Life goes on on Bonaire

Op zondagochtend landt het vliegtuig uit New York precies op tijd, 05.00 uur en douane en bagage-afhandeling gaan razendsnel. Coos is zelfs iets te laat met ophalen … Het is goed en direct al heel vertrouwd om Candace en Matthew weer te zien, alhoewel Matthew wel erg gegroeid is, met de baard in de keel.

 

Zondag hebben we een rustige dag in en om de boot: beetje zwemmen, beetje slapen (wij zijn bekaf van alle drukte van de afgelopen dagen), beetje eten, beetje drinken. Rond 5 uur ’s middags slenteren we met z’n allen naar Plaza Resort voor een borrel op het strand. Daar blijkt een bont gezelschap van “makamba’s” (Nederlanders die al dan niet permanent op het eiland wonen), piloten/stewardessen en een incidentele zeiler hetzelfde gedacht te hebben, want het is er razend druk. Er speelt een 2-koppige band die alle welbekende hits geweldig coveren, op rechts wordt de barbecue opgepord en op links sissen de poffertjes in de pan. Een beetje een “Ik hou van Holland”-setting in de West, haha. We genieten van de zonsondergang, de zalige temperatuur en de rumpunch. Rond half 9 zijn we weer aan boord en duiken we allemaal direct in bed.

 

Maandagochtend worden we gewekt door regendruppels. De lucht is licht- en donkergrijs en het ziet er naar uit dat de zon het deze keer niet gaat winnen van de bewolking. In de regen halen Coos en ik de huurauto op en besluiten we dat het een mooie dag is voor een toertje over het eiland in plaats van het aanvankelijke plan om ergens te gaan snorkelen. Ben en Riny gaan ook mee. We nemen de weg naar de noordkant van het eiland, bewonderen het Gotomeer met zijn roze flamingo’s, maken een stop bij de watermolen van Dos Pos en nemen een kijkje op de “knoek” van Ruby, een oude bekende van Ben en Riny. Een “knoek” is niet meer dan een stukje land waar wat bomen en struiken groeien, een houten schuurtje staat en verder -door onze georganiseerde en pragmatische ogen gezien- heel veel rotzooi ligt. Bij Ruby’s knoek staat een grote overkapping/tent welke te huur is voor feesten en partijen. Afgelopen carnaval zat daar bijvoorbeeld een groep 7^e dags adventisten vanuit Curacao die geen carnaval vieren. Toen wij Ruby vroegen wat hij verder dan zoal doet of verbouwd op zijn knoek, gingen zijn wenkbrauwen wat verbaasd omhoog alsof hij onze vraag niet helemaal goed begreep. Want wat blijkt: op een knoek doe je eigenlijk niets. Je bent er gewoon en je grut een beetje aan zonder dat dat toch enig resultaat) hoeft te leiden (groente- of fruitoogst, waterdichte hut, opgeruimde plaats, of wat dan ook). Dat past helemaal in de filosofie: being more by doing less.

 

We hebben een overheerlijke lunch in Rincon bij Rose’s Inn: gestoofde geit, rund of kip en het smaakt allemaal even zalig. Een tafeltje verderop blijken nog 2 oud-leerlingen van Ben te zitten … inmiddels ook oud en grijs en minstens in de 60. En we ontmoeten de vrouw van Ruby, juffrouw Benita, oud-collega van Ben. Zij is een warme vrouw die ons direct allemaal omhelst en helemaal in haar nopjes is als ze hoort dat onze zoon Tico heet. Net als haar oudste zoon! Tico blijkt een veelvoorkomende naam op Bonaire; iets waar we ons overigens helemaal niet bewust van waren toen we onze Tico 11,5 jaar zo noemden.

 

We vervolgen onze weg richting Boka Onima; de fout geparkeerde auto staat nog steeds half in het water, alleen is ie inmiddels gestript van allerlei herbruikbare onderdelen. Denk bijvoorbeeld aan deuren en banden. Hopelijk kunnen we binnenkort het automysterie aan jullie ontvouwen via onze contacten bij de plaatselijke recherche.

Daarna hebben we een korte stop bij Piedra Bonaire, een mystieke plaats met een rots die symbolisch de navelstreng met Bonaire representeert. Coos klimt in de symbolische baarmoeder (samen met Tico en Sil), neemt de foetushouding aan, spreekt een paar mystieke woorden en wordt hergeboren op zijn geboorte-eiland. Allemaal erg komisch natuurlijk, maar tegelijkertijd realiseren we ons eens te meer dat het eigenlijk toch wel heel speciaal is dat wij hier zijn en hoe we hier zijn gekomen. Met eigen boot, op eigen kracht zeilend naar Coos’ geboorte-eiland. Een eiland waar hij weliswaar kort gewoond heeft (slechts 1 jaar), maar waar hij desalniettemin een sterke band mee heeft en waar we ons direct thuis voelen.

 

Over zee zien we dikke grijze wolken aan komen en in de regen bewonderen we even verderop nog snel de indianentekens uit de tijd van Arawak Indianen, de oorspronkelijke bewoners in het Caribische gebied. Bijzonder dat de spirituele indiaan van de stam hier zoveel honderden jaren geleden gezeten heeft en langs de cactussen uitkeek over de zee naar de zon, de sterren en de maan. En tot op de dag van vandaag is aan dat uitzicht, vanaf dit gezichtspunt, niet veel veranderd. Gelukkig!!

 

Rond 17.00 uur zijn we weer aan boord en is het tijd voor champagne, gehaktballen, opgebakken aardappelen, salade en chocolate chip cookies. We hebben het weer, nog steeds, goed!

 

To be continued!