In het kader van “proper preparation” voor de horrorwinter die de Duitse klimatologen voorspellen, rijd ik op zaterdagmiddag met de auto naar de Aldi in Alkmaar. Ter hoogte van de Kennemerstraatweg heb ik al spijt van mijn onderneming, want het is hartstikke druk op de weg. Waarom moet ik perse op zaterdagmiddag een antivriesvoorruitbeschermer willen kopen? Enfin, het point of no return is gepasseerd, keren gaat niet meer en dus laat ik mij met de stroom auto’s in een langzaam gangetje naar de Aldi rollen. Bij de Aldi, gelegen in een weinig inspirerende woonwijk, hoef ik gelukkig niet lang te zoeken naar een parkeerplaats. Gewoon “fileparkeren” in de wijk. Welnu, laat dat “gewoon” maar weg, want ik zie een betonnen paaltje over het hoofd wat resulteert in een luid schrapend geluid aan de zijkant van auto …. In de hoop dat niemand op straat het geluid gehoord heeft, stap ik zo relaxed mogelijk uit om te kijken wat het resultaat is van dat onheilspellende geluid. Ter hoogte van mijn rechtervoorwiel/rechtervoordeur zit een kras ter grootte van twee schuursponsjes. Djeezus, voor de 1e keer in ruim 20 jaar rijbewijs, rij ik schade aan mijn auto! En nu is mijn auto wel een barrel, maar toch ….. Dat onbestemde gevoel dat ik had toen ik 1 minuut onderweg was, was dus niet voor niets!!! Zwaar sjacherijnig en behoorlijk gedesillusioneerd stap ik weer in mijn auto en rij naar huis. Zonder ook maar de Aldi te zijn ingelopen, daar heb ik nu helemaal geen zin meer in. Het moet voorlopig maar niet gaan vriezen.
In het kader van leuk, gezellig en ik maak me niet druk staat op woensdagmiddag een trip naar Leeuwarden op de agenda. Sil is namelijk uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Maren, zijn vriendinnetje van de Seaquest. Jawel, de de Graafjes zijn voor een aantal weken neergestreken in een vakantiehuisje aan het Snekermeer alvorens zij hun wereldreis naar de andere kant van de wereld vervolgen. En Maren viert haar verjaardag in het voor 6- en 7-jarigen tot de verbeelding sprekende “Monkey Town”. We verheugen ons op een weerzien en maken geen punt van de 1,5 uur autorit (enkele reis).
Als ik even voor 12 uur op het fietsje stap om Sil uit school te halen, registreer ik met mijn rechteroog in de goot aan de overkant van de straat een kapot gereden autospiegel ... Automatisch draai ik mijn hoofd linksachterom richting mijn geparkeerde auto en wat ik al vrees, wordt bevestigd. Die kapotte spiegel hoort bij mijn buitenspiegel. Het frame (“huis”) van mijn buitenspiegel zit, weliswaar helemaal omgeklapt, nog wel aan mijn auto, maar de spiegel is dus in 1001 stukjes … En natuurlijk zit er geen briefje achter mijn ruitenwisser met de gegevens van degene die verantwoordelijk is voor deze schade. Een beetje jammer.
Enfin, zonder buitenspiegel naar Leeuwarden rijden, is een beetje lastig en zelfs strafbaar, maar ik heb geen reserve-exemplaar in la, kast of schuur liggen. Er moet ouderwets geMcGyverd worden en gelukkig krijg ik daarbij hulp van Coos. Een make-up spiegeltje blijkt echt te klein en helaas hebben we geen tegelplakspiegeltje in de schuurvoorraad. Uiteindelijk halen we een ooit door Tico voor Moederdag gegipst en gemozaiekt spiegeltje van het toilet en slopen het vierkante spiegeltje eraf. Met duktape plakt Coos dit in het “huis” van de buitenspiegel en daarmee heb ik tenminste iets en dat is altijd meer dan niets.
Iets later dan gepland gaan Sil en ik op weg naar Leeuwarden! We scheuren door het prachtige Noord-Hollandse landschap, houden verplicht halt bij de Lorenzsluis, omdat een binnenvaartschip van zout naar zoet water gaat en maken wat verloren tijd goed op de Afsluitdijk. Aangekomen bij de stadsgrens van Leeuwarden pak ik de iPhone erbij voor het preciezere navigatiewerk. Ik verkeer in de veronderstelling dat ik thuis al het adres van Monkey Town erl in gezet heb. Niets blijkt minder waar als ik downtown Leeuwarden klemvast kom te zitten. Ik bevind me op een smal grachtje achter een vrachtwagen die net stopt om te gaan laden en lossen… Achteruit rijden is onmogelijk want er staan direct zo’n 6 auto’s achter mij. De bestuurder van auto nr. 3 stapt na 10 minuten wachten furieus op de vrachtwagenchauffeur af en maakt op straat enorm veel stampij. Het gaat er zo woest aan toe dat ik even vrees dat ze zelfs met elkaar op de vuist gaan. Gelukkig komt het niet zover, maar deze woordenwisseling heeft wel 5 minuten extra vertraging opgeleverd. Na ruim 20 minuten wachten kan ik eindelijk mijn weg vervolgen. Met het juiste adres in de iPhone hoef ik alleen maar het “blauwe spoor” te volgen. 50 minuten later dan gepland, arriveren Sil en ik dan eindelijk bij Monkey Town. Het weerzien tussen Maren en Sil verloopt vanuit een volstrekte vanzelfsprekend; er worden niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Het weerzien met Huib-Jan en Jannet is eveneens heel vertrouwd, alsof het gisteren was dat we elkaar nog gezien en gesproken hebben.
Een kinderfeestje in Monkey Town (bij ons in de buurt heet zo’n uitspanning Ballorig, de Goudvis of Holle Bolle Boom) is misschien niet heel creatief, maar zeker wel buitengewoon relaxed voor de ouders. En het allerbelangrijkste: de kinderen hebben zoveel plezier met elkaar in de reuze ballenbak, op de brede glijbaan, op de springkussens. Als in de namiddag hun feestmaaltijd –friet met een kroket of frikadel- geserveerd wordt, hebben ze eigenlijk geen tijd (en rust) om te eten. Er moet hartstochtelijk gespeeld worden. Om half 6 wordt de aankondiging dat Monkey Town gaat sluiten nog net niet door het personeel omgeroepen, maar tegen die tijd zijn we wel de laatsten in de speeltuin. Tijd om te gaan, temeer daar Sil en ik nog 125km moeten rijden alvorens we thuis zijn.
Op donderdag staat avondje Culinair en Cultuur in Amsterdam op de agenda, met de compagnons van Coos en hun vrouwen. Ik reis heel relaxed met de trein en ontmoet Coos in Amsterdam. Het voelt als jaren geleden dat ik “in de grote stad” ben geweest. Buiten het Centraal Station ruikt het nog net als vroeger: flarden wietlucht slingeren langs mijn neus en een bonte mengeling van mensen trekt aan mij voorbij. Het toeval wil dat Coos, die uit Amersfoort is komen rijden, zich, exact op het moment dat ik op het stationsplein loop, met zijn bolide bij ditzelfde stationsplein bevindt. Ik kan dus direct in een privétaxi stappen. Alvorens ik instap, denk ik nog even dat ik me in de auto vergis. Op de passagierskant zit namelijk een hele grote kras, een soort “stempel” zo groot als wel 4 schuursponsjes. Toch is het Coos en wat blijkt … hij heeft een intieme ontmoeting met een grote, vierkante betonnen paal gehad in de parkeergarage van kantoor. Een paal waar hij alle dagen, jaar in-jaar uit, rechts van parkeert en net vanochtend eens aan de linkerkant is gaan staan. En dat was hij even vergeten toen hij einde dag het parkeervak wilde verlaten …
Kortom, het een pure pechweek voor onze auto’s.
De culinaire en culturele avond is leuk. We eten Indiaas in de Regulierdwarsstraat en genieten van de nieuwste voorstelling van Kasper van Kooten “Het wonderlijke leven van Jackie Fontanel”. Dit is een zgn. “cabaroman”, oftewel hij heeft zijn eerste zelfgeschreven roman in een onderhoudend, beweeglijk en muzikaal cabaretprogramma gegoten. Het gaat over thema’s die ons bijzonder aanspreken: dromen en daden, genieten van elke dag! Het intieme karakter van De Kleine Komedie maakt het mooie verhaal over Opa Kits en zijn kleinzoon des te specialer. Een aanrader!!
Vandaag eindig ik met de woorden van de opa Kits: deze theatervoorstelling was de leukste en mooiste theateravond in mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten