Dat zijn zo van die namen waar je als zeezeiler graag eens geweest wilt zijn. En wij behoren inmiddels tot de gelukkigen dat we deze plaatsen inmiddels -aan de wind zeilend- bereikt hebben.
Dartmouth: De riviermonding Darth is alsof je een olieverfschilderij binnenvaart. Met allereerst Dart Castle aan je linkerhand, vervolgens het dorpje Kingswear op de rechteroever en dorpje Dartmouth op de linker. De huisjes allen in pastelkleurige tinten en dan, opeens een fluit van een stoomtrein. Kortom, het hele plaatje klopt.
We hebben ons daar 2 dagen vermaakt met o.a. een ritje met de stoomtrein naar Paighton (en v.v.); het treintje slingert zich enerzijds door de groene bossen langs de Dart en anderzijds langs de heuvelachtige kustlijn met uitzichten op verscholen baaitjes en strandjes. De wandeltocht naar Dart Castle was ook de moeite waard. Die Engelsen hebben destijds een vakkundige verdedigingslinie aangelegd; ze deden alles om zich te beschermen tegen de Fransen. Met kanonnen, van klein naar groot, konden ze de Franse invasies meestal afwenden. Mochten de Fransen desondanks toch slalommend een weg naar de Dart Estuary kunnen vinden, dan hadden de Engelsen nóg een slimme list. Dan trokken ze een dikke ijzeren van de ene kant naar de andere kant van de riviermonding op, zo'n 1-2 meter boven het wateroppervlakte. En zodoende liepen de houten schepen daarop alsnog vast. Om het werk vervolgens vakkundig af te kunnen maken, beschikte het kasteel nog eens over dusdanige schietgaten, dat van daaruit perfect ter hoogte van de romp geschoten kon worden.
Plymouth
Na een eerste Meet & Greet op woensdagavond met twee andere Vertrekkersboten, de Wizard en de Moonrise, zijn wij op donderdag richting Plymouth gevaren. Nog immer wind uit het westen en dus wederom een aan-de-windse-koers. Halverwege de middag plonste het anker in het water voor Cawsand Bay, een voormalig vissersdorpje wat inmiddels vooral een vakantiedorp is voor mensen die authentieke rust zoeken. Coos, Tico en Sil gingen spelen op het strand en ik trok de hardloopschoenen maar weer eens aan. Een prachtig rondje gemaakt met schitterende uitzichten over zee, grasland en schapen. De heuvels zijn hier behoorlijk pittig, zowel qua hellingsgraad als lengte van de helling (lees: er komt geen einde aan ... zucht). Als ik het vergelijk met de Egmondse duinen, dan zijn die duinen slechts molshopen. What goes up, must go down again, geldt ook voor zo'n rondje hardlopen. En als het best steil omhoog gaat, gaat het ook best steil weer naar beneden.... een aanslag op je kniegewricht.
Falmouth
Op vrijdagochtend (30/7) het anker gelicht en koers gezet naar Falmouth, uiteraard weer tegenwind (een zekerheid in ons leven langs deze Zuid-Engelse kust). Een tochtje van aanvankelijk 32 mijl werd door de kruisrakken zo'n 45 mijl. Maar ach, wij vermaakten ons met lezen, puzzelen/tekenen, het kaartspel pesten en oefenen voor het veterstrikexamen van Sil. In Falmouth tref je een internationaal scala aan boten: mensen die aankomen na een atlantische oversteek (naast ons een Engelsman met de Amerikaanse gastenvlag nog in het want) en ook zeilers die zich klaarmaken voor een oversteek naar Spanje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten