Avonturen op La Palma

Inmiddels zijn we alweer een week op La Palma en zijn we vele indrukken en avonturen rijker. We hebben 3 dagen een auto gehuurd en hebben daarmee het eiland rond gecrossed. Theoretisch kun je in 6 uur het eiland rond, maar als je van de omgeving wilt genieten, heb je wat meer tijd nodig. De wegen slingeren zich om de bergen heen en het aantal haarspeldbochten is niet te tellen. Het Noorden van het eiland is groen en ruig met imponerende kloven. De wolken blijven hangen boven de hoogste berg van het eiland, de Taburiente en laat zijn regen regelmatig boven het eiland vallen. Het Zuiden is vele malen zonniger en dus ook kaler en droger.

Net als op Madeira is het hier een waar wandelwalhalla! Kriskras over het eiland volop, goed gemarkeerde wandelroutes.

Dag 1 maken we een prachtige wandeling door het regenwoud van La Palma; de wandeling begon aanvankelijk heel gewoon, stijgend via kleine weggetjes, achter langs de achtertuinen van wat huisjes richting het bos. Het bos blijkt een regenwoud, gelegen in een kloof; het is er dichtbegroeid, donker en je hoort het “regenen”. Het paadje is smal en glibberig en daardoor voor de jongens extra spannend. We laten ze het fenomeen “echo” ontdekken en voor minstens 10 minuten is het helemaal gedaan met de rust in het woud. We dalen dieper af in het bos en komen uiteindelijk onderin de kloof aan waar we haast verdwalen tussen de reuzenvarens; de planten zijn groter dan Tico en Sil!! Met recht REUZEN-varens! We “oh-en en ah-en” dat het een lieve lust is, wat een overweldigende schoonheid en wat een frisse, gezonde lucht snuiven wij op. Dat laatste kunnen Sil en ik (Martine) wel gebruiken, want onze fysieke gesteldheid laat enigszins te wensen over: hoesten, zere keel en verstopte neus. Kortom, hartstikke verkouden.

Dag 2 staat er weer een spannende wandeling op het programma, namelijk eentje die ons door 12 (levada-tunnels gaat voeren. Dus gewapend met zaklamp en regenponcho’s (het kan erg nat zijn in die tunnels hebben we ons laten vertellen) gaan we, samen met de Moonrise, op pad. Startpunt: Casa del Monte, welk alleen via een onverharde weg te bereiken zou zijn. Nu hebben wij wel ervaring met onverharde paden (zie onze spectaculaire D-tour bij Tavira-Portugal), dus wij gaan vol goede moed op pad.

Welnu, die onverharde weg blijkt een natte, glibberige, klei-achtige weg met geulen en kuilen, maar wij laten ons niet weerhouden en hobbelen en bobbelen zo goed en zo kwaad als het gaat door. We spreken maar niet uit dat dit mogelijk niet zo verstandig is … Dat er grenzen zijn aan zelfstandige expedities in eenvoudige huurauto’s met weinig profiel op de banden ….. Na een kilometer of 4 komen we een jeeptaxi tegen en hij bevestigt onze vermoedens: het is een heilloze missie, we gaan Casa del Monte niet halen in onze Volkswagen Polo. Het alternatief: parkeren bij Los Tilos, met de jeeptaxi terug naar Casa del Monte, 5 uur wandelen (o.a. door die 12 tunnels) en eindigen bij Los Tilos, is voor ons helaas niet meer te doen. Het is inmiddels al 13.00 uur geweest en het is onverstandig een dergelijke lange tocht op zo’n laat tijdstip te starten. Balen, maar niets aan te doen. Deze houden we in the pocket voor een volgende keer La Palma.

In het bos van Los Tilos maken we een wandeling naar een schitterend uitzichtspunt: de volwassenen volgen het pad, de jeugd zoekt kriskras via –slimme en minder slimme- shortcuts hun weg naar boven. De beloning is groots: een overdosis aan natuurschoon te bezien vanaf een steil, hoog trappetje leidend naar een plateau van wel 1mtr2! (arrgghh voor hen die hoogtevrees hebben).

Dag 3 heeft een ander avontuur voor ons in petto. Althans, voor Tico en mij (Martine). Wij gaan namelijk paardrijden op IJslanders, aan de Noordwest kant van het eiland. Via een Nederlandse site (www.oceaanzicht.nl) lees ik over een Zweedse dame met IJslanders en via de email is een afspraak zo gemaakt. De paarden staan klaar en met een klein groepje (5 pony’s) gaan we op pad. Via lokale weggetjes gaan we de bergen in en hebben we het ene prachtige uitzicht na het andere. En het is zo relaxed om je op de rug van een paard te laten voortbewegen. Tico vindt het ook geweldig en heel relaxed geniet hij met een vanzelfsprekend gevoel voor de bewegingen van het paard van zijn 1e paardrij-avontuur: in stap, draf en in galop!! Ik ben zo trots op mijn 11-jarige zoon! Drie uur later zijn we weer terug met een zak zelfgeplukte kastanjes en toch behoorlijk stijve benen en een pijnlijk zitvlak.

We rijden vervolgens via de Observatoria Astrofisico, bovenop de Taburiente op zo’n 2366 meter hoogte, weer terug naar Santa Cruz de la Palma. De Observatoria Astrofisica omvat allerlei soorten en maten telescopen en enorm grote spiegelende satelliet-schotels, waarmee in internationaal verband ons sterren- en planetenstelsel bestudeerd wordt.

Voor ons voelt het alsof we in een filmset van Star Trek zijn aanbeland. Het is ook hier dat je naar de rand van de vulkaan kunt wandelen en je in een kale, peilloze diepte kijkt waar –stellen wij ons voor- heel lang helemaal niets is: geen pad, geen plant, geen struik. Alleen maar steen, rots, kiezel en gruis heel ver de diepte in.

Na al deze indrukken en avonturen is het ook weer heerlijk om “thuis” te zijn en bezig te zijn met de basale dingen van het leven: Coos een beetje klussen, ik arbeidstherapeutisch wat handwasjes wegwerken en de kinderen in de weer met Lego, Nintendo en dvd-tjes kijken.

Op dit moment zijn de mannen, samen met de mannen van de Moonrise, op dinghy-avontuur: net buiten de haven is een (zwart) zandstrandje van waar goed gesnorkeld kan worden. De kids gehuld in “shorty” en Coos in zijn surfpak (adem in om dicht te kunnen ritsen….) op ontdekkingstocht onder water. Ze spotten trompetvisjes, papegaaivissen en een groepje roofvissen (Coos denkt aan kleine barracuda's).

In de marina is het goed toeven; de steigers en het marinacomplex (douches/toiletten) zijn spiksplinternieuw. We hebben ongelimiteerd stromend water, 220volt en gratis internet. De marina ligt naast het centrum van de stad en we hebben de winkels om de hoek. Daarnaast mogen we van de faciliteiten van Club Nautico gebruik maken hetgeen betekent dat we op 100 meter loopafstand een prachtig zwembad tot onze beschikking hebben. En het marina-personeel is zo vriendelijk en behulpzaam. Het enige nadeel aan deze marina is de swell/de surge, die ondanks enorme breakwaters toch de haven binnenkomt. Als er op open water hoge golven zijn, dan trekt en sjort de boot voortdurend van voor naar achteren aan de landvasten.

Zoals het zich nu laat aanzien, varen we dinsdag a.s. naar het iets zuidelijker gelegen La Gomera. Ook dat eiland willen we graag ontdekken. En van daar uit zullen we medio november a.s. het geciviliseerde Europa achter ons laten en richting de Kaap Verdische Eilanden vertrekken.

PS: in het rechterkader vind je de link naar het meest recente webalbum met foto's van La Palma!!