De lente is in aantocht! De komst van de lente wordt aangekondigd door de specht die we sinds een week weer driftig horen tikken tegen de boomstammen in het bos achter ons huis. De merels en ander kwetterend vliegend gevogelte luiden de dagen weer in met ochtendgezang. De sneeuwklokken en krokussen schieten de grond uit. Aan de boomtakken ontspruiten voorzichtig de eerste uitlopers. Het duingebied begint te kleuren na een periode van overheersend grauw grijs. Het is licht buiten als ’s ochtends ons wekkertje gaat en licht als we ’s avonds aan tafel gaat. De dagen lengen, heerlijk!! Laat de temperatuur maar stijgen, laat de zon maar schijnen, laat de bomen en planten maar groeien en bloeien. We gaan vol goede moed op weg naar Rokjesdag! 

Hoewel, de eerste blote hardloopbenen spot ik zaterdagochtend al in de duinen van Egmond. Terwijl ik nog lang-gebroekt en met windjas door de duinen stamp. Maar dat heeft ook een reden: “warmte-training” op weg naar de halve marathon van Madrid op 1 april. En dat is geen 1 april grap! Als door de winter gekoelde Noord-Europeaan zal het 1 april heel warm aanvoelen als ik dan 21km ga weghollen bij 18-20 graden … Om het hart alvast te trainen harder te werken om het lijf te koelen, kleed ik me de komende weken bewust té warm als ik mijn duurlopen en intervaltrainingen afwerk.

Op zaterdag doe ik mee met de intervaltraining van de Duinlopers in het Egmondse duingebied. En op zondag stamp ik met het zondagochtendgroepje vanuit Bergen via de mulle zandpaden door de “de duinen van Six” naar de kust om via een prachtig breed strand pittig door te lopen naar Bergen aan Zee en vervolgens de laatste km’s over het verharde pad naar het PWN-parkeerterrein nabij De Franschman af te leggen.

Dichterbij huis ontdek ik eerder deze week hardlopend het Monnikenpad. Het pad stamt uit de 11^e eeuw toen de monniken, behorend bij de Egmonder abdij van waar uit Adelbertus en Willibrordus  (bekende historische figuren in deze contreien) het christendom predikten, druk waren met het ontginnen van moerasgronden, het aanleggen van dijken en het graven van sloten en vaarten. Aldus, het Monnikenpad voert mij hardlopend langs een vaartje, over een grasdijk, door de met rijp bedekte weilanden en hier een daar een hek waar overheen geklommen moet worden. Om uiteindelijk uit te komen bij de Egmonder Abdij. Via de Zomerdijk, ook aangelegd door de monniken, en de Zeeweg hol ik terug naar huis. Een leuk, nieuw hardlooprondje en weer dik 10km op de teller erbij.

Op het sportieve vlak presteer ik deze week nog meer. Want er wordt er serieus getennist. Op donderdagavond hebben Anja en ik een inhaalwedstrijd in het kader van de interne vrijdagavondwintercompetitie (wat een punten zou dat opleveren bij WordFeud). Het waait een dikke windkracht 5 en de luchtvochtigheid haalt met gemak 90%; het regent nog nét niet. De tegenpartij heeft duidelijk een betere tennistechniek, maar wil té graag té vaak té hard serveren en retourneren. En met een dikke windkracht 5 betekent dat nogal eens “uit”, over de lijn. Wij nutten ons gebrek aan hard kunnen (willen) slaan ten volle uit en spelen op safe. Dat levert op, want al snel staan we een paar games voor. En die voorsprong geven we niet meer weg. Na 5 kwartier tennissen (punten worden doorgeteld i.p.v. het spelen van 3 sets – of meer) kunnen we 11-7 noteren, in ons voordeel. YEEHAA.

De eerder genoemde uit de grond schietende krokussen luiden ook de Krokusvakantie Regio Noord in. Op donderdag hebben Tico en Sil hun laatste schooldag. Er ligt een week zónder wekker voor ons. Een week zónder geplande activiteiten. Een week zónder noemenswaardige verplichtingen. Een week waarin veel kan en mag …. Hoop ik.