Le Marin - Martinique

Op zondag (30/1) zeilen we hoog aan de wind zo’n 25 mijl naar de zeer beschutte ankerbaai van Le Marin, Martinique. Van ver zien we al een niet te tellen hoeveelheid masten en dichterbij gekomen, blijken dat er nog meer. We willen hier om functionele redenen 2 nachtjes in de marina: de accu’s even lekker doorladen met 220volt (een soort welness treatment maar dan anders) en de boot met zoet water afspuiten, poetsen, shampooën en nog eens zoet afspuiten (ook een soort welness).

 

Maar…. als we in de baai aankomen, horen we van onze Belgische zeilvrienden, de Echo, dat de (mega-grote) marina vol schijnt te zijn. We laten ons anker dan maar tussen al die boten vallen en liggen vastgehaakt in klei-achtige modder. Na een persoonlijke inspectie via de dinghy in de marina zien wij volop vrije plekken …?! Welnu, we houden voor de zondag voor gezien We borrelen, samen met Erik en Margreet van de Liberty, aan boord van de Echo en hebben het er nog eens over wat nu de beste tactiek is om op maandag toch een plekje aan een steiger te bemachtigen.

 

Op maandagochtend, om half 8 ’s ochtends roept Coos met de VHF (marifoon) de haven op. Binnen luttele seconden is ons al duidelijk dat deze marina met 600 ligplaatsen compleet chaotisch georganiseerd is. De marinameneer (rondvarend in dinghy) weet niet goed wat hij met ons verzoek aan moet en zegt dat hij ons binnen 5 minuten zal oproepen. Je raadt het al: dat gebeurt natuurlijk niet. Ondertussen horen we meerdere boten de marina oproepen en met ons beste Frans verstaan we de verschillende berichtgevingen: “ja, vaar maar naar steiger X/Y/Z”, “nee, het is helemaal vol”, “ probeer het om 11.00 uur nog eens”.  Kortom, er is geen chocola van te maken. Coos stapt vervolgens maar in de dinghy, kijkt waar hij zou willen liggen, vaart naar de marinemeneer en doet een concreet voorstel. En dat vindt die marinameneer allemaal wel best; hij is allang blij dat hij niet meer over ons hoeft na te denken.

 

Als het 09.00 uur is, liggen wij aan de steiger, is de 220volt aangesloten en hangt alles wat maar opgeladen moet worden (van elektrische tandenborstel, portofoon, Nintendo’s, laptop’s, etcetera) in een stopcontact. Tijdens het speelkwartier van school gaan we met z’n allen de boot schoon spuiten met zoet water. De kinderen maken er een compleet waterballet van, Coos gaat met bootshampoo aan de gang en lig ik op mijn knieen met JIF en afwasborstel de zwarte zandkorrels uit het wiebertjesdek te borstelen. Ondertussen nemen we ook nog afscheid van de Echo die richting The Grenadines vertrekt. Als het speelkwartier na ruim anderhalf uur is afgelopen, blinkt de boot weer als een keutel in de maneschijn. Tijd om weer door te gaan met school: spellingsregel Hoofdletters voor Tico en de getallenlijn met stappen van 5 voor Sil.

 

’s Middags doen we her en der rond de marina nog wat kleine boodschapjes. Onze eerste indruk van Martinique: voor de boot kun je (bijna) alles krijgen, maar helaas net niet die shockkoordhaakjes, de marina is ongeorganiseerd en chaotisch, de mensen behoorlijk arrogant (op z’n Frans) en het internet ligt er al meer dan 24 uur uit. Maar als je dan in een middelgrote supermarkt komt, is alles weer goed: zoveel lekkere spulletje, heerlijk!! En de verse baquette en pain au chocola ’s ochtends zijn ook niet te versmaden. Kortom, het is net Frankrijk.