Van Isla de Lobo (Fuertaventura) naar Puerto Mogan (Cran Canaria)

We varen nu –as we speak- van Puerto Mogan (Cran Canaria) richting de Zuidwest kust van Tenerife, een tocht van zo’n 60 mijl. Vooralsnog bromt de motor wegens te weinig zeilwind, maar met een uurtje ofzo verwachten we in de zgn. “acceleratiezone”  te komen. In die “acceleratiezone” (tussen de eilanden) kan de wind als een tunneleffect behoorlijk versnellen. We zullen zien wat voor versnelling er voor ons in petto is.

Deze dagen staan in het teken van afscheid nemen, hereniging en weer –tijdelijk?- afscheid nemen.

Afscheid nemen van de Franse families van Le Furibard en Galillea. Met hen waren we na Rubincon (Lanzarote) naar Isla de Lobo gevaren, een klein eilandje ten Noorden van Fuertaventura. “Lobo” betekent zeehond; vroeger wemelde het hier van de zeehonden maar helaas zijn deze dieren allemaal verdwenen. Door menselijk toedoen welteverstaan; de zeehonden zijn allemaal doodgeknuppeld voor hun vachtje …. Enfin, het is een verlaten, kaal eilandje waar 2x per dag een veerbootje wat toeristen loslaat. We ankeren aan de zuidkant van het eiland voor een klein zandstrandje en liggen qua golven redelijk beschut achter een rif. Na een gezellige avond aan boord van Le Furibar rollen we -te laat- in bed. De volgende dag hebben we met elkaar nog een genoeglijke middag op het strand; de kinderen zwemmen, bouwen zandkastelen, houden watergevechten en hebben plezier voor tien. Rond 16.00 uur nemen we afscheid van Le Furibard en Galilea. Zij gaan binnenkort via Mauritanie naar Senegal en wij willen toch erg graag La Palma en La Gomera bezoeken.

Wij gaan anker op en zetten koers richting Puerto Mogan (Cran Canaria), een tocht van 130 mijl.

En daar: hereniging met de Seaquest en de Moonrise.

De haven van Puerto Mogan is vol en wij gaan voor anker in de kleine baai voor de haveningang. Huib-Jan komt ons, zoals we van hem gewend zijn, in zijn bijboot tegemoet varen. In de ankerbaai treffen we ook de Moonrise. ’s Avonds gaan we met het hele gezelschap lekker en gezellig vis eten en liggen we –wederom- te laat in bed.

Puerto Mogan is een heel populair toeristenoord. De appartementencomplexen/hotels zijn redelijk in harmonie met de omgeving gebouwd en er zijn volop winkeltjes en restaurants.

Er is een klein strandje en om ons heen in de ankerbaai cirkelen voortdurend waterfietsen in de vorm van een volkswagen kever met glijbaan en al. Tico en Sil kijken verlekkerd naar deze kleurige waterspeeltoestellen en smeken ons om zo’n ding te huren (never nooit dat we dat doen!). Maar dan, alsof het lot hun goed gezind is, ziet Coos einde ochtend zo’n “Beetle” zonder mensen voorbij onze boot drijven. Hij confisqueert het ding en de jongens hebben samen met Bram en Gijs van de Moonrise de middag van hun leven: fietsen, glijden, zwemmen, fietsen, glijden, zwemmen. Ze krijgen er geen genoeg van. Aan het eind van de middag ontdekt de verhuurder pas dat er een waterfietsende “Beetle” achter die Hollandse catamaran hangt en haalt hij deze op met zijn jetski.

En dan is het weer tijd voor afscheid nemen van de Seaquest; wij gaan door naar Tenerife en met ons de Moonrise.

Waar en wanneer zullen we onze Friese vrienden weer treffen? Kerst op Tobago? Driekoningen op the Grenadines? Carnaval op Bonaire?