Selvagem Grande

Een absoluut hoogtepunt in onze reis tot nu toe: het bezoek aan Selvagem Grande!!
Een onbewoond eiland midden in de Atlantische Oceaan, onderdeel van de Madeira Archipelago en sinds 2003 verklaart tot UNESCO Werelderfgoed. Het is een soort Galapagos in het klein. Al het leven wordt in de oorspronkelijke staat geconserveerd: er leeft hier een unieke meeuwenkolonie, er groeien hier planten die nergens anders groeien en alle evolutionaire, niet bij het eiland behorende veranderingen, worden geëlimineerd.

Zaterdagmiddag 16 oktober jl. verlaten we Marina Quinta do Lorde/Madeira en zetten we koers naar het 160 mijl zuidelijker gelegen Ilhas Selvagen, de woeste eilanden. Om bij het grootste eiland, Selvagem Grande, te mogen ankeren heb je een permit (vergunning) nodig welke eenvoudig te verkrijgen was via de marina: een folder met een handgeschreven nummer en datum van aankomst. Voor ons nummer 94, oftewel we zijn de 94ste boot in 2010 die een bezoek aan dit eiland willen brengen. Seaquest heeft nummer 100! In ons kielzog nog een aantal andere boten. Het zou een bont internationaal gezelschap worden bij dit onbewoonde eiland midden op de oceaan met de Alexina (Engels), Naia (Amerikaans), Furibar (Frans) Galilea (Frans), de Seaquest en wij.

Met een licht windje in de rug en evenzo de golven, hebben we een hele relaxte 24 uur en komen we als eerste aan bij deze stapel stenen. Het is even zoeken naar de juiste ankerbaai, een kleine inham waar ook het huisje van de beheerders staat en de dinghy landing is (de plek waar je met de bijboot aan de kant kunt komen). Volgens onze digitale zeekaart (Open CPN) liggen we op het eiland voor anker i.p.v. in de ankerbaai. Oftewel, het eiland staat niet gedetailleerd op de kaart.

Bizar, geweldig, spannend, eng, uitdagend, bijzonder, prikkelend is het om in de kleine ankerbaai ons anker te laten vallen. Achter een grote platte berg/stapel stenen, midden op de oceaan, op ons bootje de nacht doorbrengen. Enerzijds voelen we ons beschermd door die berg en anderzijds blijven we kwetsbaar omdat die berg ook weer niet zo heel groot is in die grote blauwe plas. Maar het weer zou rustig blijven, dus er is theoretisch niets om ons zorgen over te maken.

We liggen voor anker in 12 meter diep, kristalhelder water. Al snorkelend hebben Coos, Tico en Sil geïnspecteerd of ons anker goed ligt tussen de onderwaterrotsen. Naast het anker heeft Coos ook nog een kleine rog gezien. ’s Avonds horen we allerlei gekke geluiden vanuit de rotswanden komen: jonge meeuwen die daar tussen de stenen verblijven totdat ze sterk genoeg zijn om te vliegen.

De beheerders heten ons welkom via de marifoon; ze verwachten ons al. En voor de volgende ochtend wordt een rondleiding over het eiland afgesproken.

Selvagem Grande wordt bij toerbeurt permanent bewoond door beheerders; hierdoor houdt het eiland de juridische status van “eiland”. Anders zou het een rots worden welke door iedereen als “zijn rots” geclaimd zou kunnen worden. Een team van 4 beheerders beheert het eiland: 2 beheerders 3 weken achtereen en dan wisseling van de wacht. Soms duurt hun verblijf langer als gevolg van slecht weer, dan wel doordat het marineschip dat hun weer ophaalt met pech in Funchal (Madeira) ligt. In de zomerperiode zijn er ook vaak biologen op het eiland voor divers onderzoek. Momenteel was er een biologe die vissen rondom het eiland o.a. onderzocht op ciguaterra (rifziekte) en andere parasieten. Ze had toevallig net een opengesneden vis liggen waarin met het blote oog diverse parasieten te zien waren…

De rondleiding door de beheerders maken het bezoek heel bijzonder en speciaal.

Ze vertellen enthousiast en met passie over de oorspronkelijke bewoners (meeuwen, hagedissen en gekko’s) en oorspronkelijke struiken. Over de periode dat de eilandengroep officieel natuurgebied werd. Over de wraakactie van de vissers die niet blij waren dat het natuurgebied werd. Hoe de beheerders alle niet-oorspronkelijke bewoners (konijnen en muizen!) van het eiland hebben weg gekregen (uitgeroeid is een beter woord). De kinderen vonden het leerzaam dat hagedissen overdag jagen en ’s nachts slapen en gekko’s het precies andersom doen. En dat gekko’s -als ze in gevaar zijn- hun staart laten vallen, opdat de jager achter de staart aan gaat i.p.v. achter de gekko (proefondervindelijk ondervonden). Dat de meeuwenmoeders hun baby’s het 1e jaar helemaal volproppen met eten en ze vervolgens een seizoen alleen laten in holletje/gat in de bergwand. In die tijd kunnen de meeuwenkinderen nog niet vliegen, krijgen ze geen eten en vallen ze dus weer enorm af. En weer een seizoen later zijn ze exact op gewicht om te kunnen uitvliegen. Vervolgens gaan deze meeuwen naar West-Afrika om bij te eten, steken ze de oceaan over naar Brazilie en leven ze 7 jaar achtereen boven de oceaan. Daarna komen ze terug naar het eiland en zelfs hetzelfde nest als waar ze geboren zijn en zorgen ze zelf voor nageslacht. En zo is de cirkel (of life) weer rond.

Maandagmiddag 19 oktober jl. om 16.00 uur gaan we -een door de beheerders op het eiland zelf gewonnen baal zout rijker- anker op om naar onze volgende bestemming te varen: Isla Graciosa, een klein eilandje ten Noorden van Lanzarote. Krap 24 uur later laten we in de prachtige ankerbaai Playa Francesca ons anker weer vallen. Overigens naast 3 andere Outremers (dezelfde ontwerp catamaran als de onze) en diezelfde avond hebben we direct een Outremer-feestje op het strand.

De komende weken browsen we wat rondom Lanzarote, Cran Canaria, Gomera en La Palma. In deze periode gaan we een definitief ei leggen over wel/niet zeilen naar Senegal/Gambia, wel/niet een tussenstop maken in Zuid-Marokko (Dahkla), danwel Mauritanie (Cap Blanc). Of dat we “gewoon” rechtstreeks naar de Kaap Verdische Eilanden zeilen.

PS: foto's volgen snel!