SeaMotions in januari

Hel en verdoemenis, het einde der tijden, de wereld vergaat en wel op 21 december 2012! Welnu, op die dag werd onze Sil 8 jaar en zaten wij 's avonds aan het Cmotions Kerstdiner. Maar, feit blijft dat de Maya-kalender eindigt op 21-12-2012. Dat einde is tegelijkertijd een nieuw begin. Vanuit astrologisch oogpunt breken er nieuwe tijden aan. Onze sterren en planeten, zon en maan zijn een soort van "gehergroepeerd" en beginnen aan een nieuwe cyclus. Op hoger niveau betekent dit in –en ik ga voor het gemak even met zevenmijlslaarzen door de astrologische betekenis- het loslaten van oude denkpatronen en handelen in de ruimste zin des woords. Nieuwe tijden dus!

Nieuwe tijden: om het voortkabbelen van het bestaan een beetje een boost te geven, begint het nieuwe jaar voor mij met een duik in zee. Ik, die hartje zomer nog niet in bikini op het strand te zien is, laat staan in de zee. Maar, samen met Inge trek ik op de eerste dag van het nieuwe jaar de stoute schoenen aan, of beter uit en staan wij op 1 januari in de middag in ons bikini behoorlijk ADHD te stuiteren op het strand van Egmond aan Zee. We stuiteren enerzijds om onszelf mentaal op te peppen en voor te bereiden op een confrontatie met het koude zeewater. Anderzijds is het stuiteren simpelweg een manier om het bloed lekker door het lijf heen te pompen en zodoende "warm" te blijven. Van de zenuwen moet ik natuurlijk ontzettend plassen. En ook daarvoor is het springen noodzakelijk, want door te springen breng je het plassignaal in je hersenen op een dwaalspoor. Qua weer klagen we niet: het is zo'n 6 graden en af en toe piept de zon door het wolkendek heen. De straffe noordwestenwind is wel fris op ons blote huidje en zet (bijna) alle lichaamsharen rechtovereind. Als het Unox-startschot in het naastgelegen Unox-vak klinkt, rennen we op blote voeten het water tot djibeendiepte in en gaan in 1x  stoer en onvervaard -met het hoofd bóven water- "door". Mijn plassignaal heeft zich inmiddels helemaal herpakt en schreeuwt "ik moet plassen". En dus ben ik verplicht onder water te blijven om enigszins decent en onopvallend de blaas alsnog te legen. Ondertussen moet het hart hard werken om van de koude-confrontatie te bekomen en mijn ademhaling gaat de 1e minuut hortend en stotend, hijgend en gierend. De adrenaline schiet door het lijf en het is is hetgeweldig kicken. Zo kicken dat we na een 1e duik omdraaien en er nog een keer induiken. In onze beleving ervaren we hetzelfde als Usain Bolt na een succesvolle sprint op de 100meter. We zijn alle schaamte voorbij als we zittend in de branding zijn overwinningsgebaar, de beroemde"pijl en boog" (proberen te) imiteren. We voelen euforie, we voelen van alles in en aan ons lijf, we voelen ons on top off the world, we voelen ons geweldig! Nieuwe tijden liggen voor ons; we hebben zelf het startschot gegeven. 

Nieuwe tijden: op 13 januari klinkt om 10.37 uur het startschot van de kwart marathon van Egmond. Inderdaad, kwart! In het najaar van 2012 heb ik in een soort van opstandige bui (onbewust vooruitlopend op 21-12-2012?) bedacht dat ik niet vanuit vanzelfsprekendheid maar weer die "halve van Egmond" wilde gaan lopen. Dat ik me in die drukke decembermaand niet vanuit automatisme en conditionering aan de discipline van een halve marathonhardloopschema wilde onderwerpen. Dat ik niet maar mee doe, omdat "men" (wie dat dan ook zijn) dat van mij verwacht. Eigenlijk maak ik een soort van statement door tegen de stroom in te kiezen  voor een heerlijke overzichtelijke, easy-does-it 10,5km hardlopen. Ondanks een pittig tempo geniet ik van elke km en finish ik in een een keurige 59 minuten. Natuurlijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan: in februari heb ik de halve marathon Groet uit Schoorl Run geagendeerd. Maar dat terzijde.

Nieuwe tijden is ook het thema van onze nieuwjaarsborrel: een borrel met vrienden en kennissen om met elkaar het nieuwe jaar in te luiden. Wie weet is een traditie geboren?! Naast veel gezelligheid met elkaar, bubbelende champagne, fortune cookies en inspirerende woorden van Coos horen we over –onverwacht?- verdrietige relatiecrises; ook dat zijn nieuwe tijden …helaas.

Nieuwe tijden heeft voor Tico een hele andere betekenis: nieuwe bedtijden bijvoorbeeld. Zijn bedtijd is een haast dagelijks terugkerend gespreksonderwerp, aanleiding voor discussie, bron van conflict. Waar wij de pedagogische mening zijn toegedaan dat de 13-jarige hersenen voldoende uren moeten uitrusten om op te ruimen, te ordenen en vrij te zijn van prikkels en stimuli alvorens die hersenen zich weer in een nieuwe dag van verleidingen en avonturen kunnen storten, vindt Tico dat héél anders. Wij vinden het goed voor hem dat hij rond 21.00 uur met een leesboek in bed te ligt. Hij wil best om 21.00 uur naar bed, maar dan mét mobiel of TV of computer. Kortdurende perioden van wapenstilstand wisselen zich af met smeulende en licht ontvlambare opstanden.
Aldus nieuwe tijden met een puber in huis. Tico ontwikkelt zich volgens de patronen van een klassieke puber en ik volg het patroon van een soms wanhopige moeder die dergelijke ontwikkelingen haast niet kan bijbenen. Alle geijkte puberale symptomen vallen ons ten deel: een 13-jarige die zichzelf eigenlijk nu al volwassen vindt en aldus zelfstandig en verantwoordelijk wil zijn voor eigen daden. Ondertussen vergeet hij voortdurend van alles van het need to do-lijstje (de lasten); de "oh ja's" zijn niet van de lucht als wij hem fijntjes herinneren aan huiswerk, een kapotte fiets, kamer opruimen, tafel dekken, schooltas naar boven, vaatwasser inruimen, enzovoort, enzovoort. Denk ook aan oneindig lang onder de douche staan. Of de fysieke verkleving aan het mobieltje (dat is nu net een ding dat hij nóóit vergeet). Als het niet "nodig" is, vooral geen (nauwelijks) affectie jegens broertje of ouders vertonen. De schoolagenda ligt pro forma op zijn bureau maar is sinds de herfstvakantie maagdelijk leeg; waarom zou je daar huiswerk in opschrijven als je het ook -last minute- via WhatsApp bij je klasgenoten kunt verifiëren. Sowieso is Tico's beleid er op gericht om het huiswerk zoveel mogelijk op het laatste moment te doen en toetsen en SO's zoveel mogelijk op het laatste moment te leren. Wij, ouders, verkeren (nog?) in de fase dat we soms te veel, te vaak, te snel het vangnet spannen en hem voor op zijn bek gaan behoeden. Natuurlijk, want hij is pás 13 jaar en komt net kijken in de woeste wereld van het groter worden. En anders geldt dat wel voor ons: wij komen ook pas nét kijken in deze puberale fase. Dus met liefde helpen, ondersteunen, begeleiden we hem op dit pad naar volwassen wording en nemen we vooralsnog het verzet en de weerstand voor lief. 

Nieuwe tijden ook voor Sil: bijvoorbeeld als het gaat om het afronden van zijn zwemlessen. Medio januari zwemt Sil als een vis in het water naar zijn C-diploma; hij is supertrots en hartstikke blij. Ook ik sluit hiermee een fase af; kleine jongetjes worden groter. Een ander hoogtepunt voor Sil is het vieren van zijn partijtje: met zijn vriendjes en vriendinnetjes krijgt hij een middag trampolinespringles op echte wedstrijdtrampolines. Halve draai, dubbele axel, spreidsprong en natuurlijk een heuse salto wordt hen geleerd. Na afloop ploffen de kids bij ons thuis op de bank in de serre en kijken ze moe en voldaan Ice Age4 en onderwijl smullend van pizza en knakworsten. 

Nieuwe tijden ook voor onze koningin. Het is een historisch moment als ons Bea eind januari haar abdicatie aankondigt. Persbureaus, nieuwsrubrieken, journalisten, roddelbladen, beroepstwitteraars, social mediaspecialisten, visual artists, kortom iedereen die er toe doet en niet toe doet in binnen- en buitenland is opgewonden, ontroerd, geëmotioneerd, geïnspireerd en verrast. Of toch niet helemaal verrast?! Tenslotte had een astrologe deze ontwikkeling in 2012 al in Bea's sterren gelezen.

Heel even is het Oranjehuis trending topic en verdringt zij de NS-perikelen rondom de Fyra, de rellen in Timboektoe en de onlusten in Egypte. En ook de koninklijk onderscheiden Bob Geldof wordt niet gezien of gehoord als hij even voor Bea's Breaking News wereldkundig maakt dat de Boomtown Rats ("I don't like Mondays") weer bij elkaar zijn.

30 april 2013 viert Nederland voor de allerlaatste keer Koninginnedag en draagt Koningin Beatrix op die dag in de Nieuwe Kerk in Amsterdam de troon én kroon over aan WA en Max. Of wordt het Koning Willem IV (Willem III was van 1849 - 1890 onze laatste koning)?

Zeker is al wel dat Koninginnedag voortaan Koningsdag wordt; 30 april wordt voortaan 27 april. En in tegenstelling tot Prins Bernhard en Prins Claus blijft onze Maxima geen prinses, maar wordt zij onze koningin. Of toch niet? Heeft onze Max haar huwelijkse voorwaarden gewoon goed uitonderhandeld? Of is het een kwestie van aanspreken? Volgens de kenners blijft Maxima grondwettelijk prinses, maar mogen wij haar, zodra haar man grondwettelijk koning is, aanspreken met de titel koningin. Een gevalletje van positieve discriminatie voor de koninklijke vrouw en negatieve discriminatie voor de koninklijke man als je bedenkt dat Hendrik, Bernhard en Claus aangesproken dienden te worden met prins en niet met koning?!
En wat moet er met papa Jorge Zorreguieta; is hij het "wisselgeld" binnen zijn dochters huwelijkse voorwaarden? Oftewel, in ruil voor het mooiste koninklijke kroontje op haar hoofd is en blijft papa Jorge niet welkom bij officiële gelegenheden in Nederland. Nee, voor papa Jorge nog geen nieuwe tijden.

Bar weinig nieuwe tijden vooralsnog voor onze SeaMotions, want zij is nog immer in winterslaap. Als na een officiële koudegolf de dooi inzet, rijdt Coos even heen en weer naar Andijk om te kijken hoe ze in het ijs ligt en of de afsluiters er niet afgevroren zijn. Niets van dat alles; zij tukt lekker door.

SeaMotions' decembermaand

De weermannen voorspellen een "vuile winter" hetgeen waarschijnlijk hetzelfde is als nét geen vorst, nét geen mooie droge sneeuw, nét geen schaatsijs. Oftewel, wel de lasten van een winter maar niet de lusten. 

Daags voor een flinke winterstorm maken Coos en ik in elk geval onze SeaMotions winterklaar voor haar winterslaap. Het 90 kilo wegende grootzeil gaat er af en sjouwen we zo netjes mogelijk opgevouwen naar de kajuit. De fok gaat er af en deze nemen we mee naar huis. Schoten en vallen gaan er af of worden netjes opgeschoten en vrij van het dek opgehangen. De bimini ritsen we er af en nemen we voor onderhoud ook mee naar huis. De bijboot blijft in de davits hangen, maar krijgt wel een beschermende winterjas aan. De bijbootmotor staat al thuis geparkeerd. De luchthappers op het dek gaan er af en binnen plaatsen we op strategische plekken een aantal vochtvreters. Ook de motoren, de watermaker,  afsluiters en afvoeren worden door Coos winterklaar gemaakt. Al dit werk betekent dat we in de kerstvakantie niet gaan varen, geen Oud&Nieuw op Terschelling of Vlieland zullen vieren. Dat zijn keuzes die we het liefst niet maken, maar waar we voor het behoud van onze boot tóch niet om heen kunnen. SeaMotions is in winterslaap …

Dat gegeven, SeaMotions in winterslaap, geeft wel tijd en ruimte om een slag te slaan in de nieuwe tuin. Mits, de "vuile winter" geen roet in het eten gooit. Vooralsnog is dat in december wel het geval; het is een zeer natte maand met gemiddeld 170mm neerslag. Onze zinken regenpijp heeft moeite met al die nattigheid van boven. Om mysterieuze redenen kan het al het regenwater niet afvoeren en wordt het regenwater terug omhoog in de verticale pijp gestuwd en sijpelt het ter hoogte van onze 1e verdieping uit de aansluitstukken. Ergens onder de grond lijkt de oorzaak van dit probleem te zitten: een verstopping. Een trekveer of ontstoppingsmiddel leidt niet tot het gewenste ontstopte resultaat. Er rest Coos niets anders dan het nieuw bestrate straatje open te gooien en op zoek te gaan naar de aansluiting van de regenafvoer op de riolering. Een vies klusje op een "vuile winterdag".
Wat blijkt: de regenpijp onder de grond is op niets aangesloten. Oftewel, het hemelwater gaat rechtstreeks de grond in. Na onderzoek op het internet blijkt dit helemaal niet zo gek of ongebruikelijk bij huizen gebouwd op zandgrond. Enfin, de ondergrondse regenpijp is in de jaren waarschijnlijk verstopt is geraakt met aarde en wortels. De uitdaging is dit probleem weer voor jaren op te lossen. Wederom biedt het internet (en buurman Frans) een oplossing: een speciekuip ondersteboven in de de grond plaatsen, speciekuip afvullen met grind en vervolgens de regenpijp met een bocht van boven in de bodem van de speciekuip laten uitkomen. Aldus is geschied en onze lekkende regenpijp behoort tot het verleden. 

Het bouwproject "fietsenschuur" vordert zeer gestaag: de balken voor het dakframe worden op incidentele droge dagen in de zwarte beits geverfd, op maat gezaagd en in elkaar gezet. De elektriciteit voor buitenverlichting en fietsenschuur wordt voorbereid en de nieuwe poort wordt voorzien van een slot. Het bouwproject "nieuwe schuur annex overdekt terras" ontstaat op de computer. En nieuwe (inrichtings)inzichten leiden er toe dat ons tuinhuisje geofferd gaat worden ten gunste van dit nieuwe bouwwerk. Maar,  die "vuile winter" helpt ons niet echt om zichtbare slagen in het feitelijke bouwen te maken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het ons tegelijkertijd enigszins ontbreekt aan tijd. December is tenslotte vanwege alle feestdagen en de daarbij bijbehorende sociale "gezelligheid" een hysterische maand. 

Over gezelligheid gesproken: we gaan volgens jaarlijkse traditie met Coos' businesspartners + partners naar de theatervoorstelling "Poephoofd" van Paul de Leeuw; hij is 50 jaar geworden en reflecteert over zijn voorbije jaren. Hoewel Paul enorm zijn best doet zowel grappig als ontroerend te zijn, raakt hij ons niet.

Dolf Jansen daarentegen maakt op ons veel meer indruk met zijn Oudejaarsconference: met schijnbaar gemak schudt hij 90 minuten lang alle high's en low's van 2012 uit zijn mouw, legt hij interessante verbanden en weet hij veelvuldig de juiste snaar met slechts één woord te raken. Wat een interessante, intelligente, snelle communicator. De 23ste James Bondfilm maakt op ons weer een hele andere indruk! Wat een geweldige ervaring om Daniel Craig op een mega-digischerm en met driedubbel dolby surroundeffecten te beleven in Pathé De Munt. Het is de kers op een heerlijke taart, want Coos en ik hebben 's middags -voor het eerst sinds jaren- een beetje Amsterdam à deux gedaan. Via de Bijenkorf door de Kalverstraat geslenterd om daarna –net als vroeger- een hapje te eten bij Kantjil & de Tijger. Als rasechte provinciaaltjes kijken we onze ogen uit in die grote stad: al die mensen!! Zo veel en allemaal zo verschillend! We realiseren ons eens te meer dat Heiloo een klont homogene mensen is: allemaal dezelfde denkbeelden, allemaal dezelfde welvaart, allemaal dezelfde kleding, allemaal dezelfde auto, allemaal dezelfde wooninrichting… Toch wonen we graag in dat aangeharkte Heiloo. Simpelweg omdat het hier dorpsachtig mooi en tegelijkertijd stadscomfortabel wonen is. 

De (zogenaamde?) kerstgezelligheid 2012 begint in veel gezinnen met het opzetten van de kerstboom. In huize Keijser ligt dat wat gevoeliger. De inhoud van de 3 kerstdozen ligt in no time over de vloer: kerstballen in alle kleuren van de regenboog, kitscherige kerstslingers uit 1993, kerstlampjes waarvan de adapter ontbreekt, schilferende zilveren kersttakken en McGyverkerstbalhaakjes van opbinddraad. Door alle kerstrotzooi glinstert het vloerkleed als een parel in de maneschijn. De jongens beginnen voortvarend de boom vol te hangen en hebben plezier voor tien. Het beste is als ik tijdens dit proces het huis verlaat en pas weer terugkeer als de boel aan kant is, maar dat bedenk ik me pas als ik met stofzuiger en het stoffer/blik op mijn knieën over de vloer, door de rotzooi ga in een gefrustreerde poging orde in de -in mijn ogen onwerkbare- chaos te scheppen. Dit uiteraard tot grote ergernis van 3 mannen en even is de kerstgezelligheid héél ver te zoeken. Alsnog trek ik me terug. Een wijs besluit.

Het volgende ingrediënt op weg naar een gezellige kerst is  de jaarlijkse kerstborrel bij vrienden; onze kerstboom kan niet tippen aan haar prachtige boom, zowel qua grootte als qua samenhang in decoratie. Ik kan er vol bewondering van genieten me realiserend dat ik nooit zo'n kerstboomniveau zal behalen (en eigenlijk ook niet ambieer).  Sil's (katholieke) school besteedt uitgebreid aandacht aan de kerstviering; dit jaar is er een heuse kerk afgehuurd voor een heus kerstconcert. De kerk zit stampvol met vaders en moeders, opa's en oma's, broertjes en zusjes. Alle schoolkinderen leveren via zang danwel het bespelen van een instrument een muzikale bijdrage aan dit concert. Het is van een overweldigende, indrukwekkende, professionele, amateuristische, geweldig leuke kneuterigheid. En een dag later staat het jaarlijkse kerstdiner van Coos' Cmotions op de agenda; alle medewerkers + partners verschijnen kerstbest gekleed, er wordt geanimeerd gekletst, er wordt een heerlijk diner gegeten en er worden een paar mooie metaforische woorden gesproken. 

Dan wijken we even van het kerstpad af, want onze Sil wordt 8 jaar! En dat wordt gevierd! Onze bonte kerstversiering wordt aangevuld met kleurige verjaardagsslingers en –ballonnen en het huis geurt naar appeltaart als de verjaardagsvisite binnenstroomt. Sil geniet met volle teugen! De dagen erna is hij blij en druk aan het bouwen van zijn verjaardagskado, een LEGO Technics 4WD monstertruck. Met Coos werkt hij zich door 3 dikke werkbeschrijvingen heen: Sil leest, interpreteert, instrueert en bouwt en Coos' rol bestaat uit het aangeven van de juiste LEGO-onderdelen. Onderwijl ga ik mee in de tsunami aan winkelwagens en –manden in de supermarkt. Het lijkt of heel Heiloo zich op hetzelfde moment bezig houdt met de kerstboodschappen. Maar, met een gerubriceerd boodschappenlijstje en de AH-zelfscanner is deze uitdaging tegenwoordig prima te overleven. 

Want dan breken de kerstdagen écht aan. Dagen waar menigeen al maanden tegenop ziet. Kerst is in theorie en in de film een feest dat draait om vrede op aarde, voor gezellig samenzijn en aandacht voor elkaar. Maar in de praktijk is kerst veelal een feest van snaarstrakke, stressvolle organisatie,  van schijngezelligheid door onuitgesproken, maar wel voelbare familieverwijten en dagen achter elkaar gourmetten. Onze kerst 2012 past gelukkig niet in deze beschrijving: kerstavond zijn we lekker met z'n viertjes thuis, 1e kerstdag zitten we semi-spontaan (te gourmetten) bij familie in Wapse en 2e kerstdag gaan we (lang van te voren gepland) met vrienden naar een voorstelling van The Peking Acrobats in theater De Vest om daarna bij hen thuis te happen en  te borrelen. Wij beleven een topkerst, eentje die voor herhaling vatbaar is.

De viering van Oud&Nieuw is de volgende uitdaging: ook deze feestdag is een dag waar men lang van te voren stress van kan hebben. Is het herkenbaar dat je niet "alleen" thuis wilt zitten op de laatste avond het jaar, maar dat het ook benauwend voelt om jezelf ver van te voren te committeren met anderen? Organiseer je zelf een feest of organiseer je dat je ergens anders kunt aanhaken? Je kunt er maar stress van hebben. Persoonlijk ervaar ik deze tweeslachtigheid wel, het heen en weer geslingerd worden tussen kleinschalig thuis of grootschalig elders. Bovenal voelt de viering van Oud&Nieuw voor mij vooral als verplicht wakker blijven tot middernacht en het al die uren verplicht "gezellig" hebben. En natuurlijk  wil ik me er uiteindelijk ook niet aan onttrekken, van isoleren of niet aan meedoen. De praktijk wijst uit dat dergelijke dilemma's zich altijd wel vanzelf oplossen.

Voor de jaarwisseling 2012-2013 lost het zichzelf in elk geval op: een groot deel van de avond geven we ons -omringd door oliebollen, appelflappen en bitterballen- met z'n viertjes over aan een potje ouderwets Monopoly.  Binnen een uur heb ik al 5x in de gevangenis gezeten en heb ik de slag om het vastgoed eigenlijk meteen al verloren. Het kan alleen nog maar verder bergafwaarts met mij gaan. En dat gebeurt ook. Sil, Tico en Coos lopen helemaal binnen met de beste straten en genoeg geld om vervolgens in huizen en hotels te investeren. Ik eindig rond 23.00 uur in de goot met niets: geen geld en geen bezittingen. Gelukkig is het maar een spelletje. Om 24.00 uur breekt voor Tico het spannendste moment van het jaar aan: vuurwerk afsteken. Het vuurwerkpakket is weer een tikkie groter dan het jaar ervoor en de namen van het af te steken spul een tikkie indrukwekkender. Buiten doe ik verwoede pogingen Tico de vuurwerkveiligheidsbril op te laten zetten…onbegonnen werk. Zo'n bril is natuurlijk verre van cool en stoer, zucht. Net als met Monopoly is dit voor mij een verloren strijd. In tegenstelling tot vorig jaar is Sil deze Oud&Nieuw dapper wakker gebleven voor het vuurwerk, maar buiten staand blijkt dat hij dat vuurwerk eigenlijk helemaal niets aan vindt. Sterker nog: al dat geknal en geklap is gewoon hartstikke eng. Daar komt bij dat het hartstikke "vuil weer" is: het regent en het waait. Wij schuiven met z'n tweetjes alvast maar bij de buurtjes naar binnen en als al het vuurwerk de lucht in is geschoten, volgen de andere mannen ook. Och, och en zo wordt nog gezelliger en ook nog eens heel laat ….

En dan is 2012 voorbij. Het jaar waarin ik me op een dag realiseerde dat ik weer 100% ingeburgerd ben na ons zeilavontuur en net als alle andere mensen in de 5e versnelling meehol in de tredmolen. 

Wat gaat 2013 ons brengen? Eén goed voornemen is om daar elke maand verslag van te gaan doen.

SeaMotions is terug!

Terug, na weken van stilte. Terug, om  het gat van bijna 6 weken te vullen.

Begin november reis ik met wat loopmaatjes op een zondagochtend in alle vroegte richting Harlingen. Op zondag 4 november staat namelijk de beroemde en beruchte Berenloop op mijn hardloopkalender; 21 kilometers stampen door de prachtige afwisselende natuur van Terschelling. Om 08.00 uur ligt de Waddenzee er spiegelglad bij en piept de zon voorzichtig door de ochtendmist. De sereniteit van dit plaatje wordt snel verstoord als we inschepen aan boord van de veerboot. Om ons heen alleen maar mede-lopers met sportdrank en krentenbollen. Met af en toe een verdwaalde supporter. Op het eiland heerst een gezellige en opgewonden sfeer. Ook hier wordt het straatbeeld bepaald door hardlopers en supporters.

Samen met Agnes ga ik om 12.00 uur in de Dorpsstraat van West-Terschelling over de startmat en exact 2 uur en 2 minuten later hollen we door dezelfde Dorpsstraat over de rode loper richting finish onder de Brandaris.  Het is een geweldig leuke en mooie loop. Leuk omdat heel Terschelling is leeggelopen om langs de route zich de kelen schor te schreeuwen en zich de blaren op de handen te klappen. Mooi omdat het parcours qua natuurschoon zo divers is: via het asfalt naar Baaiduinen, Midsland, Landerum en Formerun. Door de duinen naar Midsland aan Zee. Via het strand naar West aan Zee en vervolgens via het bos terug naar West-Terschelling. 

In november werken we ook hard in de "nieuwe" tuin. De schutting aan de straatzijde is inmiddels gereed en buurman Koet (tuinman) buigt zich over het straatwerk: hij heeft voor ons een partij 10-duimers en mooie klinkers gesjacherd en stratenmaker Luuk creëert van deze berg stenen 2 parkeervakken op eigen terrein (nooit meer niet bij huis kunnen parkeren!). Ook wordt er direct een paadje langs de erker en een paadje naar de achterkant van het huis aangelegd. En omdat ze toch lekker bezig zijn, laten we eveneens meteen het bestaande straatwerk bij de voordeur in stijl brengen met deze nieuwe "oude" stenen. Kortom, een totale make-over! Voor mij brengt dit ook enig fysiek werk met zich mee. De 1,5mtr3 vierkante steentjes die er uit gehaald worden, gaan we op enig moment elders in het tuinplan hergebruiken. En zo sta ik op een ochtend deze enorme berg vierkante steentjes netjes langs een muurtje van de buren op te stapelen.


Een dag of wat later is het weer raak.
Via Marktplaats hebben we namelijk voor de nog te bouwen fietsenschuur en de veranda-/schuur voor een mooi prijsje 2000 kruispannen (dakpannen) op de kop kunnen tikken. Deze dakpannen worden bezorgd. De nieuwe parkeervakken bewijzen direct hun doel , want de -losse- dakpannen worden daar gelost. Het is een beetje de kat op het spek binnen om zo'n partij losse dakpannen langs de straat te laten liggen (ook in Heiloo zijn genoeg mensen die het verschil tussen dein en zijn niet kennen). En dus krui en sjouw ik –deels samen met Coos- 2000 dakpannen op een vrijdagochtend naar de nieuwe tuin om ook deze netjes langs een muurtje van de buren neer te zetten. Wist je dat één dakpan 2 kilo weegt? En dat x 2000 .... 

Dan ligt een enorme berg 10–duimers die over gebleven zijn nog langs de stoep. Ook deze stenen kunnen we in een latere fase in ons tuinplan gebruiken en ook deze stenen kunnen we niet aan de straatkant laten liggen. De zondag is bij ons geen rustdag als we 40mtr2 10-duimers van voor naar achter kruien en georganiseerd opstapelen langs het muurtje.

Tot slot worden een week later de houten balken voor de dakconstructie van het fietsenschuurtje bezorgd en uitgeladen op onze parkeervakken. En zo gaan Coos en ik gezamenlijk weer aan de slag om deze 14 balken van 5 meter lengte voorlopig in de schuur op te ruimen. Al het bouwmateriaal is in huis. Het enige dat Coos, alias Bob de Bouwer, nodig heeft is tijd en het juiste weer. Twee variabelen die in deze tijd van het jaar nogal ongrijpbaar zijn. 

Doordeweeks is het natuurlijk de werkplicht die roept en de weekenden vullen zich als vanzelf met allerlei activiteiten. Zo wordt er elk weekend in november wel een dag gevuld met badminton van Tico. Een toernooi in Aalsmeer spant daarbij de kroon: half 9 heen en half 7 pas weer terug. Tico speelt daar enkel en mix, maar het niveau is dusdanig hoog dat hij dit toernooi vooral als een leerzame en louterende ervaring moet zien: alle partijen worden verloren. Gelukkig beschikt Tico over een zeer opgeruimd karakter; na elke partij baalt hij 5-10 minuten stevig van zijn verlies om vervolgens met vernieuwd enthousiasme aan de volgende partij te beginnen.

Ondertussen heeft Tico zijn eerste tussenrapport én zijn eerste echte rapport gekregen. Met beide rapporten kan hij goed thuiskomen, want het zijn allemaal mooie cijfers. Het is een uitdaging voor hem om dit resultaat van zijn inspanningen voor de rest van het schooljaar vast te houden. Het nieuwtje van huiswerk maken is er inmiddels wel vanaf. Als het aan hem ligt, doet hij –vooral het leerwerk, want dat is stom- om 5 voor 12, oftewel op het allerlaatste moment. Wij, nieuwbakken brugpieperouders, laten het natuurlijk (nog?) niet zo ver komen. Dus helpen we hem met het maken van een planning en monitoren wij hem dat hij zich aan die planning houdt. Tico probeert natuurlijk alle bekende trucs en excuses op ons uit om iets maar niet te hoeven doen: "nee, de leerkracht heeft gezegd dat dat niet hoeft", "nee, het staat wel in Teletop maar de leerkracht heeft in de les iets anders gezegd", "nee, dat heb ik op school al gedaan". "Nee, straks, zo, later".
Wij, nieuwbakken brugpieperouders, willen hem op onze beurt juist helpen bij het leren leren. Hoe leer je op een handige manier rijtjes op je hoofd? Maar belangrijker, hoe leer je op een handige en efficiënte manier theoretische stof zodat je deze kennis ook kunt toepassen in plaats van alleen maar opdreunen? Begrijpend en studerend lezen en leren is het eenvoudige theoretische antwoord, maar in de praktijk best lastig voor een 1e brugklasser! Kortom, de belevingswereld van onze brugpieper en ons brugpieperouders ligt ver uit elkaar.
Parallel hieraan loopt het puberen: het afzetten tegen ons ouders. Het opzoeken, het willen oprekken en het overschrijden van grenzen is aan de orde van de dag. Van alles kan leiden tot discussie, onderhandeling en botsing. Denk aan het eten van fruit ("vies!"), het tijdstip van naar bed gaan ("ik ben de enige die zo vroeg naar bed moet, iedereen mag veel later naar bed"), het beneden moeten laten liggen van de mobiele telefoon als hij naar bed moet ("ik doe er niets mee hoor"), het via ogenschijnlijk slimme trucs denken stiekem tv te kunnen kijken in bed (helaas voor hem: betrapt!).
De woorden "straks", "zo"en "later" worden veelvuldig gebezigd en betekenen voor een 13-jarige eigenlijk niet meer dan: "nee hoor, daar heb ik geen zin in, dat ga ik -nu- niet doen".
Kortom, elke dag met een 13-jarige is weer een verrassing. Soms leuk en lachwekkend en soms hemeltergend irritant.

Sil beschouwt dit puberale gebeuren op zijn eigen manier: hij ziet en hoort alles, hij slaat de info op en doet daar misschien op enig moment zijn voordeel mee (of niet). Ondertussen zit hij in zijn eigen prepuberale fase: ook Sil is zijn grenzen aan het opzoeken en bij voorkeur opschuiven. Op school vertoont hij wat mans gedrag, doet hij soms ondeugend in de hoop door vriendjes heel stoer gevonden te worden. Vooralsnog niets zorgwekkends. Integendeel, het is volkomen gezond dat hij  -op school- even de randen van wat mag en niet mag een beetje aan het verkennen is. Op het cognitieve vlak doet Sil het uitstekend; hij heeft een prachtig eerste rapport. 

Sinterklaas heeft dit allemaal met eigen ogen gezien en natuurlijk ook doorgekregen via zijn hulppieten. Op zaterdagavond 1 december verrast hij Sil dan ook met een telefoontje. Sil's ogen stralen als Sinterklaas hém belt, ook al is het bericht van Sinterklaas dat hij vanwege het slechte, natte, winderige de Kerkelaan niet zal halen om Sil met een persoonlijk bezoek te vereren. Gelukkig heeft Sinterklaas  heel veel hulppieten. Één van deze hulppieten heeft eerder op de dag in het geheim een spoor van aanwijzigingen in Casa Keijser achtergelaten. En met behulp van die aanwijzingen kunnen Sil en Tico de zak van Sinterklaas gaan zoeken. Sil straalt, springt en is helemaal opgewonden. Tico doet zijn best zo cool mogelijk te blijven, hetgeen hetzelfde is als ogenschijnlijk stoïcijns onderuit gezakt op een stoel blijven hangen. Maar ook Tico met in beweging komen. 

De jongens worden door zwarte piet van boven naar beneden, van voor naar achter door het huis gestuurd om uiteindelijk elk met 5 vragen terug te keren in de woonkamer. Bij elk goed antwoord hoort een letter. Als elk alle vragen goed heeft beantwoord, hebben ze elk 5 letters. Met deze 10 letters samen moeten ze een woord vormen wat de schuilplaats van de zak van Sinterklaas zal onthullen. Dit half uur is haast het mooiste van de hele pakjesavond. Sil is zo puur en oprecht gelukkig dat Sinterklaas kadootjes heeft gebracht.

Ik zeg "haast het mooist", want ook het vervolg van de avond is gezellig. Coos en Tico serveren de garnalencocktail die zij 's middags al gemaakt hebben. Ondertussen gaat de door Tico huisgemaakte friet in het vet en wordt de bouillon voor de fondue opgewarmd. Tijdens het fonduen mag Sil de kado's uitdelen. Bijna elk kado is voorzien van een gedicht wat natuurlijk eerst voorgelezen moet worden alvorens het kadootje uitgepakt kan worden. Daarmee wordt het geduld van Sil danig op de proef gesteld, maar het is tegelijkertijd ook heel spannend om voor te lezen wat Sint wel niet allemaal weet en schrijft over onze kleinste engel. De opa's en oma's laten de huiselijke gezelligheid heerlijk over zich heenkomen en zijn verrast als Sinterklaas ook aan hen heeft gedacht met een gedicht en een kado. 

Als onze wensen vervuld zijn en onze buikjes rond, komt Tico nog met een overheerlijk toetje: warme wafel met ijs en fruit. Hmmm, wat een heerlijk avondje van Sinterklaas is dit.

Nu Sinterklaas vertrokken is, maken wij ons klaar voor die andere kindervriend: de Kerstman.  Ik denk zomaar dat de fietsenschuur nog even op zich laat wachten.

SeaMotions in Enkhuizen

Na 7 weken keurslijf is het heerlijk als de herfstvakantie voor de deur staat. Vooral als deze begint met een weekend zeilen. De weergoden zijn ons goed gezind. Er is rustig, droog weer voorspeld met temperaturen rond de 17 graden. Helemaal niet slecht voor 20 oktober.

Een weekendje boot is wel een halve volksverhuizing: beddengoed mee, leeswerk voor ieder gezinslid, allerhande oplaadsnoeren en natuurlijk eten en drinken. Omdat het haast een eeuw geleden is dat we voor het laatst op de boot waren, heb ik geen idee wat er nog aan eetbare waar aan boord is. En dus neem ik alles wat ik denk nodig te hebben mee. En ook van alles waar ik mogelijk trek in zou kunnen krijgen. Borrelhapjes, brood, eitjes, soep, hamburgers, stokbrood, chips, koekjes, fruit. Als altijd vergeet ik ook iets: deze keer is het mijn pyama. Gelukkig wordt er geen nachtvorst verwacht en zal ik een nachtje in een t-shirt van Coos wel overleven.

Op zaterdagochtend zijn we rond 10.00 uur op de boot. Terwijl de jongens zich met de stepjes op het gladde asfalt van het parkeerterrein uitleven, spuit Coos het dek schoon en maak ik het gezellig binnen. Om 11.00 uur gooien we de trossen los en zeilen we met een windkracht 3 heel relaxed richting Enkhuizen. Ondanks een grijze en grauwe wereld om ons heen, de wereld lijkt ontdaan van elke kleur, is het heerlijk om op het water te zijn. Het tempo van leven schakelt direct terug naar de eerste versnelling: voor even we hoeven niets, moeten niets, kunnen we niets, worden we niet afgeleid, heb ik mijn dierbaren -letterlijk- binnen handbereik en is het leven buitengewoon overzichtelijk. 

In Enkhuizen keren we terug in de realiteit en verlaten we onze planeet genaamd SeaMotions. In de Oude Haven worden we verwacht voor de jaarlijkse reünie voor teruggekeerde Vertrekkers. Evenals vorig jaar heeft de Zeezot (Joop en Albertien) het initiatief hiertoe genomen. Naast een weerzien met Joop en Albertien (sinds de Azoren 2011 niet meer gezien) treffen we de grote en de kleine Pjotter en de BlueNose. We ontmoeten de bemanning van de Waterman, een 41ft Farrier catamaran en de Zeester, een zelfgebouwde Carribean40 (VanderStadt). We zien Hennie en Trijnie met hun trimaran Yana. De Moonrise, Marcel en Paula met Bram en Gijs, komen met de auto. Als vanouds ontstaat er rond 17.00 uur spontaan een borrel op de kade. Iedereen neemt wijn, bier, fris en lekkere hapjes mee. Het is een bonte verzameling van mensen bij elkaar, jong en oud, met en zonder kinderen. De gemeenschappelijke deler is het gerealiseerd hebben van de droom om langere tijd achtereen zeilend de wereld te ontdekken. Daad bij het woord gevoegd hebbend om 1 jaar of langer op een andere manier het leven te leven. Opvallend binnen het gezelschap is dat er meerdere stellen zijn die al 2x hun "rondje Atlantic"-droom geleefd hebben, ver gevorderd zijn met de voorbereidingen voor een 2e "zeilende sabbatical" of -net terug- alweer een nieuwe droom dromen. Er wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. De mooiste ervaringen, herinneringen, plannen, voornemens en dromen passeren de revu.

Zodra het serieus begint te schemeren en het stiekem ook wel wat frisjes wordt, verhuizen we de gezelligheid naar de tjalk Schuttevaer. Deze enige nog zeilende tjalk onthaalt ons gastvrij en verzorgt een overheerlijk Italiaans buffet. Alle kids, klein en groter, vermaken zich uitstekend met elkaar: een beetje voetballen op de kade, een beetje chillen en lounchen met ieders mobiele gadgets of ouderwets een spelletje kaarten aan boord van het ene of andere schip.

Zondagochtend slapen we heerlijk uit en hebben we helemaal geen haast. Iedereen kletst nog even na met iedereen, op de kade danwel aan boord van een schip. Wij krijgen een rondleiding op de Waterman, een volstrekt andere type catamaran dan het onze. Opvallend verschil met onze Outremer zijn de hogere en bredere drijvers en hun meer naar voren doorlopende kajuit. Dat geeft veel binnenruimte. Nog een opvallend verschil is de draaibare mast. Ik moet wel bekennen dat ik niet weet wat daar eigenlijk het voordeel van zou moeten zijn (is het een voordeel?). Enfin, zo'n rondleiding laat ons óók bewust naar ons eigen schip kijken. Conclusie: een sportief zeilend juweel waar we geen afstand van willen doen. 

Rond het middaguur gaat ieder zijns weegs, kiezen de meesten het ruime sop. Ook wij, maar dan wel zonder ondergetekende aan boord. Coos vaart de boot, met als 1e scheepsmaat Tico en dekmaatje Sil de boot terug naar Andijk. En ik ga hardlopend terug naar Andijk. De ruim 13km over land past goed in mijn trainingsschema op weg naar de Berenloop op Terschelling (zondag 4 november a.s.). We vertrekken ongeveer gelijktijdig en het gehele stuk over de dijk heb ik de SeaMotions in het vizier, hol ik achter haar aan. Haar bijhouden lukt -natuurlijk- niet. Uiteindelijk komen we toch gelijktijdig aan in de jachthaven. Want in de tijd dat Coos en Tico de zeilen strijken, de stootwillen uithangen en de landvasten voorbereiden maak ik de opgelopen achterstand goed. Vanaf de steiger wuif ik de mannen tegemoet en kan ik even later de voorlijnen aannemen bij het "inparkeren".

Het liefst blijven we een paar dagen langer aan boord, maar helaas -voor Coos- roept op maandagochtend de plicht die Cmotions heet. We pakken onze spullen weer in en rijden met een hoofd vol nieuwe zeilplannen terug naar huis.

Terwijl Coos' week eruit ziet als andere werkweken, kunnen Tico en Sil (en ik) de ochtenden in pyama doorbrengen. Is er tijd voor een ouderwets pannenkoekenontbijt (op reis ontbeten we heel vaak met pannenkoeken) of slaan we -lui als we zijn- het ontbijt gewoon over en eten we pas als het lunchtijd is. Tico's agenda is maagdelijk wit. Op een paar huiswerkprojekten en een spontaan slaapfeestje (zonder te slapen) na kan hij (moet hij) therapeutisch lummelen en zich vervelen. 

De enige "verplichting" die Sil heeft, is de zwem4daagse. Elke middag (4 middagen) vanaf 13.00 uur "moet" hij even 250 meter baantjes zwemmen en "mag" hij daarna in het water spelen, schatduiken en spijkerbroekhangen. Voor mij betekent dit 4 middagen in subtropische omstandigheden langs de rand van het zwembad relaxed verpozen met leesboek en iPad (jawel, het zwembad heeft free wifi). Aldaar geen stofzuiger die vindt dat er gezogen moet worden. Geen schoon wasgoed dat opgevouwen wil worden. Geen wc die vindt dat ie hygiënisch door mij gereinigd moet worden. Geen bedden die erom smeken om verschoond te worden. Kortom, ik mag me gelegitimeerd overgeven aan de ledigheid van het bestaan. Lekker lui zijn. Heerlijk!!

Al met al is het een herfstvakantie met de juiste balans in iets doen en niets doen, iets moeten en niets moeten, iets willen en daar dan ook de tijd voor hebben.

Nu ben ik haast geneigd af te sluiten met "op naar de kerstvakantie". Maar dat zou impliceren dat het keurslijf op weg naar de kerstvakantie iets is dat elke dag afgevinkt en weggestreept moet worden. Alsof de tijd of het leven een to do-lijstje is; mechanisch en als op een automatische piloot. Nee hoor, pluk de dag!! Vandaag, morgen en alle dagen die volgen.

Verstuurd vanaf mijn iPad

Nieuw!

Vannacht (8/10) beleef ik een enigszins doorwaakte nacht. Zonder reden ben ik rond 02.00 uur wakker en val ik niet weer in slaap. Zelfs met mijn beproefde methode om in mijn hoofd stukjes te schrijven voor het weblog wil ik vannacht de slaap maar lastig vatten. Uiteindelijk sluiten mijn ogen zich rond 04.00 uur en droom ik de laatste uren naar het piepen van de wekker een onrustige droom. Iets met mariniers (?), een bad guy en een good guy. Maar het waar, wat en waarom ontgaat mij volledig en kan ik ook niet meer en detail reproduceren. Net zoals ik het in mijn hoofd geschreven blog niet meer kan reproduceren. Vannacht had ik een prachtige update geschreven met leuke wetenswaardigheden, puntige zinnen en mooie conclusies. En nu, gewassen, geschoren en klaar voor een nieuwe dag, weet ik alleen het globale thema van het verhaal nog maar, te weten "nieuw".

Zo is Sil dit schooljaar gestart in groep 5 en "nieuw" voor hem is dat hij dit schooljaar gehuisvest is in een lokaal van een andere school dan zijn school. Zijn Benedictus-school heeft een tekort aan leslokalen en moet elk jaar noodgedwongen 2 schoolklassen onderbrengen in lokalen van de even verderop gelegen Springschans-school. Schooljaar 2012-2013 is aan Sil's klas de beurt. Vijf dagen in de week, 4x per dag, wandelt de juf met de kindjes twee-aan-twee naar de andere school (en v.v.).

Nieuw is ook dat het schoolreisje aan het begin van het schooljaar plaatsvindt. Na jarenlang constateren dat een schoolreisje aan het einde van het schooljaar -als alle kindjes toe zijn aan vakantie en tussen de sportdag en de avond4daagse in- qua planning niet het allerhandigst is. Daarom wordt het fenomeen Werelddierendag (4/10) aangegrepen voor een educatieve trip naar Artis. Een ander nieuw fenomeen is dat zich onvoldoende ouders hebben aangemeld als begeleider. Ondertekende staat ook niet te trappelen om een hele dag een groep van 6 kinderen te "managen", maar .... ik ga wel mee. En het wordt natuurlijk een geweldig leuke dag.

De insectenles is super interessant, want niet alleen leren we over de kenmerken van een insect (6 poten, een 3-delig lijf: kop, een borstdeel en een achterlijf) ook maken we kennis met een zgn. vergeten dier, de brede flappentak. We mogen hem (haar?) zelfs even aanraken. Als kers op de taart mogen we ook dé knuffelspin van Artis even vasthouden: een heuse tarantula!! Jawel, een echte!! (bij de oplettende lezer gaat nu een bel rinkelen ....een spin is géén insect).

Nieuw voor Sil is de blokfluitles op school. Elke maandagmiddag neemt zijn hele klas dit fluitinstrument ter hand om er verfijnde en subtiele tonen die moeten leiden tot melodieuze liedjes uit te blazen. Dat is nog niet meteen eenvoudig, maar Sil plukt de vruchten van inmiddels al een jaar pianoles (en natuurlijk de muzikale genen van zijn vader, haha).

Tico is ook begonnen met nieuwe uitdagingen waarbij de start op het middelbaar onderwijs natuurlijk het meest nieuw is. Een nieuwe school (PCC Het Lyceum), in een nieuwe plaats (Alkmaar), in een nieuwe klas (VWO-Extra) met allemaal nieuwe vakken (w.o. bijvoorbeeld Chinakunde, Frans en Duits). 

Na een relaxte introductieweek waarbij het elkaar leren kennen en het creëren van een team voorop staat, gaat week 2 het echte leven van een brugpieper met een nieuw lesrooster en gekafte boeken van start. 

5 dagen in de week gaat zijn wekkertje om 07.00 uur en smeert hij elke dag zelf zijn bammetjes voor de dag. Hij is selfsupporting en zelfstandig en dat betekent ook dat hij elke dag zelf bedenkt wat er in die -nieuwe- rugzak mee moet. Om 08.00 uur stapt hij vervolgens op het fietsje. Het gaat hem wonderwel goed, gemakkelijk én stressvrij af. 

Bijkomend middelbaar onderwijs verschijnsel is het "huiswerk". Hoewel hij in groep 8 af en toe al een klein beetje huiswerk had, is de tijd van serieus huiswerk aangebroken. We streven naar een dagelijks terugkerend ritme van thuiskomen, even chillen en dan beginnen met huiswerk zodat leer-én maakhuiswerk idealiter klaar is vóór het avondeten. En als dit gewoon elke dag "de regel" is, voorkomen we zoveel mogelijk "de uitzondering". Het geeft Tico én ons structuur en duidelijkheid en het minimaliseert ruimte voor discussie en onderhandeling. En geloof me, je wilt zo min mogelijk discussie en onderhandeling met Tico over de "need to do".

Al met al doet Tico het deze eerste 8 weken hartstikke goed. Op zijn manier heeft ie de planning en het overzicht prima in het snotje. Hooguit heeft hij wat hulp en begeleiding nodig bij het leren leren en het netjes en zorgvuldig werken. 

Niet helemaal nieuw, maar wel weer erg leuk is de start van het nieuwe competitieseizoen badminton. Tico speelt nu met zijn team in de -15 en de eerste resultaten zijn veelbelovend. Elke wedstrijd wordt tot nu toe met winst afgesloten. 

Ander hot news: sinds medio september ben ik gestart met het aanpakken van een jeugdtrauma en wel in de vorm van het laten installeren van brackets op mijn tanden en kiezen. Ooit, héél lang geleden, heeft mijn toenmalige tandarts Gorter (nou ja, de term tandenslager paste hem beter) met sigarettenpeuk in zijn mondhoek (jawel, vroeger werd er gewoon door iedere volwassene overal gerookt) en slecht geprikte verdoving 4 melkhoektanden getrokken om meer ruimte voor de overige tanden en kiezen te creëren. Helaas resulteerde deze ingreep in 2 boven hoektanden die geïnspireerd waren geraakt door Dracula i.p.v. het glimlachende meisje van macleans tandpasta. Hoog tijd voor een beugeloffensief. En aldus zit ik medio september bijna 2 uur achtereen in de orthodontistenstoel met een klem achter mijn lippen en tampons in mijn wangen. Allemaal "martel"instrumenten om de mond zo wijd en droog mogelijk geopend te houden als de transparante brackets met superlijm worden vastgeplakt, voorzien worden van een "hou de boel bij elkaar" ijzeren draadje en tot slot geborgd worden met elastiekjes. Om te voorkomen dat ik bij het kauwen van voedsel de brackets op de kiezen kapot bijt, brengt de orthodontist aan beide kanten een kobaltblauwe drempel op mijn onderkiezen aan. Wordt bijten bijkans onmogelijk met een beugel, kauwen kan ik nu ook haast niet meer. Elk gevoel van "contact" in mijn mond, voelt raar, gek, pijnlijk en niet van mijzelf.

Eten is niet meer wat het geweest is. Ongemerkt voor de tv een pak donkerbruintjes naar binnen schuiven, behoort, in elk geval de 2 jaar, tot het verleden. Een hap nemen van een sappige Elstar is volstrekt onverstandig en vooral erg pijnlijk. Broodkorstjes worden zorgvuldig van de boterham weggesneden. Kerrie is i.v.m. ongewenste verkleuring een no go-kruid geworden. Het liefst leef ik op vloeibaar voedsel  (cup à soup is hot) of eten dat anderszins niet gekauwd hoeft te worden (spaghetti en lasagne). Tandenstokers en spiegeltje zijn mijn nieuwe beste vrienden, zo ook het flesje water. Het zijn onmisbare hulpmiddelen om etensresten uit de plaatjes op mijn tanden te peuteren c.q. te spoelen. De uitstekende delen van de brackets en het uiteinde van het ijzeren boogje zorgen dagenlang (wekenlang) voor open wonden aan de binnenkant van mijn wangen en lippen. Het enige geluk is dat het afwisselend links, rechts, boven of onder is. En de uitvinding van een stuk was (soort van kneedbaar kaarsvet) verlicht de irritante pijn enigszins.

Een andere bijwerking is mijn afnemende behoefte om te praten. Vooral aan het einde van de dag heb ik -letterlijk- het end in de bek. Lippen en wangen willen dan nog maar één ding en dat is onbeweeglijk in de relaxstand gaan en zwijgen (en dat vindt het thuisfront helemaal niet zo erg). 

Inmiddels ben ik 5 weken verder. Naast elke tand of kies heb ik kieren en gaten en door de aanzuiging van valse lucht bij mijn voortanden begin ik zelfs enigszins te slissen. Over een week ben ik toe aan de eerste elastiekvervanging en het aandraaien van de ijzeren draad. Och, och, wat doe ik mijzelf aan ...maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden (en mag vooral niet klagen). Nog 705 dagen te gaan...

Voor Coos is er beduidend minder "nieuws" te melden. Business is as usual en onze rots in de branding,

Verstuurd vanaf mijn iPad

SeaMotions' laatste dag in the USA

Net voordat de avond valt checken we in op Harrison State Park. De campground oogt weinig bijzonder, maar voldoet voor een laatste nachtje slapen op Amerikaanse bodem. Voordat we de camper voor de nacht parkeren, gaan we eerst op pad voor avondeten. Op een kwartier rijden van het park scoren we een grote pizza die we in het donker voor een laatste kampvuur eten. Terwijl Tico en Sil alle houtblokken die over zijn in het vuur opstoken, gaan Coos en ik als een razende Roeland door de camper: inpakken en schoonmaken. In no time zijn de tassen gepakt, maakt Coos de "kofferbak" schoon en ga ik met hygiënedoekjes door de hut. Het eten dat we over hebben, de bal, de parasol en de ijslollies geven we de volgende ochtend weg aan onze camperende buren. 

Dan gaan we op pad voor de laatste mijlen met de camper. Rond het middaguur zijn we bij de camperrental en krijgen we een groen vinkje  bij onze naam: schoongemaakt en ingeleverd. Vervolgens hebben we theoretisch tijd zat voor van alles en nog wat, want ons vliegtuig vertrekt pas om 22.55 uur. We besluiten deze uren op de luchthaven door te brengen, want om met al onze bagage op sightseeing te gaan lijkt ons niet zo'n puik plan. JFK Airport is weliswaar een hele grote luchthaven, maar in vergelijking met bijvoorbeeld Schiphol oogt het –in elk geval het openbare gedeelte vóór de security check- erg armoedig en rommelig. En er wordt verbouwd ook. Een rondje shoppen duurt dan ook niet langer dan een half uur, maar we tikken wel een coole rugzak voor Tico op de kop. 

Een security-check op z'n Amerikaans is een waar verkleedgebeuren, of beter, uitkleedgebeuren: nog nét niet in de onderbroek schuiven we om beurten door de pieppoort. Tegelijkertijd glijdt onze –uitgepakte- handbagage door de scan. Natuurlijk hebben ze extra tijd nodig voor mijn tas: in mijn toilettasje zit nl. een nagelschaartje voor baby's. Oftewel, een schaartje zonder scherpe punt. Maar ja, een schaar is een schaar en behoeft ook deze keer weer een grondige nadere bestudering. En wederom mag het schaartje blijven!

We nestelen ons op de stoelen bij onze gate, pluggen onze apparaten (DS, iPad, iPhone) in het stroompunt en gaan –ieder op zijn eigen manier- in de wachtstand. We hebben zo'n 4,5 uur te overbruggen die uiteindelijk voorbij vliegt. Waarschijnlijk gewoon omdat we ons mentaal hebben ingesteld op lang wachten en dan valt het vaak ontzettend mee. Sil en Tico zitten vastgelijmd aan hun DS, ik type het hiervoor gepubliceerde verhaal voor het weblog en Coos leest digitaal. Af en toe laten we het bloed even stromen en strekken we de benen door een rondje te lopen. Op één van die rondjes  vinden we een verlaat verjaardagskado voor Tico: Skullcandy oordopjes. En Coos verwend zichzelf met een reis-nekkussentje.

De vlucht verloopt voorspoedig; we hebben wind mee en de vliegtijd wordt daardoor met ruim een half uur verkort. Tico kijkt films en doet een hazenslaapje, Coos knikkebolt een beetje en Sil slaapt ruim de helft van de vlucht als een roos. Pas na de landing wordt hij wakker. En ik fungeer, gezeten tussen Tico en Sil in, als voetenbank en kussen tegelijk. En dan zijn we weer thuis! Ook weer heerlijk!

Op ons landje naast ons huis ontwaren de eerste grassprieten; een groen donsje bedekt de grond. De eigen douche is weer genieten: een krachtige straal en iets meer ruimte dan de mini-douchecabine in de camper. Een fijne keuken waar het vele malen comfortabeler koken is dan op de 3-pitter in het rijdende huis. En ik verheug me op het slapen in mijn eigen bed! 

Was het dan kommer en kwel aan boord van de camper, vraag je je nu misschien af?

Nee, geenszins. We hebben een geweldige vakantie in Amerika gehad! We hebben zoveel moois gezien en bijzonders gedaan! Daar heb ik volop over geschreven. Kritische noten betreffen hooguit ons gewenningsproces aan een camper en aan het reizen met een camper.

Terugblikkend constateren we dat we zéker een week nodig hebben gehad om te "wennen". Wennen aan de andere tijdzone, handigheid krijgen in het rijden met een recreatieve vrachtwagen, een natuurlijk bioritme in het reizen creëren, voor alle spullen een handig plekje vinden en ons –als zuunige Hollanders- er bij neerleggen dat alles (alles!) geld kost!

Tijdzone: de eerste nachten worden we allemaal wel een paar keer per nacht wakker om dan met een beetje moeite uiteindelijk wel weer in slaap te vallen.

Handigheid in het rijden: voor het achteruit rijden heb je een extra mannetje (i.c. ondergetekende) nodig die buiten aanwijzingen geeft. Last minute een afslag nemen of stoppen bij een Dunkin' Donut is onmogelijk in zo'n gevaarte. Ik kan de keren dat we hebben moeten omkeren niet op 2 handen tellen. En omkeren is ook niet even 1-2-3-hup een U-turn of straatje keren. De draaicirkel van zo'n grote camper is enorm!! 

Reisbioritme: vooral in de eerste week vinden we alles druk en vol, zowel ons programma als ook het specifieke gebied waar wij reizen (Connecticut, Cape Cod, Nantucket). We hebben de eerste dagen met de camper dagelijks lange afstanden op het programma en daarmee lange reisdagen om dan te stuiten op volle campgrounds en in het schemerdonker verder te moeten zoeken. Ná de eerste week, na onze ontmoeting met vriendin Candace op het eiland Nantucket, wordt het rustiger en hebben we de tijd aan onszelf. En daarmee vinden we een ritme van op tijd opstaan, vertrekken, Dunkin' Donut, verder reizen om na het middaguur in te checken op een campground en daarna een bezienswaardigheid te bezoeken. Ook worden we handiger in het dealen met het fenomeen dat de campgrounds in de State Parks vooral in de weekenden (bijna) vol zijn, maar doordeweeks volop plek hebben. 

Handigheid in het camperen: het goede nieuws is dat onze huurcamper zo goed als nieuw is. Het nadeel hiervan is dat er naast het standaard-equipment (borden/glazen/pannen/bestek/linnengoed) niets "aan boord" is. Geen koffiepot, geen vegertje, geen matje, geen teiltje, geen tuinstoel, geen koffiepot. Helemaal niets en dat blijkt best onhandig. Natuurlijk is "in het land van de onbegrensde mogelijkheden" alles te koop, maar om dan ook daadwerkelijk al die "handige dingetjes"  maar te gaan kopen voor slechts 3 weken vakantie … We beperken het tot wat voor mij wel tot de primaire levensbehoefte behoort, nl. een stoffer en blik. Een paar keer op een dag lekker even de borstel door het huis halen, heerlijk. Elke kampeerplek in Amerika is voorzien van picknicktafel, dus 3 weken zonder tuinstoel overleven we wel. Koffie haal je in emmers op elke straathoek, dus een koffiepot hebben we in de praktijk niet gemist. Het me eigen maken van het echtelijk bed is me in die 3 weken niet gelukt. Om het matras zit een hygiënische ademende plastisch hoes, maar ik blijf het gevoel houden dat ik rechtstreeks op een plastic plaszeil lig te slapen, yek. Wat echt onhandig blijft, zijn de keukenkastjes. Deze kastjes bestaan -op een vak voor borden en bekers na- uit één grote ruimte. Tijdens elke rit gaat de inhoud van de kastjes (ketchup, pasta, pindakaas, chips, thee, koekjes, afwasmiddel) van links naar rechts en van voor naar achteren. Zo ligt ook alles dat bij het wegrijden nog op het aanrecht of op tafel staat, in no time op de grond. Een antislipmatje zou handig zijn. Afwassen in het aanrecht zonder dat je de natte vaat ergens kwijt kunt, wordt een hele natte kledderbende. Het zijn kleine dingetjes die thuis (huis en boot) vanzelfsprekend geregeld zijn en waar we niet eens over nadenken, maar die in een uitgeklede huurcamper opeens opvallend en storend afwezig kunnen zijn. 

Alles kost geld: fietsen, kanoën, bezienswaardigheid bezoeken, parkeren, you name it: vertier kost –soms veel- geld. En op de één of andere manier veel vaker en veel meer geld dan we -verhoudingsgewijs– hebben ervaren tijdens ons rondje Atlantic. Maar ja, toen was de boot ons voornaamste vertier en waren we behoorlijk zelfvoorzienend.

Al met al vinden we reizen met een camper een leuke ervaring en geweldige manier om meer van een land te zien. Tico en Sil vinden (bijna) elke avond kampvuur en BBQ geweldig en willen het zo nog eens doen. Maar wij, Coos en ik,  blijven reizen met de boot veel leuker vinden. Op pad met je eigen huis, de haat-liefde verhouding met de natuurelementen water en wind, het weidse uitzicht over de zee, het ontbreken van externe prikkels en verleidingen, het zelfvoorzienende karakter (alles wat wij handig en lekker vinden bij de hand hebben), de afwisseling tussen ZIJN en DOEN, je eigen spulletjes  ….  Zomer 2013 wordt weer zeilen. Wie weet wel "SeaMotions goes Sweden!"

SeaMotions bij de Fingerlakes en Niagara Watervallen!

Woeste, ongerepte natuur maakt plaats voor glooiende hellingen. Het lijkt of we in "corn-county" zijn beland: overal maïs, maïs, maïs. We doorkruisen dorpjes, steden, car-strips, Fast-foodketens en andere commerciele uitbaters. We browsen langs "Provence"-achtige hellingen met appel-en druivenwijngaarden. Al met al is het heeeeel anders dan waar we vandaan komen. Minder overweldigend, minder spectaculair, minder indrukwekkend, maar niet minder mooi. Gewoon anders. Wel meer urbanisatie en civilisatie. En dat betekent meer georganiseerd, meer aangeharkt, meer regels, meer do's en don'ts.

Het gebied waar we naar onderweg zijn is het Fingerlakes gebied: 10 vingervormige zoetwatermeren omringd door een vriendelijke, heuvelachtige omgeving. Op papier is het lastig één meer uit de 10 stuks te kiezen. Ongeveer met de ogen dicht prikken we er eentje: Cayuga Lake en rijden we naar de campground van het bijbehorende State Park.

Onze eerste ervaring met die civilisatie is bij dit Cayuga Lake State Park:
- alleen zwemmen in het meer áls de lifeguard on duty is
- het afgezette zwemgebied(je) gaat qua diepte tot heuphoogte
- tijdens het zwemmen no floating objects (dus ook geen bal overgooien)
- bij het zwemgebeuren no running, no pushing, no horse playing
De lifeguards zijn er tot 19.00 uur. Om 18.55 uur wordt er keurig omgeroepen dat iedereen het water dient te verlaten; lifeguard duty zit er op. Bijkomstige informatie: Cayuga Lake is een meer van ca 32 mijl lengte en gemiddeld 1 mijl breed (1 mijl = 1,6km), er staat geen gevaarlijke stroming en er zijn ook geen golven.

Na een nachtje op een schitterend ruime kampeerplek rijden we door naar wat de "Grand Canyon of the East" wordt genoemd: Letchworth State Park. Dit is een door smeltend ijs uitgesleten kloof gelegen in de Genesee Vallei. Via deze kloof vindt de Genesee Rivier zijn weg naar Ontario Lake. Dit State Park dateert uit midden 1800 als de heer Letchworth de noodzaak er van inziet dit schitterende landschap te behouden als natuur in plaats van blijvend te benutten als functionaliteit voor de houtkap.

Op de wegenkaart is dit park van onbeduidende grootte maar als wij er met de auto binnenrijden, moeten we nog mijlen doorrijden voordat we bij de campground aankomen. En daar is het nog maar de vraag of er een plekje voor ons is. Het is weekend en dan zijn de campgrounds van de State Parks een geliefde "weekendje weg"-bestemming. Bij de ingang van het park staat er al met grote letters aangegeven: FULL. Het lot is ons goed gezind: er is nog één vrij plekje en daar mogen wij staan.

Gelokt door de veelbelovende woorden "Grand Canyon of the East" hebben we hooggespannen verwachtingen van het natuurschoon in dit park. Vanaf de camping is het weer mijlen rijden (nog steeds in het park) langs de kloof der kloven (in the East) naar de trail die we kunnen lopen naar drie schitterende watervallen: de lower, de middle en de upper. Rijdend en daarna wandelend ervaren we dit park als tegenstrijdig. We zien aan de ene kant te keurig gemaaide velden, te aangeharkte bossen en te georganiseerde (saaie) wandelpaden. En heel flauw: de drie watervallen zijn ook met de auto te bereiken. Aan de andere kant zien we een natuurverschijnsel waar geen mensenhand bij aan te pas gekomen is: een diepe kloof die zich door het park slingert. Alsof de aarde gescheurd is. Gelijk jaarringen van een boom zien we in de gescheurde aarde ontelbare aardlagen. De wanden gaan steil de diepte in en onderaan stroomt de onstuimige Genesee rivier. Op 3 plekken maakt het water een vrije val in de diepte.
Al met al kunnen we niet zeggen dat dit State Park niet mooi is, maar de term ongerept is hier maar gedeeltelijk op zijn plaats.

Omdat we nog niet genoeg hebben van de watervallen, rijden we op zondag 26/8 door naar de watervallen der watervallen: de Niagara Falls. Voor het gemak parkeren we onszelf voor een nachtje op een KOA Camping nabij. Over geciviliseerd gesproken: de KOA-camping is het Almere onder de campings. Rechte grindstraten, hook-up en pull-through plaatsen en tussen elke campingplaats een boompje. Weinig spannend, weinig fantasie, erg aangeharkt. Enig voordeel: een zwembad zonder lifeguard en dus mag er geravot worden in het water.

Op maandagochtend is het bewolkt als we richting de watervallen rijden. Ergens nemen we een verkeerde afslag, raken we het spoor bijster en ontdekken we nog maar net op tijd dat we een brug naderen waar we met onze camper niet onder door kunnen. Oeps... We nemen een off the road shortcut naar waar we vandaan gekomen zijn. Via wat smoezelige woonwijken rijden we vervolgens richting deze wereldberoemde bezienswaardigheid. Omdat we vroeg zijn (en omdat het maandagochtend is?) kunnen we op een groezelige Parking achter het Hard Rock Cafe onze camper voor $20 neerzetten. Van daaruit is het maar een klein stukje lopen naar het water. We hoeven alleen maar op het bulderende geluid af te lopen.

Mede vanwege de miezerige regen gaan we eerst een toertje varen in de beroemde Maid of the Mist (nog t/m 2013 mogelijk, daarna neemt na tig jaren Maid of the Mist een andere rederij het contract over). Ook staat er op dit tijdstip (en op maandagochtend?) nog geen rij bij de kaartverkoop. We kunnen direct -met een fotostop op de uitzichtstoren - doorlopen. Voordat we aan boord gaan krijgen we een blauwe regenponcho uitgereikt. En die is nodig ook. Langs de American Falls zijn het slechts mistige druppels die ons bereiken. Als de boot echter ongeveer tot onder het kletterende water van de Horseshoe Falls vaart en daar zo'n minuut of 10 blijft manoeuvreren, beschermt de poncho ons tegen het water daar waar het blauwe plastic niet wegwappert door de enorme wind die een dergelijke waterval veroorzaakt. Tico staat voorop -met een beetje fantasie- als een soort "King of the World" (Titanic) en is na afloop echt kleddernat. Sil houdt zich daarentegen op de spannendste (natste, wildste) momenten schuil achter de stuurhut. Het is spectaculair, het is enerverend, het blijkt boven verwachting leuk.

Naderhand zijn de poncho's van blijvend nut. Als we naar en over de Rainbow Bridge lopen voor een quick en dirty bezoek aan Canada is de miezerige regen getransformeerd naar serieuze regen. Vanaf de Canadese kant zien de Niagara Falls er wel hetzelfde uit en dus lopen we even snel terug als we heen gingen. En dan is het zo lekker dat je je huis dichtbij hebt: een dak boven ons hoofd en droge kleren voor het grijpen. Off we go again, terug naar de Fingerlakes. Deze keer Serenaca Lake om precies te zijn Wattkins Glenn State Park.

Wattkins Glen State Park is beroemd vanwege de "gorge", de kloof. 12.000 Jaar geleden is de rivier begonnen een spoor, een gleuf, uit te slijpen in de aarde. Het is een haast niet te beschrijven kunststuk van Moeder Aarde. De picture perfect trail door en langs de gorge doet me denken aan wat ik als kind altijd maakte tijdens de lange autoritten naar de camping in Dodenau (Duitsland): op een tekenblaadje krabbelde ik één slingerende lijn van beneden naar boven waar ik vervolgens met andere kleuren viltstift exact eenzelfde slingerende lijn langs trok. Totdat het hele blaadje vol was. Ik herinner het me als een haast medidatieve bezigheid; ik kon er helemaal in opgaan. Enfin, daar moest ik in deze gorge opeens aan denken. Ton-sur-ton grijze randen (lei)steen, zachtgroen mos en zandkleurig water. Omdat deze gorge kleinschaliger is, letterlijk meer tastbaar en dichterbij (de trail voert dóór de gorge) is het een andere beleving dan de kloof in Letchworth.

's Middags gaan we zwemmen in het Olympic size, lifeguarded zwembad in genoemd State Park. En ook hier moeten we toch weer even wennen aan de strenge regels en strakke regie.
Zo blijkt slechts een kwart van het bad opengesteld voor zwemmen (natuurlijk nét niet daar waar de duikplanken zijn). Natuurlijk geldt ook hier: no running, no diving ("feet first buddy"), no hanging on railing staircase, no holding on ropes, no floating objects, no horse playing, no pushing. En, deze vonden we ook wel heel erg to the point: before swimming wash your child with water and soap (especially the rear end).

En deze regels worden streng gehandhaafd door de lifeguards. En braaf opgevolgd door het publiek. Wij Hollanders hebben wel eens moeite om ons aan de regels te houden of te doen wat ons gezegd wordt. Maar in dit land heeft de gemiddelde Amerikaan ontzag en respect voor "het gezag". En spreekt men de gezagsdragers aan met: "yes mem, no sir". Dat vinden wij Hollanders al snel een tikkie overdreven en al die zogenaamde veiligheidsregels ook een tikkie krom. Want in dit "I sew you"-aansprakelijkheidsland mogen kinderen onder 16 jaar niet fietsen zonder helm. Maar je ziet wel motorrijders zonder helm over de highway gaan?! En dan wapens (pistolen en geweren): koop je hier bijna met zo makkelijk als een donut of een hamburger. Gekke Amerikanen.

We bewegen ons steeds verder Oostwaarts. We rijden rustig aan in de richting van de RV Rental in Branchburg (New Jersey). Een laatste overnachting is in de Hudson vallei, in de buurt van West Point. Jawel, het West Point van de beroemde militaire academie, de universitaire officiersopleiding. Vanwege de strategische ligging in 1778 gebouwd als fort. Toen was de Amerika nog een kolonie van de Britten. De locatie was strategisch gekozen; net voorbij het smalste stuk van de Hudson. En voor de zekerheid hadden ze maar een ketting over de rivier gespannen. Om die Britten, ondanks dat ze de baas van het land waren toch een beetje op afstand te houden. Gelukkig voor de Amerikanen dat onze Michiel de Ruyter zich niet in deze contreien bewoog. Hij was geheid door de ketting gebroken (net als op de Medway in Engeland). In 1850 maakt Presisent Thomas Jefferson er een militaire academie die zich (nog steeds) concentreert op het opleiden van ingenieurs (spoorweg-, brug- en havenbouwers).

We zijn werkelijk nét op tijd voor de laatste 1-uurs rondleiding, die ons een glimp laat zien van de "all American values": "duty, honour, country". Met een bus worden we rondgereden over het immense en schitterend gelegen terrein. Gids Lucy praat het uur aan elkaar.

Naast de academische input wordt de haast onvoorwaardelijke vaderlandsliefde er via eeuwenoude tradities en rituelen gedisciplineerd ingedrild. In uniforme outfit en haardracht (mannen kort, vrouwen kort of staartje). Via de ijzeren discipline op alle mogelijke pietepeuterige details (bijv. opvouwen kleding, poetsen schoenen, haardracht, etc). Door het voortdurend herhalen van procedures (bijv. voor ontbijt in het gelid opdraven en in volgorde eetzaal betreden). Hiedoor wordt doorzettingsvermogen, standvastigheid en oog voor detail gekweekt. En dat kan in "de strijd" levens redden.

Naast een volwaardige universitaire studie ('s ochtends) wordt veel tijd besteed aan sport ('s middags). Ook op het sportieve vlak geldt het adagium: het land van de onbegrensde mogelijkheden. Ongeveer elke sport (behalve cricket) kan hier beoefend worden. Alle sportfaciliteiten zijn voorhanden en van hoogwaardige kwaliteit. Tico is zwaar onder de indruk en kijkt zijn ogen uit naar al die sportende studenten op al die sportvelden. Als individuele sport overweegt hij het parachutespringen te kiezen. Boven onze hoofden zweven geel/zwarte parachutisten die -bijna allemaal- keurig in het midden van het het landingskruis landen.

Jaarlijks melden zich maar liefst 14.000 studenten zich voor deze prestigieuze opleiding aan; slechts 1200 kadetten worden aangenomen.

In dat ene -te korte- uur krijgen we een glimp mee van de efficientie van Amerika, van een fascinerende sfeer van patriottisme.

En dan, hup, gaan met onze banaan. Op naar Harrison State Park voor ons laatste kampvuurtje en onze laatste nachtje camperen.

Verstuurd vanaf mijn iPad