Op zaterdagochtend (8/1) gaan we anker op en zetten we koers richting het ietwat noordelijker gelegen eiland Carriacou. Het is een aan-de-windse trip en niet geheel comfortabel. Vooral ter hoogte van de (niet- actieve) onderwatervulkaan en de grote rots "Kick 'm Jenny", hebben we een rare klotszee. Aan het eind van de middag laten we ons anker weer vallen in Tyrell Bay. In mijn herinnering lag hier 9 jaar geleden slechts een handjevol boten. Coos twijfelt nog of we hier 9 jaar geleden überhaupt wel waren. Onze volgers kunnen ons vertellen wie er gelijk heeft door op onze website www.candideopreis.nl te kijken. Onze internetverbinding is momenteel te zwak om dit zelf te doen. Enfin, tegenwoordig liggen er wel zo'n 100 boten; een kwart hiervan is van zeilers die hier ooit gestrand zijn en daarna nooit meer uitgevaren zijn. Hun scheepjes zien er inmiddels behoorlijk doorleefd uit. De rest van de zeilschepen is op doorreis.
Tyrell Bay oogt verre van toeristisch; aan de kant geen fancy bars of restaurants. Wel een paar houten uitspanningen waar een verweerd bord vertelt dat het om een restaurant gaat, maar dat is dan ook alles. Volgens de paar locals die we spreken -als we in een uitspanning een halve liter cola nuttigen; de flesjes zijn hier niet kleiner te verkrijgen-, kabbelt het leven op Carriacou rustig voort. Alles gaat in een heel relaxed tempo.
Op zondagochtend (9/1)staat een dinghy-tocht door het Mangrove Swamp op het programma:een lagune omgeven door mangrovebomen. Deze lagune wordt in het geval van een dreigende orkaan gebruikt als "hurricane hole". Alleen dan mag je met je zeilboot de lagune in en parkeer je je boot van voren tussen de mangrove-wortels en leg je 'm van achteren vast met ankers. Wij peddelen er met kayak en dinghy doorheen en luisteren naar krakende takken en knisperende mossels op de wortels. Af en toe krijst er een verstopte vogel.
's Avonds krijgen we veel regenbuien over. Nadeel: alles nat buiten. Voordeel: het dek is weer zoet en de temperatuur daalt.
Maandagochtend (10/1) om half 8 staat Coos bij de Laundrette met een baal wasgoed en om 10.00 uur ben ik weer blij met schone handdoeken en lakens. We varen vervolgens 4 mijl verderop naar Sandy Island: een strookje zand met een paar verdwaalde palmbomen in de baai bij Hillsbourough. We liggen hier aan een mooringboei en brengen de middag op het strand door. De kinderen zitten non-stop in het water en we genieten met elkaar van een wonderbaarlijke onderwaterwereld: we zien zee-egels en allerlei kleurige rifvissen. Voor de mooringboei zouden we eigenlijk moeten betalen, maar het bootje waarmee de mooringfee's worden geïnd, is enige tijd gestolen –zo gaat het verhaal- en dus worden de mooringfee's niet meer geïnd. Voor alle zekerheid doet Coos met snorkel een inspectie van de mooring: het ziet er allemaal zeer degelijk en vooral nieuw uit. Tegen donker wordt de sterkte van de mooring nog een keer geteest als er een enorme squall overkomt met veel regen en veel wind. Coos heeft voor de zekerheid het anker ook laten zakken, maar dat blijft vooralsnog ongebruikt op de bodem liggen. De mooringboei is goedgekeurd.
De volgende ochtend (11/1) varen we naar Hillsbourough om uit te klaren bij Immigratie en Douane en daarna motoren we -tegen wind en golven in- het even verderop gelegen Petit Martinique en Petit St. Vincent
1 opmerking:
gelijk of ongelijk, daar brand ik mijn vingers niet aan... ;) MAAR volgens het log zijn jullie na een illegaal verblijf op Grenada aan de wind met 35 knopen naar..............petite st. Vincent gegaan!
Hebben net jullie reisplan bekeken, Cuba en de Bahamas; leuk en weer wat anders dan de 'standaard' route! Leuk verhaal van de kids ook!
groet uit een koud, nat en grijs NL.
Michael en Ilona
Een reactie posten