Gemoedelijke dagen op La Gomera

Afgelopen dinsdag (9/11) hebben we de marina van Santa Cruz de la Palma verlaten. De zeiltocht naar het 55 mijl verderop gelegen San Sebastian/La Gomera is lang zo niet snel en spectaculair als die van Tenerife naar La Palma. We zijn wel de hele tocht druk met gennaker erbij, gennaker er af, fok erbij, fok weer inrollen, motor aan, motor uit. En stom genoeg voel ik me ook nog een beetje katterig; zal dat komen omdat ik deze keer niet zo’n oranje wonder(zeeziekte)snoepje uit Spanje heb genomen? Wat wel weer spannend is, is of de marina van San Sebastian wel een ligplaats voor ons heeft. La Gomera is nl. een populaire vertrekhaven voor de Atlantische oversteek. Ook voor ons is La Gomera het laatste Europese eiland alvorens we richting Kaap Verden en daarna de Carieb zeilen. Als we uiteindelijk om 16.00 uur de haven binnen stomen, kunnen we langszij een andere catamaran die aan de waiting pontoon ligt. Het geluk is vervolgens met ons: een grote catamaran aan een vingersteiger vertrekt nog diezelfde namiddag en wij kunnen op hun plaats liggen.

La Gomera is een relatief klein (rond), oorspronkelijk vulcanisch, eiland met slechts 17.000 inwoners. In het midden van het eiland is een enorm natuurgebied (UNESCO Werelderfgoed) in de vorm van een kloven, ravijnen (barranco’s) en een heus regenwoud. Omdat het daar heel vaak mistig en dus vochtig is, gedijen de bomen en planten goed en ervaar je hoe groen “groen” eigenlijk is.

Op vrijdag (12/11) hebben we een autootje gehuurd om –gezamenlijk met de Moonrise- het eiland te ontdekken. De paar wegen die het eiland rijk is, slingeren je langs de barranco’s met adembenemende uitzichten op de roques, enorme grote op zichzelf staande lavarotsen, en brengen je naar het midden, naar het grote Nationale Park. We maken een leuke wandeling naar een eenvoudig restaurant La Vista, alwaar we op boomstammen gezeten Canarische aardappelen en gegrilde kip eten. De unieke en authentieke locatie doet het eten buitengewoon goed smaken. De jongens leggen de wandeling vooral rennend af; zij zijn druk met takken zoeken en dammen bouwen in het stroompje langs het wandelpad.

’s Avonds doen we mee met de St.Maarten-viering in de vorm van een lampionnenoptocht in het park. Jawel, op 12 november i.p.v. 11 november, maar dat heeft slechts een praktische reden: vrijdagavond is makkelijker voor ouders en kinderen dan donderdagavond. In de veronderstelling dat we ons onder dompelen in een Spaanse aangelegenheid, blijkt het een initiatief van Duitse moeders die hier met hun man en kinderen wonen. Zij willen hun kinderen met hun Spaanse vriendjes laten snuffelen aan een stukje Duitse cultuur.
Ze hebben i.s.m. de lagere school prachtige lampions geknutseld van door midden gesneden plastic flessen welke allemaal kleurrijk beplakt zijn. Deze lampionnen worden verlicht met een ouderwetse kaars i.p.v. fancy lampjes op batterijen!! In tegenstelling tot in Nederland (lekkere snoepjes bij elkaar zingen), gaat het hier slechts om de parade van lichtjes. Onze jongens hebben samen met Coos –met de beperkte spulletjes die we aan boord hebben- ook een lampion geknutseld; ook hun exemplaren worden verlicht met een waxinelichtje. Tico voelt zich met 11 jaar wel een beetje te groot voor dit festijn. En dus loopt hij slechts mee als “begeleider van zijn kleine broertje”.

Zaterdag (13/11) krijgen we –onverwacht- bezoek van onze vriendin Yvonne met haar moeder Wil. Zij hebben een week vakantie op het nabij gelegen eiland Tenerife en komen voor een dagje met de speedferry over. De hele dag brengen we kletsend door: op de boot, rondwandelend door het leuke en gemoedelijke stadje San Sebastian, op een bankje bij de speeltuin, op een terrasje waar we smullen van wat lokale tapashapjes en tot slot weer terug op de boot voor een laatste wijntje. Einde middag zwaaien we ze uit als de ferry hen terugbrengt naar Tenerife. Heerlijk om alle verhalen en “daily stuff” uit Heiloo en omgeving te horen en leuk om hen een kijkje in ons “daily life” op de boot te geven.

Tussen al deze bedrijven door hebben we ook alvast behoorlijk geproviandeerd voor de trip naar de Kaapverdische Eilanden en daarna. Inmiddels kunnen we onze eigen “drijvende supermercado” beginnen…. Ik ben eindelijk naar de kapper geweest. Ook wassen we al het beddengoed nog even (nou ja, even? Het gaat op de hand, dus het is best een arbeidsintensieve klus), spuiten we de boot af, vervangt Coos een dieselfilter (bakboord) van de motor en de keerring van de waterpomp (stuurboord), worden de ramen gelapt en gaat het stof gaat binnen nog afgenomen. Zo druk als een boer met 1 koe, haha.