De eerste dagen na de jaarwisseling bestaan uit uitrusten: naast vermoeidheid van een Atlantische Oversteek komen we ook rustig aan bij van de toch wat turbulente week op Tobago. Behalve een expeditie naar een geldautomaat (4km gewandeld naar het vliegveld voor een geldautomaat; het had ook dichterbij gekund, maar we nemen een verkeerde weg ….) doen we niet veel meer dan zwemmen, lezen, lego-en en liggend luisterboek luisteren. 's Avonds gaan we met de kippen op stok; ons absolute record is dat we met z'n allen om 20.10 uur in bed liggen en 20.15 uur slapen.
Op 3 januari begint dan het gewone leven weer. Bij ons aan boord betekent dat we weer met school beginnen: de boeken en schriften worden ontstoft en beide jongens gaan de 1e dag opgetogen aan de slag. Halverwege de ochtend worden ze "opgeschrikt" door een luide toeter: de Seaquest meldt zich in de ankerbaai van Prickly Bay en laat het anker naast ons vallen. Gesjellug!!
De volgende middag wordt een strandbbq georganiseerd: Huib-Jan (Seaquest) en Henk (Tante Rietje) doen boodschappen en Mickey (bemanningslid Tante Rietje) organiseert een plek op het strand. Wij hoeven alleen maar onze Cobb mee te nemen en aan te schuiven, wat een luxe! Als verrassing heeft Mickey 3 verse kreeften gekocht bij de lokale vissers. Het zijn echt enorme joekels. De kinderen kijken ademloos toe als Mickey de kreeften prepareert voor het roosteren. Lees; hun koppen afhakt met een heuse bijl. Die arme, tere kinderzieltjes …. Alhoewel, die Keijserlijke jagers schijnen er geen enkele moeite mee te hebben. Dat is hoe het nu eenmaal gaat in de natuur, volgens hen. We eten, drinken, kletsen en de kinderen zwemmen vooral. Vlak voordat de schemer valt en de muggen in grote getallen komen opzetten, worden de bbq's gedoofd en zetten we de gezelligheid voort een stukje verderop bij Prickly Bay Bar, alwaar het happy hour is. Coos en ik nemen, net als 9 jaar geleden, de rumpunch. Die smaakt nog net zo lekker. Verder is het wel het een en ander veranderd bij de bar: er zijn volop tafels waaraan je kunt zitten en er is animatie! Deze woensdagavond is BINGO-avond. Wie had ooit gedacht dat wij aan de BINGO zouden gaan in de Carieb? Welnu, iedereen gaat aan de BINGO. We hebben een hilarische tijd en helaas geen prijs.
Er is hier een zeer actieve zeilerscommunity, waarvan de harde kern bestaat uit permanente live aboards: mensen die bewust hebben gekozen voor zeilend leven en vaak langere tijd op een plek blijven. Grenada is bijvoorbeeld zeer favoriet om het orkaanseizoen te verblijven omdat de orkanen meestal niet zo zuidelijk komen. En als er eentje wel Grenada aan dreigt te doen, is het een relatief klein stukje zeilen naar het nog zuidelijker gelegen Trinidad. 's Ochtends luisteren we altijd even naar het lokale radionetje op VHF 68, opgezet door deze permanente zeilers. We horen de laatste cruisingnieuws. Mensen die net zijn aangekomen of weer gaan vertrekken kunnen zich aan- en afmelden, er is een "treasures of the bilge"-rubriek (te koop aangeboden/gezocht) en lokale business kan reclame maken. Denk aan taxibusjes, restaurants en winkeltjes.
Op donderdag gaan we met het lokale vervoer naar St.George: in The Lagoon waar we toen voor anker lagen is nu een heuse marina verrezen met luxe faciliteiten. Aan de westkant van de stad is een grote pier gebouwd waar cruiseschepen kunnen aanleggen. En uiteraard hoort er dan ook een shopping mall bij; de toeristen moeten hun US of EC dollars natuurlijk wel kunnen uitgeven.
Voor vrijdag hebben we een auto gehuurd, tot groot plezier van de kinderen is het wederom een jeep! We rijden, samen met de Seaquest, naar het Grand Etang Rainforest en we hopen dat we, net als 9 jaar geleden, naar de Seven Sisters Waterfalls kunnen wandelen. Helaas heeft het teveel geregend en zijn de paden te glibberig. Als alternatief wandelen we met een gids naar het Grand Etang Lake; hij weet alles van de bomen, planten en dieren in het regenwoud. Orkaan Ivan heeft in 2004 65% van het regenwoud verwoest, maar daar is niets meer van te zien: de natuur heeft zich in no time hersteld via nieuwe, jonge bomen, struiken en planten. Vervolgens rijden we door naar Belmonte Estate, een cacao-plantage van 300 jaar oud. Hoewel het 5 minuten voor sluitingstijd is, neemt een gids ons enthousiast onder haar hoede en vertelt en toont ons alles over de het proces van cacaovrucht naar chocoladereep. Deze plantage was eerst van een Franse familie, daarna van een Schotse familie. Ruim na de afschaffing van de slavernij heeft een Grenadiaanse familie de plantage gekocht en die familie beheert het nog steeds.
Grenada wordt ook wel Spice Island genoemd: specerijen als bijv. nootmuskaat, gember, kaneel, kruidnagelen komt hier vandaan. Sterker nog: Grenada is 's werelds 3e producent als het gaat om nootmuskaat.
Ook al zit je relatief veel in de auto op zo'n dag, we zijn toch weer zoveel indrukken rijker. Zo gaan de alle kinderen op Grenada in schooluniform naar school. Per school is het uniform anders van kleur of patroon en dragen de meisjes wel of niet een maillot onder de rok. Vanaf de middelbare school dragen jongens en meisjes een stropdas. Zo'n schooluniform is misschien helemaal nog niet zo slecht: het uniform doet onderlinge verschillen in welstand te niet. Verder heeft elk dorpje een of meerdere zeer actieve kerkgemeenschappen: 7e dag adventisten, jehova's getuigen, baptisten, Christ for youth en nog veel meer. Op vrijdagavond wordt het begin van het weekend gevierd; in de namiddag verzamelen familie/vrienden zich langs de weg, wordt de bbq opgepookt en gaat de muziek een standje harder.
We eindigen de trip bij de Spice Mall, een grote supermarkt waar je goed boodschappen kunt doen.
En dan zit onze tijd op Grenada er weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten