Galicië

Alweer een week in Galicië! We bevinden ons momenteel in Ria de Muros, alwaar we voor anker liggen voor Ensenada de Muros. 9 jaar geleden zijn we hier ook geweest, met de CANDIDE. Toen was ketelbinkie Inge aan boord. Inge en ik kunnen ons nog goed herinneren hoe we op het strand hardhollend achter een wegwaaiende parasol aan moesten met een 2-jarige Tico op de arm en opkomend tij. En ’s avonds genieten van colore locale met op het dorpsplein een gratis optreden van “Las Pussycats”, de spaanse Pussycats inclusief leadzangeres met spleetje tussen haar voortanden.

Enfin, hoe Muros er 9 jaar later bij ligt, gaan we nog ontdekken. Vooralsnog houden we siësta: Tico is creatief met LEGO en Coos en Sil zijn bezig met een verrassing voor Tico’s verjaardag morgen, vrijdag 13 augustus. Ik benut de tijd om deze update voor ons weblog te schrijven en wat andere emails te beantwoorden. En dan vanavond maar eens kijken of we een onbeveiligd netwerk met onze wifi-piemel kunnen  oppikken om deze data over de glasvezelkabel te sturen.

We hebben ons bijna 100% aangepast aan het Spaanse ritme, inclusief siësta,’s avonds laat eten en laat naar bed. Het enige wanneer we afwijken is ’s ochtends: voor 09.00 uur is niemand wakker aan boord van Seamotions. Als de zomervakantie straks is afgelopen en “school” weer begint, vrees ik dat we ouderwets de wekker moeten zetten. We zijn “druk” met kleine basale dingen: boodschapjes doen, stadje/dorpje bekijken, wasje doen, uitgebreid lunchen, strand, weerberichten lezen, de dag nemen zoals ie komt, maar tegelijkertijd plannen en tussendoor natuurlijk zeilen.

Over dat zeilen: na een paar heerlijke rustdagen in La Coruna zijn we doorgevaren naar Ria de Corme, 30 mijl zuidwaarts. Op zee heerlijk voor het lapje (voor de wind) gezeild. Maar in die ria waaide het snoeihard -het effect van landwind en -warmte welke de zeewind versterkt- en schoten we met een snelheid van 14 knopen richting ankerbaai. Die ankerbaai leek van een afstandje wat klein en krap en weinig beschut tegen die harde wind en dus overstag gegaan en besloten door te varen naar het 15 mijl verderop gelegen Camarinas. Ook in die ria een puist wind, maar net even meer ruimte en overzicht waar het het beste ankeren was gezien de harde wind. Overigens: die wind gaat ’s avonds rond zonsondergang –bijna- altijd weer liggen en ’s nachts is het dan windstil en kun je rustig slapen. Voor een prachtig strandje hebben we het anker laten vallen om het 2 dagen later pas weer te lichten. Met de zon in het gezicht was Finisterre het volgende doel. Na 2 uurtjes kwam er dichte zeemist op zetten. Een gekke gewaarwording: in een dun zonnetje gezeten toch niet meer dan 100 meter rondom de boot kunnen zien. Met de huidige techniek is zeilen in de mist allemaal niet zo heel spannend meer en kunnen misthoorns in de kast blijven liggen: met behulp van de radar/MaxSea/AIS zie je mogelijke “obstakels” en andere zee-gebruikers.

Ons aanvankelijke plan om in Finisterre naar de beroemde vuurtoren te wandelen, hebben we laten varen. De weerkaarten laten harde wind zien vanaf donderdagmiddag tot en met zondag. En met die harde wind liggen we liever iets meer beschut in Ria de Muros dan in Finisterre. En aldus geschiedde en heb ik nu dit stukje gecomponeerd in Ria de Muros.

PS: voor wie het nog niet gezien heeft …. in het rechterkatern staat een link naar ons nieuwste filmpje, nl. over onze Biskaje-oversteek.