Afscheid en weerzien!

Afgelopen donderdag en vrijdag staan in het teken van afscheid nemen. Onze dierbare Franse vrienden gaan door westwaarts, via Colombia en de San Blas eilanden naar het Panamakanaal, op weg naar Tahiti en Frans-Polynesie, waar wij met een week of wat noordwaarts richting de Dominicaanse Republiek, Bahama’s en Bermuda varen om ergens in mei rechtsaf oostwaarts te gaan, terug naar Europa.

Donderdagavond koken we Soto Ajam voor de Fransen en hebben we een heel gezellige avond aan boord van Le Furibard. Vooraf roze champagne, dan Soto Ajam en als dessert cheesecake en tarte au chocolat.

 

Vrijdagochtend gaan we met 3 auto’s op toer over het eiland. We zijn nog geen 25 meter onderweg of auto 1 (Galilea) wordt aangehouden door de politie: de auto heeft geen verzekeringssticker 2011 op het kenteken … we dienen de verzekeringspapieren ophalen bij het verhuurbedrijf alvorens we verder kunnen gaan. Bij het verhuurbedrijf aangekomen horen we een vaag verhaal over papieren die gestolen zouden zijn …??... en krijgen we direct een andere auto onder ons kont geschoven. We vervolgen onze weg naar het thuis van Jolanda om auto 3 op te halen. Als we weer weg willen rijden, wil auto 1 (of beter, de vervangende auto) niet starten …  Na een telefoontje naar het verhuurbedrijf weten we dat slechts 1 sleutel aan de sleutelbos (waar 2 identieke sleutels aan hangen) de auto kan starten. Inmiddels is het bijna 12 uur en gaan we eerst onze lunch voor onderweg (sandwiches) ophalen. Uiteindelijk rijden we rond 13.00 uur Kralendijk uit richting het Noorden.

Ook al is dit voor ons enigszins bekend terrein, we genieten van de volstrekt andere natuur dan we de afgelopen maanden gezien hebben. We rijden langs een “rif op het droge”; dat ziet er inmiddels uit als een kleine bergwand, maar we kunnen de fossielen van de Queen Conch er nog aan zien hangen. Bij het Gotomeer  bewonderen we de roze flamingo’s. Bij Rincon slaan we linksaf en gaan we “off the road”, de knoek: droge aarde met een scala aan cactussen en ander prikkelig struikgewas. We zien volop vlinders, groene parkieten en leguanen. Bij de noordkust, de ruwe kant van het eiland, hebben we lunch onder een van de tien windmolens. Het is een surrealistisch beeld: enerzijds het landschap wat niet zou misstaan in een Lucky Luck en anderzijds metershoge, minimalistische windmolens. Ik kan niet zeggen dat ik die skyline van windmolens “mooi” vind, maar ik begrijp de wens van het eiland om de constant blazende Noord-Noordoosten wind om te zetten in energie. Even daarna vallen we in de volgende verbazing: bij Boca Omina (een soort hap uit de kustlijn) staat een auto waar ie niet hoort te staan, namelijk half in het water en aan alle kanten ingedeukt. Dit brengt je fantasie wel in gang: een ongeluk? een moord? of simpelweg fout geparkeerd? We houden het maar bij het laatste. Nadat we de doorgaande weg gerepareerd hebben (lees: wat platte stenen in de mulle zandkuil hebben gelegd om vastzitten te voorkomen) zetten we koers richting Sorobon een ondiepe lagune waar op winderige dagen perfect gewindsurfd kan worden. We zwemmen en luieren wat en dan is het tijd om huiswaarts te keren en ons klaar te maken voor ons laatste gezamenlijke avondmaal met de Fransen.

 

Sil gaat logeren bij Opa Ben en Oma Riny en Tico heeft een avond zonder ouders maar met zijn vrienden van Le Furibard en Galilea aan boord van Le Furibard in het vooruitzicht. Want de “grote mensen” gaan zonder kinderen uiteten. We geven de Fransen als afscheidskado elk een pak hagelslag, een handgemaakte, persoonlijke afscheidskaart en een warme speech van Coos. Enfin, alle dames in tranen en de heren nemen nog maar een slok wijn. Net na middernacht zwaaien we –ongezien- de Galilea uit en net voor het ochtendgloren ook Le Furibard. ’s Ochtends als we wakker worden na een brakke en slapeloze nacht is en voelt het leeg. Partir c’est comme mourir un peu…

Gelukkig hebben Coos en Tico voor die dag afleiding gepland staan, namelijk de eerste lesdag van hun duikcursus voor hun PADI-open waterbrevet. En aan mij de schone taak om de bakboorddrijver klaar te maken voor het weerzien met Candace en haar zoon Matthew. Op zondag de 13^e landt het vliegtuig vanuit New York precies on time op het vliegveld en ontbijten we met onze nieuwe gasten aan boord van Seamotions. En zo gaat het leven weer verder.

 

PS: de foto’s van de Aves Islands en de eerste week op Bonaire staan online. Zie het rechterkader!!