De Golf van Biskaije is er namelijk één van de overtreffende trap. Als het waait, dan waait het in de Golf van Biskaije altijd iets harder. Als de golven hoog zijn, zijn de golven in de Golf van Biskaije nog hoger. Die harde winden hebben vast te maken met weerpatronen die juist boven die Golf samen komen of botsen met elkaar (iets met een Azoren Hoog en oprukkende lagedrukgebieden?!).
De golven houden verband met het “continentale plat”. De zeebodem tot ca. 100 mijl uit de kust is zo’n 90 – 130 meter diep. Op enig moment maakt die bodem een vrije val naar 4500 meter diep. Een soort onder-water-afgrond. De oceaangolven worden opgestuwd tegen dat "continentale plat". Gecombineerd met de trechtervorming aldaar (de brede Atlantische Oceaan komt uit in het smalle Kanaal) kan dat hele rare zeeën geven.
Enfin, wij hadden een prima weather window (weersvooruitzicht).
De voorspelling: we zouden beginnen met west/zuidwestenwind welke zou draaien naar noordwest, misschien nog even terug zou krimpen naar west om vervolgens weer te ruimen naar noordwest en zou eindigen in noord/noordoosten wind. En dat alles kracht 3.
De praktijk: de windrichting klopt met hierboven. De kracht bleek iets harder, namelijk 4-5-6.
Qua zeilen betekende dat: eerst aan de wind, daarna halve/ruime wind, terug naar aan de wind, vervolgens weer ruim en uiteindelijk voor de wind. En dus een hobbelige, hoge en zeer oncomfortabele zee, doordat de golven zich vlot opbouwden. Ondanks gereefd tuigage (vanaf halverwege de trip dubbel rif in grootzeil en fok helemaal weggedraaid) voelde het alsof we in een raceboot zaten (Of, stel jezelf voor in een snelle auto met 80-100km/uur over een kronkelig en bochtig landweggetje scheuren. Best even spannend, maar als het langer duurt, ga je toch iets rustiger rijden.)
De wind in de zeilen sleurde, sleepte, sjorde de boot door het water. En ondertussen botsten en beukten de golven tegen de romp en het brugdek. We deden voor het reven wel 10-11 knopen en na het reven uiteindelijk nog steeds gemiddeld 7-8 knopen! Maar, de bewegingen waren door het reven wel iets soepeler en zachter (lees: iets minder hard en bonkend). Ik kan niet zeggen dat het allemaal erg comfortabel was (understatement), maar we schoten wel op.
De luchten die we over kregen waren ook niet van het type “gezellig”. Grijs in alle tinten die je maar kunt bedenken, waarbij het bij een donkergrijze lucht altijd weer afwachten was of er regen uit zou vallen en nog meer wind zou geven.
Onderweg hadden we op gezette tijden ssb-contact met de Moonrise en de Wizard: op de hoogte blijven van ieders voortgang en –in het kader van “gedeelde smart is halve smart”- wat hoogte- en dieptepunten met elkaar delen.
Alle proviandering ten spijt hebben we deze oversteek buitengewoon weinig gegeten met z’n allen: droog crackertje (lekker neutraal), beetje soep (voor het vocht), wat chips (voor het zout), wat cola (voor de suikers), een appeltje (lekker fris). Voor Coos en mij niet zo erg: er kon nog wel een welvaartskilootje af.
Het slapen ging ook niet van een leien dakje: in 48 uur hebben we elk maximaal 3-4 uur geslapen. En als ik dan even wegdommelde, dan droomde ik van een camper in Canada, waar we geen rekening hoefden te houden met wind en golven en het enige gevaar een verdwaalde grizzlybeer zou zijn.
De kinderen hadden overigens geen last van slapeloosheid: zij sliepen overdag wat en snurkten in de nacht ook gewoon dik 9 uur slaap achter elkaar weg. Overdag vermaakten zij zich met dvd-tje kijken of wat met de net verdiende Nintendo spelen!! Het was voor hen een toptijd, haha! 
De 2e avond op zee draaide de wind in de rug, kregen we de oceaandeining ook iets gunstiger onder het schip en normaliseerde het leven weer een beetje. Van een staat van enigszins “overleven” keerden we terug naar “leven” en zelfs voorzichtig een gevoel van genieten. In de ochtend scheen de zon (eindelijk blauw na al dat grijs), kwam de eetlust weer terug, kon ook ik wat in slaap vallen en had Coos weer zin om te vissen. Die laatste ochtend heeft ie met een sleeplijn een flinke Atlantische Bonito naar binnengehaald.
3 opmerkingen:
Dag Seamotions-crew, gefeliciteerd met jullie succesvolle Biskaje-oversteek! Zo te lezen met minder mooi weer dan wij in juni (NO 20 knopen en alleen maar zon). Maar wel met de vangst van een flinke bonito, wij zijn jaloers! Tot nu toe hebben we 1 schamel visje weten te vangen, echt bijten in onze (toch best aantrekkelijke inktvis-aas) willen ze niet. Maar ala, we hebben alle hoop dat het straks wel gaat lukken ;-) We wensen jullie veel plezier met de bemanning van de andere Nederlandse boten (doe ze de groeten), namens de hele Abel T-crew, Linda.
He lekker een hoop te lezen ;-) Respect voor het oversteek/verhaal! Afzien en genieten wisselen elkaar af zo te lezen. Wat een geluk dat jullie al een soort konvooi van ned. gezinnen hebben! En leuk te lezen van het positief beloonsysteem voor de jongens. Misschien hier ook maar weer invoeren..
Ernst is vandaag weer naar het werk. Amelandvakantie achter de rug. Erg genoten!
Fysiek gaat goed met mij. Schoolpleinmoeder die 6 wk achter mij was met het hele verhaal ligt nu op sterven..3 kleine kinderen. Dusss... enjoy life mensen. XX Marlies
Hey Martine, Coos, Tico en Sil,
Wat een tocht zeg! Spannend enne van de beelden word ik al zeeziek, maar wat gaaf dat jullie zo werden begeleid door de dolfijnen. We zijn nu weer een weekje thuis van vakantie en al weer gewerkt. Martine, ik mail je nog uitgebreid.
Groetjes, Agnes
Een reactie posten