St.Georges - Bermuda

Wat een gezelligheid in St. Georges – Bermuda! De eerste dagen na aankomst grutten we vooral in en om de boot. Het is zalig dat we langs de kade liggen en op elk gewenst moment van en aan boord kunnen stappen. Vooral voor de kinderen is het heerlijk dat ze, samen met Bram en Gijs, hun eigen gang kunnen gaan in de autovrije straatjes van Somers Wharf.

We eten ’s ochtends verjaardagstaart van Gijs aan boord van de Moonrise en doen ’s avonds de verjaardagsbbq van Gijs –bij ons aan boord. Er is een logeerpartijtje: Bram en Gijs blijven na de bbq gezellig slapen. Het is nog lang erg gezellig in Tico’s hut…..  De volgende ochtend, zondag, is er een pannenkoekenontbijt. En ’s middags vermaken we onszelf bij Tobacco Bay, een heerlijk strandje op loopafstand van St. Georges. Er wordt uiteindelijk maar er wordt maar kort gezwommen: “het water is hier zo koud” (de mannen zijn 26 graden gewend ipv 21 graden).
Rond borreltijd arriveert de Vivente (Patrick en Judith) na 8 dagen zeilen (of beter: motoren) vanuit de BVI’s. Na een kleine stoelendans komt de Vivente bij ons langszij met daarnaast de Vela. Judith en Patrick kunnen direct aanschuiven aan de borrel en eten een hapje met ons mee. Het wordt trouwens steeds voller in het boetje, want ook solo-zeiler Tom van de Tinto heeft de Hollandse hoek ontdekt en wurmt zich met zijn Wharram in een plekje voor de Moonrise. Op maandag gaan met de ferry naar Hamilton om –hopelijk- wat onderdelen voor de waterpomp te kopen: lagers en keerringen. Vanaf de ferryhalte is het nog best een stukje lopen en op enig moment lijken we verdwaald te zijn. Een meneer van de Renault-werkplaats wijst ons vervolgens niet alleen de weg, maar brengt ons zelfst met de auto naar het werfje waar Anfossi Marine zetelt (zo vriendelijk!). Helaas is meneer Anfossi er niet, maar niet getreurd, want dezelfde Renault-meneer geeft ons als vanzelfsprekend een slinger naar PW Marine. Ook hier geen geluk, maar deze vriendelijke mensen telefoneren voor ons naar Harrison Marine in Flats Village, ook een Yanmar-dealer, en deze heeft de onderdelen op voorraad. De Renault-meneer zet ons af bij het busstation en 5 minuten later zijn Coos en Tico onderweg. In de tussentijd gaan Sil en ik een beetje shoppen in Hamilton. Aan het einde van de middag gaan we met z’n allen met de bus weer terug naar St. Georges. En dan zijn we precies op tijd voor de borrel, dit keer aan boord van de Vivente. En even later worden we verwend met een heerlijke macaroni-schotel van Marcel. Als het 23.00 uur  is, haken wij af. De volgende ochtend horen we dat het feestje tot in de vroege uurtjes is doorgegaan en dat Judith (Vivente) en Marcel (Moonrise) uiteindelijk het spreekwoordelijke licht om 05.00 uur hebben uitgedaan (en toen werd het alweer bijna licht).

Aanvankelijk dachten we misschien een autootje te gaan huren op dit eiland, maar…dit eiland heeft geen huurauto’s. Er is nl. een limiet aan auto’s op het eiland. Per gezin mag er 1 auto gereden worden en aldus is het openbaar vervoer buitengewoon goed geregeld. Sowieso is alles erg netjes en georganiseerd op dit eiland. De daken van alle huizen zijn smetteloos wit; via de daken wordt nl. schoon regenwater opgevangen voor de drinkwatervoorziening van het eiland. En de tuinen en gazonnen zijn “english proof”; keurig netjes bijgehouden. De mensen zijn allervriendelijkst en willen graag een praatje met je maken of je anderszins op weg helpen. De levensstandaard op het eiland is hoog; over het algemeen heeft de Bermudiaan het goed. Dat moet ook wel want het is een prijzig eiland. Alle producten worden geïmporteerd en dat kost geld. En ze hebben vreemdsoortige belastingen. Zo wordt over elk etenswaardig, geïmporteerd product waar suiker in zit 10% belasting geheven?! En dit bovenop het feit dat de transportkosten ook al zijn doorgevoerd in de prijs. Een brood kost hier bijv. zo’n 5 dollar. Best een dure boterham, nietwaar?!

Gedurende de dagen is “het weer” het gesprek van de dag. We zijn allemaal weerkaartlezers geworden: hoge- en lagedrukgebieden hebben (bijna) geen geheimen meer voor ons. Zelfs ik weet en snap dat de wind van een hogedrukgebied met de klok mee draait en dat van een lagedrukgebied tegen de klok in. En dat daar waar de lijntjes (de gradienten) van zo’n drukgebied dichtbij elkaar liggen, er harde wind is.

Enfin, het beroemde “Azoren Hoog” ligt muurvast ten noorden van de Azoren. (ligt normaal – wat is normaal?- op de Azoren). Aan de onderkant van dit Azoren Hoog, precies op de noorderbreedte die je moet varen naar de Azoren, geeft dit oostenwind, oftewel pal tegen. Welnu, volgens de lange termijn voorspelling waait de wind de komende dagen (ca. 2 weken) uit het oosten en zit er nog een front ten noordoosten van Bermuda wat slecht weer brengt met harde wind. Oftewel, verre van ideale omstandigheden om aan de passage van 1800 mijl te beginnen. Er zijn verschillende boten, w.o. de Moonrise en de Teoula, die –om verschillende redenen- eigenlijk “moeten” vertrekken richting de Azoren. Gelukkig hebben wij (nog) geen tijdsdruk en vertrouwen we erop dat tegen de tijd dat wij aan vertrekken denken, de weersystemen weer genormaliseerd zijn en we een kunnen oversteken met een windje in de rug. Net als 10 jaar geleden met de Candide.

24 mei is het Bermuda Day op het eiland. Een soort van Koninginnedag maar dan anders. Ooit in het leven geroepen om verbroedering en saamhorigheid tussen de eilandbewoners te bevorderen. De festiviteiten vinden vooral in Hamilton plaats; in St. Georges hoeft waarschijnlijk niets te verbroederen. Voor ons wordt het wordt een easy-does-it dagje in en rond de boot en het strand; de kinderen van de SeaMotions en Moonrise verbroederen volop en ook de volwassenen hebben het als vanzelf gezellig met elkaar.

To be continued!