Vannacht (8/10) beleef ik een enigszins doorwaakte nacht. Zonder reden ben ik rond 02.00 uur wakker en val ik niet weer in slaap. Zelfs met mijn beproefde methode om in mijn hoofd stukjes te schrijven voor het weblog wil ik vannacht de slaap maar lastig vatten. Uiteindelijk sluiten mijn ogen zich rond 04.00 uur en droom ik de laatste uren naar het piepen van de wekker een onrustige droom. Iets met mariniers (?), een bad guy en een good guy. Maar het waar, wat en waarom ontgaat mij volledig en kan ik ook niet meer en detail reproduceren. Net zoals ik het in mijn hoofd geschreven blog niet meer kan reproduceren. Vannacht had ik een prachtige update geschreven met leuke wetenswaardigheden, puntige zinnen en mooie conclusies. En nu, gewassen, geschoren en klaar voor een nieuwe dag, weet ik alleen het globale thema van het verhaal nog maar, te weten "nieuw".
Verstuurd vanaf mijn iPad
Zo is Sil dit schooljaar gestart in groep 5 en "nieuw" voor hem is dat hij dit schooljaar gehuisvest is in een lokaal van een andere school dan zijn school. Zijn Benedictus-school heeft een tekort aan leslokalen en moet elk jaar noodgedwongen 2 schoolklassen onderbrengen in lokalen van de even verderop gelegen Springschans-school. Schooljaar 2012-2013 is aan Sil's klas de beurt. Vijf dagen in de week, 4x per dag, wandelt de juf met de kindjes twee-aan-twee naar de andere school (en v.v.).
Nieuw is ook dat het schoolreisje aan het begin van het schooljaar plaatsvindt. Na jarenlang constateren dat een schoolreisje aan het einde van het schooljaar -als alle kindjes toe zijn aan vakantie en tussen de sportdag en de avond4daagse in- qua planning niet het allerhandigst is. Daarom wordt het fenomeen Werelddierendag (4/10) aangegrepen voor een educatieve trip naar Artis. Een ander nieuw fenomeen is dat zich onvoldoende ouders hebben aangemeld als begeleider. Ondertekende staat ook niet te trappelen om een hele dag een groep van 6 kinderen te "managen", maar .... ik ga wel mee. En het wordt natuurlijk een geweldig leuke dag.
De insectenles is super interessant, want niet alleen leren we over de kenmerken van een insect (6 poten, een 3-delig lijf: kop, een borstdeel en een achterlijf) ook maken we kennis met een zgn. vergeten dier, de brede flappentak. We mogen hem (haar?) zelfs even aanraken. Als kers op de taart mogen we ook dé knuffelspin van Artis even vasthouden: een heuse tarantula!! Jawel, een echte!! (bij de oplettende lezer gaat nu een bel rinkelen ....een spin is géén insect).
Nieuw voor Sil is de blokfluitles op school. Elke maandagmiddag neemt zijn hele klas dit fluitinstrument ter hand om er verfijnde en subtiele tonen die moeten leiden tot melodieuze liedjes uit te blazen. Dat is nog niet meteen eenvoudig, maar Sil plukt de vruchten van inmiddels al een jaar pianoles (en natuurlijk de muzikale genen van zijn vader, haha).
Tico is ook begonnen met nieuwe uitdagingen waarbij de start op het middelbaar onderwijs natuurlijk het meest nieuw is. Een nieuwe school (PCC Het Lyceum), in een nieuwe plaats (Alkmaar), in een nieuwe klas (VWO-Extra) met allemaal nieuwe vakken (w.o. bijvoorbeeld Chinakunde, Frans en Duits).
Na een relaxte introductieweek waarbij het elkaar leren kennen en het creëren van een team voorop staat, gaat week 2 het echte leven van een brugpieper met een nieuw lesrooster en gekafte boeken van start.
5 dagen in de week gaat zijn wekkertje om 07.00 uur en smeert hij elke dag zelf zijn bammetjes voor de dag. Hij is selfsupporting en zelfstandig en dat betekent ook dat hij elke dag zelf bedenkt wat er in die -nieuwe- rugzak mee moet. Om 08.00 uur stapt hij vervolgens op het fietsje. Het gaat hem wonderwel goed, gemakkelijk én stressvrij af.
Bijkomend middelbaar onderwijs verschijnsel is het "huiswerk". Hoewel hij in groep 8 af en toe al een klein beetje huiswerk had, is de tijd van serieus huiswerk aangebroken. We streven naar een dagelijks terugkerend ritme van thuiskomen, even chillen en dan beginnen met huiswerk zodat leer-én maakhuiswerk idealiter klaar is vóór het avondeten. En als dit gewoon elke dag "de regel" is, voorkomen we zoveel mogelijk "de uitzondering". Het geeft Tico én ons structuur en duidelijkheid en het minimaliseert ruimte voor discussie en onderhandeling. En geloof me, je wilt zo min mogelijk discussie en onderhandeling met Tico over de "need to do".
Al met al doet Tico het deze eerste 8 weken hartstikke goed. Op zijn manier heeft ie de planning en het overzicht prima in het snotje. Hooguit heeft hij wat hulp en begeleiding nodig bij het leren leren en het netjes en zorgvuldig werken.
Niet helemaal nieuw, maar wel weer erg leuk is de start van het nieuwe competitieseizoen badminton. Tico speelt nu met zijn team in de -15 en de eerste resultaten zijn veelbelovend. Elke wedstrijd wordt tot nu toe met winst afgesloten.
Ander hot news: sinds medio september ben ik gestart met het aanpakken van een jeugdtrauma en wel in de vorm van het laten installeren van brackets op mijn tanden en kiezen. Ooit, héél lang geleden, heeft mijn toenmalige tandarts Gorter (nou ja, de term tandenslager paste hem beter) met sigarettenpeuk in zijn mondhoek (jawel, vroeger werd er gewoon door iedere volwassene overal gerookt) en slecht geprikte verdoving 4 melkhoektanden getrokken om meer ruimte voor de overige tanden en kiezen te creëren. Helaas resulteerde deze ingreep in 2 boven hoektanden die geïnspireerd waren geraakt door Dracula i.p.v. het glimlachende meisje van macleans tandpasta. Hoog tijd voor een beugeloffensief. En aldus zit ik medio september bijna 2 uur achtereen in de orthodontistenstoel met een klem achter mijn lippen en tampons in mijn wangen. Allemaal "martel"instrumenten om de mond zo wijd en droog mogelijk geopend te houden als de transparante brackets met superlijm worden vastgeplakt, voorzien worden van een "hou de boel bij elkaar" ijzeren draadje en tot slot geborgd worden met elastiekjes. Om te voorkomen dat ik bij het kauwen van voedsel de brackets op de kiezen kapot bijt, brengt de orthodontist aan beide kanten een kobaltblauwe drempel op mijn onderkiezen aan. Wordt bijten bijkans onmogelijk met een beugel, kauwen kan ik nu ook haast niet meer. Elk gevoel van "contact" in mijn mond, voelt raar, gek, pijnlijk en niet van mijzelf.
Eten is niet meer wat het geweest is. Ongemerkt voor de tv een pak donkerbruintjes naar binnen schuiven, behoort, in elk geval de 2 jaar, tot het verleden. Een hap nemen van een sappige Elstar is volstrekt onverstandig en vooral erg pijnlijk. Broodkorstjes worden zorgvuldig van de boterham weggesneden. Kerrie is i.v.m. ongewenste verkleuring een no go-kruid geworden. Het liefst leef ik op vloeibaar voedsel (cup à soup is hot) of eten dat anderszins niet gekauwd hoeft te worden (spaghetti en lasagne). Tandenstokers en spiegeltje zijn mijn nieuwe beste vrienden, zo ook het flesje water. Het zijn onmisbare hulpmiddelen om etensresten uit de plaatjes op mijn tanden te peuteren c.q. te spoelen. De uitstekende delen van de brackets en het uiteinde van het ijzeren boogje zorgen dagenlang (wekenlang) voor open wonden aan de binnenkant van mijn wangen en lippen. Het enige geluk is dat het afwisselend links, rechts, boven of onder is. En de uitvinding van een stuk was (soort van kneedbaar kaarsvet) verlicht de irritante pijn enigszins.
Een andere bijwerking is mijn afnemende behoefte om te praten. Vooral aan het einde van de dag heb ik -letterlijk- het end in de bek. Lippen en wangen willen dan nog maar één ding en dat is onbeweeglijk in de relaxstand gaan en zwijgen (en dat vindt het thuisfront helemaal niet zo erg).
Inmiddels ben ik 5 weken verder. Naast elke tand of kies heb ik kieren en gaten en door de aanzuiging van valse lucht bij mijn voortanden begin ik zelfs enigszins te slissen. Over een week ben ik toe aan de eerste elastiekvervanging en het aandraaien van de ijzeren draad. Och, och, wat doe ik mijzelf aan ...maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden (en mag vooral niet klagen). Nog 705 dagen te gaan...
Voor Coos is er beduidend minder "nieuws" te melden. Business is as usual en onze rots in de branding,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten