De schildpaddenopvang (door Tico)

We gaan ‘s middags een stukje wandelen in Bequia. We willen morgen (22/1) naar een schildpaddenopvang. Maar omdat die dan dicht is, doen we het vandaag. We vragen aan een taxi chauffeur of hij ons wil brengen. Dat doet hij maar al te graag. Hij brengt ons er rustig heen. Nu we er zijn, zien we overal schildpadden. Baby en volwassen. Ze hebben 2 soorten: de Groene en de Karet schildpad. De Karet heet ook wel Hawksbill turtle, hij heet zo vanwege een mond die op de snavel van een havik lijkt. Daarom betekent karet ook havikssnavel.

De mensen van de opvang vinden de schildpadden op het strand als ze net uit het ei zijn gekomen. Als de schildpadden 6 jaar zijn, zijn ze groot genoeg om vrijgelaten te worden. Als ze 25 jaar zijn, kunnen ze eitjes leggen. En na 48 jaar kun je pas zien of het een jongen of een meisje is. De schildpadden kunnen 140 jaar worden!!!!!

De meneer {Brother King zo heet hij} heeft dit opgericht in 1995. Nu is het 2011. Dus het bestaat al 16 jaar. Er is 1 andere meneer, die ook in de opvang werkt. De opvang heeft al 800 schildpadden teruggezet in het water. Deze mensen doen dit, omdat de schildpad met uitsterven bedreigd is.

Een verhaaltje: De moeder van de schildpadden is al weg. Ze heeft ’s nachts een kuil gegraven en daar dropt ze al haar eitjes in. Ze heeft wel 200 eitjes gelegd. Een tijdje later komen de eitjes uit. Als eerst moeten ze van de kuil naar het water kruipen. Voor ons is dat niet zo ver, maar voor de baby’tjes is dat wel heel ver. De baby schildpadjes moeten allerlei gevaren doorstaan om te overleven. De eerste vijand is: “de vogel”. De vogels zien de baby’s als ze naar het water kruipen. De vogels denken dan vast: wat een lekker hapje kruipt daar, laat ik eens gaan ontbijten/lunchen/avondeten. Van de 200 schildpadden halen misschien 10 het water. En eenmaal in het water is nog een gevaar: “de haaien”. Van de 10 schildpadden halen ongeveer 4 het groot worden. De rest wordt door de haaien opgegeten. Dan is er nog een gevaar: “de mens”. Wij schieten ze en wij eten ze.

De baby’s bijten elkaar tijdens het spelen. Natuurlijk niet op het schild, maar op de kop. Er komen dan allerlei kleine sneetjes. Als dat gaat infecteren, is dat niet goed. Er is een man die een desinfecterend gouden zalfje op de kop smeert, zodat het niet gaat infecteren. Dat doet hij met een klein zacht kwastje. Ze geven de baby’s als voer tonijn uit blik. De baby’s horen kwallen te eten, maar omdat ze dat niet kunnen krijgen, krijgen de kleine baby’tjes tonijn uit blik. Wat de groten eten weet ik niet.

Nu moeten we weer terug naar de boot.