Boa Vista

Na de koffie met de bemanning van de Moonrise gaan we op dinsdagochtend anker op en zetten we koers naar het iets zuidelijker gelegen eiland Boa Vista. Helaas staat er te weinig wind om te zeilen en dus motoren we over de hoge zeedeining heen. Met minstens 15 seconden tussenpozen rollen de muren van water onder onze boot door. We zien in de verte pilot whales rustig door het water glijden en dichterbij dartelen de tonijnvissen uit het water. We sturen naar de school vissen in de hoop dat er eentje aan onze aas blijft hangen, maar helaas.
De ankerplaats van Boa Vista ligt aan de westkant van het eiland en wordt enigszins afgeschermd tegen zeedeining door het kleine eiland Ilhieu de Sal Rei. Desondanks is het een buitengewoon indrukwekkende ankerplaats. Gezien de lange, hoge noordwestelijke swell die binnenrolt, voelt het alsof we midden op de oceaan voor anker liggen. Aanvankelijk liggen we in het rijtje reeds geankerde boten in 4 meter diep water. De monohulls lijken te wavesurfen achter hun anker als de golven er onder door rollen. Vlak naast dit rijtje geankerde boten, breken de golven zelfs. We bekijken het geheel vanaf het voordek, niet helemaal gerust dat dit een "comfortabele" ankerplaats is (understatement!!). Zelfs de kinderen zijn onder de indruk. We besluiten te gaan verplaatsen naar dieper water volgens de theorie dat in dieper water de golven iets minder steil zullen zijn. Aldus geschiedt en inderdaad liggen we helemaal aan de buitenkant van de ankerplaats iets rustiger.

Woensdagochtend gaan we met de dinghy naar het dorpje Porto de Sal Rei. De mensen hier hebben het niet breed en het geheel oogt armoediger dan de dorpjes op Sal. De mensen leven van wat ze op het land verbouwen (kalabassen, aardappels, bonen, mais) en/of wat ze uit de zee halen. Uit formaat roeibootjes worden elke dag weer, voor dagelijkse consumptie, enorme tonijnen uitgeladen, mahi-mahi (goudmakreel), wahoo en zelfs kleine haaien.
Er is sprake van enig toerisme (wind- en kitesurfers), maar de paar resorts liggen buiten de stad en de taxirit naar de stad is naar Kaapverdiaanse begrippen duur. En dus profiteren de bewoners van de stad hier niet of nauwelijks van. De huizen zijn eenvoudig en veelal niet afgebouwd. Slechts een enkel gebouw beschikt over stromend water vanuit een tank bovenop het dak. En anders wordt het water met jerrycans bij het watertappunt in het dorp gehaald. De kinderen lopen in verschoten kleding c.q. schooluniform en de vrouwen zie je voorbij schuiven met op hun hoofd een jerrycan water, een baal rijst of een grote plastic schaal met vis. De souvenierindustrie wordt -ook hier- gedomineerd door Senegalesen. Als er een handjevol bleke mensen in het stadje rondloopt, doen de verkopers er alles aan om deze mensen in hun winkel te krijgen en wat te laten kopen. In plaats van het kopen van prullaria, delen wij nu maar sigaretten uit.
Opvallend is ook dat je -waar ook ter wereld- Chinese winkeltjes treft, gerund door een Chinese familie. Het assortiment bestaat uit allerhande -plastic- spul (keukenspullen, speelgoed, hondenriemen en -manden en wat zo nog meer) met een 100% Made in China- gehalte. Heerlijk om doorheen te snuffelen en je te verwonderen.

Vandaag staat een toertje, samen met de bemanning van de (Franse) Galilea, naar een van de enige bezienswaardigheden van het eiland gepland: naar de zandduinen, Desertas de Viano. Terwijl we ons van de westkust dwars over het eiland richting het Oosten laten rijden in een aluguer (op Boa Vista betekent dat op bankjes achter in de laadbak van een jeep plaatsnemen - de jongens vinden het geweldig!) zien we een diversiteit aan natuur"schoon" (?) aan ons voorbij trekken. Stukken afgebakend land met grote aankondigingsborden van een nog te bouwen resort. Een discotheek in the middle of nowhere waarvan aan de buitenkant niet te zien is of er nog steeds gedanst kan worden. Een dorpje met grijze bakstenen huizen (waarvan veelal de bovenverdieping ontbreekt, maar wel het spanbeton naar boven uitsteekt. Ooit, als er weer wat geld is, kan dan verder gebouwd worden). Kleine steegjes waar de timmerman zijn werkplaats op straat heeft (de louvre-deurtjes worden volledig op ambachtelijke wijze gemaakt!). Langs een net niet opgedroogd stroompje is een kleine oase herrezen en daar groeien gras en palmbomen weelderig en grazen de geiten en kleine paardjes. Tot slot komen we uit bij een soort van kleine woestijn: een enorm oppervlakte van zandduinen. En het zand zou overgewaaid Sahara-zand zijn?! Welnu, de kinderen gaan helemaal los en rollen en duikelen naar beneden om diezelfde heuvel tot hun knieen in het zand weer omhoog te klimmen. Het zand zit overal op en in.

Terug in Porto del Rei doen we wat boodschapjes en drinken we een colaatje om daarna terug te gaan naar de boot voor de lunch. 's Middags gaan we met de dinghy naar de overkant van de baai. Een heel eind varen en helaas voor niets, want de golven zijn te hoog en ruw om het bootje op het prachtige strand te parkeren. We "cruisen" wat langs de kustlijn, bewonderen van een afstandje de diverse resorts. Het ene resort is ontwikkeld in een verlaten dorpje (dat geeft je resort wel direct een hele bijzondere geschiedenis) en het resort andere ziet er uit als een geweldig groot, wijds zandkasteel. Uiteindelijk eindigen we bij een stuk strand waar de zee iets rustiger is, maar we nog steeds zwemmend naar de kant moeten. Het is hier wel afzien hoor, haha.

Morgen (vrijdag) varen we terug naar de ankerbaai van Palmeira op Sal. Aldaar zullen zaterdag a.s. Elyn en Nico aanmonsteren aan boord van Seamotions en ons de komende weken gezelschap houden.Gezellig!!