De golven van het landleven zijn soms woest en onrustig, vormen dan een klotsbak in het hoofd. Soms zwem je tegen de golven in, zóó lastig. Maar soms ook golft het rustig en aangenaam en wieg je mee met de beweging.

 

De aangename golf brengt ons op zaterdagmiddag naar het prachtige theater Carré voor een familie-voorstelling van Peter en de Wolf. Met behulp van 2 vertellers en een 12-koppig orkest worden de hoofdfiguren van dit muzikale sprookje van Prokofjev via 10 dansers tot leven gebracht. Aan de uitvoering is een proloog toegevoegd; wat gaat vooraf aan het uit de tuin lopen door Peter terwijl er het gevaar van een wolf dreigt? Het geheel is –vooral voor Sil- zeer tot de verbeelding sprekend: Peter is ondeugend en dapper, het vogeltje speels, de eend grappig, de kat vilein, de wolf dreigend en gevaarlijk en opa bezorgd en liefdevol. Door de keuze van visualisering van het verhaal door dansers verschuift de rol en aanwezigheid van de instrumenten meer naar de achtergrond. Muzikaal had ik misschien op iets meer “geweld” gerekend. 

Een gelukzalige golf van het landleven is die van het hardlopen. Op woensdag en op zondag stamp ik door het wonderschone duingebied en over het strand. Die omgeving vervult mij elke keer weer met een enorm dankbaar en rijk gevoel. Zelfs als op zondag een lange duurloop van 2 uur gelopen moet worden.. pffff… De route voert ons o.a. 7km lang langs de vloedlijn van Bergen aan Zee naar Camperduin. Het uitzicht over de oneindigheid van de zee, het lege strand, de wind in mijn gezicht, de regendruppels op mijn wangen. Vanaf Camperduin gaan we via een schitterende route heuvel op-heuvel af over een pad zo mul als een paardenpad. En hoewel dat uitputtend is, mag het mijn pret niet drukken. Het genieten is groter dan de vermoeidheid. Het ruiken, zien, horen en voelen van natuur en lijf maakt dat ik voel dat ik leef!

Tegen de golven in zwemmen probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen. De kunst van het loslaten. Niet alles (lang) van te voren willen regelen, willen organiseren, willen plannen, willen uitsluiten. Soms lossen hobbels in daily life zich namelijk in de tijd vanzelf op. Voorheen kon ik bijvoorbeeld nog weleens helemaal flippen als Coos last minute meldt niet thuis te zijn op een avond waarop ik een, lang van te voren aangekondigde, afspraak heb. Ook blijf ik rustig wanneer zich openbaart dat het theaterspektakel van Neeltje Pater waarvoor ik net 6 kaarten besteld heb op dezelfde avond blijkt te vallen als de bruiloft van Coos’ commerciële man. Het zal zich hoe dan ook te zijner tijd wel oplossen, althans als we bereid zijn concessies te doen. Accepteren dat je leven niet maakbaar is, scheelt veel stress, frustratie en gekissebis.

De woeste golf, de klotsbakgolf, is de golf van het dagelijks nieuws. De bak ellende die elke dag weer over ons uitgestort wordt, die we over onszelf heen láten storten, is oneindig. Een dramatisch busongeluk in Zwitserse verkeerstunnel waarbij zoveel jonge kinderen om het leven komen, 3 Roma-meisjes die op een Franse snelweg doodgereden worden (wat deden ze daar überhaupt?), de aanhoudende onderdrukking en bijbehorend geweld in Syrie, de Amerikaanse soldaten die respectloze en onmenselijke dingen doen met de lichamen van Afghaanse strijders en/of burgers, een dodelijke steekpartij op de kermis in Hoorn met een 17-jarige als slachtoffer en een 15-jarige (vermoedelijke) dader. Kortom, wat doen we elkaar aan?

Op reis werden we niet of tenminste minder direct en indringend met deze dagelijkse shit geconfronteerd. Thuis kunnen we onze ogen hier niet voor sluiten, valt er niet aan te ontkomen. Bij vlagen bevliegt dat me en verlang ik intens terug naar het overzichtelijke en eenvoudige leven aan boord, ver weg van alles. Maar dat is te makkelijk en misschien wel te veel een vlucht voor de realiteit. Het moet toch mogelijk zijn om de TV niet aan te zetten, niet te kijken naar het journaal? Het moet toch mogelijk zijn de laptop ’s ochtends niet aan te slingeren? Het moet toch mogelijk om de nieuwsapps en sociale media op mijn iPhone niet voortdurend te checken op iets ‘nieuws”?!

Ja! Dat lijkt me na 8 maanden aanmodderen een goed voornemen. Nieuw leven heeft 9 maanden nodig om te “ontstaan” dus ik heb nog een paar weken. Ik ga de proef op de som nemen en ga ondervinden of het zelf regisseren van de nieuwsgaring, werelds of sociaal, de oplossing is voor mijn bijna onbeheersbare verlangen naar en tegelijkertijd grote weerstand tegen alle dagelijkse impulsen en prikkels.  

Tot slot: gelukkig komt het zeilseizoen steeds dichterbij. Coos is druk doende met voorbereidingen hiertoe. TNT bezorgt een nieuwe polijstmachine en een datum dat SeaMotions een weekje op het droge gaat, is gepland. Op zondag komt de zeilnaaimachine uit de doos. Huik en bimini, die al maanden in onze hal geparkeerd liggen, worden nagelopen en waar nodig gerepareerd. De “buiskap” wordt voorzien van nieuwe ramen en ritsen. Daarna gaat alles het ligbad in voor een was- en Harmisolbeurt. Tegen de tijd dat Coos met deze natte actie klaar is, klaart het buiten op en kan alles te drogen worden opgehangen. 

De zon schijnt en over niet al te lange tijd zoeken we in elk geval in de weekenden de echte golven weer op.