Een jaar geleden bestond ons dagelijks reizend leven uit klaarmaken voor vertrek, vertrekken en weer aankomen. Bijna elke dag was anders qua verblijfplaats en/of dagbesteding. En altijd hadden we voldoende eten in huis, of beter aan boord, om het minstens 2-3 weken zonder supermarkt uit te zingen. Tegenwoordig verkeren we alle dagen op één en dezelfde plek, in een keurige laan in een huis van steen. Tegenwoordig doe ik elke dag mijn boodschappen. Tegenwoordig zijn in elk geval 5 dagen van de week, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds, min of meer met dezelfde activiteiten gevuld.
Een jaar lang hebben we zo goed als geen dag de wekker gezet. Tegenwoordig gaat van maandag tot en met vrijdag het wekkertje om 5 over 7, om 14 over 7, om 5 voor half 8 en dan moet ik van mijzelf écht uit bed. De jongens duiken om kwart voor 8 extra diep onder de dekens in de hoop dat we ze niet wakker maken. Helaas … de realiteit is keihard. Ook zij moeten hun warme, comfortabele nest verlaten om zich aan te kleden, te wassen en hun tanden te poetsen. Dit doen zij elke dag met groot enthousiasme en bereidwilligheid (NOT).
Niet heel veel anders dan op de boot is het ontbijtritueel. Als ware het een Bed en Breakfast, en daarmee ook buitengewoon ongeëmancipeerd, krijgen de mannelijke leden van ons gezin vervolgens hun ontbijt geserveerd. Tegenwoordig moeten we wel scherper op de tijd letten. Tegen de tijd dat het 5 voor half 9 wordt, maken Tico en Sil allerhande omtrekkende bewegingen om de gang naar school maar niet echt te hoeven gaan maken. Niet dat ze een hekel aan school hebben, integendeel. Maar het moment om écht te doen wat je moet doen, wordt zo lang als maar mogelijk is, uitgesteld: een zekerheid in mijn leven als het gaat om het gedrag van mijn “engeltjes”. Zo wordt bijvoorbeeld het eigen ontbijtbord alleen mee teruggenomen naar de keuken als ze daar nog eens fijntjes (1000x) aan herinnerd worden. En geen haar op hun hoofd die er ook maar over peinst om het bord of glas van de ander en passant mee te nemen. Aan het meenemen van een pauzekoek/–drinken en de gymtas denk je toch ook niet zelf? Nee, ook daar zorgt hun moeder wel voor. Als er dan eindelijk de gang naar de bijkeuken wordt gemaakt richting schoenen en jassen, ook dan weten ze iets te verzinnen wat daar niet mee te maken heeft: duwen, trekken, plagen, enzomeer. Kortom, elke week -behalve de schoolvakanties- hetzelfde stramien.
Tot deze week: deze week is een rare week in de regelmaat van "thuis". Een week van klaarmaken voor vertrek, vertrekken en uiteindelijk weer terugkomen. En dat voelt als het beleven van 2 weken in 1 week. Ik ga namelijk voor 5 dagen naar Madrid, zonder man en kinderen. Dat betekent niet alleen mijn eigen spulletjes bij elkaar zoeken (Wat neem ik mee? Wat moet ik aan; overdag warm, ’s avonds koud? Welke schoenen neem ik mee?). Maar ook het vullen van de ijskast, de vriezer en de broodlade voor de thuisblijvende mannen. En wat te denken van het logistieke schema van kids en man? Dat wordt nauwgezet met tijdslijnen in kaart gebracht. Al hun “dingetjes” gaan bij mij op automatische piloot en worden rechtstreeks vanaf mijn harde schijf gehaald. Voor hen is voor het een potpourri van details die zonder enig systeem ooit eens, wel of niet, slechts in hun onderbewustzijn opgeslagen zijn. En kan ik dat hen kwalijk nemen? Niet echt. Als “Manager Planning & Organisatie van de Thuis BV” heb ik dit in het verleden onvoldoende gemanaged. Even snel zelf doen i.p.v. het langdurig traject van het hen zelf laten doen. Eigenlijk kan ik defintief vaststellen dat mijn kernkwaliteit “delegeren” een serieus leerpuntje is. Dat is me in deze dagen ruim voldoende duidelijk geworden.
Welnu, de komende 5 dagen heb ik alleen mijzelf om me om te bekommeren. De komende 5 dagen hobbel ik achter 14 anderen aan en kan ik me overgeven aan het “overgeven”. De komende 5 dagen hoef ik niet het initatief te nemen en kan ik volgen. En dat alles onder een zomers zonnetje en bij aangename temperaturen van rond de 20-25 graden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten