Los Roques

Een waar aards paradijs van onrepte natuur. Het water zo blauw, zó blauw! De stranden zo wit en de zandkorrels zo fijn. De diverse eilandjes, vaak niet meer dan zandplaten waar in de loop van de tijd koraal en schelpen zich opgestapeld hebben, zijn begroeid met een soort stekelgras en/of mangrove. Hier en daar staat een soort houten barak door vissers gebouwd en waar ze ongetwijfeld soms de nacht doorbrengen. Rondom de eilandjes riffen en ondieptes en daar, onder water, allerlei soorten, maten en kleuren koraal. En de hoeveelheid tropische vissen is overweldigend.
Het navigeren in dit gebied lijkt me aanvankelijk een haast onmogelijke taak. Overal riffen, ondieptes, geulen, schelpeneilandjes en zo meer. Temeer daar deze eilandengroep ook nog eens niet accuraat op onze elektronische kaart weergegeven wordt (we zeilen volgens Open CPN -soort van TomTom- voortdurend óver de eilanden en de ondieptes). Enfin, door het zonlicht zijn kleurverschillen in het water goed te zien en is "eyeball navigation" prima te doen. En de duidelijke detailkaarten van de ankerplaatsen in de pilot helpen ook. In elk geval is het spannend en bijzonder.
En het kan ook weleens een beetje mis gaan ... want de Galilea is op een rif gevaren. Net als onze catamaran heeft die van hen "zwaarden" en met het stuurboordzwaard hebben ze vastgezeten op een rif. Gelukkig is -door de "uitsteken" van de zwaarden- de romp bespaard gebleven. Het zwaard is door de niet zachte aanraking met hard koraal gescheurd en gespleten. De volgende dag heeft Yves-Marie het zwaard met polyester, epoxy en glasmatten alweer volledig gerepareerd. De achtergebleven schade is beperkt tot een deuk in het zelfvertrouwen van de schipper.
Het is hier nu laagseizoen (winter) en we zijn slechts een handjevol andere -internationale- zeilboten tegengekomen. Bij de eilanden rondom het hoofdeiland El Grande Roque komen we de meeste boten tegen (en dat is nog op één hand te tellen). Bij de andere ankerplekken blijken we vaak de enige boten.
In El Grande Roque melden we ons keurig bij de kustwacht en aldaar krijgen we inderdaad te horen dat we, omdat we niet internationaal ingeklaard hebben op bijv. Margaritha, officieel slechts 48 uur mogen blijven. Sterker nog, op het officiële document staat dat we maar 24 uur mogen blijven. We zijn namelijk "in transit". Het voordeel van "in transit" zijn, is dat we de parkkosten niet hoeven te betalen en daarmee houden we toch zo'n 140 USdollar in onze pocket. We wandelen door het dorpje op El Grande Roque: geen auto's, slechts zandpaden en toch een behoorlijk aantal inwoners. Althans als we dat afmeten aan het aantal schoolkinderen in de goed geoutilleerde school. Verder zijn er vele mooie, leuke, sfeervolle "posada's" (hotels) voor de toeristen.
De toeristen bestaan vooral uit rijke Venezolanen die neerzijgen op de witte stranden en verder uit sportvissers. Deze groep is all dressed up in camouflagekleding, zonwerende petten met nekbescherming, stevige waterschoenen met kousen en rugzak die op de buik gedragen wordt. De sportvissers laten zich door watertaxi's op visrijke plekken afzetten, die alleen per boot te bereiken zijn, en staan dan dijbeendiep te "sportvissen".
Over vissen gesproken: als wij varen, gaan elke keer de vislijnen uit. En -bijna- elke keer met resultaat, tot grote vreugde van mijn 3 mannen (echte jagers!). Helaas ligt er in deze visrijke gronden nog weleens een kaper op de kust in de vorm van een barracuda of rifhaai. Meerdere keren is het voorgekomen dat wij slechts een halve vis binnenhaalden, omdat een barracuda of rifhaai de andere helft van onze lijn beet.
Terug naar El Grande Roque: naast het melden bij de kustwacht, blijkt het -ondanks dat we "in transit" zijn- ook noodzakelijk ons te melden bij Inparques (national parc), bij de National Guard en tot slot bij Los Roques authoriteiten. Bij elke instantie krijgen we er -gelukkig op één en hetzelfde formulier- een prachtige stempel bij, worden onze gegevens 4x in eenzelfde soort boek opgeschreven en zijn alle beambten even vriendelijk. Tot zover de formaliteiten. Nu kunnen we weer over gaan op het ontdekken, beleven en genieten van dit prachtige natuurgebied.
We varen naar Carenero en gaan voor anker achter het mangrovebos van Isla Remanso. Volledig beschut liggen we in 8 meter diep helder water. Woorden schieten tekort om de kleuren om ons heen te beschrijven: de zee, de lucht, het strand, de mangrove. Het is perfectie, er is niets dat niet klopt in het plaatje. Het is alsof we in een ansichtkaart voor anker liggen.
We brengen een dag door bij Dos Mosquises, een eilandje waar een bescheiden schildpaddenopvang georganiseerd is. De karetschildpadden (hawksbill turtles) blijven van baby tot 1 jaar oud in de opvang en worden dan uitgezet in zee. Ook is er een kleine tentoonstelling over de oospronkelijke -tijdelijke- bewoners van dit eilandje: de Amerindians, een groep van zo'n 50 mannen kwam ca. 8 eeuwen geleden in uitgeholde boomstammen van het vaste land van Venezuela hier naar toe en leefde van de vis en de Queen Conch (een slak in een reuzeschelp). Er zijn diverse skeletten/botten, potten, schalen en beelden van deze stam opgegraven, maar hoe lang deze Amerindians op dit eiland zijn gebleven en waarom ze weer vertrokken zijn, is speculatie.
We gaan snorkelen bij het rif aan de oostkant van het eiland. We zien heel veel gekleurde, grote en kleine vissen en veel verschillende soorten koraal. De vormen van het koraal zijn fascinerend: grote bolle, ronde puisten, waaiers, kelken, vazen. Het is veelal van zodanige afmetingen dat het echt al tientallen (honderden?) jaren oud is. En er om heen, in, onder, naast allerlei verschillende, gekleurde vissen en visjes. We zwemmen door scholen sardientjes heen: ze schieten onvoorwaardelijk als groep allemaal dezelfde kant op als er gevaar dreigt: links, rechts, omlaag, omhoog. Geen enkel visje zwemt uit de pas. Het woord fascinerend drukt maar ten dele uit hoe ik dit alles beleef.
's Avonds drinken de mannen nog rum met de 4 tijdelijke bewoners van het eiland: 2 locals van de schildpaddenopvang, een jonge Franse bioloog die onderzoek doet naar het rif, koraal en de vis en een jonge duikinstructeur die hem hierbij assisteert. Ik rol, net als alle avonden, gelijk met de kinderen rond half 9 in bed en val direct in slaap.
Onze tocht voert ons vervolgens richting Cayo de Aqua. Ook hier overweldigende witte stranden en azuurblauw water. Aan land zoeken we naar de zoet water bronnen, waar dit eilandje over moet beschikken, maar wij kunnen ze zo snel niet vinden. En het stekelgras weerhoudt ons ook van een gedegen zoektocht. Liever kuieren we wat langs de vloedlijn en vergapen we ons aan de schitterende vergezichten.
Onze laatste pleisterplaats van Los Roques is Bequevé, net aan de overkant van Cayo de Agua. We slingeren ons om de verschillende ondieptes heen, zien schildpadden voor onze boeg wegschieten en liggen uiteindelijk voor anker in 2 meter diep water.
We kunnen met gemak nog 2 of 3 weken rondcruisen in dit prachtige gebied. Aan onze basisvoorraden ligt het niet: onze vriezer ligt nog vol met vlees: we eten bijna dagelijks -vers- gevangen vis. Brood bakken gaat in een handomdraai. Althans het kneden van het deeg; het rijzen vergt enige tijd .... maar elke dag eten we vers gebakken bolletjes. Rijst, pasta en andere basics hebben we volop ingekocht op Martinique. Hooguit wordt de verse groente-en fruitvoorraad wat nijpend ...
Er zijn zoveel picture perfect ankerbaaien, de één nog mooier dan de ander. Het feit dat er nauwelijks andere boten zijn, geeft het geheel een extra dimensie. Het ontberen van GSM-signaal en/of wifi wordt door mij niet als een gemis ervaren. Het ontbreken van winkels, restaurants en ander "westers" vermaak, geeft een overdosis aan rust en oog en oor voor de natuur. Je moet kijken om te zien, zou Johan Cruijff gezegd kunnen hebben (of heeft hij wellicht ook gezegd?), maar zo is het wel: overal waar we kijken, zien en horen we de wonderlijke schoonheid van de ongerepte natuur.
Maar het ontbreekt ons simpelweg aan tijd....en dus nemen we nu al afscheid van het wonderschone Los Roques en koersen we aan op Islas Aves.
To be continued!! Foto's volgen zodra we weer internet hebben - begin volgende week op Bonaire