Lentevakantie

Anders dan volgens de astronomie is de meteorologische lente is al begonnen. Dit komt omdat de meteorologie als uitgangspunt heeft dat elk seizoen 3 complete kalendermaanden telt. De sterrenkundige lente houdt het gegeven “de zon recht boven de evenaar” aan als startpunt voor de lente en dat is pas 20 maart a.s. het geval. Ah wel, vanaf 1 maart jl. is het gewoon al een beetje lente getuige de temperatuur die aan het stijgen is, de natuur die begint te groeien en het feit dat de kinderen “lentevakantie” hebben.

En in deze lentevakantie besteden wij onze tijd, in elk geval de ochtenden, nuttig: met lummelen en lanterfanten. Althans, de kids komen voor 12.00 uur niet in de kleren. Ik heb er dan, meerdere ochtenden van de week, al 8 – 12km hardlopen op zitten plus de gang naar de supermarkt gemaakt.

Anders dan in de afgelopen kerstvakantie heb ik geen evenementen van te voren ingepland maar bedenken we dag bij dag of en zo ja, wát we kunnen gaan doen. En al met al vult elke middag zich wel met een activiteit.

Zo is op maandagmiddag de trip naar de zwemles van Sil het hoogtepunt van de dag. Op dinsdag hoor ik mijzelf in een vlaag van verstandsverbijstering JA zeggen als een vriendin met kids voorstelt om ’s middags naar Monkey Town te gaan. De naam doet inderdaad al het ergste vermoeden … een indoorspeelparadijs … Een waar paradijs voor kinderen, een heuse hel voor de moeders. Want nee, er is bijna geen begeleidende vader te bekennen. Lang leve de emancipatie en het feminisme. En nee, een gesprek voeren is bijkans niet mogelijk vanwege het euforisch geschreeuw en gegil van kids jonger dan 12 jaar.
Op woensdag verheugt Sil zich de gehele dag op het vooravondprogramma, namelijk met Coos naar de film. En wel naar een door hem zorgvuldig uitgekozen een Engelstalige 3D film met als adviesleeftijd 9 jaar (lees: zijn broer is er ook naar toe geweest en thuisgekomen met spannende verhalen): The Mysterious Island. Sil vindt het geweldig, fantastisch, spannend en helemaal niet, maar misschien toch een klein beetje (?), eng. Donderdagmiddag staat er wederom een bioscoopbezoek op de agenda. Met Tico, Sil en vriendje Gijs gaan we op de fiets naar Alkmaar om een film van geheel andere orde te gaan zien, namelijk The Muppets. Gewapend met drinken en popcorn maken de jongens kennis met de “in onze tijd” zeer populaire marionette “puppets” (vandaar de Muppets): Kermit, Miss Piggy, Foggy Bear, Gonzo, Swedish Chef, etcetera.

Op vrijdagmiddag hebben we een date met de Moonrise. We gaan gezamenlijk naar Corpus voor een reis door het menselijk lichaam. Van te voren heb ik onszelf geboekt op een rondleiding om 15.15 uur.

Het is mijn bedoeling om relaxed ruim op tijd met mijn bolide uit Heiloo te vertrekken, maar een kwartier voor het vertrektijdstip denk ik nog wel “even” met de klantenservice van T-Mobile te kunnen bellen… FOUT!!! Want zulke telefoontjes duren altijd véééél langer dan je denkt. Enfin,  voordat we vertrokken zijn, heb ik 10 minuten tijdverlies in de pocket en dito stress. Ik maak deze tijd enigszins goed door op de snelwegen maximaal 20km/per uur te hard te rijden. Rond 5 voor half 3 komen we aan bij afrit 7, de afrit die we volgens de uitgeprinte routebeschrijving moeten nemen. En daarbij rekening houdend met de wegomleiding vanwege een afgesloten toevoerweg naar Corpus. We worden via linksaf, rechtsaf, rotonde driekwart naar Rijnsburg en vervolgens door naar Katwijk geleid. Het voelt niet goed, het voelt als enorm uit de richting. Temeer het inmiddels 14.45 uur is en wij uiterlijk 14.55 uur bij Corpus moeten zijn. Mijn oksels beginnen te klotsen. Als extra externe hulp probeer ik -al rijdend- Google Maps te openen op mijn iPhone. En dat alleen al is een uitdaging op zich. De jongens krijgen de opdracht uit te kijken naar de reuzetorso van het gebouw Corpus. Mijn iPhone vertelt me dat ik weliswaar met een enorme omweg toch in de juiste richting lijk te rijden en jawel om 14.50 uur ziet Tico de markante torso aan mijn linkerhand. Maar hoe daar te komen? Paniek, wanhoop, frustratie; de emoties gieren door mijn lijf en het huilen staat mij nader dan het lachen. Want linksaf bij het eerstvolgende stoplicht leidt mij de snelweg op naar Den Haag, een rechtsaf is er niet en rechtdoor kom ik in het centrum van Oegstgeest. Welnu, nood breekt wetten en ik besluit in een fractie van een seconde bij de eerder genoemde stoplichten een U-turn te maken in de hoop dat ergens op de “terugweg” en afslag naar rechts is. Al moet ik over een fietspad. Gelukkig, zo ver hoeft het niet te komen, want direct na de U-turn zien we een heus bord met daarop CORPUS en een pijl naar rechts. Ik gooi mijn stuur om en met gierende banden nemen we de afslag. We slingeren ons door het industrieterreintje en parkeren we om 14.55 uur de auto. Pfffff, wat een onmenselijke stress weer, maar we hebben het –weer- gehaald.

Tijdens de 55minuten durende rondleiding, ieder met een eigen gids in de vorm van een persoonlijke headset worden we geïnformeerd over de wonderlijke en in alle facetten op elkaar afgestemde werking van het menselijk lichaam. We gaan naar binnen bij de knie en naar buiten via de hersenen. Vervolgens wacht ons 5 etages met interactief infotainment: via leuke testjes en uitdagende games leren we over het verbranden van cheesecake en hamburgers, over het gezond houden van ons darmflora, over het lezen met onze vingers, de functie van de lever en de nieren, het recht van de sterkste spermatozoïde richting dat enkele eitje en nog veel meer. Het weerzien met de Moonrise is, net als voorgaande keren, warm, vertrouwd en supergezellig.

Voor de portie frisse lucht maken we zaterdagmiddag een prachtige wandeling over het strand en door de duinen van Egmond om daarna–met van te voren gemaakte en meegebrachte hapjes, w.o. een overheerlijke romige mangotaart- neer te strijken in de flat van Ben en Riny.

Zondagmiddag ga ik traditiegetrouw en onder het mom van een voorschotje op de Internationale Vrouwendag (8 maart a.s.) met Helen en Inge naar de High Heels Run in Alkmaar kijken. Uiteraard met voor- en nabespreking, oftewel lekker bijkletsen. Want voor de High Heels Run moeten we het niet doen. De organisatie heeft deze High Heels Run gekoppeld aan Internationale Vrouwendag en probeert elk jaar een “lokaal vrouwending” onder de aandacht te brengen en geld voor in te zamelen. Dit jaar is dat het Blijf Van Mijn Lijf Huis. Als opwarmertje voor de wedstrijd verzorgt HipHopDamesDansgroep een kleine show. Minstens 30 (jonge)dames, gehuld in nauwsluitende, sexy, zwarte kleding en op high heels doen een choreografie die meer lijkt op een mislukte sexy paringsdans. In onze ogen heeft deze dansvoorstelling weinig aansluiting bij het idealisme van Internationale Vrouwendag: strijd voor gelijke rechten, strijd tegen vrouwenonderdrukking, strijd tegen vrouwendiscriminatie.
Vervolgens verschijnen een handjevol opgepimpte dames aan de start voor dé race (elk jaar neemt het deelnemersaantal af en ook de minimale haklengte van 8cm lijkt losgelaten te zijn).
Al met al ervaren wij het geheel op het randje van tenenkrommend genant. Zijn dat de eerste symptomen van een generatiekloof (we worden oud!!)? Zijn wij te kritisch? Zijn wij te zeer op zoek naar betekenis en zingeving? Of heeft de organisatie simpelweg de plank ontzettend misgeslagen? Who cares, denk je misschien wel en ach … misschien is dat wel zo. Laten we het maar positief benaderen: de deelnemers hebben een leuk uitje gehad, inclusief de voorpret van het aankleden en opmaken. De HipHopDamesDansgroep heeft haar kunsten kunnen vertonen en het Blijf Van Mijn Lijf Huis krijgt wat extra centjes.

En dan is de lentevakantie ten einde. Buiten voelt het kouder en er vallen heel veel kleine druppeltjes naar beneden.