Na 7 weken keurslijf is het heerlijk als de herfstvakantie voor de deur staat. Vooral als deze begint met een weekend zeilen. De weergoden zijn ons goed gezind. Er is rustig, droog weer voorspeld met temperaturen rond de 17 graden. Helemaal niet slecht voor 20 oktober.
In Enkhuizen keren we terug in de realiteit en verlaten we onze planeet genaamd SeaMotions. In de Oude Haven worden we verwacht voor de jaarlijkse reünie voor teruggekeerde Vertrekkers. Evenals vorig jaar heeft de Zeezot (Joop en Albertien) het initiatief hiertoe genomen. Naast een weerzien met Joop en Albertien (sinds de Azoren 2011 niet meer gezien) treffen we de grote en de kleine Pjotter en de BlueNose. We ontmoeten de bemanning van de Waterman, een 41ft Farrier catamaran en de Zeester, een zelfgebouwde Carribean40 (VanderStadt). We zien Hennie en Trijnie met hun trimaran Yana. De Moonrise, Marcel en Paula met Bram en Gijs, komen met de auto. Als vanouds ontstaat er rond 17.00 uur spontaan een borrel op de kade. Iedereen neemt wijn, bier, fris en lekkere hapjes mee. Het is een bonte verzameling van mensen bij elkaar, jong en oud, met en zonder kinderen. De gemeenschappelijke deler is het gerealiseerd hebben van de droom om langere tijd achtereen zeilend de wereld te ontdekken. Daad bij het woord gevoegd hebbend om 1 jaar of langer op een andere manier het leven te leven. Opvallend binnen het gezelschap is dat er meerdere stellen zijn die al 2x hun "rondje Atlantic"-droom geleefd hebben, ver gevorderd zijn met de voorbereidingen voor een 2e "zeilende sabbatical" of -net terug- alweer een nieuwe droom dromen. Er wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. De mooiste ervaringen, herinneringen, plannen, voornemens en dromen passeren de revu.
Een weekendje boot is wel een halve volksverhuizing: beddengoed mee, leeswerk voor ieder gezinslid, allerhande oplaadsnoeren en natuurlijk eten en drinken. Omdat het haast een eeuw geleden is dat we voor het laatst op de boot waren, heb ik geen idee wat er nog aan eetbare waar aan boord is. En dus neem ik alles wat ik denk nodig te hebben mee. En ook van alles waar ik mogelijk trek in zou kunnen krijgen. Borrelhapjes, brood, eitjes, soep, hamburgers, stokbrood, chips, koekjes, fruit. Als altijd vergeet ik ook iets: deze keer is het mijn pyama. Gelukkig wordt er geen nachtvorst verwacht en zal ik een nachtje in een t-shirt van Coos wel overleven.
Op zaterdagochtend zijn we rond 10.00 uur op de boot. Terwijl de jongens zich met de stepjes op het gladde asfalt van het parkeerterrein uitleven, spuit Coos het dek schoon en maak ik het gezellig binnen. Om 11.00 uur gooien we de trossen los en zeilen we met een windkracht 3 heel relaxed richting Enkhuizen. Ondanks een grijze en grauwe wereld om ons heen, de wereld lijkt ontdaan van elke kleur, is het heerlijk om op het water te zijn. Het tempo van leven schakelt direct terug naar de eerste versnelling: voor even we hoeven niets, moeten niets, kunnen we niets, worden we niet afgeleid, heb ik mijn dierbaren -letterlijk- binnen handbereik en is het leven buitengewoon overzichtelijk.
Op zaterdagochtend zijn we rond 10.00 uur op de boot. Terwijl de jongens zich met de stepjes op het gladde asfalt van het parkeerterrein uitleven, spuit Coos het dek schoon en maak ik het gezellig binnen. Om 11.00 uur gooien we de trossen los en zeilen we met een windkracht 3 heel relaxed richting Enkhuizen. Ondanks een grijze en grauwe wereld om ons heen, de wereld lijkt ontdaan van elke kleur, is het heerlijk om op het water te zijn. Het tempo van leven schakelt direct terug naar de eerste versnelling: voor even we hoeven niets, moeten niets, kunnen we niets, worden we niet afgeleid, heb ik mijn dierbaren -letterlijk- binnen handbereik en is het leven buitengewoon overzichtelijk.
In Enkhuizen keren we terug in de realiteit en verlaten we onze planeet genaamd SeaMotions. In de Oude Haven worden we verwacht voor de jaarlijkse reünie voor teruggekeerde Vertrekkers. Evenals vorig jaar heeft de Zeezot (Joop en Albertien) het initiatief hiertoe genomen. Naast een weerzien met Joop en Albertien (sinds de Azoren 2011 niet meer gezien) treffen we de grote en de kleine Pjotter en de BlueNose. We ontmoeten de bemanning van de Waterman, een 41ft Farrier catamaran en de Zeester, een zelfgebouwde Carribean40 (VanderStadt). We zien Hennie en Trijnie met hun trimaran Yana. De Moonrise, Marcel en Paula met Bram en Gijs, komen met de auto. Als vanouds ontstaat er rond 17.00 uur spontaan een borrel op de kade. Iedereen neemt wijn, bier, fris en lekkere hapjes mee. Het is een bonte verzameling van mensen bij elkaar, jong en oud, met en zonder kinderen. De gemeenschappelijke deler is het gerealiseerd hebben van de droom om langere tijd achtereen zeilend de wereld te ontdekken. Daad bij het woord gevoegd hebbend om 1 jaar of langer op een andere manier het leven te leven. Opvallend binnen het gezelschap is dat er meerdere stellen zijn die al 2x hun "rondje Atlantic"-droom geleefd hebben, ver gevorderd zijn met de voorbereidingen voor een 2e "zeilende sabbatical" of -net terug- alweer een nieuwe droom dromen. Er wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. De mooiste ervaringen, herinneringen, plannen, voornemens en dromen passeren de revu.
Zodra het serieus begint te schemeren en het stiekem ook wel wat frisjes wordt, verhuizen we de gezelligheid naar de tjalk Schuttevaer. Deze enige nog zeilende tjalk onthaalt ons gastvrij en verzorgt een overheerlijk Italiaans buffet. Alle kids, klein en groter, vermaken zich uitstekend met elkaar: een beetje voetballen op de kade, een beetje chillen en lounchen met ieders mobiele gadgets of ouderwets een spelletje kaarten aan boord van het ene of andere schip.
Zondagochtend slapen we heerlijk uit en hebben we helemaal geen haast. Iedereen kletst nog even na met iedereen, op de kade danwel aan boord van een schip. Wij krijgen een rondleiding op de Waterman, een volstrekt andere type catamaran dan het onze. Opvallend verschil met onze Outremer zijn de hogere en bredere drijvers en hun meer naar voren doorlopende kajuit. Dat geeft veel binnenruimte. Nog een opvallend verschil is de draaibare mast. Ik moet wel bekennen dat ik niet weet wat daar eigenlijk het voordeel van zou moeten zijn (is het een voordeel?). Enfin, zo'n rondleiding laat ons óók bewust naar ons eigen schip kijken. Conclusie: een sportief zeilend juweel waar we geen afstand van willen doen.
Rond het middaguur gaat ieder zijns weegs, kiezen de meesten het ruime sop. Ook wij, maar dan wel zonder ondergetekende aan boord. Coos vaart de boot, met als 1e scheepsmaat Tico en dekmaatje Sil de boot terug naar Andijk. En ik ga hardlopend terug naar Andijk. De ruim 13km over land past goed in mijn trainingsschema op weg naar de Berenloop op Terschelling (zondag 4 november a.s.). We vertrekken ongeveer gelijktijdig en het gehele stuk over de dijk heb ik de SeaMotions in het vizier, hol ik achter haar aan. Haar bijhouden lukt -natuurlijk- niet. Uiteindelijk komen we toch gelijktijdig aan in de jachthaven. Want in de tijd dat Coos en Tico de zeilen strijken, de stootwillen uithangen en de landvasten voorbereiden maak ik de opgelopen achterstand goed. Vanaf de steiger wuif ik de mannen tegemoet en kan ik even later de voorlijnen aannemen bij het "inparkeren".
Het liefst blijven we een paar dagen langer aan boord, maar helaas -voor Coos- roept op maandagochtend de plicht die Cmotions heet. We pakken onze spullen weer in en rijden met een hoofd vol nieuwe zeilplannen terug naar huis.
Terwijl Coos' week eruit ziet als andere werkweken, kunnen Tico en Sil (en ik) de ochtenden in pyama doorbrengen. Is er tijd voor een ouderwets pannenkoekenontbijt (op reis ontbeten we heel vaak met pannenkoeken) of slaan we -lui als we zijn- het ontbijt gewoon over en eten we pas als het lunchtijd is. Tico's agenda is maagdelijk wit. Op een paar huiswerkprojekten en een spontaan slaapfeestje (zonder te slapen) na kan hij (moet hij) therapeutisch lummelen en zich vervelen.
De enige "verplichting" die Sil heeft, is de zwem4daagse. Elke middag (4 middagen) vanaf 13.00 uur "moet" hij even 250 meter baantjes zwemmen en "mag" hij daarna in het water spelen, schatduiken en spijkerbroekhangen. Voor mij betekent dit 4 middagen in subtropische omstandigheden langs de rand van het zwembad relaxed verpozen met leesboek en iPad (jawel, het zwembad heeft free wifi). Aldaar geen stofzuiger die vindt dat er gezogen moet worden. Geen schoon wasgoed dat opgevouwen wil worden. Geen wc die vindt dat ie hygiënisch door mij gereinigd moet worden. Geen bedden die erom smeken om verschoond te worden. Kortom, ik mag me gelegitimeerd overgeven aan de ledigheid van het bestaan. Lekker lui zijn. Heerlijk!!
Al met al is het een herfstvakantie met de juiste balans in iets doen en niets doen, iets moeten en niets moeten, iets willen en daar dan ook de tijd voor hebben.
Nu ben ik haast geneigd af te sluiten met "op naar de kerstvakantie". Maar dat zou impliceren dat het keurslijf op weg naar de kerstvakantie iets is dat elke dag afgevinkt en weggestreept moet worden. Alsof de tijd of het leven een to do-lijstje is; mechanisch en als op een automatische piloot. Nee hoor, pluk de dag!! Vandaag, morgen en alle dagen die volgen.
Verstuurd vanaf mijn iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten