Parijs in Heiloo

Als ik terugdenk aan Pasen 2011, dan heb daar geen actieve herinnering meer aan. Tot ik het weblog teruglees.

Op Goede Vrijdag 2011 verlaten we de ankerplaats van St. Barbara (Dominicaanse -bananen– Republiek) en (motor)zeilen we richting naar het zo'n 250 mijl verderop gelegen Big Sand Cay, een onbewoond eiland behorende bij Turks & Caicos. Al toen we onze Atlantische zeilavontuur op de CANDIDE beleefden (2001-2002), intrigeerde de naam van dit zelfstandige land, Turks & Caicos, mij buitengewoon. Toen heb ik mij niet bedacht dat we daar zo'n krappe 10 jaar later op eigen kiel naar toe zouden varen. Maar dat is wel wat wij doen Pasen 2011.

Op 1e paasdag liggen we voor anker bij het schitterende, ongerepte, onbewoonde eiland Big Sand Cay. In de ankerbaai zijn we de enige boot. De intens turquoize kleur van het water is overweldigend. Het zandgele strand met ragfijn zand waar onze voetstappen de enigen zijn is magisch. Het magnifieke uitzicht in het grote blauwe niets is magnifiek.  De roggen rondom de boot zijn indrukwekkend. De kinderen hebben zo veel plezier met bodyboarden in de branding. En de enorme barracuda die opeens achter mij hangt als ik van het strand naar de boot zwem is intimiderend. Ook herinner ik me de Paasdienst op de lokale radiozender. Het is een zeer geanimeerd, zangerig gesprek, waarin na elke zin de kreet "Halleluja, praise the Lord" valt. Twee vrouwen bezingen en bepraten de belangrijkste persoon in hun leven: God! Hoewel ik zelf niet-gelovig ben, vind ik het fascinerend om te beluisteren hoe deze mensen hun leven vol liefde en warmte inrichten om God heen. Alles wat ze doen in het dagelijks leven, hoe ze naar het leven kijken en hoe ze met hun medemens omgaan, is vanuit een onbeschrijfelijke overtuiging en vanzelfsprekendheid dat zij er zijn om God te aanbidden en te behagen. Opdat God goed voor hen en hun dierbaren is.

Terug naar 2012. Het is grijs, grauw, guur en winderig als we op zaterdag in de regen met 2 auto's naar Amsterdam rijden. Aan de voorkant van het Centraal Station zien we na een jaar onze Franse vrienden van Le Furibar weer. Ze staan te rillen van de kou in hun voorjaarsjasjes; op zulk schraal koud en nat -Hollands– weer hadden ze niet gerekend. We hobbelen snel door de met wietlucht bewierookte Zeedijk en Warmoestraat op weg naar "De Haven van Texel", een typisch bruin Amsterdams etablissement waar het binnen aangenaam warm is. Met uitzicht op de grachten eten we een biefstukje en praten we in vogelvlucht 12 maanden bij. Vanzelfsprekend vertrouwd.

Geweldig leuk is het om te zien dat de kinderen direct en als vanzelfsprekend plezier met elkaar hebben. Ze communiceren in het Frans, Engels en Nederlands. Ze communiceren in de taal van spelletjes en sport. Binnenshuis gaan ze "ouderwets" pesten, "regenwormen" en doen ze boter-kaas-eieren. Buitenshuis doen ze verstoppertje, boompje tik en voetbal.

Eerste Paasdag vullen we met hardlopen, met paasbrunchen, met paaseieren-en schatzoeken. We doen een potje voetbal op het strand en we smullen van de home-made taco's. Tweede Paasdag gaan we naar het beroemdste dorp van Noord-Holland: Volendam. In de miezerige regen op een winderige Dijk is het lastig de schoonheid van dit vissersdorp te zien. Omdat Yann zo van verkleedpartijtjes houdt, duiken we een foto-shop in om onszelf in flatterende Volendammer kledingdracht te hijsen en onszelf braaf glimlachend op een groepsfoto te laten zetten. Het is hilarisch. En zeer professioneel commercieel... het Volendamse fotobedrijf (een van de vele op de Dijk) doet goede zaken. Het is -in elk geval op deze druilerige dag- ongoing business.
Als je Volendam zegt, zeg je paling. En aldus laten we onze Franse gasten overheerlijke omega3-vetzuurrijke gerookte paling proeven.  De toeristische trip is niet volledig als we niet een kaasboerderij annex klompenmakerij hebben bezocht. In Katwoude slaan we twee vliegen in een klap bij de Irene Hoeve. We worden in het Frans, Engels en Nederlands geïnformeerd over deze ambachten. Leuk en interessant hoor, zelfs voor ons Noord-Hollanders.

Dan zijgen we voor een late lunch neer in de serre van Eetcafe De Zeilhoek, eveneens in Katwoude. We hebben uitzicht over de Gouwzee en de jachthavens van Monnickendam. Helaas wordt het zicht enigszins belemmerd: de regen klettert namelijk onverminderd gestaag tegen de ramen. Het is grauw, grijs en guur.  Een typisch Hollands weertje. 

48 Uur nadat we de Le Furs hebben opgehaald in Amsterdam, rijden we -in de regen- terug naar Amsterdam. Aan de achterkant van het station nemen we afscheid van elkaar. Een afscheid met de wederzijdse belofte dat een volgende ontmoeting in Parijs zal zijn. En hopelijk vergezelt de zon ons dan wat meer dan nu het geval was.