de schroeven en roeren inspecteren. Welnu, zo geschiedde vandaag. Een soort Terschelling-ervaring (het groene strand) maar dan in Portugal en zonder voorbij razende veerboot. De kinderen hebben heerlijk gespeeld in het water en op de zandplaat. Als we alle schelpen zouden bewaren waar zij na elk strandbezoek mee thuis komen, kunnen we met gemak een schelpenpad aanleggen als we weer terug in Heiloo zijn.
PS: foto’s volgen snel!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten