Mi dushi Boneiru

Als we op 7 maart arriveren op Bonaire staan Ben en Riny ons toe te zwaaien bij de vuurtoren aan de ruwe kant en worden we even later warm onthaald bij de moorings langs de boulevard in Kralendijk en met elkaar beleven we tussen de dagelijkse “need to do” door vele “nice to do”-momenten. 

Het “need-to-do” bestaat voor Ben en Riny uit klussen aan het huis aan Kaya Mazurka: elke ochtend tussen 6 en 10 uur wordt er door hen hard gewerkt: Riny schildert de voor- en onderkant van de boeidelen rondom het huis opnieuw. Ben timmert van voormalig beton-bekistingshout handige bijtafeltjes en kinderbankjes. De grote parasol achter in de tuin wordt verstevigd en een buitenkast wordt voorzien van vlonder en eenzelfgemaakte, afsluitbare deur. Na een poging van Ben om de wildgroei in de tuin te beteugelen, wordt al snel besloten dat er voor de tuin een rigoreuze make-over nodig is in de vorm van professionele hulp. Zoals al eerder beschreven, doen we op een zaterdagochtend het voorbereidende werk met Jolanda. Gelukkig komt Johan helpen (een vriend van Jolanda) met professioneel gereedschap zoals een bosmaaier en kettingzaag . Aan het eind van de ochtend hebben we een container vol met hout, takken, struiken en andere rotzooi. En is de tuin gereed voor de landscapers van tuinbedrijf Greenlabel.

Na het dagelijks klussen, is er tijd voor “nice to do”. Zo heeft Ben de eerste duikochtend meegedoken met Coos en Tico; op je 73^ste nog een discovery (introductie)-duik maken, wauw!! We gaan duiken en snorkelen bij 1000 steps, en Andreas. We gaan meerdere keren aan het einde van de dag een stukje zeilen met prachtige “sun sets” als kado. Tico en Opa Ben hebben de vislijnen uitgezet en vangen bijna 2 kleine bonito’s. Deze –fortuinlijke- vissen weten tot grote frustratie van beiden net voor het binnenhalen van de haak te springen, grrr.

Op zondag (een week geleden) gaan we met Ben en Riny, Jolanda met meisjes en Johan zeilen en doen we een zwem- en snorkelstop bij Klein Bonaire. Dat wordt nog bijna een hachelijk avontuur in verband met lokale Libanezen die in het zwemgedeelte helemaal uit hun dak gaan op een jetski en waarbij snorkelende Ben op een haar na niet gescalpeerd, dan wel onthoofd wordt door dit vreselijke onding. We staan er bij en kijken er naar … en het gaat –goddank- net goed.

Sorobon, een lagune aan de ruwe kant van het eiland, is de plek waar Tico voor de 1^e keer gaat windsurfen. Riny en ik chillen en loungen met een Pina Colada in de hand in een ligstoel (ja, ook Riny heeft de Pina Colada ontdekt), terwijl de mannen zich in het water vermaken. We bbq-en relaxed bij het huis van Ben en Riny terwijl ondertussen de wasmachine snort (met dank aan Jolanda) en er op de laptop een mp4-film voor de jongens wordt gedownloaded. We gaan met Ben wrakhout(jes) jutten aan de ruwe kant (leuk voor thuis in Heiloo) en bouwen ondertussen ook terplekke een kunstwerk van aangespoeld materiaal. Als je trouwens ziet wat voor grote boomstammen er hier aanspoelen …. Die drijven dus in deze grote plas (Caribische Zee) en we moeten niet denken aan een close encouter …

De laatste avond gaat we met elkaar uiteten. Het 1^e keus restaurant (It Rains Fishes) is helaas vol. We wijken uit naar Bistro de Paris aan de achtergelegen straat, maar dat bezoek blijkt van korte duur: we zitten er niet lekker vanwege de muskieten, de prijzen van de (niet bijzondere) gerechten zijn sky high en als klap op de vuurpijl begint het enorm te regenen en lekt het precies daar waar wij zitten. We haken af en gaan op zoek naar een alternatief. We belanden uiteindelijk weer aan de boulevard bij een prima tent, met prima eten tegen prima prijzen voor ons laatste avondmaal. En dan zijn de 3 weken voor Ben en Riny alweer voorbij en brengen wij ze naar het Flamingo Airport. Met een brok in de keel zwaaien we hen uit. Afscheid nemen blijft verdrietig.

PS: er zijn nieuwe foto's toegevoegd aan het webalbum Bonaire