Madrid

Madrid, oh mooie stad met leuke straatjes, sfeervolle pleintjes, aangename weer, vriendelijke mensen, schitterende neo-klassieke panden. Madrid,  een stad waar de verschillen tussen arm en rijk, armoedig en welvarend, werkend en werkeloos steeds meer zichtbaar is: in dozen wonende daklozen, sloeberige zwervers, hoerige hoertjes, bedelende zigeuners en vingervlugge zakkenrollers. Madrid, een stad met een schitterend groen hart, Parque del Retiro. Een park dat ondanks de financiële crisis goed onderhouden wordt: fonteinen, vijvers, broccoli-bomen, rozentuinen, een hele oude Mexicaanse cyprus (uit de 17e eeuw) en een indrukwekkend groen monument ter nagedachtenis aan de terroristische bomaanslag op treinstation Atocha maart 2004: de oneerlijke dood van 191 mensen uitgedrukt via de aanplant van nieuw leven in de vorm van 191 bomen en struiken. Allen verschillend: groot, klein, dik, dun, weelderig, bescheiden. 

In dit park maak ik op, vrijdag, de eerste dag dat we hier zijn, een onfortuinlijke val als ik tijdens een kort rondje hardlopen in het Retiro-park een stoeprandje over het hoofd zie en vervolgens vol op mijn knieën en handen val waarbij mijn linkerenkel onbedaarlijk naar buiten zwikt."Oeps, dat doet heel erg pijn" is het eerste dat door mijn hoofd schiet, direct gevolgd door "dit voelt niet goed" en "dit is nooit over voordat ik zondag 21km moet (wil) hardlopen".


Vervolgens gaat het afwisselend voorspoedig en ronduit slecht met mijn enkel. Zo weet ik na de val toch zo'n 2,5km hard te lopen (inlooptempo), maar strompel ik na het avondeten als een oud vrouwtje terug naar het hotel. 's Nachts word ik geteisterd door helse pijnen die door mijn gehele linkerbeen schieten. En zie ik mijzelf de gehele zaterdag al in de wachtkamer van een Spaans ziekenhuis zitten. In het echt is het bij het aanbreken van een nieuwe dag gelukkig allemaal niet zo slecht gesteld met mijn enkel en ga ik -mank lopend- gewoon mee op sightseeing. Op zondagochtend, de dag van de halve marathon, is mijn enkel onveranderd gezwollen. Onder het motto "beter spijt hebben van iets dat je wel doet dan spijt hebben van iets dat je niet hebt gedaan" besluit ik aan de start van het loopevenement te verschijnen. Met de metrokaart en wat klein geld op zak zie ik wel waar het spreekwoordelijke schip strandt. 


Het parcours van de halve marathon is een uitdagende ... Zo is het weer aangenaam zomers: volop zon en nauwelijks wind. Bij de start om 09.30 uur is het nog een koele 13 graden, maar deze temperatuur loopt gedurende de loop gestaag op. Tegen de tijd dat ik over de finish ga, is het minstens 20-23 graden. En dat is voor een Noord-Hollandse poldermeid die net uit een frisse winter rolt best heel warm. Een andere uitdaging zit in het te overbruggen hoogteverschil van 100 meter in het parcours, dat resulteert in 9km nonstop helling-op hollen en daarna 9km afwisselend steil dalen en steil klimmen. Het venijn zit 'm in de staart (zoals zo vaak). Vanaf het 18km-punt tot aan de finish krijg ik 3km "Bloedweg" voor de kiezen. Oftewel een straffe helling van 3km, een kuitenbijter die je maakt of breekt.

Welnu, ik breek niet, maar ik vloek wel behoorlijk tegen deze laatste langdurige F*** Hill. Na 2 uur en 7 minuten ga ik over de finishlijn. Mijn enkel heeft zich 21km "goed" gehouden: niet pijnloos, maar wel beheersbaar. Direct na afloop en ook de dagen daarna is ie niet dikker of pijnlijker dan voor die 21km hardlopen. Dus, geen spijt.

Madrid, een plezierige stad waar ik best nog eens naar terug zou willen. Al was het maar om alsnog het Prado Museum en het Reina Sofia Museum te bezoeken en hun uitgebreide kunstcollecties te bewonderen; deze schijnen indrukwekkend te zijn. En ook een bezoek aan het Palacio Real staat op mijn verlanglijstje. Een reisje naar Madrid smaakt naar meer. Maar eerst komt Parijs, de familie Le Fur (Le Furibard), naar ons toe.